Pub Zgniłe Jabłko

Pub Zgniłe Jabłko

Znajduje się niedaleko wejścia na Nokturn, i jest niezwykle obskurnym miejscem. W środku panuje półmrok, który miejscami jest rozpraszany prze blade płomienie świec, które stoją na drewnianych stołach, które czyszczone nie były na pewno od lat. Oprócz grubej warstwy kurzu można znaleźć na nich ślady zaschniętego wosku ze świecy, plamy po wylanym alkoholu, lub nawet miejscami ślady krwi, które pozostały na drewnianej powierzchni po ostatniej bójce. Wszędzie wiszą pajęczyny, na których siedzą pająki oczekując, aż jakaś tłusta mucha złapie się w ich sieć. Przyzwoici czarodzieje raczej omijają to miejsce szerokim łukiem, natomiast czarnoksiężnicy, handlarze nielegalnym towarem, lub przedstawiciele czarnego rynku są niemal stałymi klientami.

Cennik

Coś na ząb
1. Marynowany Węgorz
2. Ogniste ogórki
3. Grzyby w pomidorach
4. Śledź w oleju
5. Marynowane grzyby
6. Tatar
7. Marynowane śledzie na ostro

Alkohole
1. Ognista Whisky
2. Mózgotrzep
3. Nalewka z pigwy
4. Zgrzybiały Mag (wódka)
5. Koniak
6. Piwo
7. Nalewka wiśniowa

Cierpliwość była cnotą. Lestrange powtarzała sobie w myślach to stare porzekadło niczym mantrę, gdyż opieszałość ze strony dilera i nie mniej ślimacze podejście do tematu Dołohova, skutecznie działały jej na nerwy.
Po raz pierwszy w życiu handlowała z kimś z Nocturna w celu zakupienia substancji psychoaktywnej, nic więc dziwnego, że proces transakcji był dla niej jedną, wielką zagadką. Nie zdawała sobie sprawy z faktu, iż pośpiech nie jest tutaj wskazany, a obie strony muszą najpierw skutecznie wybadać grunt nim przejdą do meritum.
Prawdopodobnie, następnym razem wyśle po paczuszkę Dołovoha w pojedynkę, wbrew oczekiwaniom, nie poczuła adrenaliny w momencie, w którym zdała sobie sprawę, kto właśnie przysiadł się do ich stolika oraz jakim towarem dysponuje. Owszem, zaspokoiła swoją ciekawość, szczerze wątpiła, aby za drugim razem było inaczej.
Zamoczyła usta w słodko - gorzkiej nalewce, gryzące ciepło rozniosło się po całym przełyku. Adora odchrząknęła, przez moment kołysanie naczyniem było jedyną, intrygującą rzeczą w najbliższym otoczeniu, gdyż oboje czarodziejów mierzyło się wzrokiem.
Siedziała na tyle blisko, co by usłyszeć ich wymianę zdań. Poza zasięgiem wzroku obojga, przewróciła oczyma w odpowiedzi na określenie jej osoby panią tego kundla w postaci Antoniego. Mógł się wysilić na bardziej wyszukany komentarz, nie mniej szczerze wątpiła, aby zasób słownictwa dilera był na tyle bogaty.
- Ile? - mruknęła, tym samym wtrącając się w ich podchody. Nie przyszła tutaj, aby wysłuchiwać, jak ciężko wiązało się szujom koniec z końcem. Mógłby w końcu podać swoją cenę, oszczędzając jej tym samym wysłuchiwania historii jego życia.

Te nokturńskie szumowiny miały jakieś zamiłowanie do zdrabniania jego imienia na ich modłę. Nie znosił tego i chociaż wiedział, że z pewnością było to dla nich łatwiejsze do wypowiedzenia, wciąż brzmiało paskudnie i irytująco.
- A czy to ważne? Przyjmijmy, że się nie wyspałem i miejmy to za sobą – nie był tak rozbawiony, jak jego rozmówca. Westchnął w końcu ciężko, jakby chciał wypuścić z siebie ciśnienie i chociaż nie było widać po nim irytacji, czas spędzony przy stole z Daviesem nie grał na jego korzyść.
Sączył nieśpiesznie Ognistą, która wchodziła w niego jak woda.
- Wiesz, że nie rozumiem tych waszych hogwarckich powiedzeń – mruknął pod nosem, pocierając dłonią zmęczoną już twarz, gdy tylko usłyszał o Bijącej Wierzbie.
Pojawił się pewien szkopuł, który ujawnił niepełne przygotowanie do tej całej akcji kupowania narkotyków – Adora nie zdradziła Dolohovowi ile jest w stanie zapłacić za towar, a on nie mógł dysponować jej budżetem bez tej wiedzy. Musiał zostawić negocjacje na jej głowie, samemu ewentualnie pilnując, by były one przeprowadzone w miarę kulturalnie.

Choć całkiem przyjemnie prowadziło się Kyle'owi tę rozmowę, to jednak nie był duszom towarzystwa. Dosiadł się do niego, by ubić interes, a nie gadać o nic nieznaczących pierdołach. Na takie tematy mógł sobie pogawędzi co najwyższej ze swoją czcigodną małżonką.
- Jak mamy ustalić cenę, jak nadal nie wiem, czego wam trzeba? - Tym razem zwrócił się bezpośrednio do Adory, która najwyraźniej dysponowała odpowiednimi funduszami. Nie wiedział, czy Dolohov jest wypłacalny czy też nie i nie chciał się o tym przekonywać na własnej skórze. Bądź co bądź wolał nie angażować się w konflikt, który rozgrzał kilkanaście lat temu i nic nie wskazywało na to, by choć odrobinę zelżał. Postanowił trzymać się, jak dalej od popleczników Czarnego Pana, a po czarnym rynku krążyły plotki, że Antonin należy do jego szeregów. - Za dziesięć gramów lekkiego towaru zapłacicie od dwóch do czterech galeonów. Wszystko zależy oczywiście od jakości specyfiku. Jak się pewnie domyślacie, najlepszy kosztuje najdrożej, a twoja towarzyszka, Antek, nie wygląda mi na pierwszą lepszą ćpunkę. Twardszy towar z wyższej półki będzie was kosztować co najmniej po dziewięć galeonów za sztukę. Pasuje, czy poszukacie szczęścia gdzie indziej?
Cena, którą podał nie była znowu tak wygórowana, jak na kieszeń tej paniusi, więc ta nie miała powodu do narzekania. Poza tym pewnie nawet sama nie zarabiała na życie, tym bardziej nie była stratna. Mogła tylko zyskać najlepszy towar sprzedawanych na Nokturnie.

Palce, które przed momentem ściskały szkło, bezwiednie wodziły teraz opuszkami po ścianie naczynia w miejscue, w którym to stykało się z wargami czarownicy. Bladoczerwony ślad, jaki pozostał na szkle, nie dawał jej spokoju. Musiała go zetrzeć, problem w tym, że kiedy ten zniknął ze szkła, pojawił się na jej palcach. Adora rozerzała się po blacie stołu, na próżno szukając tu serwetek. Nic dziwnego, że tyle tłustych plam odbijało się blatach, skoro bywalcy pożal się Salazarze lokalu nie mieli w co wytrzeć paluchów.
Sięgnęła do kieszeni, wyskubując z niej pojedynczą, elegancką chusteczkę. Starannie potarła o biel wszystkie, nie tylko pobrudzone szminką palce, po czym zgniotła ją w kulke i z powrotem wrzuciła do kieszeni. Uznała za niestosowne, aby pozostawiać tu nawet brudną chusteczkę z wyhaftowanym, rodowym herbem.
Traciła do dilera cierpliwość, dlatego też mocniej szarpnęła Dołohova za ramię, zmuszając, aby ten w końcu pochylił się nad nią oraz nadstawił ucho.
- Opium. Czyste. Sto gram, nie mniej i nie więcej. Niech Ci udowodni, że zawartość paczuszki jest tym, czego chcemy. Bierz, jeśli poda uczciwą cenę. Jeśli będzie chciał nas oskubać, powiedz mu, co o tym myślę, a właściwie to co myślimy - poinstruowała czarodzieja, gdyż nie miała zamiaru wdawać się w dłuższą dyskusję z obdartusem. Przyszła tu po konkretny towar, za zdobycie  którego odpowiadał Rosjanin, dlatego też on miał negocjować w jej imieniu. Byleby w końcu skutecznie.
Niespecjalnie przejęła się faktem, iż rozmawiają pół szeptem w towarzystwie. To nie były salony, a diler prawdopodobnie nigdy nie stał obok błękitnokrwistego arystokraty, co by mieć czelność wytykać jej zasady dobrego wychowania. I lepiej, aby nawet nie próbował, jeżeli faktycznie chciał zakończyć tę rozmowę bogatszy o kilkadziesiąt galeonów.

