It's being a long evening. [Letitia, Allectus, Ramsey, Rylee, Rowan & Astoria]

---

17.02.1980 r., mieszkanie Allectusa na ulicy Śmiertelnego Nokturnu

---

→

— Skądże znowu — zaprzeczył, zachowując powagę, aczkolwiek przychodziło mu to z coraz większym trudem. Szampański nastrój towarzyszący narzeczonej brata, zaakcentowany dźwięcznym chichotem, udzielił się też jemu. Nie mógł przejść obojętnie obok brzęczącego w uszach rozbawienia. Zerknął na twarz swojej rozmówczyni, by uchwycić uśmiech zastygły na jej wargach. — Jest wręcz przeciwnie. Mój brat wyrywa się do pisania listów, a ortografia to sprawa drugorzędna. Jest przekonany o tym, że to nasze odpowiedzi zawierają błędy — wyjaśnił jej, świadomy, że nie powinien drążyć tego tematu, a raczej pogrzebać go pod gruzowiskiem wielu niewypowiedzianych słów, skoro nawet dobrze się nie zaczął, ale z drugiej strony nadal czuł lekkie rozgoryczenie, które wytworzyło się podczas rodzinnego zebrania. Alec uwierzył w kłamstwo Raynara... Nadal nie mieściło mu się to w głowie. Naprawdę nie rozumiał, że auror robi wszystko, by ich poróżnić?
Chodźmy odwiedzić Allectusa skutecznie wytrąciło go z rozmyślań. Rzucił kątem na Letitię. Nie potrafił jej rozgryźć. Był pewny, że gdy wcześniej wspomniała o swoim narzeczonym, do tonu jej głosu zakradła się nuta goryczy. Nie był przekonany, czy to dobry pomysł, przede wszystkim pokryta zarostem facjata najstarszego Greybacka to ostatnie, co chciał dzisiaj oglądać. Emocje po trzynastym jeszcze nie opadły, mimo iż zwykle nie pielęgnował zbyt długo urazy, ale... na Merlina!, skąd u Allectusa ta niezłomna wiara w to, że sypia z jego nieoficjalną żoną?
— Jesteś pewna? — zapytał kobiety, ale nie czekał na jej odpowiedź. Ujrzał ją w jej spojrzeniu wyrażającym stanowczość. To przecież oczywiste, że chce zobaczyć, w jakich warunkach mieszka jej przyszły mąż, poza tym nie wyglądała mu na kogoś, kto łatwo się poddaje, a raczej kogoś, kto bierze los w swoje ręce i wychodzi na przeciw wszelkim oczekiwaniom. Zdecydowanie, które od niej emanowało, sprawiło, że w gardle Ramseya wytworzyła się gula. Pomijając swoją tymczasową niechęć do jej narzeczonego, najbardziej obawiał się tego, w jakim stanie zastaną Aleca i co najważniejsze - z kim? Będzie sam czy ze swoją kochanką? Pijany, rozzłoszczony przez upojenie, skory do przemocy czy wyjątkowo trzeźwy?
Nie protestował, kiedy Rowle chwyciła go za ramię. W jej obecnej kondycji asekuracja była jak najbardziej wskazana. Nie chciał zbierać jej truchła ze śliskiego, oblodzonego chodnika. Wolał, aby w jednym kawałku dotarła pod drzwi mieszkania najstarszego Greybacka. Niby powinien wybić jej to z głowy, a jednak czuł cień satysfakcji, kiedy pomyślał o Allectusie. Letitia Rowle to zapewne ostatnia istota, którą spodziewał się ujrzeć na progu swojego mieszkania…
Dopiero, kiedy gmach kamienicy, w której mieszkał Alec, zamajaczył przed ich oczyma, Ramsey uświadomił sobie, że jednak nie przemyślał tego od a do z, jak to zwykle czynił. Problem stanowiły oskarżenia Priscilli. Nie miał pojęcia, na jakim etapie śledztwa był Alec. Dowiódł, że Rowle'owi byli zamieszani w śmierć Bertrama? Jeżeli tak - nie miał wątpliwości, że wyładuje swoją wściekłość na narzeczonej, więc czy to rozsądne spraszać ją do jego mieszkania?
Ciche westchnienie, które uleciało spomiędzy jego warg, zostało zabrane i zagłuszone przez silniejszych podmuch wiatru błąkającego się wśród uliczkach.
— To tutaj — powiedział znacznie ciszej, niemal szepcząc. Pchnął starą bramę, która uchyliła się przed nimi w akompaniamencie cichego jęku wytworzonego przez zardzewiałe zawiasy. Ich oczom ukazała się pociemniała klatka schodowa. Sięgnął dłonią po różdżkę, oświetlając ich wspinaczkę po kondygnacjach lumosem. — Złap się za poręcz — polecił kobiecie, kiedy ta lekko się zachwiała. Uchwycił ją w pasie, chronią przed bolesnym upadkiem, ale obawiał się, że to tylko tymczasowe rozwiązanie.
Pokonanie trzech pięter zajęło im kilka minut. Zaprowadził Letitię do znajomych drzwi i uderzył dwukrotnie knykciami w ich zadbaną strukturę. Oczekując odpowiedzi któregoś z lokatorów, ugasił snop światła na końcu różdżki i schował ją do wewnętrznej kieszeni płaszcza. Zamiast usłyszeć zgrzyt podłogi uginającej się po ciężarem ludzkiego ciała, do jego uszu doleciał ogłuszający szczek psa Rowana, ale nie spieszył z wyjaśnieniami, choć być może powinien jej uzmysłowić, że Allectus mieszka z dwójką ich rodzeństwa.

Zgodziła się na zaproponowany przez Aleca próg punktowy. Była to przyzwoita suma do uzyskania, o ile wcześniej talia nie miała wybuchnąć w całości, kończąc całą grę. Chociaż chyba byłaby zawiedziona, gdyby tak się stało.
- W porządku, jeśli chcecie. W takim razie… hmm, muszę pomyśleć - zaczęła w temacie zakładu, chcąc dać sobie chwilę na wymyślenie czegoś naprawdę ciekawego. Zanim jednak wyszła z jakąś konkretną propozycją, głos zabrał Allectus i jak zwykle sprawił, że cień niedowierzania przemknął przez jej twarz i zanim zdążyła nad tym zapanować, jej usta na chwilę uchyliły się w wyrazie zdziwienia jego bezczelności i wyrachowaniu.
Ale w porządku, jeśli taki zamierzał być, to ona postanowiła podjąć rzuconą w jej stronę rękawicę. Wyprostowała się na siedzeniu i skrzyżowała ramiona na wysokości piersi.
- Zgoda. Ale jeśli ją wygram, będę mogła zatrzymać pracę i spędzać w niej tyle godzin i dni w tygodniu, ile będę chciała - odparła od razu. Może i była nieco monotematyczna, ale tylko tego jednego chciała i tylko to się dla niej w tym momencie liczyło. I chciała dopiąć swojego nawet, jeśli miało się to stać za pośrednictwem głupiej gry.
- Ale ja mam - wtrąciła się Alecowi w słowo - Jedna przypadkowa wizyta w Rozbrykanej Różdżce nie robi ze mnie kobiety tamtego pokroju. Zapamiętaj to raz na zawsze. - rzuciła oschle w kierunku narzeczonego. I to, że chodziło tylko o pocałunek niewiele zmieniało. Jej się nie znieważało, nie oddawało młodszemu rodzeństwu ani nie odrzucało w kąt jak jakiś stary model miotły. Allectus, oferując jej pierścionek powinien zdawać sobie z tego sprawę.
- Jeśli wygram, wytworzysz dla mnie pewien eliksir. Bo dobrze myślę, że tym się zajmujesz? - zwróciła się do Ramsey’a, marszcząc lekko brwi, nie będąc pewna, czy dobrze odczytała sytuację z początku wieczora i czy jej żądanie w ogóle ma jakikolwiek sens. No ale nie zastanawiała się nad tym dłużej, bo karty Aleca właśnie wybuchły mu przed nosem, co Letitia przyjęła z triumfalnym uśmiechem na ustach. Chwilowo wygrywała.
Nachyliła się znowu nad stołem gdy przyszła jej kolej i ze skupieniem wymalowanym na twarzy starała się dostrzec kolejną parę kart, która zapewniłaby jej dalsze prowadzenie. Niestety, tym razem stuknęła różdżką w nieodpowiednie miejsce, powodując wybuch. Mimo, że odsunęła się jak oparzona i tak na jej policzku osadziło się trochę sadzy, którą starała się zetrzeć wierzchem dłoni.
- To tylko mała pomyłka. Zapewniam, że dobra passa wciąż trwa - pokiwała głową, przenosząc spojrzenie na młodszego Greybacka, na którego teraz przyszła kolej.

