Strzeż się idów marcowych [Rylee & Ramsey]

01.09.1979 r.
Nie była zachwyconem pomysłem wyjazdu. Od roku zamieszkiwali razem w Newport i nie da się ukryć, że samodzielne życie z Ethanem w pięknym domu było dokładnie tym, czego chciała od swojej egzystencji. Alec nie wydawał się osobą, która będzie umiała dobrać jej partnera tak, żeby związek ten okazał się czymś więcej niż przykrym obowiązkiem, a jednak z tą jego decyzją przyszło zaskoczenie. Wybrał kogoś, kto tworzył cały jej świat. W dodatku tak nowy i może dlatego tak niesamowity. W pięknej rezydencji, spokojnej okolicy i z daleka od wszystkiego, co wiązało się z noszeniem nazwiska Greyback, a co tak bardzo jej rodzina chciała rozsławić. Jej mąż zaś chyba w podobnym stopniu mógł odetchnąć. Razem zaszyli się w tych czterech ścianach, uciekając od ciekawskich oczu, wielkich bankietów i uśmiechania się do kogo trzeba. Oboje lubili to kompletnie odcięcie. Pozbyli się nawet skrzatów, co nie zostało przyjęte przez rodziców Ethana pozytywnie, ale dzięki temu mieli pewność, że to, co dzieje się w ich domu jest naprawdę tylko ich. Dla Rylee zaś wszystko to było kompletnie surrealistycznym doznaniem, ponieważ nigdy nie miała okazji rozpływać się w takim dostatku. Miała wszystko, czego potrzebowała. Włącznie z miłością swojego życia i dzieckiem w drodze. To ostatnie przyniosło oczywiście sporo stresu. Miała w sobie to okropne przeczucie, że wydarzy się w związku z tym coś tragicznego. Tak przecież od zawsze było, bo to jej życie, a nie bajka. A w jej życiu nie może być zbyt wielu dobrych dni.
Nie do końca się pomyliła, jednak tragedia przyszła z innej strony. Zakładała przecież, że sama umrze przy porodzie albo jej dziecko, a Llewellyn przyszedł na świat cały i zdrowy, więc wszystkie czarne scenariusze odeszły w niepamięć. Mieli swojego zielonookiego księcia - dziedzica rodu i pełną rodzinę. Może nie czuła się wybitnie po jego narodzinach i wiele godzin przeleżała w łóżku, by jakoś dojść do siebie, kiedy to Ethan nosił małego na rękach uśmiechając się jak głupi przez cały czas.
Głupi? Przeszczęśliwy, trzeba przyznać.
Wreszcie jednak to również on, widząc, że jego żona jest już w pełni sił zadecydował, że chyba czas odwiedzieć drugą część rodziny w Anglii. Nottowie zdążyli już obejrzeć dziecko z każdej strony, kiedy to Greybackowie wciąż czekali na szansę celebrowania przyjścia na świat nowego członka rodziny i to już od miesiąca, bo 31 lipca przyszedł na świat ten chłopczyk. Zapakowali się więc pomimo narzekania Rylee, że spokojnie mogliby jeszcze trochę poczekać i spędzić więcej czasu w domu, a teleportacja czy świstoklik to w ogóle zły pomysł z taką kruszynką.
Och, gdyby wiedziała, że decyzja o tej podróży zadecyduje o czyimś życiu to pewnie postawiłaby na swoim tak, jak to lubiła. Tyle, że wymuszanie od Ethana takich rzeczy było skomplikowaną sprawą. Kiedy się kogoś kocha to idzie się na ustępstwa. Kompromisy to stała cech związku i o dziwo nawet ktoś z jej charakterem to rozumiał. Ostatecznie użyli świstoklika, by wydostać się z Newport. Był ostatni dzień sierpnia, a dzień tak naprawdę kończył się, więc załatwili sobie miejsce w jednym z hosteli na Pokątnej, aby nie kłopotać nikogo. W dodatku plan był taki, że chcą jednak pobyć trochę w swoim własnym towarzystwie zanim rzucą się w wir wizyt.
