The Unsinkable Molly... Weasley [Molly & Alyssa]

---

---

późne popołudnie | Nora | 01.11.1976 roku

---

Prawdopodobnie, gdyby nie natłok zajęć - o ile można było tak nazwać doglądanie wszystkiego głównie z kanapy w salonie czy z łóżka - zapewne pogrążyłaby się w kompletnej stagnacji. Już teraz większość rzeczy robiła w ten instynktowny, machinalny sposób, nie zastanawiając się zbyt wiele, bowiem jej myśli nieustannie krążyły poza murami kamienno-drewnianego domku w Allhallows. Próbowała robić jesienne ubranka na drutach, przygotowywała większość obiadów, których następnie doglądała przy pomocy naprawdę dzielnego Esdrasa, cerowała skarpetki Ezry, przygotowywała zapasy ziół na zimę, krusząc je do tych wszystkich słoiczków, jakie przynosił jej chłopiec... Czytała mu bajki, grała z nim w gry, słuchała muzyki i oglądała z nim filmy na mugolskim telewizorze, który załatwili jej przyjaciele.
W teorii zachowywała się zupełnie tak, jakby spodziewała się, że wszystko niebawem powróci do normy. Nawet jeśli z dnia na dzień coraz bardziej bała się tej nagłej samotności i kompletnej niewiedzy, raz po raz zastanawiając się, co się właśnie działo... Ani razu nie powiedziała Ezrze, że nie miała pojęcia, gdzie znajdował się jego brat. Tuląc go do snu, powtarzała tylko, że już wkrótce miał do nich wrócić, bo przecież oboje wiedzieli, że dużo teraz pracował i że robił interesy w coraz to nowszych miejscach, prawda? Wewnątrz jednak wyłącznie coraz bardziej panikowała, rozważając wszelkie scenariusze, jakie tylko przychodziły jej na myśl. Zarówno te bardziej, jak i mniej przerażające. Począwszy od tych uspokajających, poprzez neutralne, aż po takie, które wprawiały jej serce w stanowczo zbyt szybkie bicie.
Wyłącznie jedno nie ulegało zmianie, wyłącznie jedno łączyło te wszystkie piekące myśli. W swojej własnej głowie, Alyssa znajdowała się... Gdzieś. Sama nie do końca wiedziała, gdzie, ale... Zawsze przy Alecu. Co się stało? Gdzie był? Czy wszystko było z nim w porządku? Dlaczego się nie odzywał? Czy znalazł się w jakimś niebezpieczeństwie? Czy w ogóle jeszcze żył? Musiał żyć... Przecież poczułaby, gdyby było inaczej. Oczywiście, że by to poczuła. Miałaby wizję, może nawet kilka wizji albo... Cokolwiek. Cokolwiek by do niej dotarło, a jeśli teraz nie miała żadnych wieści... To było pocieszające, prawda? Nawet najgorsza, najgłębsza cisza była lepsza od złych wieści. A przynajmniej właśnie to usiłowała sobie wmawiać, gdy kończyła dziergać kolejny pokraczny sweterek, słuchając przy tym pogodnej paplaniny Ezry.
Nie mogła być bardziej wdzięczna, że miała go teraz przy sobie. Szczery uścisk jego drobnych, kościstych ramion był w stanie odgonić nawet najgorsze demony, a radosny, piskliwy głosik wypełniał echem pomieszczenia, które w innym wypadku byłyby stanowczo zbyt ciche. Kochała tego chłopca... Kochała go równie mocno, co dziecko noszone pod sercem. Tego małego Nargla, który przynosił jej równie dużo szczęścia, co obaw. Czy miał być zdrowy? Czy miał być szczęśliwy? Czy miał mieć dobre, spokojne życie, jakiego chciała dla ich całej rodziny? Zawsze tego pragnęła... Nie potrzebowała nic więcej, tylko tego zwykłego, prozaicznego życia z dziećmi i ukochanym człowiekiem... Człowiekiem, którego teraz przy niej nie było. Który mógł być dosłownie wszędzie, który mógł...
Opuszczając druty na kolana, energicznie potrząsnęła głową, co spotkało się ze zdziwionym, pytającym spojrzeniem ze strony Esdrasa. Nie chciała znowu o tym myśleć, nie chciała rozważać kolejnych możliwości, chwilę później bez zastanowienia decydując, że nie chciała już dłużej siedzieć w tym domu. Należał im się spacer. Długi, jesienny spacer, na który mogła sobie przecież pozwolić, bo było z nią już zdecydowanie lepiej. Odkąd grzecznie spożywała wszelkie konieczne eliksiry, wręcz nadmiernie się przy tym oszczędzając, pozwolono jej nawet na dłuższe wstawanie, o ile nie było ono związane z jakimkolwiek znaczącym wysiłkiem... A przecież nie chciała go teraz podejmować. Potrzebowała tylko wyrwać się na chwilę z domu, pomagając Ezrze w odnalezieniu szalika i czapki, a następnie samej także ciepło się ubierając i wychodząc z nim, by poobserwować pohalloweenowe dekoracje.