— Tak, właśnie tym się zajmuję — przytaknął i pokiwał lekko głową, tym gestem dając kobiecie do zrozumienia, że akceptuje jej warunki. — A ty naprawdę chcesz, żebym cię całował? — Uniósł brwi ku górze; nie spodziewał się po Alecu takich aspiracji. Rzadko okazywał czułości, a jeszcze rzadziej je rozdawał. Zatem o ile mógł zrozumieć złośliwość zastosowaną w kierunku narzeczonej, w drugą stronę jej nie pojmował. — Co ty, dziecku? — dodał po chwili z dziwnym zadowoleniem w głosie, a cóż poradzić? Starszy Greyback udobruchał go wcześniejszym gestem, gdy po ciężkiej walce stoczonej sam ze sobą odłożył kieliszek i butelkę na blat. Właśnie. Alkohol. — Gdy ja wygram ograniczysz spożywanie wysokoprocentowych trunków — zwrócił się do mężczyzny. — Nie tylko złożysz obietnicę, naprawdę będziesz pił w mniejszych ilościach — zdecydował, przede wszystkim dla Astorii. Wiedział dobrze, jak przeżywała każdy wypity łyk przez Aleca, jak lękała się, gdy był w stanie nietrzeźwości. Podzielał jej opinie, że nadużywał alkoholu. Kiedyś przesadzi. Nałyka się tego świństwa więcej, niż będzie w stanie znieść jego organizm i wykończy się przez to jak ojciec. — A ty... — Zmierzył Letitię uważanym spojrzeniem. — ... nie dasz się już nigdy więcej okraść na Nokturnie.
Po tym krótkim koncercie życzeń znowu skupił się na grze. Akurat wówczas Letita utraciła wcześniejszą koncentracje.
— Czyżby perspektywa pocałunku z moim bratem tak cię rozkojarzyła? – skwitował z delikatną nutą złośliwości, aczkolwiek jego wzrok zatrzymał się na Prewettcie. Pies się skulił, zaskomlił, a potem czmychnął do pokoju Rowana. Najprawdopodobniej za dużo wrażenie jak na jeden dzień. Psy nie lubiły hałasu. Zresztą wcale im się nie dziwił. Sam słyszał obecnie pisk w obu uszach. Nieznośny, wręcz wdzierający się do czaszki.
Ujrzał na rysunkach Nieśmiałka, odszukał drugiego, ale za późno. Nie zdążył trafić końcem różdżki na odpowiednią kartę, co zostało zaakcentowane donośnym buumm tuż przy twarzy Greybacka. Odchylił głowę, ale jednak dym – niczym nieproszony gość - już wdarł się do nozdrzy. Zakaszlał, a pod powiekami zbierały się łzy.
— Najwidoczniej twój pech przeszedł na nas, bracie. Powodzenia.
Wysłał Alecowi przyjazny uśmiech, ocierając lekko zaczerwienione oczy.

Spojrzenie, jakie posłał bratu zakrawało wręcz o Avadę Kedavrę. Idealna taktyka - przekręcanie wypowiedzi i obracanie jej przeciwko samemu mówiącemu. Allectus prychnął pod nosem. Przecież wcale nie potrzebował jakiegoś durnego zakładu, aby okazać Ramsey’owi odrobinę czułości… Prawda? Starszy z Greybacków wyciągnął rękę w kierunku młodszego, aby żelaznym uściskiem objąć brata łokciem za kark. Następnie natomiast, dość silnie przyciągnął jego głowę, blokując mu tym samym możliwość ruchu szyją. W pewnym sensie miał deja vu. Za dzieciaka, ich bójki zawsze wyglądały tak samo. Alec korzystał z siły, Ramsey natomiast próbował się wyrywać. Skuteczniej, czy nie. Tym razem było tak samo. Jak za starych dobrych czasów. Jakby ostatnio nie poróżniła ich żadna sprzeczka. Jakby wciąż byli dzieciakami. A Alec… powoli poddawał się tej sielankowej atmosferze, irytująco wcierając pięść we włosy brata.
- Kiedy wygram, wtedy przez 90 sekund będziesz przeklinał, bluźnił, mówił gówniane rzeczy. Nazwij to jak chcesz, braciszku - i wraz z wypowiadaniem ostatniego słowa, Alec przycisnął usta do czubka, zniewolonej w uścisku, głowy brata. A potem po prostu wyswobodził go z tego siłowego uchwytu.
- Zgoda, zachowasz pracę - nie wiedział, czy właśnie zwariował, ale oferta Letitii, choć przyprawiała go o pulsowanie żyły na karku, brzmiała całkiem sensownie. Czy tak miało wyglądać ich małżeństwo? Za każdym razem, gdy nie będą się ze sobą zgadzać, to siądą przy stole i rozłożą talię kart, próbując przeforsować swój pomysł…? Byli dwójką dorosłych ludzi, ale z jakiegoś powodu Alec nie miał nic przeciwko. Oczywiście, kiedy wygrywał. Czego nie można było powiedzieć dzisiejszego wieczora. Irytowało go to, że Letitia Rowle zgarnęła na swoim koncie już 8 punktów. Nie przemyślał tego. Nie mógł przecież pozwolić, aby wygrała! Po pierwsze nie chciał pozwolić jej pracować, po drugie zamierzał ją pocałować, po trzecie... naprawdę liczył na wydobywając się z ust Ramsey’a przekleństwa.
- No wreszcieeeeee - wydobyło się jego ust, kiedy udało mu się sparować dwie czupakabry. Nawet jeśli były ich wartość wynosiła aż jeden marny punkt, to Alec miał przeczucie, że los się do niego odwrócił. A zwłaszcza teraz, kiedy zdecydował się nagiąć trochę zasady gry. Przy kolejnych ruchach swoich przeciwników, za pomocą zaklęć niewerbalnych rzucił odpowiedni czar na karty, sprawiając tym samym, że w ostatnim momencie karty (prawidłowo dobrane) zaczęły się przesuwać i eksplodować im przed twarzami.

