Eliksiry Madame Shrew

Eliksiry Madame Shrew

W tym sklepie można znaleźć różnego rodzaju eliksiry. Od tych powrzechnie spotykanych, po te, których receptury są znacznie bardziej skomplikowane. Przy odrobinie szczęścia można nawet znaleźć jakieś czarnomagiczne eliksiry. Trzeba, jednak uważać. Stara wiedźma która prowadzi ten sklep jest niezwykle łasa na wasze galeony. Może wcisnąć wam najnowszy eliksir na porost włosów za trzydzieści galeonów, kiedy w rzeczywistości będzie to obrzydliwa gorzka herbata.

5 dzień marca

Wydawała się być jakaś nieobecna. Skóra jej twarzy mieniła się w o wiele bledszych odcieniach niż wtedy, kiedy widział ją po raz ostatni. Zastanawiał się co takiego mogło gryźć tą niewinną, splątaną w żalu duszę, sprawiając, że płomień w jej oczach przygasał z każdym kolejnym ich spotkaniem. Na ile można było zrzucić całą winę na trwającą stanowczo zbyt długo żałobę, a na ile za to wszystko był odpowiedzialny on sam? Severus schował skostniałe ręce do kieszeni za dużego i wielokrotnie przetartego płaszcza, obracając głowę za siebie. Przeszła koło niego, nie zaszczycając go nawet krótkim, obojętnym spojrzeniem. Wiedział, że to była jego sprawka. Było o wiele łatwiej, kiedy się nie znali. Było o wiele łatwiej, kiedy młodziutka Clementine miała o nim tak samo duże pojęcie jak o warzeniu wywaru żywej śmierci.
Choć pamięć o niej zza czasów Hogwartu przyprawiała go o konwulsje, to rozumiał, że każdy czasem podejmował jakieś nieprzemyślane decyzje. Postanowił jej wybaczyć zadawanie się z tym młokosem, postanowił jej wybaczyć spojrzenia jakie mu posyłała, gdy razem przebywali w pokoju wspólnym. Potrzebował jej stanowczo za bardzo, aby pozwolić urazie wpłynąć na trzeźwość swojego myślenia. Zwłaszcza, że Clementine dawno odkupiła swoje winy, choć z całą pewnością w dalszym stopniu nie była tego świadoma. Severus zadbał o wszystko, pozostając w bezpiecznej pozycji i skupiając się, aby umysł Clementine pozostał niezbrukany smołą, która kształtowała jego duszę.
Nie potrafił jednak nic poradzić na dziwne ukłucie, które zmroziło go od stóp do głów w momencie, w którym owdowiała dziewczyna wyminęła go z nieświadomością tego, co tak właściwie ich łączyło. Sparaliżowany nagłą ochotą odkrycia przed nią kolejnych zakamarków swojego umysłu, obrócił się na pięcie, porzucając dotychczasowe plany i ruszył za sylwetką panny Mulciber Greyback. Poczucie samotności niemal przeszywalo go na wskroś, a nikt nie potrafił go zrozumieć tak jak ta idealnie nieidealna istota. Snape dyskretnie wyciągnął z kieszeni różdżkę, celując końcem w chustę, która oplatała szyję powierniczki jego sekretów. Accio wyszeptane w umyśle zadziałało tak samo dobrze, jak podczas wielogodzinnych ćwiczeń, polegających na dążeniu do perfekcji. Snape chwycił apaszkę dokładnie w tym samym momencie, w którym zielone oczy zostały na niego zwrócone.
- Zgubiłaś coś, Clementine - wyrzucił z siebie niskim, dziwnie chłodnym tonem głosu. Nie potrafił mówić inaczej i szczerze tego nienawidził. Zdystansowanie miało jednak swoje plusy - pozwalało mu na szybki unik i jeszcze szybszy atak. Nie pamiętała go, widział to w jej spojrzeniu. Oblivate zadbało o to tak samo dobrze jak zadbałby najlepiej przyrządzony eliksir. Snape pokonał dzielącą ich odległość, ale nie po to aby oddać dziewczynie jej należność. Chciał zobaczyć jak tym razem na niego zareaguje. Chciał zobaczyć, czy tym razem również go nie rozczaruje.

