Boczna uliczka

Boczna uliczka

Jedna z bardzo wielu niezbyt długich i jeszcze bardziej wąskich uliczek znajdujących się na Nokturnie. Tak samo zaniedbana i szara jak wszystkie inne, nie jest jednak ślepa. Można nią bowiem przejść bezpośrednio z okolic wejścia na Pokątną aż do samej głównej alei Nokturnu. Mało kto zdaje sobie z tego jednak sprawę, bardzo często nadkładając drogi i nawet nie myśląc, iż tak niepozornie wyglądające przejście pomiędzy kamienicami może okazać się znaczącym skrótem.
Uliczka nie wygląda przyjemnie, w najlepszym razie - przy dobrej pogodzie panującej na zewnątrz - przypominając wejście do jaskini zajmowanej przez akromantule. Nocą lub przy niepogodzie staje się zaś jeszcze bardziej upiorna. Paradoksalnie, nigdy nie zarejestrowano tutaj żadnych niepokojących zdarzeń. Być może sama atmosfera wystarcza, by stwarzać odpowiedni klimat.

Sesja zamknięta z powodu zbyt długiej nieobecności gracza

3 lipca 1980, kiedy popołudnie brata się z wieczorem.

To było jak kończenie z nałogiem, kiedy wypalasz wszystkie papierosy z paczki, niepomny wzmagającego się niesmaku w ustach i duszących pierścieni, zaciskających się stopniowo na płucach. Wypalić wszystkie i od jutra zacząć nowe życie. Byle tylko nigdzie w pobliżu nie było kolejnego opakowania, żadnej zagubionej fajki. Rennard daleki był jednakże od rozstawania się z nikotyną. Tak daleki, że ostrożnie stawiając kolejne kroki na brudnej uliczce Śmiertelnego Nokturnu, machinalnie poprawił zwisającego z kącika ust papierosa. Jego umiejętności chodzenia na obcasach były na szczytowym poziomie, kontynent zdawał się podchodzić do tej kwestii bardziej liberalnie, zwłaszcza w przypadku zagubionych na jego rozległych przestrzeniach bezimiennych ekspatriantów. Kocie łby nie stanowiły jednak najwygodniejszej powierzchni dla tego rodzaju obuwia, szczególnie kiedy dźwigało się pod pachą tuzin owiniętych w poplamione prześcieradło płócien. Nachalne propozycje pomocy ze strony ulicznych maruderów odrzucał niskim warknięciem, które wzbudzało mniej lub bardziej skrajne reakcje. Nie bał się jednak. Nie znajdował się na w tych okolicach po raz pierwszy, nieważne w której wersji siebie.
Zatrzymał się przy odrapanych drzwiach skromnej galerii i otworzył je, budząc niewielka trupią główkę, która zaczęła wyzywać go od złodziei i łajdaków, jednocześnie usiłując przywołać właściciela tego szacownego przybytku. W końcu w głębi korytarza rozległy się ciężkie kroki, a chwilę później uszu Rennarda dobiegł przepity głos mężczyzny:
- Foxy, nie spodziewałem się ciebie więcej zobaczyć… - jego zniknięcie dotknęło przecież obu światów, w których funkcjonował. W obu prędzej czy później zaczęto uważać go za trupa, po prostu w tym szemranym nieco szybciej - istniało w nim w końcu znacznie więcej niebezpieczeństw.
- A jednak jestem. - nie silił się na kobiecy ton, kiedyś go to bawiło, jednak od pewnego czasu modyfikował jedynie swój akcent. - Mam obrazy. - chwycił płótna w obie dłonie i wyciągnął je w kierunku właściciela, który chrząknął i odrzucił na bok prześcieradło. Poskręcane ciała, twarze zamarłe w wyrazie bólu, zmaltretowane członki, połamane kości, martwa natura złożona z rozrzuconych w przestrzeni wnętrzności… Niektóre poruszały się w przedśmiertnych spazmach, inne już zastygły w pozbawionym ruchu królestwie kostuchy. Wiedział, że je tutaj zostawi. W tym miejscu zawsze znaleźli się chętni na tego rodzaju sztukę.
- Wiesz, że nie mogę ci zbyt wiele zapłacić. - ton jego rozmówcy był sceptyczny, ale gadka stała, znana już Rennardowi aż nazbyt dobrze. Nie zależało mu na pieniądzach, nie miał szczególnych potrzeb ani problemów finansowych. Musiał jednak zmazać ślad po starym życiu, a te obrazy były jego cielesną reprezentacją. Niektórych modeli rozpoznawał, tę czy tamtą dłoń pieścił, gdy zaciskała się bezsilnie po raz ostatni.
- Ile możesz mi dać? - zapytał ostro, jakby w rzeczywistości nie spodobały mu się słowa kupczyka, a kiedy ten wymienił swoją cenę, westchnął, ale skinął głową. Kilka galeonów zmieniło właściciela, a zaraz potem Rennard opuścił galerię, jak planował, po raz ostatni. Zatrzymał się kawałek dalej, opierając się ciężko o ścianę, jakby ta interakcja wyssała z niego całą życiową energię. Odpalił za pomocą różdżki kolejnego papierosa i włożył go do ust, zostawiając na białym papierku ślad pomadki w kolorze fuksji. Jego niespokojny wzrok zatrzymał się w pewnym momencie na szczupłym chłopaczku przyczajonym w niedalekim zaułku. Badawcze spojrzenie omiotło go, na lekko zniszczonych butach począwszy, poprzez błyskotki na palcach, na zawadiackim kolczyku w uchu kończąc. Usta same rozciągnęły się w uwodzicielskim, ćwiczonym godzinami przed lustrem uśmiechu. Nie każdemu mężczyźnie bycie kobietą przychodziło z taką samą łatwością, on zaś w sztuce cenił poszukiwanie perfekcji. W głowie zaś plątała się tylko jedna myśl… Przecież to był jego ostatni raz. Pojutrze ślub i wszystko zmieni się bezpowrotnie.

Foxy

3 lipca 1980

Spojrzał na porysowaną tarczę zegarka, który chociaż powinien znajdować się na przegubie szczupłej ręki, został wyciągnięty z kieszeni skórzanej kurtki. Miał jeszcze jakieś dwadzieścia minut, by wymyślić przekonywującą wymówkę. Nie mam twoich pieniędzy, bo...? Wypowiedzenie prawdy w żadnym wypadku nie wchodziło w grę. Nie mógł przecież tak po prostu przyznać, że sporo towaru zamiast w rękach klientów, lądowało w jego nosie. Albo ustach. Całe szczęście kombinowanie miał we krwi i tak też zamierzał się z tego wyłgać. Kombinując. Już dawno obiecał sobie, że tanio skóry nie sprzeda, a kajanie się przed niecierpliwym dostawcą zwyczajnie nie leżało w jego naturze. Wolał raczej unikać problemu, jak na zawodowego dłużnika przystało i nie wykluczał, że i tym razem skończy się podobnie - taktycznym odwrotem. Zdawał sobie sprawę z tego, że analogiczne rozwiązania nie obejdą się bez dalekosiężnych i jednocześnie mniej przyjemnych konsekwencji. Jego postępowanie mogło doprowadzić do znacznie poważniejszych skutków, niż pogrożenie palcem i kilka groźnych min, ale kto na Nokturnie przejmował się jutrem? No właśnie. Na miejsce dzisiejszego spotkania biznesowego ustalono tę ciemną jak dupa trolla, ciągnącą się niemiłosiernie uliczkę, ale postać, którą napotkał jako pierwszą zdecydowanie nie przypominała tęgiego, nokturńskiego pośrednika.  
Najpierw poczuł na sobie wzrok, pod którym mięśnie w okolicy karku zesztywniały. Dopiero po chwili, gdy zdecydował się wyprostować, zlokalizował właścicielkę ów wzroku - nienaturalnie wysoką kobietę, która wcale nie wyglądała, jakby patrzyła na niego przez przypadek. Zawadiacki uśmiech jedynie go w tym upewnił. Chłopak mimowolnie zmarszczył brwi, niegrzecznie się przy tym zagapiając. Ta krótka wymiana spojrzeń wystarczyła, bo obudzić w nim ciekawość.
- Szukasz może czegoś? - spytał, gdy w końcu zdecydował się, żeby podejść. Może gdyby podobne słowa wypowiedział kto inny, chociażby jakiś groźnie wyglądający osiłek, mogłyby wybrzmieć inaczej, bardziej nieprzyjemnie. Ciężko było jednak osądzać tego chłopaka o złe zamiary. Przynajmniej na razie. - Bo ja szukam papierosa, skończyły mi się - dodał po chwili, skacząc wzrokiem od przeraźliwie jasnych oczu, do zwiniętego w bibułkę tytoniu wetkniętego między podkreślone szminką wargi. Sam uniósł dłoń, żeby nerwowo skubnąć zębami skórę na kciuku. Różnica wzrostu zmuszała go do zadzierania głowy, chociaż domyślał się, że w tym przypadku to buty na podwyższeniu grały rolę. W ogóle przy niej czuł się taki... mały.

