Cierpienia młodego Prewetta [Letitia & Gideon]

|14.02.1970

---

Była sobota. Weekend. Słodka wolności od zajęć i nieustającego, czujnego spojrzenia nauczycieli. W sumie zawsze go nieco fascynowało, jak wiele swobody posiadali uczniowie Hogwartu - w końcu raptem paru nauczycieli nie było przecież w stanie upilnować tak ogromnej, rozbieganej i rozszalałej hordy, która miała nad wyraz dużo głupich pomysłów, których nie miała zamiaru po prostu nie realizować. O nie. Zbyt wiele osób uważało chyba dzień bez głupiego żartu, wpadki bądź wręcz wypadku, za dzień stracony. Gideon siedział przy stole Gryfonów, dłubiąc w swoim cieście dyniowym i rozmyślając... o życiu. Takie ogólnikowe stwierdzenie było chyba najbardziej bezpiecznym, bo jego myśli przeskakiwały co chwila od jednego wątku do drugiego, przy czym jednocześnie w tak niedbały sposób, że gdyby ktoś w tym momencie zapytał go, co chodzi mu po głowie, ten nie byłby w stanie skoncentrować się na tyle, żeby udzielić jakiejś konkretnej odpowiedzi. W całym tym ferworze myślenia i ogólnego gwaru Wielkiej Sali, nawet nie zauważył, kiedy Prefekt Naczelna Puchonów znalazła się na podwyższeniu, które znajdowało się do nauczycieli. Podwyższeniu, które oprócz niej zajmowała tylko nauczycielka Zielarstwa, pełniąca jednocześnie dyżur w sali.
- W związku z walentynkami... - Prewett spojrzał na talerz kolegi obok, stwierdzając że jego tarta cytrynowa wygląda o wiele lepiej jak jego rozgrzebany placek dyniowy. - ...zgodnie z uprzednimi ustaleniami... - głos dziewczyny przebijał się przez gwar urywkami, jednak Gideon ani myślał jej słuchać. Miał ważniejsze rzeczy do roboty, jak na przykład podjęcie próby zwędzenia placka. - ...ma na celu poprawienie umiejętności współpracy... - Moody, będący właścicielem talerza, krzyknął krótko, ostrzegawczo, zauważając złodziejski widelczyk, przemieszczający się nad jego ramieniem. Kazał też trzymać łapska przy sobie, ale Gideon ani myślał słuchać się jego poleceń. Chciał ciasto. To konkretne, mimo że cały placek znajdował się może dwa łokcie dalej. - Skoro zasady zostały przypomniane, przejdziemy do losowania... - rudzielec wbił widelczyk w kawałek ciasta, spoglądając na kolegę złośliwie, ale też z zaciętością. To nie miała być łatwa walka, o nie. Tamten jednak postanowił się nie bawić w delikatności. Odtrącił sztuciec, zaraz rzucając w przeciwnika kiścią pobliskich winogron. - Letitia Rowle... - Prewett złapał cytrynowe ciasto ręką, rozsmarowując je na jasnej czuprynie kolegi, na co on odpowiedział podobnie - dyniowe ciasto zostało ciśnięte w twarz napastnika, szybko z niej spadając i rozsmarowując się po ubraniu. - I Gideon Prewett. - wywołany właśnie, już szukał na oślep pobliskiej miski z dżemem, ale zastygł w tak zwanym międzyczasie. Jego ukierunkowany na walkę na życie i śmierć umysł nie był w stanie przetworzyć, dlaczego właśnie padło jego imię. I dlaczego tak głośno. I również dlaczego nagle poczuł na sobie zbyt wiele spojrzeń i usłyszał aż nadto wiele szeptów nie tylko ze strony Gryfońskiego stołu, który był świadkiem walki stulecia, ale także innych, o wiele dalszych. Rozejrzał się czujnie. Coś mu nie pasowało, aż nadto. Wspomniana wcześniej Rowle już stała przed prefekt Hufflepuffu i panią Sprout, wypchnięta przez złośliwie chichoczących ślizgodnów. Miał wrażenie, że poczuł na sobie parę ich obślizgłych, zdegustowanych spojrzeń, kiedy on też został wypchnięty, przez swoich własnych znajomych, wyraźnie uradowanych jego spektakularnym upadkiem. Spróbował pozbyć się nieco ciasta z koszuli, ale efekt był tylko taki, że wszystko bardziej rozmazał. Wyraźnie niezadowolony, staną więc obok Rowle, nawet na nią nie spoglądając, niekoniecznie nie dlatego, że wróg nie sprzymierza się z wrogiem, a ona przecież była ze Slytherinu, a raczej dlatego, że jego zmrużone podejrzliwie oczy wciąż nie do końca zdradzały zrozumienie całej sytuacji. Dopiero kiedy różdżka została uniesiona, a zaklęcie nałożone.
- Chwila co. Nie no przepraszam, ale tak nie można. Co to ma być. To wbrew prawu robić coś takiego. - zaczął oponować, potrząsając ręką, jakby były na niej uwieszone jakieś niewidzialne kajdany i wskazując na nie drugą. - To na pewno jest wbrew prawu.
- Udział w zabawie był dobrowolny. - poinformowała grzecznie Prefekt, uśmiechając się do niego uroczo. Oh, dla tego uśmiechu warto było się tutaj znaleźć, a przynajmniej przeszło mu to przez moment przez głowę, bo zaraz otrząsnął się. Miał być zły. Zły. Nie na takie traktowanie się pisał.
- Jaki dobrowolny. Małpy jedne mnie wrobiły. To nielegalne. Puśćcie mnieee. - brzmiał, jakby zaraz mieli go skazać na dożywocie i w sumie faktycznie tak się czuł, bo cały dzień z tą tutaj brzmiało jak co najmniej wieczność.

14.02.1970r

---

Pomysł na tegoroczne walentynki wydawał jej się całkiem fajny, aż się normalnie zdziwiła, że wpadł na niego ktoś z Puchonów, których ogólnie uważała za średnio rozgarniętych. No ale jak widać, raz udało im się zabłysnąć i naprawdę zainteresować Letitię, która mimo to dość długo zastanawiała się, czy zgłosić się, czy nie, rozważając w głowie wszystkie za i przeciw podczas piątkowych zajęć z Historii Magii. Z jednej strony nie miała pomysłu na sobotnie popołudnie oprócz referatu na eliksiry, jednak gdyby się zdecydowała, będzie musiała posiedzieć nad nim w nocy. Jej koleżanki też brały udział, jednak ona musiała się trochę bardziej pilnować i nie wypadało zajmować się głupotami. Ciekawiło ją też, na kogo mogłaby trafić, jednak i tu istniała druga strona medalu w postaci bycia sparowanym z kimś średnio interesującym i skazanym na niego przez resztę dnia. Plusów i minusów było praktycznie tyle samo, więc ostatecznie na decyzji zaważyły znajome Lety, które po zajęciach zmierzały do Wielkiej Sali, żeby wrzucić swoje nazwisko do jednej z dwóch niewielkich urn. Rowle poszła z nimi i… stało się. Nie było już odwrotu.
Tej soboty podczas śniadania frekwencja zdecydowanie dopisała. Letitia także stawiła się o wyznaczonej godzinie, zjadła jedynie coś na szybko, więc gdy Prefekt Puchonów zabrała głos, mogła poświęcić jej całą swoją uwagę.
- W związku z walentynkami, jak dobrze wiecie, postanowiliśmy zorganizować dla was małą zabawę. Zgodnie z uprzednimi ustaleniami, będziemy losować nazwiska i łączyć was w pary, w których pozostaniecie do końca dnia, albo krócej - to zależy od was. Zabawa ma na celu poprawienie umiejętności współpracy, ponieważ tylko sprawi, że zaklęcie wcześniej przestanie działać. Każdy przejaw nieżyczliwości, będzie jedynie działał na waszą niekorzyść, zmniejszając dystans między wami i zachęcając do dogadania się.
No czy nie brzmiało to ciekawie? Jak towarzyskie wyzwanie, któremu trzeba było podołać i Letitia już dyskretnie wodziła wzrokiem po stole Ślizgonów, zastanawiając się, z kim spędzi ten dzień. A było kilka osób, które chętnie poznałaby bliżej, do czego wcześniej nie było okazji. Teraz nadarzyła się idealna.
- Letitia Rowle - oh, więc miała iść na pierwszy ogień? W porządku! Zebrała się sprawnie z miejsca i ruszyła do przodu, na podwyższenie, do tamtej Puchonki. Jeszcze nie zdążyła dojść na miejsce, gdy dziewczyna wyczytała drugie nazwisko, jej parę.
Ekhm… że co, przepraszam?
Leta, nakierowana nieco spojrzeniami innych, odnalazła wzrokiem owego Gideona, jednocześnie powstrzymując własną rękę, która już miała ochotę powędrować w stronę czoła. No pajac, no, nawet nie ogarnął, że o nim mowa. Dodatkowo robił z siebie błazna przed wszystkimi, jak na rasowego Gryfona przystało. Zero wychowania i ogłady, a ona miała być na niego skazana przez resztę dnia…
Dziwna sprawa, tym bardziej, gdy Prewett zaczął zachowywać się, jakby wcale nie chciał tu być. Ona, mimo, że też nie była zadowolona z wyboru, przynajmniej próbowała robić dobrą minę do złej gry. Tym bardziej na oczach połowy szkoły. W końcu to tylko z a b a w a…
- Katy, jeśli on nie chce, to ja się nie obrażę na powtórzenie losowania - Leta z delikatnym uśmiechem zwróciła się do dziewczyny z Hufflepuffu - Nie każdy Gryfon jest tak odważny, jak jest wypisane przy cechach tego domu, a tego tutaj najwyraźniej sytuacja przerasta… - dodała, wzruszając lekko ramionami, ku ogólnej uciesze siedzących najbliżej Ślizgonów, którzy zdołali dosłyszeć jej słowa.