| 5 marca 1980 roku

Nie spałam. Opadałam co i rusz na poduszki, kiedy zegar na stoliku nocnym obwieszczał mi, że straciłam kolejne, cenne minuty snu. Zakopywałam się w kołdrze, w której niegdyś sypiałam otulona Nim… To również nic nie dawało. Zasnęłam dopiero wystarczająco umęczona bezsennością, więc dziś nie czułam się za bardzo wypoczęta i gotowa do działania. A jeszcze ten śnieg… Nie sprawiał wrażenia współpracującego, wręcz przeciwnie. Nie dziwić się, że kiedy znalazłam się we wnętrzu sklepiku, odetchnęłam z ulgą.
Niewyspanie dawało mi w kość. Ruszyłam od razu w kierunku lady. Przyszłam tu z konkretnego powodu, więc nie zamierzałam przeglądać półek w poszukiwaniu ciekawostek ani jakichkolwiek innych błyskotek, szczególnie że to był sklep z eliksirami. Nic ciekawego.
I tu popełniłam błąd, bo stało coś bardzo przerażającego. Usłyszałam za sobą głos. Dosyć chłodny i dziwnie znajomy, choć nie potrafiłam go z nikim powiązać. Kiedy się odwróciłam, widziałam kompletnie obcą sobie osobę, prącą w moim kierunku bardziej w stylu zamordowania z zimną krwią, niźli oddania mi szala. Może jednak niepotrzebnie tu przychodziłam?
Cofnęłam się o krok, mimowolnie wstrzymując oddech na moment. Patrzyłam na niego szeroko otwartymi oczami. Trawiłam informacje umęczonym umysłem, ale w żaden sposób nie potrafiłam tego wszystkiego poskładać w jedną spójną całość. Bo wspominałam, że ten chłopak znał moje imię?
- Znamy się? – zapytałam w końcu niepewnie, choć tak bardzo pragnęłam brzmieć pewnie siebie i hardo. Przez to zrobiłam jeszcze jeden drobny krok w tył, właściwie wpadając na ladę. Powoli wyciągnąłem dłoń, chcąc zabrać szalik…? Sama już nie wiedziałam, co robię i czemu to robię, i po co w ogóle tu przyszłam! Awrr! Plułam sobie właśnie w brodę za podobne zachowanie, bo byłam przecież na Nokturnie. Miałam być odważna, niezłomna, a nie… Ale jakoś to naprawię. Chyba naprawię.

Zagubienie, które kształtowało sposób w jaki na niego teraz patrzyła, sprawiło, że Severus podświadomie zaczął się w sobie kurczyć. Był teraz o wiele mniejszy i jeszcze bardziej parszywy niż zazwyczaj. Wina leżała po jego stronie i był tego na tyle świadomy, że nie pozwolił sobie mieć jej tego wszystkiego za złe.
Merlinie, powinien się już przyzwyczaić do tej obcej postawy i przerażenia, pojawiającego się na jej twarzy, kiedy tylko ukazywał się zasięgu jej wzroku. Za każdym razem reagowała przecież dokładnie tak samo, ale dla Snape’a to wciąż było równie traumatyczne i bolesne.
- Wysil swój umysł, Clementine - odpowiedział tym samym surowym tonem głosu. Wiedział, że to nie miało się na nic zdać, ale chyba mimo wszystko wciąż niepokoił go fakt, że coś mogło pójść nie tak. Obsesja nakazywała mu ją sprawdzić. Po raz kolejny, z resztą. Bo, czy te słowa nie wydobywały się z jego ust już po raz dziesiąty? Ich spotkania, choć ona nie miała o tym bladego pojęcia, za każdym razem przebiegały wręcz identycznie… - Nic? Doprawdy, nic? - dopytał, rozczarowująco. Severus nie potrafił zapanować nad sposobem wypowiadania kolejnych słów, które po raz kolejny sprawiały wrażenie małych brzytew, przecinających jej krystaliczną, nieskazitelną skórę. Dłoń, w której trzymał szalik panienki Mulciber została wyciągnięta w jej stronę, w taki sposób, aby dziewczyna mogło swobodnie odebrać własną należność. A przynajmniej chciał, aby to wszystko tak wyglądało.
- Jestem tylko sprzedawcą, a ty dość często tu przychodzisz. Nie musisz się mnie obawiać - czy był sens dalej robić jej wodę z mózgu? Nie wiedział od czego zacząć. Nie wiedział, jak to wszystko powinno się dalej potoczyć, ale… potrzebował jej. Tego był pewien.

