What'd I Miss [Mary & James]

31.01
niech będzie pokój Pottera.

To spotkanie miało kosztować ją najwięcej. Z Peterem w końcu widywała się od czasu do czasu. Z Prue, mimo, że na starcie kobieta zarzuciła ją szokującymi informacjami, poszło dość łatwo, szybko odnalazły swój dawny rytm, ale teraz? No cóż. Mimo, że w zasadzie miała dobry powód aby go odwiedzić i tak czuła się jak intruz. Jej duma zdecydowanie cierpiała, kiedy przekraczała progi domu, w którym przecież niegdyś bez oporów spędzała całe wakacje i większość weekendów. Od momentu tamtej kłótni, raczej go unikała. Wychodziła, kiedy przychodził na spotkanie ze wspólnymi znajomymi, przechodziła na drugą stronę jeśli przypadkiem wpadli na siebie na ulicy. Ogólnie, nie chciała mieć kontaktu z Jamesem Potterem. Nie żeby wciąż czuła uraz, w zasadzie nawet nie pamiętała o co dokładnie im poszło, a jednak, była zbyt uparta i dumna żeby pierwsza mogła wyciągnąć rękę do zgody. Była też zbyt uparta aby przyjąć jego wyciągniętą rękę. Więc po pogrzebie ojca zaczęła unikać go jeszcze bardziej, chociaż on zdecydowanie próbował jej pomóc. W skutek tych wszystkich wydarzeń ich kontakt zdecydowanie się rozluźnił, no ale skoro teraz w końcu miała powodów... Bo przecież wcale nie przyszła tutaj dlatego, że po prostu zaczęła tęsknić. Przyszła dla Prue, w końcu przyjaciółka musiała wiedzieć na czym stoi, a ona czuła się w obowiązku żeby zdobyć te informacje za nią.
- Potter? - Do domu weszła jak do siebie, ale do pokoju już się nie odważyła. Więc zapukała i dopiero wtedy powoli otworzyła drzwi, najpierw wsuwając głowę przez szparę.

31 stycznia ’80

---

Niczym prywatny lokaj, Mary w pokoju Pottera powitała mała drewniana figurka jelenia, która gdy dziewczyna uchyliła drzwi, natychmiast wskoczyła jej pod nogi. Nocami biło od niej blade światło przez które sprawiała wrażenie miniaturowego patronusa patrolującego dolną część pokoju Jamesa. Za dnia, prócz tego że zamiast stać na półce spacerowała gdzie ją wystrugane nogi poniosą, nie odróżniało ją od innych drewnianych zabawek nic więcej.
W momencie w którym Mary postanowiła odwiedzić Jamesa, figurka jelenia była po stokroć bardziej żywotna od swojego właściciela, który spał w najlepsze, rzucony w poprzek materaca, w stroju aurora który najwidoczniej służył mu dziś za pidżamę. Wrócił nad ranem, po całonocnej misji, która okazała się wielogodzinnym czatowaniem skwitowanym zaledwie pięciominutową akcją. Jedyne do czego był po tym zdolny, to do wdrapania się na swoją wieżyczkę i do rzucenia się w odmęty pościeli, która natychmiast zesłała na niego sen.
Tak więc, prócz stukotu drewnianych kopytek o podłogę, Mary mogła posłyszeć miarowy, powolny oddech śpiącego Pottera, od którego dzieliły ją kręte schody jego dwupoziomowego pokoju. Nie zbudziło go jej nawoływanie, co najwyżej zrobiło mu pewnego rodzaju zamieszanie w snach, które wiły się w jego głowie niekoniecznie składając się w jakąkolwiek logiczną całość.
– Tosty… – wyrwało mu się nagle, a żadną nowością było, że James często gadał przez sen. Czasami były to pojedyncze słowa, innym razem zdania z pozlepianych wyrażeń które razem nie miały totalnie sensu, ale zdarzało mu się również prowadzić całkiem ambitne i składne konwersacje, czy to z samym sobą, czy też osobą która akurat się napatoczyła – Tosty… – powtórzył – Z jajkiem sadzonym… sałatą i rybką… Mhm… – wymamrotał i zamilkł nie ruszając się na łóżku nawet o cal.

Więc wlazła do tego pokoju nie czekając na żadne zaproszenie, a potem musiała użyć całej swojej silnej woli żeby jednak z niego nie wyjść. Bo po pierwsze, nie chciała go budzić, nie chciała z nim rozmawiać i nie chciała przyznawać, że jednak odczuwa jakąkolwiek potrzebę kontaktu z nim, a po drugie, może jednak nie powinna była aż tak bardzo się śpieszyć? W końcu przyjaciółka dalej jeszcze nie potwierdziła swojej ciąży u lekarza, a skoro tak, potencjalny tatuś wcale nie musiał wiedzieć, że jest tatusiem. Bo co jeśli za bardzo się przejmie i postanowi uciec, a ona swoją wizytą da mu tylko dodatkowy czas dzięki któremu będzie mógł zrobić to sprawniej? Chociaż nie. To było głupie myślenie, James taki nie był, tylko ona tak bardzo bała się spojrzeć mu w oczy i przeprosić, że cały czas szukała jakiejś wymówki. Nawet teraz, w momencie w którym w końcu znalazła się w jego pokoju gorączkowo myślała o tym jak kulturalnie się ulotnić.
Potter jednak jak zwykle okazał się wyjątkowo uprzejmym człowiekiem i spał jak zabity. Co więcej, ku jej ogromnej radości gadał przez sen. Tak, o wiele przyjemniej było go obudzić strumieniem zimnej wody, niż musieć zaczynać rozmowę od przepraszam. . Weszła więc w głąb pokoju, delikatnie zamykając za sobą drzwi, zanim jednak sięgnęła po różdżkę jej mózg w końcu przetworzył słowa, które wypowiadał chłopak. Odruchowo skrzywiła się malowniczo i spojrzała na niego z odrazą. - Pogięło Cię idioto? Kto je tosty z rybką? - Odpowiedziała, licząc, że Potter pociągnie dialog. Uwielbiała z nim rozmawiać kiedy spał. Co prawda nigdy nie wychodziło z tego nic konstruktywnego, ale przynajmniej na jej twarzy zawsze zaczynał gościć wtedy uśmiech. Chociaż...Co jeśli on mówił tak na poważnie i serio zamierzał jeść tosty z rybą? Co jeśli zamierzał tak karmić swoje dziecko? Nienawidziła dzieci, ale nawet ona wiedziała, że nie powinno dawać im się ryby. Nie tak od razu. W sumie tostów też pewnie nie jadały, bo niby czym skoro nie miały zębów? Rozsiadła się wygodnie na swoim ulubionym fotelu zastanawiając się czy jest mu zimno i czy powinna go czymś przykryć. Przez chwilę też próbowała ogarnąć też skąd Prue miała w sobie tyle cierpliwości żeby rozpinać te wszystkie guziki, bo skoro robili to w pracy to musiał mieć wtedy na sobie te ubrania, ale szybko odgoniła od siebie te myśli. O ile zdarzało jej się widzieć i jego i ją beż ubrań, o tyle nigdy nie chciała widziec ich bez tych ubrań jednocześnie. Więc ostatecznie rzuciła w niego poduszką i jednak zdecydowała się go obudzić. - Poooooteeeeer! - Wydarła się, przeciągając wszystkie możliwe samogłoski. Dokładnie tak, jak robiła to wtedy gdy mieszkali razem pod jednym dachem.