Teoretycznie nie planowała zapuszczać się zbyt daleko. Pierwotnie nawet nie myślała o tym, by odwiedzić Norę i jej mieszkańców, jednak w pewnym momencie zorientowała się, że tyle razy wymigiwała się od herbaty, a tak naprawdę... Chciała się tam znaleźć. Znacznie bardziej niż we własnym domu. Ezra także zdecydowanie nie protestował, najwyraźniej dostrzegając dla siebie szansę na pobawienie się z kimś innym, niż z dziećmi sąsiadów. I chociaż teoretycznie mogliby wrócić się do domu, korzystając z kominka podłączonego do sieci Fiuu... Na samą myśl Alyssę ogarniały mdłości. Z dwojga złego, wolała już nieco dłuższą podróż Błędnym Rycerzem, którą - jak zwykle zresztą - sprawiała Esdrasa naprawdę dużą frajdę.
Sama Alyssa odczuła ją dopiero, gdy jej stopy znowu dotknęły stabilnego, pewnego gruntu. Nawet jeśli przez całą podróż półleżała na łóżku, zdecydowanie czując to w kręgosłupie... Pęd pojazdu wciąż przyprawiał ją o lekkie mdłości. Ostatecznie stanęli jednak przed znajomym domem - teraz przyozdobionym równie twórczymi, najpewniej dziecięcymi dekoracjami, co ich własne domostwo; wyłącznie w dużo większej ilości niż u nich - a Ezra prawie od razu poleciał, by zapukać do drzwi. Sama Aly wtoczyła się na schody chwilę po nim, gdy drzwi wejściowe zostały już otwarte, a ją samą otulił słodki zapach domowych przetworów, który doleciał do jej nozdrzy z wnętrza domu.
- Dzień dobry. - Rzuciła na powitanie, uśmiechając się i przystając na chwilę w połowie schodków. - Wybacz tempo, ale z dnia na dzień coraz bardziej czuję się, jakby to nie było jedno dziecko, a dwanaście. - Być może nie był to najzabawniejszy żart, ale wypowiedziała go ze zdecydowaną czułością, doskonale wiedząc, że kto jak kto... Molly na pewno doskonale znała te uczucie.

W Norze, jak zwykle, panował istny harmider, choć jej mieszkańcy prawdopodobnie jako jedyny zdawali sobie sprawę z tego, że dziś był wyjątkowo spokojny dzień. Percy wciąż jeszcze kontynuował swoją popołudniową drzemkę, a Bill i Charlie...No cóż, mogła przysiąc, że gdzieś przed chwilą ich widziała. Dzięki znajomości kilku zaklęć sprzątających, mogła nie zawracać sobie głowy zalegającym w salonie praniem ani porozrzucanymi wszędzie zabawkami toteż całą swoją uwagę skupiała właśnie na gruszkach, śliwkach, żurawinie i powoli rumieniącej się w piekarniku dyni. Cały stół zastawiony był wyparzonymi słoiczkami, czekającymi na to, aż Molly załaduje w nie swoje przetwory, a dwa wielkie kosze na podłodze już od godziny wypełnione były butelkami z sokiem malinowym. O tak, w tym roku musiała zrobić tego zdecydowanie więcej zważywszy na fakt, ile osób miała do obdarowania. Krzątając się po kuchni, co rusz mieszała drewnianą łyżką w wielkim garze, wesoło podśpiewując pod nosem. To był dobry dzień, nawet jeśli z tyłu głowy wciąż miała dziesiątki zmartwień dotyczących bliskich jej osób. A co do bliskich osób, wspinając się na palce ściągnęła z szafy kolejny koszyk, ten jeden w całości miał być przeznaczony dla Ally. No właśnie, Alyssa. Zatroskane westchnięcie wydobyło się z ust rudowłosej, kiedy pomyślała sobie o sytuacji w jaką wpakowała się przyjaciółka. To jej małżeństwo, ten mąż...Nie, nie mogła powiedzieć żeby to wszystko jej się podobało. Jasne, na początku Ally rzeczywiście wydawała się być szczęśliwą, ale później? Weasley coraz mocniej zaczynała wierzyć w to, że dziewczyna była ofiarą przemocy domowej, której sprawcą był ów tajemniczy mąż. I naprawdę zamierzała coś z tym zrobić.