Nie chciał tu być? Oczywiście, że nie chciał tu być. Na sam środek przesunął się tylko dlatego, by w bardziej wyrazisty sposób móc zaprezentować, jak bardzo nie chce brać w tym udziału. No i dlatego, że kompletnie nie ogarnął o co się właśnie rozchodzi. Dla niego sprawa była prosta - to nie on wrzucił swoje nazwisko do urny, więc też nie miał żadnego obowiązku brać w tym wszystkim udziału. Powinni lepiej zabezpieczyć urny następnym razem, kiedy przyjdzie im do głowy tak bzdurny pomysł. Albo lepiej - pilnować ich, skoro nie potrafią załatwić tego wszystkiego zaklęciami. Jakby chciał z kimkolwiek przeciwnej płci spędzać walentynki, to dałby jakiejś dziewczynie wymiętolonego kwiatka, a nie robił z siebie idiotę przed całą szkołą. Jak się jednak okazało - jego towarzyszka w niedoli wcale nie była taka nieszczęśliwa z opcji, jaka przypadła jej w udziale. Co więcej, wydawała się całkiem zaangażowana w całe to przedsięwzięcie i niech by ją, wcale nie była brzydka, więc przynajmniej drwiny kolegów na ten temat miał z głowy. Prędzej mu zazdrościli, mimo że słyszał te prześmiewcze chichoty od strony stołu swojego domu. Najgorzej jednak, że Rowle wyraziła chęć nie tylko ponownego wzięła udziału w losowaniu. Z jej ust padła bowiem jawna prowokacja, która sprawiła, że Gideon wreszcie musiał zwrócić na nią uwagę. Odwrócił więc do niej głowę, nagle milknąc i wzdychając tylko, jakby był bardzo, ale to bardzo zmęczony. I rozczarowany. Słyszał jak po przednich partiach stołów, które słyszały jej słowa, przetoczyło się ciche, charakterystyczne uuuuu, które sugerowało, że wybitnie spodobał się im wszystkim ten diss.
- Dobra, skoro tak bardzo chcesz, niech będzie. - odparł, opuszczając ręce i wciskając je do kieszeni spodni. - Ale muszę przyznać, że nie wiedziałem, że mam fanki, którym aż tak może zależeć. - co prawda nie była to odpowiedź najwyższych lotów, ale na nic bardziej kreatywnego nie mógł się w tym momencie zdobyć. Czuł się... urażony. Jego gryfońska duma cierpiała, a niemal na równi z nią również ta męska. To miał być przyjemny, pełen lenistwa dzień. Miał sobie wyjść na błonia, porzucać się śnieżkami z innymi chłopakami, polatać po zamku, może posiedzieć przed kominkiem, a tak? Towarzystwo Lety wiele utrudniało, chociażby dlatego, że nie dzielili ze sobą pokoju wspólnego i znalezienie przytulnego miejsca, które dorównywałoby im wygodami, było chyba niemożliwe. Katy, wyraźnie zadowolona z rozwoju sytuacji, i na pewno też przekonana że oto właśnie jej plan walentynkowy działa w pełnej krasie, odprawiła ich, biorąc się za wyczytanie kolejnych nazwisk, na co reakcje były co prawda przeróżne, ale chyba nie tak nieszczęśliwe jak ta jego. Przynajmniej pod tym względem dzisiaj zabłysnął. Ruszył wzdłuż środkowego przejścia, w kierunku wyjścia z wielkiej sali, oczekując najwyraźniej, że Leta pójdzie razem z nim. W końcu nie mieli tu wiele do roboty - oboje byli po śniadaniu, zostali wyczytani, dobrani i teraz nic, tylko spróbować się jakoś dogadać i nie pozabijać. Chociaż Rowle nie wyglądała na taką, która skrzywdziłaby chociażby muchę. Przynajmniej tyle dobrze.
- Muszę się przebrać. - poinformował ją, przekraczając próg Wielkiej Sali i skręcając w kierunku schodów. - Mówili w ogóle jaki to ma zasięg? Nie słuchałem, bo też i nie powinno mnie to w ogóle dotyczyć. Cholera... - ostatnie słowo mruknął pod nosem, bardziej do siebie jak do niej. - To na pewno Walker, cholerny żartowniś. - nadąsał się, powoli zaczynając swoją wycieczkę w kierunku dormitorium.