Nie wiem, czy zagapienie się, które następuje bezpośrednio po zaczepnym spojrzeniu drugiej strony, można uznać za niegrzeczne. Rennard w każdym razie nie wydawał się być zniesmaczony zainteresowaniem chłopaczka, który najwyraźniej złapał się na haczyk niczym naiwna płotka goniąca za tłustą dżdżownicą.
- Chyba właśnie znalazłem.* - odparł, tonem ledwie kilka tonów wyższym od swojego naturalnego, przeciągając jednak manierycznie samogłoski. Potrafił wcielać się w Foxy bez najmniejszego wysiłku, jakby to faktycznie była jego druga skóra, a nie perfekcyjnie przygotowana, lecz mimo wszystko fikcyjna tożsamość. Mówiąc to oderwał spojrzenie od swojego nowego rozmówcy i przeniósł je na pokrytą brudem ceglaną ścianę naprzeciwko. Za poszarpaną firanką na drugim piętrze schowały się jakieś ciekawskie oczy. Uśmiechnął się krzywo, nieważne gdzie rzuciło go życie, ludzie w znamienitej większości pozostawali wszędzie tacy sami: prymitywni, prostaccy, nieskomplikowani… Czuł, jak napięcie powoli opuszcza jego mięśnie, płuca rozprężają się pozwalając na głębsze oddechy a umysł oczyszcza z denerwującego jazgotu. Znajome sytuacje były dla niego niemalże fizyczną pieszczotą, przynosząc wytchnienie i poczucie harmonii. Słysząc kolejne słowa młodzieniaszka, wrócił doń spojrzeniem i leniwym ruchem wyjął papierosa z ust. Pochwycona pomiędzy dwa palce fajka powędrowała następnie w kierunku Perseusza, dłoń zatrzymała się jednak gwałtownie, zanim skóra zdołała dotknąć skóry.
- Jesteś pewien, że to aktualnie twój największy problem? - dopiero kiedy to pytanie rozbrzmiało głucho między nimi, Rennard pozwolił swojemu rozmówcy przejąć papierosa. Latami obserwował ludzi, na tym opierał swoją sztukę. Znał rytm żył, które pulsowały w takt przyspieszonego tętna. Rozpoznawał szczególny rodzaj napięcia mięśni, właściwy dla spodziewającej się ataku ofiary. Wychwytywał delikatne drgnienia gałek ocznych, które nieustannie rozglądały się za zagrożeniem. Obserwował. Uczył się. Analizował.
Z pozoru jednak wydawał się być średnio zainteresowany całą interakcją. Oparł się wygodniej o ścianę i nieuważnie odgarnął z twarzy zagubionego loka koloru blond. Ach tak, zapomniał już nawet, na jakie przebranie ostatecznie się dzisiaj zdecydował. Całości kostiumu dopełniała pamiętająca lepsze czasy, acz wciąż sugerująca majętność posiadacza, szata z barwnego jedwabiu. Foxy była przecież artystką, wizjonerką, dekadentką… Wyciągnął zza pazuchy paczkę papierosów, wysupłał z niej jednego i ponownie podpalił go różdżką. Zaciągnął się głęboko, a kiedy szary dum opuścił już jego płuca, zajrzał do opakowania i rzucił je bez uprzedzenia chłopaczkowi. Wcale nie bezinteresownie. Dobrze wiedział, że ludzie nie lubią być nikomu nic dłużni, szczególnie nie tutaj. Co innego okraść kogoś, albo oszukać, polegając na własnym sprycie i umiejętnościach. Co innego zaś dostać coś za darmo, takie należności zwykle budziły wewnętrzną potrzebę ich spłacenia. Okaże się, do jakiego rodzaju nieszczęśników należał ten tutaj. Rennard niewiele przecież tracił, poza swoim czasem.

*Jakże pomocnym dla Rennarda okazuje się brak odmiany czasownika przez rodzaje w języku angielskim! Po polsku ciężej byłoby mu konfundować biedne ofiary.

Wpatrywał się przez chwilę w twarz górującej nad nim postaci, a jego brwi drgnęły w zaskoczeniu. Czy odpowiedź, która padła z jej ust faktycznie wybrzmiała tak kokieteryjnie, czy może sam dopisywał słowom znaczenie? Nie zdziwiłby się, gdyby ta druga opcja okazała się być tą prawdziwą, dlatego zamierzał postępować ostrożnie.
- Tutaj? Na Nokturnie? - spytał z niedowierzaniem, posyłając krótki uśmiech swojej rozmówczyni. Cóż, ulica Śmiertelnego Nokturnu miała różne oblicza i chociaż wielu dorabiało się tu fortuny zapewniającej wygodne i dostatnie życie, to nie oni byli twarzą tej ponurej, czarodziejskiej dzielnicy. Tymczasem dym z tlącego się papierosa nieprzyjemnie drażnił nałóg Perseusa, wzmagał głód i przypominał, że od kilku godzin oddychał jedynie brudnym, nokturńskim powietrzem, w którym brakowało nikotyny. Był tą wspomnianą wcześniej, tłustą dżdżownicą. Każda kolejna porcja tlenu wiązała się z przykrym zawodem. Brakowało w niej tego jednego, gęstego składnika, przez co chłopak nie mógł skupić się na dłużej na twarzy nieznajomej. Brązowe spojrzenie coraz to przeskakiwało do wyjątkowo męskiej dłoni dzierżącej papierosa. Przygryzł wargę. Wydawała się z nim drażnić. Wzbudzać głód jeszcze mocniej. W końcu przejął papierosa i bez oporów wcisnął go między swoje wargi. Postanowił najpierw uspokoić goniące, zniecierpliwione myśli, a dopiero potem skupić się na zadanym pytaniu. Zaciągnął się mocno i łapczywie, a żar aż strzelił, prędko pochłaniając bibułkę i jej zawartość. - A co, jesteś wróżką, która załatwi pozostałe dwa problemy? - Rzucił jej kolejne, ciekawskie spojrzenie. W jego głosie nie było nawet cienia kpiny, raczej spora dawka rozbawienia. W końcu trochę wyglądała jak wróżka - jej jedwabna aparycja odcinała się od brudnej, ceglanej ściany, jasne włosy wygładzały surowość ciemnej alejki, a barwny makijaż ożywiał to obskurne miejsce. Tylko to jasne, niepokojące spojrzenie... Nie zdziwiłby się, gdyby za te wspomniane życzenia musiałby oddać swoją duszę. Teraz pozostawało tylko pytanie czy by to zrobił. Zaskoczyło go, że faktycznie zastanawiał się nad odpowiedzią.
Z zamyślenia wyrwała go szybująca w jego kierunku paczka papierosów, którą udało mu się przycisnąć wolną ręką do klatki piersiowej, zanim spotkała się z brukiem. Było w tym więcej szczęścia, niż faktycznego refleksu, który został już dawno wyżarty przez najróżniejsze używki. Odchrząknął. Tego się nie spodziewał.
- Dzięki, nie musiałaś - wymamrotał. Ten pozornie szczodry gest nieco zachwiał tą pozą uśmiechniętego chłopaczka sprzed chwili.