I to właśnie wtedy usłyszała to energiczne pukanie do drzwi. Czyżby dzieci z okolicy znów przyszły w odwiedziny do jej chłopców? - Bill! - Zaczęła surowo, słysząc tupot małych stóp w ganku. - Ile razy prosiłam cię żebyś sam nie otwierał drzwi? - Rzucając ściereczkę, którą jeszcze przed chwilą wycierała koszyk, energicznie ruszyła w stronę pierworodnego syna. -  I gdzie jest twój brat? - Zapytała podejrzliwie, bo jakoś wyjątkowo dziwnym wydało jej się, że tylko jeden z nich pojawił się na dole. A później przeniosła wzrok na gości. I z jeden strony odetchnęła z ulgą, że tym razem nie było to stado wygłodniałych chłopców, którzy z całą pewnością domagaliby się od niej fury kanapek z peklowaną wołowiną i stosu ciastek czekoladowych, a z drugiej - Niech Cię Merlin broni! - nie mogła powstrzymać się od pełnego oburzenia okrzyku, chociaż ciepłe światełko w oczach, mogło wskazywać na to, że cieszy się z tej wizyty. Złapała się za biodra z dezaprobatą kręcąc głową. - To jeszcze nic, ostatnie tygodnie są najgorsze - odwzajemniła uśmiech. Sama przechodziła przez to już trzy razy, ostatni kilka miesięcy temu i doskonale wiedziała jak ciężko jest się poruszać, kiedy swoimi wymiarami zaczyna się przypominać małego słonia tudzież innego hipopotama. I kiedy tak strasznie puchną kostki. - Wchodźcie, wchodźcie. - zwróciła się do kobiety i jej syna, robiąc im miejsce aby w miarę swobodnie mogli zdjąć płaszcze. - Bill proszę posprzątać w pokoju i znaleźć brata, a później wróć na dół po Ezrę. Nie oj mamo, tylko tak. - Nie była wyrodną matką, po prostu nie chciała aby syn Alyssy przeraził się bajzlem panującym u chłopców, a była niemal pewna, że jakiś musiał być, skoro przez całe popołudnie nie schodzili na dół. Poza tym, posprzątany pokój kusi zdecydowanie mniej i istniało pewne prawdopodobieństwo, że jeśli chłopcy pochowają to, co stworzyli do tej pory, nikt nie wpadnie na pomysł aby wysadzić jej dom w powietrze. - A my sobie w tym czasie zjemy to pyszne ciasto i wypijemy herbatę, na pewno zmarzliście. Ale nie tutaj Ally, lepiej wtocz się do salonu, kuchnia jest cała zagracona. - Sięgając po różdżkę rzuciła kilka zaklęć, które za nią miały nadzorować pieczenie dyni i smażenie żurawiny oraz, również dzięki magii, wstawiła wodę na herbatę. - Czy to nie jest przypadkiem tak, że masz leżeć? Ewentualnie siedzieć i odpoczywać? - Właściwie nie pytała, doskonale wiedziała, że to właśnie tak było. Miała się oszczędzać, a nie urządzać sobie długie wycieczki na wieś. Szybko zgarnęła druty i wełnę zalegające na najwygodniejszym fotelu w tym domu - ty tutaj kochana - wskazała przyjaciółce.

- Merlin nie ma tu nic do powiedzenia. Nawet on nie zatrzymałby mnie dłużej w czterech ścianach i tym całym zaduchu. - Wzruszając ramionami, nieznacznie pokręciła głową, po prostu stwierdzając fakt. Skoro teoretycznie mogła odrobinę się przespacerować i fizycznie czuła się znacznie lepiej niż jeszcze przed paroma tygodniami.
Psychicznie? Psychicznie naprawdę potrzebowała opuścić na trochę wnętrze domu w Allhallows, odetchnąć innym powietrzem, odwiedzając przyjaciół. Zaczynała mieć coraz bardziej dosyć tego, iż to oni zazwyczaj obdarzali ją uwagą. To oni przynosili jej ciasto, to oni oferowali się, że sami zrobią im herbatę, to oni usiłowali wyręczać ją na każdym kroku, jakby mieli do czynienia z kimś naprawdę kruchym i łamliwym. Odkąd tylko ktoś z najbliższych puścił parę o tym, że przesiadywała sama z Esdrasem, nie było dnia, żeby ktoś nie napisał do niej sowy albo nie wpadł po drodze.
Sama nie do końca wiedziała, jak to się stało, jednak powoli zaczynało ją to męczyć. Nie chciała słyszeć ciszy, jaka zapadała w budynku, gdy Ezra kładł się do łóżka. Mimo że mieszkali tam już od jakiegoś czasu, wieczorami wciąż czuła się tam dosyć obco. Tym bardziej, iż naturalnie przywykła już do gwaru dużego miasta, do nocnego życia za oknami kamienicy na Nokturnie, do wiecznych dźwięków, jakie wpadały przez szpary w ramach okiennych. Przyzwyczaiła się do wszelkich nieszczelności, do rzucania zaklęć wyciszających wianie wiatru przez drobne pęknięcia w starym mieszkaniu, do uszczelniania okien przy pomocy szmaty czy koca.
Tu, gdzie teraz mieszkali, noce były naprawdę ciche. Wyłącznie odległe skrzeczenie ptaków, które odlatywały na zimę do dalekich krajów, od czasu do czasu przerywało ten stan, jednak dało się je słyszeć głównie za dnia. Nocą praktycznie nic nie zakłócało im spokoju, co - w ten dosyć paradoksalny sposób - napawało ją czymś kompletnie przeciwnym. W obliczu lęku związanego ze zniknięciem Aleca, odczuwała ten trudny do powstrzymania niepokój, gdy tylko robiło się zbyt cicho.
To właśnie wtedy dosyć często nie mogła zasnąć, gapiąc się w cienie na suficie, jakie rzucały okoliczne drzewa i krzewy. Równie często słyszała też ciche skrzypienie podłogi i czuła uścisk drobnych ramion Ezry, który wślizgiwał się do dużego łóżka w sypialni na parterze. Zupełnie tak, jakby wiedział, co tak bardzo ją dręczyło. Zupełnie tak, jakby on sam także potrzebował odrobiny ciepła i bliskości drugiego człowieka. A przecież jeszcze nie wiedział, co ją dręczyło… Wciąż miała nadzieję, że nie będzie musiała mu o tym mówić.
