Skacowana bratowa [Rowan, Ramsey & Alyssa]

16 lutego 1980 r.

To nie jest dobry pomysł. To zdecydowanie nie jest dobry pomysł. To naprawdę jest idiotyczny pomysł - pomyślał, już sam nie wiedział, który raz tego popołudnia. Co go podkusiło, aby zgodzić się na ten głupi obiad? Mógł równie dobrze odmówić i zająć się czymkolwiek innym, ale nie. Nie dość, że powiedział tak, to jeszcze postanowił kupić Kurtowi prezent. Po co? Dzieciak pewnie nawet nie zauważy, że w jego domu są jacyś goście. Z powątpiewaniem zerknął na niewielką paczuszkę, którą trzymał w ręku. A może nie powinien jej brać ze sobą? Jeszcze wyjdzie na... No właśnie. Na kogo? Jakiegoś desperata, który koniecznie chce, aby jego mały bratanek go polubił? Przecież tak wcale nie było... Chyba. Nie. Nie było.
- Przesadzam, prawda? - rzucił do śpiącego na kanapie Prewetta. Rowan nie miał serce zganiać go na podłogę, zwłaszcza, że na obecną chwilę w mieszkaniu nie było nikogo poza ich dwójką. Pies jedynie popatrzył na właściciela z politowaniem, ziewnął i z cichym westchnieniem wrócił do przerwanego snu. Niezwykle pomocne. Ponownie spojrzał na zakupiony prezent. Zupełnie nie znał się na dzieciach, więc po prostu zdecydował się na niewielkiego, pluszowego smoka. W końcu kto nie lubił smoków? Co prawda początkowo planował zdobyć maskotkę Rogogona Węgierskiego, ale Długoróg Rumuński też był całkiem niezły. Zwłaszcza, że producenci zabawek mieli dziwne pojęcie o tych stworzeniach, więc znalezienie takiej, która idealnie odwzorowywała daną rasę zajęło mu sporo czasu i kilka awantur w sklepach. Może po prostu powinien był kupić chłopcu jakiś atlas magicznych stworzeń? Pytanie tylko, czy taki czterolatek byłby w stanie cokolwiek z niego zrozumieć. Czy dzieci w tym wieku potrafią w ogóle mówić pełnymi zdaniami? Bo jakoś mówić chyba potrafią. No dobra. Weźmie ten głupi prezent. Wiedział, że i tak będzie musiał zrobić dobre pierwsze wrażenie, a nie było najmniejszych szans, że osiągnie ten efekt w rozmowie. Zresztą, jakim cudem ma być sympatyczny i otwarty, przy niemal nieznanej mu osobie? Nawet jeśli Alyssa była blisko związana z jego rodziną, nie miał żadnego dobrego powodu, aby od razu zachowywać się wobec niej przyjacielsko. Prawdę mówiąc, gdyby nie świadomość, że Ramsey ufa tej kobiecie, bez dłuższego namysłu odrzuciłby propozycję wspólnego obiadu. Merlinie... Niech ta dwójka nie okazała się nieznośnie irytująca. Odłożył niebieski pakunek na stół. Nie. Nie weźmie tego. Sam nie wiedział dlaczego, ale czułby się wtedy jak skończony idiota. Może jeszcze uda mu się zwrócić przytulankę. Właściciel sklepu raczej nie chował już urazy, po tym jak został przez niego ostro skrytykowany. Sam sobie był winien, skoro zgadzał się na sprzedawanie maskotek, które miały mało wspólnego z rzeczywistymi gatunkami. Fioletowy Spiżobrzuch Ukraiński? Czemu wszyscy wokół niego byli tak niewyedukowani? Z westchnieniem zerknął na zegarek.
- Ramsey zaraz powinien tutaj być - mruknął sam do siebie. Prewett uniósł głowę na dźwięk głosu swojego pana.
Nic nic. Śpij dalej - powiedział, ale zwierze zeskoczyło z kanapy, zrzucając przy tym poduszkę, i pobiegło do drzwi, radośnie szczekając i merdając ogonem. Pies reagował tak jedynie, gdy wyczuł osoby, które znał i lubił. Ani Alec, ani Astoria nie powinni teraz wracać, a z sąsiadami nie utrzymywał żadnych kontaktów, więc mogła to być tylko jedna osoba. Rowan podszedł w stronę zwierzaka i, omijając spojrzeniem niedoszły prezent dla bratanka, otworzył drzwi wejściowe. Prewett usiadł obok niego, wyczekująco wpatrując się w stronę klatki schodowej, na której zaraz miał pojawić się starszy Greyback.