A więc miał do czynienia z nałogowcem. Podejrzenie to pojawiło się w głowie Rennarda już po pierwszych oględzinach Persy’ego, niczym płoche zwierzę gotowe czmychnąć w gąszcz jego myśli. Kiedy jednak gryzący, nikotynowy dym wypełnił pozostałe pomiędzy ciałami powietrze, źrenice chłopaczka rozszerzyły się gwałtownie. Zbyt gwałtownie, aby mógł być przygodnym palaczem. Na twarzy Rena odbiło się zamyślenie, niczym cień przemknął również wyraz żądzy. Czy jego oczy, najszczersza z widocznych gołym okiem części ciała, tak samo zareagowałyby na pieszczotę? Na ból? Przełknął ślinę. Jabłko Adama podskoczyło lekko, zręcznemu obserwatorowi dając podstawy do snucia przypuszczeń na temat ukrytej tożsamości tajemniczej persony.
- Czasem wystarczy jedynie uważnie patrzeć. Nawet na Nokturnie mogą kryć się skarby. - wiedział, że jego wypowiedzi budzą w młodzieniaszku zmieszanie. Tego właśnie pragnął, bo zdezorientowaną ofiarą łatwiej było sterować, zmusić ją do podążania za przysłowiową marchewką, prosto w sidła. Zaśmiał się krótko, chrapliwie, kiedy Perseusz w końcu przechwycił papierosa i łapczywie wsadził go sobie do ust. Czy z taką samą zachłannością obejmowałby wargami inne rzeczy? Na twarzy chłopaka została smuga fuksji, kusząc i nęcąc, sprawiąc, że w czubkach palców Lestrange’a pojawiło się nieprzyjemne mrowienie.
- Nie, nie wróżką. Kimś znacznie ciekawszym. - odparł, powstrzymując siłą woli ledwie widoczne drgnienia dłoni. Umieściwszy papierosa w kąciku ust, opuścił ją i schował w kieszeni, zaciskając w pięść. Powolna utrata panowania nad własnym ciałem zwykle oznaczała, że znajdował się u szczytu równi pochyłej, skąd droga prowadziła tylko w dół, prosto w spiralę mrocznych pragnień. Czy był jednak na to gotów? Problem w tym, że nie planował podobnego spotkania. Nie szukał ani ofiary, ani kochanka. Nie szukał nawet kogoś, kto spełniłby się w obu tych rolach. A jednak wciąż stał tutaj, bawiąc się i plotąc pajęcze nici, które później spełniać miały funkcję sznurków marionetkarza. Dlaczego? Stojący przed nim chłopak nie był nawet aż tak przystojny. Raczej zaniedbany, zniszczony życiem, które prowadził. A jednak było coś, co Rennarda w nim ciekawiło. Jakby ktoś skradł jego duszę i zostawił pustą skorupę, skazaną na powolny rozkład. Ren, wbrew rozsądkowi, chciał tę duszę odzyskać i zatrzymać dla siebie.
- Dwa problemy, mówisz? To niezbyt wiele. - spojrzenie błękitnych oczu stało się uważne, przeszywające. - W takim wypadku wszystko zależy od ich natury. - dodał i uśmiechnął się kącikami ust, z których powoli, wraz z każdym papierosem, ścierał się jaskrawy kolor pomadki. - Zabawmy się, co ty na to? - rzucił, przekręcając się lekko i opierając o ścianę tym razem ramieniem - O co byś mnie poprosił, gdybym był złotą rybką albo dżinem, zaklętym w starej lampie? - tym razem ton stał się jawnie kokieteryjny, uwodzicielski, jakby Rennardowi naprawdę zależało na tym, aby Perseusz przystąpił do jego gry.
Podziękowanie zbył jedynie machnięciem ręki, jakby ta drobna uprzejmość tak niewiele go kosztowała, że nie warto było o niej dalej wspominać. Zauważył jednak delikatną zmianę w nastroju chłopaka, jakby nie był on przyzwyczajony nawet do tak znikomych gestów życzliwości. Jeśli Rennard się w tej kwestii nie myli, jego zadanie mogło okazać się jeszcze łatwiejsze, niż przypuszczał.
Wciąż jednak pozostawało mu odpowiedzieć sobie na podstawowe pytanie: czego właściwie chciał od Perseusza.

Foxy mogła dojrzeć, jak Perseus marszczy brwi, przez chwilę skupiając uważny wzrok na czymś niżej niż twarz pokryta makijażem. Czyżby chłopak dopiero teraz zwrócił uwagę na charakterystyczną wypukłość na jej szyi? Cóż, widok ten z pewnością dorzucił kolejną garść wątpliwości do i tak sporego stosu.
- Może nie jestem zbyt dobrym obserwatorem - wygiął wargi w krzywym uśmiechu, tworząc tym samym kontrast z gorzkim charakterem wypowiedzi. - Kto może być ciekawszy od wróżki spełniającej życzenia? - Odpowiedział z teatralnie wyolbrzymionym niedowierzaniem, ponownie unosząc na nią wzrok, który wcześniej skupiony był na unoszonym pod nos papierosem. W brązowym spojrzeniu odbijało się kilka bladych iskier rozbawienia. Ta rozmowa była tak inna. Różna od tych wszystkich dotychczasowych wymian na Nokturnie polegających głównie na dywagacjach o cenie, czy jakości produktu. Pogróżkach, kombinacjach, prośbach, błaganiach. Miał dziwne wrażenie, że chociaż na chwilę trafił do odległej rzeczywistości, a wszystko za sprawą kolorowej kiecki i szminki w kolorze fuksji. I nie zamierzał zbyt szybko wracać. Przecież gdyby nie pragnął tego uczucia, nie sięgałby tak często po używki ciekawsze niż tytoń. Teraz i on oparł się ramieniem o ceglaną ścianę. Obrócony przodem do swojej rozmówczyni tylko co jakiś czas zwieszał wzrok pod naporem intensywnego spojrzenia. Chociaż ton Foxy dawał mu do zrozumienia, wręcz krzyczał, jasno deklarując zmysłowy charakter rozmowy, przez głowę Perseusza przegnały nieprzyjemnie rzeczywiste pragnienia. Jakby na chwilę przypomniał sobie o realności niektórych problemów z nadzieją, że nieznajomy z ciemnej alejki mógłby mu pomóc. Zaciągnąwszy się po raz ostatni papierosem, szybko przegnał nieprzyjemne myśli. Niedopałek wylądował pod podeszwą, a jedyny ślad po bibułce wciąż różowił usta chłopaka.
Nagły, pozbawiony rytmu odgłos ciężkich kroków wywołał w nim natychmiastową reakcję, przerywając ich rozmowę. Perseus wyprostował się i obejrzał przez ramię szybkim ruchem, w jednej chwili decydując, że jednak nie ma nastroju na spotkanie z wierzycielem. I tak nie miał przy sobie pełnej sumy, więc czemu nie powodzić go jeszcze trochę za nos? Przecież był mistrzem przekładania obowiązków w czasie, więc czemu by nie zrobić tego ponownie?
- Zacząłbym od znalezienia się gdzie indziej, to na pewno - odezwał się dopiero, gdy właścicielem kroków okazał się jakiś podpity przechodzień, który rzucił ich dwójce krótkie, przymglone spojrzenie, a potem znikł po drugiej stronie ciemnej uliczki. - Ale nie wierzę, że na tym świecie cokolwiek jest za darmo - dodał, wpatrzony w Foxy tym razem nieco bardziej uważnie. Starał się uwypuklić w swojej wypowiedzi i tak wyraźną już aluzję. - Nawet od złotej rybki.