Żeby jakoś to naprawić, powinnam spojrzeć na całą sytuację z kompletnie innej perspektywy. Otóż to! Spojrzeć na całą sytuację z kompletnie innej perspektywy… Cholibka, byłam półprzytomna!
Na początek spróbowałam nie mrużyć oczu i stanąć znacznie bardziej hardo niż dotychczas. Wyprostowałam się, przede wszystkim. Bez słowa zabrałam szalik z rąk sprzedawcy, po czym zmierzyłam go od stóp do głów. Tak bardziej bezczelnie aniżeli dyskretnie. Przecież to ja tu rządziłam, nie? Albo i nie?
Nie miałam pojęcia, czego oczekiwał. Znaczy wiedziałam, czego oczekiwał, ale nie przychodziło mi do głowy żadne wspomnienie, w którym mogłabym poznać kogoś takiego jak on. Niby gdzie? Kiedy? Owszem, jego głos wydawał się dziwnie znajomy. Pomimo chłodu… Ten chłód… Jednocześnie mnie przerażał, ale również coś w głębi ufało… Nie, coś mi się po prostu mieszało. Pokręciłam głową, a kiedy uświadomiłam sobie, co robię na jego oczach z powodów urojeń czy innych niepewności, wskazałam na niego palcem.
- Ty jesteś tu sprzedawcą, a ja jestem klientką. Nową klientką. Zapewniam, że nigdy wcześniej mnie tu nie było… Musiałeś mnie z kimś pomylić – odparłam pewna siebie, choć po mojej głowie obijały się kpiące myśli, bo przecież druga podobna do mnie osoba szlajała się po Nokturnie i miała sobie na imię Clementine, co nie? Hej! Chyba nikt nie kradł mi tożsamości? Różne mieszkały tu szmiry.
Przełknęłam ślinę i odwróciłam się nieco w kierunku kontuaru. Po prostu powinnam przerwać tę farsę, wziąć, co chciałam, i wrócić do mieszkania.
- Może mnie obsłużysz? Potrzebuję czegoś na bezsenność – stwierdziłam, wbijając sobie paznokcie w dłoń…, ale wciąż z hardo uniesionym podbródkiem. Ech, musiałam wyglądać na nędzną karykaturę kobiety pewnej siebie. – Tylko nie sprzedaj mi nic trującego, bo więcej tu nie przyjdę – odparłam i nawet się uśmiechnęłam, bo nieźle to zabrzmiało. Mrocznie bardzo. Z drugiej strony, może gdzieś tam, jeśli istniał ten drugi świat, może tam… spotkałabym się ponownie z Bertramem. Kusiło, ale nie byłam do tego zdolna. Nie.