| 16 lutego 1980 roku

Powstrzymałem się, by wyważyć drzwi spektakularnym bombarda, choć kusiło, choć widziałem to oczami własnej wyobraźni. Jasne obrazy w moim umyśle, bawiły mnie, choć nie zdawały się być normalnymi, racjonalnymi… Może właśnie dlatego? Dziarskim krokiem parłem na przód! Zadowolony, pomimo trudnej rozmowy, jaką odbyłem nie takie całe dwa dni temu i voila! Wszystko jasne! Czarne na białym albo białe na czarnym! Byłem najebany! Może nie w trzy dupy i żadnych dup też nie przeleciałem, ale w ramach rozsądku, co dla mnie w podobnej sytuacji było raczej wyjątkiem od reguły, podchmieliłem się na tyle, by móc jeszcze dać śniadanie Heimirowi i ogólnie znaleźć mu nocleg na moje najbliższe harce.
Alyssa… Czy tam Marjorie… Czy tam Meadowes, Greyback, po prostu babsztyl? Kobieta, która pozjadała rozumy całego świata, przez co jej głowa była całym globem, zaś cały glob jej głową. Nie wiem, w jakim momencie przebaczyłem jej pouczenia na temat mojego ojcostwa… A może nie przebaczyłem? Cóż, ostatecznie to ona nadawała się najlepiej na niańkę dla Heimira. Nie mogłem go przecież zostawić u Elaine. To byłoby złe, szczególnie że zorientowałaby się, o co chodzi, i zapewne dalej robiłaby mi papkę z mózgu, a tak? Tak mogłem zostawić Heimira u Marjorie, a potem wrócić po niego. Zapewne nie obędzie się bez sprzeczek, ale coś za coś.
Zapukałem – a właściwie to Heimir zapukał – i od razu weszliśmy do środka. On właściwie ze mną, bo mi siedział na barana. Musiałem nieźle się zgarbić, by nie zgubić Młodego po drodze. To również, cóż, wydało mi się zabawne w mojej głowie… Coś mi mówiło, że nie powinienem realizować tych zabawnych wizji, bo groziły Armagedonem czy innym kataklizmem.
- ALY! ALYSSA! MARJORIE! HALO! SZYBKO! POŻAR! PALI SIĘ! – wrzasnąłem, podjudziłem do tego również Heimira. Wczuł się. Zaczął machać rękami jak szalony. Złapałem go, wziąłem od siebie oderwałem, bo niechybnie by zleciał w końcu z mojego grzbietu. To ten teges… Najwyraźniej ponownie zamierzałem żyć z Meadowesową w przyjaznych stosunkach. Przywdziałem uśmiech na twarz, niby z zainteresowaniem śledziłem te wszystkie śmieszne rzeczy na jej szafkach. I te obrazy, obrazki, zdjęcia. Zabawne.
- Marjorie Meadowes, Greyback, Pallicho! – wrzasnąłem jeszcze, pukając w najbliższą framugę nieco natrętnie… Ale podchmielenie moje nie znało umiaru.

- Ale jeśli... Jeśli coś się stanie... - Sama nie wiedziała, skąd wzięła się ta nagła twarda, wręcz wymuszająca nuta w jej głosie, ale przecież Aly już od dawna miała w sobie coś z desperatki, czyż nie? Inaczej nie robiłaby tego wszystkiego. Doskonale zdawała sobie z tego sprawę, raz po raz próbując trzymać się nadziei na lepszą przyszłość, ale ta jakoś nie nadchodziła. Z dnia na dzień była wręcz coraz bardziej odległa.
Będąc świadkiem kolejnych mrocznych wydarzeń, Alyssa miała wrażenie, że w pewnych chwilach praktycznie zatracała dawną siebie. Tamtą pogodną osobę, która uważała, że wszystko miało wyjść im na dobre. Tamtą rozpromienioną dziewczynę, która bez obaw patrzyła na to, co przynosił jej los. Choć... Czy naprawdę taka wtedy była? Czasami zastanawiała się, co z jej wspomnień pozostawało tą szczerą prawdą, a co było tylko urojeniem, czymś zatartym i podkoloryzowanym przez upływ czasu. Tego, którego im teraz brakowało.
Z początku sama nie zauważyła, że przez ten moment, jaki upłynął pomiędzy kolejnymi słowami opuszczającymi jej usta, znacznie mocniej chwyciła Ramseya za rękę. Wręcz zacisnęła palce na jego dłoni, splatając je z jego palcami, jakby chciała, by jeszcze bardziej zwrócił na nią uwagę. Wbiła także spojrzenie w twarz mężczyzny, spoglądając na niego tymi pociemniałymi, nagle bardzo błyszczącymi i bardzo... Zdesperowanymi oczami, biorąc głęboki, ciężki oddech, zanim wreszcie to powiedziała.
