Z życia Haraldsenów [Ingvar i Zora]

Uczestnicy: Ingvar Haraldsen i Zora Ferenczy-Haraldsen
Opis i Czas wydarzeń: Od roku 1958. Uwzględniane będą najważniejsze i najciekawsze wydarzenia z ich życia.

---

Grudzień, 1958
Posiadłość Haraldsenów, Dania

Zima roku 1958. Dania, posiadłość rodu czarodziei czystej krwi Haraldsen. W związku ze zbliżającym się świętem Jul, uczniowie Durmstrangu wrócili do swoich rodzin by móc spędzić ten czas z bliskimi. Zima nie była łagodna. Biały puch przykrywał jezdnie i ulice, utrudniając poruszanie się w okolicach. Minusowa temperatura utrzymywała się bardzo długo. Noce były bardzo zimne.
Zajechawszy powozem zaciąganym przez konie pod samą posiadłość domu, Ingvar przywitał się należycie z rodzicami czując iż pomieszczenie wypełniał zapach świerku. Choinka ubierana przez jego młodsze rodzeństwo. Zajrzawszy do dużego pomieszczenia, szybko został wciągnięty przez młodszych na ubieranie drzewka. Dzień ten minął spokojnie, do obiadokolacji, gdzie ojciec oznajmił mu iż za dwa dni odbędzie się uroczysty obiad z udziałem rodziny Ferenczy. Ich rody znały się od lat. Współpracowały ze sobą i praktykowały większość obyczajów swoich przodków. I tegoż też dnia, miała mu zostać przedstawiona narzeczona. Ingvar musiał być tego świadom, by być przygotowanym jako prawowity potomek rodu i odpowiednio się zachować. Znał zasady. W końcu do tego był przygotowywany także przez lata. Najlepsze dla niego było to, że ojciec nie wiedział o jego sekretach i odmienności. Nie buntował się, nie sprzeciwiał, jako że potrafił wszystko obrócić na swoją korzyść. Wolał poczekać do dnia, w którym to wszystko się wydarzy. Nie wiadomo było mu jeszcze, za kogo chcą go wydać.
Ostateczny dzień nastał. Niewolnicza służba składająca się z charłaków i mugoli, przygotowywała podstawowe posiłki na ucztę obchodzenia także święta Jul. By zachować tradycję, przygotowano tradycyjne dania jak pieczoną wieprzowinę, gęsi, ziemniaki, czerwoną kapustę i sos. A także wiele innych, włącznie z deserami. Tradycyjny pudding ryżowy z ukrytym migdałem. Udekorowana choinka zdobiła wielką salę, w której śmiało można byłoby wyprawić wesele. Jej styl bardzo nawiązywał do epoki wikingów. Na jednej ścianie wisiały obrazy przedstawiające najsłynniejszych wikingów, w tym Haralda III Srogiego, od którego wyniosło się ich nazwisko. Na innej prezentowała się tarcza i dwa toporki skrzyżowane nad nią. Inną ścianę zajmowały wysokie okna, z ciężkimi ciemnozielonymi zasłonami. Ściany sali były wygładzone i przemalowane na popiel. Co by nie zaciemniać do przesady pomieszczenia, a rozjaśnić przez drzewne i ciężkie eksponaty jak i dębowe meble. Pod inną ścianą stał wysoki zegar a obok niego kolekcja włóczki ustawiona na specjalnym do tego stojaku. Najwyraźniej pamiątki po dziadach i pradziadach.
Nie można zapomnieć także o dużym i masywnym kominku, będącego odpowiednim na rozpałkę drewna jak i magiczny środek transportu, który na swoich obrzeżach wyrzeźbiony został runami. W centralnym miejscu wnętrza kominka, wygrawerowano ośmioramienne runa Algiz, będąca ochronnym odpowiednikiem swojego działania dla osób przechodzących z tego miejsca do innego. Wierzono, że zapewnia bezpieczny transport.
Goście powoli przybywali. Szczególnie od strony Erika. Ingvar witał gości w salonie, ubrany w odpowiednie czarne eleganckie i drogie szaty wyjściowe. Z elementami na wykończeniu marynarki jak i jej mankietów granatowym jedwabiem. Biała koszula i granatowy, jedwabny krawat stylu wiktoriańskiego. Uśmiechy, rozmowy i dobra mina przyciągały jego uwagę gości. Gdyby tylko mógł, ulotnił się z tego gwaru zebranych ludzi.
Blondyn stał przed oknem, spoglądając niebieskimi oczami na spokojnie prószący śnieg i nadchodzący wieczór. Swoje średnio długie blond włosy, miał związane w kitę. Ręce schował do kieszeni spodni. Nie zwracał uwag ina to, że jego rodzeństwo podlizywało się wujkom i ciotkom. Nie dając im spokoju, jakie prezenty im przynieśli. A tak, pod choinką znalazło się parę paczek.