W właśnie w tym momencie, w chwili, w której znalazła się przed ciepłą, rodzinną Norą… Przez jej myśl przebiegła kolejna wątpliwość. Co, jeśli jej mąż miał wrócić wtedy, kiedy oni znajdowali się u Weasleyów? Co, jeśli miał potrzebować pomocy, a ich tam nie było? Co, jeśli coś miało się stać, a ich tam nie było? Co… Musiała oddychać. Musiała nie dać się tym myślom, odsuwając je od siebie i próbując nie popsuć tej wizyty. Tym bardziej, że Molly emanowała tą naprawdę uspokajającą, wyciszającą energią, nawet jeśli już na starcie skarciła Alyssę przy pomocy spojrzenia. To też było naprawdę znajome.
- Jak bardzo pocieszające powinny być te słowa? - Spytała, uśmiechając się przy tym szerzej i pokonując wreszcie ostatnie schodki, gdy Ezra zdążył wejść już do środka. Przepuszczona przez Weasley, w pierwszej chwili przywitała się z najstarszym chłopcem, mierzwiąc mu włosy. W następnej grzecznie zaczęła ściągać z siebie płaszcz, wieszając go we wskazanym miejscu i wyciągając rękę po kurtkę Esdrasa, który już szykował się, by polecieć na górę za Billem.
- Ejejejejej. - Przystopowała młodego, usiłując przytrzymać go za kołnierz, jednak Ezra był od niej dużo szybszy. Obdarzając ją szerokim, wyszczerzonym uśmiechem, dosłownie czmychnął na schody, dodatkowo pospieszany przez swojego towarzysza zabaw. Nie było szans, by go złapała, toteż po prostu wywróciła oczami w kierunku Molly, wzdychając przy tym pobłażliwie. - Oni też potrafią zastąpić mały tłum, huh? - Ufała, że nie mieli zbyt wiele narozrabiać, jednak… Cóż, momentami naprawdę zastanawiała się, czy to nie były wyłącznie czcze życzenia. Prawdę mówiąc, nie martwiła się jednak zbyt mocno o wybuchy czy inne sianie chaosu, bo… No, po prostu się o to nie martwiła. Musiała mieć do nich odrobinę zaufania, prawda? W granicach rozsądku, oczywiście, ale czasami zastanawiała się, gdzie tak właściwie one leżały, bo sama w jego wieku także nie należała do najrozsądniejszych.
Ba!, niektórzy mogliby pokusić się o stwierdzenie, że nawet teraz taka nie była. W życiu przydawało się jednak trochę szaleństwa, a wyprawa na herbatę nie była największym wyczynem. Na pewno nie tak dużym jak podjęcie się prowadzenia domu. Dostrzegając te wszystkie rzeczy, jakie robiła teraz Molly, Alyssa poczuła coś na kształt podziwu. Sama nie była raczej w stanie czarować na tyle dobrze, aby powierzyć zaklęciom zmywanie czy zamiatanie. Najpewniej skończyłoby się to bowiem znacznie większym chaosem niż ten, który należało posprzątać na samym początku.
- Ummm… Prawdopodobnie? - Mrużąc oczy i wyginając kąciki ust w dosyć przyłapanym uśmiechu, przeszła za Molly do salonu, wręcz błyskawicznie dodając na swoje wytłumaczenie. - Ale sama wiesz, jak to jest, kiedy człowiek siedzi bezsilnie w domu. Uzdrowiciel teoretycznie sam powiedział, że mogę już gdzieś wychodzić, tylko mam się nie przemęczać, więęęc… - Cóż, nieznacznie potrząsnęła ramionami, zajmując wskazane miejsce i od razu czując, jak dużą ulgą było to dla jej kręgosłupa i kostek. Aż westchnęła cicho, zaraz spoglądając na Molly i stwierdzając. - Naprawdę promieniejesz. Czyżby Percy był wyjątkowo spokojnym dzieckiem? A Arthur znowu w pracy? Czyżby góra Ministerstwa wpadła na kolejny świetny pomysł, jak umilić życie pracownikom?

Wywróciła oczami, dalej z dezaprobatą kręcąc głową. - Biednemu Merlinowi głosu nie odbieraj! I uzdrowicielowi, który się tobą zajmuje też nie! Krótkie spacery to krótkie spacery, a nie wyprawy na pół dnia! Sama ciągle marudzisz, że pacjencji nie słuchają twoich zaleceń, a wcale nie okazałaś się lepsza w tym temacie! - Oczywiście, że jej krzyki wcale nie miały na celu poważnie strofować przyjaciółki, tym sposobem Molly dawała jej po prostu do zrozumienia, że niesamowicie się o nią martwi. Bo przecież wybitnie nierozsądnym było w jej stanie wychodzić z domu. Nawet jeśli miała dosyć ciągłego skakania i kręcenia się dookoła niej. Była w specjalnym, uprzywilejowanym stanie i dlatego należało jej się wszystko co najlepsze. Choć zdaniem Molly, wszystko co najlepsze należało jej się nie tylko teraz, kiedy pod jej sercem rósł mały człowiek, ale ogólnie zawsze i wszędzie. I dlatego właśnie zdaniem Weasley, Ally należał się też dużo lepszy mąż. Ale do tego tematu miała zamiar wrócić później.
