Wynajmowana kawalerka

Wynajmowana kawalerka

Niewielkie mieszkanie w rozsypującej się kamienicy posiadające dwie niewątpliwe zalety - niezbyt wygórowany czynsz i możliwość wyjścia przez okno na dach. Na dole znajduje się kuchnia z łazienką i salonem okupowanym przez Krewetkę, na górze zaś sypialnia i biblioteczka, w której powoli przestają mieścić się coraz to nowsze książki. Okna zapewne rozjaśniłyby nieco pomieszczenie, gdyby właściciel nie zasłaniał ich roletami, co zresztą czyni nie bez powodu; piętro niżej niedawno otworzyła się jakaś knajpa, a wywieszony neon koszmarnie daje po oczach.

22 sierpnia 1980r.

Mógłby przysiąc, że świat na moment zatrzymał swój szaleńczy bieg gdy rano podniósł się z łóżka i nie mógł zlokalizować Krewetki. Zwykle czaiła się gdzieś przy łóżku czekając, aż łaskawie zwlecze swoją kolorową dupę i da jej jeść, ale dzisiaj wsiąkła i ganiał w samych bokserkach po całym domu, aby ją znaleźć. Z mocno bijącym sercem zajrzał w jej ulubione miejsca, sprawdził nawet, czy głupi sierściuch nie zatrzasnął się w szufladzie ale nic z tego. Jak kamień w wodę.
- Ja pierdolę... - mruknął na wydechu, zatrzymując się na środku salonu i przecierając oczy palcami. Jeżeli cokolwiek było w stanie zmącić jego wewnętrzny spokój, to był to jego kot rasy munchkin o typowej dla każdego tego typu stworzenia zdolności do znikania. Bezwiednie spojrzał w kierunku sterty bluz czekających na pranie i dopiero wtedy przyuważył wystający z rękawa puchaty ogon. Zrezygnowany podszedł bliżej, przykucnął i po małej zabawie w omijanie pazurków wysupłał zwierzę, które wlepiło w niego zdezorientowane spojrzenie. Oczy kota przykuwały uwagę swoim nieco zbyt szerokim rozstawieniem, a bardziej obeznany w temacie człowiek domyśliłby się, że to kwestia mutacji genowej przez którą Krewetka niemal została uśpiona. Powód? Nikt jej nie chciał, a Oliver wpadł na nią zupełnym przypadkiem kiedy zajmował się kotem sąsiadki. Widząc ten kłębek nieszczęścia upchnięty w drastycznie małą klatkę pokusił się aby zapytać sprzedawcę co to za kapeć i ile kosztuje. Poinformowany, że właściwie to może mu ją opchnąć za sykla gdyż i tak była przeznaczona na straty Hollow nie wahał się ani chwili, a do domu wrócił z nowym lokatorem. Być może dlatego, że zrobiło mu się jej żal. Albo dlatego, że oboje w pewnym stopniu byli jakoś upośledzeni.
- Nie rób tak nigdy więcej - odezwał się wreszcie, gdy już napatrzył się na wierzgającego krótkimi łapkami kota. Cmoknął ją między uszami i poszedł do kuchni, żeby wydzielić jej sowitą porcję tuńczyka, a potem nastawił sobie wodę na kawę. Czekając aż pojawią się pierwsze obłoczki podszedł do kalendarza aby zapoznać się z grafikiem na ten dzień, a widząc, że dogonił go poniedziałek z wielkim czerwonym wykrzyknikiem pobladł momentalnie. Która była godzina?

Zdążył uwinąć się z ogarnięciem artystycznego bałaganu, powyrzucał butelki po winie - całkiem imponująca kolekcja! - i zostało mu jeszcze trochę czasu, aby przygotować sprzęt. Miał nieodparte wrażenie, że pan Lestrange należał do ludzi punktualnych i w przeciwieństwie do niego nie zapomniał o tym wywiadzie. Ledwo zdążył wziąć prysznic, wcisnąć się w szarawe jeansy i znoszoną, bordową bluzę a już dobiegło go pukanie do drzwi. W ogólnym pośpiechu nawet nie zwrócił uwagi na to, że założył dwie różne skarpetki. Jedną w aksolotle, drugą w paski.
- Proszę wejść! - zawołał przez pół mieszkania, bo aktualnie walczył z mikrofonem. Liczył na to, że jego gość okaże się zaradny życiowo i będzie wiedział jak używać klamki, toteż nie kwapił się szczególnie z czynieniem honorów gospodarza. Na to przyjdzie czas później.

22 sierpnia 1980 r.

Oliver miał rację, Rennard faktycznie należał do osób chorobliwie wręcz punktualnych, szczególnie jeśli chodziło o kwestie biznesowe czy oficjalne zobowiązania, a to dzisiejsze do nich bez wątpienia należało. O umówionej godzinie zapukał więc do drzwi wskazanych w liście od poznanego na jarmarku reportera. Zastanawiał się przy tym, prawdę mówiąc, czy nie pomylił przypadkiem adresu. Okolica była co najmniej podejrzana a sam budynek nie prezentował się zbyt okazale, stąd jego chyba całkiem uzasadnione wątpliwości. Nie miał pojęcia, że wywiad ma się odbyć w prywatnym mieszkaniu Olivera, spodziewał się więc profesjonalnego studia radiowego. I nawet jeśli nie wiedział, co to konkretnie powinno oznaczać, w jego głowie zdążyło już powstać pewne wyobrażenie - dalekie od zaniedbanej kamienicy w nie najlepszej okolicy.
Posłuszny jednoznacznemu okrzykowi gdzieś z głębi pomieszczenia za drzwiami, otworzył je z pewnym ociąganiem, dzięki czemu eklektyczne wnętrze odsłaniało się przed nim etapami. Jeśli nawet to, co pojawiło się przed jego oczami, wywołało w nim jakąś pochodną szoku, nie dał tego po sobie poznać. Jego ruchy były co prawda sztywne, ale nie było to w jego przypadku nic niespodziewanego. Nawet jeśli bieżąca sytuacja nie pomagała mu się rozluźnić. Ze względu na upał zrezygnował wyjątkowo z szaty czarodziejów i na wywiad pojawił się odziany w białą koszulę oraz wizytowe spodnie, prezentując elegancję w wydaniu nieco bardziej… mugolskim.
- Witam ponownie. - odezwał się, kiedy pośród mebli oraz sprzętu odszukał w końcu barwną sylwetkę reportera. Obrzucił go enigmatycznym spojrzeniem, ale kiedy dotarł do skarpetek, jego usta wygięły się na ułamek sekundy w uśmiechu.
- Czy powinienem ściągnąć buty w pańskim mieszkaniu? - zapytał uprzejmie, przelotnie spoglądając na swoje obuwie. Wolałby nie obnażać się nawet w ten sposób, odzież traktował bowiem jak swego rodzaju zbroję. Gotów był jednakże pójść na pewne ustępstwa, jeśli byłoby to konieczne. Nie zamierzał tworzyć napiętej atmosfery jeszcze zanim zaczęli właściwą część tego spotkania, to znaczy wywiad. Rennard zatrzymał się więc na progu, czekając na dalsze wskazówki. Zamknął jedynie za sobą drzwi, bo kątem oka pochwycił sylwetkę jakiegoś kota, który wyglądał, jakby stał się ofiarą genetycznej kradzieży, w której efekcie przypadły mu w udziale nieproporcjonalnie krótkie łapki. Jako zadeklarowany przeciwnik bezużytecznych zwierząt domowych (którymi były koty, w przeciwieństwie do np. sów), zamierzał zadowolić się tym wyrazem zwykłej ludzkiej przyzwoitości i nie wchodzić w bliższą komitywę z futrzakiem. Gdyby świadom był kuriozalnego imienia stworzenia, zapewne utwierdziłby się jeszcze w tym postanowieniu.