Prawdę mówiąc Lecie nie zależało aż tak mocno. Zgłosiła się, bo chciała spróbować, może poznać kogoś nowego, niekoniecznie znaleźć miłość na całe życie, jak sugerowałby te walentynkowe klimaty. Dlatego naprawdę nie chciała kogoś, komu zabawa najwyraźniej nie odpowiadała, kto będzie marudził jej koło ucha cały dzień. Albo co gorsza, robił jej łaskę, jakby była jakimś wyjątkowo ciężkim przypadkiem smoczej ospy i spędzanie z nią czasu odbywało się co najwyżej z litości.
Robiła więc dobrą minę do złej gry, próbując zasugerować najlepsze dla siebie wyjście z tej sytuacji. Obawiała się jednak, że na nic się to zda, bo w końcu tym lepiej, że nie darzyli siebie sympatią. W całej zabawie chodziło przecież, żeby to zmienić.
Nie zwracała uwagi na to, co robią inni siedzący przy stołach, nie przejmowała się tym, co sobie myślą. Większość z nich i tak była mugolakami, których opinia nie miała dla niej większego znaczenia. Ślizgoni byli bardziej opanowani, chociaż i tak złapała się na tym, że przemknęła wzrokiem po stole w poszukiwaniu brata i sprawdzeniu, co on o tym wszystkim myśli, przynajmniej dopóki nie przypomniała sobie, że Lucien już skończył szkołę. Wciąż nie przyzwyczaiła się do tego faktu.
- Fanki? Chodzi ci o te wszystkie dziewczyny, które chętnie zajęłyby moje miejsce? Wskaż którąś, to jej ustąpię, a sama poczekam na kogoś bardziej, hmm... - rozgarniętego - ...czystego? - tu jej wzrok zjechał na chwilę na umorusane ciastem ubranie Gideona. Ile oni mieli lat, pięć? Czy jednak piętnaście? Naprawdę nie chciała być niemiła, ale miała wrażenie, że swoim zachowaniem Prewett aż się o to prosi. Nooo, być może maleńki udział miał też w tym wszystkim fakt, że Gryfoni dokopali Ślizgonom w ostatnim meczu Quidditcha i od tamtego czasu uczniowie obu tych domów byli wobec siebie jeszcze bardziej cięci. Ale to szczegół.
Wyczytanie przez Katy kolejnych nazwisk wskazywało, że jednak nie ma już odwrotu, więc chcąc nie chcąc trzeba było zwolnić miejsce dla kolejnych osób, a samemu usunąć się z podwyższenia, a jeszcze lepiej - z sali. Zresztą, nie miała chyba większego wyboru, bo gdy tylko została kilka kroków za Prewettem, od razu zaczynała czuć działanie zaklęcia, które zostało na nich nałożone. Jak dwa magnesy, z tą różnicą, że ich przyciąganie przybierało ma sile, gdy oddalali się od siebie.
- Obawiam się, że na tyle krótki, żeby wycieczka do pokoju wspólnego nie wchodziła w grę - odparła, wzruszając lekko ramionami. Mogli potem sprawdzić jak daleko to sięga, tak z ciekawości i dla późniejszej informacji - Może być problem - wymruczała pod nosem, ponownie zwracając uwagę na jego ubranie. Ani on pewnie nie chciał chodzić tak cały dzień, ani ona nie chciała chodzić z nim tak wyglądającym - Nie masz różdżki? - uniosła brwi, bo przecież to mogło być rozwiązanie ich problemów. Wystarczyło proste zaklęcie czyszczące. Jedno słowo i po sprawie.
Zacisnęła usta, słysząc tą samą śpiewkę, która zaczęła się jeszcze w Wielkiej Sali, odnośnie tego, jak bardzo Gideon nie chciał brać w tym udziału, jak go to nie dotyczy i w ogóle, że nie powinno go tu być. Jej już się też odechciewało takiej zabawy.
- Słuchaj, stało się, jesteśmy na siebie skazani do wieczora. Jeśli tak bardzo ci to przeszkadza, możemy iść do biblioteki. Mam do napisania referat dla Slughorna. Możemy siedzieć przy osobnych stolikach i nawet się do siebie nie odzywać - wyrzuciła z siebie, nagle stając i krzyżując ramiona na wysokości piersi, więc jeśli Prewett postanowił iść dalej, to cóż, może się zdziwić. Przy okazji zbadają, na jaką odległość mogą się oddalić.

Ahh, w tym całym ferworze walki i oburzenia zapomniał, jak cięty język miewały ślizgonki. Skrzywił się tylko pod nosem, słysząc co odparowuje na jego wspomnienie o fankach. Najwyraźniej oprócz tego że nieproszona, to zapowiadała się przede wszystkim ciężka przeprawa, z tą oto tutaj. Gideon powoli zaczął się zastanawiać, jakim to cudem ich rody mogły mieć aż tak bliskie i przyjazne stosunki, bo jeśli reszta jej rodziny była aż tak pyskata i bezczelna, to zastanawiał się skąd jego ojciec brał pokłady cierpliwości. I nie, wcale nie chodziło o to, że Prewett miał jakieś strasznie nieprzychylne poglądy odnośnie kobiet i ich roli w społeczeństwie, bo wcale tak przecież nie było. Jego matka i ojciec zaszczepili w nim dość wyraźny obraz odnośnie tego, jak powinny wyglądać relacje partnerskie między mężczyznami i kobietami, ale cholera - w tym momencie ciężko mu było z uśmiechem znosić kogokolwiek, kto pyskuje. Poburczał więc coś pod nosem, ale tak żeby Leta nie słyszała, na temat owych nieszczęsnych fanek i tym samym ukrócił temat.
- Wciąż jednak musi być na tyle długi, żeby któreś z nas mogło iść na spokojnie do łazienki, nie sądzisz? - zapytał, odwracając się do niej i na moment uśmiechając. Co prawda nieco złośliwie, ale hej - w jego przypadku to akurat nie było nic nowego. Jakoś nie wyobrażał sobie, że zaklęcie kazałoby im stać pod kabiną w łazience nieswojej płci, podczas gdy to drugie załatwiało potrzeby fizjologiczne. Zaraz też nachmurzył się nieco na jej słowa. Pytanie nie do końca mu pasowało, z jednego dość prostego powodu.
- Nie jestem zbyt dobry w zaklęciach domowych i porządkowych. - odpowiedział, pociągając nosem i odwracając się do niej całkowicie. W jego głosie też nie było żadnego wyrzutu, który przecież mógłby się wślizgnąć, przywołany urażoną dumą i przymusem przyznania się dobycia niedoskonałym. Gideon jednak nie posiadał złudzeń, a fakty były dokładnie takie. Z resztą... wcale też nie robił wiele, by je zmienić - porządkami w domach czystokrwistych domów zajmowały się skrzaty i nie było to nic niecodziennego, Leta pewnie nawet mogła nie zdawać sobie sprawy z tego, jak dużo robiły te małe stworki. Tak samo z resztą było w Hogwarcie - skrzaty wykonywały od groma roboty, a dodatkowo pozostawały przy tym niewidoczne dla oka uczniów. - Zawsze ktoś może otworzyć pokój, a ja przyzwę sobie czyste ubranie...? - zaproponował, drapiąc się po czuprynie, wyraźnie zastanawiając się nad czymś, co nie będzie od niego wymagało rzucania zaklęć czyszczących. Spuścił też chwilowo z tonu całkowicie, oczywiście do momentu gdy nie wrócił do tematu Walkera, a Leta postanowiła bawić się w słup soli. Cholera.
- Dobra, słuchaj. Nic do ciebie nie mam, na prawdę. I tak, jesteśmy na siebie skazani, było siedzieć cicho przed chwilą sali. Nie zmienia to jednak faktu, że nie chciałem brać udziału w całej tej zabawie dla samotnych i spragnionych towarzystwa. Jeśli chcesz kogoś poznać, to po prostu do niego idziesz i go poznajesz, tyle. To żadna filozofia. - zaraz jednak zamilkł, zmarszczył brwi i mruknął coś pod nosem, wyraźnie niezadowolony. - Dziękuję też, że przypomniałaś mi o referacie, ale niestety - spędzanie czasu w bibliotece nie należy do moich top pięciu sposobów na spędzanie soboty. No chyba, że masz klucz do działu zakazanego, wtedy możemy pogadać. W każdym razie, mogę ci zaproponować na razie to - pójdziemy pod pokój wspólny Gryfonów, złapię ubranie, wyparuję brudne i potem się zobaczy? Co ty na to? W międzyczasie możemy zastanowić się nad tym, jak udowodnić światu, że nasze rody jednak się lubią. Bo na razie średnio nam to wychodzi. - parsknął cicho, spoglądając na nią z lekkim przekąsem. - To jak, księżniczko? Pasuje?