- Dorzucić do tego coś na pamięć? - ironia wręcz wylewała się z jego ust, oplatając nieświadomą dziewczynę niczym flegma. Zrobił jej krzywdę, zdawał sobie z tego sprawę. To było tylko jedno, ośmioliterowe zaklęcie, a jej mózg już teraz przypominał warzywo. Sposób w jaki na niego patrzyła, w jaki mierzyła go wzrokiem, sprowadzając go do roli mułu… Severus sarknął.
- Clementine Greyback, z domu Mulciber. Należałaś do domu Węża, całkiem zdolna, ale niepotrafiąca wykorzystać do końca swojego potencjału. Zadawałaś się z tą miernotą, a twój błąd doprowadził cię do ubóstwa i żałości. Mogłabyś coś osiągnąć, ale postanowiłaś zgrywać sierotę. Kontynuować..? - przecież wszystko się zgadzało, a ona musiała o tym wiedzieć. Chciał dla niej dobrze, więc powinna się otrząsnąć. Jaki jednak miał być tego skutek, skoro po kilku minutach znowu miała go zapomnieć? Nie mógł sobie pozwolić, aby zostawić w jej pamięci jakichkolwiek wrażeń o sobie. Mogła to wykorzystać przeciwko niemu. Oni mogli się dowiedzieć, a wtedy byłby skończony. Całkowicie.
Wątpliwości doprowadzały jego wątłe, mizerne ciało do zalążków epilepsji. Severus zacisnął mocno usta w cienką linijkę, powoli tracąc cierpliwość. Jak miał się przed nią uzewnętrznić, kiedy spoglądała na niego z odrazą? Nie znosił tego.
- Mówisz do mistrza eliksirów - upomniał ją, chociaż to nie miało żadnego znaczenia skoro i tak go nie pamiętała. Severus otworzył drugą szufladę od końca, aby wyciągnąć z niej świeżo uwarzony eliksir. To powinno ją postawić na nogi, rozweselić jej twarz, pozbawić cieni spod oczu, otworzyć szeroko ramiona Morfeusza.
- Zawsze wracasz - kłamała, ale nieświadomie, więc był w stanie jej to wybaczyć. Ale… musieli porozmawiać, a doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że nie była przyjaźnie do niego nastawiona. Z tego też powodu, bezapelacyjnie wycelował różdżką w drzwi. Colloportus.

Mrugnęłam kilka razy zaspanymi oczyma. Spróbowałam ponownie przywołać w swojej pamięci sytuację, w której mogliśmy się poznać, ale natrafiałam na pustkę. Ciemna, nieprzejrzysta ściana w mojej głowie, żadnego imienia, żadnego kompletnie wspomnienia, jedynie ten głos… taki znajomy, a jednak nic nie mówiący.
Westchnęłam ciężko, nie mając pojęcia, jak mu przetłumaczyć fakt, że nie mieliśmy prawa się znać… Tylko, no, on wyskoczył do mnie z całą tą moją charakterystyką i, pomijając to zgrywanie sieroty i kilka innych kruczków, to właściwie najwyraźniej mnie znał. Skąd? Jak? Kiedy? Ze szkoły? Tylko że nie pamiętałam go… Nie pamiętałam go, a przecież jeszcze nie tak dawno byłam w murach szkolnych. Ludzi nie zapominało się od tak! Puff! I nie ma… Nie ma? NIE MA?
Musiał robić uroczą, rozdziawioną minę. Coś do mnie docierało, ale to były jedynie założenia. Mistrz eliksirów również brzmiało znajomo, ale jego twarz… Pamiętałam go jedynie z tej chwili, z tej chwili, kiedy podnosił różdżkę i celował nią w drzwi.
- Co ty, do cholery, robisz?! – zapytałam, przestając być właśnie damą. To całe spotkanie obrało niebezpiecznego kierunku. Zaczynało przypominać scenę, jedną z tych, które opowiadało się pod koniec imprezy przy wielkich ogniskach. I nie, nie były to opowieści o cudownych, tęczowych jednorożcach, przynoszących słodycze, tylko pełne grozy… NIE!
- Nie znam cię, okej? Nie wiem, skąd ty mnie znasz… Nie możesz mnie znać… CHOLERA! CHYBA NIE USUNĄŁEŚ MI WSPOMNIEŃ!?!??! Ale to głupie. Nie byłbyś przecież na tyle zdolny, nie mógłbyś – mruknęłam w końcu niepewnie, sama nie wiedząc, co już sądzić o tym wszystkim. Mieszało mi się wszystko w tej głowie, a jeszcze niewyspanie robiło swoje. – Wspominałeś, że masz coś jeszcze na pamięć… – zagadałam. Czemu nie zwiewałam? Czemu wciąż tu byłam i z nim rozmawiałam? Czemu nie rzuciłam się do drzwi? Tak przecież zrobiłaby każda racjonalna osoba. Wiałaby.