Siedząc nad stołem i grzebiąc w kablach podniósł na moment wzrok, kiedy mężczyzna przeszedł przez próg. Wrócił spojrzeniem do testowanego wcześniej dyktafonu i znów z powrotem poderwał głowę. Jego oczy zatrzymały się na białej, eleganckiej koszuli i pasujących, równie wizytowych spodniach, a następnie na butach gościa, o które raczył zapytać.
- Nie, proszę się tym nie kłopotać. Krewetka wszędzie zostawia sierść, ciężko usunąć ją później ze skarpetek.
Tuż obok pieczołowicie przygotowanego sprzętu zalegał stos papierów, popielniczka i wielobarwny kubek z niedopitą kawą, a sądząc po nieregularnych plamach farby, Oliver przyozdabiał go własnoręcznie w przypływie swojej chorej kreatywności. W porządku, wszystko było gotowe - poza dobrym wrażeniem.
- Kawy? Herbaty? Wody? - Wina nie proponował wiedziony jakimiś resztkami przyzwoitości, choć bardziej przez wzgląd na profesjonalizm, z którym się zrósł jak z drugą skórą. Widząc jak jego ciekawski kot okrąża gościa i czai się aby zaatakować nogawkę, momentalnie poderwał się z miejsca, wymamrotał jakieś niewyraźne przekleństwo i jak długi rzucił się na futrzaka, w samą porę aby zapobiec polowaniu na spodnie Rennarda. Miał pojęcie, że wygląda jak idiota ale zbyt dobrze znał swojego kota aby pozwolić mu bezczelnie zaczepiać nieznajomych. Z miałczącym żałośnie zwierzakiem przeszedł na piętro, gdzie na czas wywiadu postanowił go zamknąć dla wygody. Najlepsze intencje zrobienia wspomnianego dobrego wrażenia pokazały mu właśnie środkowy palec i dały nogę.
- Może pan usiąść, zaraz wszystko wyjaśnię - obiecał, krążąc między kuchnią a salonem jak ćma. Szukał okularów, bo bez nich nie byłby w stanie przeczytać skryptu. Zajrzał w kilka miejsc mając wrażenie, że znów wylądował w drażniącej rzeczywistości dzisiejszego poranka, kiedy te same sztuczki przerabiał z kotem. Ostatecznie oprawki znalazły się w kieszeni jego bluzy, a gdy z poirytowanym uśmiechem wsuwał je na piegowaty nos, włosy zdążyły płynnie przejść mu z ciepłej, orzechowej barwy na przygaszony róż. Pasował mu do koloru bluzy jak pięść do nosa, ale zbyt często mu się to zdarzało, żeby miał się tym teraz przejmować.
Powód dla którego Hollow ściągał część gości właśnie do siebie a nie do studia był zaskakująco prozaiczny; nie chciało mu się łazić do studia, jeżeli nie miał takiej potrzeby. Na dodatek w mieszkaniu trzymał wszystkie papiery, do których dowolnie mógł wrócić gdyby zaistniała taka konieczność. Był po prostu wygodny i niechętnie rezygnował ze swobody oferowanej mu przez zacisze własnych czterech kątów. - Wie pan, zastanawiałem się trochę nad pewną kwestią - zaczął, kiedy wreszcie zajął swoje miejsce na przeciwko, po czym oparł łokcie na stole, splótł dłonie w komfortowy koszyczek i oparł na nich brodę. - Gdzieś już pana widziałem. Hogwart, prawda? - To nie było absolutnie niezbędne pytanie, nie dotyczyło wywiadu, ale i tak je zadał. Uśmiechnął się szeroko a w jego ciemnych oczach błysnął wesoły, żywy ognik kontrastujący z głębokimi cieniami świadczącymi o praktykowanej bezsenności.

- Krewetka? - powtórzył po Oliverze, zatrzymując wzrok na kocie, który w genetycznej ruletce ewidentnie przegrał nie tylko dobre 10 centymetrów długości każdej łapy. Rennard nie miał pojęcia, na co komukolwiek mogło przydawać się tak paskudne stworzenie, ale zdołał się już w swoim życiu przekonać, że niektórymi osobami powodują równie irracjonalne uczucia jak współczucie czy troska. On, jeśli w ogóle brał je pod uwagę, to tylko w stosunku do ścisłego grona osób, które w jakiś sposób sobie na to zasłużyły. Nie wyobrażał sobie zaś, aby jakiekolwiek zwierze kiedykolwiek mogło dostatecznie dużo dla niego uczynić.
- Wystarczy woda. - odparł gładko, nadal błądząc spojrzeniem po niewielkim wnętrzu. Wolał nie ryzykować spożywania tutaj niczego, co wymagałoby większych przygotowań. Jego towarzysz nie wydawał się najschludniejszym człowiekiem, a on nie miał czasu na zatrucie pokarmowe. Sytuacja z kotem jedynie utwierdziła go w przekonaniu, że powinien wchodzić w interakcje z możliwie najmniejszą ilością przedmiotów czy też istot znajdujących się w tej przestrzeni. Jeśli jedynym powodem, dla którego Oliver nie zaproponował mu wina, była troska o profesjonalizm, nie musiał się tym już kłopotać.
Posłusznie usiadł na krześle przy stole zastawionym sprzętem, zakładając nogę na nogę i splatając dłonie na udzie. Z umiarkowanym zainteresowaniem przyglądał się krzątaninie chłopaka, zastanawiając się, ile jeszcze zajmą mu same przygotowania. Być może nie była to powszechna praktyka w jego zawodzie, ale Rennard nauczony był organizować sobie wszystkie narzędzia, zanim pojawi się model czy modelka. W ten sposób oszczędzał czyjś cenny czas. Najwyraźniej Olivier nie podzielał jego zdania w tej sprawie, nawet jeśli (co sugerowałaby zmiana w kolorze jego włosów) czuł się odrobinę nieswojo w obecnej sytuacji.
Rennard automatycznie spiął się, kiedy jego rozmówca w końcu zajął miejsce po drugiej stronie stołu i wbił w niego spojrzenie. Najwyraźniej zaczynała się właściwa część tego spotkania. Warto w tym momencie wspomnień, że Ren nie czuł się swobodnie z udzielaniem odpowiedzi na pytania, co komplikowało cały proces oraz czyniło z niego niezbyt stosowny wybór do wywiadu. Życie jednak ułożyło się tak, a nie inaczej, zmuszony był więc jak najlepiej skorzystać z kolejnych kilkudziesięciu minut, aby zareklamować galerię. Nawet jeśli nie rozumiał, co miało do rzeczy pierwsze pytanie Olivera.
- Tak. Choć dzieli nas znaczna różnica wieku, przez pewien czas byliśmy w Hogwarcie w tym samym czasie. - udzielił oględnej odpowiedzi, nie zamierzał bowiem przypominać chłopakowi, że był tym dziwakiem, który nagminnie go szkicował. Jeśli Hollow w ogóle zdawał sobie wtedy z tego sprawę, co wcale nie było takie oczywiste.

Przynosząc mu szklankę wody zerknął znacząco w kierunku zamkniętych drzwi od sypialni, w której zamknął kota.
- No Krewetka. Jak dobrze się przypatrzysz, to trochę przypomina - odparł rzeczowo, choć należało też przyznać, że Oliver jak żył, tak nigdy nie widział krewetki-krewetki na oczy. Nie stać go było na takie luksusy, zadowolił się jakimś zdjęciem w książce i tak się stało, że przy wyborze imienia dla sierściucha to było jego pierwsze skojarzenie. Zabawnie było obserwować elegancika w drastycznie odmiennych realiach niż te, do których zapewne przywykł. Hollow miał swego rodzaju złośliwą uciechę patrząc jak Rennard stara się wysiedzieć na krześle i niczego przypadkiem nie dotknąć, jakby się obawiał, że coś go ugryzie. Celowo nie wrzucał go jeszcze na głęboką wodę, bo obawiał się, że Lestrange zjeżyłby się pod ostrzałem pytań, a to zepsułoby wywiad.
- Mhm. Tak myślałem - mruknął, kiwając do siebie głową i odwracając na chwilę wzrok. Dziurawa pamięć tym razem go nie zawiodła, ale stawała okoniem gdy próbował wyłuskać bardziej konkretne szczegóły. W którym był domu? Zmierzył go krytycznym spojrzeniem od stóp do głów, po czym sięgnął po kubek z ostygniętą kawą i łyknął z niego zdrowo.
- Slytherin. Salazar wypisz wymaluj, nie ma innej opcji - pomyślał, gdy tak się bezczelnie gapił przez stół. Odetchnął ciężko ważąc słowa na języku, badając z jakiej gliny ulepiony jest jego rozmówca by określić w którą stronę pchnąć temat podczas nagrywania. Ciekawe widowisko - Rennard w swojej białej, wymuskanej koszuli, z miną jakby wylądował w ostatnim kręgu piekielnym, a po przeciwnej stronie Oliver w dwóch niepasujących do siebie skarpetkach, czujący się w tym radosnym kurwidołku aż nazbyt wygodnie.
- Po pierwsze, przestań się tak krzywić. Ja wiem, że to tylko nagranie, ale uwierz mi, że każdy twój grymas będzie słychać. Myślisz, że dlaczego się tak szeroko uśmiecham? - wyłożył już bez kluczenia wśród grzeczności, przechodząc od razu do sedna. Na przestrzeni różnych doświadczeń miewał kilka typów gości, a Rennard ze swoją grobową miną plasował się na pozycji sztywnego, żelbetowego kloca. Nie zamierzał wnikać w powody, mógł sobie taki być po nagraniu. - Poza tym dykcja. Zagaduję cię, żebyś się rozruszał, rozgrzej ten aparat mowy, żeby później nie było wpadek. - Jak dla niego mężczyzna mógł nawet śmignąć mu płynnie pater noster, byleby tylko ruszył szczęką. Sięgnął po broszurę, którą dostał na stoisku kilka dni temu, a potem po swoje notatki i zmrużył oczy, gdy usiłował rozczytać własne pismo. Najważniejszym było krótkie wprowadzenie do tematu, jakaś anegdotka, żeby słuchacze nie przybili mu gwoździa, oferta oraz data i miejsce otwarcia. Opcjonalnie jakaś końcowa uprzejmość, żeby pozostawić po sobie dobre wrażenie.
- Szyszymora szumi szeleszcząc szyszkami - wyrecytował płynnie, posyłając mu długie spojrzenie i unosząc brew. Bezsensowność powyższego zdania była oczywista, wszakże chodziło mu o małą gimnastykę, a nie pokaz erudycji. Uniósł rękę odwracając ją wnętrzem do góry i poruszył palcami, żeby go zachęcić do powtórzenia. Nie obraziłby się, gdyby Rennard odpowiedział mu jakąś kwiecistą wiązanką przekleństw, o ile zawierałyby wystarczająco wiele spółgłosek i dobrze artykułowałby samogłoski.