Leta też nie miała pojęcia, jak to się stało, że ich rody pałały do siebie sympatią. Widocznie musiało chodzić o dawne czasy i wciąż trwające sojusze czy interesy, bo jej rodzina wydawał się jakoś stopniowo odsuwać od tak zwanych przyjaciół szlam. Kiedyś, owszem, zawierano nawet małżeństwa z mugolami dla pozycji i politycznych wpływów, jednak na ten moment starano się to zatuszowywać i na każdym kroku podkreślać swoją niechęć wobec osób z niemagicznych rodzin. Cóż, możliwe, że to całkiem znacząco zaważyło na tym, że znalazła się w Slytherinie.
Co do szlam, to cóż, dziewczyna niekoniecznie przepadała za tym określeniem, jednak w pokoju wspólnym i w rozmowach z innymi Ślizgonami nasłuchała się tego już tak dużo, że przestało robić na niej jakiekolwiek znaczenie. Ot, jedynie mocniejsze określenie na tą samą rzecz.
- Nie wiem. I chyba nie chcę sprawdzać, więc na wszelki wypadek przystopuj z sokiem dyniowym - wzruszyła lekko ramionami. Nie wiedziała, jak to miałoby wyglądać, czekanie na siebie przed drzwiami? Wybieranie najbliżej odległościowo kabiny? A może zaklęcie uwzględnia takie potrzeby i nieco zwiększa dystans? Merlin jeden wie.
Jeśli chodzi o zaklęcia użytkowe, to cóż bywały użyteczne. Nawet jeśli u niej w domu sprzątanie też załatwiały skrzaty, to jednak na czarną godzinę dobrze było nauczyć się jednego czy dwóch zaklęć. W końcu wypadki chodziły po ludziach.
- Ja znam jakieś, ale nie wiem, czy się nada. Mogłabym spróbować - powiedziała, zanim zdążyła ugryźć się w język. No tak, na sekundę zapomniała, że Gideon nie był jej przyjaciółeczką ze Slytherinu, której mogła spróbować pomóc. On pewnie zaraz będzie widział w chęci pomocy jakiś haczyk, a próbę zaklęcia potraktuje, jakby co najmniej miał być rzucony Cruciatus, a nie Chłoszczyść. No ale nieważne, ciężko było w pięć minut przezwyciężyć lata nienawiści obu domów.
- Albo jak chcesz. Możemy to zrobić po twojemu - rzuciła w końcu, bo jej to było naprawdę obojętne jak to zrobią, byle skutecznie.
Nie było w jej intencji wszczynać kłótnię. Po prostu nie widziało jej się spędzać czasu z kimś, kto najwyraźniej tego nie chciał i jeszcze musiał jej o tym na każdym kroku przypomnieć. Niefajnie i tyle. A zażalenia powinien kierować nie do niej, a do tych swoich wspaniałych kolegów, którzy wrzucili jego nazwisko do urny, psując ten dzień i jej i jemu.
- Samotnych i spragnionych towarzystwa? - prychnęła, bo to naprawdę było już śmieszne. Jego ignorancja była śmieszna - Gdybyś zechciał posłuchać, co się mówi, zamiast robić z siebie pajaca w walce na jedzenie wiedziałbyś, że to nie tylko o to chodzi - pokręciła głową, coraz bardziej zła na całą tą sytuację - Zamysł był taki, żeby dać szansę losowej osobie, czasem takiej, z którą nawet się nie wie, że można mieć coś wspólnego. I przykładowo mile się zaskoczyć. Co mi chyba nie grozi - zacisnęła usta, patrząc na niego spode łba. Chociaż właściwie to… głowę pewnie miała ustawioną normalnie, prosto, ale że Gideon był sporo wyższy, a ona nie podrywała głowy do góry, to mogła sprawiać takie wrażenie.
- Ah, czyli należy do twoich top pięciu sposobów na spędzenie niedzieli? Bo termin jest na poniedziałek - no ale jak tam sobie chciał, ona i tak planowała się za to zabrać dzisiaj, tyle, że wieczorem - Pasuje… o ile więcej nie nazwiesz mnie księżniczką. Bo wtedy spędzisz sobotę w bibliotece, czy ci się to będzie podobać, czy nie - zakończyła, uśmiechając się słodko-złośliwie i ruszyła się w końcu z miejsca, idąc w kierunku, który obrał wcześniej Gideon.

Prewett czasem zastanawiał się, co w sumie było gorsze: reputacja rodu, który był tolerancyjny i 'spoufalał się ze szlamami, albo gorzej' czy może kiedy członek jakiegoś super czystokrwistego rodu z tradycjami do dziesiątego pokolenia wstecz odstawiał jakieś fanaberie i wychodził za mugolaka lub mugola. I szybko wtedy dochodził do wniosku, że raczej to drugie. Przyzwyczaił się do życia ze świadomością, że na tle starych czarodziejski rodów, niektóre były wytykane palcami i nie przez wszystkich w pełni akceptowane. Preweci posiadali ugruntowaną pozycję, tym bardziej że ich główna linia pozostawała czysta, a dopiero jakieś pociotki czy najdalsi kuzyni próbowali swojego szczęścia z ludźmi z ... innych kręgów. Wszystko było na tyle odległe, że praktycznie go nie dotyczyło, a jednocześnie na tyle bliskie, by posiadał dość pewne zdanie na niektóre tematy - na przykład uważał, że jego wymieszana ze szlamowatą krwią rodzina, była o wiele szczęśliwsza niż tacy Rowle, Black czy Malfoy. Powiedzmy sobie szczerze - słowo obowiązek wcale nie brzmiało jakoś przesadnie pozytywnie, w przeciwieństwie do możliwość wyboru.
- Jak chcesz, to proszę bardzo. - odpowiedział jej, najwyraźniej nie mając najmniejszego zamiaru nie skorzystać z jej oferty. W końcu wieża Gryfonów, jak też wskazywała na to sama nazwa, znajdowała się dość wysoko, a to wiązało się z wieloma schodami do pokonania. I wbrew pozorom - Prewett wcale nie węszył żadnego haczyka, w sumie to niczego nie węszył w tym momencie, za priorytet najwyraźniej biorąc doprowadzenie się do porządku. Sądził też, że Leta jest na tyle rozsądna by nie rzucić na niego żadnego śmiesznego zaklęcia, bo przecież zawsze mogłaby oberwać czymś w odwecie.
- Uważaj, bo jeszcze się zdziwisz. Ale wtedy będą cię szkalować za znajomość z Gryfonem, więc wiesz. Nie daj się, czy coś. - odpowiedział, uśmiechając się do niej lekko, nieco zaczepnie, chociaż w sumie już wietrzył jakąś odpowiedź, która sprowadzi go do parteru podobnie jak jej odzywka w Wielkiej Sali. Jeśli chodziło o ludzi, to uczył się w miarę szybko, a przynajmniej miał o sobie takie mniemanie. Na moment zasępił się, wyraźnie nad czymś zastanawiając. - Nie, do top pięciu na niedzielę też nie. Jakoś nie ciągnie mnie do referatów. I pamiętaj, że to zaklęcie działa w obie strony i jestem pewien, że jeśli będę chciał wyjść z tej biblioteki to na pewno nie da ci to spokoju.

Letę od najmłodszych lat uczono, jak ważna jest rodzina, jak ważna jest ich pozycja i reputacja. Miała się odpowiednio zachowywać, miała się pilnować, miała krok po kroku wypełniać nałożone na nią obowiązki. Może nie ze wszystkimi się zgadzała, nie wszystkie miały się okazać dla niej łatwe, ale w tym momencie były to sprawy tak odległe, że nie zaprzątała sobie nimi głowy. Bardziej skupiała się na tym, że miała zagwarantowane całkiem niezłe miejsce w czarodziejskim świecie, mogła mieć kontakt z najlepszymi i dążyć do tego, żeby w przyszłości sama taką być, na wzór mając po części odrobinę surowego, ale też stanowczego ojca pracującego w Ministerstwie, a po części matkę, która była najbardziej wrażliwą, ciepłą i kochaną osobą na świecie. I mimo obowiązków związanych z rodem czystej krwi - naprawdę szczęśliwą. Leta wierzyła, że da się radę pogodzić to wszystko, wypełnić swoją powinność, ale też w pewnych kwestiach zadecydować o sobie. Matka tego właśnie dla niej chciała i to walczyła z ojcem w każdej małej sprzeczce.
- Jesteś pewien? - uniosła brwi ku górze, bo trochę zdziwił ją brak jawnego sprzeciwu, czy może nawet grzecznej odmowy - No dobrze, miejmy nadzieję, że to zadziała w tym przypadku - wzruszyła ramionami, wyciągając różdżkę. W porządku, znała jedno pasujące zaklęcie, chociaż… no dobrze, pasujące to za wiele powiedziane. Sprawdzało się głównie na pomieszczeniach, na ludziach niestety rzadziej.Jednak hej, Leta była dobrej myśli! Plus naprawdę chciała, żeby się udało, bo być może ten mały gest miał popchnąć ich znajomość w lepszym kierunku. Kto wie, kto wie…
- I vice versa. Twoi znajomi mocno pożałują wplątania cię w tą zabawę, gdy zobaczą, jak zbratałeś się z tą okropną Ślizgonką. Ja w sumie byłam na taką opcję przygotowana - odparła, uśmiechając się kątem ust. Oczywiście brała pod uwagę, że trafi się ktoś z innego domu, jakiś ślamazarny Puchon, Krukon z nosem w książkach czy zadufany w sobie Gryfon. Po cichu liczyła na Krukona, ale wzięła, co dali i jakoś starała się panować nad sytuacją.
- To do czego cię ciągnie w takim razie? - spytała zaraz, powstrzymując się od dodania, jak bez referatów i zadań domowych ma zamiar skończyć szkołę, no ale to była jego sprawa - Wspominałam, że próby walki z tym zaklęciem będą zmniejszać odległość? - dodała na słowa na temat biblioteki. Cóż, któreś musiało ustąpić i w sumie była gotowa to zrobić, o ile Gideon miał lepszy pomysł na spędzenie tego dnia.
No ale wracając jeszcze do sprawy plamy. Letitia ustawiła się w końcu jakieś dwa kroki przed Gideonem, podnosząc różdżkę i wymawiając formułkę zaklęcia Chłoszczyść. Naprawdę się starała, wymawiając słowa dokładnie, wykonując odpowiedni ruch nadgarstkiem i skupiając się na plamie, jednak mimo to w pierwszej chwili jakby nic się nie stało. Dopiero po kilku sekundach, gdy dziewczyna miała się już poddać i opuszczać różdżkę, zaklęcie jakby zaskoczyło, objawiając się kolejną plamą, biało-niebieskawą. Chwilę musiało jej zająć, żeby zdać sobie sprawę, że to piana, której zaczynało być coraz więcej i więcej i która zaczynała w niekontrolowany sposób rozrastać się na ubraniu Gideona. A ona nie miała pojęcia, jak to powstrzymać, bo przecież różdżkę miała już dawno opuszczoną.