-  Nooo cóż... - przepraszająco wzruszyła ramionami. - Spójrz na to tak, wszystko jest do przeżycia, a w ostateczności i tak pamięta się tylko te dobre momenty. - Uśmiechnęła się pokrzepiająco. Sama prawie nie pamiętała już bólu związanego z narodzinami Percivala, za to doskonale potrafiła odtworzyć w pamięci jego uśmiech i bystre spojrzenie, którym wodził za Arturem, kiedy ten pojawiał się w pobliżu. O tak, dzieci zdecydowanie dostarczały wiele radości. Nawet jeśli aktualnie jej nie słuchały i narażały się na srogie spojrzenie mówiące porozmawiamy o tym później. Jednak nie martwiła się jakoś specjalnie. Do tej pory wszystkie pomysły Billa mieściły się w granicach jakiejś tam normy, dom dalej stał, a jedynymi istotami, które ucierpiały na dziecięcych zabawach były gnomy ogrodowe. No i sam Bill, ale Arturowi udało się ją przekonać, że dopóki syn nie robi czegoś co realnie zagrażałoby jego życiu, nie powinna się wtrącać i ograniczać jego fantazji. Poza tym, jeśli chciała żeby wyrósł na człowieka odpowiedzialnego, musiała pozwolić ponosić mu konsekwencje swoich zachowań. Więc mimo, że jej matczyne serce cierpiało za każdym razem gdy synowie znikali jej z pola widzenia, powoli uczyła się z tym żyć i to akceptować. - Nie obiecuję, że nic mu się nie stanie. Pół dnia nie zaglądałam na górę i nie wiem co oni tam zmajstrowali - uprzedziła lojalnie. - No i fakt. Czasami bywa męcząco. Ale mniej więcej na to pisaliśmy się z Arturem, kiedy rozmawialiśmy o założeniu dużej rodziny. Chociaż momentami rzeczywistość przerasta nasza najśmielsze wyobrażenia. Zresztą, sama niedługo zobaczysz. Ale z drugiej strony, mam wrażenie, że im więcej dzieci i obowiązków mamy, tym lepiej potrafimy zorganizować czas więc naprawdę to wszystko da się ogarnąć, nie musisz się martwić. - Nie żeby aktualnie przyjaciółka wydała jej się szczególnie zatroskana, ale logicznym było, że w samotności musiała się martwić, została sama, z praca i dwójką dzieci, dziwnym by było gdyby w żaden sposób tego nie przeżywała. - Pomożemy Ci ze wszystkim - zapewniła, chociaż przecież Ally musiała zdawać sobie z tego sprawę. - Ummmm - teraz to ona zmrużyła oczy, łagodnie opadając na sofę. - Może i coś tam wiem. - Prawda była taka, że nie wiedziała bo w żadnej ciąży nie siedziała w domu. To znaczy siedziała, ale było to siedzenie na wskroś aktywne, nieznające nudy i chwil leniuchowania. No tak. Ale prawdą też było, że jej nikt oszczędzać się nie kazał. - A póki co, zrobiłam dla Ciebie trochę rzeczy na zimę, miałam Ci je dostarczyć w przyszłym tygodniu, ale skoro sama się pofatygowałaś, dam Ci je dzisiaj. Nic specjalnego, ale myślę, że kiedy już urodzisz, mogą się przydać. No i mam dla Ciebie trochę ubranek, Percy tak szybko rośnie, że jemu już na pewno się nie przydadzą, a po co masz kupować nowe. Zupełnie nie rozumiem czemu, ale rzeczy dla dzieci są dwukrotnie droższe od tych, które kupuję dla siebie - pokręciła głową, ubolewając nad, jej zdaniem, sporą nieuczciwością sklepów. Przecież oczywistym było, że taki maluch założy takie śpioszki dwa, góra trzy razy i już będzie trzeba kupować nowe.
Skinęła głową. Owszem, Percy był wyjątkowo spokojnym dzieckiem. Zupełnie niepodobnym do swoich braci. - Jest fantastyczny. Pewnie powinnam się przyzwyczaić bo większość moich i nie tylko moich dzieci wygląda podobnie, ale jest tak cudownie słodki, rozpływam się za każdym razem, kiedy biorę go na ręce. Zresztą, rozpływam się na samą myśl o nim. Jest idealny. Po prostu. I tak bardzo podobny do Artura. - No i właśnie. Zmarkotniała na samo wspomnienie męża, odruchowo zerkając na zegarek. gdyby nie stosy nikomu niepotrzebnych papierów, mąż już od godziny byłby z nią w domu. - Mhm - przytaknęła, gryząc wargę. - Ja rozumiem, że to jest ministerstwo, że ważna instytucja i że warto mieć porządek w papierach, ale nie rozumiem dlaczego pracownicy mają wypełniać jakieś idiotyczne raporty po godzinach, w dodatku zupełnie nieodpłatnie. A wiesz jaki jest Artur, zamiast powiedzieć, że mu to nie leży i posłać ich do stu diabłów, siedzi i pisze zamiast być tutaj z nami. - I w tym właśnie momencie jej tyradę przerwała cicho lądująca na stole srebrna taca, z dwoma kubkami malinowej herbaty i olbrzymimi kawałkami szarlotki. - Częstuj się. No chyba, że wciąż mdli Cię od słodyczy to zaraz zamienimy herbatę na napar imbirowy. Albo chociaż na coś bardziej ziołowego - zaproponowała, ustawiając kubki na stole.