Sztywny, żelbetowy kloc. Cóż, brzmiało to jak całkiem trafne podsumowanie zarówno zachowania, jak i arystokratycznej persony Rennarda. Zapewne sam przyznałby Oliverowi rację, gdyby w ogóle wiedział, czym był żelbet. Ze względu jednakże na swoją bardzo ograniczoną wiedzę z zakresu mugolskiego budownictwa, nie mógłby się do powyższego stwierdzenia odnieść, nawet gdyby zostało wyrażone na głos.
- Cóż, gdybym miał zgadywać, postawiłbym na to, że zawód, który pan uprawia, nie sprawia panu niemalże fizycznego bólu. - odpowiedział mu uprzejmie, nie uginając się bynajmniej pod presją i nie zaszczycając swojego rozmówcy uśmiechem. Nie wiedział, do jakich galerii chadzał Oliver, jednakże wedle jego standardów, kurator sztuki nie musiał posiadać radosnej osobowości, aby z sukcesem sprzedawać oferowany przez siebie produkt. Pomijając już fakt, że w całym swoim życiu uśmiechał się równie szeroko jak teraz Hollow zapewne zaledwie garść razy.
Najwyraźniej z chwilą zajęcia miejsca przy stole, w otoczeniu całego radiowego osprzętu, w Oliverze coś przeskoczyło. W tym momencie znacznie bardziej przypominał Renowi stereotypowego krukona niż jeszcze kilka minut temu. Bez najmniejszego zająknięcia zaczął go pouczać i wymagać od niego posłuszeństwa, jakby był co najmniej jego nauczycielem i na koniec spotkania zamierzał wystawić mu ocenę zależną od tego, jak szybko Lestrange będzie w stanie wyartykułować kolejne, absurdalne łamańce językowe.
Rennard nie miał pojęcia, jak w podobnych sytuacjach zachowywali się wcześniejsi rozmówcy Olivera, on sam nie miał jednak zamiaru rozgrzewać się w żaden sposób. Z równym oporem potraktowałby propozycję kilku przysiadów czy pompek, to jednak najprawdopodobniej mu nie groziło, jako że radio ze swej natury pozbawione było elementu wizji. Nie miał natomiast nic przeciwko temu, aby jego towarzysz w dowolny sposób przygotował się do dalszej rozmowy. Nawet jeśli oznaczało to wyrzucanie z siebie pozbawionych sensu zbitek słów, zestawionych ze sobą wyłącznie ze względu na podobne brzmienie. Wręcz przeciwnie, był to całkiem zabawny początek czegoś, co (jak podejrzewał) w dalszej części miało okazać się dla niego raczej bolesne.
- Nie jestem pewien, jak dalece zaznajomiony jest pan z przebiegiem edukacji osób z wyższych sfer, mogę jednak pana z czystym sumieniem zapewnić, że mojej dykcji nie da się zbyt wiele zarzucić. - odpowiedział z niewzruszonym spokojem. Zauważył, że Oliver przeszedł swobodnie na „ty”, sam jednak nie zamierzał tym razem rezygnować z bardziej oficjalnej formy. W każdym razie do momentu, w którym nie zostanie o to oficjalnie poproszony.
- Sugerowałbym również zamianę słowa „szumi”, na wrzeszczy bądź krzyczy. Miałoby to przynajmniej odrobinę więcej sensu. - a nadal stanowiłoby wszakże wyzwanie jeśli chodzi o artykulację. Być może nawet większe.  Nie wyglądało na to, aby Ren miał się w najbliższym czasie rozluźnić bądź zastosować do wskazówek Olivera. W dalszym ciągu siedział dokładnie w tej samej pozycji, wbijając w swojego rozmówcę uprzejme spojrzenie błękitnych tęczówek, jakby naprawdę czekał na ciąg dalszy.
- Jeśli w czasie naszego wywiadu pojawią się z mojej strony jakieś, jak pan to określił, wpadki, obiecuję nie przedłużać z tego powodu całego procesu, zmuszając pana do powtórek. - obiecał solennie, przenosząc wzrok z Olivera na swoje splecione dłonie, aby po kilku sekundach ponownie unieść go na Hollowa. - Czy planuje pan jeszcze jakoś rozgrzewać swój aparat mowy, czy możemy już zacząć?

Zmarszczył znacząco brwi, próbując doszukać się w tym zdaniu sensu. Albo nadal trzymał go kac, albo Rennardowi coś się zdrowo pomyliło.
- Postawiłbym, że zawód który pan uprawia nie sprawia panu niemal fizycznego bólu. No cóż, nie wiem jak to rozumieć, ale może nie doprecyzowałem. Uśmiecham się w ten sposób nie dlatego, że jak to pan ujął, nie sprawia mi to niemal fizycznego bólu, co już z założenia byłoby oczywistością, ale dlatego, że owszem, czasami sprawia. Tak, jak na przykład w tym momencie, bo wielce cierpię gdy muszę to robić z przymusu, aby dobrze brzmieć na nagraniu. - Oho, rozwinął się. I to się zazwyczaj nie kończyło dobrze, ale tym razem ugryzł się w język i już nie kontynuował, skoro błąd logiczny został wytknięty. Prawda, był Krukonem z krwi i kości, ale był też człowiekiem, który cenił sobie dobrze wykonaną pracę. Od tego wywiadu nie zależała wyłącznie promocja lokalu Rennarda, ale również renoma Olivera, który nie zamierzał przepuścić niczego, z czego nie byłby zadowolony.
- Zbyt. Mówi się zbyt, nie zbyr, panie Lestrange - odparował, posyłając mu uśmiech tak ciepły, że zamarzłoby piekło. Faktycznie, rewelacyjną miał dykcję ten człowiek. Czekał, aż mężczyzna sobie wreszcie odpuści i pozwoli mu pracować jak należy, bo na dobrą sprawę, Hollow mógłby zacząć z marszu. Miał wprawę, wiedział co i w jaki sposób powiedzieć, nie wypadłby jak daltonista na festiwalu kolorów. - I przypomnę tylko na marginesie, że bądź co bądź, ukończyliśmy tę samą szkołę. Wątpię by różnica kilku lat odbiła się drastycznie na programie nauczania. Skończyliśmy?
Wiedział, że Rennard nie chce przebywać w jego mieszkaniu dłużej niźli to absolutnie konieczne, ale sam opóźniał ten proces jakby co najmniej miało go to kosztować dumę, pół rodzinnego majątku i bóg wie co jeszcze. Nie miał przecież złych intencji, nawet, jeżeli miał niewyparzony pysk.
Słysząc uwagę o doborze słów i możliwych zestawień z felerną szyszymorą, parsknął śmiechem - no, tym razem nawet całkiem rozbawiony - po czym zmarszczył zabawnie nos, a jego włosy zajarzyły się pastelowym turkusem na końcówkach. W ciągu ostatnich paru minut i tak zyskał to, czego chciał; Lestrange nagle zrobił się szalenie gadatliwy, zwłaszcza, gdy Oliver zaczepiał go z każdej strony. Mniej konwencjonalna forma rozgrzewki, ale również skuteczna.
- Och, wow. Nareszcie, słowa. I co, było tak ciężko? - Napotkał jego spojrzenie, przy czym w jego własnych, ciemnych oczach pobłyskiwały psotne ogniki. Tak, bawił się doskonale i nie zamierzał tego ukrywać. Upił jeszcze kilka drobnych łyków kawy, odstawił kubek, po czym sięgnął po dyktafon. Nie włączył go jeszcze, ale nie zamierzał odwlekać tego w nieskończoność. Nie był aż tak okrutny, aby trzymać Pana Mruka w lokalu o tak niskim standardzie, skoro jak sam to zaznaczył, ocierał się chętniej o wyższe sfery, a nie jakieś tam, metr sześćdziesiąt w kapeluszu.