- Jeśli coś nam się stanie. Jeśli coś stanie się mi i Alecowi... Albo jeśli mnie zabraknie, a Alec z jakiegoś powodu nie będzie w stanie się nim zająć... - Zaczęła, urywając na krótką chwilę, gdy głos całkowicie jej się załamał. Wierzyła, że Allectus mógł być dobrym ojcem. Przecież znała go też od tej lepszej, cieplejszej, bardziej troskliwej strony. Przecież raz po raz udowadniał jej to, gdy przez ten krótki czas odwiedzał Kurta... Ale nie wszystko mogło potoczyć się tak, by mógł ponownie to okazać. Przecież... Wiedziała, jakie rzeczy były gorsze od śmierci.
- Zabierz go stąd. Do Skandynawii albo gdziekolwiek, byleby jak najdalej od tego wszystkiego. Zajmij się nim. Ty się nim zajmij. - Poprosiła, powoli zdając sobie sprawę z tego, jak mocno ściskała go przy tym za rękę i prawie natychmiast poluźniając uścisk. Była stuprocentowo pewna tego, co mówiła. W stu procentach pewna, że nawet jeśli Kurt miał chrzestnych... Oni też należeli do Zakonu. Oni też tkwili w tym po pas, jeśli nie bardziej, jednocześnie będąc zbyt mocno zaangażowanymi, by odpuścić. Zupełnie tak jak ona teraz. A Ramsey? Ramsey wiedział, kiedy się wycofać. Dlatego mu ufała. Wierzyła, że jeśli ktoś mógłby zastąpić ją czy Aleca, to był właśnie on.
Być może dlatego też nie wzbraniała się tak bardzo, by powiedzieć mu to wszystko, co dotyczyło Zakonu. Być może dlatego nawet nie próbowała wymigać się od przyznania, że faktycznie tam należała. Mimowolnie lokowała go po tej właściwej stronie, choć... Czy jeszcze istniały jakiekolwiek właściwe strony? Zakonnicy także dopuszczali się przeróżnych zbrodni, przecież zdawała sobie z tego sprawę. Oni też popełniali niemoralne uczynki w imię wyższego dobra, jakim było powstrzymanie popleczników Voldemorta.
W pewnym sensie, stojąc jednak pośrodku konfliktu i zdając sobie sprawę z tego, że jedna z najważniejszych dla niej osób znajdowała się na przeciwległym biegunie wojny... Tam także dostrzegała ludzi. Ludzi, którzy z jakichś powodów podjęli decyzję o przyłączeniu się do grona Śmierciożerców. Być może żałując, być może chcąc po prostu żyć, być może popełniając błędy młodości, ale nie mogąc bezkarnie się teraz wycofać. To zaś sprawiało, że tym bardziej nie nadawała się do czynnej walki... Nawet jeśli coraz bardziej rozważała zaangażowanie w działania, bo... Bądźmy szczerzy, Zakon naprawdę potrzebował ludzi.
Mimo to, kiedy Ramsey postanowił powiedzieć to, co najprawdopodobniej już od dłuższego czasu chodziło mu po głowie, Alyssa przyjrzała mu się poważnie, otwierając przy tym usta... Tylko po to, by zaraz je zamknąć i zrobić rundkę czy dwie po kuchni. Sama jeszcze nie wiedziała. Po prostu potrzebowała po niej pochodzić, raz po raz potrząsając głową i zastanawiając się nad tym, co powinna mu odpowiedzieć. Aż wreszcie przystanęła przy oknie, wyglądając za nie i pytając cicho:
- Jesteś pewny, że tego właśnie chcesz? - Potrzebowała to usłyszeć, choć jednocześnie ponownie się odezwała, zanim jeszcze w ogóle cokolwiek jej odpowiedział. Mimowolnie obciągnęła przy tym rękawy luźno narzuconego swetra, zaczepiając bransoletką o materiał, ale nie przejmując się tym zbytnio. - Stoję dostatecznie wysoko, by cię w to zaangażować, ale... - Zaczęła, chcąc dodać coś więcej, jednak - dokładnie w tym samym momencie - do jej uszu dotarło głośne nawoływanie, które sprawiło, że wręcz podskoczyła w miejscu. Zupełnie tak, jakby ktoś wyrwał ją z tego specyficznego zamyślenia... Co nie było nieprawdą. Błyskawicznie obróciła się także w kierunku drzwi, słysząc przy tym głośne tupotanie świadczące o tym, że Rowan z Kurtem również zareagowali na wybitne żarty Anthony'ego.
