Bawialnia

Bawialnia

Miejsce podejmowania wszelkiego rodzaju gości. Od tych mile widzianych, przy których brandy zdaje się pojawiać na stoliku między fotelami samo, a tych kłopotliwych, którym mimo wszystko nie wypada zamknąć drzwi przed nosem. Utrzymana w neutralnych, szaro-grafitowych barwach, z typowym imperialnym sznytem sporadycznych ozłoceń. Ciekawym elementem jest kominek podłączony do sieci Fiuu, obudowany zimnym marmurem, usytuowany na ścianie nośnej, naprzeciw parze eleganckich foteli. Drewniany parkiet przykryty jest w centralnej części pokoju miękkim dywanem. Większość mebli wpisuje się w przewodnią kolorystykę pokoju - w aksamitnych obiciach dominuje szarość, sporadycznie przewija się biel czy czerń.
Sercem bawialni zostaje bez wątpienia zmyślnie zaprojektowany narożnik w typie francuskiej meridienny, który oddziela schody od głównego pokoju. Prostopadle do niego ustawiono mniejszą sofę wypoczynkową, idealną do krótkiego odpoczynku w trakcie dnia. Zdaje się, że im bliżej okien, zajmujących niemal całą południową ścianę, tym mniej ozdób. W bawialni przoduje dyskretna elegancja, oszczędna, ale z klasą. O statusie majątkowym właściciela świadczy wysoka jakość wykonanych mebli, nieskazitelna tafla wysokiego lustra czy finezyjne girlandy masywnych żyrandoli, przypominające pajęczynę. Niewątpliwie domowe skrzaty dbają o zachowanie idealnego porządku, bez względu na porę.
Między meblami znajdują się niewielkie stoły - na największym ustawiono karafkę brandy, na mniejszych butelki wina. Najkosztowniejszy alkohol zawsze znajduje się na stoliku między fotelami w pobliżu kominka. To w tej części bawialni Hector zwykł podejmować swoich faworyzowanych gości, którym może od razu zaoferować partię szachów czarodziejów czy wyciągnąć w dowolnej chwili jakiś zagraniczny tytuł z niewielkiej biblioteczki.
Z bawialni można śmiało przejść do jadalni lub udać się na kolejne piętra apartamentu, po nowoczesnych schodach. Rośliny, których pielęgnacją zajmują się skrzaty, to w większości nieinwazyjne ozdobne karłowate drzewka.

28 stycznia 1980 r.

