Opuszczony lokal

Opuszczony lokal, nieoficjalna wytwórnia eliksirów

Stanowiący część podupadłej kamienicy, lecz odseparowany od głównego wejścia, obskurny lokal usytuowany w jednym z wielu mrocznych zaułków ulicy Śmiertelnego Nokturnu, obecnie wynajmowany przez Ramseya Greybacka po okazjonalnej, wręcz symbolicznej cenie.
W skład lokum wchodzą trzy pomieszczenia. Największy z nich służy rzecz jasna do wytwarzania eliksirów na zamówienie, lecz prezentuje się mało atrakcyjnie, jak najprawdziwsza graciarnia – panuje w nim istny chaos, nieporządek. Pełno w nim kotłów, ingredientów, walących się po podłodze pustych butelek, regałów, fiolek, książek. W całym tym rozgardiaszu wyróżnia się zdezelowane biurko, na którym panuje względny porządek i wydzielone miejsce na palenisko. W kącie pokoju jest ulokowane mało wygodne łóżko polowe, odizolowane od reszty prowizorycznym parawanem. Kolejny pokój to minimalistyczna łazienka wyposażona w wannę, umywalkę, klozet i szafkę. Najmniejszy metraż pełni rolę skromnego, zakurzonego zaplecza, praktycznie nieużywanego. Za jego drzwiami sporadycznie odbywa się handel skradzionymi, magicznymi przedmiotami z inicjatywy jednej ze stałych klientek Greybacka – N. B.
Budynek jest objęty zaklęciem ochronnym. Dostępny wyłącznie dla ograniczonej ilości oponentów znających jego dokładną lokalizacje tzn. adres, w innym wypadku oczom ukaże się po prostu zapuszczona, zabita dechami speluna, jakich na tej owijanej złą sławą ulicy nie brakuje.
(Brak zdjęcia, bo nie mogę znaleźć właściwego.)

- Idzie się przyzwyczaić - wzruszył lekko ramionami, nawiązując do swoich częstych podróży pomiędzy Szkocją a Londynem. - Wiesz, jest teleportacja, - wymówił to słowo tak niefrasobliwie, że jasnym było, że uważa tę umiejętność za coś normalnego. Nie zdawał sobie sprawy z faktu, że Ramsey z różnych przyczyn nie jest w stanie korzystać z tej formy transportu. - sieć Fiuu, chociaż z tym bywa różnie, bo muszę kawałek iść do najbliższego kominka. Zresztą dostaję zlecenia na terenie praktycznie całych Wysp, więc i tak miotam się po różnych, dziwnych miejscach. Plus jest taki, że gobliny zwykle zapewniają świstokliki - odparł, ponownie wzruszając ramionami. Takie życie, chociaż dla wielu mogłoby wydawać się męczącym, jemu odpowiadało. Przynajmniej coś się działo, a jeśli musiał wybierać między Londynem a rodzinnym Glasgow, bez wątpienia wskazałby to drugie miasto jako o wiele przyjemniejsze do życia.
- Ugh, tyle dobrego - parsknął, słysząc, że jego nowi przyjaciele - czyraki - ograniczą się najprawdopodobniej do wizyty na jego twarzy, nie przenosząc się na inne części ciała. - Nie chcę straszyć nikogo swoim wyglądem, więc raczej będę unikać aptek ale wydaje mi się, że mam w domu jakieś ostatnie pudełko aspiryny czy czegoś podobnego - dla niego samego pojęcie "tabletki przeciwbólowej" było tak oczywiste, że nawet nie skojarzył, że dla Ramseya koncepcja leku w formie pastylki mogła być czymś niecodziennym.
Przyglądał się Greybackowi, kiedy ten dodawał ostatnie składniki eliksiru i mieszał zawartość kociołka.
- Och, uwierz mi, on mi nie daje o nich zapomnieć - przewrócił oczami, chociaż na twarzy malował mu się wesoły uśmiech. - Wręcz uwielbia opowiadać co wyczynia na miotle chociaż mam wrażenie, że jeszcze większą frajdę ma jak musi mi tłumaczyć czym są te wszystkie manewry, zwisy i inne przewroty. Czekam aż zmienią nazwę tłuczka na jego imię czy coś. Tak często obrywa nimi w łeb, że mogliby w końcu zrobić chociaż to - dodał. Z ich dwójki to Nate był tym, który zwykle przejmował rolę tego tłumaczącego, wyjaśniającego pewne kwestie. Jednak w przypadku quidditcha role się odwracały, i to o pełne sto osiemdziesiąt stopni - to Poole pełnił rolę wykładowcy, a Nate siedział tylko z dość niepewną miną i starał się pojąć co też jego kumpel ma na myśli.
- Zgadza się, nadal na szczycie. Chociaż jakoś pod koniec miesiąca grają z Zjednoczonymi z Puddlemere, a ci depczą im po piętach w rankingu, więc wszystko się może zmienić. A więc jednak mieli zawieszać amatorską ligę? - spytał z wyraźnym zdziwieniem. Najwyraźniej ta wiadomość była dla niego nowością. - Travers żyje i chyba ma się dobrze, a przynajmniej nic na jej temat nie podali do wiadomości publicznej. Ale zleciała ze stosunkowo małej wysokości, więc pewnie skończyło się na jakiś niegroźnych stłuczeniach czy siniakach - zrobił kilkusekundową pauzę, skrzywił się. Z trudem powstrzymał się od sięgnięcia ręką do policzka, gdzie jeden z wyjątkowo sporych czyraków wyraźnie dawał mu się we znaki. - Paraolimpiada... Racja, przecież w quidditchu tego nie ma. No to mugole mają coś takiego jak olimpiada, albo igrzyska olimpijskie. Takie duże sportowe wydarzenia, gdzie przedstawiciele różnych krajów rywalizują między sobą w różnych dyscyplinach sportowych. Paraolimpiada to dokładnie to samo ale uczestniczą w niej niepełnosprawni.