Uśmiechnął się krzywo na stwierdzenie chłopaka. Mogło mieć one podwójne dno, ale podobnych sygnałów z jego strony było na razie zbyt niewiele, aby Ren mógł być czegokolwiek pewien. Prawdę mówiąc, nie robiło mu jednak różnicy, czy Perseusz domyśli się jego prawdziwej płci. Nie przeszkadzałoby mu to w najmniejszym stopniu. Właściwie byłoby nawet wskazane. Bo choć czasem wykorzystywał do cna niewieście powaby Foxy, jej podstawową funkcją nie było uwodzenie kolejnych, nieświadomych niczego ofiar. Miała stanowić zasłonę dymną dla jego prawdziwej tożsamości, co zaś bardziej niż kobieta, artystka, bywalczyni półświatka, mogło być dalsze od codziennego wizerunku sztywnego, wycofanego arystokraty? Jemu nic bardziej dlań stosownego nie przyszło do głowy.
- Ja. - odparł krótko, dobrze wiedząc, że w ten sposób nie zaspokoi ciekawości chłopaka na temat swojej osoby. Oczekiwał jednak, że to nie on będzie w tej relacji od zaspokajania… Oczywiście ludzkie relacje działały zgodnie z zasadą „coś za coś” i „ręka rękę myje”. Jego jakże błyskotliwy rozmówca miał rację: na tym świecie niemalże nic nie było za darmo. Po prostu czasem cena wydawała się na pozór nieadekwatna do usługi.
Powiedziałby z resztą może coś więcej, gdyby Perseusz i bez tego nie wydawał się zafascynowany jego osobą. Właściwie to tą wykreowaną personą, która i samego Rennarda potrafiła pochłonąć na całe godziny. Nie dziwił się więc chłopaczkowi. Foxy musiała wyróżniać się z towarzystwa, do którego przywykł. Poddając się w końcu przemożnej potrzebie, wyciągnął drżącą dłoń i potarł palcami usta Persy’ego. Na opuszkach pozostało mu ledwie widoczne wspomnienie intensywnej fuksji, jakby wszystko, czego dotknął, traciło naraz swą intensywność i żywotność. Och, jak chciałby namalować te usta. Spękane, spierzchnięte, zużyte.
W tym jednak momencie, cały eklektyzm uleciał spomiędzy ich ciał. Perseusz bowiem spiął się i zerwał na moment kontakt wzrokowy. Mięśnie Rennarda napięły się w wyrazie sprzeciwu, a przez twarz mignął mu wyraz niezadowolenia, który ukrył w chmurze nikotynowego dymu. Dopaliwszy papierosa, rzucił go niedbale na bruk pod ich nogami i otrzepał resztki popiołu z barwnej kreacji.
- Nie mylisz się, mam swoją cenę. Nie należę do tanich osób. - w tym momencie uśmiechnął się, być może trochę upiornie, na dwuznaczność tej wypowiedzi - Jeśli jednak niewiadoma nie nie wydaje ci się gorsza niż to, co czeka cię tutaj, zapraszam cię na obiad. - cała zabawa polegała na tym, żeby ofiara miała wrażenie, że dobrowolnie wchodzi coraz głębiej w pułapkę. Do niczego go przecież nie zmuszał, prawda? Jeszcze, w każdym razie.
- Moim skromnym zdaniem bardziej pasuję na Dżina, niż złotą rybkę. - rzucił jeszcze przekornie, odsuwając się wreszcie od ściany, od Percy'ego, z oczywistym zamiarem opuszczenia tej uliczki. Niezależnie od decyzji chłopaka, nie planował spotkania z jego wierzycielami.

Prychnął z rozbawieniem, gdy z ust Foxy padło to krótkie, nic niewyjaśniające ja. Miała aż tak wysokie mniemanie o sobie i o swoich możliwościach, by z całkowitą pewnością uznawać własną wyższość nad legendarnymi tworami pokroju wszechmogących Dżinów? Wzbudzało to w Perseusie nieopisaną ciekawość, bo chociaż rozsądek podpowiadał, że karmiony jest bajkami, chęć przerwania nokturńskiej rutyny zdawała się krzyczeć o wiele głośniej. Jego wzrok stał się jeszcze bardziej rozbiegany, nawet jeśli dźwięki obcych kroków ustały na dobre. Najwyraźniej wypalony papieros nie wystarczył, by uspokoić pędzące myśli chłopaka. Jego ciało już zaczynało tęsknić za mocniejszymi substancjami, czego nie był jeszcze do końca świadom. Jakby na tę chwilę obecność Foxy była wystarczającym stymulantem w jego głowie. I chociaż wargi miał spierzchnięte i suche, jej dotyk połaskotał go elektryzująco, przeszył dreszczem, który rozbiegł się zaraz przed gwałtowną, nerwową reakcją.
- Mimo wszystko najpierw wolałbym wiedzieć, czy jestem ją w stanie zapłacić - odpowiedział wolniej, rejestrując ten przedziwny uśmiech, który wykwitł na jej twarzy. Powinien odwrócić się na pięcie i odejść. Odpuścić sobie dzisiejszy wieczór, deportować się do mieszkania w mugolskiej części Londynu. Wetrzeć działkę śluzu toksyczka i odpłynąć na kilka dobrych godzin, bo jakiś cichy głos w jego głowie podpowiadał mu, że rozrywka z Foxy może być okupiona bardziej drastycznymi konsekwencjami, niż przedawkowanie. A może przesadzał? Może klimat tej ciemnej alejki płatał mu figle, dopisując do zwykłego obiadu niepotrzebne zmartwienia?
Kobieta ruszyła przed siebie. A Perseus? Gryzł się z myślami, nie spuszczając z niej wzroku. Obserwując jak oddala się nieśpiesznie. Nie kręciło go bezpieczne rozwiązanie, chociaż wiedział, że dawny on bez wahania by je wybrał. Ale czy chciał skazywać się na powracające myśli? Pytania na temat osoby, która tak dobitnie deklarowała, że jeśli pójdzie za nią za ten przysłowiowy most, nie będzie się nudził? Przecież nie był bezbronnym dzieciakiem, który da się wodzić za nos, a przynajmniej w takim przeświadczeniu trwał, gdy w końcu podjął decyzję.
- Cholera - rzucił pod nosem. Ostatni raz obejrzał się przez ramię, a potem ruszył żwawym krokiem, by móc dogonić swoją towarzyszkę.