Tego, który stanął w progu kuchni, prawie natychmiast dając po sobie poznać, że żaden pożar nie trawił właśnie ich domu. Nie zastanawiając się zbyt wiele, Aly chwyciła pierwszą lepszą ścierkę, rzucając nią w brata, co spotkało się z donośnym chichotem drugiego gościa. Tego, który praktycznie natychmiast rzucił się, by ją uściskać. Aly chwyciła bratanka, zamykając go w ramionach i tarmosząc po czuprynie, jednak wzrokiem wciąż śledziła poczynania Parsleya. Miał wybitnie dobry humor czy był wybitnie dobrze podchmielony? Chwilowo dosyć ciężko było jej to stwierdzić - nawet jeśli sprawiał wrażenie tej drugiej opcji - dlatego po prostu obdarzyła go uśmiechem, wskazując mu ręką, by wszedł głębiej.
- Ciebie też miło widzieć, Tony. - Rzuciła, nachylając się ku niemu, by go uściskać, ale tak naprawdę zwracając uwagę na woń alkoholu, jaka od niego biła. Nie było najgorzej, jeśli miała być szczera. Całe szczęście. - Wy się chyba jeszcze nie znacie, prawda? - Pytając, skierowała spojrzenie to na Parsleya, to na Greybacka, a potem dodatkowo na wchodzącego Rowana, za którym przyszedł także nieustannie trajkoczący Kurt.

Odniósł wrażenie, że Kurt postawił sobie za punkt honoru doprowadzenie go do silnego bólu głowy. Chłopiec trakotał cały czas, z wyjątkiem tych kilku minut, kiedy to Rowan pokrótce opowiadał o każdym smoku z kolekcji bratanka, a i tak nie uchronił się przed milionem pytań. Musiał jednak przyznać, że znaczna część z nich naprawdę miała jakiś sens. Schody zaczęły się dopiero wtedy, gdy Kurt zadał mu jedno z najgorszych pytań, jakie tylko mogło paść czyli, Policzysz mi je? I to dokładnie w momencie, kiedy starszy z Greybacków już zamierzał ponownie zejść na dół z powrotem do kuchni. Westchnął ciężko i, ociągając się najdłużej jak tylko mógł, ponownie podszedł do figurek gotów zrobić z siebie idiotę. Oczywiście nie szło mu dobrze. Wszystkich smoków było zdecydowanie za dużo, a on kilkakrotnie pogubił się w liczeniu. Sprawy nie ułatwiał fakt, że kolekcja Kurta nie za bardzo chciała współpracować i grzecznie stać nieruchomo w jednym miejscu. Miał tylko nadzieję, że dzieciak nie postanowi zdać w kuchni szczegółowej relacji z jego popisowego braku zdolności matematycznych i gubieniu się w prostych liczbach. Wreszcie, gdy już trzeci raz zaplątał się we własnych rachunkach, a Kurt uświadomił mu, że nie istnieje taka liczba jak dwadzieścia trzynaście (nie, że o tym nie wiedział. Po prostu tak mu się niechcący powiedziało) zirytowany postanowił zakończyć ten festiwal żenady. Całe szczęście skutecznie udało mu się odwrócić uwagę jego oprawcy złośliwie przekonując go, aby poprosił Dorcas o udawanie smoka. Rowan nigdy nie przepadał za dziewczyną, której podpadł już w Hogwarcie, więc cieszył się, że chłopcu ten pomysł przypadł do gustu. Nie miał pojęcia jakim cudem udało mu się go do tego namówić, ale grunt, że mu się udało. Właśnie udzielał dokładniejszych instrukcji, gdy usłyszał, jak ktoś krzyczy coś o pożarze. Czy Ramsey i Alyssa postanowili podpalić obiad pod ich nieobecność? Wątpił w taki przebieg wydarzeń. Raczej nie posądzał żadnego z nich o niepoczytalność. W końcu nie był Raynarem, mistrzem dopasowywania zupełnie niepasujących faktów, do swoich własnych fantazji i ułud. Tak właściwie to jakim cudem jego brat dostał się do aurorów? Desperacko potrzebowali nowych ludzi? Szybko wypadł z pokoju i zbiegł na dół. Ku jego uldze nic się nie paliło, a jedynie przybyło dwóch nowych gości. Świetnie. Kolejni ludzie. I to jeszcze jedno dziecko. Za co?
- Nie. Nie znamy - odpowiedział na pytanie blondynki, patrząc na wszystkich zebranych, a szczególnie na nowo przybyłego mężczyznę. Czy on miał coś nie tak z głową, że wpadał do czyjegoś domu krzycząc pali się? - Co się stało? - spytał bez zbędnych uprzejmości. Sekundę później do kuchni wszedł Kurt, cały czas wypytując się jak dokładnie Dorcas ma udawać tego smoka. Rowan skrzywił się lekko. Wolałby, aby reszta dowiedziała się dopiero po fakcie przez kogo chłopiec namawia ciocię, aby udawała, że zionie ogniem.