- Właśnie. Myślę, że nie powinieneś wychodzić w takim stanie z domu. Przykujesz tylko niepotrzebne zainteresowanie mugoli - zgodził się z nim od razu, przez chwilę zapominając, że mugolskie czyraki nie były aż tak widowiskowe jak te magiczne. - Lepiej też, żebyś nie włóczył się sam po Noktrunie, szukając mojej pracowni. Mogę dostarczyć ci lekarstwo.
Przez fakt zbliżającej się pełni miał bardziej elastyczny grafiki, gdyż ograniczał kontakt z klientami do zbędnego minimum, stałym wcześniej dostarczając potrzebne wywary. McLeana na szczęście przystał na jego prośbę, wyjawiając mu adres. Na całe szczęście, bo Greyback nie wyobrażał sobie go błąkającego się po Nokturnie czy nawet wychodząc z mieszkania, gdy skórę pokrywały gęsto czyraki, bo nie miał złudzeń. W przeciągu doby każdy centymetr jego twarzy będzie nimi pokryty i pożałuje, że nie skontaktował stanu swojego zdrowia z uzdrowicielami.
- Domyślam się. Zawsze miał hopla na punkcie qudditcha - przytaknął ni to rozbawieniem, ni to współczuciem, bo był w stanie sobie wyobrazić, jakimi historiami raczył Poole McLeana. Pewnie było tak, jak w przypadku przeróżnych monologów Attawaya - on gadał jak najęty, a Greyback słuchał jednym uchem, choć tak naprawdę próbował się skupić na wcześniej wykonywanej czynności, którą musiał przerwać z powodu jego nagłego, nieoczekiwanego wtargnięcia.. - Nieźle. Pewnie żaden zagorzały kibic nie odpuści sobie takiego widowiska. I tak, krążyły wtedy spekulacje, że mają zawieźć a nawet zamknąć amatorską ligię, albo przynajmniej zaostrzyć regulamin, by w przyszłości nie doszło do podobnych incydentów, ale widocznie było to tylko trze gadanie - wyjaśnił, zwieńczając swoją wypowiedź wzruszeniem ramion. Afera musiała rozejść się po kościach, pomimo dość roszczeniowej postawy rodziny zmarłego. Ramsey nie śledził jej aż tak wnikliwie, by pełnić rolę wiarygodnego źródła informacje dla spragnionego wiedzy byłego Krukona. - Czarodzieje mają zacznie uszczuploną liczbę dyscyplin sportowych w porównaniu do tych niemagicznych. Ta olimpiada to dopiero widowisko - skwitował krótko, kiedy Nate'a wyjaśnił mu o co chodzi.
Ich wymiana zadań trwała jeszcze przez kilkanaście minut, w trakcie, których eliksir nabrał właściwego odcienia. Potem Greyback odprowadził go kawałek, gdzie mógł się swobodnie teleportować do siebie, uprzednio umawiając się z nim na konkretną godzinę i rozeszli się - każdy w swoją stronę.

