Ciemny zaułek

Ciemny zaułek

Jeden z wielu, zwłaszcza jeśli idzie o ulicę Śmiertelnego Nokturnu. Na pierwszy rzut oka nie wyróżnia się niczym specjalnym. Mało kto jednak wie, że ten, który zna jego sekret, potrafi otworzyć przejście, które prowadzi do sekretnego pokoiku, gdzie może się schować tylko jeden wybrany czarodziej. Stanowi to idealne schronienie dla tych, którzy są ścigani.

Zadanie: pozyskanie krwi dla zaprzyjaźnionej wampirzycy
Gracz: Elias Martinelli
Cel sesji: wpływ na poziom spaczenia Eliasa - pozytywny lub negatywny, zależnie od podejmowanych wyborów.
Nazwa: Honorowy krwiodawca

27 stycznia 1980

---

Nick szlajał się po Nokturnie od kilku dobrych godzin. Przechylał się z jednej na drugą stronę głównej ulicy, wpadając na stałych klientów. W większości zamówienia były monotematyczne i niezmienne. Uzależnieni chcieli zaspokoić głód, desperaci szukali szybkiej przysługi, znawcom zależało na konkretnych, niekoniecznie pozyskanych legalnie, artefaktach. Nick nie był wybornym przemytnikiem, ale miał nosa do interesów. Poza tym, podległ pod Szefa, który ostatnimi czasy zaczynał się irytować poczynaniami pewnej grupy emigrantów. Włosi, mówił, krzywiąc się na oszpeconej gębie, przez nich biznes nie kręci się jak dawniej. Nick nie wątpił, że bez konkurencji na czarnym rynku, byłoby mu prościej. Nie musiałby się silić na obniżki, programy lojalnościowe, czasowe rabaty i inne głupstwa. Kiedyś był jedynym dostawcą unikatowych przedmiotów, dziś takich jak on było wielu.
Nick przeklął pod nosem, gdy wyczuł swoim szóstym zmysłem nieuchwytnego złodzieja, że ma ogon. Przyśpieszył kroku, by zmylić trop. Prześlizgnął się kilka razy między wąskimi uliczkami, a gdy stanął przed znajomym zaułkiem, odetchnął z ulgą. Merlinie, jak on nie lubił, gdy ktoś próbował go śledzić. Od zawsze był inwalidą terenowym pierwszej kategorii, więc z dziecinną łatwością się gubił. Może i wiedział, w którą uliczkę skręcić, by ogon zarzucił pogoń, ale przy okazji tracił rozeznanie, gdzie dokładnie się znajduje. Szczęśliwie akurat teraz wiedział, gdzie jest.
Z tym, że jak się odwrócił, naprzeciw ujrzał ciemną sylwetkę. Gorzej, że skojarzył go z Włochem, którego jego Szef nie trawił. Posłał Eliasowi paskudny uśmiech - krzywy zgryz, pożółkłe od tytoniu zęby, miejscami przeżarte ciemnymi plamami próchnicy. Nick nie narzekał na swoją prezencję. Zresztą, od takich pionków jak on nie wymagano, by wyglądał jak milion galeonów.
— Ciao — rzucił na powitanie, spoglądając na Włocha podejrzliwie. Jak nic typ coś knuł, pytanie tylko dlaczego akurat na terenie szefa Nicka. Przemytnik nie zamierzał badań sprawy, ale nie był kretynem. Jego życie było interesem, na którym najbardziej mu teraz zależało. A z Eliasem Martinellim należało się liczyć.
Tak mówił Szef, chociaż wyraźnie wolałby zmienić ten stan rzeczy.
— Zioła na ból głowy potrzeba? — spytał zuchwale, udając, że grzebie po kiszeniach grube płaszcza w poszukiwaniu towaru. Doskonale wiedział, gdzie co ma, ale chciał sprawdzić, czy różdżka wciąż była w tym samym miejscu. Na wszelki wypadek. — Czy chce się pan od komarów odpędzić?
Pytanie tylko z pozoru wydawało się szaleńczą plątaniną języka. Komary zimą?

Po tym jakże felernym spotkaniu z wampirzycą Elias wrócił do swojego domu i chciał czy nie musiał odbyć długą i męczącą rozmowę ze swoim ojcem, która miała na celu ustalić co mają począć dalej. Oczywistym był fakt, że musieli trochę schować się w cień, a przynajmniej do momentu, aż Ministerstwo Magii nie straci nimi zainteresowania. Między innymi oznaczało to zakaz jakich kolwiek burd, czy załatwiania interesów na własną rękę. Było to irytujące, bo oznaczało to, że od teraz będą potrzebowali ruszyć swoich pośredników, czy znajomości na czarnym rynku. To wszystko dla Eliasa oznaczało jedno. Jeżeli chciał dostarczyć Mildzie te cholerne worki z krwią musiał udać się na Nokturn i odszukać pewnego czarodzieja. Sama ta myśl sprawiła, że na jego twarzy pojawił się grymas obrzydzenia. Ci przestępcy od siedmiu boleści z Nokturnu. Za grosz w nich nie było jakiego kolwiek stylu czy dobrego smaku. Czarne interesy traktowali bardzo chałupniczo. Brakowało w tym wszystkim kunsztu, który tak bardzo cenił Elias. Dlatego też, aby nie popełniać tych samych błędów kolejne dni poświęcił na planowaniu. Analizował wszystkie możliwe scenariusze. Czy to było proste zadanie, nie wiedział dokładnie. Wszystko zależało od reakcji przemytnika. Jeżeli nie zrobi czegoś głupiego, to będzie to banalnie proste, a jeżeli wydarzy się coś nieprzewidzianego. Cała z pozoru błaha transakcja może przemienić się w niezłą jatkę.
Kiedy Włoch w końcu uznał się na tyle gotowy, aby wprowadzić swój plan w życie wybrał się na Nokturn, a kiedy wszedł między ciasne i ciemne alejki przypomniał sobie czemu tak bardzo nie lubił tego miejsca. Oprócz tego, że śmierdziało tutaj bliżej niezidentyfikowanymi rzeczami, to on sam zdecydowanie wyróżniał się w tłumie. I chociaż specjalnie na tę okazję ubrał garnitur w ciemnych kolorach, to nadal jego elegancja wybijała się pod tych wszystkich czarodziejów i czarownic, którzy mieli na sobie mniej lub bardziej brudne lub podarte szaty. Nokturn nie był przecież wybiegiem, nie odbywały się tutaj pokazy mody, dlatego nic też dziwnego, że większość osób, które były stałymi bywalcami w tym miejscu nie bardzo dbały o swoją prezencję. Elias, kiedy w końcu otrząsł się z tego jak bardzo nie dla niego jest to miejsce, ruszył przed siebie w poszukiwaniu tej jednej konkretnej osoby, która mogłaby mu pomóc z jego małym problemem. O dziwo odnalezienie go nie było wcale jakoś wybitnie trudne, gdyż już po kilku minutach poszukiwań, mignęła mu znajoma sylwetka. Dlatego też od razu ruszył w jego stronę, ale ten zamiast jak na dobrego handlarza przystało przyjąć potencjalnego klienta, to....zaczął uciekać?
-Co za imbecyl- Mruknął sam do siebie zatrzymując się na chwilkę, po czym i on ruszył za oddalającym się czarodziejem nie mogąc uwierzyć w to co własnie się dzieje. Bawi się w ganianego z jakimś typem spod ciemnej gwiazdy, którego nawet nie lubi. Trudno powiedzieć, że to wpłynęło pozytywnie na samopoczucie Martinelliego. Dlatego, kiedy w końcu dogoniła handlarza nic dziwnego, że na jego twarzy malowała się wyraźna irytacja.
-Jeżeli przed każdym klientem tak uciekasz, to nie wróżę ci sukcesów- Powiedział spokojnie krzyżując ręce na klatce piersiowej, po czym oparł się ramieniem o zimną ceglaną ścianę.
-Daruj sobie...- Przerwał mu niemal w połowie jego wywodów na temat tego co to też może ukrywać w swoich kieszeniach. Elias był bardzo konkretny w tym co robił i co mówił. Dlatego też nie chciał spędzić tutaj więcej czasu niż było to konieczne.
-Mam sprawę, i przy odrobinie szczęścia oraz taktu pewnie uda nam się dogadać, i każdy z nas pójdzie w swoją stronę- Teraz mogło połączyć ich jedno. Chęć jak najszybszego oddalenia się od siebie bez konieczności kolejnego spotkania.
-Potrzebuję krwi...jesteś w stanie to załatwić?- W normalnych okolicznościach sam by to zrobił, ale okoliczności nie były normalne. Musiał odsunąć od siebie wszelkie podejrzenia, ale jednocześnie musiał się wywiązać z umowy. Byłą to trudna sytuacja, ale jak to on zawsze podkreśla. Nie ma przecież sytuacji bez wyjścia.