- Pewien jak tego, że Sir Nicholas de Mimsy−Porpington jest duchem Gryffindoru. - odpowiedział, z wyraźnym zadowoleniem zauważając, że zaskoczył ją swoim brakiem jakichkolwiek oporów. Dziewczyna też wyciągnęła zaraz różdżkę, przygotowując się do całego przedsięwzięcia, a jemu nie pozostawało nic, jak po prostu poddać się całemu rozwojowi sytuacji. W myślach też, mimowolnie, zaczął zastanawiać jakie to zaklęcie w ogóle mogła chcieć użyć i z lekkim powątpiewaniem zaczął sobie uświadamiać, że chyba zna jedno, które mogła uznać za pomocne. Mniej więcej jednak tak, jak on je postrzegał - pomocne, ale z długą listą zastrzeżeń i przeciwwskazań.
- Obawiam się, że znajduję się w tym momencie na nieco bardziej uprzywilejowanej pod tym względem pozycji. Wiesz, bycia mężczyzną. - odparł, uśmiechając się jakoś nieporadnie, jakby nie do końca zadowolony z tego faktu. Może też i po części miał rację. Nawet, jeśli Leta była 'znienawidzoną' ślizgonką, to wciąż była przede wszystkim bardzo ładną dziewczyną. Znaczyło to mniej więcej tyle, że jeśli ich relacje miałyby się polepszyć, to raczej czekały go gratulacje i zazdrosne spojrzenia, a nie wyśmiewanie. Znaczy to ostatnie też, ale raczej nie w jakichś wielkich ilościach. Ona natomiast... no cóż. Nie był pewien co mogło ją czekać, ale niekoniecznie były to gratulacje. Chociażby dlatego, że Gideon był święcie przekonany o tym, że nie należał do top dziesięciu przystojniaków w Hogwarcie. Posiadał jakiś tam urok osobisty, charakterystyczny dla Prewettów, który wręcz wylewał się z jego starszego brata, jednak w jego przypadku wszystko nieco psuły rude kłaki, które sprawiały że większość dziewczyn raczej nie brało go na poważnie.
- No więc... - odchrząknął, przestępując z nogi na nogę. - Interesuję się duchami. - na merlina, jak głupio to brzmiało. Dopiero, kiedy wypowiedział to na głos, zdał sobie z tego sprawę. - Znaczy wiesz, od zmarłych można się dowiedzieć dość sporo fajnych rzeczy, nie mówiąc o tym, że mimo no... martwości, wciąż są w stanie posługiwać się magią. - wyjaśnił, uciekając spojrzeniem gdzieś w bok, na jakąś grupkę roześmianych uczniów, którzy ruszyli z Wielkiej Sali w kierunku wyjścia z zamku. - W każdym razie... może i będzie zmniejszać dystans, ale jestem pewien, że wręcz proporcjonalnie będzie zwiększać dyskomfort. - poinformował ją uprzejmym tonem, uśmiechając się też do niej na moment, dając jej znać, że byłby w stanie się trochę pomęczyć. W każdym razie, widząc, że zamierza na poważnie wziąć się do działania jeśli chodziło o jego ubrania, postanowił równie poważnie podejść do bycia czyszczonym.
- Chłoszcz mnie, Leta. - powiedział dramatycznym głosem, rozkładając ręce na boki, odchylając głowę i zaciskając powieki, chwilę przed tym jak rzuciła zaklęcie. Nie nadeszło jednak spodziewane chłoszczenie, a zamiast tego... w sumie to nic nie nadeszło, więc spojrzał na nią wyczekująco, wciąż rozpostarty w oczekującej pozycji. W końcu jednak coś się zadziało. Coś, to bardzo dobre określenie, bo zamiast chłoszczyć, czy chociażby czyścić, różdżka Lety puściła na niego kleksa. - Hę? Co do...? - zaczął, patrząc jak piana zaczyna rosnąć i rosnąć, i rosnąć... i zdał sobie sprawę, że ona wcale nie zamierzała przestać. Zaklął w myślach - nie chciał zostać pożarty przez jakąś podejrzaną pianę, i to dopiero na czwartym roku edukacji. Szybko więc, nie myśląc co robi, zdarł z siebie koszulę i ciepnął ją na ziemię, wychodząc z prostego założenia, że powinien w pierwszej kolejności pozbyć się tego, na czym znajdował się problem, a dopiero potem zająć samym problemem. - Ty tak specjalnie, czy o co chodzi? - rzucił w jej kierunku, szukając różdżki. Całe szczęście, że było na tyle zimno, że zdrowy rozsądek nakazywał posiadać pod szkolną koszulą podkoszulek, dzięki temu właśnie nie oślepiał ludzi swoją gołą klatą.