---

Amulet trafił w jego ręce wczoraj wieczorem, gdy skrzat porządkował drobiazgi Asterii. Był brzydki i to nawet w oczach Hectora, który nie miał za grosz rozeznania w kobiecej biżuterii. Kamień, barwy w najlepszym razie brunatnej, zawieszono na cienkim, srebrzystym łańcuszku. Gdyby ktoś pytał Carrowa o zdanie, powiedziałby, że głównym celem naszyjnika jest błyskawiczne sprowadzenie właścicielki do poziomu podłogi. Nie potrafił w inny sposób uzasadnić ciężaru kamienia. Prócz widocznej dysproporcji, niezachęcającego koloru minerału oraz prawdopodobieństwu zerwania łańcuszka pod wpływem gwałtownego ruchu, naszyjnik miał jeszcze jedną, niebagatelną wadę. Został przeklęty - zgodnie z przypuszczeniami mężczyzny kilka ładnych dekad temu. Jak inaczej wyjaśnić fakt, że Asteria, definicja elegancji i zwolenniczka skromnych ozdób, nigdy nie pojawiła się z tym dziwactwem na szyi? Poza tym, jeśli wierzyć domowym skrzatom, szkatułka, w której naszyjnik utknął na wiele lat, nie była zbyt łatwa do otworzenia.
Zasadniczo Hector chciał pozbyć się tego paskudztwa możliwie jak najszybciej. Odesłanie go sową do rodziny Bulstrode kusiło, ale nieprzyjemne konsekwencje, które mogłyby później nastąpić, skutecznie studziły złośliwe zamiary pracownika Ministerstwa. Ponadto nikt nie mógłby go zapewnić, że własnie teraz Asteria nie potrzebowała tego przeklętego naszyjnika. A szczęście kobiety, choć kiedyś niezwykle istotne, aktualnie nie figurowało na szczycie priorytetów Carrowa. Co innego zmyślna sprzedaż biżuterii, najlepiej za pośrednictwem czarnego rynku.
Ostatecznie mężczyzna stwierdził, że zneutralizowanie klątwy nie zaszkodzi przyszłym planom sprzedażowym. Jej deficyt były nawet wskazany, jeśli jakiś mugol zawiesiłby na nim wzrok na dłużej. W końcu ostatnim, co Hector chciałby otrzymać w oficjalnej poczcie, było wezwanie na przesłuchanie z Urzędu Niewłaściwego Użycia Produktów Mugoli. Aż wzdrygnął się na samą myśl o nużących procedurach, które nieustannie nowelizuje Urząd. Im więcej paragrafów do przestrzegania, tym więcej czasochłonnej papierologii. Hector nie popierał przesadnych formalności - a służbistów, wychowanych na pionierów aspołeczności, starał się unikać. Lub chociaż ignorować.
Rzucił okiem na zegarek, ulokowany na gzymsie kominka. Wskazówki nieubłaganie płynęły po tarczy, wskazując na odczuwalne spóźnienie zaproszonego gościa. Po prawdzie Hector nie spodziewał się, że Rudolf dotrze na czas. Nie był na bakier z punktualnością, po prostu bywał zapracowany. Stąd wychodząc z propozycją niespodziewanego spotkania, Carrow doskonale wiedział, że Lestrange prędzej sprzeda swoje posiadłości rodowe niż zarzuci intratny interes. Sam zajmował lukratywną posadę szefa całego departamentu i mógł sobie pozwolić na względnie spokojne wieczory nad kieliszkiem wina. Co nie oznaczało, że inni nie urabiali się po łokcie, wydobywając dla klientów egzotyczne artefakty z zapomnianych czeluści ponurych ruin.
Jedna sprawa, tak zaczął swój list do czarodzieja, który jeszcze wczoraj, późną nocą, spisywał w swoim gabinecie. Nie witał się uroczyście, nie wypisywał atramentu ku czci konwenansów i niepotrzebnego patosu. Wystarczało, że produkował podobne przesyłki do innych szefów departamentów. Wycena artefaktu z bonusem, przekazywały dalej proste, wykaligrafowane równo litery. Hector nie rozdrabniał się w krótkim liście, po prostu dopisał swoje inicjały, zapieczętował przesyłkę i posłał ją sową do Rudolfa z propozycją spotkania. Mógł w postscriptum wspomnieć coś o brandy, bo nie zaliczał się do karygodnych gospodarzy, którzy przetrzymują swoich gości o suchym pysku. Sam zresztą preferował spotkanie biznesowe w towarzystwie szczęku szkła i mocnego, dębowego posmaku alkoholu w ustach.
Gdy skrzat zaanonsował przybycie gościa, Hector dźwignął się z zajmowanego fotela i, wyczekując na zawitanie Rudolfa w bawialni, przeciągnął dłonią po koszuli. Nawyk, który wyrobił kilka lat temu, gdy polubił się z mugolskimi koszulami. Miały manierę produkowania nieestetycznych zagnieceń, które najprościej skorygować właśnie szybkim, powierzchownym ruchem.
— List z godziną spotkania nie dotarł? — powitał mężczyznę uszczypliwie, unosząc wyczekująco brew. Wysoka postać nie budziła w nim respektu ani strachu. Szacunek, który czaił się gdzieś głębiej w oczach Hectora, tyczył się wiedzy Rudolfa, jego zdolności i unikatowego szóstego zmysłu względem przedmiotów, wśród których się obracał. Właśnie dlatego to z nim postanowił się spotkać - bo nie znał nikogo lepszego. — Brandy na stole, amulet w pudełku. Rozgość się.
Niespecjalnie czuł potrzebę rozporządzania gościem. Późna pora, ciemnica za oknem i ćmiące płomienie ogniska w kominku gwarantowały swobodniejszą atmosferę. A tej nie sprzyjały oficjalne monologi, przesadnie teatralne gesty i fałszywe uprzejmości, wymieniane w imię staroświeckich zasad.
Jedynym, co Carrow rzeczywiście zrobił, było wskazanie czarodziejowi jednego z foteli, usytuowanych przy stole z karafką z rżniętego szkła. Sam zasiadł naprzeciw, obserwując badawczo gościa. Rozpoczynanie przyjacielskiej pogawędki od pytań: co u ciebie? uważał za nieśmieszny żart. Dużo łatwiej było po prostu patrzeć - śledzić wzrokiem gościa, nie zdejmując z niego przenikliwego spojrzenia. W tym Hector był przecież najlepszy - w uważnym odczytywaniu poszczególnych gestów, odszyfrowywaniu pojedynczych tików czy wychwytywaniu komunikatów mowy ciała, której nie chciały potwierdzać słowa.