z/t dla obu

3 czerwca 1980

---

Dla kogoś, kto nie znał dokładnego położenia i specyfikacji miejsca, odnalezienie pracowni Greybacka graniczyło z cudem. Całe szczęście Rosjanin bywał w niej kilkukrotnie, ale tylko i wyłącznie w roli klienta – czy to szukając pomocy w charakterze uzdrowicielskiej, czy może w celu zakupu najróżniejszych eliksirów. Fakt, że mieszkali w jednym budynku, a Dolohov znał całkiem dobrze kilku członków rodziny wynajmującego lokal - w końcu paru delikwentów noszących to nazwisko należało do grona Śmierciożerców -  nie sprawiał, że automatycznie uosabiał wszystkich Greybacków z osobnikami godnymi jakiekolwiek zaufania. Nie, żeby Ramsey pomagał mu kiedykolwiek za darmo i musiał przyznać, że było to całkiem wygodne, bo nie zmniejszało między nimi tej bariery, której najwyraźniej żaden z nich nie chciał przekraczać. Obaj dbali o zachowanie jak największej dyskrecji, czego z pewnością nauczyło ich życie na Nokturnie, a czy ze strony młodszego z mężczyzn dochodził do tego strach - w to już nie wnikał, ale nie byłoby to dla niego żadnym zdziwieniem. Reputacja Rosjanina nie stanowiła przecież żadnej tajemnicy.
Zmierzał do pracowni w konkretnym celu. Przy sobie miał ciężką sakiewkę ze złotem należącym wcześniej do młodego Rosiera, który nawet się nie wahał, by przeznaczyć ją na zakup eliksiru. Chociaż był wtedy pijany w trupa, a takim podobno nie można wierzyć, to Dolohov był pewien, że jego przeciwny stan niewiele by zmienił – nawet, gdyby Evan był w pełni trzeźwy, nie skąpiłby monet.
Nacisnął na klamkę, gdy dotarł na miejsce. Rudera prezentowała się tak, jak ją zapamiętał przy ostatniej wizycie - wiało od niej pustką i ewentualnością zawalenia, co z pewnością było dla Greybacka na rękę. Cóż, większość lokali znajdujących się przy ulicy Śmiertelnego Nokturnu miała to do siebie, że odstawała wyglądem od swojej siostry, Pokątnej i zapewne większość stałych bywalców tej gorszej części magicznego Londynu była przyzwyczajona do takich standardów. W chwili, gdy naparł na klamkę dłonią, zastanawiał się, czy wewnątrz zastanie Greybacka, ale zapewne, gdyby był nieobecny, nie zostawiłby otwartych drzwi do swojej pracowni. Zamek puścił, Dolohov wszedł do środka i dopiero po przekroczeniu progu zastukał w drewno, chcąc zaanonsować swoje przybycie.