Nick nie bardzo wiedział, jak skomentować kwestię swojej ucieczki. Założył, że lepiej brać nogi za pas, aniżeli spotkać jakiegoś szczura z Ministerstwa. Jeśli plotki były prawdziwe, nie dalej jak kilka dni temu to właśnie Włoch miał z tymi pasożytami do czynienia. Nick nie znał szczegółów, ale słyszał, że chodziło o jakiegoś krwiopijcę. Nokturn szeptał po kątach; każdy miał swoje zdanie o tym, co się wydarzyło w klubie Paradise. Żaden szanujący się przemytnik nie przepuściły takiej okazji, by dodać do plotek i swoje trzy grosze. Nick przykładowo opowiadał wszystkim, którzy chcieli słuchać, że rodzina Martinelli miała swoje niezamknięte sprawy w Ministerstwie i jest tylko kwestią sprawy, gdy zacznie się otwarty konflikt.
Rzecz jasna nikt mu nie wierzył z jego szefem na czele tych wszystkich sceptyków.
Daruj sobie, zbiło Nicka z pantałyku. A przynajmniej takie wrażenie sprawiał. Jakby naprawdę nie spodziewał się, że Elias w jakikolwiek sposób zareaguje na jego ostentacyjne przeciąganie sytuacji.
— Nie spotyka się tutaj aż tylu Włochów, panie Martinelli — żachnął się przemytnik, nie siląc się na bezkonfliktowy ton. W gruncie rzeczy Czarny Rynek tętnił życiem, rządząc się zasadami, które Nokturn albo zbywał, albo nie uznawał. Nie wpływało to jednak na pewną osobliwą solidarność, która łączyła wszystkich przemytników. — Zestresowałem się — rzucił, ale nic w jego postawie, głosie, czy nawet beznamiętnym spojrzeniu na to nie wskazywało.
Zwykłe mydlenie oczu, nic więcej.
— A jak chcesz kupić eliksir na porost włosów, to co? Tylko flaszkę opisujesz? — Nick zatarł charakterystycznie ręce, a jego palce, najwyraźniej nawykłe do roboty kieszonkowca, poszły w ruch. — Świeża? Jeszcze ciepła? Z dziewicy, od zwierza? Litr, pół, całe wiadro? — spytał konkretnie mężczyzna, nie zbliżając się do potencjalnego klienta nawet o krok. Nie miał powodów, by mu ufać, podobnie jak Martinelii nie miał żadnych przesłanek, by zdradzać Nickowi sekrety rodzinne. — Każdą mogę załatwić - ale potrzebuję informacji.
Przez chwilę mierzył eleganckiego mężczyznę wzrokiem, najwyraźniej dochodząc do wniosku, że szybciej sfinalizuje transakcję, jeśli przejmie pałeczkę i uchyli rąbka swojej oferty. Poza tym, ktoś, kto jest wymuskany, nie przychodzi po krew do rytuału. Widocznie plotka o wampirze w klubie była jak najbardziej prawdziwa.
Nick zanotował w myślach, że trzeba o to popytać ludzi i przekazać wieści do szefa. Merlin wie, może i tego socjopatę to zainteresuje?
— Krew nie jest dobrym produktem na dostawy — podjął niespodziewanie Nick, a w jego oczach rozbłysł podejrzany błysk. — To będzie kosztować.
Nie przypuszczał, by istniała możliwość odstraszenia Włocha ceną.
Nastraszenie także nie wchodziło w grę.

-Nie pytałem się jaką krew jesteś w stanie załatwić- Mruknął Elias lekko podirytowany. Jego pytania chociaż z pozoru mogłyby wydawać się być głupie miały swoje logiczne uzasadnienie.
-Pytałem się czy jesteś w stanie to załatwić. Wolałbym później nie odkryć, że rozmowa z tobą była stratą czasu- Chociaż irytacja Eliasa niebezpiecznie rosła to nadal starał się zachować swego rodzaju spokój. Na pewno dał temu handlarzowi od siedmiu boleści jasno do zrozumienia, że nie bardzo ma ochotę tutaj być, ale jednocześnie też nie poniżał go i nie usiłował stawiać siebie wyżej. Chociaż bez wątpienia w tej chwili sam Elias uważał się za kogoś lepszego. Dzięki temu, że posiadał coś takiego jak dumę nie musiał, ani też nie odczuwał nigdy potrzeby, aby udowadniać komuś, że jest coś wart. Był świadom swoich wad i zalet.
-Litr, zwierzęca i dzieci nie wchodzi w grę. Jedyne wymogi. Reszta to kwestia twojej fantazji- Elias w tej chwili nie miał wielki wymagań, bo i jego klientka nie miała. Chociaż coś tam przy ich pierwszym spotkaniu wspomniała, to nie upierała się jakoś wyjątkowo przy tej jednej konkretnej opcji. Z drugiej strony Milda chyba w tej chwili nie była w pozycji do stawiania warunków. Można by powiedzieć, że powinna być mu wdzięczna, że po tym jakie problemy ściągnęła mu na głowę, to on nadal próbował wywiązać się z układu. Chociaż tak naprawdę wcale nie musiał tego robić. Bez problemu mógł jej oddać te dwadzieścia galeonów i pójść w swoją stronę. Nie mniej dla niego interes to interes i bardzo rzadko zdarzały się takie sytuacje, kiedy musiał odpuścić. Chociaż nie ukrywał, że sprawa byłaby znacznie łatwiejsza gdyby ta wampirzyca nie bawiła się w dobrą czarownicę i zdobywała pokarm tak jak większość krwiopijców. Tak jak kiedyś jej powiedział. Czasami nie ma sensu udawania kogoś kim się nie jest. Pewne rzeczy trzeba robić i o nich zapomnieć.
-Obydwoje jesteśmy ludźmi interesu- Powiedział spokojnie i skierował wzrok na handlarza by posłać mu lekki, ledwo widoczny uśmiech.
-To oczywiste, że zechcesz wystawić cenę za swoje usługi- Dla Eliasa cena nie była problemem, pod warunkiem, że ta szuja nie zażąda od niego czegoś co będzie znacznie przerastać cenę litra krwi. Jeżeli tak zrobi to Elias chyba straci wiarę w czarny rynek na Nokturnie.
-Czego więc chcesz?- Zapytał się spokojnie oczekując, aż mężczyzna wyjawi mu cenę, którą Włochowi przyjdzie zapłacić za trochę krwi.