---

z/t x2

William Durham. Czarodziej rasy białej. Wiek – 28 lat. Około 186 centymetrów wzrostu. Szczupła budowa ciała. Włosy brązowe. Oczy niebieskie. Tatuaż w kształcie smoka po lewej stronie żeber. Podejrzany o nielegalny handel niebezpiecznymi stworzeniami, takimi jak fumi i arachna morska. Ostatni raz widziany w okolicach Śmiertelnego Nokturnu 20 maja 1980 roku. Przeglądał tę teczkę przynajmniej kilkadziesiąt razy w przeciągu ostatniego miesiąca w nadziei, że uprzednio pominął jakieś drobne detale, które pomogłyby mu namierzyć czarnoksiężnika. Niejeden pozazdrościłby mu pamięci, bo treść aktówki mógłby już wyrecytować co do zdania, nawet gdyby ktoś przebudził go w środku nocy. Niestety skurwiel jakby zapadł się pod ziemię, a mimo że Nicholas uruchomił wszystkie kontakty, jakie się dało, nijak nie mógł natrafić na choćby małą wzmiankę o jego nowej kryjówce. Nie zamierzał się jednak poddawać. W końcu od czego ma się przyjaciół? Nie swoich, rzecz jasna.
Tydzień wcześniej wparował do jednego ze sklepów na nokturnie w poszukiwaniu brodatego sprzedawcy, który miał mu ułatwić to niezbyt owocne do tej pory polowanie. Mężczyzna od wejścia zmierzył go złowrogim spojrzeniem; nie musiał nawet pokazywać swojej odznaki. Niełatwo przekonać kogoś takiego do współpracy… chyba że w kieszeni niesie się wypełnioną po brzegi galeonami kiesę. Solidarność czarnoksiężników nie ma bowiem racji bytu tam, gdzie do ugrania pozostaje całkiem spora sumka. Każdy ma swoją cenę, a nie ma lepszej opcji niż trwonienie majątku ojczulka na łapanie takich szumowin jak Durham.
Niedługo po tej wizycie dziadek rozpuścił plotkę, jakoby znalazł klienta na jeden z oferowanych przez poszukiwanego towarów, a kilka godzin później młody Avery otrzymał informację o dokładnej dacie i godzinie spotkania. Wydawać by się mogło, że sprawa załatwiona, ale Nico zdawał sobie sprawę z tego, że podejmuje spore ryzyko. Nie spodziewał się, by został wystawiony przez sprzedawcę, który po takiej zagrywce najpewniej musiałby spakować manatki i wynieść się ze śmiertelnego nokturnu. Obawiał się raczej tego, że jego ofiara nie jest na tyle głupia, by rzeczywiście zgodzić się na postawione przez niego warunki. Niewykluczone było również to, że William sam wyśle jakiegoś zaufanego pośrednika, chociaż w takim wypadku jego przesłuchanie mogłoby go przybliżyć do odnalezienia przełożonego. Cóż, na szczęście zawartość rodzinnej skrytki pozwalała mu na podobne zagrywki. A nie oszukujmy się, od zabawy w chowanego o wiele bardziej wolał grać w berka.
Jeszcze raz spojrzał na zegarek, a widząc że czas go nagli, odłożył teczkę do szuflady biurka i naprędce dopił kilka ostatnich łyków zdrowotnej herbaty z lawendy. Zawsze lubił ją parzyć, bo jej zapach przypominał mu o zmarłej matce. Najchętniej wymazałby za to z pamięci jej smak, który może i nie byłby najgorszy, gdyby nie to, że tę cholerną herbatę pijał zwykle z musu, tylko po to, by uniknąć tragicznych w skutkach omamów. Zdecydowanie źle zaczął ten dzień. Pozostawała mu jedynie nadzieja, że przygotowana wcześniej zasadzka wynagrodzi wszelkie inne niedogodności. Zakasał więc rękawy bielutkiej koszuli i teleportował się do położonej tuż za rogiem sklepu uliczki, by zza załomu muru uważnie obserwować rozwój wydarzeń.

Nie był to jakiś szczególnie fortunny dzień w życiu Reevesa. Zaczęło się od zatłoczonych ulic Londynu i związanych z nimi zapełnionych do maksimum pojemności sklepów, a skończyło na zdrowym bólu głowy, gdy okazało się, że w sklepie z akcesoriami malarskimi akurat tego dnia była jakaś wycieczka wrzeszczących ludzkich pąkli. Nie chcąc mierzyć się z siłami, których opanować się nie dało - to jest szanownych matek, patrzących na jego krzywe miny z tonami dezaprobaty - ewakuował się stamtąd jak najszybciej. Przechodząc na Nokturn też mógłby znaleźć to czego było mu potrzeba, prawda? W końcu farby są wszędzie. Może przy okazji trafi mu się zestaw o szczególnych właściwościach. Już sama myśl o istnieniu takowego napełniła go dozą niezdrowej ciekawości, którą pragnął natychmiast zaspokoić.
Przechadzał się leniwie po uliczkach, masował jeszcze skronie i próbował dojść do siebie po harmidrze, w którym znalazł się przed kwadransem. Złota łuna zachodzącego słońca muskała szczyty budynków i opadała gładko na jego plecy, prześlizgnąwszy się pomiędzy budowlami. Szedł dalej, nie zauważając cienia, który czaił się za nim już od jakiegoś czasu… a może raczej sprawiając takie wrażenie. Kiedy jednak po raz trzeci minął tę samą witrynę, a milczący obserwator nie był łaskaw zdradzić powodów, dla których ewidentnie za nim łaził, poczuł, że powinien coś z tym zrobić. Przez cały dzień chodziło za nim przedziwne przeczucie, że coś niedługo się stanie. Oczywiście, nie było ono umotywowane niczym konkretnym, dlatego narosło do rangi nadzwyczaj go niepokojącej, a teraz to… Normalnie pewnie nieszczególnie by się tym przejmował. Przez te wszystkie lata niejednokrotnie już przekonał się, że wcale nie tak łatwo jest go zamordować. Jedno czy dwa zaklęcia ciśnięte prosto pod żebra nie były czymś, przez co bałby się spacerku po ulicy, a nawet wprost przeciwnie. Mimo tego po ostatnich dość dziwnych zresztą wydarzeniach w Londynie, Reeves nie czuł, że opuszczona garda jest tym, czego w tym momencie potrzebował. Ot tak, na wszelki wypadek warto było mieć oczy z tyłu głowy. Mimo niepokoju zdecydował się na zrobienie zakupów. Był przekonany, że pójdą mu one szybko i sprawnie. W dodatku kompletnie nie spodziewał się, ze to właśnie na ten ruch czekał jego tajemniczy obserwator. Co takiego miało być specjalnego w paczce zaczarowanych farb? Co więcej, co nielegalnego? Wychodząc z przybytku, skręcił za róg i widząc kątem oka rąbek białej koszuli, wreszcie nie wytrzymał.
- Czego ty chcesz, do jasnej cholery? Autografu potrzebujesz, czy jesteś zboczony i tak po prostu się gapisz? - Przy tych słowach wyprostował się, omiatając uliczkę nieustępliwym spojrzeniem niebieskich tęczówek i mrużąc lekko powieki, kiedy blask słońca zaigrał w jego włosach. Paczkę z farbami, zawiniętą w niepozorny, brązowy papier obracał w dłoniach, jakby zastanawiał się, co powinien z nią zrobić.