Błądził w marzeniach sennych gdzieś, Merlin wie gdzie, ale z pewnością było tam żarcie. Wielce prawdopodobne, że najzwyczajniej w świecie był głodny, a mózg powoli dawał mu do zrozumienia iż miło by było gdyby raczył podnieść swe szanowne cztery litery by przetransportować je rychło do kuchni. Fizjologia, nic więcej.
Zdawać by się mogło, że słowa Mary do niego nie dotarły. Nie drgnął, przez chwilę nawet przestał oddychać jakby wpadł w jakiś letarg.
- Och, nie rozumiesz… - wykrztusił jednak w końcu, a jego klatka piersiowa znowu zaczęła unosić się przy każdym zaczerpnięciu powietrza – Wyobraź sobie… Chrupki tost… Na to liść sałaty… Jajko sadzone, ale takie wiesz… Z płynnym żółtkiem. I do tego plasterek rybki… Takiego powiedzmy łososia… - zamilkł, a na jego usta wypełzł delikatny uśmiech momentalnie zastąpiony błogą nieświadomością – Pieprzone gnębiwtryski… - dodał nagle, tonem zdecydowanie bardziej agresywnym od poprzedniej wypowiedzi i znowu zamilkł.
Ciężko powiedzieć jak bardzo lekkomyślny, czy też ryzykowny był pomysł Mary na obudzenie Pottera. Pocisk z poduszki który został w niego wymierzony natychmiast postawił go na równe nogi. Dosłownie. Zerwał się jak poparzony i już po chwili mierzył w Macdonald różdżką którą momentalnie wydobył z rękawa. Merlinowi niech będą dzięki, że powstrzymał się przed rzuceniem jakiegokolwiek zaklęcia, chociaż jego myśli już formułowały Expelliarmus. Na chwilę sparaliżowało go w tej pozycji nim jego gwałtownie zbudzony umysł przetworzył zaistniałą sytuację i wyciągnął wnioski.
- Ja pierdolę, Mary, stało się coś? – wykrztusił w końcu opuszczając rękę, a głos miał zaspany jakby w trakcie snu nie szepnął nawet słówka. Na prawym policzku miał odgniecioną poduszkę, włosy zwichrowały mu się na wszystkie strony, a szatę całą miał wygniecioną. Postanowił więc pozbyć się jej, lecz gdy zabrał się do rozpinania guzików, potknął się o własny materac na którym jeszcze chwilę temu spał w najlepsze, i wyrżnął glebę w trakcie czego, zapewne by zaspokoić ciekawość Mary, wspomniane guziki rozsypały się po podłodze. James niekoniecznie się tym przejął, a wręcz krótkim szarpnięciem zdarł szatę do końca i rzucił ją w kąt zostając w samym t-shirtcie i spodniach. Wtedy to posłał niewerbalne zaklęcie w kierunku guzików które momentalnie powędrowały na swe pierwotne miejsca. Szybko, sprawnie, bez zbędnych ceregieli. No więc… tak, tak to mniej więcej mogło wyglądać jeżeli Mary dalej się nad tym zastanawiała.
- Spodziewałbym się raczej, że jak będziesz miała sprawę, to wydrzesz się na mnie zza płotu, ale z pewnością nie tego, że pofatygujesz się aż tutaj… - skomentował niezbyt miłym tonem uderzając oczywiście do teatralnego zachowania Mary, gdy to potrafiła nawet przejść na drugą stronę ulicy by przypadkiem się z nim nie minąć.
On ich kłótnię pamiętał bardzo dobrze, zapewne dlatego iż większość zarzutów niczym amunicja skierowana była w jego stronę. Lily. Łapa. Imprezy. Bójki. Alkohol. Papierosy. To tak w skrócie, gwoli ścisłości. Sam był w stanie wygarnąć jej tylko Rosiera, który w jego mniemaniu i tak przebijał to wszystko, ale nie dało się ukryć, że i w jej ostrych słowach kryło się sporo prawdy. Dlatego też był skłonny wyciągnąć rękę do zgody, a nawet zaoferować wsparcie, gdy straciła ojca. I jedna i druga propozycja zostały jednak ostentacyjnie odrzucone. Jej wybór, tak sobie wtedy powiedział i rozpoczął grę na jej autorskich zasadach, z tym że posiadał w jej szeregach szczura, dosłownie szczura, który to trzymał za niego rękę na pulsie gotowy dać mu znać gdy zajdzie taka potrzeba.

No cóż. Jeśli liczył na śniadanko, ona z pewnością nie zamierzała mu go robić. To znaczy mogłaby i pewnie nawet gdyby nie byli pokłóceni zamiast rzucać w niego poduszką, poleciałaby najpierw do kuchni żeby zrobić mu te nieszczęsne tosty i pewnie nawet wystarałaby się o tą rybę, chwilowo jednak, dopóki ich relacja wciąż pozostawała nieodbudowana, Potter musiał być głodny. Chociaż oczywiście, śniadanie mógł sobie zrobić sam i Mary dużo bardziej rekomendowała tą opcję. Głodówki były słabe.
Parsknęła cichym śmiechem, choć sama powoli zaczęła nabierać apetytu. O tak, płynne żółtko w jajku sadzonym było czymś co kochała najmocniej. Oczywiście zaraz po czekoladzie i konfiturze z pomarańczy. Nie musiała sobie wyobrażać, wszystko pięknie jej do siebie pasowało tylko po jaką cholerę wrzucał tam tą rybkę? - Masz rację Jmmi - bo skoro spał mogła mówić do niego trochę czulej - gnębiwtryski są straszne. Prawie tak samo straszne jak ten twój łosoś.
No i cóż. Może i jej pomysł był dość lekkomyślny, ale jakoś niekoniecznie spodziewała się, że wstanie i pierwsza rzeczą jaką zrobi będzie celowanie w nią różdżką. To znaczy, okej, może i ta cała kłótnia nieco ich poróżniła, ale żeby zaraz z taką agresją? Chociaż....Hm, no dobra, kurs na który uczęszczał też mógł mieć z tym coś wspólnego. Co w sumie było przykre bo gdyby sama na własne życzenie nie wykreśliła się z jego życia, pewnie teraz nie byłaby rozpatrywana w kategoriach największego zagrożenia ever. - Ja pierdolę, Potter, co to za słownictwo – wykrztusiła w podobnym stylu przekornie krzywiąc głowę. Chociaż nie żeby nie serce przez moment zabiło jej zdecydowanie szybciej. Skubany, wziął ją z zaskoczenia.
A później z lekką kpiną obserwowała jego poczynania z szatą. No cóż. Od ich ostatniego spotkania koordynacja i jakaś ogólnie pojęta sprawność chyba zaczęły u niego leżeć. Jeśli tak miał wyglądać przyszły łowca czarnoksiężników to ona chyba właśnie zaczynała obawiać się o swoje życie. Cichy śmiech wydobył się z jej ust, jednak kolejne słowa chłopaka szybko zmyły z jej twarzy jakikolwiek uśmiech. - Co za celna uwaga Potter - wywróciła oczami. Nie żeby chciała się kłócić, przyszła tutaj z pokojowymi zamiarami, ale jego ton zdecydowanie nie należał do najprzyjemniejszych. - Ale to taka sprawa, której przez płot załatwić się nie da. Niestety. Jesteś zmuszony ze mną porozmawiać. To znaczy jasne, możesz mnie wyrzucić, ale ogólnie nie radzę. Przychodzę żeby pomóc.
Ona za to najmocniej z całej sprzeczki zapamiętała moment, w którym kazała mu pożegnać i Lily i siostrę. W całkiem cierpliwych słowach, tłumacząc, że to już najwyższa pora i że ona nigdy nie wróci. Dość żenująca scena jeśli wziąć pod uwagę fakt, że ta sama siostra kilka dni później stanęła nagle na środku salonu mówiąc wróciłam? Co więc innego miała zrobić Macdonald? Pozostało jej tylko trzaśnięcie drzwiami i uparte ignorowanie jego wyciągniętej dłoni. Wszystko inne było zdecydowanie zbyt niezręczne. - Ale najpierw taki szybkie pytanie, zastanawiałeś się kiedyś skąd w świecie czarodziejów biorą się dzieci? - Pytanie może i dziwne, ale jakże istotne w obecnej sytuacji.