Po odbyciu dwudniowej rekonwalescencji we własnym mieszkaniu, rzucił się w całkiem pokaźny wir pracy w postaci trzydniowych zaległości. W pierwszej kolejności podreperował własne zdrowie, począwszy od kuracji obolałego gardła. Pełnia, jak to zwykle bywało, dała mu w kość. Chociaż stopniowo wracał do siebie, struny głosowe odmawiały mu posłuszeństwa. Musiał temu, jak najszybciej zaradzić, póki werbalna komunikacja z nim była jeszcze możliwa, a tak się szczęśliwie złożyło, że napar z mięty był jednym z najmniej czasochłonnych lekarstw, więc uwarzenie go zajęło mu to mniej więcej tyle czasu, ile zajmuje ugotowanie w miarę zjadliwej zupy.
Popijając lek, wyczyścił porządnie kotły i narządzenia potrzebne mu do pracy, usprzątał bałagan na regałach i biurku, a nawet przemył zaklęciem podłogą i kozetkę, ścierając z niej brud i zaschniętą krew. Później nadszedł czas na przyjemniejszą część obowiązków - przeglądał i segregował otrzymaną od klientów korespondencje, na postawie której sporządził listę brakującej ingredientów, od czasu do czasu zerkając do opasłego tomu. Potem udał się bezzwłocznie - zgodnie z obietnicą złożoną sprzedawcy - do Zielnika, by zaopatrzyć się w najpotrzebniejsze składniki. Po powrocie nakreślił krótki list do swojego zaopatrzeniowca, by przypomnieć mu o wiążącej ich umowie, ale wstrzymał się przed jego wysłaniem. Skadi znowu niedomagała - była niespokojna, gdy zbliżał rękę do klatki, skrzeczała i próbowała go udziobać. Podejrzewał, że to zapewne reakcja na ból. Bądź co bądź miała swoje lata. Chyba będzie musiał w końcu napisać do Rowana albo odwiedzić go w Menażerii.
Po krótkich oględzinach, kiedy już nadał zamówionym eliksirom rozsądną kolejność, podwinął rękawy i wziął się do pracy. Na pierwszy ogień poszedł wywar z mniszka lekarskiego o niezbyt skomplikowanej recepturze. Temperatura w pomieszczeniu podniosła się po zaledwie kilkunastu minutach. Po dorzuceniu do kotła dwóch liści mniszku, przemieszał zawartość i usiadł na krześle przy biurka. Egzemplarz gazety czekał nietknięty. Sięgnął po niego i przebiegł wzrokiem po tytułowej stronie, akurat wówczas, kiedy zgrzyt drzwi zakłócił ciszę przerywaną jedynie przez bulgoczącą zawartość naczynia. Podniósł wzrok znad czytanego szmatławca, zatrzymując go na sylwetce mężczyzny, którego czasem mijał na klatce schodowej kamienicy. Na pierwszy rzut oka nie zarejestrował żadnych dolegliwości na jego obliczu. Złożył Proroka na pół i odłożył go na bok.
- Panie Dolohov? - Nigdy nie przeszedł z nim na „ty” i nie zamierzał. Uważał to za swoisty akt poufałości, na którego nie było go stać. Dolohov wzbudzał w nim sprzeczne emocje. Pogłoski o jego zamiłowaniu do rozlewu krwi krążyły po Nokturnie jak kurz. Były wszechobecne. Ramsey zwyczajowo wolał wiedzieć mniej niż więcej, więc nie zadał sobie żadnego trudu, by wnikliwie przyjrzeć się treścią owych plotek. Jako osoba, która nie szukała kłopotów, wiedział że z Rosjaninem nie należało zadzierać i tego się trzymał.  – W czym mogę pomóc? -  głos miał cichy, zachrypnięty, więc miał nadzieję, że jego sąsiad nie cierpiał na postępującą głuchotę, chociaż krzyki na klatce schodowej z kilku dni wstecz sprawiły, że zakiełkowały w nim wątpliwości.

Rozejrzał się po pomieszczeniu, gdy wszedł głębiej. Od jego ostatniej wizyty ustawienie co poniektórych fiolek, butelek i składników uległy zmianie, ale charakter pracowni pozostawał ten sam, dlatego Dolohov mógłby pokusić się o stwierdzenie, że nic się w niej nie zmieniło.
- Panie Greyback – odpowiedział w formie przywitania. Na temat zwrotów grzecznościowych miał podobne zdanie, co młody mężczyzna chowający się jeszcze przed chwilą za stronicami Proroka. ”Pan” przed nazwiskiem funkcjonowało jak coś w rodzaju buforu bezpieczeństwa, którego nie zamierzał się pozbywać. W tych okolicach lepiej było nikogo nie znać. Co więcej, było mu na rękę, że nokturński uzdrowiciel od razu przeszedł do konkretów. Tak było chyba najbezpieczniej dla kogoś, kto zapewne miał do czynienia z najróżniejszymi osobnikami, chociażby pokroju samego Dolohova.  
– Przyszedłem dziś z zamówieniem na eliksir, jeśli jest go pan w stanie uwarzyć – w jego słowach nie było nic kpiącego, żadnego szyderstwa. Chociaż sam nie znał się za dobrze na sztuce tworzenia eliksirów, jedynie liznął w Durmstrangu podstawy, swoje zainteresowanie pokładając w zaklęciach, to zdawał sobie sprawę z tego, że jego dzisiejsze zamówienie nie było zwykłym naparem z mięty, a skomplikowanym przepisem wymagającym wielkich umiejętności i sporo czasu. - Ile czasu zajmie panu tworzenie eliksiru Wielosokowego? - na razie nie pytał o cenę, bo chociaż domyślał się, że dla niego będą to duże pieniądze, z pewnością ma je teraz w kieszeni, ukryte w sakiewce Rosiera.

