Salon

Nazwa lokacji

Salon został zrobiony w ciepłych, przytulnych kolorach. Znajdują się tu fotele nie do pary (dzieci niestety jeden zepsuły swoimi działaniami i trzeba było coś wymyślić), a także jasna kanapa. Kominek jest połączony z siecią Fiuu, ale czasem, szczególnie zimą, państwo Smith palą w nim zwykły ogień. Znajduje się na parterze i jest jednym z pierwszych pomieszczeń, do których mają dostęp goście od razu po wejściu.

xx luty 1980

Był już wieczór, kiedy postanowiła rozpalić w kominku. Dzieci już spały, więc nie musiała się martwić, że któreś zrobi sobie krzywdę. Już po chwili przywołała sobie z kuchni szklankę świeżo wyciśniętego soku i usiadła na kanapie, z zamkniętymi oczyma. Cisza. Jak ona dawno jej nie słyszała. W Mungu zawsze było głośno, jeden pacjent o coś błagał, inny żądał, któryś uzdrowiciel szukał lepszego od siebie znawcy w danej dziedzinie... A potem wracała do domu i zajmowała się małymi dziećmi, które był co najmniej równie głośne. Oczywiście nie narzekała na swoje życie, było cudownie bezpieczne, pełne ciepła i miłości, do tego nigdy się nie nudziła. Ale za to czasem brakowało jej ciszy, spokoju i czasu na odpoczynek. Na całe szczęście z wychowaniem dzieci nie była sama, inaczej pewnie musiałaby na stałe zrezygnować z pracy, a tego by chyba nie zniosła. W końcu każda matka potrzebuje czasem wyjść z domu, nawet jeśli tylko po to, by popracować. Z drugiej strony z takim stylem życia nie ma szans zacząć z hodowlą jakichś magicznych zwierzątek, a ostatnimi czasy właśnie jej się to marzyło.
Kiedy William wkroczył do salonu wypiła już prawie cały sok. - Jak tak myślę, to chyba lepiej nie zapraszać za dużo osób - zaczęła od razu temat, który mieli przedyskutować. - Pamiętam jak David w tym wieku płakał, kiedy wokół niego było za dużo obcych mu ludzi. Marcus też może tak mieć. Jak myślisz?

1 lutego 1980r. | wieczór

Will uwielbiał te wieczory, podczas których mieli możliwość spędzić ze sobą trochę czasu samotnie. W szpitalu nie było na to czasu – przy dzieciach tym bardziej nie. Przystanął na chwilę na schodach, rozkoszując się widokiem. W salonie, oprócz kominka, światło dawała tylko jedna, niewielka lampka. Schodził powoli, by choć trochę przytłumić dźwięk skrzypiących schodów, jednak na niewiele się to zdało. Usiadł w kremowym fotelu, tym najbliżej kominka, lgnąc do ciepła.
– Wszyscy grzecznie śpią. Sprawdziłem. Albo Ci się zdawało, albo David znów gadał coś przez sen.
Chwycił leżące na stole dzisiejsze wydanie Proroka Codziennego i zaczął przeglądać. Na słowa żony oderwał się od tekstu i spojrzał na nią.
– Jeśli też wdał się w swojego staruszka. – mruknął. Tę cechę David nieszczęśliwie przejął od niego. Nie lubił tłumu, zbędnych hałasów i wielkich imprez. – On i tak jest za mały, by pamiętać później te urodziny, więc nie ma sensu robić nic wystawnego. – To była raczej kwestia dochowania malutkiej tradycji, jaka im się wytworzyła kilka lat temu, by świętować każde urodziny swoich dzieci. Przynajmniej do czasu pójścia do szkoły. Nie wspominając o tym, że raczej nie było ich stać na wielkie przyjęcia. – Tylko kilka osób, żeby dzieci miały się z kim bawić. W tym wieku są tak marudne, że nie usiedzą dłuższej chwili przy stole.