W odpowiedzi na krytykę jego zachcianek pomarudził jedynie coś mniej lub bardziej zrozumiałego pod nosem, aż w końcu zamilkł ponownie. Nic nie wskazywało na to by miał zamiar samodzielnie obudzić się w najbliższym czasie, więc całkowicie zrozumiałe było, że Mary w końcu straciła cierpliwość postanawiając wziąć sprawy w swoje ręce. W jego reakcji na pobudkę jaką mu urządziła nie było nic osobistego. Była to raczej wynikowa ostatnich doświadczeń, w tym oczywiście, i zapewne w głównej mierze, stażu. Można by rzec, wypadek przy pracy, dobrze że w porę przerwany.
Chwilę mu zajęło nim dotarło do niego kto przed nim siedzi, następnie przeszedł aktualizację ich obecnej relacji, po czym w końcu zamrugał, a uniesiona ręka opadła by chwilę później wcisnąć nieporadnie różdżkę do kieszeni spodni.
- Łacina z Nokturnu – odparł w końcu – Jak widać, bez twojej matczynej opieki strasznie się zapuściłem. Która jest w ogóle godzina? – kontynuował razem ze swoim nieudolnym pokazem próby doprowadzenia się do porządku. Całkowicie wytrąciła go z równowagi tą niespodziewaną pobudką, nie mówiąc już o samej wizycie której również totalnie się nie spodziewał. Unikał więc jej spojrzenia przez moment błądząc swoim po pokoju aż nie oprzytomniał na tyle by postanowić, że jedynym czego teraz najbardziej potrzebuje jest kubek mocnej kawy.
- Żeby pomóc powiadasz… - rzucił nie ukrywając lekkiej irytacji którą wywołało to stwierdzenie. Bez jakichkolwiek propozycji skierował swe kroki w kierunku schodów przy okazji niby przypadkowym kopniakiem posyłając pojemnik z maścią od Lily pod kufer. Zabiegi pielęgnacyjne będą musiały poczekać na później, rzucił tylko okiem na koszulę czy nic innego nie zdradzi jego przypadłości, po czym zszedł na dół usilnie ignorując przy tym czy Mary postanowi za nim pójść, czy zostanie.
Jeżeli kiedykolwiek wyobrażał sobie chwilę w której Macdonald postanowi przerwać zmowę milczenia, to zdecydowanie nie wyglądało to jak na załączonym obrazku. Nie planował powtórki z rozrywki, wystarczająco nawrzucali sobie ostatnim czasem, a nie było to też wczoraj, tydzień temu, czy nawet miesiąc, by dalej to sobie wypominać. Mimo to duma, ego, a może najzwyczajniej fakt że wyrwała go ze snu po wyjątkowo ciężkiej nocy, sprawiły, że nabzdyczył się niczym fretka po biegu przez pokrzywy, a z jego ust samoistnie wylewał się tylko i wyłącznie jad.
- A więc w czym to możesz niby mi pomóc? Oświeć mnie proszę bo umrę z ciekawości – kontynuował opuszczając swój pokój i kierując się w stronę kuchni. Słyszał jej kroki, czuł obecność, ale ani razu się nie obejrzał – A bo ja wiem? Wróżka zębuszka je przynosi? – pominął absurd jej pytania. Póki co nic tu nie trzymało się kupy, a sam był w stanie w którym równie dobrze mógłby uwierzyć, że to wszystko tylko i wyłącznie mu się śni – Tak… Mamusia z tatusiem muszą się najpierw pokłócić, ale tak porządnie, żeby doszło do rękoczynów. To niezwykle intymny moment… A gdy w końcu jedno drugiemu wybije zęba, tudzież dwa, ewentualnie dziesięć, wkłada się je pod poduszkę i bęc! Bobas! Rodzice są pogodzeni, no bo jakżeby inaczej przy takim błogosławieństwie, i rodzinka większa, można by rzecz, dwie pieczenie na jednym ogniu! – nie miał pojęcia skąd takie bzdury brały mu się w głowie, ale była to ostatnia rzecz nad jaką chciałby się teraz zastanawiać. Będąc już w kuchni podszedł do kawiarki którą w końcu opanował by sama każdego ranka przygotowywała kawę i tonem zgoła delikatniejszym, jakby zrobił sobie przerwę w przedstawieniu, zaproponował – Chcesz kawy?

- Aaa - wydobyła z siebie przeciągle, co w rozwinięciu miało brzmieć jak aha, a więc dalej masz problem z tym gdzie pracuję i dalej zamierzasz się do tego dopierdalać . Wojowniczo wysunięty podbródek tylko to zaakcentował. A podobno przyszła tutaj z pokojowymi zamiarami. - Matczynej opieki - powtórzyła z goryczą - nie żebym Ci wypominała - tak, właśnie to robiła - ale gdyby nie ta moja matczyna opieka, prawdopodobnie już dawno zapiłbyś się na śmierć. - Przesadzała bo przecież wcale nie radził sobie wtedy tak źle, ale chyba właśnie znów włączał jej się ten obronny tryb, który kazał jej kąsać zamiast po prostu, w końcu wyciągnąć rękę do zgody. - Gdzieś koło dziesiątej - odburknęła, zaciskając zęby i patrząc jak wychodzi z pokoju. I właściwie ona też zamierzała wyjść stwierdzając, że chyba jednak nie uda im się dogadać, ale jakieś tam poczucie obowiązku i troska względem Prue kazały jej schować dumę do kieszeni i zejść za nim do kuchni. No i przecież wciąż go lubiła, nawet jeśli chwilowo miała ochotę wsadzić ten jego napuszony łeb pod kran lodowatej wody. A jednak. Rozmowa niebezpiecznie zaczynała przypominać tą, po której Macdonald spakowała swoje rzeczy i bez słowa opuściła dom Potterów. - Świetnie - skwitowała ze złością - a ja głupia myślałam, że wystarczy, że dwoje idiotów zachowa się na tyle nieodpowiedzialne, że pójdzie ze sobą do łóżka, nie myśląc o tym, że jakieś dziewięć miesięcy jakieś ewentualne dziecko może się pojawić na świecie. - Właściwie to wolałaby powiedzieć coś w stylu będziesz ojcem kretynie, ale przecież obiecała przyjaciółce, że nic mu nie powie dopóki tamta sama z nim nie porozmawia. Z niechęcią wpatrywała się w jego plecy, tocząc w sobie krótką acz intensywną walkę. - James - zaczęła w tym samym momencie, w którym chłopak zaproponował jej kawę. Pokręciła więc przecząco głową, obejmując się ramionami. - Naprawdę chcę pomóc - powiedziała cicho - nie musisz mnie atakować. Myślę, że już wystarczy. - Przepraszam jednak niespecjalnie chciało przejść jej przez gardło. - A co tam u Evans? - Zagaiła, naprawdę  starając się pozbawić swój głos najmniejszej nawet nuty niechęci przy wymawianiu nazwiska rudej wiewióry. No dobra. Zważywszy na fakt, że ostatnim razem to właśnie Evans była jednym z gorących tematów, które ich poróżniły może niekoniecznie powinna o niej teraz wspominać. Problem jednak polegał na tym, że Mary niespecjalnie była mistrzem subtelności, a informacja o tym czy Potter się z nią spotyka czy nie, była dość kluczowa dla jego przyszłego dziecka, więc Macdonald po prostu musiała o nią zapytać.