Leta zatrzymała wzrok na jego twarzy jeszcze na krótką chwilę, na wypadek, gdyby jednak chciał zmienić zdanie i rzucić coś w stylu: nie no, żartuję, trzymaj różdżkę z daleka. Fakt, nie spodziewała się, że zgodzi się tak od razu i bez żadnych oporów. Ona sama by się nie zgodziła, po pierwsze dlatego, że wolałaby zrobić to sama i nie robić komuś (w jej mniemaniu) problemu, a po drugie, cóż, nie była zbytnio ufna. Swoje możliwości i umiejętności znała, nowo poznanej osoby - niekoniecznie.
- Nie widzę związku - odparła jedynie, wzruszając lekko ramionami. Leta nie uważała się za piękność. Jej uroda była… w jej mniemaniu raczej przeciętna, może jedynie idąca nieco w stronę ładnej. W każdym razie raczej nie podejrzewała, żeby ktokolwiek miał mu zazdrościć relacji z nią. Inna sprawa, gdy wziąć pod uwagę dodatkowo urodzenie, sposób bycia, charakter i fakt, że nie była głupia i miała poukładane w głowie. Te rzeczy mogły działać u niej na plus, jednak dopiero przy bliższym poznaniu, bo na pierwszy rzut oka dla większości osób pewnie nie była zbyt interesująca. A Gideon? Cóż, z nim pewnie było podobnie. Jedne mogły uznać go za atrakcyjnego, inne nie. Lecie w każdym razie owe rude kłaki w ogóle nie przeszkadzały.
- Żywi ci się znudzili? - spytała, niespecjalnie złośliwie. Była ciekawa, skąd mu się to wzięło, bo cóż, duchy nigdy nie wydawały jej się darzone zbyt wielką uwagą, o ile się w takiego nie wlazło lub o ile nie robiły się wredne i nie obracały przeciwko żyjącym - Naprawdę? - zainteresowała się - Nigdy nie widziałam, żeby taki Krwawy Baron rzucał jakieś zaklęcia - zmarszczyła brwi, starając sobie przypomnieć, czy podobna sytuacja miała miejsce. Ale nie, duchy Hogwartu po prostu… były, czasem wychodziły ze ścian i przyprawiały o mini zawał serca lub stawały się towarzyszami krótkich rozmów. I tyle.
- Na aż takie tortury się nie pisałam - odparła, marszcząc lekko brwi. Rozumiała brak możliwości oddalenia się, ale żeby przy tym miało jej coś dodatkowo doskwierać? O nie, nie fajnie.
Po rzuceniu krótkiego - Już się robi - i wypowiedzeniu zaklęcia, wszystko mocno się pokićkało. Nie planowała tego, nie chciała, nie zrobiła umyślnie. A mimo to widząc, jak piana się rozrasta, już wiedziała, że nawaliła i co gorsze nie miała pojęcia, jak to zatrzymać. W dodatku Gideon już pozbywał się koszuli, tym samym pokazując, że raczej też nie wierzy w udanie tego zaklęcia i już rzucał w jej stronę pierwsze oskarżenia - Nie, oczywiście, że nie - zaprzeczyła od razu, a chcąc szybko naprawić sytuację, ponownie skierowała różdżkę na leżącą na ziemi koszulę, rzucając krótkie - Aquamenti - Bo co się robi z pianą podczas prania? No spłukuje, więc tak też postąpiła i… cóż, piana może zniknęła, rozpłynęła się, ale za to koszula leżała teraz w dość sporej kałuży wody rozlewającej się po korytarzu. Leta aż cofnęła się, żeby w nią nie wdepnąć.
- No, jeszcze tylko wysuszyć i będzie jak nowa - uśmiechnęła się, wyraźnie dumna z ogólnego efektu, chociaż chwilowo mokra szmata w kałuży pełnej wody nie wyglądała zachęcająco - Podnieś ją Leviosą - powiedziała do Gideona, bo skoro już wyciągnął różdżkę, to mógł jej użyć. A zaklęciem było łatwiej, niż brodzić w wodzie.

- Powiedzmy, że żywi nie posiadają potencjału, który mnie zadowala. - odpowiedział, wzruszając ramionami. Po prostu nie znajdywał większości z nich dostatecznie ciekawymi. Żywi mieli przed sobą, no... życie. Dopiero zbierali bagaż doświadczeń i nawet jeśli Gideon prezentował się na ignoranta, to tak na prawdę potrafił docenić to, co niosła ze sobą wiedza. - Bo nie rzucają zaklęć. Nie posiadając takich ograniczeń jak my. Ludzie używają zaklęć, które w pewien sposób są zakodowane na przyniesienie określonych efektów. Duchy posługują się magią - kształtują ją według własnego widzimisię i jest to o wiele bardziej plastyczne. Przy czym głównie jest to magia żywiołowa czy przesuwanie rzeczy. - rozwinął nieco, tak po prawdzie nie uważając, by jakoś bardziej miałoby ją to zainteresować. Było to coś nieosiągalnego dla człowieka. Nawet używając magii niewerbalnej czarodzieje wciąż musieli używać zaklęć. Nie było w tym miejsca na dowolność i tylko ci, którzy konstruowali zaklęcia mogli mówić o jakichś możliwościach kontrolowania magii. Wciąż jednak - było to dość specyficzne zajęcie a kontrola ta była ograniczona - w momencie kiedy zaklęcie zostało sformułowane, nie można go było zmienić.
Gideon bardzo chciał wierzyć w jej niewinność, tym bardziej że zdawał sobie sprawę, że po prostu coś nie pykło. To nie były żarty i świadczyła o tym chociażby formułka, której użyła. Nie zmieniało to jednak faktu, jak to wszystko się prezentowało. Po prostu źle. I problematycznie. Miał w sumie plan, jak z tego wybrnąć, ale zanim wyciągnął różdżkę, Leta zaczęła działać i to w sposób, który jego zdaniem, narobił więcej szkody jak pożytku. Wybałuszył więc oczy, wyraźnie skonsternowany czy nawet przerażony jej działaniem, by zaraz też złapać się za głowę.
- Nieeee. - wraz ze strumieniem, który wydobył się z jej różdżki, z jego gardło wydobył się nieco podniesiony głos. Trzeba jej było przyznać, problem był zażegnany i nie mógł się z tym kłócić, ale wykonanie? Dawał jej w tej kategorii 2/10. Przynajmniej to zaklęcie jej wyszło. A może właśnie szkoda.
- Nie uczyli cię Finite? - zapytał, nawet na nią nie patrząc. Jego zielone oczy utkwione były w przemoczonej koszuli. - Nie ma co, pani domu będzie z ciebie wyśmienita. - wymruczał pod nosem, gdzieś pomiędzy wciskając ciche Vingardium Leviosa, którym podniósł koszulę, tak jak sugerowała, i przylewitował ją do siebie. Wziął ją w ręce, rozłożył i zbadał wzrokiem. Była mokra, a do tego brudna. Wspaniale. Na jego twarzy pojawiło się wiele emocji - na tyle dużo, że dziewczyna nie mogła być pewna gdzie aktualnie znajduje się Gideon - czy była to złość, rozczarowanie, czy może zaraz po prostu zaśmieje się wręcz psychotycznie. On sam nie był tego pewien i pewnie jeszcze długo by się nad tym zastanawiał, gdyby nie miauczenie. Oh, on znał to miauczenie. Dźwięk, którego nienawidziła połowa szkoły - dokładnie ta sama, która była doskonale świadoma tego, co on oznaczał. Doskoczył do niej, szybko pokonując odległość, która ich dzieliła i złapał ją za nadgarstek.
- Szybko, wiejemy. - rzucił pośpiesznie, ciągnąc ją za sobą, po chodach na górę. Pani Norris była wspaniałym alarmem, a Prewett był doskonale świadom, że dewastację szkoły, czy nawet chociażby zwykłe kałuże, które potem woźny musiał sprzątać, można było trafić na szlaban. Najczęściej w takich przypadkach było to sprzątanie w towarzystwie Filtcha i w sumie nie było w tym nic dziwnego, że rudzielec chciał tego uniknąć. Rzucił jeszcze za siebie drobne, ogłuszające zaklęcie, które miało na chwilę zmylić kotkę woźnego.
W sumie zmusił ją do wbiegnięcia przynajmniej na drugie piętro. Nie oczekiwał jednak, że byli bezpieczni, bo kocica z łatwością mogła doprowadzić swojego właściciela do nich. Oddychając głęboko, łapiąc wciąż powietrze, ruszył więc korytarzem, w kierunku kolejnej klatki schodowej.
- I właśnie dlatego, lepiej czasem pomyśleć, zanim rzuci się zaklęcie. Wierz mi, to nic fajnego siedzieć z Filtchem. - rzucił w jej kierunku, przypominając sobie o koszuli, która wciąż ociekała wodą. Zaklął cicho pod nosem, by znowu wyciągnąć różdżkę i ściskając szmatę w wolnej ręce, wymruczeć zaklęcie suszące.