Nie pamiętał, czy kiedykolwiek ich rozmowa zeszła na taki poważny temat. Nie pamiętał, czy kiedykolwiek wcześniej słyszał, jak do głosu kobiety zakrada się strach. Nie pamiętał, czy kiedykolwiek patrzyła na niego w taki sposób - ze szklącym się od łez spojrzeniem, w którym jednak pojawiła się stanowczość. Analizował w głowie jej słowa, rozbierał na czynniki pierwsze, a potem znowu układał z nich zdania, mimo iż ich sens został zrozumiany przezeń w chwili ich wypowiedzenia. Przed udzielaniem jej odpowiedzi, wstał z krzesła. Podszedł do niej, układając ciepłą dłoń wpierw na jej znacznie chłodniejszym i bardziej spiętym karku, a potem na ramieniu. Wbił delikatnie palce w jej skórę, a spojrzenie utkwił w plecy, przybliżając wargi do ucha, które zatrzymały się kilka centymetrów przed nim.
— Musisz zrobić wszystko, dosłownie wszystko, by przeżyć, ale jeżeli… — przełknął gorycz kształtujących się na języku słów wraz ze śliną — Kurt nie zostanie sam jak palec.
Szept uleciał spomiędzy jego warg i przybrał charakter obietnicy. Jego głos nie był nacechowany takim pierwiastkiem emocjonalnym, jak ten kobiety. Był spokojny, odrobinę zdystansowany, a przy tym sprawiał wrażenie chłodnego, ale chyba po prostu, mimo najszczerszych chęci, nie potrafił wykrzesać z siebie aż tyle emocji i przelać w je zachrypnięte dźwięki. Na sylwetkach ich wszystkich kładły się cienie. Równie dobrze mógł umrzeć przed nimi. Unikanie konfliktu nie gwarantowało przeżycia – Alyssa na nowo rozpaliła w nią ową świadomość.
"Jesteś pewny, że tego właśnie chcesz?"
Chciał odzyskać brata. Nie zależało mu na niczym innym - ani teraz, ani gdy wcześniej. Odkąd Allectus pokazał mu tatuaż ludzkiej czaszki na swoim ramieniu, odkąd znikał na wiele tygodni i wracał odmienny, trawiony przez pożogę dokonanych przez siebie zniszczeń, odtąd nie przyświecał mu w zasadzie żaden inny cel. Otworzył usta, by jej to wyznać, ale wtem rozległy się huki i krzyki. Odsunął się od Alyssy i przemieścił wzdłuż pomieszczenia, by zajrzeć przez okno i uchwycić przez szybę intruza, ale nie zdążył; takowy pojawił się po chwili w drzwiach kuchni z dzieckiem u boku. Spojrzał wpierw na jednego, a potem na drugiego. Posępność z jego oblicza zniknęła. Na jego ustach zakradł się delikatny uśmiech, kiedy chłopiec podbiegł do bratowej, żeby się z nią przywitać.
— Ramsey Greyback — przedstawił się, podchodząc do mężczyzny. Podał mu rękę w geście powitania, a gdy ten ją ucisnął (albo i nie), znowu wycofał się w głąb pomieszczenia.
Jestem pewny, wypowiedział bezdźwięcznie, gdy rzucił kobiecie ukradkowe spojrzenie, a potem skierował wzrok na brata i bratanka, zbywając pytanie tego drugiego wzruszeniem ramion.

- Och, czyli żyjemy w zgodzie – podsumowałem, kiedy Alyssa postanowiła mnie tu uściskać. Tulki-tulki! Nawet wziąłem ją posmyrałem po plecach. O, takie my dobre rodzeństwo! Bardzo dobre rodzeństwo!
Przez wypowiadane przeze mnie słowa w trakcie trwania tego gestu, oczywiście chuchnąłem jej nieco swoim spirytuskowym oddechem. Nie no! Bez przesady! Jasne, że nie piłem czystego spirytusu. Dorwałem resztę jakiejś wódki… A potem trochę popiłem cydrem. Ten cydr to przekleństwo. Miałem ochotę ostentacyjnie beknąć, ale się powstrzymałem w imię resztek mojego dobrego wychowania. Gorzej, jeśli postanowi wyjść drugą stroną.
A te nicponie to ja nie wiem, co to za chłopaki były, ale jakby znajome z twarzy strony. Czyżby bujały się na Nokturnie? Oczywiście uścisnąłem dłoń temu bardziej wychowanemu.