Mary zdecydowanie przeceniała jego umiejętności. Może i potrafił zerwać się na równe nogi, wymierzyć w nią różdżkę, pewnie i zaatakować, a nawet stoczyć bitwę, ale żeby jego myśli rezolutnie łączyły koniec z końcem to… zdecydowanie było mu jeszcze daleko. Jeszcze z dziesięć minut, maksimum pół godzinki i będzie w pełni rozbudzony by uszczypliwości można było podciągnąć pod te zamierzone, a nie chlapnięte przypadkiem. Tak też było przy wspomnieniu o Nokturnie, bo chociaż uważał że Mary oszalała decydując się na pracę w takim właśnie miejscu, to jego komentarz o łacinie z tamtych rejonów był zupełnie przypadkowy i bardziej chciał dowalić jej przeszłym matkowaniem niż lokalizacją.
- Zapiłbym się na śmierć? – jakoś wyjątkowo dobrze szło mu dziś powtarzanie jej kwestii – Nigdy nie miałaś do czynienia z alkoholikiem? Nawet na Nokturnie? – tu już miejsce jej zacnej pracy zostało przywołane umyślnie – Takie masz o mnie zdanie? – dodał jeszcze oskarżycielsko i krokiem niecierpiącym zwłoki ruszył do kuchni – Świetnie… - skomentował tylko, czy to jej uszczypliwość, czy to godzinę o której to miał nadzieję co najwyżej przekręcać się na drugi bok, ale z pewnością nie wstawać.
Chciał sobie zrobić tosty, takie na wypasie, z jajkiem, jakąś trawą, pewnie wszystkim co podwinęłoby mu się pod ręce. Ostatnim jednak czego pragnął było usatysfakcjonowanie Mary pokazem jak to nieudolnie radził sobie w kuchni. O nie, co to to nie… Postawił więc na skromną wersję ograniczającą się tylko do przyrumienionego chleba, w niektórych miejscach może zbyt przyrumienionego, ale tak to jest gdy przysmaża się go różdżką.
- Nie wiem kto ci takich bredni naopowiadał – pokręcił głową dając jej chwilę na wylanie tego całego jadu który najwyraźniej nazbierał się w niej od ich ostatniego spotkania. To, że sam ją prowokował do takich wypowiedzi jakoś nawet nie przeszło mu przez myśl.
Zabrał się ze swym ogromnym kubkiem pełnym po brzegi kawy i kilkoma przypalonymi tostami do salonu, gdzie rozwalił się na kanapie i po upiciu potężnego łyku eliksiru pobudzającego postanowił odpalić sobie papierosa.
Nim odpowiedział posłał jej trochę zmęczone, skołowane spojrzenie – Mówisz, że wystarczy, a później zaczynasz temat o Evans? Chyba się trochę pogubiłem… - rzucił przemądrzale, ale już zdecydowanie spokojniej – Nie jestem na tyle zorientowany by udzielić ci wyczerpującej odpowiedzi. Zaznaczę jednak to co zapewne najbardziej cię w tej kwestii interesuje: nie spotykam się z nią, staram się jej unikać, co przyznam nie jest proste zważając na fakt, że co by się nie wydarzyło, dalej jest przyjaciółką mojej siostry. Zapewne ku twej uciesze, staram się stosować do twych zaleceń, ale tego żeby stała mi się obojętna nie jestem w stanie powiedzieć – odparł dość powierzchownie, a jednak czytelnie – Wypadałoby teraz dla równowagi zapytać o Rosiera… - w połowie papierosa zdecydował się w końcu tknąć pierwszego tosta – Evans nie jest ze mną w ciąży, ty też nie, bo chociaż ostro się ostatnio podarliśmy, to nie wybiłem ci zęba by czegokolwiek się teraz spodziewać. Pytanie więc, komu właściwie chcesz pomóc? I czy aby nie chodzi o ciebie, a ten pieprzony wężojad nie ma z tym nic wspólnego…

Zgrzytnęła zębami, piorunując go spojrzeniem. - Ja tam pracuję, a nie nawiązuję kontakty towarzyskie – obruszyła się. No cóż, wiedziała, że Potter o wiele chętniej widziałby ją na jakimś super ekskluzywnym stażu, ale chwilowo nie mogła pozwolić sobie na takie luksusy, a jej duma cierpiała za każdym razem, kiedy ktoś wypominał jej gdzie pracuje. Zwłaszcza, jeśli tym kimś był Potter. Następne jego słowa skwitowała tylko pełnym rezygnacji westchnięciem, decydując się nie komentować tego jakie zdanie miała o nim w momencie w którym wyprowadzała się z jego domu. To z całą pewnością nie sprzyjałoby tej przyjacielskiej pogawędce jaką chciała sobie z nim uciąć.
Powątpiewająco spojrzała na trzymany przez niego chleb, ale znowu, dla dobra sprawy zdecydowała się nie komentować jego beznadziejnej diety.
Nawet tego nieszczęsnego papierosa nie chciała się czepiać, chociaż jej zdaniem, przy dziecku zdecydowanie będzie musiał zmienić swoje nawyki.
- Tak sobie - niewinnie wzruszyła ramionami - pytam co u mojej szkolnej koleżanki, chyba nie chcesz mi powiedzieć, że interesowanie się dawnymi znajomymi to coś złego? - Ulokowała swój tyłek na ulubionym fotelu, dokładnie na przeciwko Pottera z ulgą przyjmując do wiadomości fakt, że nie spotyka się z wiewiórą, jednak wiadomość, że wciąż nie jest mu obojętna wywołała na jej twarzy grymas, którego niestety nie udało jej się ukryć. I już chciała pytać czy może przypadkiem nie widział się ostatnio z Prue, ale zamilkła nagle, zupełnie wybita z rytmu. - To nie byłaby równowaga tylko zwykłe chamstwo. Poza tym...Sam fakt, że miałabym być w ciąży jest raczej dość obrzydliwy - powiedziała w końcu powoli - fakt, że miałabym być w ciąży z nim jest obrzydliwy podwójnie. - Wzdrygnęła się malowniczo, głęboko wierząc w prawdziwość swoich słów. - Nieistotne - machnęła ręką. - A Ty? Myślisz, że mógłbyś już zostać ojcem? - Pytanie brzmiało naprawdę niewinnie, ale w połączeniu z poprzednimi i faktem, że nie rozmawiali ze sobą od tak długiego czasu, Potterowi mogło się wydawać, że jest kompletnie z dupy.