Przemytnik nie zamierzał tłumaczyć Eliasowi zasad swojego postępowania. Głównie dlatego, że najpierw musiałby przyznać, że ie za bardzo je posiada. Generalnie to przeważnie improwizował, a że Matka Natura obdarzyła go przynajmniej nosem do krętactw wszelakich, to mógł sobie wieść życie średniego przemytnika do woli.
— A ja mówię, że załatwię, ale muszę wiedzieć dokładnie — odburknął Nick, nie wkręcając się w szczegóły. Przede wszystkim obserwował, jak postać przed nim z wolna się irytuje. Odkrył, że to całkiem ciekawy widok. Dotychczas sądził, że Włosi wtedy tak zabawnie gestykulują, jakby chcieli wykonać skomplikowany taniec deszczu samymi ramionami. — Nic by to nie dało, gdyby powiedział, że załatwię krew, ale powiedział potem, że owczą, hę? - spytał retorycznie, ale nie po to, by wyłożyć swój punkt widzenia. Bardziej po to, by zakończyć temat pytań i przejść do konkretów. Miał dzisiaj do obskoczenia jeszcze kilku klientów, a jak na razie nie wiedział, czy na Włocha warto tracić czas.
Gdy Włoch przedstawił zlecenie, Nick prawie zaśmiał mu się w twarz. Wykrzywił usta, znów ukazując ten dramat stomatologów.
— Nikt tego zamówienia nie weźmie. Za małe — wyjaśnił, ale coś w jego postawie się zmieniło, jakby nagle z osoby, która rzecz chce utrudniać, kompletnie zmienił front. — Chyba że będziesz potrzebować stałych dostaw.
Nick nie ukrywał, że plotki się rozchodzą. Uniósł dwuznacznie brwi, dając rozmówcy do zrozumienia, że ma uszy i potrafi ich używać. Znów zatarł ręce, ale tym razem jakby szybciej, wyraźnie podekscytowany. Więc pogłoski o tym, że wampir naprawdę kręcił się wokół Włochów, były prawdą. Szef Nicka z pewnością będzie chciał usłyszeć o tym więcej.
Do tego Nikc nawet wpadł na ciekawy pomysł.
— Stałe dostawy to niebezpieczeństwo dla takiego przemytnika jak ja — powiedział po chwili milczenia, przystępując z nogi na nogę. Wydawało się, że mówi szczerze. Rzeczywiście, gdyby ktoś go zapytał o zdanie, to wolałby się w takie rzeczy nie bawić. Nakryty na pobieraniu krwi mógłby dostać niezłe wezwanie. I to zarówno w mugolskim, jak i czarodziejskim sądzie. Najlepiej to wykręcić się z tego zadania i zostawić emigrantowi zabawki, pomyślał i zaraz twarz mu pojaśniała. — Chyba że sam byś działał.
Nim Elias zdążył się zirytowac jeszcze bardziej, zmieniając się w gestykulujący wiatrak rąk, Nick sięgnął pod poły płaszcza, wysuwając zaraz w zaciśniętej dłoni dziwny, szklany tłok.
— Dzięki temu sam pobierasz krew. Cena jak za 10 litrów świeżej krwi dziewicy, ale zwróci ci się. — Przemytnik zaprezentował przedmiot, obracając go ze znawstwem w ręce. Szkło, trochę metalu i miarka, z wyżłobioną linią, wskazującą prawdopodobnie rzeczony litr. — Oczywiście pierwsze użycie może być bolesne dla ofiary, więc lepiej nie bawić się w to publicznie. Lepiej w domu.
Nick uniósł narzędzie wyżej i, jeśli interesował się tematem przetaczania krwi, z łatwością zauważył śladowe podobieństwo tłoka.

Ostatnie czego Elias w tej chwili potrzebował to dyskusji z tym karaluchem ludzkości na temat tego jak logicznie i najbardziej ekonomicznie prowadzić dyskusje z przedstawicielami czarnego rynku. On siedział w tym od maleńkości, może nie bezpośrednio, ale już jako małe dziecko czuł, że jego ojciec zajmuje się czymś nie do końca legalnym. A przynajmniej miał świadomość tego, że lepiej nie rozpowiadać o tym kolegom na podwórku. Natomiast kiedy podrósł na tyle, aby pojąć pewne ważne kwestie ojciec bez żadnych zahamowań wprowadzał go w rodzinny interes. Uczył się od najlepszych, bo ludzie którymi otaczał się jego ojciec byli dobrzy w tym co robili. Dlatego też zupełnie olał jego marne próby postawienia na swoim. Nie chciał podejmować tematu, który w żaden sposób go nie interesował. W końcu jak ten handlarz pracuje to była już tylko jego sprawa.
Kiedy mężczyzna tak bezczelnie się zaśmiał Włoch zmarszczył brwi i lekko nawet zacisnął pięści. Lepiej by dla tej miernoty było gdyby sobie z nim nie pogrywał, ale z drugiej strony szkoda marnować czas na tak nic nie znaczący dla Eliasa pyłek. Jego życie i tak było pewnie już na tyle nędzne, że uszkodzenie ciała, lub śmierć nie przyniosłoby żadnych ciekawszych efektów. Niektóre robaki po prostu się oszczędza, bo kto wie...może w przyszłości okażą się być przydatne.
-Nie wiem czy to będą stałe dostawy- Odpowiedział zgodnie z prawdą. Nie miał pojęcia czy Milda nadal będzie chciała korzystać z ich usług, czy on będzie chciał dalej jej pomagać. Wszystko się w tej chwili trochę pokomplikowało. A on nie wiedzieć czemu, kiedy myślał o tym, że może dojść do zerwania współpracy czuł nieprzyjemny ucisk w żołądku. Nie lubił tej wizji utraconych pieniędzy i innych korzyści materialnych, ale tym razem pomiędzy tym było coś jeszcze. Coś czego on sam nie potrafił teraz zdefiniować, a może raczej nie chciał tego robić. Wolał skupić się na tym dobrze mu znanym uczuciu, niż analizować coś obcego.
Kiedy dostawca stosunkowo jasno dał mu do zrozumienia, że raczej nie podejmie się tego zlecenia Elias westchnął ciężko. Sądził, że to wszystko oraz, że trzeba będzie poszukać innego rozwiązania jego problemu, ale przemytnik ruszył swoją inteligencją i wszystko zrzucił na niego. Martinelli spojrzał na dziwne ustrojstwo, które zostało wyciągnięte w jego stronę.
-Tego właśnie chciałem uniknąć- Mruknął w myślach, analizując jednocześnie to jakie rozwiązanie całej sprawy byłoby w tej chwili dla niego najbardziej korzystne. Jeżeli zrobi teraz jakiś głupi wyskok kto wie czy ministerstwo magii nie zainteresuje się nim jeszcze bardziej, ale z drugiej strony nie chciał zawalić. Włoch, jednak nim podjął decyzję postanowił uważniej przyjrzeć się temu urządzeniu, aby po pierwsze ustalić, czy nie jest uszkodzone, a po drugie ocenić czy to urządzenie jest na pewno warte swojej ceny. I może nawet dobrze, że to zrobił, gdyż to co handlarz trzymał w tej chwili w dłoni wydało mu się znajome.
-Nie wygląda na jakiś zaczarowany przedmiot, co jest dziwne zwłaszcza, że masz go ty- Coś mu tu w tej chwili bardzo nie pasowało. Co by w kieszeniach magicznego szmuglera robił tak z pozoru prosty i zwykły przedmiot.