Sama obecność Dolohova przy pannie Lestrange wydawała się skutecznie odstraszać potencjalnych napastników, którzy mogliby połasić się na możliwe do wyciśnięcia z niej galeony. Wiele nokturńskich rzezimieszków miało na tyle rozumu, by wiedzieć, że narażanie się tak potężnym rodzinom było co najmniej nierozsądne. Gdy do równania dochodziła obecność kogoś o takiej reputacji, jaką mógł pochwalić się Rosjanin, wszyscy omijali ich szerokim łukiem. Co do narkotykowych interesów, cóż... O tym Antonin miał raczej niewielkie pojęcie. Czasem - chcąc, nie chcąc - obracał się w towarzystwie tych uzależnionych od nielegalnych używek, ale sam po nie nie sięgał. Słuchał jedynie marudzeń tych, którym zawadzały zawyżone przez dilerów ceny, czy brudne działki.
Nie spodziewał się, że Adora kiedykolwiek potraktuje go w tak stanowczy sposób. Przez chwilę przez oblicze Dolohova przewinęło się szczere zdziwienie. Oczy się rozszerzyły, brwi mimowolnie powędrowały w górę. Dziewczyna złapała go z zaskoczenia, dlatego nie zdążył ukryć swojej reakcji, jak to miał w zwyczaju. Nachylił się w jej stronę, co nie było raczej jego decyzją.
- Ozłocisz się dzisiaj, jak będziesz z nami współpracował, Davies. Chcę zrobić duże zakupy – przerwał, by dopić ostatnią porcję alkoholu ze swojej szklanki. Poza tym krótkim momentem, gdy Adora przyciągnęła go do siebie, znów postanowił traktować ją, jak nieobecną. - Za sto gramów opium dam ci sześćdziesiąt galeonów. Do ręki. Co ty na to? – patrzył na dilera nieprzerwanie. Stawiał, że jego klienci byli spłukanymi, przećpanymi mętami z nokturńskiego rynsztoka. Czy kiedykolwiek zarobił tyle za jedną transakcję? Cóż, warto było to sprawdzić. Antonin podyktował nieco niższą cenę, ale najbardziej kuszący mogła wydawać się forma zapłaty - nie oferował jej w żadnych ratach. Na potwierdzenie swoich słów, jakby od niechcenia sięgnął do wewnętrznej kieszeni swojego płaszcza, który wciąż miał na sobie. Zabrzęczał monetami.
Całe szczęście Adora przekazała mu wcześniej sakiewkę z przeznaczonymi na narkotyki pieniędzmi. Gdyby miał ją teraz o nie prosić, mógłby się pożegnać ze swoją reputacją. Wszyscy zapewne zaczęliby nazywać go „psem Lestrange’ów”.

- Antek, Antek, ty cwaniaczku.
Pokręcił główką w akcie dezaprobaty, jakby faktycznie ubolewał nad niedorozwojem umysłowym Dolohova, ale wewnętrznie kulił się ze strachu o swój marny żywioł. Mógł mieć doświadczenie z maltretowaniem ledwo przytomnych dłużników bez sykla przy duszy, ale jednak typów pokroju Dolohova wystrzegał się jak diabelskiej pożogi. Z drugiej strony tanio skóry nie sprzeda.  Cena zasugerowana przez mężczyznę ani trochę go nie zadowoliła - była stanowcza zbyt mała, jak na obecnie panujące na czarnym rynku realia.
- Chyba wcześniej wyraziłem się jasno. 90 galeonów. Uwierz albo nie, ale ta cena nie jest zbyt wygórowana, o czym przekonasz się, jak odmówisz mojej propozycji. To jak będzie? - Skierował wzrok na panią arystokratkę, która najwyraźniej była głową tej transakcji. Antonin mógł wymachiwać mu przed nosem sakiewką, ale Kyle nie był ani ślepy, ani tym bardziej głuchy. - Opium to deficytowy towar. Nie znajdziecie lepszej oferty u nikogo, zaręczam. Bierzecie czy nie?
Pierwszy raz od kilku miesięcy zdarzył mu się taki wypłacalny klient. Aż żal nie skorzystać. Potrzebował gotówki, ale nie zamierzał iść na ustępstwa. Swój honor miał.

Poniekąd, taki właśnie był cel - dziewcze w eleganckiej pelerynie oraz lakierkach na nogach przemieszczająca trzewia Śmiertelnego Nokturna wzbudziłaby nie małe zainteresowanie. Jeżeli jednak dodać do niej cień w postaci zakapiora o jakże chlubnej reputacji w tej części Magicznego Londynu - i nie tylko! - wielu, nawet tych najbardziej zdesperowanych, uprze się, co by obejść się smakiem miast ryzykować stanięcie oko w oko z Dołohovem.
Obecność Antoniego nie byłaby pożądana w większości miejsc, w których bywała na co dzień Lestrange, nie mniej kiedy schodziła do podziemi z konieczności uzupełnienia swoich zapasów w postaci składników do mikstur, morderca szlam oraz mugoli spisywał się na medal. Nawet, jeżeli ich znajomość doszłaby do uszu kogoś z wyżej urodzonych, prawdopodobnie ci potraktowaliby to jako niewybredny żart. Układ ten był więc korzystny dla obu stron; właściwie to nawet bardziej dla Dołohova, który otrzymywał nie małą zapłatę od jednego z lordów Lestrange.
Ponieważ jej udział miał być w transakcji symboliczny, puściła od razu ramię czarodzieja i wyprostowała się w sposób, w jaki siedziała od początku; była gotowa, aby w razie zagrożenia lub niepowodzenia, od razu zerwać się z miejsca i opuścić pub nim inni goście zorientowaliby się co tak naprawdę zaszło w głównej sali.
Diler zdecydowanie przeciągał strunę, nie mniej ufała, że Dołohov podejmie słuszną decyzję. Jeżeli faktycznie taka była cena, Adora była gotowa ją zapłacić. Wejście w posiadanie stu gram opium zapewni jej spokój od tego miejsca na najbliższe miesiące, zwłaszcza, że w recepturach wykorzystywało się symboliczne gramy.
Dyskretnie, wodziła spojrzeniem od jednego, do drugiego czarodzieja. Zaintrygowało ją, jak niby diler zamierza udowodnić jej, że opium jest czyste. Powinna zażądać, aby sprzedał jej dodatkowe pięć gramów i nakazać, co by menda zażyła je na ich oczach? Adora nie była pewna, czy jest gotowa na spektakl o tej tematyce. Grymas, który mimochodem wykwitł na jej ustach, zdradzał, że zdecydowanie nie.