- Polecam rozumieć to dosłownie. Założyłem, że pański uśmiech jest wyrazem czerpanej z uprawianego przez pana zawodu przyjemności. Jeśli jednakże jest inaczej, co zdaje się pan dawać do zrozumienia, sugerowałbym o tym porozmawiać z psychiatrą, nie ze mną. - nie do końca wiedział, czego dokładnie nie zrozumiał w jego słowach Oliver, ale nie zamierzał wnikać. Szczególnie że w odpowiedzi został uraczony przydługim wykładem, czego wolałby wystrzegać się w przyszłości. Hollow powoli zaczynał działać mu na nerwy, co nie rokowało najlepiej wywiadowi. Doprowadzony do ostateczności, Rennard mógłby zwyczajnie wyjść z mieszkania, nie przejmując się dalszymi losami audycji, której miał być gościem honorowym. Przynajmniej wtedy Olivera nikt ani nic nie mogłoby zmusić do przepuszczenia czegoś, co nie satysfakcjonowałoby w dostatecznym stopniu jego duszy perfekcjonisty.
- Najwyraźniej nie jest pan przyzwyczajony do arystokratycznego akcentu, panie Hollow. - odpowiedział gładko na jego przytyk, uśmiechając się uprzejmie, choć w jego wzroku pojawiła się zapowiedź chłodu. Skończyli tę samą szkołę? Trudno temu zaprzeczyć. Czy jednak środki, jakimi dysponowała rodzina Olivera, równały się tym, w których posiadaniu byli Lestrange’owie? Nie szczędzili zaś oni na edukację swoich pociech. W wieku 11 lat, kiedy ich latorośle trafiały do Hogwartu, były już całkiem nieźle zaprawione w bojach, po niezliczonych potyczkach z całą armią guwernerów. Być może Hollow nie podzielał zdania Rennarda, że to społeczne elity reprezentowały socjolekt, który najbliższy był językowi standardowemu, ten temat jednakże bezpieczniej byłoby zostawić na inną okazję.
To obecne spotkanie i tak powoli zaczynało się Renowi dłużyć, szczególnie w świetle ostatniej wymiany zdań. Nawet gdyby przyspieszenie całego procesu miało faktycznie kosztować Olivera dumę i pół rodzinnego majątku, nadal nie byłoby to wcale zbyt wiele, prawda? Pozostawało więc mieć nadzieję, że pójdzie on wreszcie po rozum do głowy i skróci rennardowe cierpienie.
Tymczasem jednak Ren został zaatakowany kolejną zmianą koloru włosów u swojego rozmówcy oraz wybuchem śmiechu, który skwitował ledwie zauważalnym westchnieniem. Wstępnie szacował, że spędzi tutaj maksymalnie godzinę, ale z takim podejście reportera, szykowała się dłuższa przeprawa.
- Nawet jeśli zdaje się pan momentami mnie nie rozumieć, zapewniam pana, że potrafię mówić. Jeśli tego nie robię, jest to świadoma decyzja, a nie brak kompetencji. - odparł chłodniejszym niż wcześniej tonem, zmieniając ułożenie nóg tak, że teraz ta druga znajdowała się na wierzchu. - Gdyby raczył pan rozpocząć wywiad, miałbym dobry powód, aby skorzystać ze swojego przyzwoitego zasobu słów w rozsądnym celu. - Zdawał sobie sprawę, że jego rozmówca doskonale bawi się jego kosztem. Cóż, jeśli Olivera rozśmieszało to, jakim człowiekiem był Rennard, sam zainteresowany nie mógł na to zbyt wiele poradzić, a na pewno nie zamierzał naginać swojej osobowości pod wymogi szanownego pana reportera. Nie było to jednakże, zdaniem Rena przynajmniej, zachowanie zbyt profesjonalne. Zawód dziennikarza oznaczał przecież konieczność rozmów z różnymi osobami, nieprawdaż? Nieśmiewanie się z nich, choćby półjawne, nie sprawiało wrażenia sposobnej strategii.

Większość celowanych w Olivera animozji spływało po nim jak po kaczce. Nie pamiętał już kiedy wszedł w ten tryb reagowania uśmiechem i równie uszczypliwych docinków w ramach rewanżu, ale zżył się z tym dostatecznie, aby traktować to jak swego rodzaju automatyzm. Istniały jakkolwiek punkty zapalne, słowa klucze, która docierały głębiej, a do takich z pewnością należał zwrot psychiatra. Utrzymał pozornie radosny grymas, choć jego włosy ledwo zauważalnie mignęły czernią pośród różu. Wzruszył bezwiednie ramionami nie uważając, by wdawanie się w dalszą dyskusję było potrzebne.
Sięgnął po pióro i wykreślił jedno z pytań na liście, nie dzieląc się z gościem żadną refleksją na ten temat, ale nieoczekiwanie Rennard uznał, że musi coś jeszcze dopowiedzieć. Naprawdę starał się w tym momencie nie przewrócić oczami. To też dobrodusznie zignorował, bo zaczynało to przypominać scysję z wypudrowanym paniczykiem, który przypadkiem zderzył się z niezbyt elegancką, niezbyt wytworną rzeczywistością. Hollow miał za to gdzieś skąd Lestrange pochodzi, kim był daleki pra pra pra-coś tam dziadek ze strony matki i ile zer liczyło jego konto w banku.
- Nie będę z panem konwersował o naiwnej dumie ze spraw, na które nie mamy wpływu - powiedział chłodno, bodajże pierwszy raz od początku ich spotkania używając takiego tonu. Wrócił do formy grzecznościowej, co oznaczało ni mniej ni więcej jak to, że był gotów aby zacząć, skoro Rennard się rozgadał. Wolał nie zagłębiać się w tego typu tematy, zahaczanie o to, co nawet pozornie tylko nasuwało mu nieprzyjemne skojarzenie z matką i domem kończyło się na ogół źle.
Przymajstrował przy mikrofonach, wymamrotał coś, co brzmiało jak niewyraźne odliczanie i włączył dyktafon.

- Drodzy słuchacze, dziś w programie mamy niezmierną przyjemność gościć prawdziwego czarodzieja kultury. Panie Lestrange, od czego zaczęła się pańska przygoda ze sztuką?
Mówił tak, jakby poprzednia rozmowa nigdy nie miała miejsca. Żywo, z nieodłącznym uśmiechem na ustach i lekko, jakby naprawdę nadawali na żywo, a nie dogrywali materiał przed czasem. Audycje wyciągały z niego to, co najlepsze, a o czym on sam dawno temu już zapomniał. Jego życie dzieliło się na dwa etapy - kiedy był na antenie, i kiedy był poza nią. Tak, jakby mieścił w sobie dwie kompletnie odmienne osoby. Lekko wychylony do przodu zachowywał stały odstęp od mikrofonu, aby później nie męczyć się nad różnicą w kompresji dynamiki dźwięku. Spojrzał na swojego rozmówcę przez stół mając nadzieję, że unikną wydłużającej się ciszy.