Nick miał na końcu języka komentarz w stylu pospolitego zjeżdżaj, ale posiadał na tyle instynktu samozachowawczego, żeby nie wyrzucać takich głupot tak ważnym klientom. Włoch mógł nie być na swoim terenie - chociaż przemytnik zaczynał podejrzewać, że te rewiry przetarły się już tyle razy, że teraz każdy robił dla każdego - ale nadal miał pozycję nieporównywalnie wyższą. Miał pieniądze - mnóstwo pieniędzy, co widział każdy już na pierwszy rzut oka. Był ustawiony i akurat tą wiedzą nie dysponował każdy obywatel Wielkiej Brytanii. Ten emigrant, elegancko wystrojony od ułożonych perfekcyjnie włosów po lśniące, wypastowane czubki butów, miał przejąć rodzinny biznes. Nielegalny rodzinny biznesik.
I miał robić interesy na skalę, o której Nick mógł tylko pomarzyć.
Nastroszone piórka przemytnika zdawały się nieco opaść. Takie pojedyncze zamówienie nie robiło roboty - nie przynosiło kolosalnych zysków; nie wymagało ponadprzeciętnego sprytu czy jakiejkolwiek zastrzeżonej wiedzy. Wyjścia były dwa - zapolować na krew w jakimś szpitalu i dostarczyć zimną (Merlin wie, ile to u nich stało), albo komuś utoczyć kolbą. Opcja druga byłaby najlepsza do wykonania w dokach. Policji tyle co nic, czarodziejów jeszcze mniej, ciekawskich przechodniów permanentny brak. Z tym, że Nick doków nie lubił, bo łatwo się tam człowiek mógł poślizgnąć i połamać. Aż się wzdrygnął na myśl o paskudnym zapachu rybich wnętrzności, wymieszanych z bryzą Tamizy.
— W drodze wyjątku mogę się podjąć pojedynczego zlecenia — podsunął dobrotliwie, chociaż widać było, że taka niewielka sprawa nie jest mu za bardzo w smak. Oczywiście, jeśli chociaż część z podszeptów wokół Nokturnu była prawdą, Elias miał coś do wampirów. Konkretniej do jednego przedstawiciela tego gatunku.
I jasne - w tych okolicach nie o takich rzeczach się słyszano. Sensacją było jednak to, że między wampirem, a Ministerstwem Magii była istotna zależność. A przecież każdy wiedział, że czarodzieje o pewnym... specyficznym statusie na czarnym rynku cieszą się zainteresowaniem urzędników.
I nie tylko ich, prawdę powiedziawszy.
— Dopóki nie założysz medalionu, dopóty nie poczujesz działania klątwy — powiedział bez namysłu Nick, dzieląc się z Eliasem prawdą, którą każdy z nich znał. Być może słyszeli to przysłowie w nieco zmienionej wersji, ale przekaz był jeden. Magiczny przedmiot to przeważnie rzecz codziennego użytku.
Widząc niedowierzanie w oczach klienta, przemytnik miał ochotę wnieść oczy ku niebu. Chwała emigrantowi za to, że miał mózg zamiast w spaghetti w głowie, ale ta dociekliwość w ich obecnej sytuacji irytowała Nicka. Coś mu podpowiadało - jakiś cichutki i złośliwy głos szeptał, że teraz to Martinelli świetnie się bawi.
Niedoczekanie twoje, pomyślał i ostentacyjnie podwinął rękaw, unosząc nad odsłoniętą skórę tłok. Nabrał powietrza i dotknął urządzeniem skórę. To przyssało się na moment i zaraz w szkle zaczęła się pojawiać krwista linia. Nim jednak szkło zdołałoby się napełnić, Nick cofnął dłoń. Na skórze nie było nawet śladu - poza niewielkim, czerwonym śladem, jak po przyssawce.
— Działa, jak widać — oświadczył z pełną mocą, bo nie przepadał za tym, jak ktoś mu zarzucał krętactwo.
Może i kłamał władzom, ale klientów w baranów nie robił.
Chyba że na wynagrodzeniu.
Ale wtedy to była ich wina - brak znajomości rynku nie oznacza wcale, że przemytnik nie wykorzysta okazji do dodatkowego zarobku.

Elias widział swego rodzaju respekt w oczach mężczyzny. Może i jednocześnie dawał mu do zrozumienia, że nie cieszy się z tej rozmowy...można by rzec, że z wzajemnością. Nie mniej w tej chwili byli na siebie przez tę krótką chwilę skazani. I tyle co sam Elias starał się zachować pewne zasady dobrego wychowania, to tego samego oczekiwał od mężczyzny. I na całe szczęście dla niego poniekąd to wykazywał. Elias nie należał do osób mściwych, nie próbował nikomu pokazywać, że przy odrobinie chęci i wysiłku mógłby czyjeś życie zamienić w piekło. Wolał to zostawić dla bardziej specjalnych osób niż jakiś podrzędny sprzedawca na Nokturnie.
O dziwo Eliasowi udało się przekonać handlarza do tego, aby zademonstrował mu, czy to cudo, które próbował mu wcisnąć w tej chwili na pewno działa. Włoch przyglądał się uważnie temu jak szczerbaty jegomość, wyciąga dłoń, a zaraz potem przystawia to coś do dłoni. Przez chwilę Martinelli nie sądził, że coś się zadzieje, a jednak się mylił. Urządzenie w jakiś sposób zassało się do skóry, a zaraz potem Elias mógł obserwować jak stróżka posoki napełnia naczynie. Sam przed sobą musiał przyznać, że to urządzenie mogłoby być przydatne, nawet jeżeli by nie współpracował z Mildą. W końcu wielu czarodziejów jest na tym świecie. Krew w końcu nie nadaje się tylko do picia. Można dzięki niej przecież wykonywać różne rytuały, a przynajmniej coś na ten temat kiedyś czytał. Dodatkowym plusem było to, że po odsunięciu urządzenia na skórze nie pozostawiał, żaden mocno widoczny ślad. Odcisk jak od przyssawki za jakiś czas pewnie zniknie.
-Mówisz, że cena jak za 10 litrów krwi dziewicy- Powtórzył po chwilce milczenia po czym znowu na chwilę zamilkł robiąc w głowie szybkie kalkulacje.
-Krew na rynku chodzi mniej więcej od ośmiu do dwudziestu galeonów za litr. Ty pewnie wziąłbyś dwadzieścia galeonów, plus krew dziewicy więc pewnie byś zwiększył o kolejne dziesięć, a więc mamy już trzydzieści galeonów- Szybka i prosta matematyka i dochodzimy do wyniku, który mógłby sprawić, że pod wieloma czarodziejami nogi się ugięły. Elias obracał się trochę w handlu ludzkim ciałem, a już na pewno nim podjął decyzję, że spróbuje porozmawiać z kimś na Nokturnie musiał popytać się tu i tam, aby mieć klarowny pogląd na to ile tak naprawdę za taką krew biorą. Włoch przygotował się własnie na taki wypadek, gdyby ktoś próbował go bezczelnie oskubać. I chociaż chciał wywiązać się z umowy, to czy wydałby na nią taką ilość galeonów jednorazowo. Nie mniej nie był typem, który się targował. A raczej często ojciec mu tłumaczył, że w ich profesji to nie wypada. Naturalnie brał pod uwagę teraz, że ten wrzód na zdrowym organizmie narodu może chcieć go oskubać, ale z drugiej strony co mu szkodzi.
-Dobra...niech ci będzie- Mruknął po czym wyciągnął z kieszeni elegancki portfel, po czym zaczął skrupulatnie odliczać należną ilość pieniędzy, by po chwilce wręczyć je handlarzowi.