Oj tak. Czasu dla siebie mieli strasznie mało i aż dziw, że w ogóle go znajdywali. W końcu potrafili w Mungu siedzieć nawet po godzinach, a gdy nie siedzieli to z reguły przesiadywali w domu z dziećmi, którym trzeba było poświęcić naprawdę dużo uwagi. Każdy by tęsknić do wolnego wieczoru. Choć Yvette osobiście przerażała myśl, że koniec końców każde z jej dzieci pójdzie do Hogwartu, a dom stanie się cichy i pusty. Niby dobrze dla jej kariery, której rozwój był do tej pory regularnie przerywany przez ciąże, ale jednak kobieta bała się tego momentu.
- Oby się nie okazało, że jest małym lunatykiem. Jeszcze się okaże, że będziemy musieli każde jego łóżko kupować z barierkami - zaśmiała się, choć w głowie buzowało jej od pomysłów na temat tego, jaką krzywdę David mógłby sobie zrobić podczas nieświadomych wycieczek - od upadku ze schodów poczynając.
Wzięła łyk soku i spojrzała na męża, rozbawiona. - Przestań, na ostatnim balu całkiem nieźle się bawiłeś. Może on też zacznie - wzruszyła ramionami. Wiadomo, niektórzy wolą ciszę i spokój, ale każdemu czasami przydaje się wyjście do ludzi, nie wliczając znajomych w pracy. - Też tak myślę. Zastanawiałam się czy zapraszać rodzeństwo i rodziców, ale może lepiej pozostać przy chrzestnych? - czekała na jego opinię. Jakby jeszcze Alyssa wzięła swojego syna to David, a pewnie też i Brenda mieli z kim się pobawić. Nie licząc najmłodszego wystarczyłoby im co jakiś czas wyjrzeć przez okno. W końcu dla dzieci huśtawki to zawsze atrakcja.

W Proroku – co za nowość! – znów wypisywali jakieś bzdury. Tym razem o Manchesterze. Po przeczytaniu artykułu ze strony głównej, nie miał zbytnio ochoty czytać o innych doniesieniach. Wstał i bezpardonowo cisnął gazetę do kominka. Ogień zaskwierczał, zasyczał i szybko ogarnął papier. Chwilę jeszcze patrzył jak płomienie pochłaniają zdjęcie rzecznika jakiegośtam na konferencji prasowej gdzieśtam. Wyobrażał sobie krzyk tej osoby i poparzenia wywołane gorącem. Ale to było zdjęcie – magiczne bo magiczne, ale zdjęcie – a nie żaden film.
– Wątpię. Po prostu mózg mu się rozwija, więc ma mnóstwo dziwacznych snów. Też bym gadał przez sen, gdyby śniły mi się jakieś dinozaury albo smoki. Czy ja w ogóle gadam przez sen? Nie sądzę. Da się więc z tego wyrosnąć. – odpowiedział, mijając sofę. Ruszył w stronę kredensu, z którego wyjął szklankę i do połowy pustą butelkę ognistej whisky, po czym wrócił na swój fotel. Nalał trunku do trzeciej części wysokości szkła i zastygł na chwilę ogarnięty wrażeniem, że ma prawdziwy ogień w dłoni. Teraz człowiek ze zdjęcia już nie tylko płonął, ale także się topił.
Ostatni bal. Tak. Nawet zaczął bawił się nieźle. Tak gdzieś mniej więcej przy trzecim kieliszku zaczął się czuć nieźle. Może on też zacznie? O, oby nie zaczynał i nie brał przykładu ze swojego ojca. Zerknął na Yvette. Jej rozbawienie od razu poprawiło mu humor. Odwzajemnił uśmiech.
– Przyznaję. Było lepiej niż zakładałem. Ale to wszystko dzięki mojej wspaniałej partnerce. Na następny bal też muszę iść z nią. Oczywiście jeśli nie będziesz miała nic przeciwko – odpowiedział nieco zadziornym tonem. Gdyby był tam sam, byłoby o wiele gorzej.
Nie miał ochoty spotykać się z rodziną Yv. Byli w porządku. Bardzo w porządku, ale kwestie rodzinne ostatnio bardzo go mierziły. Jak zwykle zresztą, o tej porze roku, gdy zbliżała się rocznica śmierci jego matki. Kuł go w oczy ten kontrast pomiędzy jego a jej rodziną, a podczas takich zjazdów było to jeszcze bardziej widoczne.
– Jeśli chcesz ich zaprosić, to nie mam nic przeciwko, ale dopiero co ich wszystkich widzieliśmy na świętach. Przyjechanie do kogoś, tak wielką grupą i z małymi dziećmi jest ciężkie. No ale zaprosić nie zaszkodzi, najwyżej się nie pojawią. – Wychylił szklankę, a wraz z nią całą gorycz tego zdania. To wcale nie było kłamstwo. Wiedział, jak żonie zależy na rodzinie. Ciągle do nich pisywała i żałowała, że tak rzadko mają okazję spotkać się wszyscy razem. Wszyscy byli wiecznie zapracowani. Nie chciała jej odbierać i tej okazji przez swoje fanaberie.