Wysłała wtedy też sowę do braci i sióstr, żeby jutro zarezerwowali sobie trochę czasu na spotkanie. W pierwszej jednak kolejności do Ramsey'a, aby mieć szansę pogadać z nim trochę zanim zobaczą się z resztą. Nie ma bliższej osoby niż bliźniak, więc nie mogło być inaczej. Co by się nie działo to akurat ta więź jest na tyle szczególna, że nawet jakieś waśnie, czy upływ czasu, w ostatecznym rozrachunku wiele nie zmieniają. Uważała, że w tak specjalnym dniu i jemu należy się jakiś rodzaj wyróżnienia.
Przyszedł więc pierwszy września i z rana razem z Ethanem i Llewellynem w wózku spacerowali po uliach Londynu - głównie Pokątnej, żeby zobaczyć co też zmieniło się w tak znanym miejscu. Po czasie jednak zaczynali się zbliżać do momentu, w którym trzeba będzie wracać i przygotować się na umówione spotkania. Rylee chciała jednak jeszcze po drodzę wpaść do jakiegoś sklepu - jeden Merlin teraz wie, co to był za sklep i dlaczego chciała tam pójść. To jednak nie odgrywa większej roli w tej historii, prawda? Ma jednak znaczenie jedno zdanie, które padło w momencie, kiedy oświadczyła, że musi coś jeszcze kupić.
Skoczę załatwić jedną sprawę i spotkamy się już w domu za jakąś godzinę, dobrze?
Siedzieli wtedy na jakiejś ławce, a na pożegnanie dostała całusa w głowę. Ethan poszedł w swoim kierunku, a ona do tego nieszczęsnego (a może zbawiennego z perspektywy nadchodzących wydarzeń?) sklepu. Przyszedł jednak czas powrotu.
Szła w stronę pokoju, w którym się zatrzymali i już z daleka doznała lekkiego szoku widząc, że drzwi są uchylone. Kto, jak kto ale jej mąż nigdy nie zostawiał tak żadnych pomieszczeń. Nie do końca rozumiała takie zachowanie, ponieważ gdziekolwiek nie byli Ethan rzucał naprawdę sporo zaklęć zabezpieczających, jakby spodziewając się, że zawsze może wydarzyć się coś nieprzewidywalnego, a same w sobie drzwi niewiele wnosiły do działania wszelkiego rodzaju barier.
Zwolniła więc kroku próbując nasłuchiwać, czy przypadkiem nie wpadł on na pomysł zrobienia jakiejś niespodzianki. Wydawało się to bardziej logiczne niż to, co ujrzała, kiedy sama popchnęła drzwi przed siebie wjeżdżając z wózkiem do środka.
Plamy krwi na wykładzinie?
Usilnie próbowała sobie wmówić, że już tutaj były. Co z tego, że hostel wydawał się być tym z lepszym standardem. Wszędzie się może zdarzyć, a ona po prostu nie zauważyła!
Wiedząc jednak, że nie przeoczyłaby czegoś takiego, zostawiła śpiącego w wózku Llewellyna w przedpokoju i poszła dalej sama do sypialni.
Zobaczyła jeszcze więcej brunatnych plam - na parkiecie, meblach, walizce, zabawkach Llewellyna. Była wszędzie. Nigdzie jednak nie było Ethana.
Rylee jednak już wiedziała. Wiedziała, że teraz może być tylko gorzej i gorzej. Zwymiotowała na podłogę widząc scenerię masakry, która musiała się w tym miejscu rozegrać. Najgorsze jednak było przed nią, ponieważ chwiejnym krokiem, rozcierając dalej krwawe kałuże, stanęła przed drzwiami łazienki i pociągnęła za klamkę.
Na kafelkach widać było ślady, jakby ktoś przeciągał po nich ciało.
A Ethan leżał w wannie.
Ubrany w swoją wyjściową szatę, z szeroko owartymi oczami, które niczego nie wyrażały. Nie widać było ani jednej rany, z której cała krew, którą widziała mogłaby się wydostać. Prawdopodobnie to właśnie szata przykrywała wszystkie ślady męki, którą musiał przed śmiercią przejść jej mąż. Nie miało to jednak znaczenia.
Rylee upadła na kolana i to tak, że prawdopodobnie gdyby była w stanie czuć cokolwiek w tamtym momencie to krzyknęłaby z bólu, a przynajmniej jęknęła.