Oczywiście gdyby się uparł, mógłby kwotę negocjować. Jednak miał jeszcze kilka magicznych przedmiotów, które skutecznie pobierały krew – i to nie tylko z ludzi, ale i z groźniejszych zwierząt fantastycznych. Słowem: jedna zaczarowana kolba w tę czy w drugą, nie robiła mu większej różnicy. Jak na trochę szkła, metalowych elementów i generalnie topornego wyglądu, interes wydawał się idealny. Rzecz jasna Nick musiał jeszcze pokrótce przedstawić działanie – żeby przypadkiem nie zwaliła mu się na łeb w odwecie cała rodzina Martinelli. Kto wie, co ten ich synek byłby w stanie sobie tym ustrojstwem. O innych nie trzeba się było martwić. W końcu różne wypadki chodzą po ludziach.
– Daje nam to dokładnie trzydzieści galeonów, tak – potwierdził spokojnie, czując przyjemny, znajomy uścisk w żołądku, na myśl o takiej ilości grzechoczących w sakwie monet. Procent z zysku szedł na szefa, oczywiście, ale Nick na razie się tym nie martwił. I nawet zimne, mrożące krew w żyłach przeczucie, że tak, jak najbardziej powinien zatroszczyć się o działkę przełożonego, nie zminimalizowało jego ekscytacji z zapłaty.
Jedynym, co nieco studziło satysfakcję, było lekko wyczuwalne swędzenie w okolicach lewej dłoni, na której prezentował urządzenie. Typowe uczucie, którego jego szef… nie lubił. Nick nie wiedział dokładnie, dlaczego właściwie, ale nie wnikał. Był prostym przemytnikiem – miał sprzedawać towar i to robił. Od długich lat.
Podczas gdy Elias odliczał stosowną kwotę, Nick zlał na pobliską ścianę swoją krew z kolby. Ostatecznie nic by się nie wydarzyło, gdyby przekazał przedmiot w takiej formie, ale coś mu podpowiadało, że lepiej pozbyć się tak osobistych śladów. Mimo wszystko, przezorny zawsze ubezpieczony. Potarł dłonią kark, wyczuwając niemiłe pieczenie. Najwyraźniej kołnierz płaszcza nie był tak milusi i miękki w dotyku, jak sądził.
– Kolba pobiera zwykle krew do wydrążonej linii na miarce – zaprezentował charakterystyczne wyżłobienie na szkle, unosząc urządzenie tak, by ten element nie umknął Eliasowi. Chociaż „miarka” to za dużo powiedziane – na szkle znajdowała się dokładnie jedna linia, usytuowana bliżej szczytu. Najwyraźniej go właśnie do niej zalecane było pobieranie krwi. Nickowi bodaj szef wyjaśniał, jak dokładnie działa ten przedmiot. – To optymalna ilość. Nie obchodzi mnie, czy ją przekroczysz, czy nie.
Jeśli otrzymał pełną zapłatę, to przeliczył szybko, dodatkowo ważąc monety w dłoni. Przeczuwał, że szef będzie bardzo zadowolony z tej transakcji. Właściwie przemytnikowi nawet się zdawało, że słyszy jego charakterystyczny śmiech.
Przekazał Eliasowi urządzenie – ciężkie, zimne, dość toporne, ale wygodne do schowania pod płaszcz. Postawione na blacie biura nie budziło podejrzeń – wyglądało na zaawansowaną kolbę z tłokiem, zapewne służącą do obsługi bardziej wymagających substancji.
Ministerstwo Magii nie wiedziało, że to przedmiot istnieje w takim kształcie.
Jeśli transakcja się udała, Nick i Elias rozeszli się, każdy w swoją stronę.

[z/t dla obu, kontynuacja w pizzerii]

---

Podsumowanie sesji z MG

Zadanie: pozyskanie krwi dla zaprzyjaźnionej wampirzycy -> kontynuacja w temacie z pizzerią rodziny Eliasa
Przedmiot nabyty: magiczna kolba do pobierania krwi (limit użyć: 15 pobrań krwi)
Zapłata: 30 galeonów

|30.01.1980
kontynuacja tego wątku
późny wieczór, koło północy

---

Greyback przez chwilę milczała, nie do końca wiedząc jak sformułować odpowiedź na to proste pytanie. Oczywiście, że chciała się odpłacić, ale niekoniecznie znaczyło to, że danie komuś w mordę było odpowiednim rozwiązaniem całej tej sytuacji. Albo inaczej - że było to wystarczające rozwiązanie zaistniałej sytuacji. Prisca na prawdę nie lubiła, kiedy ktoś zakłócał jej spokój. Szczególnie, kiedy czuła się aż tak paskudnie. Cało to gadanie Rosiera, sformułowanie zdania, które sugerowało że to ubliżenie jej, było na szczycie listy dlaczego Flint powinien dostać za swoje, tylko ją rozdrażniło. Nie sądziła, że jej godność w jakikolwiek sposób obchodziła chłopaka, który aktualnie na niej wisiał. Przynajmniej nie w tym dziwnym, wręcz rycerskim sensie. Kobieta wcale nie potrzebowała, żeby ktokolwiek oprócz niej stawał w jej obronie, albo też nie miała ku temu humoru w aktualnej sytuacji. Nie wiedziała też, do jakiego stopnia może się mu przyznać odnośnie tego, co najchętniej zrobiłaby z Flintem. Bo też mimo oczywistych dla niej sadystycznych skłonności Evana, czy też wcale nie tak krótkiego stażu ich znajomości, tak na prawdę był jej obcy i nie przywiązała się do niego w jakikolwiek sposób. Przynajmniej nie na tyle, żeby pokazywać swoją własną, mało przyjemną stronę, której po prawdzie się brzydziła, bo przypominała jej o ojcu.
- Chcę. - odpowiedziała wreszcie, z wyraźnym ociąganiem, wciąż próbując siebie przekonać, że nie, wcale tego nie chce. Że najwyraźniej miał jakiś powód. Powód, o którym świadczyła zakrwawiona, wymiętolona wstążka. O którym świadczył jego stan i bała się, cholernie się bała, że to nie przypadek, że akurat na niej postanowił skoncentrować swój gniew. - Co nie zmienia faktu, że już teraz jesteś dość problematyczny. - dodała jeszcze, z typowym przekąsem, nie spierając się z nim dalej i ruszając po śladach, które wskazał, a które szybko zaprowadziły ich na Nocturna.