A później długo lustrowała ją uważnym spojrzeniem, zastanawiając się w jaki sposób poruszyć temat jej męża. - Czy dalej się nie odezwał? - Zapytała w końcu wprost, starając się żeby w tonie jej głosu, kobieta niedosłyszała niechęci jaką darzyła jej małżonka.

Teoretycznie doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że Molly miała rację. Ba!, każde, nawet najmniejsze słowo przyjaciółki było podyktowane wiedzą lub doświadczeniem. Pamiętała również o tym, jak mocno - z troski, ale wciąż naprawdę intensywnie - gadała do niej na ludzi, którzy kompletnie nie słuchali jej własnych, uzdrowicielskich zaleceń… W tym momencie faktycznie robiąc dokładnie to, co najbardziej problematyczni pacjenci. Być może odczułaby nawet jakieś wyrzuty sumienia, gdyby nie fakt, iż to właśnie w tej chwili poczuła, jak to było siedzieć bezsilnie w jednym miejscu i gapić się w ściany, zadręczając się przy tym milionami pytań i wątpliwości. Nawet jeśli już wcześniej bywało, że musiała leżeć w łóżku, nigdy nie czuła się więźniem we własnym domu. Zawsze musiał być ten pierwszy raz, czyż nie?
Jednocześnie wiedziała jednak, że nie miała przegadać Molly i próby przekonania jej, że naprawdę zastanowiła się nad tym, co robiła - choć nie, nie było to raczej prawdą - nie miały większego sensu. Zbyt dobrze się znały. Dlatego też ostatecznie Aly po prostu pokiwała głową, nieznacznie wywracając przy tym oczami i kończąc na tym temat odpowiedzialnego odwiedzania przyjaciół. Tym bardziej, że miały jeszcze dosyć sporo innych kwestii do poruszenia, nawet jeśli nie wszystkie były… Cóż, wyjątkowo pocieszające. W pełni zgadzała się jednak ze słowami, że było warto. Wiedziała, że było, nawet jeśli teraz dawało jej w kość. W gruncie rzeczy, Ezra także potrafił dosyć mocno zagrać jej na nerwach, a wciąż naprawdę mocno go kochała. Był jak jej pierwsze dziecko. Nadmiernie pomysłowe, nadaktywne dziecko, które właśnie poleciało do grona innych niezmiernie kreatywnych dzieci.
- W najlepszym wypadku wysadzą wam połowę domu, w najgorszym… Nie chcę wiedzieć, co zrobią w najgorszym. Ty chyba też nie. Już się boję, co będzie, gdy Kurt zacznie dorastać i będę mieć w domu dwóch takich rozrabiaków. Mam nadzieję, że to nie są tylko słowa pocieszenia i że faktycznie da się to wszystko poukładać. Naprawdę was za to podziwiam. - Choć nie wierzyła, że mogłoby być tak źle, nie mogła darować sobie rzucenia tych kilku żartobliwych słów, zaraz przechodząc zresztą do nieco poważniejszych tematów. - Oj, naprawdę nie musiałaś. Tym bardziej, że sama masz tyle na głowie. Nawet z tak spokojnym, cudownym dzieckiem, wciąż masz tyle do roboty. Przy Arthurze w Ministerstwie, które naprawdę powinno się ogarnąć… I przy starszych łobuziakach. Naprawdę nie musisz tyle dla mnie robić. Radzę sobie. - Choć na jej twarzy pojawił się uśmiech, słowa były naprawdę poważne. Doceniała to wszystko, co robili dla niej Weasleyowie, ale nie chciała ich wykorzystywać. Tym bardziej, gdy mieli tyle własnych problemów.
- Pytanie, od czego mnie ostatnio nie mdli. - Zażartowała, przewracając przy tym oczami, choć - bądź co bądź - mówiła szczerą prawdę. Tak naprawdę, sama nie była pewna, co w danym momencie mogło sprawić, że zrobi jej się słabo. Czasami chodziło o konkretny smak, czasami o zapach, czasami o coś kompletnie innego. W jednej chwili czuła się dobrze, zajadając ciasteczka, by w kolejnej mieć wrażenie, że zaraz wypluje własny żołądek. Poniekąd jakoś się do tego jednak przyzwyczaiła - no, i ile dało się to tak określić - spodziewając się niespodziewanego.
Chwilowo czuła się jednak stosunkowo dobrze, nawet w obliczu tych wszystkich woni, jakie unosiły się we wnętrzu domu Weasleyów. Prawdę mówiąc, tym razem uznawała to za naprawdę przyjemne zapachy, choć w innej chwili pewnie dosyć mocno drażniły by jej nozdrza. Nie należały w końcu do najsłabszych, a ona potrafiła czuć mdłości na sam zapach ziół, które suszyły się wewnątrz spiżarni w Allhallows.