[z/t x2]

Z Madame Malkin

Szczerze mówiąc Dolores nie przeszkadzałoby, gdyby Prorok był stronniczy i propagandowy. W pewnym sensie każdy unikał tematów mogących zaburzyć widzenie świata takim, jakim chciał go widzieć. Widziała jednak, że Thomas miał inne podejście, a naprawdę nie chciała się z nim kłócić o takie głupiutkie i niewinne rozważania. - Z drugiej strony wyobrażasz sobie, że w gazecie miałoby przejść wszystko w ramach braku propagandy? Jakieś fantazje Weasleyów, narzekania miernot, że świat jest niesprawiedliwy, tego typu sprawy? Może i Prorok jest wykorzystywany egoistycznie i powinno to się zmienić, ale trzeba przyznać, że musi być pod jakąś kontrolą - powiedziała niewinnym, jak to ona wysokim głosikiem.
Prawie sapnęła gniewnie słysząc sugestię, że jej rozważania idą w głupią stronę. Powstrzymała się jednak i tylko na chwilę wstrzymała oddech, po czym lekko się uśmiechnęła, wręcz niewinnie. - Jeśli masz rację to jest to dość podejrzane, że on tak znika i nikt z tym nic nie robi, nie sądzisz? Zastanawiam się czy się tym nie zainteresować... - wiadomym była, że zajęłaby się tym głównie dla siebie, aby pozbywać się konkurencji. - Z drugiej jak nikt nie może go wyśledzić to albo wyjechał za granicę, nawet do Paryża załatwiać jakieś sprawy, albo się zabunkrował w małej mieścinie albo w stolicy. W końcu najciemniej pod latarnią, a nie problem ukryć budynek. Niepokojący człowiek, nie uważasz? - spytała pomijając opinię Thomasa o jego wielkości. Nie umiała takich osób jak Albus darzyć szacunkiem.
- Masz absolutną rację. Jak się wzięło na swoje barki zobowiązanie to trzeba je spełniać, a nie nawalać. Może i ma trochę lat i dlatego nie wyrabia, ale właśnie od tego jest emerytura. A wtedy może uprzykrzać życie tylko tym osobom, którym zechce się go posłuchać - stwierdziła pewnie. - Przez takich jak on nic nie działa jak należy - dodała jeszcze. Słysząc propozycje pokiwała głową. I choć jego spojrzenie było niepokojące nie zamierzała się wycofywać. Była zbyt ważną osobą, by się musieć bać. - Z miłą chęcią - zgodziła się. Przenieśli się więc na ulicę Śmiertelnego Nokturnu, po której Dolores poruszała się pewnie biorąc przykład ze swego towarzysza. Nie bywała tu szczególnie często, ale zauważyła, że pewny krok potrafił działać cuda, także do kompletu brodę trzymała wysoko. - Często tu bywasz? - spytała z ciekawości. Nie zamierzała go z tego rozliczać.