Nie miała jednak siły.
W ogóle na nic.
- Ethan? - To pytanie było wypowiedziane zwyczajnym tonem głosu, tak jakby miała właśnie za moment zapytać "czy ty mnie w ogóle słuchasz?".
Tyle, że on już niczego posłuchać nie mógł. Może dlatego nabierała głośności.
Może chciała, żeby usłyszał ją z jakiś zaświatów.
- Ethan!?
Albo po prostu chciała go obudzić. Tyle, że on za nic nie wstawał. Ona klęczała z obitymi kolanami we krwi, a on dalej w niewzruszony sposób patrzył przed siebie jak posąg.
- Ethan! - To był już krzyk przy którym się podniosła.
Podniosła energicznie, nagle, tak że poślizgnęła się na szkarłatnym płynie, który pokrywał podłogę łazienki, a przez co dosłownie ledwo udało jej się oprzeć rękami o wannę, w której leżał jej ukochany.
Kiedy na trzęsących się nogach udało się jej osiągnąć jakiś pion, po prostu przełożyła nogę i weszła do środka. Siedziała więc okrakiem na martwym ciele.
Martwym?
Nie. Tego jeszcze nie była pewna.
Tak sobie przynajmniej tłumaczyła.
- Ethan, Ethan przestań... - Jakby co najmniej miał to być jakiś nieudany żart. Bujała więc go trzymając jego ramiona do przodu i do tytu, jakby to szturchanie miało zmusić go do zaprzestania. W końcu lubił czarny humor. To byłoby w jego stylu. Kukła? Iluzja? Tak, to musiało być to.
- Nie wygłupiaj się, dobrze? - I puściła jego ciało, pozwalając mu opaść znowu na ramy wanny, w której teraz oboje się znajdowali. A on dalej patrzył tak pusto i nie w jej kierunku tylko w przestrzeń.
- Do cholery Ethan proszę Cię... - Zaczęła głaskać go po policzku, jakby chcąc przeprosić za swoje słowa. Za swoje zachowanie, chociaż nie dokonała niczego złego. Jakby prośba miała sprawić, że się ruszy, bo przecież... halo, poprosiła.
Kochanie, wstań. Pójdziemy po Llewellyna, tak? Spóźnimy się zaraz - Pewnie wydaje się to niereacjonalne, jednak czy człowiek może zareagować w takiej sytuacji sensownie? Trzymać się własnych zmysłów, kiedy tak od niego uciekają? Ona zaś nie miała siły ich gonić. Wolała trzymać jego rękę i ciągnąć ją przy jednoczesnej próbie podniesienie siebie, jak i jego z wanny. Nie było jednak na to szans. Cała drgała, chociaż nie miała świadomości, że to właśnie się z nią dzieje. Była też tak marnie zbudowana, że nawet w pełni sił nie byłaby w stanie podnieść dorosłego mężczyzny samodzielnie.
- Byłam niedobra, tak? Karzesz mnie tak? - Nie wiedzieć czemu, ale zaczęły ją nachodzić sceny z dzieciństwa. Te wszystkie momenty, kiedy miała przekonanie, że naprawdę zasłużyła na swój los, który... cóż, nie da się ukryć, nie był najbardziej radosny.
Do czasu, aż nie spotkała jego. Tego tutaj, co właśnie leży martwy, a który przecież godzinę temu stwierdził, że spotkają się w domu.
Kiedy już nigdy się nie spotkają.
- Będę lepsza. Obiecuję. Tylko wstań - Przejeżdżała bezsilnie swoimi dłońmi wzdłuż jego klatki piersiowej jakby go głaszcząc, a jednak... jednak jest w tym coś nienaturalnego. Jakby chciała sprawdzić, że na pewno w żaden sposób jego żebra się nie rozchylają przy oddechu. Znowu jednak gwałtownie przerwała i tym razem po prostu złapała jego twarz i pochyliła się całując go z taką pasją, jak chyba nigdy za życia.
I chyba wtedy po chwili do niej dotarło.
Zimne usta Ethana przemówiły nawet do jej zagubionego umysłu.
Jest martwy.
Jej mąż jest martwy.
I ona chyba też.
Położyła się na plecach na jego truchle, wzięła jego dłonie i owinęła na swoim ciele płacząc w kompletnej ciszy.