Kiedy tylko ponownie usłyszał skrócenie swojego imienia padające z ust tej zakały Nokturnu, oczami wyobraźni zobaczył pewną scenkę – jak łapie Daviesa za łeb i uderza nim z całej siły o blat stołu. Szklanki podskakują pod wpływem impetu, a diler bez żadnych "ale" przystaje na ofertę. Powstrzymał się jednak, jedynie strzelając paliczkami u drżącej, gotowej do działania dłoni. Pewnie Adora miałaby mu za złe tę scenę, ale też była gotowa zapłacić podyktowaną przez zakapiora sumę, więc po co on sam miałby się unosić? Przecież była bogata, a rozporządzając pieniędzmi tatusia, trzydzieści galeonów z pewnością nie robiło jej zbyt wielkiej różnicy.
- Davies, przecież wiesz, że nie mogę ci tak od razu zaufać. Twoje słowo to za mało, żebym miał pewność, że to opium jest czyste. I to jeszcze przy takich pieniądzach – mówił wypranym z emocji tonem, nie spuszczając wzroku z przeoranej przez blizny twarzy mężczyzny. – Mogę dać osiemdziesiąt. Pomyśl o tym, jak o inwestycji w przyszłość. Jeśli się dogadamy i towar będzie zadowalający, to pewnie do ciebie wrócę – nie chodziło tu o dumę, czy wygraną w tej negocjacji cen. W tym momencie brał towar w ciemno, a stawka była naprawdę duża. On sam nie przypominał sobie, żeby kiedykolwiek miał w rękach dziewięćdziesiąt galeonów, nie licząc sytuacji takich, jak ta. Domyślał się też, że gdyby kazał Daviesowi próbować opium, ten zapewne wciągnąłby najgorszy syf z przyjemnością tylko po to, żeby jak najwięcej na nich zarobić, a przynajmniej takie miał o nim wyobrażenie Dolohov. – A jeśli sprzedasz mi jakieś gówno, to wtedy na pewno do ciebie wrócę. Chcesz zarobić, czy nie? – ponaglił mężczyznę, samemu wyciągając z kieszeni sakiewkę, do której wcześniej sięgał. Położył ją na blacie z brzęknięciem i rozchylił materiał, by zacząć odbierać z jej wnętrza nadwyżkę złotych monet. Zachowywał się, jakby transakcja była już zamknięta i przypieczętowana, ale spodziewał się, że jeśli diler dojrzy wnętrze sakiewki, podnieci się wizją łatwego i szybkiego zarobku na tyle, że przyjmie ofertę.

- Sugerujesz, że sprzedam ci gówno? - zapytał, marząc brwi, które złączyły się pod wpływem tego gestu. Nie był aż takim ryzykantem. Wiedział, że Rosjianin rozliczy go z każdego grama, gdyby sprzedał im bubel. Poza tym, tak jak mówił ten pozbawiony okłady i obycia w świecie zakapior, Davies liczył, że arystokrata jeszcze nie raz pojawi się u progu Zgniłego Jabłka po towar.  Po co miałby rezygnować z takiej kury znoszącej złote jaja i ryzykować własnym życiem? Swój rozum przecież miał. – Nie rozumiesz co się do ciebie mówi, Dolohov?
Zirytował się diler, uderzając pięścią o blat stołu. Wizja śmierciożercy w jednej piątej się sprawdziła - szklanki i butelki zabrzęczały, podskoczywszy pod wpływem impetu tego uderzenia.
- Osiemdziesiąt siedem galeonów i ani galeona mniej. To moje ostatnie słowo. Jak już mówiłem - ta twoja paniusia nie pożałuje i wróci po więcej. Zaręczam.
Wsunął papierosa do ust i w końcu zapalił, zaciągnąwszy się; dym chwilowo przysłonił jego twarz. Jeżeli Antonin znowu odmówi, transakcja zostanie przerwana, a mężczyzna odejdzie i nici z zakupu narkotyku na korzystnych warunkach, które im zaproponował.

I miał, i nie miał. Ciężko było jednoznacznie określić jakie motywacje przejawiał diler, który siediał po drugiej stronie stołu. Nie znała go, Dołohov być może już kiedyś robił z nim interesy, aczkolwiek nawet, jeśli byłaby to prawda, to i tak kojarzył mężczyznę wyłącznie z towaru, którym te dysponował. Równie dobrze mógł chcieć obławiać się raz, a po otrzymaniu zapłaty zmyć się stąd, bowiem jednorazowy zastrzyk galeonów dla kogoś jego pokroju wystarczyłby na kilka tłustych miesięcy. Łatwo przychodziło jej wrzucić wszystkich handlarzy substancji psychoaktywnych do jednego wora, a nawet, jeśli byłoby to niesprawiedliwe oraz krzywdzące, nie do końca oscylowało to w zakresie jej zainteresowania. Prawdopodobnie, nie zobaczy więcej niejakiego Daviesa. Jeśli zaszłaby taka potrzeba, Dołohov zjawi się tutaj po raz drugi sam. Prawdopodobnie, w oczach dilera uchodziła za ćpunkę z dobrego domu, jeżeli przypiął jej taką łatę, czeka szuję jakże przykre rozczarowanie.
Chrząknęła. Trzy galeony to już coś, skoro ten się tak bardzo upierał, nie widziała sensu przeciągać transakcji w nieskończoność. Niech bierze, co jego, zostawia towar i idzie w diabły. Odprowadziła dilera spojrzeniem, poczuła się lepiej, kiedy ten wtopił się w tłum i zniknął z zasięgu jej pola widzenia.
- Dzięki - zwróciła się do Dołohova, po czym westchnęła głośno. Było już po wszystkim, emocje opadły. Łatwo przychodziło jej udawać niewzruszoną, gdyż zażyty wczoraj lek na rodową przypadłość hamował szaleńcze bicie serca, jakie towarzyszyło jej na co dzień. Dopiła nalewkę, starając się ignorować nieprzyjemny posmak. Jak nic, rozcieńczali trunek jakimiś szczynami, o których prawdę mówiąc wolała nawet nie myśleć.
- Zachowaj resztę za fatygę. To co? Wracamy? - pytanie można było określić retorycznym, gdyż Adora od razu wstała i otuliła się peleryną. Trzymając się blisko Rosjanina, wyszła z zatęchłego pubu na zewnątrz. Chciała być już w domu oraz zmyć z siebie zapach Śmiertelnego Nokturna, którym wydawało się jej, że przesiąknęła aż po cebulki włosów.

- Hamuj się, Davies, bo skończysz gorzej, niż Nibley, gwarantuję ci to.
Adora zapewne nie miała pojęcia o czym Dolohov mówi i nie było w tym nic dziwnego. Pomimo, że Antonin starał się odcinać od tej całej nokturńskiej tłuszczy, wciąż wynajmował mieszkanie właśnie przy tej ulicy i chcąc, nie chcąc, dochodziły do niego wszystkie plotki i zajścia z ciemnych zaułków. Tym razem przywoływał jedno z nich, gdy jeden tutejszych dilerów zapewne przegiął o jeden raz za mocno, a jego martwe ciało zostało znalezione w kontenerze za Zgniłym Jabłkiem. Oczywiście, że nie było to sprawką Dolohova, on nie mieszał się w jakieś narkotykowe potyczki i szarpanie o wpływy na Nokturnie, ale w tym momencie na plus mogła zadziałać jego szemrana reputacja.
Wcisnął Daviesowi sakiewkę z odliczoną kwotą, gdy tylko dostali towar. Po przeprowadzeniu transakcji, handlarz zniknął, a Rosjanin przeklął pod nosem w swoim ojczystym języku, zapewne wyzywając bliznowatego jegomościa od najgorszych. Dopiero po chwili przypomniał sobie o obecności Adory, ale nie spodziewał się, aby go zrozumiała. Te bogate dzieciaki rozmawiały co najwyżej po francusku.
- Oddam ci to, jak już będziemy na miejscu – odpowiedział na podziękowanie dziewczyny i wcisnął pakunek do kieszeni, z której wcześniej wyjął zapłatę przygotowaną dla dilera. – Wracajmy. Pewnie już ktoś wypatrzył, że mieliśmy przy sobie jakieś pieniądze i chętnie sprawdzi, czy nam trochę nie zostało.
Zebrali się i chociaż na zewnątrz, na ulicy Śmiertelnego Nokturnu, nie było wcale przyjemniej, przynajmniej dało się oddychać. Po chwili oboje zniknęli, chociaż wizyta tajemniczej kobiety wyglądającej na arystokratkę wywołała niemałe poruszenie w stałych bywalcach Zgniłego Jabłka.