Zimne powietrze wkradające  się do płuc przez elementy układu oddechowego miały pozytywny wpływ na jego otumaniony alkoholem umysł. Im bardziej oddalili się od pubu, zbliżając się do owianej złą sławą ulicy, na której rozwijała się przestępczość w zawrotnym tempie, tym czuł się znacznie lepiej. Uporczywe zawroty głowy przekształciły się w krótkotrwałe, sporadyczne impulsy bólu dotykające głównie skroni. Ponadto wręcz grobowa cisza panująca w tej okolicy miała zbawienny wpływ na układające się w jego myśli, bo choć ich trzeźwa, racjonalna konstrukcja nadal była przyćmiona przez wyraźnie odczuwalną złość na Flinta (przynajmniej krew skrzepła i przestała sączyć się z uszkodzonej struktury nosa, a chłód stłumił symptomy złamania, dzięki czemu praktycznie nie odczuwał dyskomfortu fizycznego z tytułu tego uszczerbku na zdrowiu) oraz trzech wypitych w pośpiechu kieliszków palącego w przełyk trunku, to jednak orientował się w najbliższym otoczeniu i pamiętał czemu się tutaj pojawili. Rozglądał się zatem z póki co niezadowalającym rezultatem w poszukiwaniu zapijaczonej sylwetki agresora, jednocześnie starając się nie poślizgnąć o pokrytą lodem powierzchnię, co przychodziło z większym trudem, zważywszy na fakt, że kończyny dolne nie współpracowały z nim tak, jakby sobie tego życzył. Zalegający w nim gorący temperament i chęć zemsty, być może też przemożna ochota wyrządzenia komuś krzywdy nie dawały za wygraną. Popychały go w mrok otulający mniej uczęszczane zaułki. Gdyby nie interwencja i nieoceniona pomoc Greyback, od przynajmniej dwudziestu minut byłby na etapie zbierania własnego truchła ewentualnie zębów z bruku, z jak przypuszczał niezbyt imponującym wynikiem i zwiększającym się rozdrażnieniem.
Uszedł jeszcze kilka, może kilkanaście metrów i jego organizm, a przede wszystkim żołądek zażądał postoju. Zatrzymał się, wyswobadzając się z uścisku towarzyszki. Podszedł pod zniszczoną ścianę brudnego, szemranego budynku i oparł bark o jej rozpadającą się konstrukcje. Wystarczyła ledwie chwila, a zgiął się w pół i z charakterystycznym bulgotem zwrócił zawartość żołądka, która składała się przede wszystkim z wypitego trunku. Czując na ustach nieprzyjemny posmak kwasu i żółci, pierwszy raz od opuszczenia baru zawładnęły nim wątpliwości, które zniknęły po tym, jak uszy Rosiera uchwyciły szmer.
- Chodź, słowiku, ten szczur chyba tam się zaszył - wybełkotał niemal szeptem, przecierając usta wierzchem dłoni. Zerknął ku Greyback, ale tym razem nie szukał jej wsparcia. Po jej komentarzu duma Evana znowu ucierpiała niczym porcelanowe naczynie w kontakcie z twardym gruntem roztrzaskała się na kilka nierównych odłamów, wobec tego postanowił jej udowodnić, że nie potrzebuje oparcia. W tym celu, wspierając się ściany, ruszył w kierunku źródła dźwięku. Stawiając krok za krokiem doszedł do wniosku, że mdłości przeszły w zapomnienie, przynajmniej tymczasowo. Sięgnął dłonią do wewnętrznej kieszeni płaszcza, w której przechowywał różdżkę, ale nie zetknął dłoni z przedmiotem. Jeszcze nie.

Nie uszliście daleko od baru, gdy zaczęło wiać, a wraz z wiatrem powoli z nieba zaczął sypać śnieg. Białe płatki, na początku bardzo delikatnie spadały, więc póki co nie musieliście się obawiać, że zgubicie trop. Polowanie ułatwiały wam również latarnie, świecące co kilkanaście metrów, jeśli nie zdążyły się zepsuć bądź nie zostały z premedytacją zniszczone przez wandali. Puchowa warstwa leżała na całej szerokości ulicy i zapewne miała tak leżeć do rana. Rosier, przestałes już tak odczuwać ból. Głównie z zimna, ale jednak temperatura pozwoliła ci trochę także otrzeźwieć i po dłuższym wdychaniu świeżego powietrza byłeś w stanie samodzielnie iść, choć dalej nie był to chód idealny.
Wasz napastnik – a może już ofiara? - szła od wyrzucenia z baru cały czas prosto, jakby bez celu. Mimo to nie widzieliście go przed sobą. Mogliście przez to zwątpić czy to na pewno jego buty zostawiłi te odciski w śniegu – może ścigacie przypadkowego przechodnia? A może, mimo pijaństwa, mężczyzna miał niesamowicie szybki chód? Mogliście tylko gdybać.
Naprawdę nie minęło dużo czasu, kiedy zamiast delikatnego śnieżku spadła z nieba istna lawina – spadające płatki wdzierały wam się za płaszcze, do ust, nosa, pod kołnierze. Nie oszczędzało również waszego tropu, który wskazywał na to, że Flint skręcił w prawo... i dalej nie wiedzieliście gdzie. Nie był w zasięgu waszego wzroku, zupełnie jakby rozpłynął się w powietrzu. Jednakże ty, Prisco, zauważyłaś, że po drugiej stronie ulicy, przy kolejnym skręcie – tym razem w lewo – są jakieś całkiem nowe ślady. Z tej odległości nie mogłaś mieć pewności, że to te same, za którymi szliście, jednakże czy coś ci szkodzi zerknąć? Najwyżej stracisz parę chwil.
Oboje również, jeśli zachowaliście dostateczną ciszę, mimo wiatru mogliście usłyszeć dwa dźwięki. Jeden to był wręcz basowy kaszel, właśnie z miejsca, do którego prowadziły nowe odciski butów. Drugi, coś jakby szloch, a może śmiech zza bramy. Jeśli do niej podeszliście, mogliście zobaczyć, że była ona otwarta i prowadziła na podwórko kamienicy. Być może gdybyście się wsłuchali, odkrylibyście, kto tu może się kryć. Najwyżej traficie źle, a wtedy Flinta będziecie musieli dopaść innym razem, jeśli w międzyczasie zniknie z okolicy.