Zmarszczyła lekko brwi na propozycję zakładu Ramsey’a wobec Allectusa. Starszy Greyback miał problemy z alkoholem? To była dla niej pewna nowość, nie przyjęta do wiadomości z jakimś wielkim entuzjazmem. Po wyjściu ojca z Azkabanu miała niestety okazję przekonać się, z czym wiąże się nadmierne picie napojów wysokoprocentowych przez jednego z członków rodziny. Bardzo nie chciałaby musieć do tego wracać.
- Da się zrobić - uniosła kąciki ust, chociaż uśmiech posłany ku młodszemu bratu był jakby blady, spowodowany utknięciem myślami przy poprzedniej sprawie.
- Możliwe. Przez chwilę zastanawiałam się, gdzie usta Aleca mogły być wcześniej, co chyba nie było dobrym pomysłem - odpowiedziała Ramsey’owi, przekazując ową złośliwość dalej. Za to na zgodę na zachowanie pracy uśmiechnęła się szeroko, tym bardziej, że punktami cały czas była na prowadzeniu. Ale najwidoczniej Allectusowi wcale to nie przeszkadzało i chciał dołożyć wszelkich starań, żeby zadziałać jej na nerwy, niezależnie od tego, ile miało go to kosztować.
Wcześniejsza kolejka poszła całkiem nieźle, dając jej kolejne punkty, których w sumie zebrało się już osiem. W następnej poszło znacznie gorzej, gdy w chwili, w której miała natrafić na dwa Niuchacze, jeden z nich wysunął się spod jej różdżki znacznie szybciej, niż przewidziała, powodując kolejny wybuch, którego dym przyprawił ją o atak kaszlu. Ramsey’owi także nie poszło lepiej, pozostawiając do z wcześniej zdobytymi czterema punktami, a Alecowi udało się dołożyć na swoje konto tylko jeden punkt.

Nie spodziewał się, że niewinna prowokacja popchnie Allectusa do zamachu na jego życie. Nie miał czas na wykonanie uniku.Zbyt oszołomiony, aby zareagować, tkwił w uścisku brata. Dopiero po chwili w jego głowie narodził się plan wyrwania się z zakleszczającego się na jego ciele ramion, ale najstarszy Greyback przewidział jego ruch.
— Puść mnie. Brakuje mi tchu — wyszeptał, szturchając go w bok łokciem, choć wiedział, że w temu dość nieporadnemu manewru brakowało precyzji. W obecnej pozycji nie zarejestrował momentu konfrontacji ust brata z własnymi włosami, ale mniej więcej w tym samym czasie uchwycił spojrzeniem wyraz twarzy siedzącej obok Letiti, która wyglądała mniej więcej tak, jakby ktoś pod groźbą śmierci kazał jej przebywać w jednym pomieszczeniu z olbrzymią akromantulą. Czerwony na twarzy Rasmey jednak nie zapytał jej co się stało, bo o to brat w swojej wspaniałomyślności zwrócił mu wcześniej odebraną przestrzeń osobistą, całkowicie odrywając jego uwagę od tego niespotykanego zjawiska. — Zwariowałeś? Chcesz mnie odesłać na tamten świat? — zapytał, lecz w jego spojrzeniu dominowało przede wszystkim rozbawienie, a na ustach figurował jeszcze szerszy uśmiech nie przed momentem.
Kolejne dwie rudny nie były dla niego łaskawe. W następnej kolejce przeleciał wzrokiem po kartach. Hipogryf. Namierzenie hybrydy wśród talii nie zajęło mu dłużej niż minuty, aczkolwiek nie udało mu się zetknąć różdżki z kopytnym stworzeniem. Karta schowała się niespodziewanie pod inną i ofiarą magicznego przedmiotu stał się klaurikron. Rzucił podejrzliwe spojrzenie bratu, gdy doszło do eksplozji. Tym razem zareagował bardziej energicznie, dzięki czemu dym nie wkradł mu się do nozdrzy.
— Może w kolejnej kolejce szczęście nam w końcu dopisze, Letitio — odezwał się, kierując owe słowa głównie do narzeczonej brata, który tym razem upolował zdobycz za trzy punkty.  — Osiem punktów dla Letiti, pięć dla ciebie i cztery dla mnie — podsumował wynik ich obecnych zmagań, ale nie patrzył na twarz żadnego z nich. Skoncentrował uwagę na sylwetce psa, który ponownie wślizgnął się do pomieszczenia. Pierwszy szok musiał minąć, albo przyzwyczaił uszy do wybuchów. W każdym razie nadal miał się na baczności. Usiadł w bezpiecznej odległości od trzech durni, którzy wcześniej napędzili mu strachu. — Jeszcze się odegram — zapewnił, gdy z odbiornika wydobył się znowu głos Priscilli, lecz teraz nie w charakterze piosenki, a wywiadu. Chyba nie powinien włączać radia...

Alec szczerzył się jak głupi, kiedy obserwował, jak młodszy brat z marnym skutkiem próbuje wyswobodzić się z jego uścisku. Być może nie powinien sobie pozwalać na tak wiele, a już zwłaszcza przy Letitii, ale... Merlinie, potrzebował odpoczynku od tego całego syfu. Potrzebował się oderwać od człowieka, jakim był. Tego dnia po prostu bez żadnego zastanowienia poddał się tej sielankowej atmosferze, dokuczając bratu jak za starych dobrych czasów. Brakowało mu Ramsey’a, nie był w stanie tego przed sobą zataić. Rodzina zawsze była dla Aleca najważniejsza i jakiekolwiek próby przekonania samego siebie, że wszystko, co robił wcale nie było z myślą o nich, wychodziły mu naprawdę kiepsko.
- O niczym innym nie marzę, bracie - odparował, śmiejąc się i kręcąc z rozbawieniem głową. - Przypomniałem sobie, że mam świadka, dlatego wciąż oddychasz - po prostu nie chciał trafić do Azkabanu, okej? Był groźnym, mordującym szlamy Śmierciożercą. A jego rodzina wcale nie była jego słabością. Wcale.
Użycie czarów wydawało się być po prostu strzałem w dziesiątkę. Allectus nie potrafił przegrywać, a skoro los nie chciał się do niego uśmiechnąć, to musiał sobie po prostu pomóc. Tak było przecież w prawdziwym życiu. Trzeba było zawalczyć o swoje. A to, że Alec nie posiadał kręgosłupa moralnego, jedynie mu pomagało osiągnąć wyznaczone cele. Dopiero uchwycenie podejrzliwego spojrzenia ciemnych oczu brata, sprawiło, że Alec postanowił na moment odpuścić. Ramsey znał go najlepiej ze wszystkich, więc dodanie faktów do siebie nie zajmie mu zbyt dużo czasu. Znał Aleca i wiedział do czego był zdolny. A zwłaszcza wtedy, kiedy miał z góry wyznaczony cel… Dlatego też Alec po prostu wzruszył lekko ramionami, jakby chciał mu przekazać, że nic nie wie o tym całym pechu.
- Może po prostu nie chcecie wygrać - skwitował z cynicznym uśmieszkiem na ustach, kierując swoje słowa głównie do Letitii. Prowokowanie jej zaczęło mu sprawiać naprawdę dużo frajdy i nie potrafił nic na to poradzić. I cóż, najwidoczniej nie musiał wcale sobie pomagać, bo przez dwie kolejne kolejki jego przeciwnicy pokazali się z naprawdę złej strony, a Alec… triumfował. Kiedy na jego koncie wylądowały kolejne 3 punkty, rozochocony sięgnął do parapetu po butelkę ognistej, aby bez zastanowienia upić z niej spory łyk. Pokusa była zbyt silna, a on nie potrafił się powstrzymać. A zwłaszcza teraz, kiedy z radia dobiegły słowa młodszej, irytującej siostry. W tym momencie zdobyte punkty nie miały dla niego żadnego znaczenia. Mógł razem z Letitią mieć 9 punktów, zostawiając Ramsey’a w tyle o 4 punkty… To nie miało znaczenia, kiedy do jego uszu dobiegło słowo wilkołak. Ta jebana wywłoka doprowadzała go szewskiej pasji. Mięśnie Aleca się napięły, twarz poczerwieniała, a on sam jakby odpłynął. Wysłuchiwał słów siostry, doskonale zdając sobie sprawę, że jeszcze jedno słowo, a butelka się roztrzaska w jego dłoni...