Tak jej się wydawało, ponieważ zajęta sobą nie zwracała uwagi na to, że gdzieś tam w przedpokoju właśnie zaczął płakać ich synek.
Była tylko ona i te puste, pozbawione życia zwłoki. Zabrakło w tym towarzystwie nawet sił do krzyku.
A przydałaby się jakaś Avada Kedavra rzucona i w jej kierunku.
Zdecydowanie pragnęła w tym momencie, żeby osoba odpowiedzialna za to wróciła i pozbyła się też jej. Tylko czy los kiedykolwiek był na tyle łaskawy, aby spełnić jakiekolwiek jej pragnienie?

Pomimo odległości, która dzieliła go Rylee, starał się utrzymać z nią stały kontakty, choć przychodziło im to z wyraźnym trudem, ale nie chciał naciskać. W końcu stanęła na nogi, otworzyła się przed kimś, zaczęła budować od nowa swój własny świat - cegła po cegle, z dala od toksycznej, duszącej atmosfery, od zgiełku dużego miasta, w zaciszu wiejskiej atmosfery.
Z początku nie był zachwycony jej wymuszonymi zaręczynami z Ethanem Nottem. Obawiał się, że siostra nie zasmakuje przy jego boku szczęścia, a jej stan depresyjne, którym się od czasu do czasu poddawała, w końcu zaprowadzał ją nad przepaść i zmuszą do skoku z jej krawędzi. Jego obawy jednak okazały się bezpodstawne, więc odsunął się w cień, raz na kilka tygodni wysyłając do niej kontrolne listy, w których wyjmująco pytał o jej samopoczucie. Wszystko zmierzało ku dobremu, a przynajmniej taką miał nadzieje.
Gdy urodziła upragnionego potomka, w jej list znowu zakradły się sformowania o pesymistycznym brzmieniu, ale dał jej chwile na oddech. Musiała dojść do siebie po porodzie, odnaleźć się w nowej sytuacji, wpuścić do życia jeszcze jedną żywą istotną potrzebującą nieustannej opieki i podskórnie wiedział, że Ethan ją z tym nie zostawi, będzie wsparciem, którego potrzebowała.
Nie mając od niej wieść od przeszło trzech tygodni, na jego czole pojawiła się zmarszczka, gdy ujrzał na parapecie swojej sypialni sowę o znajomym upierzeniu; bijając dziobem o szybę, upominała się atencje. List, który mu przyniosła, wywołał na jego ustach lekki uśmiech, ale także zaskoczenie. Mimo wszystko nie spodziewał się, że Nottowi pojawią się tak szybko w Londynie. W zasadzie szykował się złożyć im wizytę, aczkolwiek przed nadmiar zajęć, nie mógł sobie tymczasowo pozwolić na kilku dniowy wyjazd ze stolicy.
Kiedy wskazówki zegarka znalazły się na odpowiedniej pozycji, pozamykał swój lokal, upewniając się, że palenisko zgasło i wyszedł im na spotkanie. Po upływie trzydziestu minut zaczął się nieco niecierpliwić. Postępując z nogi na nogę podjął decyzje. Siostra w liście wspomniała, gdzie się zatrzymali, zatem udał się w tamtym kierunku. Droga do motelu upłynęła mu w spokoju. Po upływie pięciu minutach zatrzymał się przed zadbanym gmachem i wszedł do środka. Nie pytając o numer pokoju, wspiął się po schodach na drugie piętro, ale usłyszawszy dolatujący z właściwego pokoju płacz dziecka, przyspieszył znacznie, walcząc z napadem paniki napływającym do jego umysłu z kolejnym dźwiękiem wydobywającym się młodej krtani.
— Rylee? — Przekroczył próg przedpokoju, dostrzegając wózek. — Ethan? — Po wypowiedzeniu imienia szwagra podszedł do czerwonego od płaczu siostrzeńca. — Gdzie twoi rodzice, Llewellyn?