- Anthony Parsley – odparłem przy tym. Odprowadziłem go wzrokiem. Hmm. Rozważania na ten temat postanowiłem odłożyć na później, bo chwilowo stwierdzałem, że ewidentnie przerwałem jakieś takie zebranie rodzinne. Zawsze zapominałem, że Alyssa poślubiła Greybacka. Czy to ten… Ramsey… To jej mąż był? Młody taki bardzo…
- Smoka? Ja mogę pokazać jak zrobić smoka – stwierdziłem zanadto zaaferowany, podłapując słowa tego dzieciaka – Morta, i wyciągając zgrabnym gestem różdżkę, by wznieść zaraz z nią obie dłonie w górę i zacząłem nią machać jak pojebany, ale zaraz się wstrzymałem i w sumie cofnąłem swoje gesty, bo to groziło pożarem, takim prawdziwym pożarem, z ogniem i z płonący domem. – Albo i nie. Chyba że ci nie zależy na tym domu, Marjorie…? – zapytałem, choć wiedziałem, jaka miała być odpowiedź. Z drugiej strony, ciekawiło mnie, co na to ten gówniak Alyssy. Woli smoka czy dach nad głową? Dzieci były takie głupie. Przez te bajki. Elaine ciągle czytała Heimirowi o tym Księciuniu i teraz spał z korona na łbie. Normalne toto nie było.
Wzruszyłem ostatecznie ramionami. Pewnie mój smok miały w sobie mało ze smoka… Może by przerażał, ale nie. Nie mogłem go zrobić i nie mogłem dziś realizować innych spontanicznych pomysłów. ZAKAZANE. Niczym Zakazany Las. Albo bardziej. Bo wiadomo, jak to było ostatecznie z tym lasem. Zakazany, a każdy się tam włóczył.
- Cóż, ja podrzuciłem tylko Heimira. Pomieszka trochę z tobą. Gwoli ścisłości, to mój syn. Nie porwałem go, jedynie zabiłem jego matkę – odparłem do nowych znajomych, wskazując na tego smarka. On przypadkiem nie urósł mi trochę za dużo przez tę noc? Przybyło mu chyba kilka dużych centymetrów. – Żartowałem – rzuciłem zaraz do Młodego, kiedy odwrócił się w moim kierunku. Ja się wyszczerzyłem jak ten debil, a alkohol mi to ułatwiał, więc sprawa była oczywista. Albo i nie. Dla zgromadzonych. Anthony taki tajemniczy, taki dowcipny, taki nieco mroczny. Chyba właśnie wyszczerzyłem się jeszcze bardziej. Musiałem wyglądać upiornie. Albo przekomicznie.
- Może u ciebie posiedzieć… trochę czasu? – zapytałem już z tej łaski swojej. Sam nie wiedziałem, ile czasu będę pił, a potem ogarniał kradzież, a następnie zwłoki… - I pozwól Młodemu spać w tej głupiej koronie. Ma gdzieś ją tam schowaną – odparłem, oczywiście słowo głupiej wymawiając bezgłośnie. Wystarczająco dzieciak miał przejebane w życiu, bo przecież mu matka zeszła i każdy, ale to każdy krytykował jego ojca… Na szczęście – albo i nie - Heimir się ożywił i zaczął to wyciągać. Świetnie. Przynajmniej  odwróciłem jego uwagę od dorosłych rozmów.

Potrzebowała tego zapewnienia. Nieważne, jak ponuro czy negatywnie brzmiała jej prośba - zresztą... czy w tych okolicznościach cokolwiek brzmiałoby dostatecznie promiennie? - po prostu potrzebowała, by Ramsey potwierdził, że w razie jakiegokolwiek wypadku, zabierze ze sobą Kurta w bezpieczne miejsce. Że zabierze ze sobą obu chłopców, bowiem przecież Ezra także potrzebował stabilizacji i dobrej opieki. Zwłaszcza teraz, gdy tak bardzo nie radził sobie z brutalnością otaczającego go świata, z zachowaniem dzieci w szkole czy z poczuciem bycia porzuconym przez rodzeństwo.