- Tak, może dopisze - powiedziała posępnie do Ramseya. Nie miała pojęcia, co było nie tak. Za każdym razem myślała, że wszystko robi tak, jak należy, że stuka w kartę za o wiele więcej punktów, niż ostatecznie wychodziło. Karty wybuchały za prawie każdym razem, plując gryzącym dymem, aż w pewnym momencie oczy zaczęły zachodzić jej łzami. A może zachodziły łzami same z siebie? Może skończył się czas radosnego upojenia i zaczynała się faza niewytłumaczalnego smutku, co potęgował dodatkowo fakt, że nie miała zwyciężyć w tej rozgrywce. Nie miała wywalczyć sobie możliwości pracy i na domiar wszystkiego będzie musiała pocałować Allectusa. No jak tu nie płakać, w obliczu takiej tragedii?
- Zachowujesz się, jakby wygrana w Durnia miała być twoim największym życiowym osiągnięciem - prychnęła w stronę Aleca, po chwili wzruszając lekko ramionami. Ona przynajmniej potrafiła przegrywać z dumą, ot co! Czy Alec potrafił tak wygrywać? Nie sądziła. Chociaż… na tamten moment jeszcze nic nie było przesądzone, prawda?
- To wasza siostra? - spytała po chwili, unosząc lekko brwi ku górze, gdy Alec zaczął łypać groźnie w stronę radia - Dam głośniej, dobrze? Zaciekawiła mnie - uśmiechnęła się lekko, różdżką podgłaśniając nieco dźwięk. Bo jeśli Greybacka to denerwowało, to czemu nie? Chociaż tyle mogła zrobić, żeby zadziałać mu na nerwy, skoro nie mogła tego zrobić wygraną w karty.
No właśnie, ich nieszczęsna gra… do samego końca było już tylko gorzej, aż w końcu starszy Greyback osiągnął próg piętnastu punktów, kończąc ich grę. Wygrał. Po prostu cudownie. Nie myślała, że ten wieczór może zakończyć się taką porażką.
- Oooh, zrobiło się już tak późno… Było mi niezmiernie miło, ale chyba powinnam już wracać do Shrewsbury. Zasiedziałam się odrobinkę - uniosła kąciki ust w niby zakłopotanym uśmiechu, odwracając się i sięgając po swój płaszcz, cicho licząc, że zmyje się stąd zanim Allectus będzie chciał wyegzekwować jej część zakładu.

Llewellyn na jej szczęście praktycznie cały dzień przespał, w przeciwienstwie do niej, kiedy to musiała wykonywać tatuaż za tatuażem. Nie wiedziała skąd ci goście się wzięli, ale wbili do jej przybytku dosłownie jak kohorota. Oczywiście ilość była zdecydowanie mniejsza od tych rzymskich wojsk, jednak nie da się ukryć, że był to tłum naprawdę pokaźny. W dodatku o dziwo trzeźwych mężczyznych (zasada numer jeden szanującej się tatuażystki: tylko znajomi mogą przyjść na wykonanie tatuażu pijani), więc nie miała nic przeciwko tworzenia tego estetycznego potworka, który dla niej kompletnie nic nie znaczył. Byla wręcz przekonana, że to jakaś grupa przestępców, ale kto by się zastanawiał nad tym, jeśli ktoś sypie galeonem. A nie codziennie sypią się one dosłownie co do 20 minut, więc nie narzekała. I pewnie ten dzień byłby finansowym sukcesem na tyle dużym, że nawet zechciałoby się jej przejść gdziekolwiek poza dom, gdyby nie fakt, że tuż po tym przeszukała wszystkie kieszenie, szafki, półki, skrytki, bieliznę i inne miejsca, gdzie człowiek mógł sobie wyobrazić miejsce ukrycia czegoś cennego i niczego nie znalazła.
Diabelski pył się skończył, masz ci los!
I pewnie brzmi to trochę jak scenka z kresówki, jednak trzeba wziąć to sobie do serca bardzo poważnie. Jeśli coś trzymało jej dzień w ryzach to regularność przyjmowania tej trującej ją chemii. Równocześnie sprawiał, że życie było trochę znośniejsze. A tutaj nagły brak i jeszcze Llewellyn wstał!
Ale hej, bez paniki. Przeciez wystarczy pójść spać. Tak, przespać to, wstać rano i je załatwić.
I pewnie by tak było, gdyby nie fakt, że dziecina bardzo domagała się uwagi. To płaczem, to gadaniem, to marudzeniem.
Jego gubblum-blabla, czy inne gugu-gaga, które nie tworzyły jeszcze żadnego sensu nie pozwalały jej wyłączyć się i tyle by było z tej radości, że mogła spokojnie pracować cały dzień, bo teraz ewidentnie czuła, że oszaleje. Tylko to jeszcze nie ten zły moment, oj nie.
Przecież pobawi się z nim trochę, wytrzyma. Potem zaśnie, wstanie rano i wszystko załatwi.
Och, nic nie wiecie o tym, jak magiczne zabawki potrafią denerwować.
Nic.
Latające, śpiewające, krótko mówiąc skrajnie wkurwiające zabawki, zabiły jej nadzieję na to, że się opanuje. Miała ochotę wybić nimi wszystkie okna, co mogłoby okazać się nieco kosztowne. Zostawiła małego, żeby skoczyć do toalety, a tam w przypływie frustracji zrzuciła lustro ze ściany. Cóż, ktoś je naprawi kiedyś. Wyszła zdenerwowana, złapała za wózek i stwierdziła, że koniec tego dobrego. Jak mały chce się bawić to są jeszcze inni krewni, a są i sprawy większej wagi, które należy załatwić.
Było już po 23, kiedy to zapakowała Llewellyna z jego ulubioną szmacianą piłką i pchała ku kamienicy, gdzie zamieszkiwał jej najbardziej zaufany dealer, bo jednak kilkanaście godzin bez towaru to kilkanaście godzin za długo przy niemowlaku i bez snu. Minęli po drodze naprawdę podejrzanych typów, jednak nie bardzo zwracała na to uwagę. Jak mieszka się tutaj przez dłuższy czas z maluchem to człowiek zaczyna się przyzwyczajać, że nie ma nic bardziej szokującego dla tych ludzi niż widok matki z dzieckiem. W dodatku matki, które nie zaczepia "daj pan galeona" albo "zlituj się pan jeden wieczór - panu przyjemność, mi wpadnie galeon, toż to dziecko mam" i wygląda, jakby była porządnym obywatelem. No może poza rozszerzonymi zierenicami, ale to raczej na jej nieszczęście, bo teraz były one przekrwione, jakby nie spała od tygodnia. Tak więc raczej rozmywała się na tle tej opustoszałej trochę już ulicy. Jedynie w jakiś mniej radosnych zakrętach widać było damy (jasne) do towarzystwa czy podawanie sobie sakiewek z kwotami za wątpliwe dokonania. No i biednych zagubionych, co wpadli na pomysl, by się nocą przejść.
Wreszcie jednak dotarła. Stanęła przed drzwiami mieszkania i bez pukania po prostu wpadła do środka, jakby mieszkała tutaj całe swoje życie.
- Allectusie Camdenie II Greybacku, nie obchodzi mnie, że jest późno, ale mam naszą ulubioną sprawę do załatw... - I tutaj szok i niedowierzenie wpadł na jej twarz, kiedy wjeżdżając ze śmiejącym i gadającym do siebie Llewelynem zauważyła, że jednak nie tylko Alec jest obecny.
Dlaczego nie pomyślała, że również właśnie mógł mieć tutaj sprowadzoną panienkę? Chociaż... ech, zdecydowanie wolałaby wyciągać go z łóżka jakiejś obcej kobiety niż spotkać w tak doborowym towarzystwie.
- Jestem pod wrażeniem, że jednak miewasz gości w tej norze - Stwierdziła tylko puszczając wózek i chowając ręce do kieszeni płaszcza, nie wiedząc do końca co z nimi zrobić.