- O przepraszam, zapomniałem że tamtejsza klientela to szczyt klasy i elegancji – parsknął nie kryjąc, że uważa całkowicie inaczej. Być może przez wzgląd na fakt, że sam nigdy nie musiał szukać pracy czy martwić się o pieniądze, ciągle żył w przekonaniu, że chcieć to móc, a jej decyzja o pracy na Nokturnie jest po prostu skrajnie nieodpowiedzialna i kontrowersyjna, ale z pewnością nie jedyna jaką mogła podjąć. Jakoś ciężko mu było uwierzyć, że chociażby w samym Londynie nie było żadnej interesującej ją oferty, do tego dochodził Rosier do którego uważał, że miała sporą słabość, a łącząc te dwa fakty razem, no cóż... odpowiedź nasuwała się sama.
- Dawnej koleżanki… Właściwie to znienawidziłaś ją już wcześniej czy to ja byłem tym który spieprzył waszą relację? – spytał z czystej ciekawości, prawdopodobnie łudząc się, że jej odpowiedź nie obarczy go kolejnymi zarzutami, a może właśnie bardzo dobrze wiedząc, że będzie zupełnie odwrotnie.
– Wybacz, że tak zawiodła cię moja odpowiedź. Miałem nadzieję, że dostrzeżesz chociaż kapkę nadziei, iż wychodzę na prostą – dodał zniechęcony odwracając wzrok, gdy skrzywiła się na jego wyznanie dotyczące Lily. Sam chciałby żeby to wszystko było łatwiejsze, może wtedy wcale tak by się nie irytował na jej zaczepki – Co ty powiesz... – nikotyna i kawa zdecydowanie go pobudziły, ale i uspokoiły – Podoba mi się to jak o nim mówisz, nie jestem jednak zupełnie przekonany co do szczerości tego wyznania, ale… to już coś – zagryzł to stwierdzenie tostem którym to o mało się nie zakrztusił przy jej następnym pytaniu – Ja ojcem? – parsknął śmiechem i odkaszlnął śmiercionośny, spalony chleb – Już pomijając fakt, czy bym się w ogóle do tego nadawał, to… nie, zdecydowanie nie. Mam teraz inne priorytety i nie ma w nich miejsca na zakładanie rodziny, Merlinie, może jeszcze kupię dom i drzewo posadzę? W ogóle uważam, że decydowanie się na dziecko w czasie wojny jest skrajnie... idiotyczne – odparł poważniejąc i chociaż w pełni zgadzał się tu sam ze sobą, to brakowało w tej wypowiedzi stwierdzenia, że zwyczajnie przestał wierzyć w istnienie miłości która mogłaby do zakładania tej rodziny wbrew czemukolwiek doprowadzić - Skoro więc nie chcesz postawić się w tej obrzydliwej sytuacji, to pamiętaj, nie wkładaj wybitych zębów pod poduszkę - dodał nie biorąc tej ich rozmowy zupełnie na poważnie, a już z pewnością nie uważając by był to temat ze względu na który tu przyszła - To może przejdziemy do meritum? - zaproponował posyłając jej pytające spojrzenie. Trochę go te odwiedziny niepokoiły, chociaż z drugiej strony cieszył się, że mimo wszystko w końcu się na nie zdecydowała.

No dobra. Może i miała jakieś-inne wyjście. W końcu przez parę tygodni po śmierci taty pracowała jako barmanka w Dziurawym Kotle, ale właściciel płacił zdecydowanie mniej niż jej aktualny szef, a ona, jako jedyna pracująca w rodzinie, potrzebowała znacznie większej ilości gotówki niż mogła się spodziewać otrzymać w tamtym miejscu. Na jej decyzję miało też pewnie wpływ kilka innych czynników, wszystkie jednak, poza tym jednym najbardziej oczywistym, były raczej nieuświadomione. Choć na pewno nieprawdą było, że zdecydowała się na pracę na Nokturnie akurat przez wzgląd na Rosiera. Nawet jeśli pierwsze miesiące faktycznie upłynęły jej w wyjątkowym stresie związanym z jego osobą, to stres ten bardziej spowodowany był faktem, że nie chciała go spotkać niż tym, że dniami i nocami marzyła o przypadkowym wpadnięciu na niego. - Zdziwiłbyś się - odpowiedziała, decydując się nieco spuścić z tonu. - Ci najgorsi zwykle przychodzą z zewnątrz, sami mieszkańcy są zupełnie inni niż mogłoby się wydawać. - Nie wszyscy byli tacy straszni za jakich miała ich na początku, chociaż faktycznie, od sporej większości wciąż wolałaby trzymać się z daleka. - To po prostu ludzie, którym z jakiegoś powodu nie do końca wyszło w życiu - dodała, usilnie starając się nie wspominać o tym, że nie wszyscy mają to szczęście mieć ojca ministra. Bo tak w zasadzie to wiedziała, że szczęściem tego nazwać nie można i że fakt ten pewnie ciąży Potterowi, ale chęć dogryzienia mu wciąż jeszcze pozostawała w niej dość silna.
- Przepraszam? - Drwina w spojrzeniu, które mu posłała nie zdołała zamaskować ogólnego zaskoczenia, które wywołał w niej ten temat. - Ty tak serio? - Bo serio? Teraz? Chociaż miał na to wcześniej tyle lat? Westchnęła. - Więc serio - odpowiedziała sama sobie. - Nie musisz sobie schlebiać, nie chodziło tylko o Ciebie. To znaczy jasne, czułam się raczej kiepsko widząc jak moja przyjaciółka wodzi za nos mojego przyjaciela i jak bardzo chce mieć od niego spokój, a on bardzo jej tego spokoju nie chce dać, ale w ostateczności nie chodziło o Ciebie Potter. Po prostu, na jakimś etapie życia trochę rozjechały nam się drogi. Zresztą, to, że Evans nie krzyczała jak bardzo mnie nienawidzi nie znaczy, że nie czuła względem mnie tego samego. Rozstałyśmy się raczej za obopólną zgodą - wyrzuciła z siebie, sama zaskoczona swoją szczerością. Ale czy to właśnie nie tak rozmawiali ze sobą zanim zdecydowała się na niego obrazić na amen? - Chociaż nie przeczę. To co wydarzyło się po śmierci twojej siostry sprawiło, że znielubiłam ją nieco bardziej - dodała ciszej, ciągle jeszcze będąc mocno zakłopotaną wspominaniem jego siostry.
– Jak ty mnie wkurzasz, kretynie! - Warknęła, ale w zdecydowanie niewojenny sposób, w ramach wyładowania owego wkurzenia, rzucając w niego poduszką. - Przecież widzę, że sobie radzisz i mówię szczerze - zapewniła stanowczo, choć spojrzenie mimowolnie uciekło jej gdzieś w bok. - Ale jeśli chciałbyś wiedzieć, ostatnio przypadkiem na niego wpadłam. Zrobił mi to - uniosła skaleczony nadgarstek - chociaż właściwie sama sobie to zrobiłam - dodała niechętnie - Nieważne. – Ważne, ale chyba nie umiała o tym mówić. Chociaż o dziecku Pottera też nie umiała umówić. Nie kiedy zobaczyła jego reakcję i usłyszała te wszystkie, bądź co bądź, mądre słowa pod którymi chętnie podpisałaby się obiema rękami. – Nie mogę - pokręciła głową z miną mówiącą przepraszam. - Naprawdę chętnie powiedziałabym Ci o co chodzi, ale obiecałam komuś, że tego nie zrobię dopóki ten ktoś sam nie zdecyduje się na rozmowę z tobą. - Czy powiedziała już wystarczająco wiele aby chłopak domyślił się o co jej chodziło? - Wracając do dziecka. Rozumiem, że nie. Ale gdybyś niechcący zostawił swojego zęba pod poduszką, albo w jakimś innym miejscu. I jednak okazałoby się, że jakieś tam dziecko się urodzi to co wtedy? - Merlinie, jaką ona miała nadzieję, że te durnowate testy jednak się myliły.