Potrzebował zainteresowania, które - choć starała się je mu zapewnić - w dużej mierze zależało od jego biologicznej rodziny. Mogła być jego mamą, ale nigdy nie miała być jego matką. Podskórnie wiedziała, że potrzebował czegoś więcej niż to, co obecnie mogła mu dać. Pragnął poczucia, że przynależy do rodziny, która ją samą także poniekąd wykluczyła ze swojego grona... Z której w pewnym sensie wykluczył ją Alec, odchodząc bez wyjaśnienia. A może Aly tak naprawdę nigdy w niej nie była? Chciała być częścią tego grona, jednak prawda była taka, iż w tym momencie wyłącznie dwie osoby utrzymywały z nią kontakt. Trzy, jeśli liczyć Rowana, z którym tak naprawdę dopiero dziś odnowiła jakikolwiek kontakt. Nigdy też zresztą nie została oficjalnie przedstawiona większemu gronu, oficjalnie zapoznana, a teraz... Teraz nawet nie chciała myśleć o tym wszystkim.
To było dla niej zdecydowanie zbyt ciężkie. Proszenie Ramseya o zajęcie się dziećmi w razie czego, ba!, nawet samo rozważanie różnych ponurych, paskudnych scenariuszy. Co dopiero mówić o roztrząsaniu całej reszty sytuacji związanych z życiem jej samej czy bliskich ludzi. W głównej mierze dosyć milczące i bardziej fizyczne wsparcie, jakie otrzymała teraz od szwagra, było zatem czymś, czym naprawdę nie zamierzała wzgardzić. Wręcz przeciwnie. Biorąc głębszy oddech i poprawiając włosy, które znowu zaczęły wpadać jej do oczu, spojrzała na niego, po czym z wdzięcznością kiwnęła głową.
- Dziękuję. - Odpowiedziała równie cicho, co on, prawie przy tym szepcząc, zanim podjęli kolejny z dosyć ciężkich tematów, jakie... Musiał przemyśleć, naprawdę musiał to zrobić, bowiem nie chciała, by angażował się w tak niebezpieczne sprawy - cóż, raczej szczerze wątpiła, że po dołączeniu do Zakonu, miał pozostawać na zapleczu tej organizacji; choć nie miał stwierdzonych skłonności samobójczych, z pewnością był raczej człowiekiem czynu - ze względu na chwilowe pragnienie zmienienia czegoś w świecie.
Wystarczyło, że wielu Zakonników to robiło i nie wszyscy wracali bezpiecznie do którejś z baz. Może było to dyktowane również pewnego rodzaju egoizmem, ale Alyssa nie chciała stracić tak kolejnego przyjaciela. Nie chciała martwić się o niego w ten sposób. Musiała wiedzieć, że naprawdę miał cel. Nie wątpiła, że obecnie tak sądził, ale... Tu też wolała usłyszeć słowne potwierdzenie. W takich wypadkach, słowa były dla niej równie istotne, co reszta gestów, a Ramsey z pewnością zdawał sobie z tego sprawę.
I pewnie doczekałaby się odpowiedzi. Zapewne powiedziałby jej dokładnie to, co sądziła, że od niego usłyszy, gdyby nie nagłe i nieprzewidziane wtargnięcie Anthony'ego i Heimira, którzy ostatecznie rozproszyli całą atmosferę tajemnicy i skrytości. Nie to, by miała im to kompletnie za złe. Przeciwnie, lubiła tego dzieciaka, a i Anthony wyglądał dziś wyjątkowo ogarnięcie... Zachowując się przy tym jak nieco bardziej trzeźwa wersja siebie, co także dosyć mocno pasowało Alyssie.
- Powiedzmy, że tak. - Rzuciła, uśmiechając się do niego i odsuwając się o kilka kroków, by z uśmiechem pod nosem potrząsnąć głową, gdy Tony zaproponował całkowite rozwalenie dachu jej domu. - Naprawdę lubię swój dach. - Dopowiedziała, jednocześnie kierując wzrok w stronę jednego i drugiego Greybacka, by dodać. - Anthony to mój przyrodni brat. Ten sam ojciec, inna matka. - Cóż, najlepiej było od razu to wyjaśnić, by nie pozostawić miejsca na domysły, skąd tak ekscentryczny mężczyzna znajdował się w jej domu. - A Ramsey i Rowan to moi szwagrowie. - Rzuciła dokładnie tym samym, dosyć lekkim tonem, nadal wyściskując Heimira, zanim Anthony nie postanowił zamienić się w pomnik dyskrecji i przemyślanych słów, co sprawiło, że Alyssa zapragnęła rzucić w niego kolejną ścierką. Oczywiście, że musiał pozwolić sobie na jakieś szemrane teksty.
- Nie słuchaj go, Heimir. Twój ojciec ma wyjątkowo... Kwieciste poczucie humoru. - Rzuciła do dziecka, jednocześnie kiwnięciem głowy potwierdzając, że weźmie go do siebie na... Merlin sam wiedział, ile czasu. - Masz śliczną koronę, wiesz? Może zaniesiesz ją z Kurtem do pokoju, w którym będziecie spać? - Sugerując, miała szczerą nadzieję, że chłopiec faktycznie podłapie ten pomysł i że zabierze ze sobą Kurta, któremu na samo wspomnienie rozjaśniły się oczy. Nie potrzebowali kolejnej zachęty, by ścigać się na górę, bez słowa pozostawiając dorosłych w kuchni.