Nie czekał, aż Dolohov udzieli mu odpowiedzi. Ulżyło mu, że podobnie jak on zdecydował się na oszczędną formę przywitania. Wstał, podchodząc do paleniska. Dorzucił do kotła pozostałe składniki, przemieszał jego zawartość i, wyciągnąwszy różdżkę, uregulował temperaturę, zmniejszając ją o kilka stopni, aby bulgoczące substancje nie skipiała.
- Sam proces tworzenia trwa równy miesiąc, ale...
Podszedł do reguły, który uginał się pod ciężarem opasłych tomiszczów. Przebiegł wzrokiem po tytułach, aż w końcu zatrzymał dłuższe spojrzenie na jednym, zdecydowanie tym najbardziej zakurzonym, tak rzadko przez niego używanym. Eliksir wielosokowy miał dość złożoną recepturą, a jako, że nieczęsto przyjmował na niego zamówienie, nie przyswoił jej na pamięć. Wyszukał w spisie treści właściwą miksturę i zgodnie z nim otworzył książkę na dwudziestej stronie. Objął wzrokiem krótką listę składników, wychwyciwszy wśród nich dwa trudne dostępne - sproszkowany róg dwurożca i skórkę boomslanga.
- Nie wszystkie ingrediencje dostanę od ręki, skolekcjonowanie ich może zająć mi nawet trzy tygodnie - wyjaśnił, zerkając ku mężczyźnie. Rosjanin mógł być pewny jednego - Greyback nie chciał go oszukać. Byłby głupcem, gdyby próbował. W końcu znał i adres jego zamieszkania, jak i adres lokalu, w którym mieściła się jego pracownia. Odkąd magimilicja zaczęła przykładać się do swoich obowiązków, Greyback został odcięty od kilku źródeł przemytu, a wszystko w tej materii było uzależnione właśnie od człowieka, u którego zaopatrywał się w składniki. Nie chciał tłumaczyć mu tak elementarnych zagadnień. Pewnie obecna sytuacja na czarnym rynku nie była Antoninowi obca. – Odpowiadając na pańskie wcześniejsze pytanie -tak, jestem w stanie go uwarzyć, ale w przybliżeniu otrzyma go pan po dwóch miesiącach od złożenia zamówienia. Zadowala pana taki odległy termin?

Wodził wzrokiem za postacią tutejszego mistrza eliksirów. Chociaż w pomieszczeniu panował przyjemny półmrok, co jakiś czas zakłócany przez płomienie liżące spód kotła, Dolohov mógł dokładniej przyjrzeć się drugiemu mężczyźnie. Młody Greyback nie wyróżniał się niemal niczym na tle innych Brytyjczyków w podobnym mu wieku – gdyby zobaczył go na ulicy, zapewne nie zwróciłby na niego najmniejszej uwagi. Nie wyglądał też tak dziko, jak reszta męskiej części jego rodziny. Rosjanin dostrzegł jednak przebarwienie na wierzchu jego dłoni. Czyżby kiedyś zapłacił za swoją nieuwagę przy warzeniu jakiegoś niebezpiecznego eliksiru? Nie byłoby to niczym dziwnym, w końcu każdy popełniał błędy.
Pokiwał głową w zamyśleniu, wodząc przy tym nieobecnym wzrokiem po zapełnionych regałach poustawianych pod ścianami. Dwa miesiące. Zważając na to, że zarówno on, jak i Evan, nie mieli jeszcze żadnych konkretnych planów na spożytkowanie eliksiru Wielosokowego, nie wydawało się to aż tak tragicznym scenariuszem. Zapewne sprawa wyglądałaby zupełnie inaczej, gdyby wytwór był konieczny na gwałt. Mimo wszystko Dolohov nie wyglądał na zadowolonego z podanego przez Greybacka terminu.
- Zapłacę z góry, żeby miał pan chociaż na te składniki – odrzekł w końcu z zaskakującą dobrodusznością, jak na kogoś, kto każdą noc przesypia pod nokturńskim adresem. Zapewne każdy nieświadomy przyjąłby taką ofertę z pocałowaniem ręki, a potem rozpłynął się we mgle, rozpoczynając nowe życie gdzieś na Majorce. Czyżby Rosjanin pokładał aż tak dużą wiarę w swojego sąsiada? A może żył w przekonaniu, że młody Greyback nie jest w stanie porzucić swojej dotychczasowej codzienności? Dolohov znał jego nazwisko, adres zarówno pracowni, jak i mieszkania, więc czemu miałby nie zaryzykować i nie zrobić z niego swojego dłużnika? Wydawało się to o wiele ciekawszą opcją, niż zwyczajne rozejście się tak naprawdę bez niczego, oprócz wizji eliksiru, który będzie gotowy może za dwa miesiące. W taki sposób mógłby zyskać nad nim jakąś formę władzy, a przynajmniej przysporzyć o niepokojącą wizję ewentualnych konsekwencji wynikających z niewywiązania się z zawartej umowy.
- No? Ile? - ponaglił młodszego mężczyznę, sięgając już za pazuchę swojego płaszcza.