Czekał przyparty do chłodnego muru, w duchu przeklinając siebie samego, że wpadł na tak idiotyczny pomysł. Kolejne minuty mijały bowiem nieubłaganie, wystawiając na próbę jego cierpliwość, a nic nie wskazywało na to, by ktokolwiek przekroczył dzisiaj próg wybranego przez niego na zasadzkę lokalu. Już miał zamiar opuścić swoją kryjówkę, kiedy nagle w oczy rzuciła mu się postać, której aparycja odpowiadała tej opisanej w zamkniętej w szufladzie teczce. Nie zamierzał jednak przedwcześnie świętować zwycięstwa. Świadek w tej sprawie zniknął z pola widzenia zanim doszło do sporządzenia sensownego rysopisu, a zdawkowe informacje na oznakowanych pieczęcią ministerstwa kartach mogły okazać się mylące. Małe światełko w tunelu dostrzegł dopiero wtedy, kiedy faktycznie czarodziej zboczył w kierunku sklepu i pociągnął za klamkę. Równie szybko światełko to jednak przygasło, kiedy zza rogu po drugiej stronie ulicy wychyliła się sylwetka jeszcze innej postaci, która najwyraźniej upatrzyła sobie ten sam cel obserwacji. Czy to Durham kontrolował sytuację z bezpiecznej odległości? Młody Avery wytężył wzrok, by dokładniej przyjrzeć się tajemniczemu jegomościowi, ale ostatecznie pokręcił jedynie głową z wyraźnym zrezygnowaniem. Wzrost i postura nijak nie odpowiadały bowiem treści aktówki, a i chłopaczek ostatecznie podążył w swoim kierunku, udowadniając tym samym, że na miejscu zdarzenia znalazł się dziełem przypadku. Pozostawało więc czekać, mając nadzieję, że to rzeczywiście handlarz żywym towarem zapomniał o ostrożności i połknął zarzucony na niego haczyk.
Przełknął głośno ślinę, krzywiąc się na skutek pozostałego w ustach posmaku lawendy, a zaraz po tym wyciągnął swoją różdżkę, która – nie dało się ukryć – pozostawała najskuteczniejszym argumentem w dyskusji. Nie mógł zresztą wykluczyć tego, że ten przypadkowy przechodzień śledzący obiekt jego zainteresowania nie spalił czasem jego kryjówki, więc każda sekunda, nawet ta przeznaczona na sięgnięcie do paska spodni mogła zaważyć o czyimś życiu. A mówiąc dokładniej, jego życiu, z którym przynajmniej w najbliższym czasie nie miał zamiaru się jeszcze rozstawać. Nasłuchiwał charakterystycznego trzasku zamykanych drzwi, a kiedy tylko go usłyszał, skierował koniuszek tarninowego drewna w pierś wychylającego się z głównej ulicy przeciwnika. Tak jak się domyślał, właśnie tyle mu pozostało z jakiegokolwiek elementu zaskoczenia… Co więcej, słowa które dotarły do jego uszu nie zwiastowały szczęśliwego zakończenia tego wieczoru. Rżnięcie głupa tuż przed twarzą raczkującego aurora mogłoby się bowiem wydawać sprytną zagrywką, ale jeśli poszukiwany faktycznie byłby na tyle sprytny, najpewniej w ogóle by się tutaj nie pojawił lub wysłałby swojego pośrednika.
Spojrzał ukradkiem na trzymane przez mężczyznę zawiniątko, upatrując w nim swej ostatniej iskierki nadziei, aż wreszcie wsunął lewą dłoń do kieszeni płaszcza i pomachał facetowi przed oczami swoją odznaką. Nadal mierzył również do niego różdżką, ale jakby z mniejszym niż wcześniej zapałem, a i w jego twarzy można było dostrzec pewną nutę rozczarowania. Dzięki aurorskiej blaszce nie musiał się chociaż żałośnie tłumaczyć z tego, że nie jest żadnym zbokiem, co niewątpliwie stanowiłoby już wyraz totalnej kompromitacji. Kurwa. Wszystko jak krew w piach.
- Odwiń papier. – Rozkazał stanowczym tonem, ale chyba sam już nie wierzył, by w środku znalazł to, czego szukał. Po prostu brnął w zaparte z subtelnym grymasem na twarzy, a uciekające w kierunku sklepowej witryny spojrzenie zdradzało, że tak naprawdę wcale nie jest zainteresowany zakupami zatrzymanego. Nawet najpotężniejsze zaklęcie nie pozwoliłoby ukryć w tym zawiniątku żywego stworzenia, które Durham miał zademonstrować jego wtyczce przed finalną wymianą przez nią kontaktów pomiędzy sprzedawcą a kupującym. Dziadyga raczej go nie zdradził, po prostu jego obiekt poszukiwań nie był tak głupi, jak mu się wydawało i nie dał się nabrać na tak tandetny fortel. Na samą myśl o tym, że pieprzony handlarz będzie mu spędzał sen z powiek przez kolejne dni albo i miesiące miał ochotę przywalić komuś w twarz. Na służbie nie wypadało, toteż jedynego pocieszenia starał się upatrywać w podejrzanych zakupach Emery’ego, dzięki którym mógłby chociaż przyłapać na gorącym uczynku jakiegoś frajera. Wszak nie chciał przecież, by cały ten teatr poszedł całkiem na marne.

Na reakcję Reevesa nie trzeba było długo czekać. Rozszerzając wargi, uśmiechnął się w sposób, który nie pozostawiał ani grama wątpliwości co do znaczenia tego wyrazu twarzy. Widniała na niej pewna gorycz, wymieszana z niewypowiedzianą na głos satysfakcją. Widząc przed sobą aurora, czającego się na niego tuż przed zmrokiem, połączył kropki niezwykle sprawnie. Nie wpadł jednak na to, że powód wizyty funkcjonariusza może być inny, aniżeli ten, który umyślił sobie w całej swojej podejrzliwości. W sumie trudno było mu się dziwić. Emery miał za uszami o wiele więcej, niż przeciętny obywatel. Reagowanie kamienną twarzą na stróżów prawa nie mogło być dobrym planem na przetrwanie. A przynajmniej jeszcze mu się nie zdarzyło, aby na któregokolwiek z nich zadziałał jego urok osobisty, a nie pękata sakiewka czy piąchopiryna zaserwowana na miejscu. W dodatku naprawdę trudno było przy okazji tego zatrzymania mówić o jakimkolwiek respekcie do władzy dzierżącej odznakę. Gówniarz, który nią wymachiwał, zdawał się mieć jeszcze mleko pod nosem, a mimo to zdołał zdobyć się na rzucenie w jego kierunku rozkazu. Uniósł jeszcze wyżej własną brodę, odpowiadając w ten sposób na wymierzoną w siebie różdżkę.
- Od kiedy robienie zakupów stało się nielegalne? - Zapytał, przechylając lekko głowę w bok, aby zejść z drogi biegnącemu po niebie słońcu i móc spojrzeć na dzieciaka z odznaką bardziej otwarcie. Widział go dobrze już wcześniej, co zawdzięczał ponadprzeciętnemu wzrokowi nadnaturalnego, ale nie chciał zdradzać się z tym prędzej, niż byłoby to konieczne. Głównie z uwagi na to, że mógł wcale nie mieć racji. W końcu co to byłoby, gdyby okazało się, że faktycznie to tylko rutynowa kontrola, a nie wpychanie go w sidła na niedźwiedzie? Nie wierzył w to, chociaż bardzo pragnął, aby tak właśnie to wyglądało.
Wreszcie jego twarz złagodniała. Wcale nie wydawał się chętny do dzielenia się z kimkolwiek zawartością swojej paczuszki, ale nie sprawiał już wrażenia tak skrajnie negatywnie nastawionego. Konfrontowanie się, zamiast udawanie nieświadomego, przyniosło mu pewną ulgę, z której zamierzał chociaż przez krótką chwilę skorzystać. Pewnie tuż przed tym, jak gówniarz postanowi jednak zamknąć mu na łapach srebrne kajdany, za powód zastosowania tego niezbędnego środka bezpieczeństwa podając obrazę funkcjonariusza publicznego.
- Poproszę o sporządzenie protokołu z przeprowadzonych czynności. - Odezwał się ponownie, patrząc panu nie-magimilicjantowi prosto w oczy. Nie odezwał się ani słowem na temat tego, co sądzi o tej interwencji, ale zarazem wcale nie musiał. Stażysta w biurze aurorów nie powinien czasem łapać złoli, zamiast sprawdzać przechodniom torby z zakupami i to celując w nich różdżką?
- Byłbym wdzięczny, gdyby przy okazji opuścił pan różdżkę, panie Avery. Nie wydaję mi się, abym dał panu powód do czucia się zagrożonym. - Dodał, uśmiechając się z niespodziewaną uprzejmością, chociaż jego oczy pozostały chłodne. Nie zamierzał jednak stawać okoniem, bo przecież prędzej czy później mógłby zmusić go chociażby do oddania paczki… ale tak dla zasady warto było nie zgadzać się na to od razu.
Chwycił za skraj pakunku i bardzo powoli rozwinął brązowy, cienki papier. Wewnątrz znajdowało się zwykłe, czarne pudełko wielkości dwóch kobiecych dłoni. Nie czekając na kolejną komendę, uniósł wieko, aby zaprezentować swój nielegalnie pozyskany, importowany zestaw fluorescencyjnych farb do ciała oraz kilka rzadkich egzemplarzy, które poruszały się w słoiczku w rytm przypominający bicie serca. Sztuczna krew, idealna do namalowania Esmeraldy.