Gadanie. Tak teraz o tym myślał. Powiedziała by wszystko byleby tylko podtrzymać swoją rację. Z drugiej strony on zrobiłby wszystko by tylko jej zaprzeczyć. Czyste emocje, nic więcej.
- Przychodzą czy żyją, ale kierują się nigdzie indziej, a właśnie tam. Merlinie, Mary, jestem aurorem, nie muszę ci chyba mówić gdzie mamy najwięcej roboty… - stwierdził, ale z jakiegoś powodu nie dodał, że właśnie tam spędził całą ubiegłą noc której to nie pozwoliła mu odespać. Powinien wziąć prysznic, zmienić opatrunek po tym upartym evansożycie i zjeść jakieś normalne śniadanie, ale jedyne o czym marzył do walnąć się z powrotem do łóżka. Zamiast jednak zrobić cokolwiek z tych rzeczy, siedział na kanapie, palił papierosa, pił kawę, jadł jakiegoś spalonego tosta i ucinał sobie niezwykle uszczypliwą pogawędkę. Wybornie.
Jej wyczerpującej odpowiedzi wysłuchał z kamienną twarzą, chociaż w środku aż w nim wrzało, masa słów, usprawiedliwień, tłumaczeń nie mających sensu. Wszystko i nic. Ogromny chaos który nie miał pojęcia co nakręcało. Żałował, że pociągnął temat Lily zamiast go ukrócić. Nie chciał tego rozdrapywać, z drugiej strony coś nieznośnie go do tego pchało.
– Mhm… - mruknął i ugryzł się w język by, nie daj Merlinie, nie wracać do czegoś co już dawno powinno być zamknięte.
– Ktoś musi by zapewnić ci odpowiednią dawkę adrenaliny w życiu – żebyś przypadkiem nie musiała szukać jej gdzieś indziej – dodał już tylko w myślach, nie chciał kolejny raz wypominać jej Rosiera, ale jak się chwilę później okazało, jego uszczypliwość wcale nie odbiegała zbyt daleko od prawdy.
– Sama sobie zrobiłaś?! – chwycił ją za rękę i chociaż był wzburzony to zrobił to z wyczuciem. Miał ochotę ją opieprzyć, zakazać jakiegokolwiek powrotu na Nokturn, rzucić po stokroć a nie mówiłem, a następnie zrobić Rosierowi wjazd na chatę by pozbawić go nadgarstków do jakiegokolwiek okaleczania innych – Nie usprawiedliwiaj go – rzucił i wstał czując nagłą potrzebę przejścia się po salonie. Dopalił w tym czasie papierosa i splótł ręce na piersi opierając się w końcu o parapet – Jak to się niby stało? – nie wytrzymał i obarczył ją pytającym spojrzeniem.
Przez dłuższą chwilę milczał i próbował ją rozgryźć. Przyszła by pomóc, a jednak nie mogła niczego powiedzieć… Trochę to wszystko było pogmatwane, a największy niepokój wzbudzał w nim fakt, że dziwnym trafem ich rozmowa kręciła się wokół dzieci.
– Nie podoba mi się to… więc właściwie po co przyszłaś? By zasiać we mnie nutkę niepokoju? Charlie do ciebie pisała? Ma problemy w Nowym Yorku? – palnął wypierając jakąkolwiek myśl, że mógłby z kimś tego durnowatego zęba zgubić. Jeżeli jednak istniała taka możliwość to, no cóż, Lotta była o dziwo pierwszą która przyszła mu do głowy, a przynajmniej pierwszą która miała bliskie relacje z Mary. Trochę go zmroziło gdy dotarło do niego, że mogłaby to być również Pru. Z jakiegoś jednak powodu zakładał, że Helders nie dzieliła się ich intymnymi przeżyciami z Macdonald. Z drugiej jednak strony ich rozmowa o dzieciach mogła nie być w żadnym stopniu związana z problemem który to najwidoczniej ktoś z nim miał. Wracając do dziecka – zabrzmiało to dość optymistycznie, jakby właśnie odskoczyli w całkowicie inne rewiry. Tak, pewnie bezpodstawnie się nakręcał, odpalił jednak przy tym drugiego papierosa.
– No… zająłbym się nim. Co to w ogóle za pytanie… Ty być zrobiła inaczej? – obruszył się jakby odpowiedź była oczywista. Nie chciał tego, za nic w świecie nie czuł się gotowy i pewnie na wstępnie współczułby temu dziecku, ale przecież nie zostawiłby go, a już z pewnością nie posunąłby się do niczego gorszego.

Jestem aurorem odbiło się głuchym echem w głowie dziewczyny. Więc tak to teraz miało wyglądać? On już zawsze miał reprezentować ta dobrą stronę mocy, podczas gdy ona coraz intensywniej miała zagłębiać się w mrok? Nieeee. Bzdury, przecież ona tylko sprzedawała tam książki, głupie książki, nic więcej. - Przynajmniej masz pracę, nie? - Rzuciła, chociaż sama miała świadomość tego jak idiotycznie to zabrzmiało. Jasne, miał pracę, tylko jakim kosztem, hm?
Była mu wdzięczna, że dalej nie pociągnął tematu Evans, chociaż, słowne pastwienie się nad wiewiórą byłoby o wiele przyjemniejsze od tematów, na które zeszła ich dalsza rozmowa. To znaczy przyjemniejsze dla niej, bo Potter pewnie niespecjalnie lubił słuchać o tym jak bardzo zdzirowatą jędzą była jego była. Więc teraz to ona niechętnie odwróciła wzrok od przyjaciela. - Sama - powtórzyła pod nosem, czując jak policzki pokrywają się różem. Wciąż była zażenowana tym faktem. - Cholera jasna, nie usprawiedliwiam go! - Bo te czasy miała chyba już dawno za sobą. - Po prostu - wzruszyła ramionami w geście nie ma o czym mówić - wpadłam na niego przypadkiem. Był w mojej pracy, a ja już zamykałam więc chciałam się go pozbyć - i dlatego wyleciałam za nim ze sklepu jak głupia - więc musiałam chyba do niego podejść, nie? Więc wdaliśmy się w krótką, urocza pogawędkę, a na koniec on dał mi scyzoryk i kazał mi rozciąć nim nadgarstek. Wiem, że to głupie, ale nie mogłam powiedzieć nie. - Zakończyła kompletnie zawstydzona. - Nie wiem czemu, ale nie mów mi proszę, że to przez moją słabość do niego. Już dawno się wyleczyłam. Nie wszystkich trzyma tak długo jak Ciebie. - Powrót do jej pierwotnego planu wizyty był zdecydowanie lepszą opcją, choć na pytanie o Charlie na jej twarzy wymalowało się wyraźne zaskoczenie. Kolejny, bolesny temat, do którego lepiej by było gdyby nie wracali. - Charlie odzywa się do mnie rzadko, właściwie to prawie w ogóle - brzmiało jak oskarżenie, ale przecież już kiedyś ustalili, że to nie było jego winą. Nie tak do końca.
- Nie wiem. - Bo naprawdę nie wiedziała. Na pewno nie pozbyłaby się tego problemu, ale czy zdecydowałaby się je wychowywać? No cóż. Na szczęście miała pewność, że sama nigdy nie będzie musiała zmagać się z taką sytuacją więc w jej przypadku nie było sensu się nad tym zastanawiać. - No dobra, ale sam przyznałeś, że Evans ciągle jest gdzieś tam z tyłu głowy, a gdyby to nie ona była matką tylko jakaś inna kobieta? Kobieta, która chciałaby żebyś to dziecko wychowywał z nią?