- Bardzo sprytne. - Odparł widząc jej sztuczkę.
- Metoda jednak niedopracowana. Włosy to nie wszystko, by Cię nie rozpoznać.
Stwierdził ostatecznie, skoro on był wstanie zlokalizować jej obecność i mieć pewność, że to ją widział z inną dziewczyną. Możliwe też, ze specjalnie tak powiedział, sprawdzając jej reakcję i czy jest pewna siebie, że plan miała bardzo doskonale obmyślany.
- Młody da sobie radę. Nie potrzebuje mojego wsparcia.
I pomyśleć, że nawet do rodzeństwa potrafi obejść się bez emocji, uważając że jak na swój wiek, także są wystarczająco dorośli aby radzić sobie samemu i osiągnąć cel, bez pomocy i wsparcia nawet mentalnego swoich bliskich. Nie żeby mu na nim nie zależało, ale wierzył że młody jest doskonałym jego zastępcą na stanowisku pałkarza podczas meczu.
Spojrzenie Zorany było mu znane, podejrzewała go o ukrywanie prawdy, dlaczego nie ma go na boisku. A nawet nie udzielił jej odpowiedzi, by pozbyć jej domyśleń. Aż w końcu padło jej pytanie "co teraz?". Bardzo trafnie. Dlatego podszedł do niej blisko. Bardzo, że mogliby się stykać ciałami.
- To się zaraz okaże. - Odparł.
- Chodź. Porozmawiamy w dogodnym temu miejscu.
Zaproponował dość tajemniczo i zachęcająco. A być może to jest ten moment, w którym przedstawi jej istny plan ich życia małżeńskiego. I jeżeli Zorana się zgodziła, Ingvar ruszył długim korytarzem, kierując się do męskiej części dormitorium, prosto do sypialni chłopców, gdzie zdecydowanie nikogo nie było. I zamknął za nimi drzwi.
- Póki trwa jeszcze mecz, to jesteśmy sami i możemy porozmawiać.
Podszedł do okna, które miało ledwą widoczność na kierunek trasy do boiska szkolnego, by móc wiedzieć, kiedy mecz się skończy i kiedy będą uczestnicy wracali do Instytutu. Zaraz jednak zwrócił się do Zorany, wskazując jej także gestem dłoni by sobie gdzieś udziała.
- Wiesz, że czeka nas małżeństwo i to co dzisiaj widziałem, nie zostanie zaakceptowane przez nasze rodziny, jeżeli się o tym dowiedzą?
Zaczął od innej strony problemu, by zobaczyć jak bardzo jej to przeszkadza, czy wie z czym to się wiąże i przede wszystkim co zrobi w takiej sytuacji. W między czasie, Ingvar wyjął paczkę papierosów i zapalił. Już za młodu, mimo iż niedługo kończy Istytut, wchodził powoli w nałóg palacza. I to były dopiero jego początki.

- Wiem - odparła krótko, po czym wzruszyła ramionami, dalej pewna swego. Jej zdaniem w ciemności i z daleka naprawdę ciężko było, jeśli się jej bardzo dobrze nie znało, ją rozpoznać. A Zorana nie należała do najbardziej popularnych osób w Instytucie. Z najważniejszych przedmiotów radziła sobie powyżej przeciętnej, ale nie przodowała w nich, nie grała w quidditcha, nie była brutalna i nie lubiła obnosić się ze swoją siłą, sprawnością, statusem, a czarną magią się brzydziła. Jedynie nazwiska jej rodziców budziły jakieś większe uczucia wśród innych uczniów i większości nauczycieli.
Dziewczyna posłała Ingvarowi enigmatyczne spojrzenie, wyraźnie sugerujące, że wcale nie o to jej chodziło, ale też nie zamierzała niczego wyjaśniać. Poprawiła sobie włosy i bez słowa podążyła za swoim narzeczonym. Była ciekawa, co miał do powiedzenia. I powoli zaczynała się obawiać. Bała się. Ostatecznie jej sekret nie był już tak sekretny. I Haraldsen mógł zrobić z tą wiedzą cokolwiek chciał.
Blondwłosa czarownica rozejrzała się dokładnie po męskim dormitorium, upewniając się, że faktycznie byli sami i usiadła na parapecie jak gdyby nigdy nic. Zachowywała się pewnie, jakby zupełnie jej ta cała sytuacja nie obchodziła, jakby fakt, że podobały się jej dziewczyny, był dla niej nic nieznaczącym szczegółem.
- Zdaję sobie z tego sprawę - odrzekła i wyciągnęła ku Ingvarowi dłoń w niemej prośbie o papierosa. - I nie ukrywam, że wolałabym, aby nikt się nie dowiedział.
Przyznała się do tego, że nie było jej obojętnym, czy ktoś wiedział, czy nie, ale to było raczej jasne. Żaden czystokrwisty czarodziej nie chciałby, aby coś podobnego wyszło na jaw. Nie wykładała jednak jeszcze wszystkich kart na stół. To, że zabawiała się z dziewczynami jeszcze nie oznaczało, że nie mogła poślubić mężczyzny i posłusznie wykonywać obowiązków żony.
- Nie wyglądasz, jakby specjalnie ci to przeszkadzało. - Ona również próbowała obrócić dyskusję w kierunku, który by jej najbardziej odpowiadał. Spojrzała na niego badawczo, przeszywając go intensywnym wzrokiem i przekrzywiła lekko głowę. Gdyby dla Haraldsena jej orientacja i wybryki miały znaczenie, nie ujawniłby się, a za jej plecami posłał sowę do swoich rodziców, a potem rozpowiedział wszystkim, którzy się liczyli.