Obecność Dolores mniej mu przeszkadzała niż na samym początku. Rozmowy polityczne go nużyły, ale czemuż miałby uciąć ten temat, jeżeli sprawa była dość ciekawa? Obydwoje przeszli do sklepu Madame Shrew, wsłuchując się w słowa Dori. Na wspomnienie o Weasleyach zaśmiał się.
— Weasleyów żaden szanujący się, czystokrwisty czarodziej nie posłucha. To durnie, nisza społeczna, której nie stać na nowe książki i edukować się w prawy sposób. Propaganda leci w obie strony. Jaka różnica byłaby teraz lub inaczej? Kontrolę niech sprawuje redaktor naczelny, i to ktoś kto wierzy w przekonania o wyższości magicznej, zamiast skupiać się na drobnostkach, wytykania słówek jakiemuś marnemu politykowi. Chociaż... jeżeli już to robią to niech robią to dobrze.
Oczywiście, że nawiązywał do sprawy Edryda, bo i jemu również w jakiś sposób wytykano. Nie skupiano się na ogólnych wydarzeniach, które powinny mieć większy wpływ niż celebrowanie zainteresowań losowego czarodzieja. Edryd był świetnym przykładem człowieka, który nie ma nic ciekawego do powiedzenia, a jedynie działa pod nadzorem i wygaduje głupoty. Gdyby Prorok Codzienny byłby niezależny, sprawa wyglądałaby zupełnie inaczej.
Zaczął przeglądać półki z eliksirami do swoich ciemnych zainteresowań. Wzrokiem wędrował po etykietach, jakby szukał czegoś konkretnego. Po prawdzie liczył na coś co zawiera spore trucizny. Wreszcie jego ostre jak brzytwa spojrzenie zwróciło się do Dolores.
— Masz rację, Dori. Zainteresuj się, co ci szkodzi? Może się czegoś ciekawego dowiesz, albo sama obejmiesz ten urząd. Jeśli myślimy podobnie, wierzę, że dałabyś sobie radę, a przy okazji zaprowadzisz w Hogwarcie porządek. Dumbledore jest zdolny do wszystkiego, więc każda z teorii mogłaby być prawdziwa.
Uśmiechnął się zanadto, gdy Dolores przyznała mu rację. Potem znalazł jeden eliskir, to Powój, więc chwycił niewielką buteleczkę i poszedł dalej. Niedługo potem znalazł Eliksir Czuwania. Równie dobrze mógłby sam je stworzyć, ale nie chciał marnować czasu. Plany były dalekosiężne.
— Oby to się niedługo skończyło, Dori — westchnął.
Przeszedł do Madame Shrew i wyciągnął galeony na ladę. Chwycił eliksiry i schował w wewnętrznej kieszeni marynarki.
— Bywam tu na tyle często, że wiem co gdzie leży i na tyle rzadko, żeby na marnować pieniędzy.
Szczątkowa wypowiedź, która sprawiła, że uśmiech z ust Thomasa momentalnie zniknął. Nie lubił mówić o sobie i o tym gdzie chodzi. Liczył, że w ten sposób Dolores zaprzestanie kurtuazyjnych pytań. Lepiej byłoby, gdyby dama nie wiedziała, że Avery dość często bywał na Nokturnie.

---

Kupuję: Eliksir Powój i Eliksir Czuwania.