Nie był przekonany czy nazwałby to pracą, ale nie miał zamiaru tego drążyć. Jej trochę wymijająca odpowiedź wystarczająco zbiła go z tropu by dać mu jasno do zrozumienia, że Mary nie chciała przerabiać tego tematu po raz kolejny. Nie miał jednak zamiaru w równie łatwy sposób odpuścić jej Rosiera i ich, jak zwykle, niefortunnego spotkania. Ciężko powiedzieć czy w tej kompilacji bardziej wkurwiał go ten chuj, czy Mary która tak łatwo dawała mu się owijać wokół tego jego zapchlonego, brudnego palucha.
Na jej gest nie ma o czym mówić odpowiedział twardym spojrzeniem ależ owszem, kurwa, jest i z nieukrywanym zażenowaniem wysłuchał jej zacnej opowieści, nie hamując parsknięcia ironicznym śmiechem w punkcie kulminacyjnym, w którym to Rosier dawał jej scyzoryk, a ona jak marionetka wykonywała jego polecenia. Może i pokusiłby się na jakiś delikatniejszy komentarz, kilka słów niezrozumienia zrzucających winę na jej babską słabość do facetów, tudzież tego jedynego właśnie, czy też może nawet kapkę przerażenia które jako jedyne rzeczywiście powinno jej towarzyszyć. Tak, może właśnie tak by zareagował, gdyby nie komentarz na jego temat jakim uraczyła go na koniec.
– Co to niby ma znaczyć nie mogłam powiedzieć nie? W jednym przyznam ci rację, tak, to głupie, dobrze że przynajmniej zdajesz sobie sprawę jak bardzo idiotycznie to brzmi. Szantażował cię, użył imperiusa? A może po prostu chciałaś mu coś udowodnić? – rozłożył ręce i pokręcił głową – Nigdy więcej nie wypominaj mi Lily, samo porównywanie tych sytuacji jest po prostu niedorzeczne. Czy ty w ogóle widzisz kim jest Rosier? I kogo właściwie chcesz oszukać? – parsknął i odwrócił się w stronę okna ponownie zaplatając ręce na piersi – Niech go tylko spotkam… – dodał już ciszej, bo nawet jażeli uważałby Mary za skończoną idiotkę, to za głównego winowajcę tej patologicznej sytuacji niezmiennie miał tylko i wyłącznie Rosiera.
I jemu ciężko wracało się do tematu Charlie. Jej słowa przyjął z milczeniem. W tym wypadku, czegokolwiek by nie ustalili, jakkolwiek by tego nie usprawiedliwiali, dalej czuł się winny i dobrze wiedział że taki właśnie był.
Przez chwilę przyglądał się jej nie wypowiadając na głos żadnego słowa. Zastanawiał się, chociaż wcale nie miał na to w tej chwili ochoty. Pal licho, że znowu wracała do drażniącego tematu jakim była Lily, a dzieci o których rozmawiali zaczynały przyprawiać go o mdłości, pal licho wszystko. No więc palił. Palił i myślał.
– Wyobrażasz sobie jaki to musiałby być zbieg okoliczności by spotkały się dwie osoby które kochałyby się z równą wzajemnością? To jakiś… jeden przypadek na milion, abstrakcja, takie rzeczy się nie zdarzają – rzucił nagle, siadając przy tym na kanapie – Z pewnością więc nie będzie to Evans, Merlinie… ja nawet nie mam pojęcia co właściwie do niej czuję. Pewnie gdybym się z nią przespał nagle zdał bym sobie sprawę, że to nie było nic innego jak zwykłe pożądanie. Nie wierzę w miłość, Mary, nie wierzę. Wydawało mi się, że kochałem Charlie, jak widać wcale jej nie kochałem. Podejrzewam że to samo miałem z Lily, a teraz tkwię w czymś… sam nie wiem w czym. Spotykam się z różnymi dziewczynami, zdarza mi się z nimi sypiać, ale nic nie czuję, nic. Więc pewnie wychowałbym z nią to dziecko, zrobiłbym co należy. Bo tak się robi, prawda? Tak działa ten świat? W końcu przyzwyczajasz się do tej drugiej osoby, przywiązujesz do niej, ale nie ma w tym nic świadomego, głębszego, po prostu… jest i tyle.