Wiedziała i nic sobie z tego nie robiła. Ale szczerze powiedziawszy, obserwując Zorane w Instytucie, widział w nie zupełnie inną dziewczynę niż tę, z którą przebywał w swoim domu na święta. Może i strój jaki miała na sobie ją zmieniał, ale też wydawała się być bardziej bezpośrednia i zdecydowana. Pewna siebie lecz i zlękniona wewnątrz siebie. Nie wiedząc co Ingvar poczyni z jej sekretem.
Młody Haraldsen znany był w Instytucie, nie tylko z powodu nazwiska ale i za bycie zawodnikiem Quidditcha, bardzo dobrze radzącego sobie z zaklęciami, urokami i zainteresowaniem czarnej magii. Innym słowy, przeciwieństwo swojej żony. Jej ton odpowiedzi jak i spojrzenia nie robiły na niego wrażenia. Nadszedł ten niespodziewany czas, by ustalili co trzeba ze swoją przyszłością. Nie spodziewał się, że tak bardzo wyjdzie to na jego korzyść.
Znajdując się już w komnacie, przy oknie, poczęstował narzeczoną papierosem i użyczył ognia.
- Domyślam się.
Odparł zgodnie z prawdą. Bo sam nie chciałby rozgłosu, który może zrujnować jego reputację wśród znajomych i bycia posądzanym o hańbienie rodu. A nie ma co ukrywać, że wielu różnie do nietypowych działań i pragnień odnosiło się.
Kolejne jej zdanie, było bardzo spostrzegawcze, że na dłużej zatrzymał na niej wzrok, wypuszczając dym z płuc.
- Jesteś bardzo spostrzegawcza. - Tutaj miała u niego plus.
- Prawda. Nie przeszkadza mi to.  - Potwierdził.
- Jeżeli mam być szczery, to ze mną jest tak samo. Co za tym idzie, łatwiej o nasz małżeński układ.
Zdradził jej i swój sekret, jeżeli miałoby to w czymś pomóc dla nich obojga. Nawet jeżeli nie podobało mu się to, że musiał przed kimś ten sekret ujawnić. Dowodów na to nie ma. Ale jeżeli miało być wszystko idealne, Zorana jako jego przyszła żona musiała o nim coś wiedzieć. Co to za żona, co nie zna męża? Tak samo działało w drugą stronę. A dzięki temu, będą mogli się wzajemnie kryć. Trzeba było szukać w tym plusów.
- Dzięki temu zachowamy sekrety dla siebie. Będziemy małżeństwem na pokaz, a jednocześnie robili i spotykali z kim chcemy. Zachowując należytą ostrożność. Nasze rodziny będą widziały i wiedziały to co chcą. Najprościej dla nas też będzie przeprowadzić się do innego kraju. Będziemy musieli mieszkać razem, ale nie musimy sypiać.
Przedstawił jej propozycję, po której zaciągnął się papierosem, obserwując reakcję Zorany i czekając na jej decyzję. Czy połapała się w jego wypowiedzi, do czego zmierzał i czy będzie jej to pasować. Przyszłość jest wielką niewiadomą, ale warto ją sobie zaplanować.

Wspomnienie zyskuje status porzuconego z uwagi na upływ dwóch miesięcy od ostatniego posta.

[z/t x2]