Mógłby skłamać, że tym oto zatrzymaniem realizował wyłącznie z góry zarządzony przez biuro aurorskie plan rutynowych kontroli, ale dławiące jego serce gorycz i rozczarowanie całkiem odebrały mu chęci do rozmowy. Milczał więc uparcie, nie rezygnując jednocześnie ze swej stanowczej postawy, ale świadomość popełnionego błędu niestety wypełzała na jego twarz, przez co robienie dobrej miny do złej gry nie wychodziło mu najlepiej. Jego dziecinna aparycja nigdy nie sprzyjała budowaniu autorytetu, ale tym razem nie miała nawet tak dużego znaczenia, skoro sam wcześniej wykopał sobie głęboki dół, w którym teraz zapadał się aż po same kostki (albo i kolana). Optymizmem nie napawało go również zachowanie Reevesa, wszak uniesiona przez niego wyżej broda jasno podpowiadała, że ten nie ma niczego do ukrycia. I rzeczywiście – nie miał - a w końcu na widok zawiniętych papierem przyrządów do malunku Nicholas opuścił różdżkę w poddańczym geście, nie kryjąc niesmaku pozostałego po tej nieudanej interwencji.
- Kto, do cholery, kupuje pędzle na śmiertelnym nokturnie… – Burknął wściekły pod nosem dopiero wtedy, gdy ten pieprzony cwaniaczek zaczął wymagać od niego sporządzenia protokołu. Nigdy nie był fanem papierkowej roboty, a konieczność udokumentowania tak bezsensownej czynności potraktował niemal jak potwarz. Potwarz, która bolała jeszcze bardziej, kiedy musiał przyznać rację jej autorowi.
- Ni… – Miał już odpowiedzieć, siląc się na wymuszony uśmiech, kiedy tuż przed jego oczami śmignęła dziwnie znajoma postać odziana w długi, purpurowy płaszcz, ściskająca w ręku niewielkie pudełko. Pudełko, w którym z pomocą czarów bez problemu można byłoby ukryć żywe stworzenie będące przedmiotem zorganizowanej przez niego, fałszywej transakcji. Zatrzymał dłoń w połowie drogi do kieszeni, w której trzymał bloczek ministerialnych kart i zamiast sięgnąć po niego, ruszył z miejsca za podejrzanym typem, tylko na chwilę odwracając głowę w kierunku Emery'ego.
- To on! Biegnij od drugiej strony! – Wykrzyczał naprędce, mając nadzieję, że nieznajomy zrozumie, co takiego właśnie się wydarzyło, a przy okazji zechce z dobroci serca pomóc organom ścigania w złapaniu początkowo nieprawidłowo zidentyfikowanego złoczyńcy. Wiedział, że szanse na sprzyjający mu splot okoliczności były nikłe. Sam nie byłby pewnie skory do pomocy komuś, kto właśnie pomylił go ze zbrodniarzem. Nie miał jednak wyjścia. Protokół mógł chwilę poczekać, w przeciwieństwie do uciekającego przez zaciemnioną uliczkę Durhama.
Ścigał mężczyznę przez co najmniej trzy przecznice, w duchu przeklinając samego siebie, że nie zdołał jeszcze opanować umiejętności migania. O ile łatwiejsze byłyby te jego pościgi, gdyby mógł bez wysiłku zmaterializować się tuż przed mordą uciekiniera. A tak… mimo że na swoją kondycję narzekać nie mógł, i tak dyszał jak pies, byleby tylko nadrobić te kilka cennych sekund, które stracił na łączenie kropek w chwili, w której William przemknął tuż przed jego facjatą. Wreszcie skręcił za Durhamem w jedną z mniejszych uliczek, tracąc nadzieję na pomyślny finał. Dystans, który ich teraz dzielił na pewno pozwolił mu już teleportować się w jakieś bezpieczne miejsce… Czyżby?
Ledwie wyhamował przed dwoma wyraźnie zaznaczonymi w świetle latarenki konturami, a kiedy przyjrzał im się bliżej, rozpoznał w nich przypartego do muru poszukiwanego i trzymającego go za poły płaszcza Reevesa. Tym razem powinien pewnie zareagować szybciej, a jednak nim w ogóle sięgnął po srebrzyste, wzmocnione magicznie kajdany, stanął jak wryty, zastanawiając się jakim cudem zatrzymany przez niego wcześniej czarodziej zdołał wyprzedzić początkującego (ale jednak) aurora. Jeszcze parę minut temu, po ujrzeniu zakupionych przez niego pędzli, gotów byłby uwierzyć, że ten człowiek znalazł się w nieodpowiednim miejscu o nieodpowiednim czasie, ale teraz nie był już wcale pewien, czy nie powinien jednak baczniej mu się przyjrzeć. Intuicja podpowiadała mu, że gość nie jest wcale takim niewiniątkiem, ale póki co nie miał żadnych dowodów, które potwierdziłyby jego przypuszczenia. Wręcz przeciwnie, facet zasłużyłby sobie nawet na nagrodę, gdyby tylko ministerstwo wyznaczyło jakąś za głowę uchwyconego przez niego przemytnika. Cóż, wyglądało na to, że na razie musi obejść się smakiem, a koniuszek różdżki skierować na tego, co do którego został już wydany nakaz aresztowania.
- Petrificus Totalus. – Mruknął spokojnie, sprawiając że przytrzymywany przez Emery’ego czarnoksiężnik przestał wierzgać kończynami, a zamiast tego bezwładnie osunął się na ziemię. Niewzruszony jego bezgłośnym cierpieniem Nico sięgnął zaś wreszcie do kieszeni po ministerialny notes i pióro, unosząc spojrzenie na swego przypadkowego kompana zaraz po wpisaniu odpowiedniej daty. – To mówił pan, że jak pan się nazywa? – Zapytał znacznie łagodniejszym tonem niż przy ich pierwszej styczności, zatrzymując się przy rubryce z imieniem i nazwiskiem zatrzymanego. Subtelny uśmiech i uniesiona brew zdradzały jednak jego rozbawienie.