Taki był cel Rennarda: ukrócenie tej czczej gadaniny i przejście do samego wywiadu. Jednakże z chłodu, który pojawił się w głosie Olivera oraz kolejnej, wiele mówiącej zmiany w kolorze jego włosów, Ren pozwolił sobie wywnioskować, że którąś z wypowiedzi dotknął czułej struny. Wbrew pozorom, nawet jeśli pozwolił sobie na więcej, niż zwykł był w podobnych okolicznościach, zirytowanie Hollowa nie było jego celem. Wręcz przeciwnie, miał twarde postanowienie utrzymania możliwie przyjaznej atmosfery, aby niepotrzebnie nie potęgować stresu i tak związanego z całą tą sytuacją. Oraz nie prowokować reportera do zadawania niewygodnych pytań… Nie znał Olivera na tyle, aby wiedzieć, czy uciekłby się do podobnych środków.
Co do jednego się zgadzali: rozmowa na temat społecznych nierówności oraz tego, jaki wpływ na ludzkie życie miały losowe okoliczności narodzin, nie miała najmniejszego sensu. Choćby dlatego, że zapewne mieli na ten temat inne zdanie, a ponadto kwestia ta nie była w żaden sposób związana z wątkiem otwarcia galerii, który mieli poruszyć w czasie wywiadu. No, chyba że Oiver planował zapytać go, w jaki sposób jego uprzywilejowanie wpłynęło na podjęcie przez niego decyzji o otwarciu równie niszowego biznesu.
To zaś miało się dopiero okazać, i to chyba względnie niedługo, ponieważ ciche odliczanie zasugerowało Rennardowi, że oto rozpoczynają w końcu właściwą część spotkania. Wyprostował się jeszcze bardziej, jeśli w ogóle to było możliwe i zacisnął na moment wargi. Był idealnym przeciwieństwem rozluźnionego, roześmianego Hollowa, który najwyraźniej nie miał zamiaru pozwolić prywatnym scysjom wpłynąć na zachowanie jego radiowej persony. I za to akurat należała mu się pochwała.
Lestrange, choć nie przyznałby się do tego głośno, w minionych dniach kilkukrotnie słuchał Magicznej Rozgłośni Radiowej, chcąc zyskać jakiś pogląd na to, w jaki sposób przebiegał cały proces. I choć nie spodziewał się odwiedzin w prywatnym mieszkaniu reportera oraz rozgrzewki w postaci łamańców językowych, był w stanie przewidzieć kilka pytań, opierając się na pozyskanych zawczasu danych. To konkretne akurat do nich należało, więc Oliver nie musiał się martwić przedłużającą ciszą. Jeśli już to tym, że brew jego instrukcjom, na twarzy Rennarda podczas udzielania odpowiedzi nie gościł nawet najmniejszy uśmiech.
- Mojej matce zależało na tym, aby jej dzieci otrzymały wszechstronne wykształcenie. Zarówno ja, jak i moja siostra, od najmłodszych lat otoczeni byliśmy sztuką oraz przygotowywani do samodzielnego używania tej formy wyrazu, jeśli taka byłaby nasza wola. - odparł i poszło to całkiem gładko, pomimo ściśniętego żołądka oraz mrocznych myśli, które kotłował się aktualnie w głowie Rena. Udało mu się nawet nie przejęzyczyć, czym Oliver będzie na pewno zachwycony. Na tym zakończył swoją wypowiedź i wbił wyczekujące spojrzenie w rozmówcę. Nie wiedział, czy powinien dodać coś jeszcze. Prawdę mówiąc, wolałby możliwie jak najmniej wspominać o matce, nawet jeśli w kontekście jego powiązań ze sztuką odegrała fundamentalną rolę.

Bez względu na to, czy sprawiło mu to przykrość, czy też go uraził, Oliver nie pociągnął tematu. Miał za sobą lata praktyki zrzucania negatywnych emocji na dalszy plan, nie wyłuskiwał ich przy ludziach, robił to natomiast przy butelce wina. Sam.
Słuchał odpowiedzi na zadane pytanie w ciszy, bo o tyle o ile prywatnie lubił wtrącać się ze swoimi uwagami, tak na antenie tego nie robił. Nie mógł wchodzić rozmówcy w pół zdania, to byłoby nieprofesjonalne. Nie patrzył na niego wiedząc, że większość osób która udzielała wywiadów bądź udzielała się w jakikolwiek sposób i tak walczyła ze stresem związanym z wystąpieniem, nie zamierzał mu go dokładać, bo sam później miałby problem w razie gdyby Rennard potknął się w trakcie wypowiedzi. Odczekał efektownie kilka sekund i pokiwał głową by dać mu niewerbalnie znak, że na razie jest dobrze.
- Zatem można powiedzieć, że to rodzina ukształtowała w panu tę chęć podążania za estetyką. Szuka jej pan w otaczającym świecie, czy poprzestaje na obrazach? - dopytał, połowicznie ciągnąc ten trop, ale płynnie przechodząc do spraw bardziej aktualnych. Musiał to zgrabnie połączyć, nie mogli skakać z kwiatka na kwiatek bo słuchacze dostaliby kociokwiku. Mógł tolerować bałagan w domu, ale na pewno nie w programie. Miał też na uwadze fakt, że nie był to pełnowymiarowy wywiad, ale zaledwie część wieczornej audycji, więc i czas mieli ograniczony. Wystarczyło, że wspomnieli plus minus o początkach podróży Lestrange'a ze światem artystycznym, nie zamierzał wyciągnąć od niego obszernej biografii.
Szczerze liczył na to, że uwiną się szybko z obowiązkami, pożegnają się uprzejmie i będzie mógł wrócić do swoich obowiązków. To była dopiero surówka, i tak czekało go jeszcze odsłuchanie nagrania co najmniej kilkanaście razy, wyłowienie ewentualnych niedociągnięć i dopracowanie ich. Na resztę wieczora miał już mniej zawodowe plany, dość wspomnieć, że zawierały się w dylemacie wino lub piwo.
Hollow zdawał się stosować do swojej specyficznej zasady; w tych momentach w których się odzywał, uśmiechał się tak szeroko, jakby coś faktycznie go bolało. Gdy kończył, radość znikała jak światło w przepalonej żarówce i tak skakał z jednego miejsca na drugie, zupełnie jakby robił to przez całe życie. Zaczekał spokojnie aż mężczyzna dokończy wypowiedź, skwitował ją skinieniem głowy i przeszedł już do konkretów. Ku jego zadowoleniu obyło się bez wpadek.

- Oczywiście wszyscy z niecierpliwością oczekujemy otwarcia, a od siebie, drodzy słuchający, dodam, że próbka zbiorów jaką miałem okazję zaobserwować podczas jarmarku jest naprawdę imponująca. Serdecznie dziękujemy panu za poświęcony nam czas i życzymy powodzenia.
Jeszcze chwila, pozwolił, aby cisza wybrzmiała aby taśma niczego nie przycięła i wyłączył dyktafon. Odetchnął głęboko, może z ulgą, może ze zmęczeniem i wychylił się do tyłu na krześle zamykając na moment oczy. Naprawdę powinien był przerzucić się na felietony. Bolały go wszystkie mięśnie twarzy od tych rozdawanych na lewo i prawo uśmiechów, a to było zaledwie dwadzieścia minut. Audycje były dłuższe, ze stacji zawsze wychodził czując się tak, jakby wepchnął mu głowę do pralki i nastawił cykl odwirowywania.
- Było dobrze - rzucił pusto w przestrzeń, całkiem szczerze. Gdyby Rennard spieprzył, od razu by go o tym poinformował, ale na tle niektórych gości wypadł nieźle. Pamiętał ten jeden raz, gdy dostał solidną burę od przełożonego jak w przerwie podczas programu zapytany przez jednego ze stażystów jak idzie? odparł, że jak kurwie w deszczu.