Nieporadnie sięgnął rękę do wytrąconego z równowagi maleństwa, chcąc w pierwszej chwili wziąć go na ręce, ale ostatecznie się rozmyślił; ręka zawisła kilka centymetrów nad małym, zawiniętym w kocyk ciałem. Mając katar, nie powinien go dotykać w obawie, że przeziębię, które zaatakowało jego układ immunologiczny, przejdzie na Lou, ale mimo to przyłożył chłodną dłoń do jego rozgrzanego policzka, ledwie muskając strukturę jego skóry opuszkami palcu. Miał wrażenie, że dziecko siostry było takie jak one - stworzone z bardzo kruchej materii. Po kilku sekundach wycofał dłoń i odwrócił wzrok od maleństwa.
— Rylee, przecież wiesz, że... — dalsza wypowiedź zamarła Greybackowi w krtani, gdy w końcu do jego nozdrzy wkradł się niechciany zapach krwi. Zalegające w nim złe przeczucie bardziej się nasiliło.
Rzucając ukradkowe spojrzenie dziecku, który przestało płakać, przemieścił się wzdłuż korytarza. Znalazł się w opustoszałej sypialni z zaścielanym łóżkiem. Rozejrzał się po pomieszczeniu, dostrzegając na podłodze czerwone, lśniące w słońcu krople. Praca serca się zwiększyła.
— Rylee — imię siostry uleciało spomiędzy jego warg w formie szeptu, kiedy zbliżył się do źródła metalicznego zapachu, który z każdym stawianym krokiem nie tracił na intensywności.
Przełykając głośno ślinę, skonfrontował knykcie z uchylonymi drzwiami łazienki, ale nie czekał na odpowiedź. Otwierając je szerzej, wszedł do środka i zamarł w bezruchu - z jedną nogą w środku, z drugą na zewnątrz. Pierwszy raz od dawna z jego gardła wydobyło się przekleństwo.
— Rylee — wycedził przez zęby na widok leżącej w wannie siostry obejmującej ciało (martwego) małżonka, lecz uzmysłowił sobie to w chwili, kiedy skonfrontował wzrok z jego pozbawionymi wyrazu oczyma. — Rylee — powtórzył, wahając się przez chwilę, lecz jednak w końcu wszedł do środka i zbliżył się do swojej bliźniaczki, która najwyraźniej nie słyszała jego nawoływań albo podzieliła los męża. — Rylee. — Nie dopuszczając do siebie takiej możliwości, kucnął przy wannie i zacisnął drżącą dłoń na ciepłym ramieniu kobiety. Potrząsnął nią delikatnie. Zwykle musiał myśleć racjonalnie za ich oboje, kiedy to w umyśle kobiety dominowały samobójcze scenariusze, ale obecna sytuacja stopniowo go przerastała. Przez dreszcze przebiegające wzdłuż kręgosłupa, miał wrażenie, że chłód bijający od Ethana zakradł się do skóry i przenikał do kości. — Obudź się — szepnął jej cicho w ucho, czując jak w przełyku tworzy się coś na wzór napełnionego powietrzem balonu. Przełknął ślinę, ale przez to zwiększyło się pieczenie w gardle. — Siostrzyczko. — Zetknął drugą dłoń z jej włosami i pogładził ją delikatnie po głowie, jak kiedyś przed wieloma laty, gdy byli jeszcze dziećmi. — Llewellyn płacze, chyba jest głodny, a Ethan... Musimy wezwać pomoc, aurorów — mówił, nie panując nad tym słowotokiem. Mógł ją zapytać „co tu się stało?”, ale wątpił, że udzieli mu poprawnej odpowiedzi. Ponadto nie chciał ją bardziej zadręczać, pogłębiać świeżo powstałe rany. Emocje, które odczuwała, zapewne tak czy owak znowu zachęcą ją do próby targnięcia się na własne życia. Była krucha jak porcelanowe filiżanki i właśnie rozpadła się na kawałki jak one po konfrontacji z twardą nawierzchnią. Szanse, by ją posklejać z minuty na minuty malały, topniały w zimnym ciele mężczyzny.

Kiedy mogła już opuścić swoje mury emocjonalne, zmniejszyć czujność i oddać komuś kawałek tego, co normalnie wolała powierzyć rysunkom - musiało się coś wydarzyć. Poczuła się kochana i kochała. Nie potrzebowała rodzeństwa w dalekiej Anglii, bo miała swój świat (wreszcie!) w którym bardzo dobrze się odnajdywała. Wreszcie pasowała gdzieś i była z tego powodu szczęśliwa. Jak to wszystko mogło tak łatwo się rozsypać?