Kiedy wrzucił gazetę do ognia ona również obserwowała jak ta płonęła. Ruchome postaci na zdjęciach jednak w ogóle się tym nie przejęły, cały czas powtarzając ruchy, jakby po prostu leżały na stoliku. Ten widok był zarazem fascynujący i straszny, aż Yvette zaschło w gardle. Wzięła więc łyk soku.
- Szkoda, że tak szybko wrzuciłeś. Chciałam skończyć krzyżówkę - powiedziała, wbrew pozorom wcale nie zła. Po prostu była ciekawa rozwiązania. ale wiedziała, że nic straconego. Jutro sobie kupi nowy egzemplarz i zacznie od nowa albo poczeka na nowe wydanie. - Co cię aż tak zirytowało? - wiedziała, że normalnie Will nie pali rzeczy, nawet gazet, które kupili za ciężko zarobione pieniądze. No, chyba że o czymś nie wiedziała.
- Obyś miał rację. Sny o dinozaurach brzmią zdecydowanie lepiej niż dziecko chodzące przez sen. Albo sny o hipogryfach, są zdecydowanie bezpieczniejsze niż smoki - a jak wiadomo, dla pani Smith bezpieczeństwo przede wszystkim. Kiedy jej mąż postanowił podejść do barku, śledziła go wzrokiem, z uśmiechem myśląc, że trafiła na naprawdę wspaniałego partnera życiowego i ojca ich dzieci. Słyszała z życia wzięte historie o kobietach, rzadziej mężczyznach, którzy zostawali sami ze wszystkim. A oni doczekali trójki dzieci i wyglądało, że zawsze będzie między nimi tak dobrze.
- Oj, nie wiem. A jest jakaś impreza, o której nie wiem? - zaśmiała się. Wbrew pozorom nie potrzebowała wielkich bali raz w tygodniu. Wolała rodzinne albo kameralne spotkania, ale jak już jakaś się trafiała to raczej nie odmawiała. Podeszła do niego i usiadła obok, aby skraść mu całusa. - A tak serio to z tobą zawsze.
Zastanowiła się chwilę nad jego słowami. - Nawet nie wiem czy będą mieli dość czasu. Urodziny dwulatka to jednak słaby pretekst do urwania się z pracy - westchnęła. Cóż zrobić, jak z kolegami ze szpitala mieli jakieś doświadczenie w zgrywaniu się, tak jej rodzeństwo czasami było poza zasięgiem. Jak choćby nieszczęsny Sebastian nieodzywający się już całe pół roku. Dla Yvette była to wieczność.

– Trzeba było mówić. Nawet nie zauważyłem, że tam jest krzyżówka. Jutro kupię Ci nową. – Głupia gazeta. Gdyby czytał tylko ją i opierał się tylko na informacjach, podawanych przez czarodziejskie media, to nie wiedziałby o połowie rzeczy, która się na świecie dzieje. I to o większej połowie. Nie wspominając już o nierzetelności i informacjach wątpliwej jakości. – Podejście mnie wkurzyło. Czarodziejów do mugoli. Te pogardliwe ochłapy informacji, jakby zmuszeni byli z niechęcią przyznać, że mugole w ogóle istnieją.
Charakterystyka jego pracy powodowała, że miał do czynienia z całym przekrojem społeczeństwa. Często więc był świadkiem wyrażania przez obce mu osoby opinii na różne sprawy światopoglądowe. Skrajne nastroje wśród czarodziejów w Wielkiej Brytanii względem wielu różnych spraw przybierały ostatnio bardzo na sile. Nastroje przeciwko mugolom, przeciwko wampirom, przeciwko ministerstwu, przeciwko Temu-Którego-Imienia-Nie-Wolno-Wymawiać. A jemu samemu chyba udzielały się te wszystkie sprawy, skutecznie podkopując jego samopoczucie.
– Sny to sny. Nic mu się nie może przez sen stać. Nic – odpowiedział. Yvette miała trochę podejście nad wyraz opiekuńcze w stosunku do własnych dzieci. Z jednej strony miał wrażenie, że często przesadza, trzęsąc się nad dziećmi, z drugiej jednak, wolałby, by zostawała z nimi w domu, zamiast podrzucać je innym, kiedy akurat oboje pracują.
– Nie ma, nie ma. Na szczęście nie ma. Mam dość wszelakich balów na dłuuuugi czas. Są zbyt... formalne, jak na mój gust. Ale nie bój się, jeśli jakaś okazja pojawi się na horyzoncie, nie omieszkam cię zaprosić – pozwolił skraść sobie ognistego całusa, śmiejąc się pod nosem. – Ze mną zawsze? Kamień z serca! Nie muszę się bać, że odrzucisz zaproszenie, nawet na ewentualne spotkanie z bufonami z wyższych stołków. – Częste pojawianie się w takich miejscach, był jedynym minusem ewentualnego awansu.
– Nawet jeśli, to ustalenie daty dogodnej dla wszystkich będzie bardzo ciężkie. Ludzi brali wolne na święta. Teraz jest raczej okres pracowy – zastanowił się. Gdzie się podziało jego wolne? Miał wrażenie, że pracuje codziennie. –Ale zawsze możesz do nich napisać. Jeśli napiszesz, to pozdrów ich ode mnie.