- Obrazy czerpią inspirację ze świata, nie ma innej opcji. Może to być oczywiście wewnętrzny świat artysty, ale nawet jeśli jest inaczej, nierzadko w procesie twórczym rzeczywistość zostaje przetworzona w takim stopniu, że oryginalne źródło natchnienia pozostaje oczywiste wyłącznie dla twórcy. - odparł, i tym razem unikając wpadki, choć na to pytanie nie miał już zawczasu przygotowanej odpowiedzi. Wyglądał, jakby niewerbalne potwierdzenie ze strony Olivera, że nie wypada tragicznie, odrobinę go rozluźniło. Na tyle, że teraz nawet bez konieczności zachęcania go kolejnym pytaniem, postanowił dodać coś jeszcze.
- Być może sam już nie tworzę, jednak uważam, że moje przeszłe doświadczenia czynią ze mnie wartościowszego łowcę talentów. Nie lepszego niż ktoś inny, po prostu lepszego niż ja sam mógłbym być, gdybym nigdy nie malował i w ten konkretny sposób nie zakochał się w sztuce. - Przypuszczał, ze coś takiego mogliby chcieć usłyszeć ludzie przed radioodbiornikami. Rzewną gadkę o jego miłości do malarstwa, posypaną odrobiną pokory. Idealne danie, które przełkną bez grymaszenia i być może wrócą po jeszcze. I choć w innych okolicznościach nie zdecydowałby się na podobne słowa, nie kłamał.
Reszta wywiadu poszła równie gładko, ku zaskoczeniu Rennarda. Na pewno niemałą rolę odegrało w tym wszystkim doświadczenie Olivera. Nawet jeśli Ren kwestionował wcześnie kompetencje Hollowa, w tej chwili miał już dla niego nawet odrobinę podziwu. Ten widowiskowy pokaz nagłych przeskoków pomiędzy dwiema, całkowicie odmiennymi osobowościami sprawił, że Ren dostrzegł w swoim rozmówcy coś w rodzaju pokrewnej duszy. Nawet jeśli w przypadku Lestrange’a w jednym ciele współistniały dwie persony, prowadzące całkowicie niezależne życia, których wspólnym mianownikiem było jedynie malarstwo. No i oczywiście on sam.
- Ja również dziękuję. - rzucił na koniec, ponownie szczerze. Zadziwiająco mało musiał kluczyć w swoich odpowiedziach. A przygotował się na to, że zmuszony będzie kłamać, aby zachować pewne rzeczy w tajemnicy. Kiedy Oliver wyłączył dyktafon i przymknął oczy, Rennard w przypływie szacunku do swojego rozmówcy, nie przerwał tej chwili relaksu. Zdawał sobie sprawę, że czasem powrót do siebie wymagał momentu ciszy i spokoju. Ciekawiło go, dlaczego jego rozmówca, bez wątpliwości obdarzony sporym potencjałem, zajmował się czymś, co ewidentnie wysysało z niego całą energię. Być może jednak zmuszony był do tego z przyczyn finansowych. Nie każdego stać było na otwarcie galerii sztuki, jeśli akurat mu się to zamarzy. Nawet jeśli w przypadku Rennarda spora część środków pochodziła z jego własnych inwestycji, nie musiał przecież zaczynać od zera.
- Cieszę się. Jeśli jednak przyjdzie ci jeszcze kiedyś ochota rozmawiać o sztuce i nazwisko Lestrange pojawi się w twojej głowie, polecałbym skontaktować się z moją siostrą. Danielle nie jest może milsza ode mnie, ale przynajmniej bardziej kontaktowa. - Nie zdawał sobie przy tym sprawy, że Dani była zaledwie rok starsza od Olivera, zatem mógł mieć on (nie)przyjemność zapoznać się z nią bliżej w Hogwarcie. Tymczasem jednak w tonie, którym Rennard wypowiadał swoje słowa, pojawiło się rozbawienie, co należało bez wątpliwości zrzucić na odczuwaną przez niego ulgę, związaną z końcem wywiadu.
- Właściwie przyniosłem coś w ramach podziękowania za poświęcony galerii czas antenowy. - dodał po chwili i podniósł się z krzesła. W kilku krokach przemierzył niewielką odległość dzielącą go od drzwi, chwycił pakunek zawinięty w szary papier, który odstawił tuż obok wejścia. Następnie wrócił na swoje miejsce, po drodze podając tajemniczy przedmiot Oliverowi. Pod warstwą niezbyt atrakcyjnego owinięcia znajdował się obraz, który tak spodobał się chłopakowi na jarmarku. Rennard solennie obiecał sobie nie wystawiać w najbliższym czasie niczego sygnowanego imieniem Foxy, nie czuł się zaś na tyle przywiązany do tego konkretnego dzieła, aby przechowywać je w swoich magazynach na lepszą okazję czy też dla potomnych. Średnich rozmiarów malowidło oprawione było w delikatnie złoconą, acz prostą ramę i w jakiś dziwny sposób pasowało do eklektycznego wnętrza tego mieszkania. Jego obecność w tym otoczeniu, jeśli Hollow postanowiłby je gdzieś wyeksponować, nie nadszarpnęłaby poczucia estetyki Rena, co było głównym powodem, dla którego zwykle wolał nie odwiedzać domów swoich klientów.

Nie miał większych zastrzeżeń co do przebiegu wywiadu. Na szczęście nerwy nie afektowały na Rennarda i nie było ich słychać w wypowiedziach, a nawet w pewnym momencie Oliver miał wrażenie, iż mężczyzna się trochę rozluźnił. Nie wykonywał przy tym żadnych niepotrzebnych ruchów, dzięki czemu oszczędził mu pracy przy retuszu.
Chłonął beztrosko swój mały koncert ciszy, nie przejmując się szczególnie tym, że po drugiej stronie siedzi jego gość. On też mu nie przeszkadzał, co było nieoczekiwanie miłe z jego strony. Uchylił jedno oko gdy się odezwał, najpierw słuchając krótkich podziękowań, a potem luźnej propozycji. Mógłby z kimś pogawędzić o sztuce. Tylko nie był do końca przekonany, czy on tak zwyczajnie, po ludzku potrafił z kimś normalnie rozmawiać, nie mniej, wywołało to na jego bladej, piegowatej twarzy subtelny uśmiech. Do zestawu dołączyła lekko uchylona brew.
- No nie wiem, póki co to ty wydajesz mi się monolitem, chyba nie potrafię wyobrazić sobie kogoś bardziej... no, bardziej. Wiesz. - Nakreślił coś bezkształtnie ręką, a choć mogło to tak z boku zabrzmieć, nie było w tym nic z jego zwyczajowej złośliwości. W jego ocenie Rennarda ciężko było przebić, gdy chodziło o chłód porównywalny jedynie z tyłkiem Eskimosa. Pardon, Inuity. Ale nie spisywał go na straty, znał go za krótko, a szczerze mówiąc, wcale, więc możliwe, że pod tą warstwą kolców znajdowało się coś, co dla odmiany nie odgryzało ręki razem z głową. Hollow też miał coś przecież pod tym pancerzykiem wesołkowatości i sunącego lawinowo cynizmu, ale nie była to rzecz ani ładna, ani godna wyciągania przy obcych. Sam się tego bał.
Rozkojarzył się wic nie zareagował od razu. Złapał temat z opóźnieniem i zamrugał oczami, teraz już obojgiem patrząc na bruneta i próbując ustalić, czy robił sobie z niego jaja czy mówił poważnie.
- Zaraz, on tak serio? Co do...? - przeszło mu przez głowę, gdy odprowadzał go spojrzeniem do przedpokoju. Ostatnim czego się spodziewał, to dostać coś w prezencie. I to nie tylko od Rennarda, ale od kogokolwiek, bo ostatnią rzecz jaką otrzymał za darmo a ją zapamiętał, to dobrze wymierzony sierpowy prosto między żebra. Widząc szary papier przechylił głowę na bok, trochę jak sowa i obrócił się na krześle. Jego włosy momentalnie zajęły się bielą właściwą kości słoniowej, co w wolnym tłumaczeniu oznaczało, że był konkretnie zaskoczony. Zabawny był to widok, bo z jednej strony Oliver ze swoimi trzęsącymi się dłońmi i skupieniem wymalowanym na twarzy zdradzał ekscytację, a z drugiej sprawiał wrażenie człowieka, który boi się zajrzeć do środka. Spojrzał niepewnie na mężczyznę i odebrał pakunek, choć długo go nie rozpakowywał. Nawet nic nie powiedział, bo nie miał pojęcia co by wypadało.
Dla kogoś innego to pewnie byłaby głupota, taki tam souvenir stricte grzecznościowy, ale on naprawdę nie wiedział co ma ze sobą zrobić. A im więcej czasu mijało, tym bardziej robiło się niezręcznie, czego miał bolesną świadomość. Wreszcie przygryzł wargę i rozdarł papier, a widząc zaledwie część ze znajomego mu już obrazu, zamarł. Pochylił głowę, zdobywając się jedynie na jakiś nerwowy, dziwny śmiech, lecz kiedy zda sobie sprawę, że może to zostać błędnie odebrane, odkaszlnął.
- Ja przepraszam, ale chyba.... nie mogę tego przyjąć. Proszę mnie źle nie zrozumieć, nadal uważam, że jest fantastyczny, ale chyba nie potrafię - poinformował rzeczowo, spięty jakby ktoś nadepnął mu na ogon. Unikał spojrzenia mężczyzny nie do końca ufając swojej mimice, ale szybko się okazało, że to o włosy powinien był martwić się w pierwszej kolejności. Biel płynnie przeszła przez szarość w antracyt, na którym się zatrzymała. Tej barwy chyba nie trzeba było nikomu tłumaczyć.