W tej jednak konkretnej chwili nie miało to żadnego znaczenia. Ramsey wypowiadał słowa, które nie tworzyły zdań. Dźwięki nie docierały do jej uszu, a mózg w żaden sposób ich nie przetwarzał. Równie dobrze mógł właśnie wypowiadać przypadkowy zestaw słów i wyszłoby na to samo. Nie miała siły go słuchać. Wszystko, co wydobyło się z jego ust po prostu uciekło w inną stronę. Trzymał jej ramię, a ona chyba rzeczywiście nie czuła już niczego konkretnego oprócz przeszywającego bólu, jakby ktoś właśnie ciął ją żywcem na malutkie kawałeczki. Płakała dokładnie tak samo, jak przed pojawieniem się brata w pomieszczeniu.
Do czasu.
Jedyne słowo, które dotarło do niej w tym całym okropieństwie to imię jej innego ukochanego mężczyzny, czyli Llewellyna. Nie zakodowała o co chodzi, bo nie była w stanie. Żadnego znaczenia nie miał też sens całej wypowiedzi. Racjonalne argumenty nie mogły przemówić do kogoś pochłoniętego emocjami. W dodatku to, że usłyszała to słodkie imię, które tak bardzo uwielbiała, sprawiło że jej łkanie tylko przybrało na sile. Jak miała myśleć o swoim jedynym synku, kiedy jego tatuś był zimnym kawałkiem mięsa. Nie miał już w sobie nic z człowieka, który nosił to cudowne dziecię na rękach. Natomiast ten maluszek wciąż był jego kawałkiem. Pomyślała o tych ślicznych, zielonych oczach, które były dokładnie tymi samymi, które należą do truchła przy którym leży. Te oczęta będą na nią patrzyły każdego dnia. A co jeśli Llewellyn zapyta, gdzie jest tata? Za cztery czy pięć lat przecież to właśnie zrobi. To jednak nie było najgorsze. Jak się wychowuje Llewellyna bez Ethana? Nie znała odpowiedzi na takie pytania i wcale nie było tak, że właśnie po cichu je sobie wszystkie zadawała. Po prostu uderzyła ją nagle świadomość, że jej synek nie będzie miał ojca.
Będzie sama, a przecież dopiero co nauczyła się, co oznacza życie. Wcześniej raczej egzystowała i próbowała przetrwać. Mogła się już tylko cofnąć do stanu wcześniejsze prawie-wegetacji. Czy ktoś o emocjonalności rośliny może wychowywac dziecko? Jednocześnie nie wyobrażała sobie, że miałaby go zostawić. Te dwa stanowiska rozdzielały go.
Wiecie, takie uczucie, kiedy chcecie wyskoczyć przez okno z dwudziestego siódmego piętra, ale przypominacie sobie, że jest ten jeden powód, które jednak sprawia, że nie warto. Jeden powód jednak jest mało znaczący w obliczy trzystu trzydziestu siedmiu, a jednak wystarcza by przymuszać do tego chorobliwego trwania w apatii.
Czuła, jak to się zaczyna. Że już wszystko jej jedno. Nagle, jakby została zaprogramowana po prostu wyswobodziła się od nich. Od trupa i od brata, który próbował ją wesprzeć. Po prostu wyszła z tej wanny, znowu stając w kałuży krwi, a po jej twarzy spływały dalej łzy.
- Posprzątaj tutaj – Rzuciła w stronę Ramseya tonem, który nie wyrażał kompletnie niczego i po prostu wyszła z łazienki w stronę swojego maluszka, pozostawiając krwawe ślady po drodzę. Przeszła znowu całą trasę aż do wyjścia i wzięła na ręce synka.
- Zostałeś sam. Całkiem sam – Stwierdzila do uspokajającego się właśnie dziecka w swoich ramionach, jakby właśnie powiedziała mu, że za oknem zaczął padać deszcz.