- Żywi czarodzieje też potrafią kształtować magię. Rzeczywiście, dana formułka daje określony efekt, ale zaklęcia też są przecież wymyślane wedle widzimisię i potrzeb. I sięga to dużo dalej poza przesuwanie przedmiotów - odparła, chwilę się nad tym zastanawiając. Nigdy się w to nie zagłębiała, ale pokusiłaby się o stwierdzenie, że to magia duchów jest bardziej ograniczona niż ta czarodziejów. Tych drugich może i ograniczała różdżka, ale mieli też spektrum możliwości nie wymagających jej użycia, umiejętności o magicznym podłożu. Jak ona. A duchy… przynajmniej te szkolne potrafiły jedynie fruwć nad głowami. Ale może miała taki obraz duchów dlatego, że miała do czynienia z niewieloma z nich? Żaden wstyd przyznać się, że nie posiadało się wiedzy w dziedzinie, którą nie bardzo się interesowało.
Cóż, byli ludzie, którzy potrafili ułatwiać sobie życie oraz byli tacy, którym świetnie wychodziło robienie wszystkiego na około. Możliwe, że Leta należała do tej drugiej grupy, przynajmniej jeszcze w tamtym wieku, co z resztą było o tyle fajne, że dawało możliwości bawienia się magią, łączenia zaklęć, obserwowania ich efektów i ogólnego odkrywania swojego potencjału. Inna sprawa, że zazwyczaj robiła to w nie tak jawny i dostępny dla oka woźnego sposób.
Być może z góry uznała, że finite rozwiąże problem nie do końca tak, jakby chciała. Zaklęcie to mogło zatrzymać to wsześniejsze, rzucone przez nią. Mogło też cofnąć jego skutki, ale plama na koszuli jak była, tak by została. Dlatego więc, skoro już powiedziała a z zaklęciem czyszczącym, należało powiedziećb z zaklęciem tworzącym wodę, by wypłukać wcześniejszą plamę. W założeniu miała jeszcze wysuszyć ubranie i posprzątać korytarz i po jej działaniach oraz plamie nie byłoby najmniejszego śladu. Trochę dużo machania różdżką, ale za to jakie spektakularne efekty!
- Nie jestem skrzatem domowym, żeby sprzątać wszystko za jednym pstryknięciem palców - obruszyła się. Oczywiście, że uczyli, znała to zaklęcie. Nie widziała go jednak w tej konkretnej sytuacji - Kto powiedział, że chcę być panią domu? - odparła, unosząc brew ku górze. Szczerze? Nie widziała siebie w tej roli, sprawującą opiekę nad bandą dzieciaków. Ciągotę do pracy, kariery i Ministerstwa Magii miała chyba po ojcu, a uwięzienie w domu byłoby chyba dla niej największą wyobrażalną karą i tragedią.
- Wcześniej wyglądała gorzej - wtrąciła nieśmiało, gdy Gideon przywołał do siebie koszulę i wpatrywał się w nią z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Było źle, bo wymagała jeszcze wysuszenia, ale Letitia była pewna, że ten ostatni krok zdziała cuda i Prewett jeszcze jej podziękuje, o! Chciała mu właśnie uświadomić ten drobny szczegół, gdy do jej uszu także dobiegł ten dźwięk. A wiadomo, który kot pojawiał się zawsze, gdy na korytarzu działo się coś, co nie powinno mieć miejsca.
- Tylko nie Pani Norris... - zdążyła z siebie jedynie wydusić, zanim Gideon pojawił się obok niej i chwycił za rękę, zmuszając do ucieczki. Nie zdążyła nawet zaprotestować, gdy już biegiem pokonywała część korytarza i ruchome schody. Ugh, gdyby była tam sama, z pewnością by nie uciekała, a czym prędzej posprzątała kałużę i udawała, że nic się nie stało, zanim woźny zdążyłby się pojawić. Ale cóż, Leta nie miała żadnego doświadczenia z Filchem, nie była świadoma, że w większości przypadków nie wystarczyły tłumaczenia i brak dowodów zbrodni. Woźny i tak wiedział, że jest się winnym.
Przystanęła na chwilę, chcąc dać chwilę na uspokojenie się łomoczącemu sercu i przyspieszonemu oddechowi - Tak, słyszałam, że szlabany są mało przyjemne - wydusiła tylko, przenosząc wzrok na Gideona. A potem na mokrą koszulę, którą trzymał z zamiarem jej wysuszenia. A potem na cieknącą z niej jeszcze wodę i wszystkie te krople i kropelki ciągnące się przez cały korytarz, klatkę schodową, prosto od kałuży, pięknie wyznaczające drogę do miejsca, w którym obecnie się znajdowali.
- Ymm, Gideon? - zwróciła jego uwagę, wskazując wzrokiem na to, co zrobił, dając do zrozumienia, że to jeszcze nie koniec. Po prostu wspaniale, teraz nie dość, że oberwie im się za zalanie korytarza, to jeszcze za walenie zaklęciami w kota. Pięknie!
Okej, żarty się skończyły, teraz już była całkiem nieźle przerażona wizją pierwszego w życiu szlabanu. Tym razem to ona znalazła się przy Prewettcie, chcąc zmusić go do zostawienia koszuli i dalszej ucieczki, jednak nie zdążyła zrobić nawet dwóch kolejnych kroków, gdy nieznośny ból przeszył jej głowę, paraliżując ją i rozmazując obraz przed jej oczami, aż do pojawienia się całkowitej ciemności. Tylko dłoń, która po omacku trafiła na ścianę, uratowała ją przed całkowitą utratą równowagi.

Gdyby Gideon palił, to pewnie teraz zaciągnąłby się papierosem, patrząc na nią przeciągle, a dopiero potem, kiedy rzuciłby go już na ziemię i dogasił, odpowiedziałby jej. Teraz jednak po prostu patrzył na nią dziwnie przez dłuższą chwilę, marszcząc lekko nos.
- Kształtowałaś kiedyś magię? - zapytał z lekkim przekąsem. Nie wiedział jak ona, ale on zdawał sobie sprawę z tego jak trudna była to sztuka. Opanowanie jej zajmowało lata, a i wtedy był to poziom, który daleki był od bezpiecznego. Przygotowanie zaklęcia wymagało odpowiedniego zaprojektowania, a wszelkie niedociągnięcia skutkowały katastrofami małymi i dużymi. Leta najwyraźniej przeceniała ludzi, ale to nie znaczyło, że Gideon ich nie doceniał. Jego pytanie też, oczywiście, nie wymagało od niej żadnej odpowiedzi. Jedno spojrzenie, czy zajrzenie w kalendarz, pozwalało stwierdzić, że Letitii daleko było do jakichkolwiek kontaktów z kształtowaniem magii, a Prewett też nie zamierzał być niepotrzebnie niemiły.
- Najpewniej powie ci to twój przyszły mąż. - prychnął uszczypliwie, nie mając zamiaru jej w tym momencie odpuścić. No cóż, takie były realia, i po prawdzie dość mały odsetek czystokrwistych czarodziejów pozwalało swoim żonom pracować.
Potem zaś pojawiło się nieszczęsne miauczenie i dwójka salwowała się ucieczką. Rudzielec zmarszczył czoło, słysząc jej uwagę. Prychnął. Jakby nie widziała, że właśnie postanowił się tym zająć i osuszyć ubranie. Nie miał też zamiaru stać w miejscu i czekać na zbawienie, albo też aż kotka woźnego ruszy za nimi jak po sznurku, prowadząc swojego właściciela do nich. Wciąż szedł przed siebie, krokiem szybkim i energicznym, wierząc że jego walentynka nie stała jak ten kołek i nie zastanawiała się zbytnio nad tym wilgotnym szlakiem za nimi. Strzepnął też koszulę i z powrotem zarzucił ją na siebie. Coś jednak mu nie pasowało, bo w pewnym momencie jedyne co słyszał, to tylko swoje kroki, które też zaraz zwolniły, bo chłopak postanowił się obejrzeć. Rowle stała przy ścianie, z twarzą wygiętą bólem i wyglądając, jakby nogi zaraz miały się do końca pod nią ugiąć.
- Leta? - zapytał, przekrzywiając głowę, w pierwszym momencie nie wiedząc co też z nią było nie tak. Wygłupiała się? Świetny czas. Miała atak paniki, stojąc w obliczu terroru Filtcha? Jeszcze, cholera, lepiej. Po paru uderzeniach serca zdał sobie jednak sprawę z tego, że dziewczyna najwyraźniej nie żartowała i coś z nią było ewidentnie nie fakt. Doskoczył więc do niej, niemal jak oparzony, obejmując ją ramieniem i podtrzymując.
- Ej, ej, ej, ej. Wszystko okej? Dobrze się czujesz? Tylko mi tu nie mdlej, błagam, z tobą nieprzytomną będzie trudniej uciekać. - zauważył kompletnie niezobowiązująco, licząc jednak na to, że ten argument przemówi do jej omdlewającego ciała.