Dzisiejszy dzień w pracy był jakimś naprawdę nieśmiesznym żartem. Nie dość, że musiał stać na kasie, a klientów, zwłaszcza takich, którzy domagali się wydawania reszty, było więcej, niż zazwyczaj, to na domiar złego pod sam koniec dnia pracy do sklepu wparował jakiś pijany mężczyzna, któremu niezauważenie udało się wypuścić z klatek parę sów. Oczywiście on i reszta tych idiotów, współpracowników musieli ogarnąć ten cały bałagan, co sprawiło, że wyszedł z pracy znacznie później, niż zamierzał. Miał tylko nadzieję, że Astoria nie czekała na niego za długo, aż dotarł pod redakcję Proroka Codziennego. Nie do końca rozumiał, czemu siostra poprosiła go o przyjście po nią do pracy, ale postanowił się zgodzić bez zbędnych pytań. Zwłaszcza po tamtym styczniowym zdarzeniu, które dalej miał mocno w pamięci. Prawdę mówiąc całą drogę korciło go, aby pogadać z nią o tamtej sprawie i jak się czuje, ale jakoś nie był w stanie. Nie wiedział nawet jak najlepiej byłoby zacząć, czy sformułować pytanie, zwłaszcza, że kobieta wydawała się mieć dobry humor. Dobry znak. Nie palił się szczególnie, aby to psuć. Ostatecznie po prostu postanowił pozostać przy miłej i luźnej rozmowie jaką prowadzili wracając do mieszkania. Starał się iść dość szybkim krokiem wiedząc, że było już późno, a on jeszcze musiał wyjść na spacer z Prewettem. Nie miał żadnej wątpliwości, że Alec nawet nie pomyślał, aby wyprowadzić psa, chociażby na te kilkanaście minut. Gdy wchodzili po schodach Rowan zmarszczył brwi i spojrzał na siostrę. Drzwi wejściowe były uchylone. Zaraz... Czy on słyszał głos Rylee? Szybko wszedł do mieszkania, wyprzedzając przy tym na schodach siostrę, i zamarł w progu, patrząc na całe zgromadzone tam towarzystwo. Od razu podbiegł do niego Prewett merdając ogonem i ocierając się o jego nogi. Mężczyzna posłał mu ciche hej mały, a następnie wrócił do próby zrozumienia tego co tu się właściwie działo. Widocznie Alec, o tej godzinie, nie był w stanie wyprowadzić psa na dwór, ale przyprowadzić ileś ludzi do mieszkania już tak. Rozejrzał się po zebranych. No dobrze. To, że Alec przyprowadził do siebie jakąś pannę nie było znowu takie dziwne, nawet jeśli zazwyczaj była to Sybill, a nie jakaś inna blondynka. To, że siedział z nimi Ramsey i grał w durnia (jego kartami!) było już dość niecodzienne. Niewątpliwie jednak najmniej wytłumaczalnym fragmentem obrazka była Rylee, która stała z wózkiem na samym środku pokoju.
- Co się tu do cho... – urwał patrząc na Llewellyna. Znał podejście jego matki do przeklinania przy dziecku i wolał jej nie podpadać – Ktoś mi wyjaśni co tu się dzieje?
Mówiąc te słowa spojrzał pytająco na Aleca, którego podejrzewał o to całe zamieszanie. Naprawdę chciał wiedzieć co tu się wydarzyło i czemu Prewett wygląda, jakby chciał uciec do jego pokoju. Właśnie. Jego pokój.
- Załatwiłeś chociaż tamtą sprawę z zamkiem? – spytał, patrząc znacząco na najstarszego z rodzeństwa. Jakiś czas temu zamek w drzwiach jego sypialni zepsuł się, a brak możliwości ich zamknięcia, i zapewnienia sobie prywatności, był dość... problematyczny. On i Alec odczuli to boleśnie kilka dni temu.

Zima znów zaskoczyła mieszkańców Londynu nawet, jeśli trwała już trzy miesiące. Już od samego rana sypało gęstym śniegiem a czarodzieje ze sklepów przy redakcji ledwo nadążali rzucać zaklęcia odśnieżające ich część chodnika. Wiem to, bo większość czasu spędziłam przy biurku, które zostało przeniesione obok jednego z większych okien w zbiorczym pomieszczeniu "Proroka Codziennego", gdzie pracują wszyscy mniej zasłużeni pracownicy. Tak się złożyło, że odejście z pracy w grudniu najwidoczniej przyczyniło się do pogorszenia mojego miejsca w hierarchii gazety, gdy wróciłam.
Nie przejmuje mnie to, ale znacznie wygodniej było mieć własne biuro... klitkę. Cały dzień spędzony w gwarze rozmów sprawia, że od paru godzin pęka mi głowa. W przerwie obiadowej uciekam spróbować zjeść coś ciepłego i zrobić najpotrzebniejsze zakupy, ale szybko wracam do budynku, bo ziąb na zewnątrz jest nie do wytrzymania. Ostatnie godziny przeżywam dzięki tabletkom przeciwbólowym. Nie czuję się najlepiej, dlatego w połowie dnia wysyłam list do brata. Wolę mieć towarzystwo w drodze ciemną ulicą.
Tym razem świeże powietrze dobrze mi robi. Dokładnie tak samo jak przyjemna rozmowa, która poprawia mi nastrój. Dawno nie czułam się tak dobrze a to jest jakiś postęp. Najchętniej nie wracałabym do domu, tylko pospacerowałabym jeszcze na zewnątrz. Od dłuższego czasu nie czuję się dobrze w towarzystwie naszego najstarszego brata i jego kobiet, ale tym razem mróz wybija mi to z głowy. Słysząc znajomy głos, którego się nie spodziewałam, patrzę na Rowana po czym przepuszczam go na schodach. Ma dużo więcej energii.
Nie jestem gorsza. Docieram akurat, żeby usłyszeć pytania padające z ust Rowana. Ja też unoszę brwi i nie ukrywam uśmieszku. Ach tak: zepsuty zamek w drzwiach sypialni.
- Rylee, Ramsey, jak miło. Co was tu sprowadza? - pytam, wychylając się zza pleców Rowana, żeby posłać im po uśmiechu. Dopiero wtedy dostrzegam kolejną osobę. - Cześć. Co to za zebranie?