Widok martwego Ethana nie wstrząsnął nim tak bardzo, jak powinien. Fakt jego śmierci, choć przykry, przyjął je z chłodnym, zdystansowanym spokojem. To widok Rylee obejmującej zwłoki zmarłego męża sprawiły, że Greyback utracił krótkofalowo umiejętność pobierania tlenu z powietrza. Starał się, jak mógł zachować resztki tlącego się w nim spokoju, ale im więcej słów ulatywało spomiędzy warg, tym głos bardziej mu drżał, co w połączeniu z chrypą nie brzmiało zbyt przekonująca, a przecież Rylee właśnie tego potrzebowała. Stanowczości, a nie poklepywania po plecach. Gdyby tylko wiedział, co było przyczyną ich spóźnienia, zabrałby ze sobą Allectusa. Przy jego subtelności centaura zdecydowanie szybciej zagwarantowałby kobiecie konfrontacje z rzeczywistością.
Greyback mocniej zakleszczył palce na ramieniu Rylee, niemal wbijając płytki paznokci w tkaninę okalającej jej skórę. Nazwanie kotłujących się w nim emocji nie leżało w zakresie jego kompetencji. Czuł obecnie jedynie jak wzbiera się w nim bezsilność, ale po chwili nadeszło też nieprzeniknione, wręcz obezwładniające poczucie wstydu, które wyrwało go z zadumy. Czemu, do diaska, w obliczu takiej tragedii, kiedy głos grzązł mu w gardle, ręce mu drżały, posiłek podchodził pod przełyk, jego myśli koncentrowały się na jednym pytaniu - czy jego siostra miała coś wspólnego ze śmiercią męża? Owe wdarło się do jego umysłu w chwili, w której Rylee wstała, obdarzyła go wyniosłym, pustym, całkowicie beznamiętnym spojrzeniem demonstrującym brak chęci do życia. Jedyną oznaką emocje na jej twarzy były mokre od łez policzki.
Posprzątaj tutaj wymówione tym lodowatym tonem zadziałało na niego ocucającego. Nadal pochylony nad wanną, wstał i poszedł w ślad za bliźniaczką, czując jak podeszwy obuwia ślizgają się po zakrwawionych płytkach. Najważniejsze to nie zostawić jej samej, bez nadzoru, bez opieki. Ileż razy to przerabiali? Dziesięć? Dwadzieścia? I scenariusz zawsze był taki sam, aczkolwiek w tej chwili przypływ desperacji osiągnął stan krytyczny. Słowa kobiety raniły jak cruciatus, mimo iż niemal nie otwierała ust.
— Rylee... Nie został sam. Ma ciebie... mnie — sprostował, podchodząc bliżej, na wyciągnięciu dłoni. — Proszę... — dodał, aczkolwiek nawet nie wiedział czego dotyczyła ta prośba. Była oderwaną z kontekstu myślą. Jedną z wielu kłębiącą się w umyśle Greybacka.
Stanął tuż przy niej. Spojrzał wpierw na malca w jej objęciach, później na jej twarz. Wyglądała jakby znalazła się głębokim transie, ale jak ma wyglądać ktoś, kto właśnie stracił ukochanego?
Ramsey nawet nie wiedział, kiedy w jego dłoniach pojawiła się różdżka. Wycelował ją w Rylee, a na ustach ukształtowało się znajome słowo:
— Aquamenti — szepnął cicho. Niewielki strumień wody trysnął wprost na twarz  siostry, być może częściowo opryskując też dziecko. — Nie mogę posprzątać. Musimy wezwać aurorów. Musisz opowiedzieć im co tutaj zaszło — mówił cicho, ale spokojnie, stanowczo. Przy drugiej części wypowiedzi podszedł do kobiety i objął ją delikatnie ramieniem tak, aby nie naruszyć zbytnio przestrzeni osobistej chłopca. — Pomyśl o nim, Rylee. Myśl tylko o nim. Llewellyn cię potrzebuje — wyszeptał. Musiała skoncentrować myśli na czymś, na czym jej zależało, a Llewellyn za pewne kimś takim był.

Jak czuje się ktoś, kto stracił właśnie ukochanego męża? Cóż, to źle zadane pytanie. Mało adekwatne do jej sytuacji.