- Myślę, że herbata będzie dobra, dziękuję. - Odpowiedziała więc, uśmiechając się do Molly i rzucając jej dosyć upominające spojrzenie. Tak, tym razem to ona zamieniała się w domowego dyktatora, ruchem dłoni nakazując przyjaciółce spocząć na kanapie i przestać skakać dookoła niej. Czuła się na tyle dobrze, że chciała po prostu pogadać, zaraz odzywając się też tonem, który idealnie pasował do tamtego błysku we wzroku. - Wszystko jest dobre, więc możesz usiąść na chwilę. Naprawdę się nie obrażę. - Stwierdzając, posłała jeszcze jeden nieznaczny uśmiech w kierunku towarzyszki, po czym sięgnęła po podaną herbatę, starając się zignorować drżenie rąk i to, że prawie ją na siebie wylała, gdy usłyszała te nagłe pytanie.
Momentalnie dosyć mocno też przy tym pobladła, uciekając wzrokiem w kierunku jednej z szafek, która nagle stała się wyjątkowo interesująca. Wiedziała jednak, że nie mogła zbyt długo milczeć, toteż wreszcie - po dłuższej chwili - zaczerpnęła głęboki wdech, odstawiając szklankę z herbatą i instynktownie kładąc rękę na pokaźnym brzuchu. A potem po prostu pokręciła głową, zaciskając usta.
- Nic… Cisza… Ani jednego słowa… Ani jednej wieści… - Szepnęła wreszcie, zamykając przy tym oczy, by znowu nie poddać się chęci płaczu.

Nie sądziła aby wysadzenie połowy domu było tym najlepszym wypadkiem. To znaczy jasne, Artur z pewnością doceniłby możliwość spędzenia kilku nocy pod gwiazdami, posiłki też w zasadzie mogli jeść na zewnątrz, ale był listopad i nawet jeśli momentami na dworze wciąż wydawało się być całkiem ładnie i znośnie, było też po prostu zimno. Zbyt zimno. Być może dlatego przez chwilę wpatrywała się zaniepokojona w kierunku schodów na których zniknęli obaj chłopcy. Szybko jednak przypomniała sobie słowa męża i kręcąc głową ponownie skupiła swoją uwagę na Aly. - Nikt nie mówi, że sobie nie radzisz - zaprotestowała - ale po to ma się przyjaciół żeby od czasu do czasu móc skorzystać z ich pomocy. Zresztą, jak sama zauważyłaś, Artur całymi dniami przesiaduje w ministerstwie, a ja naprawdę potrzebuję jakiegoś zajęcia. Dzieci są cudowne, ale miło jest od czasu do czasu odłożyć na bok figurki smoków i skupić się na czymś, co samemu lubi się robić - nawet jeśli ulubione zajęcia też wpisuje się kategorię jestem taką zapracowaną mamą i gospodynią.
Skapitulowała pod wpływem spojrzenia przyjaciółki. Miała świadomość, że czasami przesadzała, ale tak ciężko było jej zapanować nad potrzebą robienia dobrze wszystkim naokoło. Zaspokajanie potrzeb innych stanowiło integralną część osobowości rudowłosej, a uśmiechy na twarzach bliskich cieszyły ją jak...No właściwie to nic nie cieszyło jej tak jak świadomość, że wszyscy których kochała są spokojni, względnie bezpieczni i uśmiechnięci. Nawet jeśli mieli uśmiechać się z tak błahego powodu jakim była szarlotka albo koszyk z domowymi przetworami. Więc usiadła na kanapie dając Aly czas na złapanie oddechu i poczucie, że jednak nie jest aż tak bardzo osaczaną. - Ale gdybyś czegoś potrzebowała, daj mi znać - poprosiła jeszcze.
Z niejakim zakłopotaniem obserwowała jej reakcję, którą, bądź co bądź, sama wywołała. Z troską wpatrywała się w twarz przyjaciółki, zdając sobie sprawę, że słowa, które mogły tutaj najlepiej pasować wcale nie były tymi, które kobieta powinna teraz usłyszeć. - Oddychaj - przypomniała łagodnie, pomijając jednak wszystkie frazesy typu, nie denerwuj się bo zaszkodzisz dziecku. Ciężko było się nie denerwować jeśli twój mąż z dnia na dzień znikał bez słowa wyjaśnień, Weasley podejrzewała, że gdyby ją spotkało coś podobnego najpewniej umarłaby ze strachu, załamała się kompletnie i całkowicie. - Myślałaś o tym, żeby zgłosić jego zaginięcie? Myślę, że to chyba najwyższy czas rozpocząć jakieś poszukiwania - zaproponowała tym samym łagodnym tonem. Może i nie lubiła męża Aly, może i miała go za znęcającego się nad żoną bydlaka i może w dłuższej perspektywie lepiej miałoby dla blondynki gdyby faktycznie zniknął z jej życia, ale nie tak i nie w ten sposób. Przyjaciółka zasługiwała na jakieś wyjaśnienia. - Kłóciliście się przed jego zniknięciem? I kiedy to dokładnie było, w jakich okolicznościach? Jeśli nie masz ochoty o tym mówić to nie musisz, ale może dobrze będzie to z siebie wyrzucić, co?