- Nadal planujesz to, co planujesz? - Tym razem zagrała już w bardziej otwarte karty, rzucając spojrzenie w kierunku Anthony'ego i nachylając się, by sprawdzić stan obiadu. - Spokojnie, Ramsey już o wszystkim wie, a Rowan... Rowan nic nie powie, prawda? - Kolejne - równie znaczące - spojrzenie w całości poświęciła młodszemu szwagrowi, dziubiąc kurczaka widelcem, by sprawdzić jego dopieczenie. - Zostaniesz na obiad, Tony?

Naprawdę raczej nie próbował wyciągać pochopnych wniosków, zwłaszcza o Alyssie, ale… No, ale wnioski wyciągały się same. Kiepski poimprezowy stan bratowej, a teraz jeszcze najprawdopodobniej pijany mężczyzna, przyrodni brat kobiety, szalejący jak gromoptak z zatruciem pokarmowym… Po prostu zaczął podejrzewać, że Alyssa może lubić popijać częściej, niż zwykli ludzie i właściwie nie za bardzo robiło mu to jakąkolwiek różnicą. Parsknął w myślach śmiechem. To by znaczyło, że blondynka obecnie miała, w pewnym stopniu, podobne życie co jej... mąż? Były mąż? Nie do końca ogarniał zawiłości tej części prywatnego życia jego najstarszego brata. Alec strasznie to wszystko skomplikował. Ponownie przeniósł wzrok na tego całego Anthony'ego. Nawet jeśli nie był do końca zachwycony przybyciem kolejnej nieznanej osoby, musiał przyznać, że żart mężczyzny o matce tego chłopca… Może nie był niezwykle zabawny, ale reakcja wszystkich zebranych, z dzieckiem na czele, już tak. Rowan nie zdołał powstrzymać delikatnego uśmiechu, który pojawił mu się na ustach, po tamtych słowach. Chwilę później został uwolniony od Kurta. Z jednej strony nawet się cieszy, z drugiej żałował, że nie dokończył opowiadać dzieciakowi o Rogogonach Węgierskich i ich trybie życia, a także wrabiać Dorcas w udawanie smoka. Zwłaszcza, że zamiast gadaniny Kurta, otrzymał właśnie, jeszcze mniej ogarniętą, gadaninę nowo przybyłego czarodzieja. Przynajmniej ten obiad nie będzie taki nudny. Prawdopodobnie bardziej męczący, niż zakładał, ale nie nudny. Westchnął cicho. Był prawie pewien, że dzisiejszy wieczór, skutecznie pozbawi go wszelkich sił do socjalizacji, jakie jeszcze pozostały mu w tym miesiącu. Niestety nie będzie mógł wziąć płatnego wolnego w pracy, ponieważ zabrakło mu chęci do prób bycia jakkolwiek miłym dla tych durnych klientów. Szkoda. Byłby pewien, że wszyscy byliby bardziej szczęśliwi. On, jego szef idiota, nieudolni współpracownicy, a także sami klienci. Podobno ostatecznie to ci ostatni liczyli się najbardziej, a on powinien przestać wypytywać ich, jednocześnie rzucając spojrzenie spode łba, czy na pewno są w stanie, odpowiednio zająć się kupowaną sową lub innym stworzeniem. Na kolejne słowa Alyssy, młodszy Greyback zmarszczył brwi.
- Nie powiem o czym? - spytał i jednocześnie pokiwał głową na potwierdzenie słów kobiety. Nie miał pojęcia o co chodziło, ale brzmiało na tyle ciekawie, że chciał dowiedzieć się więcej, zwłaszcza jeżeli najwyraźniej było to coś poufnego. Co takiego planował Anthony? Ramsey już o wszystkim wiedział? Znając jego szczęście w rzeczywistości chodziło o coś nużącego i głupiego, mimo tego gdzieś w duchu liczył, że może zaraz usłyszy o czymś bardziej interesującym, niż polityka.
- I nie. Nic nie powiem - dodał szybko, aby zachęcić zgromadzonych do podzielenia się z nim wiedzą. Jego spojrzenie zdające się wręcz krzyczeć Mówcie do cholery wędrowało między Ramseyem, Alyssą, a przyrodnim bratem.

Wspomnienie zyskuje status porzuconego z uwagi na upływ dwóch miesięcy od ostatniego posta.

[z/t dla wszystkich]