Czy Priscę interesowało kruche ego Evana, które właśnie roztrzaskiwało się o bruk? Otóż nie. Jego dobre samopoczucie i poczucie wartości w ogóle jej nie obchodziło. Było jej chłodno, była wkurwiona, a do tego musiała taszczyć jego lejące się przez ręce cielsko. Nie przypominała sobie, żeby układ, jaki ich łączył, zawierał w sobie coś na temat niańczenia go, kiedy zdarzy mu się wypić więcej jak jedną szklaneczkę ognistej. Cholera - musiała zapamiętać, żeby kolejnego delikwenta, którego postanowić wpuścić i do łóżka i do światła jej reflektorów, przetestować najpierw pod względem wytrzymałości na alkohol. Może nie za bardzo, ale wciąż, taki stan u facetów śmierdział jej starym Fenrirem, na którego zdążyła napatrzeć się za młodu. Wprawiało ją to w obrzydzenie i póki sama nie była porządnie wstawiona, nie była w stanie tolerować tego na dłuższą metę. Całe szczęście jednak dla Rosiera, szczypiący mróz pobudzał jego ospałe zmysły i przywracał trzeźwość umysłu. Dodatkowo jego żołądek, zapewne pobudzony spacerem, postanowił oddać naturze to, co nie do końca mu odpowiadało, tym samym zwracając część alkoholu, która wciąż w nim zalegała i nie krążyła jeszcze żwawo w żyłach. Przyglądała się temu z powątpiewaniem i wyraźnym obrzydzeniem, nie wspominając już o zwykłym, klasycznym rozdrażnieniu. Szybko jednak coś ją rozproszyło, bowiem nieopodal kolejnego zakrętu zauważyła ślady. Ślady, które mogły być kontynuacją tropu przeklętego Flinta. Nie odzywała się w ogóle, pochłonięta nowym odkryciem i emocjami, które sprawiały, że nie miała zbytnio ochoty ucinać sobie niezobowiązujących pogaduszek, czy chociażby warczeć upominająco w kierunku młodego mężczyzny, który jej towarzyszył. Sam Evan też chyba nie był zbyt rozmowny, więc pomiędzy jedną ciszą, a drugą, wyłapała bez problemu oba dźwięki. CO prawda nie sądziła, żeby basowy, głęboki kaszel należał do Flinta, ale z drugiej strony nie mogła sobie uciąć ręki. Spojrzała więc do Evana znacząco, zbliżając się ostrożnie, nie chcąc niepotrzebnie zdradzać własnych kroków.
- Ty sprawdź bramę, ja zaułek. - powiedziała cicho, mając jednak wrażenie, że to właśnie brama mogła być strzałem w dziesiątkę. Po pierwsze, Jerome wyglądał na takiego, co ledwo trzymał nerwy na wodzy, a jego osobista tragedia, w takim stanie upojenia, mogła go szybko pochłonąć. Z drugiej jednak strony, mógł sobie wyhodować z tego wszystkiego garba, który właśnie w niekontrolowany sposób zawodził, między uliczkami Nocturna. W każdym razie - wolała sprawdzić oba tropy, zamiast iść na całość w jedną stronę. Upewniwszy się więc, że Evan nie ma żadnych ale, ruszyła w kierunku zaułka. Ostrożnie, starając się cicho stawiać kroki, do tego wreszcie sięgając po różdżkę. Chciała zbliżyć się na tyle, by ewentualnie podchwycić lepiej głos i go zidentyfikować - czy należał do Flinta, czy też nie. Ewentualnie, jeśli by się jej udało, chciała się przyjrzeć właścicielowi tego głębokiego basu.

Nie miał dzisiaj w planach pójść na całości, nawet jeżeli w jego przypadku pójście na całość oznaczało wypicie zaledwie trzech i to niepełnych kieliszków wysokoprocentowego trunku. Zazwyczaj w obecności Greyback nie przekraczał dopuszczalnej normy w formie jednej szklanki, ale pod naporem emocji, może pokusy, by oderwać się od prozaicznych problemów, uległ, całkowicie zapominając o swoim pierwotnym celu pojawiania się w barze i o spustoszenie, jaki siał w nim alkohol. Ostatnio sięgał po niego dość często, jakby w nadziei, że zaleczy smutki, ale prawdę powiedziawszy marne było z niego lekarstwo, a przynajmniej ból głowy towarzyszący mu o poranku i posmak wymiocin na język nie był wart tych kilku, ulotnych oderwania się od rzeczywistości. Najchętniej złapałby w palce różdżkę i przy jej pomocy potraktowałby swoją twarz strużką wody, jednak mimo aktualnie ograniczonego dostępu do szarych komórek, był świadom, że tego typu czyn odbiłby się rykoszetem od jego układu odpornościowego, wiążąc jego ciało jeśli nie w gorączce, to na pewno w chorobie.
W końcu wykrzesał z siebie odpowiednią ilość motywacje i oderwał dłoń od leciwej ściany, na której dotychczas spoczywał cały ciężar jego ciała. Wsłuchiwał się własny, nierównomierny oddech, nawet nie myśląc o tym, by zakłócić ciszę, która pomiędzy nimi zapadła.  Skoncentrował się w dalszym ciągu na pozostawionych na chodniku śladach, ale takowe przekształciły się zaledwie w wspomnienie, gdy prószenie śniegu przybrało na ślę. Spojrzał ku Pri, ale jej sylwetka była częściowo zasłonięta przez kotarę utkaną z opadu atmosferycznego, pchającego się w każdy zakamarek płaszcza. W efekcie czego jedynie przytaknął, usłyszawszy jej rozporządzenie o rozdzieleniu się.
Zbliżając się ku bramie zacisnął lekko drżące palce na różdżce i wyszarpał ją z kieszeni. Jak dotąd nie korzystał z jej usług w takim stanie, więc nie ręczył za efekt swoich działań, który w obliczu zagrożenia mógł być karkołomny. W końcu jednak przy odrobinie samozaparcia i bardzo istotnej chęci sklejania roztrzaskanego ego, przymusił się do pewniejszego marszu. Co prawda w swoim obecnym stanie nie przewidział możliwości, że duma może ulec jeszcze większej destrukcji, ale nie zaprzątał sobie tym myśli. Skoncentrował się na celu, na zapijaczonym Flincie umykającym im z każdą mijaną sekundą coraz głębiej w mrok.

Postanowiliście się rozdzielić uznając, że znalezienie Flinta jest w tym momencie najważniejsze. Ani pogoda, ani zatarte ślady, nieciekawa pora, nic was jeszcze nie przekonało do odwrotu. Mogliście się spodziewać, że w takim stanie w jakim był nie mógł uciec nie wiadomo jak daleko.
Prisca, ty powoli zaczęłaś się zbliżać do miejsca, z którego dochodził głos. Zbliżając się mogłaś usłyszeć cichą, męską rozmowę. Mówili zbyt cicho, byś miała szansę rozpoznać, czy wśród nich znajduje się twój cel, więc naprawdę musiałaś się zbliżyć, by choćby wychwycić charakterystyczne dla poszukiwanego mężczyzny tony. Gdy wyjrzałaś zza rogu, zobaczyłaś trójkę mężczyzn - dwóch widziałaś od przodu i wiedziałaś, że żaden z nich cię nie interesuje. Trzeci, stojący tyłem wydawał ci się za mało barczysty, ale może chodziło jedynie o grę świateł. Jeśli chciałaś im się przyjrzeć mogłaś zauważyć, że chyba załatwiają niespokojnie jakieś interesy, rozglądając się w międzyczasie na boki. Kto wie, jakby zareagowali na twój widok?
Za to ty, Evan, zobaczyłeś kamienicę pośrodku nawet sporego jak na tę dzielnicę podwórza. Prowadziła do niej ścieżka - obecnie na nowo zakryta śniegiem - a z tyłu, jeśli obszedłeś trochę budynek, mogłeś zobaczyć zdezelowany plac zabaw i parę ławek, zapewne dla matek pilnujących dzieci. Ktoś tam kasłał, jednakże sylwetka była chyba dość kobieca, mimo ogólnej potężności. Jeśli jednak przyjrzałeś się drzwiom od kamienicy mogłeś zauważyć, że były ledwo otwarte, jakby ktoś ich nie domknął. Zadaszenie również robiło swoje i mimo wichury mogłeś zobaczyć w miarę świeże ślady przy wejściu, a wewnątrz jedynie ten śnieg, który ktoś wniósł nie otrzepując butów. Zaglądając przez szparę mogłeś zobaczyć, że ślady prowadziły na górę. Po tych rozbryzgach trochę już rozpuszczonego, ale jednak świeżego śniegu nie dało się zorientować, czy to były buty Flinta, jednakże innym, potencjalnym tropem mogła być dla ciebie ta chyba kobieta na tyłach kamienicy. Równie jednak dobrze zamiast gonić za mężczyzną możesz chwilę poczekać na swoją towarzyszkę.

Prisca rzuca kostką k6. Jeśli wypadnie cyfra parzysta możesz odejść od mężczyzn niezauważona. Jeśli jednak wyrzucisz nieparzystą to cię zobaczą i na pewno zaczepią.