---

z/t dla Adory, Antka i Cienia

25.08.1980 r.
Ten dzień był doprawdy zabawny. Po odwaleniu standardowej dawki papierkowej roboty, urozmaiconej dodatkowymi elementami w ramach zwiększenia ostrożności ich gmachu, od razu uniknęła powrotu do domu, zmierzając na Nokturn. Robiło się chłodniej, magiczne radio Błędnego Rycerza informowało o tym, że zbliża się burza, a ona potrafiła tylko gapić się za okno, na te skaczące iskry, mieszające się w jedno paćkę.
- Londyn, Aleja Śmiertelnego Nokturnu! - rozbrzmiał głos konduktora, a ona podniosła swoje mało zgrabnie cztery litery ukryte pod służbową szatą, spod której wyłaniała się biała koszula i granatowa spódnica. Głupi wymysł. Widząc jak mężczyzna lustruje jej nogi, parsknęła krótko, wręcz niedowierzająco i prostym zaklęciem transmutacyjnym, bez żadnego rozmachu, wydłużyła ją adekwatnie. Minęła go bez słowa, wyskakując z pojazdu, mając na stopach buty z bardzo małym obcasem. Nie zrobi tego samego błędu, który zrobiła z pijawą. Włosy nadal miała spięte w jeden z tych banalnych koków, ale nie miało to znaczenia. Dzisiaj miała powód by robić wszystko to, na co tylko miała ochotę i chuj komukolwiek do tego. Nawali się, pobije się z kimś, albo będzie śpiewać, fałszując beznadziejnie, bo akurat nie poleci jej melodia.
Mogła? Mogła!
Widząc nieufne spojrzenie barmana, który już otwierał usta i pewnie chciała odmówić jej obsługi, odezwała się szybciej. Cel namierzony i trafiony.
- Dawaj mi na początek Zgrzybiałego Maga - powiedziała bez ceregieli, rzucając monety na ladę.
- Nie poznałem cię.
- No co ty nie powiesz - ironicznie skrzywiła wargi, biorąc od razu swoje zamówienie. - Jestem wcześniej niż zwykle, więc liczę że zafundujesz mi atrakcji na cała noc. I to takich, żeby aż Pottera i Rowle'a wypieprzyło z ich trumien.

Przemykał ulicami Nokturnu niczym duch. Znudzony własną pracownią, wypuścił się prosto na łono przyrody i tkwił w jednym z parków zdecydowanie dłużej, niż przewidywała to ustawa. Matki widzące jak siedzi na tej cholernej ławce już drugą godzinę, zaganiały swoje potomstwo jak najdalej, najpewniej biorąc go za jakiegoś zboczeńca, który chciał sobie popatrzeć. Niestety, dzisiaj miał chrapkę wyłącznie na spokój, na ciszę, na zbawienne milczenie. Jednak wśród dalekich wrzasków niesionych ku niemu wiatrem, a później zastępujących je odgłosów zabawy, bardzo ciężko było mu się skupić na tym, na czym mu zależało. Myśli wciąż uparcie pchały mu się do głowy, aż wreszcie wykurzyły go z jego miejsca, kierując go w zupełnie inne. Wkroczył ponownie w tłum. Ubrany w prostą, czarną koszulę i równie ciemne spodnie, spięte paskiem o błyszczącej, złotej klamrze wyróżniał się nieco w tłumie czarodziejów, odzianych w dziwaczne szaty. Jeden z tych, który miał na głowie coś, co przypominało ul, popatrzył nawet na niego z zaskoczeniem.
Nie miał dziś do tego cierpliwości.
Pchnął więc pierwsze lepsze drzwi, które wpadły mu pod palce. Nie wiedział nawet, gdzie wchodzi i dopiero wyraźny smród alkoholu wiszący w powietrzu mu to uświadomił. Nie przerażał go kurz, ani pająki. Nie przerażały też szemrane typu patrzące na niego spode łba, lecz dziś wyjątkowo drażniło go jakiekolwiek zainteresowanie. Przemknął więc szybko przez salę i skierował się ku kontuarowi, aby zająć miejsce na jednym z dostawionych do niego stołków. Wtapiał się w otoczenie, chociaż szczerze wątpił, aby w tym miejscu znalazł cokolwiek, co zaspokoiłoby jego kubki smakowe… a może. Miał na to nawet pewien pomysł.
Pewnie siedziałby tak sobie w spokoju, aż do samego rana, gdyby do jego uszu nie dotarł wreszcie znajomy głos. Bardziej trzeźwy, niż ostatnio, tego nie można było mu odmówić, lecz najwidoczniej ten stan nie miał trwać długo. Przemknął pomiędzy ludźmi i dobił się do jej osoby, wciskając się na miejsce u jej boku.
- Znowu pijesz? Wątroba ci siądzie. - Wypomniał jej, ale zamiast skupiać się na dalszych obelgach, zaplątał się w lekkim szoku na widok jej stroju. Nie dlatego, że ostatnim razem widział ją kompletnie inaczej ubraną, a raczej z powodu jakie te dzisiejsze ciuchy były. Przyodziewek urzędników Ministerstwa poznałby wszędzie. Zmarszczył brwi.
- Uważaj, czego sobie życzysz. - Mruknął i wsparł łokieć o poklejoną piwem ladę. Kiedy opierał brodę na dłoni, taksował ją spojrzeniem co najmniej podejrzliwym. - Wykopać ci któregoś?

Równie dobrze mógł być duchem, najpewniej jakichś zeszłorocznych wakacji, bo te właśnie zbliżały się do końca i gówniarze wracali do zamku. Rockers zaś zostawała, w końcu, teoretycznie, zamek ukończyła i nawet pracowała w miejscu do którego nie każdy byłby w stanie dostać się od tak. Ministerstwo Magii, jakże dumnie to brzmiało! Mrówki, dużo mrówek pomykających po piętrach, od jednego papierowego samolocika do drugiego, niekiedy posiłkując się windą. Nie było w tym ekscytacji, żadnych wrażeń i fajerwerków, szara magiczna codzienność. Papieros za papierosem, gdy nikt nie patrzył by słowa nie poniosły się dalej, tam do uszu do których trafić nie powinny. Nie zdziwiłaby się takiej reakcji, w końcu wyglądał jak zboczeniec albo przynajmniej jak będący na głodzie ćpun z tą swoją poszarzałą skórą i workami pod oczami. Wieczne niewyspanie. Śmiał tak iść ubrany? Jak gdyby nigdy nic, jeszcze krocząc w świetle gasnącego dnia? Cierpliwość! Też coś!
Cierpliwość to musiał mieć świat, że potrafił go zdzierżyć. To dziecię nocy.
Nauczył się chociaż czegoś od ostatniego spotkania? Pewnie nie, tacy jak on, niczego przecież się nie uczyli. Woleli tonąć w marazmie, nie czerpiąc lekcji z tego, co rzucał im pod nogi los. Pełne towarzystwo Zgniłego Jabłka i tak jeszcze się nie zebrało, to dopiero była rozgrzewka. Pierwsze lekko podchmielone nokturnowskie mordy, co dopiero zaczynały się rozkręcać. A on to co? Wszedł sobie, w prostych ubraniach niczym pospolity mugol i czekał na ukłony? Mogło być i tak, że własna reputacja go wyprzedzała. Odliczanie rozpoczęte, wraz z pierwszym dźwiękiem, który z siebie wydał. Najwyraźniej była aż za trzeźwa, skoro widziała go o tej godzinie, akurat jak sięgała po pierwszy kieliszek.
- Nie interesuj się tak, bo kugucharowej mordy dostaniesz - uprzejmość w jej wykonaniu raczej się nie zmieniła, ale to chyba mógł się domyśleć po ich ostatniej wymianie zdań, że nie była rozklejającą się panienką. - A co? Też byś chciał skosztować trochę procentów? To od razu postaw na mózgotrzepa.
Wypiła wszystko jednym porządnym łykiem, mimo że nieprzyjemnie paliło w gardło i postawiła szkliwo z brzękiem.
- Piwo teraz. Ciemne jakieś, krasnoludzkie, beczkowe olbrzymów czy jakie tam masz - rzuciła do barmana, sięgając do kieszeni szaty po jeden z Smoczych Języków, ulubionej marki papierosów. Odpaliła od razu od różdżki, zerkając na niego z uniesioną brwią. Krótko drgnęły jej wargi przez to jak się na nią patrzył.
- Podoba ci się? - spytała drwiąco, dmuchając mu dymem w twarz, tak zaczepnie. - Spełniasz dzisiaj wszystkie moje życzenia? No, no, popatrzcie tylko na niego.
Nachyliła się w jego stronę i wyciągnęła małego pająka z jego włosów, dając go na blat by mógł sobie w spokoju maszerować. Strzepała popiół do popielniczki, która do nich podleciała.
- Jedno Ciemne Goblińskie.
Upiła łyka, w drugiej dłoni swobodnie dzierżąc peta i przyjrzała mu się z nieco zmrużonymi oczami, jakby próbowała go przejrzeć i jego zamiary.
- Chcesz być dzisiaj moją atrakcją, pijawo?