Cała rozegrana przez nich partia skończyła się na korzyść Allectusa, co zresztą było do przewidzenia. Oszukiwał. Ramsey był pewny, że oszukiwał, bowiem ani on, ani Letitia nie mogli mieć aż tak potwornego pecha, a on tak wielkiego szczęścia.
— No bracie — powiedział znaczniej głośniej niż zwykle, aby koniecznie zagłuszyć głos Priscilli płynący z odbiornika radiowego. Wzmianka o wilkołactwie nie spodobała mu się w równym stopniu, co bratu, ale miał na tyle ogłady, że mimo wszystko stłumił w sobie złość, do czego skłoniła go głównie obecność kobiety. — Przyjmij moje gratulacje. To był zacięty pojedynek, głównie pomiędzy tobą i Letitią. — Wysłał Alecowi delikatny uśmiech i znaczące spojrzenie pod tytułem - wiem, że oszukiwałeś.
Podobnie, jak Letitita poczuł natychmiastową chęć ewakuacji z tego pomieszczenia, a właściwie mieszkania, kamienicy, aczkolwiek nie wierzył, że mu się to podziewa, przynajmniej dopóki nie usłyszał, jak otwierają się frontowe drzwi. Spodziewał się, że w progu stanie albo Rowan, albo Asotoria, albo najlepiej oboje, ewentualnie Sybill, ale na pewno nie był gotowy na to, że wpierw pojawił się wózek, a dopiero później sylwetka jego siostry bliźniaczki. Nieprzygotowany na ten widok, aż wstał w wrażenia z „o” ukształtowanym na ustach.
— Co tu robisz o tej porze, Rylee? — spytał, ciut podejrzliwie, ale dobrze wiedział, czemu jego siostra pojawiła się w mieszkaniu Allectusa i przy okazji dilera w jednej osobie. Już dawno to rozgryzł. Widok naćpanej kobiety dał mu przed kilkoma miesiącami do myślenia. — Czy to rozsądne narażać Llewellyna na takie niebezpieczeństwo?
Nie powinien jej tego wypominać, a jednak. Tak swoją drogą, kiedy ostatni raz widział swojego chrześniaka? Przed tygodniem. Może dwoma. Planował ich odwiedzić, ale zawsze coś stawało mu na drodze, choć tym czymś był gównie strach. Zawsze odczuwał lęk, gdy zbliżał się do studia Rylee. Obawa, w jakim zastanie ją stanie, mroziła krew w jego żyłach, sprawiała, że miał problem z zaczerpnięciem tchu. Najważniejsze - siostra nie zdążyła odpowiedź, bo do salonu wtoczyła się pozostała dwójka lokatorów mieszkania. Prewett natychmiast podbiegł do swojego młodego właściciela, a Ramsey odwdzięczył się Astorii tym samym - posłał jej delikatny, oszczędny, ale równie uprzejmy uśmiech.
— Zebranie? Nie, to żadne zabranie, w zasadzie we troje graliśmy w durnia — wyjaśnił, w ramach potwierdzenia przebiegając wzrokiem po blacie stolika, na którym nadal spoczywał karty Rowana, a potem mimowolnie zbliżył się ku bliźniaczce, zatrzymując się tuż obok niej i wózka. — A Rylee zjawiła się tutaj dosłownie trzy minuty przed wami — dodał, wysyłając uśmiech najpierw siostrze, a potem więcej uwagi poświęcając dziecku, które patrzyła na niego tymi swoimi dużymi, zielonymi oczyma i chyba wykrzywiła usteczka w uśmiechu. — Poza tym ja i Letitia właśnie zbieraliśmy się do wyjścia, a Prewett chce siku — uściślił, idąc do sieni. Minął po drodze Rowana i Astorię, celowo unikając kontaktu wzrokowego z Allectusem.

- Doprawdy? To nie ja zakładam się o być, albo nie być - rzucił kąśliwie w kierunku narzeczonej, jednocześnie nie spuszczając wykrzywionych ku górze kącików ust. Co miał poradzić na to, że humor, z każdą kolejną sekundą, dopisywał mu coraz bardziej? Uwielbiał wygrywać, a to, czy odbywało się to legalnie, nie miało dla niego żadnego znaczenia. Ale jeszcze bardziej od wygrywania, podobało mu się oglądanie naburmuszonej, nieumiejącej przegrywać Letitii. Greyback zwilżył usta językiem, kiedy za pomocą różdżki odkrył parę chropianków, dających mu całkowite zwycięstwo. Alec instynktownie klasnął głośno w dłonie. Być może zachowywał się jak dziecko, ale nie do końca go to interesowało. Zakład to zakład, czyż nie?
- Wracać? - powtórzył po Letitii, śmiejąc się przy tym z niekrytym cynizmem w głosie. Natomiast głowa, którą potrząsnął z niedowierzaniem, dość jasno wskazywała na to, co o tym wszystkim sądził. Nie. Noc była jeszcze młoda, a Letitia Rowle miała obowiązek do wykonania. - Myślałem, że jesteś kobietą honoru - dodał jeszcze niewinnie. Cóż, jeśli wjechanie na ambicje jej nie przekona, Alec zamierzał sam odebrać to co należało do niego. Tu nie było możliwości wykaraskania się z tego długu. Nawet, jeśli w wyniku pojawieniu się kolejnych osób, mieszkanie zaczęło tętnić życiem. Tej pierwszej - cholernej ćpunki - spodziewał się chyba najmniej. Miał wrażenie, jakby Rylee zapędzała się w kozi róg. Nie tak dawno dostarczył jej porcję, która powinna jej starczyć jeszcze przez co najmniej dwa dni…
- Sprawę? Jaką sprawę? - rzucił głupio zaraz po tym, jak usłyszał zaczepkę z ust młodszej siostry. Przecież kompletnie nie wiedział o co mogło jej chodzić, okej? Jej wizyty, zwłaszcza o tej porze, wcale nie były nienormalne. I wcale nie pragnęła spędzać czasu ze swoim starszym rodzeństwem. Greyback posłał jej krzywy uśmiech, podnosząc się z fotela w tym samym momencie, w którym zrobił to Ramsey. Nie zamierzał w końcu pozwolić, aby ten mały skurczybyk mu uciekł. Po jego trupie.
- Mamy gości, Row - skwitował, jakby to było całkowicie normalne. Przecież zawsze ten dom był pełen ludzi, nie? - Bądź dżentelmenem i przedstaw się mojej narzeczonej. - nie musiał tego mówić, ale chciał wszystkim podkreślić obecność Letitii i tym samym zabronić jakichkolwiek wzmianek o Sybill, Alyssie, czy innej blondwłosej chimerze. Dopiero przywołanie bolesnego wspomnienia sprawiło, że Alec skrzyżował swoje spojrzenie z Rowanem. Po co on do tego wracał, huh? Alec odchrząknął, odwracając się do brata tyłem, aby zręcznie wybrnąć z tej sytuacji i wyciągnąć siostrzeńca z wózka. Być może to nie do końca pasowało do jego wizerunku, ale lubił Llewellyna. Co prawda, do tej pory nie mógł przeboleć jego okropnego imienia i zielonych ślepiów, ale… w jego żyłach mimo wszystko płynęła krew Greybacków, nie?
- Załatwiłem - odpowiedział po dłużej chwili, łaskocząc siostrzeńca po brzuchu. Przez krótką chwilę Alec był tak zaaferowany doprowadzaniem Lou do śmiechu, że prawie przegapiłby słowa Ramsey’a.
- Twój chrzestny to straszny nudziarz, Rue - mruknął, niby to do dzieciaka, ale przekaz był chyba klarowny. I nie, nie obchodziło go to, jak miała go potraktować Rylee na nazwanie jej dziecka innym imieniem. Rue brzmiało o wiele lepiej niż jakiś Llewellyn, na litość Merlina.
- Nie słuchaj jego pieprzenia, Tori. Ramsey i Letitia będą naszymi gośćmi jeszcze przez jakiś czas. Nasz młodszy braciszek chyba zapomniał o naszym drobnym zakładzie, nie Ramsey? - najstarszy z Greybacków zacisnął wolną rękę na ramieniu brata, zupełnie jakby chciał mu przekazać: hola, hola, gumochłonie, a ty gdzie się wybierasz.