Ruszyła przed siebie, prowadzona brzmieniem męskich głosów, które układały się w cichą, niezrozumiałą dla niej rozmowę. Z resztą powiedzmy sobie szczerze - wcale jej nie interesowało, o czym ukryci w zaułku jegomoście sobie rozmawiają: czy były to szemrane interesy, czy zwykła pogaduszka o nokturnowych dziwkach, ona nie miała zamiaru brać w niej udziału. Miała jeden cel - prosty i banalny, który też został zrealizowany dość szybko, bo dwóch mężczyzn stało zwróconych do niej przodem i nawet, jeśli trzeci stał tyłem, to szybkie otaksowanie go spojrzeniem pozwoliło stwierdzić, że to też nie jest poszukiwany przez nią mężczyzna. Nie pozostawało jej nic innego, jak po prostu odwrócić się i odejść, możliwie też jak najciszej, żeby nie zwrócić na siebie niepotrzebnej uwagi. Niestety - nie mogło być za łatwo i kobieta dość szybko wyczuła na sobie czujne spojrzenie przynajmniej jednego z nokturnowych rzezimieszków. Westchnęła, krzywiąc się.
- Ej wy. - rzuciła w ich kierunku, stawiając na prostą taktykę czyli rozproszenie poprzez przejęcie inicjatywy i danie im do zrozumienia, że ma ich po prostu w dupie, tak samo jak ich interesy. W końcu większość ludzi w takiej sytuacji, po prostu zaczęłaby albo gęsto się tłumaczyć, albo po prostu wiać. - Widzieliście Flinta? Przechodził może tędy? Gnój przearanżował twarz koledze i zwiał jak tchórz. - rzuciła, tonem który swobodnie można było uznać za ponaglający. W końcu jej się spieszyło, a dodatkowo użycie nazwiska poszukiwanego mogło zaszczepić w opryszkach niepewność, czy aby na pewno nie mieli przed sobą kogoś swojego.

Rzucam kością k6.

Wynik 1-6: 4

Słysząc po każdym postawionym kroku trzeszczenie śniegu pod podeszwami butów gromadziło się w nim coraz więcej wątpliwości. Ledwo trzymał się na nogach. Przechodząc przez bramę, uchwycił w palce jej lodowate pręty, chcąc popracować nad utrzymaniem równowagi. Nogi tak czy owak chwiały się niebezpiecznie w cztery różne kierunki świata, a on czuł stale niesłabnące zawroty głowy i wyostrzającą się świadomość współgrającą z racjonalnie kształtującymi się w umyśle myślami, które przychodziło wraz z mocniejszymi podmuchami wiatru uderzającymi o odsłoniętą skórę, która zaczerwieniona szczypała od zimna, ale przynajmniej stłumiła ognisko bólu w formie złamanego nosa. Stopniowo uświadamiał sobie, że pościg z Filntem w tym stanie nie należał do najlepszych z możliwych decyzji podjętych przezeń na przestrzeni minionych dni, ale nie mógł się wycofać, skoro przy świadku zadeklarował, że mu nie daruje.
Z całą swoją zawziętość podszedł do uchylony drzwi, ignorując irytujący zgrzyt huśtawki dolatujący do uchu. Wcisnął głowę w szczelinę między framugą i wbił spojrzenie w mrok przesiąkniętej smrodem stęchlizny klatki schodowej. Nawet nie wiedział, kiedy różdżka ponownie znalazła się w jego dłoni, ale nie użył Lumos, by zwiększyć zasięg widoczności. Odczekał kilka chwil, przystosowując wzrok do panującego w środku kamienicy półmroku, a potem przez chwile kontemplował  pozostawione przez czyjeś buty ślady prowadzące na dalsze kondygnacje budynku. Mimo wyraźnie odczuwalnej pokusy, nie wszedł do środka. Bądź co bądź nie miał pewności, kto był właścicielem owych śladów. Nie mógł napaść na przypadków mieszkańców Nokrutrnu bez gwarancji, że natrafił na właściwą osobę. Postanowił zatem skorzystać z obecności znajdującej się na palcu kobiety, która najprawdopodobniej dysponowała wiedzą na temat mieszkańców pobliskiego budynku, a przynajmniej to sugerowała jej obecność w tym miejscu. Podszedł ku niej na odległość dwóch metrów.
– Dobry wieczór – krzyknął chrapliwie, zaciągając się przy tym lodowatym powietrzem, który osiadł w przełyku niczym szron na szybie. Zrobił jeszcze kilka kroków w przód.  – Szukam mężczyzny o nazwisku Flint. Mieszka w tej okolicy? – zapytał, nie zdradzając jej celu swojej wizyty, aczkolwiek takowego mogła się domyśleć po jego wizualnej, marnej prezentacji, czytelnie sugerującej, że miał z Flintem rachunki do uregulowania.

Wpatrywali się w ciebie, Prisco, dość podejrzliwie, ale wreszcie jeden z nich splunął na ziemię słysząc nazwisko Flinta.
- Tfu! Przeklęta rodzina. Szczególnie Jerome - stwierdził ten plujący. - Nie przechodził tędy.
Inny z tej trójki, który do tej pory stał do ciebie tyłem przypatrywał ci się przenikliwie. Wydawał się naprawdę trzeźwy jak na tę porę i warunki pogodowe. - Ty jesteś tą wokalistką Moir, nie? - spytał. Nagle wyjął coś zza pazuchy i podszedł do ciebie. Kiedy się zbliżał, mogłaś zauważyć, że był to po prostu kawałek pergaminu i pióro. Skąd je miał i czemu dawało radę pisać bez tuszu - nie wiedziałaś. Równie dobrze mogli tu spisywać jakąś dziwną umowę, która obchodziła jedynie ich. - Córka jest fanką, będzie szczęśliwa jeśli dostanie autograf - wyjaśnił. Nie wiedziałaś tego, ale mężczyzna był skłócony ze swoim dzieckiem, nazwanym Claire po babci. Okoliczności nie sprzyjały spełnianiu zachcianek fanów, ale reszta wydawała się nie wzruszona twoją sławą, więc raczej nic ponad jednego podpisu od ciebie by nie chcieli. Zresztą oni wszyscy wyglądali na co najmniej pięćdziesiąt lat, pewnie nawet nie słuchali rocka.
Za to ty, Evan, mimo złego samopoczucia i przenikliwego zimna postanowiłeś kontynuować poszukiwania mężczyzny i podszedłeś do dość wielkiej kobiety. Co jakiś czas kaszlała i nie wyglądała na jakoś specjalnie ciepło ubraną. Spojrzała na ciebie, jakaś zła, lecz zaraz miałeś się dowiedzieć skąd ta złość. - Żaden Flint tu nie mieszka, ale własny mąż mnie wygonił z mieszkania, żeby sobie z nim pogadać na spokojnie, psiakrew. Na gacie Merlina! Dziesięć lat małżeństwa, a traktuje mnie jak śmiecia! A to przecież moje mieszkanie, sama kupiłam. A żeby im dementor wyssał duszę, pewnie wykorzysta resztki mojego proszku Fiuu. W tym stanie na pewno sam nigdzie nie wróci, leprokonusi syf - mamrotała pod nosem. - Jak chcesz to cię zaprowadzę, tylko na róg jednorożca, nie każ mnie wyganiać ani nie rób mi syfu w chałupie. Nienawidzę tego.