Odpowiedział jej dokładnie takim wyrazem twarzy, którego jeszcze nie zdołał u niej dostrzec, a mianowicie uprzejmym do porzygu uśmiechem. Potem zaś wyciągnął rękę i poklepał ją po głowie dwa razy, jak jakieś małe dziecko, albo wyjątkowo głupiutkiego psidwaka.
- Mózgotrzepa to akurat już mam. - Cofnął palce, zanim ta żółwica miała mu je odgryźć w ramach zakąski do drineczka i splótł przed sobą niezobowiązująco. Oderwał od niej spojrzenie, aby rzucić okiem na to, co oferował ten obskurny przybytek i zupełnie nie zdziwiła go szeroka oferta dla obdartusów i kompletnie niesatysfakcjonująca, gdy chodziło o niestandardowych klientów. Wtedy też sięgnął do zaczarowanej kieszeni spodni, wyłuskując z niej złote monety i wprawiając je w ruch na kontuarze. Momentalnie zaczął mieć wrażenie, że wszyscy im się przyglądają, zwłaszcza chciwy barman stojący za ladą.
- Będą twoje, wszystkie co do jednej, jeżeli załatwisz mi litr świeżej, ludzkiej krwi. Tylko nie próbuj podać mi świńskiej, poczuję różnicę. - Zamknął monety wewnątrz bladej dłoni, aby nikomu do głowy nie przyszło zabrać ich, zanim życzenie zostanie spełnione. - Możesz podać w kuflu, może koleżanka też się skusi. - Dodał jeszcze, nie potrafiąc powstrzymać się od nieco chochliczego uśmiechu, który wpełzł mu na usta. Oj miał szczerą nadzieję, że przy tym tempie dojenia alkoholu na widok wampira popijającego krew z kufla na piwo, Rockers porzyga się do swojego.
Barman, zaserwowawszy dziewczynie jej trunek, zniknął na zapleczu z taką prędkością, jak gdyby go piekielne biesy goniły, zaś Emery popatrzył na Carol i wyciągnął jedną z dłoni w jej kierunku. Wyjął papierosa z jej palców, nim w ogóle pomyślała, że mógłby to zrobić i sam się nim zaciągnął.
- Lepiej wyglądałabyś już tylko bez niego. - Zadrwił, pamiętając przecież ten jej żałośnie chudy tyłek po tym, jak targał go przez połowę Londynu. Wydmuchując dym kulturalnie ponad ich głowy, oddał jej papierosa poprzez wsunięcie go w szczelinę zaczarowanej popielniczki.
- A może ty będziesz moją, co? Coś taka chętna? Co to za okazja, że potrzebujesz zabawiania? - Pytał, ale nie wyglądał na urażonego jej słowami. W zasadzie, w ich wypadku nie mogło to się skończyć inaczej, jak właśnie obustronnym zabawianiem się wzajemnie. Ona miała ubaw z wyżywaniem się na nim, a jego z jakiegoś powodu niezwykle intrygowały jej nietypowe reakcje. Większość żywych wolałaby z wampirem nie zadzierać. Rockers za to zdawała się czuć królową wszechświata i Emery czuł potrzebę zgłębienia, dlaczego tak się dzieje.
- Jak w ogóle do ciebie mówić, słoneczko? Worek krwi brzmi jakoś tak… niemelodyjnie.

Operowanie uśmiechami i to jeszcze takimi, co wywoływały cukrzycę, nie było w sferze jej upodobań. Jedynie drobne unoszenie kącików ust w ramach podejmowanych transakcji, czy to pracy czy na salonach, było czymś, na co było ją stać. Pewnie by nie zrozumiał, że nie wszyscy mają chęć wywalać te swoje kły i jęzory jak dzieciaki. Śmiechy, chichoty, a także reszta aktów wesołości towarzyszyła Rockers w konkretnych momentach. Gdy była pijana, zajmowała się muzyką, quidditchem lub zajmowała się wbijaniem kogoś w ziemię. Magia? Pięści? Można śmiało wybierać, ależ bez krępacji. Z niezadowoleniem zmarszczyła nos, obserwując ten jego gest.
- Pozwoliłam ci na to byś mnie dotykał? Jakoś sobie nie przypominam - rzuciła zgryźliwie, a zaraz jakby poczuła wiatr w skrzydłach. - Chyba, że to zaproszenie to ucięcia ci palców to mogłeś od razu mówić. Jest takie zaklęcie, bardzo przydatne. Właściwie, jakby tak pomyśleć to jest ich więcej.
Od razu wyobraziła sobie potencjalną scenerię jakby to mogło się prezentować. Doskonale się składało, och tak. Ale w ramach przekąski to akurat by go nie widziała, nie były to jej kubki smakowe. Zresztą nie zawsze chciało jej się jeść, bo jej dieta w większości składała się z papierosów bez których nie potrafiła się obejść. Niczym eliksiry uspokajające działały na jej korzyść by przypadkiem nie wypadła z prezentowanej wszystkim roli przykładnej córki pracownicy Wizengamotu i będącego na urlopie zdrowotnym pracownika Międzynarodowej Współpracy Czarodziejów. Z takim towarzystwem jakim był krwiopijca i tak inaczej się nie dało.
- Podlizywanie na mnie nie działa, kościotrupie - kolejna piękna nazwa, którą postanowiła go obdarzyć. Ależ zapowiadała się kreatywna noc, nie ma co. Może to magia jej liczby numerologicznej czy innych czarów? Jasnowidz raczył wiedzieć. Pozostało mieć nadzieję, że nikogo nie przyciągnie w ten sposób, tak na przykład jakiegoś punka menela.
- Komuś się tu powodzi - kpiąca uwaga opuściła wilgotne od alkoholu wargi, a na podane zamówienie do barmana, jedynie się wykrzywiła w geście odrazy. - Obrzydliwe, no ale to przecież do ciebie pasuje, nie? To będzie cud jak ktoś nie podkabluje Jerry'ego za to, co on dla ciebie zaraz odwali. Szykuj kolejki dla wszystkich, cieniasie.
Patrzyła jak brodaty barman zasuwa na zaplecze by spełnić to nietypowe zamówienie. Wampiry praktycznie w ogóle nie zapuściły się na Nokturn, a tym bardziej nie miały takich życzeń. Potrzeba zwiększenia swojego utargu zwyciężyła, jak to bywało w tego typu historiach. Ona zaś prędzej puściłaby malowniczą fontannę na niego, no ale przecież noc była młoda a niespodzianki najlepsze.
- Ej, kurwa - syknęła ostrzegawczo, bo co on sobie wyobrażał? - Imperiusem nie oberwałam by traktować cię jak równego i jeszcze dzielić się moim prywatnym i do tego osobistym papierosem. Mam nadzieję, że zatrujesz się drobinkami mojej śliny.
Bo czymże byłyby urodziny bez obrażania kogoś i to jeszcze jego? Sam przecież ładnie się jej oddawał na talerzu to nie powie nie. Może był z tych, co lubili jak się nimi pomiatano. Te odmieńce niczym jej nie zdziwią. Niezrozumiałe fragmenty z poprzedniego spotkania z nim wolała przemilczeć.
- Twoje preferencje mnie nie interesują - tu już pozwoliła sobie na śpiewność i upicie kolejnego łyka piwa. - Już przecież byłam. Nie pamiętasz? Pokaz za który niektórzy charłacy daliby się pokroić.
Na resztę pytań zrobiła przerwę, zresztą nie miała obowiązku by mu odpowiadać. Może tak miało być i tak w gruncie rzeczy nie potrzebowała niczego więcej. Większość posiadanych przez nią relacji opierała się na czymś, wymianie dóbr. Wolała być pewna siebie, sięgać po to, czego pragnęła przy równoczesnym traceniu tego, co było w stanie ją ruszyć.
W głowie tkwiła wizja wiecznego zimna. Kraina skuta lodem, pozbawiona człowieczeństwa.
No ale, teraz wypadało się nieco zabawić, nie? Prawdziwa impreza z zaproszonymi specjalnymi gośćmi i w ogóle. Zaraz przecież teleportują porządny tort czekoladowo-miętowy i zadbają o dobrą muzykę, taką jaką lubiła. W planie atrakcji będzie widniało obijanie mord, strzelanie w siebie z różdżek, a także rozbijanie się miotłami po pijaku.
- Urodziny mam dla twojej informacji - zaciągnęła się mocniej. - Jak Jerry ogarnie się z tymi szczynami dla ciebie to zapuści mi specjalną muzyczkę. Cała godzina moich przebojów, które będą się sączyły z gramofonu, pamiętającego czasy budowania się zlej sławy Nokturnu. Ktoś musi więc pełnić rolę błazna.
Uśmiechnęła się tym razem jak zadowolona z siebie kotka, kończąc swój Smoczy Język. Tym razem nie było ognistego parsknięcia. Uniosła brew na ostatnie pytanie, a Jerry wrócił z zaplecza z zamówieniem. Jedną z rąk miał zabandażowaną, najwyraźniej całą operację przeprowadzał na szybko, a w pubie nie było żadnego uzdrowiciela.
- Nie rozśmieszaj mnie - niedowierzająco pokręciła głową, znowu zdrowo pociągając z kufra. - Potrzebujesz w ogóle do mnie jakoś mówić? No to dajesz, zaskocz mnie, stwórz mi taką ksywkę, która sprawi, że buty same mi spadną. Ostrzegam, że za żenujące nazwy są karniaki.