Nie wiedziała jakim cudem gra potoczyła się w ten sposób. Przecież wszystko robiła dobrze, za każdym razem wskazując na odpowiednie karty. Naprawdę nie miała pojęcia co zawiniło, ale patrząc na wynik wychodziło na to, że wszystko szło cudownie tylko w jej głowie, gdy w rzeczywistości refleks był znacznie pogorszony przez spożyty alkohol.
- Oczywiście, że jestem. I obietnicy dotrzymam. Inna kwestia, kiedy i jak to się stanie, bo tego, zdaje się, nie określiłeś. Równie dobrze do pocałunku może dojść na naszym ślubie - odparła, wzruszając lekko ramionami, starając się nie zwracać uwagi na śmiech Allectusa. Co mógł jej zrobić? Nie wypuścić z mieszkania? Zmusić siłą do pocałunku? Chyba nie posunąłby się do czegoś takiego, prawda? Chyba… Ugh w takim razie już chyba wolałaby zrobić to sama. Zamknąć oczy, przestać myśleć o tym, co wypada, a co nie i mieć to z głowy.
- Jaką sprawę z zamkiem? - zainteresowała się od razu. Normalnie nie wsadzałaby nosa w nie swoje sprawy, jednak w tej sytuacji desperacko starała się odwrócić uwagę najstarszego Greybacka od ich zakładu. Musiała przyznać, że osoby przybyłe chwilę wcześniej do mieszkania doskonale się do tego sprawdzały - Allectus mógł się zająć dzieckiem, a ona i Ramsey wymknąć się w angielskim stylu. Zanim jednak miało się to stać, Letitia przyłapała się na zawieszeniu wzroku na Llewellynie i trzymającym go jej drogim narzeczonym. Widok trochę ją… zaciekawił? Zszokował, ale w pozytywnym tego słowa znaczeniu? Być może dlatego, że nad nią od pewnego czasu też wisiała wizja zajścia w ciążę i posiadania dziecka, więc podobna scena mogła być dość częsta w Upper Flagley? Ugh, czy to ten alkohol, czy naprawdę przez krótką chwilę myślała, że to wszystko mogłoby się udać? Odsunęła od siebie tą myśl.
- Ach, Rowan, nie musisz się przedstawiać, znam twoje imię. Masz bardzo ładną talię kart i nie martw się, nie ucierpiała w grze ani trochę - uniosła kąciki ust. Noo, pomijając fakt, że część z nich wybuchła, ale te karty przecież się odnawiały. Grunt, że żadna nie została zniszczona czy zgubiona.

Wiecie co Greybackowie mają we krwi?
Pecha.
W tym momencie Rylee miała ochotę wrócić do domu po odłamki lustra, żeby trafić nimi we wszystkich gości obecnych w mieszkaniu brata. Nagle im się zebrało na rodzinne zjazdy czy inne popijawy w wyniku czego nie mogła szybko załatwić swoich spraw i wrócić do swojej (nie)szczęśliwej samotni, gdzie mając już swój uluniony środek mogłaby nieco ignorować wszystkie prawie-słowa wypowiadane przez syna, który po prostu upodobał sobie noce jako idealny czas do prowadzenia konwersacji. Jak widać tyle właśnie miał z tej krwi tej przeklętej rodziny. I może w bardziej dogodnych warunkach miałaby mniej złe nastawienie do takich posiedzień, ale niestety. Oddech jednego brata na karku, wzrok kolejnych i jeszcze jakaś tam narzeczona i siostra i w ogóle tylko ojca z zaświatów tam brakowało to... ech.
- Na pewno nie potrzeba spotkania całej rodziny w jednym miejscu - Burknęła tylko do Astorii wiedząc, że w sumie najmniej zawiniła w całej tej grupie ludzi, jednak było jej kompletnie wszystko jedno komu i co mówi. Skoro została skazana na złe samopoczucie to czemu miałaby innym ułatwiać życie? I nie żeby od śmierci Ethana ułatwiała komukolwiek jakąkolwiek konwersację ze swoją osobą. Po prostu niektóre bywają mniej dosadne.
- Teraz się przejmujesz jego bezpieczeństwem? Było o tym myśleć przez ostatnie miesiące od kiedy tutaj mieszkam. A najlepiej kiedy pierwszy raz przyjechałam z nim do tego miasta i zabito mu ojca. - Tak, dalej ignorowała ich pytanie dlaczego. Część wiedziała, inna część nie. Wszystko jedno. Nie będą rozmawiali jawnie o tym, że przyszła tutaj po prochy. Nie chciała ich współczucia, zaangażowania w jej życie ani innego moralizatorstwa. Skoro był takim mądrym braciszkiem to mógł zrobić cokolwiek żeby ktoś nie skasował ojca jej dziecka. Ale nic nie zrobili. I wyjechała z tym kompletnie bezzasadnie, ale hej... oczekuje ktoś od osoby w takim stanie jakiejś większej logiki w kwestii reakcji? Nie wiele analizowała czy może zrobić komuś przykrość już wtedy, kiedy pdczuwała zaspokojenie...
Była przekonana, że to ich wina. Może nie konkretnie Ramsey'a, ale to nazwisko po prostu nosiło ze sobą nieszczęścia. Bycie szczęśliwym Greybackiem to oksymoron.
A ona była cholernie nieszczęśliwa w tym momencie, a oni jeszcze jej to wszystko utrudniali! Nie ma jak mieć rodzinę!
- Jego chrzestny przynajmniej umie powiedzieć i zapisać jego imię poprawnie, więc błagam Cię. Llewellyn albo po prostu do niego nie mów - Jakaś tam narzeczona? Jej obecność była jej obojętna. Jeśli nie potrafią po prostu współpracować z nią, kiedy wszystko w środku chce żeby poszła wymiotować i tarzać się w konwulsjach i własnych łzach to równie dobrze może mieć gdzieś jakie wrażenie chcieliby wywierać na kimkolwiek. Podeszła do niego, wyjęła nieszczęsne dłonie z kieszeni w stronę śmiejącego się maluszka zabierając go z kolan wuja, który nie chciał z nią współpracować.
- Powinienieś się wstydzić. Dama tuż obok i dziecko, a ty i tak zapominasz, co to znaczy kultura? Żenujące - Mówiąc to obrzuciła go spojrzeniem mordercy, jednak efekt był trochę marny, ponieważ jej przekrwione białka i uśmiech kierowany w stronę jej pierworodnego trochę niszczyły atmosferę chęci mordu, a raczej tworzyły obrazek wściekłej i zmęczonej matki.
A i z brakiem środków odurzających w organizmie, dodajmy.
- Widzisz Llewellyn? Tak właśnie wujek Cię kocha, że nawet nie potrafi się normalnie zachowywać, kiedy przychodzisz. Chociaż nie... po prostu nie zapominaj, że on nigdy nie potrafi się zachować - bo ma na nazwisko Greyback - Oczywiście ostatnia fraza nie padła głośno. Aż tak dziecku nie chciała zaszczepiać niechęci. Ostatecznie to jej rodzina i raczej nawet jeśli mieli jej dosyć to tego malucha kochają. Na swój zdeformowany sposób, ale jednak. A że wierzyła w to, że każde słowa wypowiedziane do dziecka mają znaczenie to wolała unikać aż tak ostrych sądów. Przynajmniej na razie.
Usiadła na wolnym miejscu sadzając ten jedyny promyczek w pomieszczeniu na swoich kolanach, a on oczywiście nie wiedząc, że są umownie obrażeni na Aleca po prostu gu-gu ga-gał po swojemu i do niego i do wszystkich obecnych, jakby trafili właśnie na jakiś niesamowity plac zabaw.