Z jednej strony naprawdę chciała powiedzieć Molly o wszystkim, co leżało jej na sercu. O ile łatwiej byłoby móc porozmawiać z kimś, kto emanował tak dużym ciepłem i pogodą ducha. Z kimś, kto naprawdę chciał być wsparciem. O ile lepiej byłoby wyrzucić z siebie wreszcie te wszystkie myśli, które skrywała niewypowiedziane, a które męczyły ją od tak długiego czasu. O ile prościej byłoby przytaknąć na wszystko, co mówiła Weasley, wylewając to z siebie niczym brudną wodę z gigantycznego wiadra łez, jakie ostatnio wylewała. O ile… O ile znalazłaby w sobie na tyle siły, by postawić wszystko na jednej szali.
W końcu nic nie było takie, jakim się zdawało. Nic nie było tak proste jak mogła sądzić Molly. Nie chodziło wyłącznie o zaginięcie zwyczajnego, przeciętnego człowieka, który codziennie powtarzał dokładnie te same schematy, który wychodził z domu o ósmej, by o dziewiątej zacząć pracę, którą kończył o siedemnastej i o osiemnastej czy dziewiętnastej - w zależności od korków, zatorów w kominkach czy zakupów do domu - wracał do rodziny. Nieważne, jak bardzo starali się zbudować sobie bardziej stabilne życie, kupując dom w Allhallows czy snując jakieś plany.
Codzienna rutyna po prostu nie była dla nich. Aly wielokrotnie zastanawiała się, czy jej życie mogłoby wyglądać tak jak te w Norze, ale ostatecznie… Ostatecznie zawsze dochodziła do wniosku, że nie mogło i przez długi czas naprawdę jej to nie przeszkadzało. Dobrowolnie to wybrała, dobrowolnie zatrudniła się w Mungu, dobrowolnie związała się z kimś, kto po prostu - tak jak ona - nie do końca pasował do sielsko-anielskich klimatów. Praca Aleca całkowicie zmieniała kryteria brane pod uwagę przy jego zniknięciu, a przecież to nie było wszystko. Do tego dochodziło również środowisko i… I Śmierciożercy, o których nie mogli zapominać. To, co jeszcze bardziej wszystko komplikowało.
Chciała opowiedzieć Molly o każdej rzeczy, która zaprzątała teraz jej głowę. Wpatrując się w nią załzawionymi oczami, rozchylała dygoczące wargi, chcąc wyrzucić z siebie każdą… Każdą jedną bolączkę, każdy jeden lęk, ale nie mogła tego zrobić. Nie mogła narażać ani własnej rodziny, ani rodziny przyjaciółki. Mimowolnie wstrzymując oddech, nie była w stanie podjąć tej decyzji, ponieważ podskórnie wiedziała, że to byłoby najgorsze możliwe posunięcie. Gdyby tylko mogła porozmawiać o tym z kimś innym, z kimś, kto wiedział, ale… Ale czuła się tak straszliwie opuszczona przez właśnie tę jedną grupę ludzi. Przez Ramseya, Priscę czy kogokolwiek innego, kto mógł jej teraz wysłuchać.
Molly chciała jak najlepiej. Wpatrując się w zaniepokojone, współczujące spojrzenie przyjaciółki, Aly doskonale zdawała sobie z tego sprawę i to chyba jeszcze bardziej ją teraz przybiło. Przyszła tu w pełni energii, nie spodziewając się, że zaledwie po kilku chwilach spędzonych na rozmowie, znowu stanie się chodzącym kłębkiem nerwów. A przecież dobrze wiedziała, jak to wyglądało. Pragnęła odepchnąć od siebie te myśli, ale było na to zdecydowanie zbyt późno.
- My… - Zaczęła, sprawiając przy tym wrażenie lekko rozkojarzonej, bardziej nieswojej niż zwykle, bo tak… Tak się właśnie teraz poczuła, z trudem ignorując nieustanny, tępy ból krzyża, który towarzyszył jej już od dłuższego czasu, a który teraz zdecydowanie przybrał na sile. Dokładnie tak samo jak ból w dole brzucha, promieniujący również na jej plecy, co sprawiło, że kilka razy nieprzyjemnie się skrzywiła.
- Wybacz, my… Nie kłóciliśmy się, było dobrze, może… Może był trochę nieswój, ale… Praca, Ezra, dziecko, przeprowadzka… Tyle rzeczy… - Odpowiadając, po raz kolejny zmarszczyła czoło, odginając się bardziej w tył na fotelu i ocierając oczy wierzchem dłoni, choć niewiele to dało. Nadal chciało jej się płakać, nadal czuła się rozkojarzona i nadal odczuwała ten dziwny, rwący ból… Mimo to, nie spodziewała się, że reszta nastąpi tak szybko… A może tylko tak jej się wydawało?

Wspomnienie zyskuje status porzuconego z uwagi na upływ dwóch miesięcy od ostatniego posta.

[z/t x2]