Nie wiedział, ale mógł się domyślić, co Oliver chciał mu przekazać. Poza tym w przeciągu 29 lat swojego życia nasłuchał się dostatecznie wiele o tym, jakim sztywnym, zimnym i nad wyraz poważnym był człowiekiem, aby wywnioskować, że są to pierwsze skojarzenia, jakie wywołuje w swoich rozmówcach. Hollow nie był wyjątkiem. Ren nie odniósł się więc w żaden sposób do wypowiedzi chłopaka, pozwalając, aby jego słowa spłynęły po nim jak po kaczce. Nawet jeśli było to złudne. Dość już wymienili dyskretnych obelg, jak na jeden dzień.
Wkrótce pochłonęła go ponadto dość nieoczekiwana reakcja Olivera na podarowany mu prezent. Rennard spodziewał się być może pewnego zakłopotania, niezręcznych podziękowań i obietnicy, że obraz zawiśnie na honorowym miejscu. Albo źle maskowanego wybuchu radości. Czegokolwiek, z czym miał już w życiu do czynienia w podobnych sytuacjach. Chyba nie znał jednakże zbyt wielu aż tak zwichrowanych indywiduów, posiadających ponadto zdolność metamorfomagii. Musiał w efekcie improwizować.
Nie było to w gruncie rzeczy zbyt trudne. Po prostu przyglądał się zmianom w kolorze włosów oraz wyrazie twarzy Hollowa, usiłując nie stracić ani chwili z zachodzącego na jego oczach procesu. Kiedy Oliver w końcu zebrał się w sobie na tyle, aby się odezwać, z jego ust popłynęły słowa bynajmniej odrobinę nieżyciowe. Jeśli ktoś coś dawał, należało to przyjąć. Szczególnie jeśli było się w nieszczególnej sytuacji finansowej, a to coś posiadało mimo wszystko pewną wartość. Nawet jeśli Foxy nie stanowiła jeszcze na Wyspach Brytyjskich rozpoznawalnej marki. Co innego, gdyby wybrał się do Portugalii…
- Myślę, że rozumiem pana całkiem dobrze. - odpowiedział się, niewytrącony ze swojego zwyczajowego spokoju. Najgorsze było już za nim, więc mógł w końcu odrobinę się rozluźnić. - Jak zazwyczaj radzi pan sobie z sytuacją, która w jakiś sposób pana przerasta, ale nie ma pan możliwości od niej uciec? - zapytał uprzejmie, sugerując delikatnie, że nie zamierzał opuścić tego mieszkania z malowidłem pod pachą. Nie był zaznajomiony ze znaczeniem konkretnych barw, jakie przybierały włosy Olivera, więc mógł jedynie domyślać się stojących za nimi emocji, nie wyglądał jednak jak ktoś, kto gotów byłby odpuścić przez wzgląd na cudzą niezdolność do procesowania pewnych sytuacji.
- Myślę, że autorka tego obrazu uznałaby to otoczenie za bardziej stosowne niżeli salony. - dodał jedynie, pozornie nonszalancko, a jednak z pewnym naciskiem.

Miał gonitwę myśli, z których żadnej nie potrafił uchwycić w locie. Zlepek bezkształtnych, słowopodobnych tworów, ale bez konkretu, dlatego się nie odzywał. Należy zaznaczyć, że Oliverowi niezmiernie rzadko zamykały się usta, więc było to dość ciekawe widowisko. Trudno mu było zrozumieć dlaczego ktoś chciałby mu coś ofiarować, i jak to się stało, że Pan Mruk zapamiętał co mu wpadło w oko. Na jarmarku musiało mu się przewinąć mnóstwo osób zainteresowanych jego kolekcją, a mimo to przyniósł właśnie ten. Kciukiem zsunął jeszcze fragment papieru, powoli odsłaniając całość. Aż zsunął się z krzesła aby przykucnąć, jakby się obawiał, że przypadkiem coś uszkodzi.
- Co wtedy robię? Huh... otwieram wino - odparł rozbrajająco szczerze, nie bawiąc się w filozoficzne wybiegi. Sądząc po kolekcji butelek równie licznej jak dzieła Rennarda, dzieciak zaczynał mieć drobne problemy z początkującym alkoholizmem, aczkolwiek nie zakrawało to w żaden sposób na jego życie zawodowe. To nie sam obraz wywołał w nim tak przytłaczające emocje, lecz fakt, że zdał sobie sprawę jak bardzo nie potrafi przyjmować prezentów. Bokiem majaczyło mu również słabe, gryzące przypomnienie, że zwykle nie dostawał nawet gratisów w sklepie.
- Chętnie przeprowadziłbym z nią wywiad - powiedział nagle, kompletnie nie wiedząc, że w sumie to już to zrobił, i to parę minut temu. Zadarł głowę z wyjątkowo niezręcznym uśmiechem, ale po oczach widać było, że jednak się ucieszył. Nie interesowało go jaką cenę mógł uzyskać obraz, zdążył mu już nadać wartość sentymentalną. Pierwszy, cholera jasna, prezent. Tylko co teraz powinien zrobić? Pożegnać go, uścisnąć dłoń, zarzucić suchym żartem, czy jak?
- Chcesz opić sukces? Obiecuję, że wymyję ci jeszcze raz szklankę, bo nie mam kieliszków - zaproponował tak z głupia franc, bo to była pierwsza rzecz jaka przyszła mu do głowy. Oczywiście nie bez powodu nadmienił, że może mu wysterylizować szkło, zauważył przecież jak Lestrange zachowywał się w jego mieszkaniu. Może i miał bałagan za trzeciego lokatora, ale co by nie mówić, w domu było czysto jeżeli nie liczyć kociej sierści. Wziął obraz w ręce i ostrożnie przeniósł go na stół, bo nie miał jeszcze pomysłu na to gdzie mógłby go wyeksponować. Salon wydawał mu się zbyt oficjalny, ale pusta ściana obok kuchni kusiła, aby ją wreszcie czymś godnym zapełnić.

Nadal obserwował spektakl, który tworzył się na jego oczach, z bezpiecznej odległości drugiego końca stołu. Być może również nie był szczególnie rozpieszczany, w każdym razie od śmierci matki, jednakże w jego życiu istniały osoby, które były w stanie zdobyć się na miły gest czy też słowo pod jego adresem. Więc choć daleko mu było do obycia w sytuacjach towarzyskich, z przyjmowaniem prezentów akurat potrafił sobie jakoś poradzić. W przeciwieństwie do Olivera, jak się okazało.
Na jego twarzy w końcu pojawił się uśmiech, kiedy Hollow nadmienił sposób radzenia sobie z życiowymi niespodziankami. Cóż, nie mógł się z tym stwierdzeniem nie zgodzić. Alkohol potrafił odsunąć na dalszy plan wiele problemów oraz trudnych do przetworzenia emocji. Nie bez powodu niemało osób się od niego uzależniało. Zanim Rennard zdążył skonstruować jakąś odpowiedź, z ust Olivera padło kolejne, nieco bardziej niepokojące stwierdzenie. Ren obrzucił go krótkim spojrzeniem, a potem westchnął.
- Tak, po obrazach zdaje się być… interesującą osobą. - w przeciwieństwie do niego samego. To Foxy prowadziła barwne, ciekawe życie, które nadawałoby się do radiowej audycji. Na pewno potrafiłaby przytoczyć niejedną anegdotkę, która oszołomiłaby słuchaczy. Rennard mógł zaś tylko cały spięty liczyć na to, że żadne pytanie całkowicie go nie przerośnie.
Zamierzał właśnie zacząć zbierać się do wyjścia, kiedy Hollow po raz kolejny go zaskoczył. Propozycja wspólnego drinka nie była chyba czymś normalnym w tego typu okolicznościach. A może była? Prawdę mówiąc, nie posiadał wystarczających danych, aby to stwierdzić. Zamyślił się na moment, a potem lekko skinął głową. Co miał właściwie do stracenia? I tak niczego innego nie zaplanował na najbliższe kilka godzin, nie wiedział bowiem ile czasu zajmie im wywiad.
- Może nie będzie takiej potrzeby. - odezwał się w końcu, z uwagą patrząc na swojego rozmówcę. - Mam nadzieję, że nie potraktujesz tego, co zaraz zrobię, jako impertynencji. - dodał cichym tonem, po czym przywołał rodowego skrzata i wysłał go po kieliszki oraz szampana, którego Ren osobiście przywiózł z Francji. Stworzenie uwinęło się z powrotem w przeciągu kilku minut, w ukłonach podając swojemu panu przedmioty, o które ten prosił. Cóż, Rennard był przede wszystkim uprzywilejowanym, aroganckim arystokratą przywykłym do pewnych standardów. Niezależnie od okoliczności nie zamierzał pić taniego wina ze szklanek, a to zapewne spotkałoby go, gdyby nie interweniował.
- Szampan wydaje się bardziej odpowiedni na opijanie sukcesu. - stwierdził spokojnie, stawiając kieliszki na stole oraz podając butelkę Oliverowi, aby czynił honory domu.