Tak naiwne pytanie sprawiło, że nie potrafił powstrzymać parsknięcia. Może było to nieco niekulturalne, ale wysoce uzasadnione, przynajmniej jego zdaniem. Nie omieszkał też pozostawić tego komentarza pana pałecjanta bez odpowiedzi.
- Może ktoś, kto po prostu tutaj mieszka? - Zapytał, a ton jego głosu wskazywał już na pewną irytującą pobłażliwość, z którą może nie wychylałby się w tym momencie, gdyby pan pałecjant mu tutaj pod nosem nie burczał jak obrażony ośmiolatek. Emery nie potrafił powstrzymać poczucia wyższości, które odczuwał na myśl o konfrontacji z człowiekiem, zwłaszcza że akurat ten konkretny był od niego o kilka razy młodszy. Ten problem jednak na szczęście miał rozwiązać się sam, albowiem zanim jakikolwiek protokół w ogóle zaczął powstawać, funkcjonariusz zerwał się ze swojego miejsca i rzucił się do biegu. W pierwszej sekundzie Reeves nawet nie drgnął. Pozwolił sobie wyłącznie na westchnienie, jak gdyby zmęczony już był tym dniem, chociaż zmrok dopiero zapadał. Potem powoli zamknął pudełko i zawinął farby ponownie w brązowy papier. Delikatnie, jakby z czułością pogładził kciukiem wieko, a potem… zniknął, a raczej tak to wyglądało.
Nogi uginały się pod nim miękko. Biegnąc przed siebie, z łatwością omijał wszelkie przeszkody w postaci architektury ulicy, czy szemranych jegomościów załatwiających swoje niecierpiące zwłoki interesy. Wychwytywał kolizję na tyle wcześnie, że nie był zmuszony nawet na sekundę do zwolnienia tempa, które człowieka wprawiłoby w zdumienie. Dla wampira była to wyłącznie leniwa przebieżka. Naturalna, jak gdyby urodził się dzikim kotem. Kierował się głównie własnym wzrokiem i słuchem, chociaż węsząc uparcie, starał się przekonać samego siebie, że nie warto było niweczyć tej chwili utratą samokontroli.
Nikt tutaj nie pachnie apetycznie.
Wcale nie jesteś głodny.
I tak by ci nie zasmakował.
Myśli tłoczyły się pod sklepieniem jego czaszki niczym szerszenie w uderzonym kijem gnieździe. Instynkt drapieżnika był w nim na tyle silny, że jego serce automatycznie przyspieszyło, jak gdyby nastrajało się już do melodii granej przez krew ściganego. Tylko że na końcu tej pogoni nie miała czekać nagroda. Wprost przeciwnie, były tam same kłopoty. Powinien go zignorować i odejść, ale jakaś dziwna myśl nakazała mu zagonić szarpiącego się uciekiniera wprost w mniejszą uliczkę. Wcisnął go w ścianę, zanim ten zdążył chociaż pomyśleć o wyciągnięciu różdżki. Nacisnął zbyt mocno. Usłyszał wyraźnie, jak coś chrupnęło, ale facet nie miał już jak krzyczeć, bo jednocześnie przywalił zębami o fasadę budynku. Emery słyszał, jak powietrze ucieka z jego ust, wyduszone z płuc niespodziewanym zderzeniem i nie czekał, aż gość zbierze się na siły, aby gnać dalej. Złapał go za płaszcz jak kociaka, którego matula przenosi w zębach i na szczęście, zanim ponownie zaczął rozważać podwieczorek, z boku nadbiegło zaklęcie Avery’ego. Nie kłopocząc się przytrzymywaniem kłody, Reeves puścił zbiega, który z głuchym łomotem wylądował na plecach, huśtając się śmiesznie na ziemi, zanim znieruchomiał. Niebieskie oczy leniwie uniosły się na aurora, prześlizgując się spojrzeniem najpierw po notesie opatrzonym symbolem Ministerstwa Magii, a następnie po jego twarzy. Ich spokój był nienaturalny, zwłaszcza w obecnej sytuacji, więc może to dobrze, że wkrótce pojawił się w nich błysk niechęci.
- Darujmy sobie nazwiska. Rozumiem, że nie chce mnie pan już zgarnąć na przesłuchanie? - Zapytał, zanim w ogóle padły kolejne pytania. Nie był szczególnie pozytywnie nastawiony do odnotowywania jakiejkolwiek aktywności w swoich ministerialnych aktach. Był więcej, niż pewien, że urzędnikom nie potrzeba było dodatkowych argumentów do uznania go za obiekt wart obserwacji. Teraz gdy najpewniej nie groziło mu już nic poza przyspieszonym zakończeniem zakupów, żaden protokół nie był mu już do szczęścia potrzebny.

- Nie. – Wyznał nie do końca szczerze, bo o ile z chęcią by go przesłuchał, tak rzeczywiście nie miał póki co ku temu żadnych uzasadnionych powodów. Nie można było bowiem zaliczyć do nich zwykłej, aurorskiej intuicji. – Niech będzie. – Dodał więc spokojnie, starając się pocieszyć tym, że przynajmniej ominie go wypełnianie nudnych protokołów i raportów. Jeszcze raz omiótł jednak rozmówcę spojrzeniem, zanim przestąpił te kilka kroków dzielących go od sparaliżowanej ofiary. Dopiero wtedy przykląkł na jedno kolano, podciągając wyżej bezwładne ciało mężczyzny, by wreszcie ułożyć je sobie na plecach. Drobna postura na pewno mu w tym nie pomagała, przez co cała sytuacja musiała wyglądać wyjątkowo przerysowanie i komicznie. Nie poprosił jednak o pomoc, nawet pomimo niezdarności swych ruchów i widocznego na twarzy wysiłku.
- Coś mi podpowiada, że jeszcze kiedyś się spotkamy… - …a wtedy opowiesz mi, jakim cudem wyprzedziłeś mnie o dwie przecznice. Drugą część tego nietypowego pożegnania dopowiedział sobie jedynie w myślach. Następnie skinął porozumiewawczo głową i smagnął różdżką powietrze, wywołując tym samym głośny trzask towarzyszący teleportacji.
Wydawać by się mogło, że limit pecha na ten dzień zdołał już wyczerpać, ale gdzie tam… Nie dość, że pomylił się w obliczeniach i wylądował kilkanaście metrów przed budynkiem Ministerstwa Magii, to jeszcze zawładnął nad nim w pełni dojmujący ból, przeszywający na wskroś lewą, dolną kończynę. Pieprzone rozszczepienie. Jęknął cierpiętniczo, spoglądając na naderwany kawał skóry i mięsa przy piszczeli, ale wiedział, że nie może teraz się poddać. Rana znacząco utrudniała mu przeniesienie ciała, ale jakimś cudem udało mu się doczłapać pod drzwi. Szczęście w nieszczęściu, że zaklęcie oszałamiające nie przestało jeszcze działać, a w witrynie powitał go kumpel po fachu, który przejął od niego zatrzymanego. Przy okazji opierdolił go za brak ostrożności i w trybie natychmiastowym odesłał do szpitala św. Munga. Nie ma co, wspaniały dzień. Był już jednak zbyt zmęczony, by wdawać się w dyskusje z bardziej doświadczonym aurorem. Przyznał mu więc racje skamlącym tonem i poczekał aż jedna z pracujących w biurze dziewcząt wykona prowizoryczny, tymczasowy opatrunek. Bardziej od wizyty magilekarskiej martwiło go jednak te kilka dni zwolnienia przeznaczone na rekonwalescencję…

zt.

Rzut na teleportację
(poziom średni; dystans średni, rzut wymagany,
próba teleportacji nieudana jakżeby inaczej)

Wynik d6: 2

Nie potrzebował dodatkowych słów zezwolenia, aby na jego twarzy wreszcie rozkwitł wyraz, mogący uchodzić za uśmiech. Pełen był on jednak powściągliwości, o którą niejako nietrudno było w obecności stróża prawa, zwłaszcza już, że miał przecież swoje za uszami. Odsunął się od zbója o krok, przeciągając jeszcze ostatnim, zamyślonym spojrzeniem wzdłuż jego płaszcza i uniósł wzrok na Nicholasa dopiero wówczas, gdy ten wysnuł tak śmiałą i nieprawdopodobną teorię.
- Mam nadzieję, że się mylisz. - Odpowiedział i nie czekał, aż ta odzywka zostanie uznana za bezczelną. Odwrócił się na pięcie i ruszył naprzód, kierując się z powrotem ku głównej ulicy, skąd łatwiej było mu przemieścić się ku kolejnym sklepom, bądź ku własnemu domowi. Sam nie był pewien, czy pozostało w nim jeszcze choć odrobinę chęci do kompletowania narzędzi do pracy. Czuł wciąż na sobie czujne spojrzenie dzieciaka i chociaż zazwyczaj byłby na tyle pewien siebie, aby się tym nie martwić, tak dziś było zupełnie inaczej. Miał identyczne wrażenie, co on. To jeszcze nie koniec. Chociażby miał oblać swój świat żółtą i pomarańczową farbą, odcienie szarości czaiły się tuż za rogiem. Kolejny już w tym roku niefortunny czas na działanie.
Skręcając w prawo i znikając w tłumie, w zamyśleniu wczepił palce w swoje bujne włosy. Wtedy jeszcze nie do końca tego świadomy, podążył za zachęcającym zapachem unoszącym się w powietrzu.

| zt