Kiedy ona marszczyła brwi z niezadowoleniem, on wydawał się wyłącznie ucieszony wpędzeniem jej w dyskomfort. Było w tej relacji wystarczająco wiele kwasu, aby w pewnym momencie kielich się przelał. Ciekawym było dla niego nie to „czy”, lecz „kiedy” wreszcie do tego dojdzie. Zupełnie tak, jak gdyby śledził jakiś nużący, wieloetapowy pokaz na deskach teatru. Tylko ci aktorzy jacyś tacy beznadziejni.
- Zabawne, że akurat ja potrzebuję od ciebie jakiegokolwiek pozwolenia. - Stwierdził, a jego głos brzmiał równie sucho, jak drewienka tryskające iskrami w kominku, gdy nadchodziła zima. - A może to ja wyrwę ci język, nim w ogóle zdołasz sięgnąć po różdżkę, co? Jak tam u ciebie z zaklęciami niewerbalnymi? Zdołasz chociaż wezwać pomoc, czy od razu zesrasz się pod siebie? Nie strasz, nie strasz…
Jak wiele zdołała poznać mrocznej strony jego osobowości podczas ich poprzedniego spotkania? Mord na samym środku ulicy i rzucanie do siebie głowami jeszcze nie było takie znowu niezwykłe dla Reevesa. Być może właśnie dziś miała przekroczyć tę niewidzialną granicę jego cierpliwości i poczuć na własnej skórze jak to jest?
- Nie jestem kościotrupem. - Zauważył spokojnie, przechylając przy tym nieznacznie głowę w bok. - Nigdy nie umarłem, dzieciaku. - Oznajmił, chociaż szczerze wątpił, aby interesowały ją szczegóły. Popatrzył za to z powątpiewaniem na Rockers, gdy zasugerowała konieczność stawiania kolejek.
- Naprawdę uważasz, że potrzebuję przekupywać tak żałosne istoty jak wy? Urwę im łeb i po sprawie. Dead man tells no tales. - Odpowiedział, wzruszając nieznacznie ramionami i obserwując również, jak facet przebiera nóżkami, aby usatysfakcjonować klienta… a raczej, aby zarobić. Uśmiechnął się pod nosem, lecz w tym wyrazie twarzy na próżno było szukać jakiejkolwiek wesołości. Ostał się wyłącznie bezmiar cynizmu.
- Pewnie, że nie powinnaś traktować mnie jak równego. - Zgodził się z nią, ale buta, która wpełzła na jego twarz nie pozostawiała nawet kilku centymetrów na zwątpienie w jej znaczenie. - Jestem od ciebie o tysiąckroć lepszy. - Stwierdził, lecz bez zbędnych emocji. Oczekiwał za to, że ona nie pozostanie mu dłużna i zaraz wymyśli jakiś kolejny złoty tekst, który tylko czekał na wsadzenie w ramkę. Różnica jednak była taka, że on spodziewał się, iż ta żmijka to się przy okazji tą swoją zatrutą śliną zakrztusi z szoku. „Śmiał tak sądzić? Ale jak to!” A on nie dość, że tak mówił, wszak jednocześnie święcie w to wierzył.
- Urodziny - prychnął, prostując się na stołku i dusząc śmiech, który narósł mu w gardle, kiedy podzieliła się z nim powodami swojego samotnego imprezowania. - Jakby było co świętować. - Dodał kąśliwie, lecz wbrew pozorom nie była to złośliwość skierowana bezpośrednio do niej i chociaż się na to nie zapowiadało, to ostatecznie postanowił rozwinąć myśl. - Powinniście celebrować raczej dzień waszej śmierci. A raczej, wasi bliscy. Chyba że aż tak bardzo cenisz życie, a ja po prostu przeoczyłem twoje uwielbienie do codzienności przez cały ten smród wódy i fajek, który podąża za tobą niby trująca chmura?
Uniósł nawet pytająco brew, jakby naprawdę był ciekaw, co siedzi jej w głowie… a może i był? Tak porąbanych jednostek jak ona nie spotyka się przecież codziennie - co, naturalnie, ma swoje pozytywne oddziaływanie na rzeczywistość.
- Ależ nie ma takiej potrzeby. Samej błaznowanie idzie ci wystarczająco dobrze - zauważył, kiedy wspomniała o chęci zabawienia się w ten sposób, ale już nie patrzył na nią. Jego wzrok skierował się ku wchodzącemu na salony napojowi. Wywęszył go szybciej, niż zobaczył i jak to mówią, nie wybrzydzał, chociaż niewątpliwie Jerry mógłby nieco popracować nad swoją dietą. Przytulił chłodną dłoń do kufla i przesunął w kierunku barmana monety, nim ten w ogóle zdążył ich zażądać. Nie musiał próbować, by poznać, że go nie oszukał. Potem zaś skierował wzrok na dziewczynę.
- Już raz ci spadły. - Wypomniał jej spotkanie w zaułku i unosząc brew, wetknął w kufel wydłużoną zaklęciem słomkę, jaką następnie wsunął do ust. Zassał zawartość, pozwalając sobie na chwilę milczenia. Gorący napój rozgrzewał do od środka, co było widać nawet gołym okiem. Jego policzki zyskały nieco koloru. - Skoro tak stawiasz sprawę, zostanę przy worku krwi. Nieźle odzwierciedla twoją rolę w społeczeństwie.