Widział po minie Antonina, że termin, który mu popadł, nie przypadł mu szczególnie do gustu. Zawsze mógł udać się do innej pracowni eliksirów. Greybackowi nawet by ulżyło, ale najwyraźniej mężczyzna nie miał tego w planach. A kolejnego jego słowa wprawiały Ramseya w stan chwilowego ogłupienia.
Nie spodziewał się, że Antonin będzie aż tak garnął się do wpłaty zaliczki, wszak zwykle stronił od szybszego uregulowania rachunku i zwykle płacił, gdy miał w ręku wywar, którego potrzebował. Poza tym, mniej więcej znając reputacje Dolohova, jak i swój niegdysiejszy nietakt oraz jego konsekwencje w formie nadal widocznych szram na policzku, który zetknął się z działaniem kwasu, nie chciał mieć długu wobec Dolohova, czy też brać odpowiedzialności za jego galeony. Mniej więcej widział, z jakim konsekwencjami wiązał się taki układ i nie stać go było na podjęcie aż takiego ryzyka Wbrew pozorom - pomimo lokalizacji pracowni i tożsamości większości zaglądających tutaj czarodziejów - cenił sobie spokój.
- Proszę schować pieniądze z powrotem. - Gdy tylko z ust mężczyzny padła ta propozycja, choć to najprawdopodobniej spore niedopowiedzenie, zważywszy na ton, w jaki ją ubrał, w umyśle Greybacka zapaliła się czerwona lampka, która rozbudziła jego czujność. Zwykle stronił od przyjmowania jakikolwiek pieniędzy od zleceniodawców, gdy nie był pewny terminu dostarczenia zamówionego przez nań eliksiru. Chociaż wiedział, że zdobycie rogu dwurożca i skórki boomslanga wiązało się z dodatkowym kosztem, a nawet nadszarpnięciem budżetu, nie miał zamiaru robić dla Doholova żadnego wyjątku. Ze spojrzeniem wbitym w twarz rozmówcy, w końcu się odezwał: – Panie Dolohov, przecież pan dobrze wie, że nie biorę zapłaty z góry, jeśli nie jestem pewny, czy transakcje dojdzie do skutku. Sytuacja na czarnym rynku jest niepewna. Nie chcę brać odpowiedzialności za pańskie pieniądze - wyłożył kawę na ławę, by mieć pewność, że Rosjanin rozumie przekaz jego słów. Postawa Ramseya jednoznacznie sugerowała, że się nie ugnie, nawet gdyby przystawiono mu nóż do gardła. - Mogę co najwyżej podać cenę w przybliżeniu, ale rozliczymy się, gdy już będę mieć pana przygotowany eliksir. Proszę mi tylko powiedzieć, ile fiolek pan potrzebuje?