Intratnych interesów w życiu Rudolfa Lestrange ostatnimi czasy nie było zbyt wiele. Zdawać by się wręcz mogło, że miał tendencję do inwestowania w przypadki beznadziejne, jak najpodlejszy hazardzista pakując się w niezyskowne przedsięwzięcia. Bądź niewypłacalne spółki, skoro zabrnęliśmy już w kwestię inwestycji. Podczas, gdy pan Carrow jakże sumiennie wypełniał swoje formularze, kwestionariusze, wnioski i poważną korespondencję, Rudolf równie pieczołowicie wyklinał dzień, w którym uznał, że towarzystwo półmózgów i intelektualnych charłaków było ceną, jaką był w stanie zapłacić za przewidzianą wielkość i triumf. Chuja, a nie wielkość i triumf – tylko wyborowe towarzystwo odpowiadało temu, co widniało na umowie.
Dane mu było jednakże odsapnąć chłodnym, orzeźwiającym powietrzem – odrobinę wilgotnym i stęchłym, to prawda – za murami Azkabanu, gdzie z iście idyllicznych rozmyślań wyrywały go co jakiś czas sapnięcia dementorów czy jęki współwięźniów. Stare, dobre czasy. Ominęło go sporo ludzkich dramatów, o których czytywał później na łamach gazet, kiedy nie był zajęty ukrywaniem się w mniej i bardziej zapchlonych spelunach i kurwidołkach. Czy to możliwe, by przeczytał również coś o państwie Carrow? Nie miał pojęcia. Pamiętał jednak, jak Asteria rozpływała się nad swoimi pięknymi zaręczynami i równie pięknym mężem tak zapalczywie, że Rudolf już nie był pewien, czy bardziej chciało mu się rzygać od tej słodyczy czy od parszywego wina, które serwował im Czarny Pan. List od Carrowa przywołał to wspomnienie, zdeformowaną zjawę z minionego życia, skalaną wadliwością pamięci. Hector Carrow, jebany duch minionych świąt.
Rudolf był zbyt zajęty sobą, żeby odpisać na ten przeklęty list czy pojawić się na czas. Cholera, przez chwilę nawet nie był pewien, czy chce mu się ruszać dupsko do Londynu, żeby spojrzeć na kolejne zapewne bezbronne świecidełko. Znalazł w bibliotece rodowej kolejny zakurzony tom, który wcześniej umknął jego uwadze i nie miał ochoty zamieniać staroangielszczyzny na pretensjonalną nowomowę urzędników ministerstwa. Ale! Intratny interes. Dlatego właśnie z westchnieniem zamknął tomiszcze, punktualnie o godzinie spotkania, żeby znacznie później zjawić się przed drzwiami Carrowa i przeprowadzić z jego skrzatem fascynującą dyskusję o panującej ostatnio aurze.
- Zgubił się pośród ofert matrymonialnych – odparł prosto, oddając skrzatowi swoją szatę.
Mimowolnie zlustrował mężczyznę wzrokiem, dopasowując wizję do zamieszkałej w pamięci zjawy ostatniego ich (a zarazem pierwszego) spotkania. Usatysfakcjonowany czy nie, w końcu skierował spojrzenie w stronę znacznie bardziej interesujących obiektów zainteresowania, a mianowicie pięknie lśniącej karafki i szklanek. Całkiem swobodnie stanął obok stolika, nalewając sobie brandy i pieczołowicie badając woń, kolor i temperaturę trunku, zanim nie zaczerpnął łyka i uznał gust Carrowa za akceptowalny. Usiadł dopiero po chwili, kiedy szklanka stałaby się do połowy pusta czy pełna, a po chwili nawet dłuższej, zerknął na wspomniane pudełko.
- A więc? – zapytał, nie sięgając jeszcze po przedmiot, nie mając ochoty na żadną niespodziankę w postaci irytującej klątwy.