Daleko mu było do ślepej wiary w to, że uda mu się któregoś dnia poznać autorkę obrazu, zwłaszcza, że Rennard poinformował go już iż jest praktycznie nieosiągalna. Mimo to zgodził się skwapliwym kiwnięciem głowy na to oświadczenie. Cóż. Ktoś, kto ma takie pomysły na obraz zdecydowanie wykraczał poza kanon zwyczajnych zjadaczy chleba.
Następną rzeczą w jaką szczerze wątpił było pozytywne rozpatrzenie jego propozycji przez mężczyznę, ale tym razem to on go zaskoczył. Ot, dzień niespodzianek jak widać. Szybko się jednak okazało, że nawet w tym przypadku Rennard postanowił być Rennardem, a Hollow miał pierwszą w życiu sposobność zobaczyć z bliska skrzata domowego. Był tak zaaferowany pojawieniem się stworzenia, że nie zwrócił uwagi na cel jego przywołania, zderzył się z rzeczywistością dopiero gdy Lestrange wręczył mu w puste ręce butelkę szampana, z którym nie miał pojęcia co zrobić. Tanie wino marki wino było dobre, bo było dobre i tanie, a to, co zaoferował mu mężczyzna z pewnością było dobre - ale na pewno nie tanie.
- To jest... szampan - zauważył jakże elokwentnie, gdy mrużył oczy dostrzegając jakieś napisy w języku, którego nie rozumiał. Co więcej, Oliver nie potrafił nawet otworzyć tej butelki, a próbować nie zamierzał, bo skończyłoby się to katastrofą i zażenowaniem. Wolał tego uniknąć, więc spojrzał na Rennarda z nieco nerwowym uśmiechem
- Mógłbyś? - poprosił, czując, że nie musi się tłumaczyć. Jego brak obycia nie wymagał dookreślenia, kiedy tak sterczał bez pomysłu na rozpracowanie butelki. Przecież on nigdy nawet nie stał obok prawdziwego szampana, a co dopiero mówić o jego otwieraniu czy - cholera - piciu. Jedyne co wiedział na temat tak eleganckich trunków to to, że bywały zdradzieckie i potrafiły poskładać człowieka niepostrzeżenie, ale liczył po cichu, że jego niechlubna wprawa w alkoholowych bojach zagra na jego korzyść. To z jak odmiennych światów pochodzili aż gryzło w oczy, choć na razie Oliverowi udawało się tę delikatną kwestię zręcznie ignorować. Dla niego Rennard mógł sobie być śmietanką towarzyską brylującą na salonach, ze swoją wyprasowaną w kant koszulą i drogimi trunkami, dopóki nie wymagał od niego obeznania w tych wszystkich obcych tematach.
- Czekaj, moment. Zdejmę okulary, nie ufam ci aż... tak - mruknął, pół żartem pół serio, bo diabli wiedzieli jakiego cela ma jego gość. Złożył oprawki i wsunął je do kieszeni bluzy, tak na wszelki wypadek aby potem nie płakać nad rozlanym szampanem i rachunkiem za nowe szkła.

- Nie inaczej. - odrzekł rozbawiony, kiedy Oliver postanowiła na głos zidentyfikować wręczony mu przed momentem alkohol. Z zainteresowaniem przyglądał się chłopakowi, kiedy ten nieufnie zerkał na butelkę, jakby miała zaraz wybuchnąć w jego dłoniach. Wkrótce szampan znalazł się zresztą ponownie w jego dłoniach. Rennard nie zamierzał się bynajmniej wyzłośliwiać. Humor po zakończeniu wywiadu zdecydowanie mu się poprawił, a ponadto nie widział sensu sabotowaniu czegoś, co miało potencjał być nawet miłym przerywnikiem. To był dość intensywny oraz stresujący moment w jego życiu, więc każda chwila poświęcona na niezobowiązującą rozmowę przy dobrym alkoholu, była mile widziana.
- Mógłbym. - odpowiedział w związku z tym, przejmując butelkę z rąk swojego rozmówcy. Na szczęście była już ona odpowiednio schłodzona. Wystarczyło więc zdjąć z korka folię oraz metalowe zabezpieczenie i przejść do właściwego procesu otwierania. Rennard trzymał przy tym szampana nieruchomo, stabilnie, przy pomocy prawej ręki, ponieważ wolałby uniknąć sytuacji, w której zdjęcie okularów przez Oliviera okazałoby się uzasadnione. Lewą ręką chwycił korek, a prawą powoli zaczął obracać butelkę w kierunku odwrotnym do ruchu wskazówek zegara. Po chwili otworzyła się ona z łatwością, bez strzelania i robienia niepotrzebnego hałasu. Cóż, trening w niektórych przypadkach faktycznie czynił mistrza... Zakręcił jeszcze butelką, a potem rozlał przejrzysty trunek do strzelistych kieliszków, z których jeden podał Oliverowi.
- Za spore zainteresowanie audycją, podczas której pojawi się wywiad? - zaproponował toast, uśmiechając się kącikiem ust, po czym zamoczył usta w pełnym bąbelków alkoholu. O tak, jednak w niektórych przypadkach za ceną faktycznie szła jakość.
- Jak to się stało, że wybrałeś ten zawód? A może to on wybrał ciebie? - miał nadzieję, że nie będzie zbytnią bezczelnością, jeśli to on dla odmiany zada jakieś pytanie. Oliver miał okazję dowiedzieć się czegoś o nim, więc zamiana ról wydawała się całkiem zrozumiała.

Był mu szalenie wdzięczny za przejęcie pałeczki, co okazało się strategicznie dobrym posunięciem; szampan nie eksplodował, nie zalał mu mieszkania i sprzętu, co więcej - Rennard nie uronił ani kropelki. Jak nic ten elegancki diabeł miał wprawę. Przyjrzał się fascynującej przezroczystości alkoholu w kieliszkach gdy zastanawiał się jak to będzie smakować, czy powinien spodziewać się słodyczy czy czegoś bardziej wytrawnego. Wziął do ręki szkło, mantrując jak tybetański mnich coś w stylu nie rozbij tego bo się nie wypłacisz, a zaraz uśmiechnął się szerzej na propozycję toastu. Skinął krótko głową, ale zanim jego usta dosięgnęły do kieliszka, postanowił wtrącić coś od siebie.
- Za galerię, żeby interes szedł gładko - dodał, krótko bo krótko, ale przynajmniej szczerze. Jakby nie patrzeć, pomimo swoich uszczypliwości nie życzył mu źle, po prostu nie potrafił wyrazić tego w bardziej umiejętny, mniej złośliwy sposób. Przyglądał się chwilę wesołym bąbelkom, a potem spróbował wreszcie tego szampana. Długo debatował w milczeniu, pozwalając sobie poznać nowy, ciekawy smak, a najlepszym komentarzem oddającym wrażenia była zmiana koloru jego wszędobylskich piegów na subtelnie różowe. Co by nie mówić, Lestrange miał dobry gust do trunków.
- Wiesz, tak naprawdę, to chyba zaczęło się od zamiłowania do muzyki. Trochę tworzyłem, potem wylądowałem w radiu. Ale teraz czuję, że wolałbym prasę. Obserwuję, choć to co widzę nie zawsze mi się podoba. A później przelewam to na papier i ostatecznie wszystko ląduje w szufladzie - wyjaśnił, kończąc wypowiedź gorzkim śmiechem. Jeżeli Oliver potrafił coś w życiu robić dobrze, to właśnie patrzeć. Nie wszystkie przemyślenia i wnioski jakie wyciągał ze swoich obserwacji były odpowiednie aby dzielić się nimi na łamach gazety, na ogół starał się je pozostawiać we własnej głowie, ale ten filtr nie zawsze działał sprawnie. Momentami w swoich uwagach był nazbyt krytyczny, bezkompromisowy, a cyniczne echo odbijało się w niektórych linijkach tekstu, tworząc zupełnie inny obraz człowieka, za którego uchodził na co dzień. W jego tekstach rzadko kiedy przewijał się optymizm, a jeżeli już, był on dobrze zakamuflowaną ironią. W bardziej rekreacyjnych, pisywanych dla przyjemności grafomaństw przezeń uprawianych lubił przedstawiać rzeczywistość na modłę dystopijną.
- Jeżeli cokolwiek mnie wybrało, to pewno byłby to pech.