Sakiewka nawet nie znalazła się na zewnątrz, wciąż spoczywając w kieszeni wysłużonego, czarnego płaszcza. Ręka Antonina zastygła w skutek słów rozmówcy, który jasno zakomunikował, że nie przyjmie pieniędzy z góry. Było to mądrym ruchem, co musiał przyznać, szczególnie zważając na to, jakie sam miał plany wobec tej transakcji, jeśli młodszy z mężczyzn wyciągnie dłoń po przedwczesną zapłatę. Czyżby Rosjanin go nie docenił? Najwyraźniej. Chociaż kilkukrotnie był już jego klientem, czy to z powodów uzdrowicielskich, czy związanych z eliksirami, nigdy wcześniej w żaden sposób go nie testował, nie próbował poznać, ani przejrzeć. Jak widać, pierwsze podejście miało miejsce właśnie teraz.
Cofnął dłoń, poklepał się po klatce piersiowej, by wyprostować poły płaszcza i swobodnie spuścił rękę wzdłuż ciała. Gdyby Ramsey nie miał racji i nie wyartykułował logicznych argumentów, mógłby nalegać. Czuł jednak, że jeśli w tej chwili postanowiłby w jakiś sposób przekonać Greybacka, by przyjął jego pieniądze, zrobiłby tylko z siebie głupca. Postanowił więc udawać, że cały ten zabieg był jedynie kwestią dobrej woli. Zasponsorowania składników.
- Niech i tak będzie - stwierdził oziębłym tonem i chociaż jak zwykle nie zdradzał po sobie zbyt wielu emocji, Ramsey mógł dojrzeć na jego twarzy objawy rosnącego niezadowolenia. Nie wszystko szło zgodnie z jego planami, ale był świadom, że nie ma na to żadnego wpływu. Dojrzałość nakazywała mu nie dawać ponosić się nerwom. - O cenie porozmawiamy, gdy eliksir będzie gotowy. Potrzebuję dwóch fiolek, nie mniej, nie więcej - zakomunikował, robiąc kilka kroków po pomieszczeniu, luźne klepki wydawały z siebie posępne poskrzypywanie. Zatrzymał się w miejscu, z którego, jak się później okazało, miał lepszy widok na twarz Greybacka. Zauważył na jego obliczu kilka blizn. Uważał się za człowieka spostrzegawczego, o dobrej pamięci. Był pewien, że gdyby zabliźnione rany były stare, z pewnością by je zapamiętał z poprzednich spotkań.
- Nokturn pana dopadł, panie Greyback? - spytał, cedząc słowa niespiesznie, a jego ciemna brew powędrowała w górę. Atmosfera w dusznym lokalu zgęstniała, jak na zawołanie, chociaż Dolohov na pozór nie zdradzał pytaniem żadnych konkretów. Czyżby Rosjanina nie ominęły plotki o tajemniczym Greybacku, który śmiał publicznie skrytykować Czarnego Pana?

- W takim razie umówmy się, że powiadomię pana listowanie, gdy tylko uda mi się dostać potrzebne ingredienty. Wtedy będziemy mieć jasność - podsunął, kiedy w końcu wypracowali jakiś kompromis. Zmiana w tonie głosu Dolohova przejrzyście sugerowała, że mężczyźnie nie podobał się ten układ tak jak Ramseyowi, ale Greyback nie miał zamiaru przesadnie troszczyć się o samopoczucie swoich pacjentów, czy naginać swoje zasady, by pójść mu na rękę. Cenił swoje życie znacznie bardziej od zastrzyku gotówki.
Pewny, że Antonin opuści jego lokal - skupił się na swojej pracy. Zwarzył  składniki do kolejnego eliksiru, ale nadal słyszał obecność Rosjanina w postaci świstu oddechu oraz odgłosów ciężkich kroków, do których zaraz dołączył dźwięk przesączony wschodnim akcentem. Uniósł głowę znad mosiężnej wagi i ulokował spojrzenie na obliczu mężczyzny, w pierwszej kolejności jednak - jakby mimowolnie – powędrował nim w okolice biurka, gdzie na chwile zatrzymał go na Proroku. Z tej odległości widział każdą zmarszczkę na twarzy interesanta, do czego przyczynił się blask padającego z paleniska żaru. Czy to możliwe, że Dolohov był zamieszany w śmierć dziennikarki albo pana Weasleya? Nie mógł wykluczyć żadnej z powyższych opcji, ale nie miał zamiaru zademonstrować mu jakikolwiek kiełkującej się w nim obawy.
- Nie tyle Nokturn, co konsekwencja źle dobranych słów, panie Dolohov. Powiedzmy, że to jeden ze skutków ubocznych nadużycia alkoholu - stwierdził wyczuwając zagrożenie, jaki niosło ze sobą te prostoduszne wyznanie. Wyczuł ją w atmosferze, która automatycznie zgęstniała, jak i chłodu, który zakradł się do tonu głosu jego obecnego rozmówcy, ale nie miał zamiaru zataić przed nim prawdy. Podejrzewał, że i do uszu Rosjanina doleciały pogłoski o jego nietakcie w Zgniłym jabłko. Może właśnie po to się tu zjawił, a wielosokowy to tylko pretekst? Greyback nie szukał konfliktów tam, gdzie popadnie, ale nie był też z natury tchórzliwy. Gdyby owa cecha występowała w nim w nadmiernych ilościach, nie zdecydowałby się na rozkręcenie działalności na najbardziej niewdzięcznym zakątku magicznego Londynu.