- Za szybki jesteś - uśmiechnęła się uspokajająco. Nie chciał, żeby się przesadnie przejął faktem spalenia jej krzyżówki. Już i tak był wzburzony. - Nie musisz, kupię sobie jutro po drodze - machnęła ręką. W końcu to była tylko gazeta z niekoniecznie prawdziwymi informacjami. Prorok stał propagandą, co było widać w niektórych wydaniach. - Też mnie to irytuje. Oni nawet nie biorą pod uwagę, że mugole mogli powstać w tym samym czasie co magicznie uzdolnieni. Albo nawet wcześniej - to było trochę jak rozważania filozoficzne typu co było pierwsze - jajko czy kura? Nie mówiąc o niedocenianiu, a wręcz ośmieszaniu ich osiągnięć. Technologicznie niemagiczni bracia dawno ich wyprzedzili. - Ale oni po wszystkich jadą. Wystarczy być wampirem czy wilkołakiem, żeby człowieka gorzej traktowali - co już było śmieszne, w końcu oni też należeli do magicznej braci. Yvette na to mogła tylko pokręcić głową, już nie miała sił do tego typu kwestii. Wystarczyli jej do przejmowania się pacjenci w Mungu, rodzina i przyjaciele.
- Nic strasznego nie, ale jeśli przyśni mu się koszmar to pewnie nas obudzi, a rano będzie marudny - a coś czuła, że w takim wypadku, do którego - miała nadzieję - nie dojdzie trochę zajmie usypianie Davida na nowo. Wolałaby jednak w międzyczasie wyspać się do pracy.
- Cieszę się - choć ona też nie zawsze miała ochotę na takie wyjście, bo w końcu każdemu zdarza się być zmęczonym, to jednak nie wyobrażała sobie obecnie, że na takie wydarzenie jedno pójdzie bez drugiego. To zdecydowanie nie byłoby to samo. - Na takie wydarzenie to muszę iść i zobaczyć jak doskonale utrzesz im nosa - zaśmiała się. Była jakoś dziwnie pewna, że kiedyś marzenie Williama się spełni. Zbyt był ambitny w porównaniu do niej, by dać się zepchnąć na wieczność na stanowisko zwykłego uzdrowiciela.
- No wiem - westchnęła. Luty nie był specjalnie wypoczynkowym miesiącem, raczej wręcz przeciwnie. Nawet uczniowie Hogwartu ciężko wtedy pracowali. - Nie martw się, pozdrowię ich - przytuliła się do niego. - Jak rozumiem chrzestnych zapraszać obowiązkowo?

Westchnął. Całkowicie podzielał jej poglądy, w tej sprawie. Prorok się staczał i był powodem do wstydu dla całej wszystkich czarodziejów z Wielkiej Brytanii.
– A jak myślisz? Kto rządzi Prorokiem? Prorok siedzi w kieszeniach tej bandy czystej krwi idiotów. Oni są na tyle zdeprawowani, że próbują pozbyć się najmniejszego przejawu inności ze strony członków swojej zamkniętej społeczności. Jeszcze jedno stulecie i tacy jak oni wyginą wykończeni przez własne ułomności i choroby rodowe – rzekł, podnosząc głos nieco bardziej niż było to konieczne. – Ale dość o nich, nie ma co sobie strzępić nerwów. I tak ledwo się trzymam po pracy.
Praca, ach ta praca. Bardzo chętnie utarłby nosa tym wszystkim harpiom i zapatrzonym w siebie debilom z niemal średniowiecznym podejściem do życia. Bardzo chętnie wszystkim pokazałby, że to właśnie on, całkowicie zwyczajny czarodziej – niemalże mugolak, potrafi dokonać przełomowego odkrycia w swojej dziedzinie magimedycyny i zrewolucjonizować sposoby leczenia objawów wielu chorób. Ach, jakże marzył mu się taki przewrót w dziedzinie nauki. Miał wiele marzeń zawodowych. Wynalezienie antytoksyny jadu mantikory albo leku na wilkołactwo były jednymi z nich. Obawiał się jednak, że w imię nauki będzie musiał stać się jednym z takich buców. Nikt nie chciał finansować badań jakiegoś nieznanego uzdrowiciela. Westchnął. Zdecydowanie zbyt często o tym myślał. Powinien skupić się na rodzinie, dzieciach i nadchodzącym przyjęciu.
– Chrzestni muszą być. Dzieci uwielbiają i ich, i Kurta. Bez nich impreza urodzinowa to nie impreza. Nawet taka symboliczna. – Uśmiechnął się na wspomnienie tego, jak wariowali na urodzinach Brendy. Biegali po ogrodzie, krzyczeli, śmiali się i rozrabiali. No ale to było w lecie. W lutym jest jednak odrobinę za zimno na takie ogrodowe szaleństwa. Jak teraz zacznie się to samo, to cały dom rozniosą. – Myślisz o kimś jeszcze?