Zmarszczył brwi i ponownie spojrzał na twarze zgromadzonych w pokoju osób. Grali w durnia... Tak po prostu. Popatrzył pytająco na Astorię, która właśnie weszła do mieszkania, aby upewnić się, że widzi to samo co on. Zdecydowanie musi się stąd wkrótce wyprowadzić. I to jak najszybciej. Ostatnio dostawał zbyt wiele nieprzyjemnych znaków, że długo już nie wytrzyma w jednym mieszkaniu z dwójką współlokatorów, nawet jeśli lubił ich oboje.
- Remont - rzucił ostro, nawet nie zastanawiając się nad sensem swojej odpowiedzi. Naprawdę nie miał ochoty na jakiekolwiek dalsze ciągnięcie tematu tego przeklętego zamka i chciał ukrócić potencjalne dalsze pytania, zanim jeszcze by padły. Poza tym była to rozmowa między nim, a dalej unikającym jego spojrzenia, Aleciem. Po co blondynka się do tego mieszała? No właśnie. Blondynka. Nigdy by nie zgadł, że ta kobieta jest narzeczoną jego starszego brata, a nie jakąś nową kochanką. Nie miał pojęcia, na podstawie tego co słyszał o niej i ogólnie o Rowle'ach, jakim cudem znalazła się w ich mieszkaniu. Wyglądało na to, że zapowiadało się całkiem ciekawe małżeństwo.
- A. Czyli to tobie się oświadczył - rzucił jako przywitanie w stronę Lealii... Laure... Letiti? Chyba Letiti. Cieszył się, że kobieta już poznała jego imię i nie musiał robić żadnych oficjalnych powitań. Ponownie pogłaskał Prewetta, który to coraz bardziej niecierpliwie chodził koło jego nóg w oczekiwaniu na, nawet krótki, spacer.
- Zaraz wyjdziemy - obiecał psu - Jaki zakład? - spytał zaciekawiony. Chyba dzisiaj zafunduje Prewettowi jedynie krótkie wyjście, aby się załatwił, ponieważ działy się tutaj zbyt ciekawe rzeczy. Jutro wcześniej wstanie i zrekompensuje to zwierzakowi. Miał się jeszcze spytać się o jakieś szczegóły, kiedy do akcji weszła Rylee ze swoim histerycznym wywodem.
- Świetnie. Drama queen w formie - mruknął pod nosem, ale na tyle głośno,by wszyscy w pokoju, a zwłaszcza siostra, go usłyszeli. Jasne. Rozumiał, że ostatnie kilka miesięcy były dla niej naprawdę ciężkie, ale do jasnej cholery! Rylee właśnie wpadła w nocy z wózkiem do ich mieszkania, naskoczyła bez powodu na Astorię, wyciągała śmierć swojego męża i miała jeszcze do wszystkich jakieś pretensje. Nie mogła się jakoś użalać nad sobą w nieco mniej irytujący sposób? Chciał jeszcze dodać, że przynajmniej na imieniu Rue, nie można sobie połamać języka, ale uznał, że lepiej nie będzie bardziej podpadać siostrze.
- Idę z Prewettem - oznajmił pośpiesznie i spojrzał na Ramseya. Wyglądał najbardziej trzeźwo z zastanych tutaj osób, więc Rowan liczył, że wyjaśni mu co się tutaj stało. A tak bardzo marzył p spokojny wieczorze po dzisiejszym szaleństwie w pracy. Miał już nawet na niego cały plan. Wrócić do mieszkania. Wyjść na długi spacer z psem. Zamknąć się w pokoju. Zrobić skręta... Ale nie. Zamiast tego musiał zastać jakiś nocny zjazd rodzinny - Ramsey idziesz ze mną? Nie potrwa to długo. Góra dziesięć minut.

Podzielał opinie Rylee. Nie sądził, że akurat dziś niemalże cała rodzina zbierze się w jednym miejscu i zdecydowanie o to nie zabiegał. Co go w ogóle podkusiło, by przyprowadzić tutaj Letitię? Przecież żadne z jego rodzeństwa nie umiało trzymać języka ze zębami, a dowodem tego był kolejny wywód Rylee. Ile jeszcze potrwa ta szopka? Kiedy w końcu weźmie się w garść i przestanie zgrywać męczennice? Współczucie, które odczuwał względem jej obecnej sytuacji, stopniowo przeradzało się w irytacje. Po co ten cały dramatyzm? Oprócz jej męża, umarł także ich brat.
Zatrzymał się przy wózku.
— Zawsze przekładem swoje bezpieczeństwo nad własne, Rylee i nigdy nie namawiałem cię, abyś tutaj zamieszkała  — zwrócił się do siostry znacznie ciszej niż pierwotnie zamieszał, ale dzięki temu stłumił emocje, które w nim zaległy. Nie pamiętał już, ileż to razy namawiał ją do zmiany decyzji? Nadal uważał, że Walia to zdecydowanie bezpieczniejszy miejsce zamieszkania dla niej i dla malca. — Zmieszałaś w Londynie, bo tego chciałaś, ale to nie zmienia faktu, że szwendanie się nocą po Nokturnie jest bardzo ryzykowane i skrajnie nieodpowiedzialne. Skoro chcesz, żeby zatroszczył się o twoje bezpieczeństwo, to chodź ze mną, odprowadzę cię do domu.
I przestań zachowywać się jak pępek świata, dorzucił w myślach, czując jak ogarnia go złość. Nie rozumiał jej oskarżycielsko tonu, chłodnego spojrzenia i pretensji. Nadal oskarżała ich o śmierć swojego męża? Przecież nikt nie zmuszał ich do przyjazdu, a jeżeli ktoś czyhał na życie Ethana, a wszystko na to wskazywało, to mężczyzna równie dobrze mógł zostać zamordowany gdzie indziej, nawet w zaciszu walijskiej rezydencji.
Skierował spojrzenie na brata, który wybrał sobie zdecydowanie zły moment na dopominanie się o zakład.
— Co się odwlecze, to nie ucieczce. Zakład został zawarty pomiędzy tobą a mną, więc nie mam obowiązku go wykonywać tu i teraz, w obecności tylu świadków.
Wyplątał się z uścisku Allectusa.  Nie miał zamiaru przeklinać w tak licznym gronie własnej rodziny, w tym siostrzeńca.  Chciał teraz jak najszybciej ulotnić się z tego mieszkania. Wplątać się od tłoku i oskarżycielskiego spojrzenia siostry.
— Pewnie. Odprowadzicie mnie kawałek? — Przeszedł do korytarza, mijając w drzwiach Rowana, do którego kierował owe pytanie. — Do zobaczenia — pożegnał się z resztą rodzeństwa oraz panną Rowle'a, która nadal tkwiła w salonie, jak ozdoba u boku przyszłego męża. Może gdyby nie znajomość powód wizyty Rylee w mieszkaniu rodzeństwa, spróbowałby ją namówić do wspólnego wyjścia, wszak był jej to winny. Sam ją tutaj sprowadził, ale teraz nie miał do tego kompletnie głowy. Z cichym „idziemy?”, zarzucił na ramiona płaszcz i wyszedł z mieszkania, jako pierwszy, nie oglądając się za siebie.

zt

Wspomnienie zyskuje status porzuconego z uwagi na upływ dwóch miesięcy od ostatniego posta.

[z/t dla wszystkich]