Nie słodziła, nie doprawiała tajemnymi składnikami, które mogły zbić powstały kwas, bo też nieszczególnie jej na tym zależało. Funkcjonowała tak a nie inaczej. Skoro tego nie rozumiał to może nie była towarzystwem z którym powinien spędzać obecny wieczór? Z pewnością znalazłby kogoś innego. Nudnego, nijakiego, zabijającego czas mdłymi głupstwami. Nie mało było arystokratek, naiwnych przerażonych sierotek, grubiańskich łachudrów i innego życia, które mogłoby przypaść mu do gustu.
Były tam uderzenia wściekłego gorąca i gryzącego po skostniałych palcach. Wieczny teatr w którym przyszło grać Rockers pozwolił sobie na marazm, pokaz wygaszania świateł, a przecież miał być pokaz talentów. Czasem wypadało zapomnieć o tym, co było i o tym, co trwa obecnie. Ciągnąc się niemiłosiernie, wręcz okrutnie.
Rozpuściła włosy, dochodząc do wniosku, że ta cała otoczka, która wciąż się jej trzymała po pracy, zaczynała ją wyjątkowo drażnić. Nie potrzebowała jej, tak jak tego całego syfu. Wszystkiego, co się z tym wiązało. Całej tej pieprzonej monotonni bycia kimś, kto przekroczył próg pełnoletności, władował się w całe to bagno z obowiązkami i koniecznościami.
- Ach! To najmocniej przepraszam, panie - zaczęła, prychając rozbawiona, choć nie obejmowało to jej oczu - że nie pozwoliłam ci na coś, co przecież jest twoim świętym prawem.
Zatrzymała się, robiąc sobie przerwę na kolejny łyk. Słowa o języku tym razem szczerze ją rozbawiły. Jakby usłyszała wyjątkowo dobry dowcip. Taki, który lubił wracać po dłuższym czasie, z zaskoczenia, co w sumie nie mijało się z prawdą. Podobne słowa słyszała przecież niejednokrotnie, z raz od poszukiwanego przestępcy.
- To ty mnie nie strasz, bo chyba już zapomniałeś, że potrzebujesz czegoś solidniejszego do tego by mnie ruszyć - wytknęła chłodno, ale dla odmiany ciemnoniebieskie tęczówki błyszczały od lodowych iskier prowokacji. Jednym łokciem oparła się o paskudną ladę, wystukując w powietrzu niesłyszalną melodię. - Wyrwiesz mi język? Wygryzę ci pół twarzy. Pozbawisz zębów? Będę uderzać głową tak długo, aż poczuję, że dostałam się do twojego mózgu, przebijając się przez czaszkę.... I tak dalej i tak dalej. Możemy tak bez końca, przez całą noc.
Wypiła resztę swojego trunku z niecierpliwością czekając na więcej. Śmiało wędrowała wzrokiem po jego twarzy by sporadycznie sprawdzać jak wyglądała sytuacja wokół nich. Ktoś właśnie postanowił uraczyć ścianę przy swoim stoliku malowniczym pawiem. Rockers skrzywiła się z od razu, na chwilę, a jedna z zaczarowanych, zapewne dawno już nie pranych ścierek, podleciała by sprzątnąć syf.
- Grubasem i mięśniakiem też nie. Żywy tym bardziej - przypomniała, tak w razie czego, gdyby mu się zapomniało. - No i kto się tutaj szykuje do zesrania się, co, pijawico? Przy obecnych nastrojach społecznych i przygotowaniu na różne atrakcje, nie zdziw się w chwili, gdy to twój łeb będzie wyrywany. Myślisz, że pozwoliliby mi zabrać go do domu? Tak wiesz, w ramach pamiątki.
Westchnęła sobie z udawanym wzruszeniem, zapominając na moment, że papierosa już skończyła i przyłożyła do ust zaledwie palce. Czy to był moment na kolejnego? Miała poważny dylemat. Na to stwierdzenie autentycznie zaczęła się śmiać, chowając pół swojej twarzy w ramieniu. No nie mogła teraz na niego patrzeć. Nie mogła.
- O na bazyliszka Salazara, o trzymajcie mnie - czyli jednak ją rozbawił. Cud się stał i zaraz Zgniłe Jabłko zmieni się w Świeżutkie Jabłuszko, a Jerry się ogoli i odwali ten lokal tak, jakby do niego miał zajrzeć sam Minister Magii.
- Co nie? Niby nie jest, ale jest - stwierdziła, wzruszając ramionami i patrząc za tym barmanem, bo ona potrzebowała więcej i więcej, i muzyki brakowało.
- O słodka Hekate, czyż ty słyszysz, co ta pijawa mówi - wzniosła oczy ku sufitowi i przez chwilę rzeczywiście wyglądała tak, jakby miała zamiar się pomodlić. Szybko jednak ponownie się na nim skupiła, unosząc brew z politowaniem.
- Skądś ty się urwał. Obchodzi się wspominanie zmarłych i inne cuda na kiju. Wtedy też najczęściej się pije, niejednokrotnie lamentując. Gorzej, gdy jeszcze czyjś duch z tobą mieszka to masz zestaw na cały rok.
No i musiał, przypomniał jej o papierosach a tak bardzo starała się ograniczyć, bo to wcale nie ułatwiało funkcjonowania w pracy. Szybka kalkulacja i pomyślenie sobie A pieprzyć to, wystarczyły by decyzja była jedna. Kolejny papieros wylądował w ustach Rockers.
- Ty lubisz ssać i pić krew żałosnych istot, a ja lubię pić alkohol i palić. Niby czym się to różni? - jak dla niej niczym. - To co? Będziesz tu tak siedział i się na mnie patrzył? Tak ci się spodobałam? Oh, wow. Coś takiego. Daję ci jakiś narkotykiem, że tak lgniesz?
Skrzywiła się po raz kolejny tego wieczoru, widząc jak dostaje swoje zamówienie. Dała znać Jerry'emu.
- Nalewka z pigwy. Cała. A do tego - zerknęła na skromną ofertę pubu. - Ogniste ogórki. Potrzeba mi zakąski. Możesz dodać do nich czosnku.
Po złożeniu zamówienia, przypomniała mu jeszcze o muzyce i zaraz poleciały pierwsze dźwięki rockowych kawałków.
- I o to chodzi, tak jest, kurwa, skarbie - rzuciła to mimowolnie z papierosem w ustach, ruszając głową na boki, tak jak ramionami.
- Nuda, pijawo. A sądziłam, że lubisz ryzykować po tym, co ostatnio mi pokazałeś - wymruczała śpiewnie, udając ziewnięcie.