- Tak, robię to codziennie, wiesz? Od razu po przebudzeniu i przed położeniem się spać - przewróciła oczami na jego ton i na to, że traktował ją jakby urodziła się wczoraj. Oczywiście, że wiedziała jak trudne to jest. Było to jednak możliwe i na to też zwróciła w tamtym momencie uwagę. A jeśli Gideonowi bardziej pasowało, jak tą dziedzinę magii opanowały duchy, to ona, na Merlina, nie miała z tym żadnego problemu. Nie trzeba było od razu być niemiłym.
- Po takich słowach nie będzie już moim mężem - wzruszyła jedynie ramionami. No dobrze, może z jednej strony wiedziała, jaka przyszłość ją czeka i że już na ten moment rodzice mogliby wytypować jej co najmniej kilku potencjalnych kandydatów, którzy byliby właściwi ze względu na sojusze i interesy, ale z drugiej, jak znała swoją matkę, to ta w życiu nie oddałaby jej w ręce kogoś, kto mógłby ją w jakikolwiek sposób skrzywdzić. No i zdanie samej Lety byłoby w tej kwestii kluczowe.
Gdyby tylko mogła, pewnie, że poszłaby za Gideonem dalej, byle tylko zgubić Filcha i wywinąć się z tarapatów. Problem polegał na tym, że wizja, która pojawiła się przed jej oczami, całkowicie odebrała jej zdolność widzenia. Mogła błądzić wzrokiem, a i tak w pierwszej chwili nie widziała nic poza ciemnością, która dopiero po krótkiej chwili przeobraziła się w coś nieco bardziej konkretnego.
Nie była to jedna z wyraźnych, klarownych wizji. Opierała się odrobinę na urywkach obrazów, a w większej mierze na emocjach i odczuciach, które zwaliły się na nią w jednej chwili. Chęć wydostania się, potem strach… nie umiała tego do końca wyjaśnić, ale intuicja podpowiadała jej, że ich działania zaprowadzą ich właśnie do takiego momentu. A tego bardzo nie chcieli.
Gdy wróciła do siebie z jej głową było jeszcze gorzej. Starając się jednak skupić na głosie Gideona i własnym, powolnym oddechu, częściowo udało jej się złapać kontakt z rzeczywistością.
- Tak… to znaczy… nieważne - pokręciła głową, bo nie to chciała mu teraz przekazać - Chodź, musimy się cofnąć. Zdążymy przed Filchem - dodała szybko. Trochę będąc uwieszona na nim, a trochę ciągnąc go za sobą, ruszyła lekko chwiejnym krokiem w stronę, z której przed chwilą przyszli. Nie było czasu na wyjaśnienia, ale czuła, że ślad z wody na podłodze, nawet, jeśli urwany, zaprowadzi Filcha dalej. A wystarczy, że cofną się kilkanaście metrów i pójdą bocznym korytarzem, gdzie ukryją się w pustej klasie… czy łazience… Leta nie była pewna. Wiedziała, że zdążą i miała przed oczami drzwi, które powinni wybrać i za którymi będą bezpieczni.

Gideon zmarszczył nos z przekąsem, słysząc jej pewne siebie zapewnienia, co do tego kto będzie, a kto nie będzie jej mężem. Nie miał zamiaru dalej ściągać ją na ziemię, bo nawet jeśli miał swoje zdanie na ten temat, to najwyraźniej ona miała jakieś podstawy by sądzić tak, a nie inaczej. Oczywiście, jego siostra wyszła za mąż z miłości, ale on sam wątpił, by w rodach które o wiele bardziej interesowały się przede wszystkim no... swoim interesem i pozycjom, ktoś mógł sobie często pozwalać na coś takiego.
Nie rozumiał, co się z nią działo, a wyglądała jakby zaraz miała zejść z tego świata. Równie dobrze właśnie mogła mieć wizję, a z drugiej po prostu właśnie schodziła mu na jakąś nieznaną chorobę. Podtrzymywał ją, nie chcąc żeby się przewróciła i w tym samym momencie bardzo, ale to bardzo chciał, żeby za najbliższymi drzwiami znajdowało się Skrzydło Szpitalne. Ale tak nie było. Właśnie zaczął rozważać, czy nie wrzucić ją do najbliższej sali, licząc na to, że nikogo tam nie będzie, i nie przeczekać całego poszukiwania Filcha, ale ślizgonka wreszcie się odezwała. Obdarzył ją nieco zniechęconym spojrzeniem, jakby właśnie patrzył na osobę nie do końca w pełni zmysłów i chyba faktycznie takie zdanie miał o niej w tym momencie. Nie chciał się jednak z nią szarpać - mogło to wywołać więcej zamieszania niżby chciał i potrzebował w tej chwili.
- Jesteś pewna? - zapytał, chociaż szybko okazało się, że nie czeka na jej odpowiedź. To on zaraz zaczął ją ciągnąć, pośpieszając, jednak wciąż podtrzymując, by nie upadła. Doprowadziło to do tego, że kiedy gubiła krok, lub nie nadążała, praktycznie ją niósł, aż w końcu nie znaleźli się przed drzwiami, które wskazała. Wtedy bezceremonialnie wepchnął ją do sali i zamknął za sobą drzwi.
Był w dobrej kondycji, a mimo to oddychał nieco szybciej, próbując wyrównać oddech. Chwilę też milczał, po prostu patrząc w kamienną posadzkę i nie kwapiąc się, by obdarzyć ją spojrzeniem. Nawet wtedy, kiedy wreszcie się odezwał, nie zrobił tego.
- Dlaczego akurat tutaj?

Gideon mógł sobie kręcić nosem na jej słowa, ale prawda była taka, że nie znał jej rodziny. Nie miał pojęcia, jak dobrzy byli i jak liczyło się w tym wszystkim jej dobro. Nie miała zamiaru go dłużej uświadamiać, że jej mąż będzie dobrany starannie, spośród zaufanych rodów. Zresztą, to Lucien, jej starszy brat był tym, którego ożenek najbardziej się liczył. Ona miała jedynie podtrzymać sojusze.
- Tak, jestem pewna - szepnęła. No, wszystko zależało od tego, czy zdążą, ale powinno się udać, chociaż przemieszczenie się do tamej sali nie było łatwe. Leta była wyczerpana, nogi miała jak z waty, przez co często musiała wspomagać się o ramię Gideona, dzięki któremu jakoś dotarli na miejsce. Prewett zajął się zamknięciem drzwi, a dziewczyna w tym czasie zrobiła kilka kroków wspomagając się o ścianę, żeby zaraz osunąć się po niej do pozycji siedzącej. Tak było dużo lepiej. W końcu mogła przymknąć powieki, wziąć kilka głębokich wdechów, wyciszyć się po wizji, jak to zawsze robiła. Gdy się rozluźniła, ból głowy zdawał się być nawet całkiem znośny.
Otworzyła oczy gdy Gideon zadał pytanie. Przez krótką chwilę nie miała pojęcia, co na to odpowiedzieć. Cokolwiek przyszło jej do głowy, mogło generować kolejne niewygodne pytania, na które niekoniecznie chciała odpowiedzieć.
- Bo Filch tu nie zajrzy. Pójdzie korytarzem prosto, tym bardziej, że zostawiłeś tam ślady - powiedziała, siląc się na spokojny ton, chociaż w środku panikowała na myśl, że ktoś mógłby odkryć jej mały sekret. Tym bardziej jakiś przypadkowy Gryfon, który nawet jej nie lubił i nie miałby nic przeciwko rozgłoszeniu wieści całej szkole - I nie pytaj, skąd ta pewność. Po prostu wiem i już - dodała jeszcze tylko, chcąc skończyć ten temat.

Wspomnienie zyskuje status porzuconego z uwagi na upływ dwóch miesięcy od ostatniego posta.

[z/t x2]