Na sposób wspomnienia o Weasleyach aż szerzej się uśmiechnęła. Nie podsumowała by ich lepiej. - Masz absolutną rację. Dziwię się, że taka rodzinka została uwzględniona w spisie rodów - aż się skrzywiła. - Na ich miejsce jest parę lepszych familii. A co do Proroka myślę, że to byłoby idealne rozwiązanie. Odpowiedni człowiek na odpowiednim miejscu dbający, by w gazecie były zawarte tylko te warte uwagi kwestie, brak okazywania słabości Ministerstwa... Gdyby nie twoje przekonania właśnie namawiałabym cię do współpracy - stwierdziła wreszcie. Thomas był naprawdę inteligentny, nawet jeśli trochę specyficzny. Ale przecież o niej można było powiedzieć to samo, prawda?
A obecny Minister... Cóż, syf, kiła i mogiła. Powinien się sam zgłosić do dymisji, zrezygnować z funkcji, cokolwiek, a nie ośmieszać nie tylko swój urząd, ale też całe Ministerstwo Magii. Było to z jego strony samolubne i głupie i Dolores bardzo żałowała, że ciężko było o okazję, by osobiście mogła mu to wbić do głowy. Z drugiej strony pewnie ludzie nie ochłonęli jeszcze po wyborach, więc pytanie, czy kolejnego Ministra Magii już wybraliby dobrze?
Rozglądała się po buteleczkach starając się zapamiętać nazwy. Nie była orłem w eliksirach, ale kto wie, może okaże się, że coś z asortymentu tego sklepu jej się przyda?
- Och, dziękuję za wiarę Tom - położyła rękę na sercu jakby się wzruszyła. - I wierz mi, zainteresuję się tym. Mam nadzieję, że coś znajdę na tego starego pryka - dużo by dała, by się go pozbyć. Stary, z dziwnymi pomysłami, z okropnym podejściem do rzeczywistości. Wygadywał brednie i nie zdziwiła by się, gdyby je wymyślał przez picie.
- Myślę, że jak ci zbyt pewni siebie amatorzy mugoli zaczną się zapominać w obowiązkach jak ten cały Dumbledore to ludzie też będą krzyczeć o porządek. I wtedy może to wreszcie się skończy - westchnęła. Trzeba było się wreszcie pozbyć konkurencji.
Widząc jego reakcję na pytanie uznała, że chyba może mieć dość jego towarzystwa. Nie chciała jednak po sobie poznać za bardzo, czy to ją ruszyło i jak bardzo. Z niemalejącym uśmiechem zaczęła: - Późno się zrobiło i muszę się powoli zbierać. Liczę, że spotkamy się jeszcze na rozmowy.
Może odniosła złe wrażenie i jeszcze ją zatrzyma, a jeśli nie to cóż, liczyła, że będzie chętny się jeszcze zobaczyć.

Współpraca z Dolores w ministerstwie? Thomas nie był głupi, nie chciał się w to mieszać póki imiennie nie zostanie zaproszony na dywan ministra lub sam go nie zaszczyci w progu rezydencji Trumbwood. Co prawda, nim by go wpuścił podrzuciłby mu niecną truciznę do herbaty i zapewne sprzedałby jego narządy na czarnym rynku. Thomas lubił eksperymentować, bawił się w nekromancję jakby nic innego go nie interesowało. I po prawdzie tak było, a politykę wolał zostawić innym.
W przypadku poglądów Umbridge miał wyraźny podziw; i to chociażby ze względu na to, że jako kobieta plątała się pomiędzy mężczyznami jakby nie istnieli. Wyglądała cukierkowo, była atrakcyjna, a to łatwo w polityce wykorzystać. Czy naprawdę wierzył, że Dolores daleko zajdzie? O ile będzie znajdywać dobrych popleczników, z pewnością zajdzie wysoko.
─ Obyś coś znalazła, a potem skieruj to do Proroka Codziennego może nie zrobią z ciebie kontrkandydata na jego miejsce.
Posłał jej zawadiacki uśmiech, obydwoje wyszli ze sklepu Madame Shrew, aby stanąć gdzieś pod witryną i pożegnać się jak należy. Bardzo chciał już wrócić w swoje rejony gdzie nie było nikogo poza nim i stosem martwych skrzatów, nad którymi pracuje od miesięcy.
─ Skończy się jeśli posypią się głowy. A nawet Dumbledore wszystkim nie poradzi ─ powiedział zwięźle.
Wyprostował się, wysunął brodę do góry, by spojrzeć na niższą od niego kobietę swoim przeszywającym od stóp do głów spojrzeniem:
─ W takim układzie żegnam cię, moja droga. Do zobaczenia wkrótce.
Kiwnął głową i zniknął za jakąś alejką, by zniknąć gdzieś w ciemnościach.

---

z/t dla wszystkich