Rylee właśnie straciła to, co było całym jej światem. Jej prywatną bajką, którą kochała. Jej spełnieniem marzeniem. Świat ją ukarał najgorzej, jak tylko potrafił - dając jej wszystko, czego chciała tylko po to, żeby zaraz jej to wyrwać i nie wiedziała, jak teraz chodzić po tej planecie nie myśląc o tym. Inaczej byłoby urodzić się nieszczęśliwym i takim pozostać. Ona zaś nauczyła się, jak to jest szczerze się uśmiechać. Wstawać rano i czuć, że sensownym jest wstać z łóżka.
Teraz miała w rękach ostatni kawałek swojej cudownej opowieści. Gdyby nie miała w rękach tego małego człowieka to prawdopodobnie dawno byłaby już za oknem lub tuż obok Ethana wykrwawiając swoje tętnice. Tyle, że było jeszcze to małe coś, które patrzyło na nią tymi przeklętymi oczami.
Jak miała na nie patrzeć do końca swojego życia, wiedząc że już nigdy nie zobaczy pierwszego ich posiadacza? Nie widziała perspektywy. Bez Ethana nie było już nic. Cokolwiek miał do powiedzenia jej brat było tylko dodatkiem do absurdalnie tragicznej sytuacji. Nie mogła dalej żyć, ale nie mogła pozwolić sobie na śmierć. Llywelyn już miał jednego rodzica mniej. Nie było większego koszmaru w jej głowie niż możliwość, że nie miałby żadnego. Jednocześnie wiedziała, że bez Ethana będzie okropna.
Bo Ethan był tym, co sprawialo, że miała sens.
Była bez sensu i bezsensu jednocześnie.
Nie było już niczego.
No, oprócz mokrej twarzy. Tyle, że oprócz zaciśnięcia powiek i pokręcenia głową niewiele emocji dało się w niej wzbudzić.
- Allectus załatwił mi wszystko, wiesz? - Rzuciła prawdopodobnie niespodziewanie w stronę Ramsey'ego, jednocześnie dalej patrząc na Llywelyna kompletnie bez odkrywania jakichkolwiek emocji na swojej twarzy.
- A teraz nie ma już nic. Nic Ramsey. Niczego nie ma. Llywelyn nie ma nikogo, bo ja nie jestem kimś - Poszła w stronę wózka i ułożyła swoje maleństwo, ostatni istniejący element rozbitego lustra, a następnie zaczęła narzucać na siebie szatę wyjściową. Kiedy już miała ją na sobie cofnęła się, by jeszcze raz spojrzeć na widok w łazience. Jakby chcąc upewnić się, że naprawdę przed chwilą tam była
- Jego jedyną winą było to, że spotkał Greybacków - Nagle jej ból zaczął przechodzić we wściekłość. Bo przecież kto mógł być winny tej sytuacji?
Ethan był Ethanem.
I nawet jeśli robił, coś co sprowadziło na niego taki wyrok to Rylee potrzebowałaby niewiadomo jakich dowodów, aby w to uwierzyła. A co innego niesie ze soba beznadzieję, bezsens i autodestrukcję? Och, to znała przecież aż za dobrze. A ktoś musiał być winny. Dla samego zdrowia psychicznego, kogoś obarczyć tym musiała. Czy logicznie - nie miało to znaczenia.
- I do twojej wiadomości - wiem tyle, co ty. Leży martwy w łazience - dodała jeszcze i odeszła z powrotem w stronę wózka. Llywelyn wyglądał tak, jakby zaraz miał pójść spać. Ona tak, jak można wyobrażac sobie człowieka, który wstał z grobu.
- Został sam - Stwierdziła jeszcze raz i znowu zaczęła płakać, puszczając wózek i upadając przed nim na kolana. Zaczęła na nowo przypominać osobnika gatunku ludzkiego. Trudno bowiem przyznać, że człowieka.
- Sam! Sam! Sam! - krzyczała coraz głośniej i głośniej. Jej ręcę powędrowała ku głowie, chwyciła garściami swoje włosy i zaczęła je ciągnąć tak, aby się ich pozbyć. Być może nawet nie to było w jej planie. Po prostu wolała, żeby coś bolało. Żeby bolało gdzies indziej niż w jej wnętrzu, sercu, duszy.

Wspomnienie zyskuje status porzuconego z uwagi na upływ dwóch miesięcy od ostatniego posta.

[z/t x2]