Pokiwał głową. Kontakt listowny odpowiadał mu w pełni. Nawet, jeśli zamieszkiwali lokale znajdujące się w tej samej kamienicy, a pokonanie kilku schodków wydawało się o wiele łatwiejsze, wizyta nokturńskiego mistrza eliksirów byłaby naruszeniem prywatności, którą obaj z pewnością chcieli zachować. Żaden z nich nie wydawał się wyrywać do wykraczania poza kontakty na linii usługodawca-klient i bardzo dobrze.
Słowa Greybacka potwierdziły przypuszczenia Dolohova, a zarazem wywołały nagłą zmianę w wyrazie twarzy, którą drugi mężczyzna mógł zauważyć, jeśli był chociaż odrobinę spostrzegawczy – nozdrza mężczyzny rozwarły się, spoglądał teraz spod groźnie przymkniętych powiek. Milczał przez kilka nieznośnie ciągnących się chwil. Pewnym było, że brak języka w gębie nie był powodem milczenia Dolohova.  
- Wierzę, że nauczyło to pana chociaż trochę pokory. Oduczyło gadania głupot. Wypadałoby jeszcze wyrazić chociaż trochę skruchy... - kilka ostatnich wyrazów wypowiedział przez zaciśnięte zęby. - Wygląda pan na inteligentnego, Greyback. Byłoby naprawdę szkoda, gdyby stało się panu coś poważniejszego – oczy Rosjanina zwęziły się jeszcze mocniej, gdy mówił niespiesznie tym oziębłym głosem, w którym nie można było doszukać się żadnego współczucia. Bliżej mu było do groźby. Powiódł wzrokiem do znajdującego się nieopodal kotła wypełnionego nieznaną Dolohovowi, bulgoczącą cieczą. Nie ciężko byłoby zafundować w nim kąpiel Greybackowi, nawet kosztem poparzeń na własnych rękach. Nie musiałby go od razu utopić. Sprawiłby mu tylko kilka kolejnych, pewnie bardziej rozległych blizn, pozbawił brwi, rzęs i części włosów... może na stałe stopił ze sobą powieki. – Będę oczekiwał listu. Niech pan od razu poda w nim kwotę. I proszę tyle nie pić, bo zależy mi na tym eliksirze.
Rzucił Greybackowi ostatnie spojrzenie, a potem odwrócił się na pięcie i opuścił lokal, pozostawiając za drzwiami gęstą jak dym atmosferę.

---

z/t

Jak dobrze, że Ramsey potrafił zachować pokerową twarz niemal w każdej sytuacji, a już zwłaszcza przed obcymi, inaczej mógł naprawdę napytać sobie biedy. Kiedy tak z gardła Dolohova wypadały kolejne dźwięki, Greyback aż zacisnął zęby na języku, by nie powiedzieć czegoś, czego potem pożałuje.
Nie żałował żadnego wypowiedzianego przez siebie słowa w Zgniłym Jabłku, chociaż większość niewybrednych epitetów pod adresem Czarnego Pana i jego zwolenników wywietrzało mu z pamięci. Konsekwencje, która zostały wyciągnięte z jego śmiałych poczynań potraktował jego nauczkę, ale zapewne nie w takim formacie, jak Antonin mógł się spodziewać. Nie było tam miejsca na pokorę, a skrucha już dawno wybrała się na wakacje, być może wylądowała na Sybirze.
- Niewątpliwie, panie Dolohov, ta sytuacja wiele mnie nauczyła - przyznał, wyłapując kolejną zmiana w tonacji mężczyzny. Czyżby jednak plotki, że jest śmieciożercą, były prawdziwe? Greybacka wcale by to nie zdziwiło, a groźba, która padła ze strony Rosjanina (bo nie mógł znaleźć właściwszego określenia na te ostrzeżenie), jedynie utwierdziło w tym przekonaniu. – Następnym razem pomyślę, zanim coś powiem - dodał, patrząc, jak w końcu nadchodzi oczekiwany przez niego moment. Bowiem Dolohov odwrócił się napięcie i zminimalizował dystans, który dzielił go od drzwi. Usta Ramseya drgnęły lekko ku górze, gdy do jego uszu doleciało krótkie i proszę tyle nie pić. Nie miał zamiaru, ale chyba podobny komentarz mógł wystosować w stosunku do gości, którzy przewijali się przez próg mieszkania mężczyzny, prawda? – Nie będę, ma pan moje słowo - powiedział w ramach „do widzenia”, patrząc jak drzwi zamykają się za kłopotliwym zleceniodawcą. Wypuścił ze świstem powietrza z płuc, jakby łudząc się, że gęsta atmosfera opadnie i aż na chwile usiadł, szukając ulgi w treści listu, którego miał zamiar nakreślić już po zakończeniu pracy.

zt