Jeszcze przez chwilę próbowała się opierać, twardo komunikując, że nie, nie ma o czym mówić i nic ze mnie nie wyciągniesz, ale wyrazem twarzy bliżej jej było do obrażonej nastolatki, niż faktycznie zdecydowanej, dorosłej kobiety. Więc wyrzuciła z siebie skrótowy przebieg wydarzeń, złoszcząc się przy tym i na samą siebie za swoją głupotę i na Pottera za jego całkowity brak empatii. – To znaczy dokładnie to, co usłyszałeś – doprecyzowała, może odrobinę za chłodno. – Nie mogłam powiedzieć nie. Chciałam i wiedziałam, że to głupie, ale nie mogłam zapanować nad swoją ręką. I nie, nie szantażował mnie. Nie użył też imperiusa, chociaż to by wiele wyjaśniało. – Bo rzeczywiście, mimo, że nie miała bladego pojęcia o tym jak rzeczywiście działa to zaklęcie, posiadała na jego temat pewne wyobrażenia, a jej zachowanie i to jak się wtedy czuła, bardzo dokładnie te wyobrażenia odzwierciedlało. – Tak? Bo co? Bo po jednej stronie mamy słodką, małą, cudowną Lily, a po drugiej stronie kogo? Co? No oświeć mnie, proszę. Kim takim jest Rosier, hę? – Może nie powinna była podnosić głosu, ale z drugiej strony nie wydzierała się jakoś bardzo, ot, po prostu trochę się zirytowała. – Nie mam pojęcia dlaczego ciągle wmawiasz mi, że mam do niego jakąś słabość – dodała już spokojniej, po krótkiej chwili piorunowania go wzrokiem. – I masz rację, przepraszam. Lily chociaż potrafi sprawiać pozory zwykłej, sympatycznej dziewczyny, a Rosier to skończony dupek, który niespecjalnie się z tym kryje. W dodatku, jak widać, niezmiernie cieszy go czyjeś cierpienie – o Evans właściwie mogłaby powiedzieć to samo, ale chyba wolała ugryźć się w język. – Nie wracajmy do tego tematu. Nie po to też tu przyszłam. Jestem dużą dziewczynką i potrafię myśleć. To spotkanie było naprawdę przypadkowe. Pierwsze i ostatnie. Tyle. – Naprawdę głęboko w to wierzyła.
– Co? – Nie tego się spodziewała. – od kiedy stałeś się takim...Zmarnowanym?– Spytała kompletnie zaskoczona. – Nie sądzisz, że wokół jest dość sporo kochających się ludzi, którzy jednak dają nadzieję, że nie wszystko jest kwestią przypadku? Poza tym, nie wiesz co by było gdybyś przespał się z Evans. Mocno kibicuję myśli, że wreszcie zacząłbyś mieć ją w dupie, ale tak szczerze, nie wydaje mi się, że jesteś tym typem, który goni za króliczkiem, a kiedy już go złapie nagle zaczyna się nim nudzić – uwagę o tym, że tylko ślepy mógłby pożądać Evans w sensie fizycznym też zostawiła dla siebie, bo jakoś tak podskórnie poczuła, że temat zrobił się poważnym. Wciągnęła powietrze na dźwięk imienia kuzynki. Więc jednak. – Myślałeś, że ją kochasz czy czułeś, że ją kochasz? Zresztą, chyba nie ma różnicy. Doprecyzujmy. Czemu twierdzisz, że jednak jej nie kochałeś? I w czym tkwisz Jmmi, co? I co chcesz sobie zrekompensować przelotnym seksem, hm?  –  Nie oceniała. Martwiła się i chyba po prostu chciała wiedzieć. I źle jej było z tym, że wtedy go zostawiła. – Tak się nie robi – powiedziała cicho, smutno.  – Nie wychowuj tego dziecka jeśli nie jesteś przekonany o tym, że naprawdę kochasz jego matkę. To nie ma sensu. – Czy znów opowiadała się po stronie któregoś z przyjaciół? Trochę tak, ale z drugiej strony Prue nie zasygnalizowała jasno i wyraźnie, że chce żeby James uczestniczył w całym procesie wychowania. A może powinna ją przekonać żeby jednak nic mu nie mówiła?

– To skąd ta pewność, hm? Bo nie wypowiedział zaklęcia na głos? A może najzwyczajniej w świecie dalej łudzisz się, że nie byłby do tego zdolny? – niezmiernie drażniło go wrażenie, że podświadomie ciągle go usprawiedliwiała. Tak jakby granica której uważała, że nie byłby w stanie przekroczyć, ciągle przesuwała się dalej, a każdy jego czyn był co najwyżej nieświadomym błędem, który nic nie znaczył.
– Nie twierdzę, że jest słodka i cudowna – działał mu na nerwy ten temat, co z pewnością było widać – Ale przynajmniej ma jakieś zasady moralne! Nie rozkazuje ludziom podcinać sobie nadgarstków! Nie robi rozpierdolu w pociągu, bo ma taki kaprys! I nie dręczy słabszych dla własnej satysfakcji! – dzięki Merlinowi, że byli w domu sami. Ściszył jednak głos, gdy poczuł jak zdziera sobie gardło – Nawet o sobie nie jestem w stanie tego powiedzieć, ale o Lily tak. Brzydziła się mną, bo dokuczałem Snapeowi, a było to co najwyżej upokarzanie, nic w porównaniu z tym do czego zdolny jest Rosier. Nie raz zdarzało mi się z nim pojedynkować i wierz mi, jeżeli ktoś nauczył mnie grać nieczysto, to właśnie on – zrobił chwilę przerwy by podręczyć ją samym spojrzeniem. Naprawdę chciałby wierzyć, że był dla niej rozdziałem zamkniętym, a jego bagno przestanie ją w końcu podtapiać. Póki co jednak czuł się średnio przekonany, ale nie sądził by był w stanie wygrać tu z uczuciami.
Monologu który następnie wygłosił pożałował dokładnie w momencie w którym go zakończył. Nigdy nie był wylewny w kwestii uczuć, tym bardziej tak intymnych na jakie właśnie się zdobył. Nie raz z resztą było to podstawą ich sporów, zwykle jednak był na siłach postawić na swoim. Co więc sprawiło, że dziś nie wytrzymał? Nie był w stanie sobie wtedy odpowiedzieć, zresztą, miał inny problem, musiał teraz zmierzyć się z opinią Mary.
Unikał jej wzroku. Bardzo skrupulatnie. Nerwowo palił papierosa i gorzko przyjmował każde jej słowo nie kryjąc zażenowania zaistniałą sytuacją, do której sam doprowadził.
– Gdzie są ci wszyscy kochający się ludzie? No gdzie? Po śmierci mamy szczerze powątpiewam nawet w miłość moich rodziców – rzucił w formie obrony, ze spojrzeniem uparcie wbitym gdzieś w podłogę. Przemilczał jej komentarz na temat Lily i pokrzepiające słowa, iż nie jest potworem za jakiego się uważa. Nie mógł jednak przemilczeć kwestii Charlie – Czemu… – powtórzył, zmieniając punkt swych obserwacji z podłogi na okno. Chwilę się zastanawiał nim w końcu odpowiedział – Bo nie da się kogoś kochać i nagle przestać… Miłość trwa mimo wszystko, a przynajmniej tak ją sobie wyobrażałem gdy jeszcze myślałem, że istnieje. Charlie ciągle jest dla mnie kimś ważnym, zależy mi na niej, ale nie w ten sposób… – chociaż takie słowa był winny Mary. Natomiast na jej kolejne pytania pochylił się na kanapie i schował twarz w dłonie. Spomiędzy palców wystawał mu tlący się papieros, a z ust wyrwało się ciężkie westchnienie – Merlinie, nie wiem…. za daleko to zaszło…. ja po prostu… chciałem dać ci do zrozumienia, że jeżeli pragniesz usłyszeć niezależną męską opinię to wybrałaś fatalny egzemplarz, albo przynajmniej kiepski moment – próbował wybrnąć z tej patowej sytuacji w której, jakby już naprawdę nie mieli nad czym, pochylili się nad jego życiem seksualnym. Naprawdę brakowało by wyciągnęli tu Pru. Miał dziwne wrażenie, że poniżyłby ją przyznając na głos, że zdarzyło im się kilkukrotnie ze sobą zbliżyć. Niby mieli między sobą bezsłowne porozumienie, w którym godzą się na to z zachowaniem dla siebie pełnego szacunku, ale gdy już tak wyłożył przed Mary kawę na ławę, czuł się z tym wszystkim jak skończony śmieć. Co się z nim stało?
– Dlaczego niby miałbym mieć prawo wyboru? – odważył się w końcu podnieść na nią swoje spojrzenie – Ona będzie go miała? A dziecko? Nie mówię, że zaraz bym się jej oświadczył, ale nie zostawiłbym jej z czymś do czego przyłożyłem się w równej mierze co ona.

Wspomnienie zyskuje status porzuconego z uwagi na upływ dwóch miesięcy od ostatniego posta.

[z/t x2]