Oczekiwanie od Rudolfa wylewnego powitania, wyciągniętej serdecznie dłoni czy ciepłego uśmiechu na wejściu, oznaczałoby, że to Hector, a nie Asteria, postradał zmysły. W najlepszym razie można było powiedzieć, że traktowali się neutralnie – Carrow nie wpisał się krwią w listę stałych bywalców obiadków u Czarnego Pana, a Lestrange nie szwendał się po Ministerstwie Magii, udając, że jest za pan brat z białą magią. Spotkali się może raz, a i co do tego urzędnik nie miał pewności. Więcej o Rudolfie przeczytał, niż wyłuskał z bezpośredniej rozmowy. Na pewno miał jego akta na biurku w gabinecie szefa departamentu.
Co wcale nie oznaczało, że nie zamierzał skorzystać z jego usług. Potrzebował teraz łamacza klątw; ale nie amatora, który prędzej się zabije, niż potraktuje amulet poważnym zaklęciem. Zależało mu na kimś, kto już po jednym spojrzeniu zorientuje się, z czym dokładnie ma do czynienia. A takich specjalistów było niewielu.
– Przeklęty amulet – wyjaśnił po chwili milczenia Hector, sięgając po butelkę. W samotności poił się winem, w duecie mógł osuszyć butelkę brandy. Prześlizgnął wzrokiem po rozmówcy, zastanawiając się mimochodem, jak najprościej i najszybciej wyłożyć sprawę bez niepotrzebnego strzępienia języka. – Nie znam klątwy, ale chcę się jej pozbyć.
Skoro już oczywistości mieli za sobą – a Carrow nie tylko napełnił swoją szklankę, ale i upił łyk alkoholu – mogli przejść do demonstracji. Hector przywołał skrzata i, z nieczytelnym wyrazem twarzy, wskazał dłonią eleganckie pudełko. Stworzenie opuściło po sobie uszy, ale posłusznie sięgnęło po wieko, odsłaniając źródło problemów. Naszyjnik nadal wyglądał paskudnie i, co najważniejsze, nie wykazywał żadnych nadnaturalnych przypadłości. Nie zaczął lewitować, nie rozświetlił się wszystkimi kolorami tęczy, nie znikł na ich oczach. Carrow uniósł wyczekująco brew, a skrzat, kurcząc się i przystępując nerwowo z nogi na nogę, pochwycił między palce łańcuszek.
Przez pierwsze kilka sekund nic się nie wydarzało. Hector oparł się wygodniej o fotel i, zwilżając usta językiem, czekał na dziwaczny spektakl. Najpierw oczy skrzata uciekły w głąb czaszki. Potem poleciała piana z pyska. Na końcu pojawiły się dreszcze, cichy kwik i czarniejące z wolna opuszki palców, z siniejącymi pazurami. Dopiero po chwili skrzat wypuścił łańcuszek, zwijając się w pokraczną kulkę na podłodze. Jego chlipanie przerwało ciche zaklęcie Hectora, który, kierując różdżkę na amulet, uniósł go i ponownie ułożył w puzderku. Wszystko to trwało zaledwie kilka minut, ale, sądząc po roztrzęsieniu stworzenia, dla niego zdawało się ciągnąć przez wieki. Carrow odprawił skrzata jednym ruchem głowy, dopiero teraz poświęcając Rudolfowi pełnię swojej uwagi, oczekując rozwiązania. Działanie amuletu, choć przydatne w mniej sprzyjających okolicznościach, aktualnie nie stanowiło o jego rzeczywistej wartości. Sentymentalizm nie szedł z Hectorem w parze; czarodziej wolał pozbyć się takich nieistotnych i, z punktu widzenia aktualnie zajmowanego stanowiska, niebezpiecznych przedmiotów. To czarnomagiczne ustrojstwo, które znalazło się w jego posiadaniu przez fascynację małżonki, należało zneutralizować i odesłać do niej z serdecznymi pozdrowieniami.
Ewentualnie sprzedać, o ile ktokolwiek miałby tak pozbawiony dobrego smaku gust.
– Jestem otwarty na sugestie – skwitował Hector, upijając porządny haust brandy. Przymrużył powieki, gdy przyjemnie zapiekło język, a gardło rozgrzała zdradliwa fala. Nie martwił się o skrzata – to on pokazał mu naszyjnik za pierwszym razem. Skoro przeżył już te kilka dni, z pewnością przeżyje i kolejne. – Nie było przy nim żadnej kartki, instrukcji czy dedykacji. Tylko on i niepozorne pudełko. – Nie był do końca pewien, czy Asteria nie otrzymała dodatkowych informacji na temat naszyjnika. Z pewnością nigdzie nie raczyła ich spisać, zachowując jego sekret wyłącznie dla siebie.

Zakończenie sesji pomiędzy Rudolfem a Hectorem z powodu zakończenia fabularnego miesiąca stycznia. Jeśli będziecie chcieli, możecie dokończyć sesję w myślodsiewni.

[z/t x2]