Spodziewała się słownej riposty? Jeżeli tak, to z pewnością będzie musiała obejść się smakiem. Nie wydawał się szczególnie poruszony żadną z jej uszczypliwości, a chociaż zdawał się mimowolnie grać z nią w tę samą grę - najwidoczniej jej ulubioną - to dorzucał do tego pierwiastek samego siebie. Brakło miejsca na podporządkowanie się. I wiedząc, jak bardzo ją to oburzy, wyciągnął ku niej palce. Nie brnął nimi szczególnie daleko. Śmiało dotknął jej szyi, obejmując ją chodem własnego ciała i spoglądając na nią z lekko pochyloną głową, a następnie zacisnął dłoń. Nie na tyle mocno, aby całkowicie odciąć jej dostęp do świeżego tlenu, lecz wystarczająco, aby miała kłopot z jego zaczerpnięciem.
- Tak myślisz? Jak wiele zdołasz zrobić, jeżeli w tej chwili skręcę ci kark? Zdążysz tylko poczuć, jak wszystko ci puszcza. - Zmarszczył nos i zanim wypuścił jej szyję spomiędzy palców, to dodatkowo lekko popchnął ją w tył, aby zachwiała się na barowym stołku. Trudno było wyczytać z jego wyrazu twarzy, czy brzydziła go ludzka fizjologia, czy raczej poglądy dziewczyny. Nie wydawał się też chętny do dzielenia się tym wszem wobec, ale jakby to ująć… „kto pytał?”. Ano nikt.
- Ach wybacz, nie zdawałem sobie sprawy, że masz dyplom z wampirzej biologii. - Odpowiedział z przekąsem. - Straszliwie się boję tych twoich nastrojów społecznych. Już zamieniam się w nietoperza i mknę ku srebrnej tarczy księżyca. - Wywrócił oczami, a nastrój do żartów jakimś cudem uszedł z niego niczym z przekłutego balonika. Jego myśli też pomknęły naprzód, docierając najwyraźniej do podobnego miejsca, które ona osiągnęła już kilka minut temu.
Dlaczego to sobie robił?
W takich chwilach jak ta jej towarzystwo wcale go nie bawiło. Wręcz przeciwnie, śmiało mógł podejrzewać się o wyjątkowo niską tolerancję na pierdoły, które miała mu do przekazania - włącznie z pogróżkami i ostentacyjnym zamawianiem czosnku. Zakręcił w zamyśleniu słomką w kuflu i obserwując, jak szkarłat obmywa ścianki szkła, podjął decyzję, która mogła przypieczętować czyiś los. Jego, albo jej, nie było innej opcji.
- Jeżeli nie pojmujesz, czym to się różni, to jest to wyłącznie twój problem. - Jego głos stał się nieco mrukliwy, ale nawet na nią nie spojrzał, dzięki czemu trudno było zinterpretować jego intencję. Wtedy też postanowił pomóc ślepemu losowi. Dźwigając się do pozycji stojącej, śmiało wziął w objęcia kufel z krwią, aby uraczyć się ostatnim, nieszczególnie rozpieszczającym podniebienie łykiem.
- Wiesz co? Masz rację. - Przyznał, niespodziewanie przyozdabiając swoją bladą twarz miłym uśmiechem. - Jesteś mi równie potrzebna jak smocze łajno w salonie. - I machnął nadgarstkiem, aby chlusnąć jej w twarz krwią z trzymanego kufla. Była na tyle blisko, że uniknięcie tego wymagałoby nadludzkich umiejętności, ale nie czekał, aby sprawdzić, jak wielkie poniosła szkody. Nie zważając na ewidentną uwagę, którą przyciągnął, z trzaskiem odstawił naczynie na bar i odwracając się na pięcie, w wampirzym tempie opuścił lokal, za plecami pozostawiając wyłącznie niezadowoloną minę barmana.

| zt

Gry miały to do siebie, że musiały trwać, aż do końca, a te magiczne to już totalnie, bo, w innym przypadku, zawsze czekały nieprzyjemności na tych, co je przerywali. Zdawała sobie sprawę z tego, że raczej mało kto był w stanie w tym wytrwać. Była też ciekawa jak długo się będzie powstrzymywał, ile odważy się jej zademonstrować w ramach ich dzisiejszego i do tego kolejnego nieoczekiwanego spotkania. Najwyraźniej wampiry miały słabe progi cierpliwości i przeskakiwały z jednego stanu w drugi. Kolejny raz się o tym przekonała.
Rockers nie była słaba i taka być nie zamierzała, uległa, będąca pod wystarczająco dużym wrażeniem kogoś, niezależnie od prezentowanych jej umiejętności i doświadczenia. Ciągnęło ją do czegoś innego, do obrzydzenia, konwulsji wynikających z niezdolności wytrzymania organizmu przez te paskudne emocje.
Droga do autodestrukcji była całkowicie jej znana, za każdym razem zapominała o hamulcach, brnąc w coś bardziej i bardziej. Jakby nic więcej nie mogło mieć znaczenia.
Biegła szybciej i dalej niż można by było to przewidywać. Potrzebowała bodźców, i to dużo, całego wypełnionego po brzegi teatru, przygrywającej jej orkiestry w rytm najlepszego krwawego wesela. Jak w jednej w tych starych opowieści, w której zasadzka skończyła się zabiciem kilku znaczących głów jednego z rodów.
Skrzywiła się, jakżeby inaczej, pod wpływem lodowatych palców chodzącego trupa, mówiącego inferiusa, wciąż nienauczonego, że to, czego najbardziej nienawidził, było mu bliższe niż dalsze. Lodowate oczy się zwęziły, a usta z grymasu zaczęły się formułować w karykaturalny uśmiech, mimo że ledwo mogła oddychać. Jej gardło, na co z pewnością miała wpływ choroba rodowa Rockersów, było bardziej drażliwe i wyczulone na najmniejszą zmianę. Duszenie tym bardziej. Sama zacisnęła dłoń na jego nadgarstku.
- Nie... zrobisz... tego - wydusiła, niemalże chichocząc. Kątem oka dostrzegła Jerry'ego, który jeszcze nie zdecydował, czy powinien się w to mieszać czy raczej odpuścić. To nie była jego sprawa, to fakt, ale z drugiej strony, nie uśmiechało się mu mieć na karku Ministerstwo Magii i dodatkowych kłopotów.
- Do kurwy Zeusa, ogarnijcie się z tym, zwłaszcza ty - spojrzał tym samym na Emery'ego - bo nie mam zamiaru sprzątać twojego syfu. Zrozumiałeś?
Puszczona Rockers zakręciła się nieco wokół swojej osi, zaczynając kaszleć na zmianę z chichotem, który umykał jej jeszcze z pogryzionych warg.
Reszta klienteli udawała, że ją to nie interesuje lub wystarczająco szybko odwróciła spojrzenia by nie stać się kolejnym celem niezadowolonego wampira.
- Najlepiej tak... żeby nie wrócić - zauważyła w końcu, a chwilowe podniesienie adrenaliny, otrzymana dawka dreszczy, zaczynała z niej schodzić. Ustępowało to znużeniu, które wkradało się podstępnie pod jej cienką, porcelanową skórę. - Ale jeśli chcesz sprawdzić swoją nieśmiertelność to przecież nie będę cię powstrzymywać. Śmiało, nie krępuj się.
Może, jako rasowy masochista, potrzebował dodatkowych wspomagaczy? A może zwyczajnie się prosił o to, żeby wreszcie zrobiła mu sieczkę z mózgu. Taką legilimencją dla przykładu.
Zaciągnęła się mocniej papierosem, patrząc na niego spod zmrużonych powiek. Wątpliwie, bez braku jakiekolwiek szacunku, ale może z pomniejszą plamką zainteresowanie. Napięta, czekająca do ewentualnego skoku, uniku, czegokolwiek. Był nieprzewidywalny, co stanowiło jeden z tych nieoczekiwanych dodatków do pakietu jego osoby. Nie odpowiedziała, czekała, lecz reakcja na to, co zrobił później, okazała się za wolna. Obrzydliwa, brunatnoczerwona ciecz, spływała po jej włosach i twarzy, wąskie smugi kreśliły wzory na łabędziej szyi, zupełnie jak tatuaże. Katatoniczna reakcja nastąpiła od razu, ale faktyczny płomień, poczucie skażenia, nastąpiło już po jego wyjściu.
Najpierw był niedowierzający śmiech, który upodobnił ją jeszcze wyraźniej do wariatki. Następnie, nastąpiło gwałtownie i silne ścieranie krwi z twarzy, która teraz lądowała na podłodze. Czuła własne paznokcie, zostawiające po sobie ślady na skórze.
- Zapamiętam to sobie, pijawo - rzuciła pod nosem, a całe ciało odczuwało siłę targanych nią torsji z obrzydzenia do zawartości kufra, która na niej wylądowała.
Po wszystkim zapłaciła Jerry'emu, teleportowała się z przerwami, aż do swojego domu, w którym zwymiotowała wszystko, co zjadła by następnie z niespotykaną surowością zmuszać przyrządy kąpielowe do szorowania.

z/t