Mieli szczęście, że ze swoimi poglądami nie urodzili się w jakimś szlacheckim rodzie. Łatwo by mogli zostać wydziedziczeni, a nawet jeśli nie to i tak nie wiadomo, czy w ogóle mieliby szansę ze sobą być. Yvette nigdy nie zazdrościła takim osobom władzy czy przywilejów społecznych, gdyż mieli ograniczenia, które dawno powinny popaść w zapomnienie. Tymczasem jednak trwały w najlepsze i nie zapowiadało się na zmiany. Na ich miejscu być może też wmawiałaby sobie wyjątkowość, która wymagała tego typu wyrzeczeń, nie mając sił walczyć z całym systemem.
- Ech, oby to się wreszcie zmieniło. Jeśli jakimś cudem wytępią wilkołaki jeszcze wezmą się za kolejną, póki co akceptowalną grupę - walka z innością była straszna i kobieta jej nie rozumiała. Tak jak Will stykała się z najróżniejszymi pacjentami o najróżniejszych historiach i nie wyobrażała sobie kogoś odrzucić tylko dlatego, że jest inny. Nie rozumiała co te różnice miały do rzeczy. Każdy musiał jeść, pić czy spać. - Racja, że ten dzień był ciężki. Może jakoś poprawić ci humor? - spytała go patrząc w oczy. Nie chciała, żeby poszedł spać w nieciekawym humorze. A może wystarczyło mu zrobić sok pomarańczowy albo pójść spać później, by pocieszyć go już w sypialni.
Yv zaczęła już w głowie planować zakupy z okazji urodzin Marcusa. Widziała mały torcik, bez świeczek, bo był za mały, owoce, może po małym batoniku dla starszych dzieci, soki dla wszystkich i jakieś przekąski dla dorosłego towarzystwa. Nie chciała, by urodziny jej dziecka odbywały się w towarzystwie alkoholu, ale jeśli William by zechciał się napić z Fabianem to by nie oponowała. Ach, no i parę baloników, które pewnie nie wytrzymają długo przez zabawy dzieci.
- Raczej nie, to i tak będzie dużo osób - wtuliła głowę w jego ramię. Było jej tak dobrze, że nawet nie chciała się ruszyć do łazienki, by ostatecznie zmyć z siebie ten dzień i trochę odsapnąć już na górze domu.

Czasem wciąż zadziwiało go to, jak zbieżne mają poglądy na wiele spraw. Cóż. Niby nie bez przyczyny byli już tyle lat razem, jednak po takim czasie można by spodziewać się jakichś tarć i różnic zdań.
– Szczerze wątpię w jakiekolwiek większe zmiany w najbliższym czasie, no chyba że nowy Minister zechce przeprowadzić jakąś małą rewolucję – westchnął. Z jednej strony dobrze by było, by do władzy doszedł ktoś, kto utnie tę nagonkę na wilkołaki i wampiry, a z drugiej podświadomie wiedział, że optowałby za każdym, kto wprowadziłby choć minimalne zmiany na lepsze w tym cholernym Departamencie Kontroli Nad Magicznymi Stworzeniami. Na to jednak się nie zapowiadało – wręcz przeciwnie. Społeczeństwo zaczęło się coraz bardziej polaryzować, a wraz z tym pojawią się pewnie kandydaci o równie skrajnych poglądach.
Popatrzył na żonę. Pomimo zmęczenia, wciąż miała iskierki w oczach i niemal figlarny półuśmieszek. Zdecydowanie wiedziała, jak poprawić mu humor. I choć samo patrzenie na nią sprawiało mu przyjemność, nie oponował przed tą niemą propozycją.
– Możemy iść na górę, a tam będziesz mogła skorzystać z wszystkich swoich umiejętności poprawiania mi humoru – szepnął jej do ucha. To był długi i męczący dzień. Należało im się, by się chociaż przyjemnie zakończył.

[oboje z/t]