Ukryte Laboratorium

Ukryte laboratorium

Do laboratorium prowadzi przejście w piwnicy jednej z handlowych kamienic. O istnieniu tego laboratorium wiedzą nieliczni, jest to bowiem spuścizna jednego z profesorów Uniwersytetu Magicznego, który zginął w niewyjaśnionych okolicznościach. Magiczne hasło ujawniające drzwi jest przekazywane ustnie i pozwala wejść do pomieszczenia jedynie, jeśli zostanie ono przekazane drugiej osobie przed drzwiami do lokacji.

Dla tych, którzy chcieliby spróbować się włamać, rzuć kością k6 w swoim poście, wynik 1 pozwoli Ci wejść do środka.

01.08.1980

Znajdował kojący spokój w ledwie dosłyszalnym dźwięku miarowo skraplającej się na szklanych probówkach emulsji. Cisza kamiennej piwnicy w centrum Londynu była bezpieczna, znał każdy cień rzucany przez te półki, każdy szmer ścieków ciągnących ukrytymi w ścianach rurami, każdy nienaturalny jęk i grzechotanie pomiędzy ścianami w których roiło się od nienazwanych przez żadnego naukowca magicznych szkodników. Czas uciekał, czuł to każdego rana kiedy budził się skąpany w suchej skorupie w kolorze rdzy. Każdego wieczora zdejmując z siebie zaklęcia maskujące i zmywając magiczne środki ostrożności spoglądał na swoją twarz w lustrze, a z jego lśniącej tafli spojrzeniem odpowiadał obraz nędzy nad którego ramieniem coraz bliżej i wyraźniej wisiał czarny całun śmierci. Wzrokiem śledził w księdze pismo tak drobne, że przypominało okruszki piasku, maku rozsypanego na pożółkłych, cuchnących wilgocią stronicach - czymś musiał zająć siebie i swoje myśli w oczekiwaniu na zakończenie produkcji smarowidła, będącego jedynym co pozwalało mu godnie funkcjonować w codziennym życiu. Ani jego matka, ani chory ojciec, ani siostra ni brat nie widzieli jego twarzy już od kilku lat - jedynie utkany emulsją i dobrym zaklęciem obraz, wspomnienie tego kim kiedyś rzeczywiście był.
Żółta ciecz kapała miarowo na szklaną płytkę podstawioną pod dziwnie wyglądające ustrojstwo, a on sam choć bardzo chciał się skupić na treści czytanego tomu nerwowo spoglądał co jakiś czas w kierunku drzwi. Nie sądził, że ktokolwiek w tej dławiącej ciszy byłby w stanie zakraść się do laboratorium jednakże gość, którego spodziewał się dziś zobaczyć nie był do końca przeciętnym czarodziejem. Dwa oszczędne i zagadkowe listy jakie wymienili przed tym spotkaniem kazały mu tu dziś być i choć znalazł sobie wymówkę, znalazł też pretekst i zajęcie - z tyłu głowy równymi rzędami maszerowały myśli których zazwyczaj do siebie nie dopuszczał. Blady cień nadziei, która umiera ostatnia. Czy wampirze osocze może być rozwiązaniem jego klątwy?

Błądzenie nie było jego ulubionym zajęciem. Lubił znajdywać rozwiązania, lecz metoda, którą przyjmował za właściwą w tego typu działaniach, mogła pozostawiać wiele miejsca na uzasadnione wątpliwości. Szedł do celu po trupach, jak gdyby zbudowany był nie z krwi, ani nie z kości, lecz z najprawdziwszej stali. Tymczasem krwawił przecież tak, jak każdy inny człowiek. Jego serce, chociaż o spowolnionym rytmie i skamieniałe od nienawiści, która stanowiła epicentrum jego istnienia, wciąż tłukło się w piersi. Wciąż kochało, chociaż miłość ta również daleka była od niewinnej. Ironicznym było nie tylko to, że tym razem poszukiwał pomocy. Ściągając z twarzy maskę nieomylności, czuł się nawet więcej, niż zagubiony, co też tłumaczyło pozę kompletnego niewzruszenia, którą zamierzał przyjąć. Wcale nie wyglądał na kogoś, kto poszukuje, a raczej na tę stronę, która zamierzała wyłącznie dawać. A wampiry przecież dają wyłącznie ostateczny koniec i to tym, którym nie starczyło odwagi, aby pożegnać się z tym światem samodzielnie. Nie było mu łatwo zasięgnąć słowa u człowieka, lecz niesława Gereona była swego rodzaju ułatwieniem w poczynieniu pierwszego kroku. Wierzył, że jeżeli ktokolwiek zdolny jest do przekroczenia granic tego co właściwe, to nie będzie w stanie znaleźć lepszego… a przynajmniej nie tak szybko. I sam nie wiedział, dlaczego było to dla niego takie ważne. A raczej wiedział, lecz nie potrafił połączyć tej ostatecznej iskry, rzuconej nieopatrznie na kopiec jego motywacji z pewną pracownicą Ministerstwa. Odrzucał od siebie taką ewentualność, lecz wyparcie, chociaż pomagało mu przetrwać właśnie w tym momencie, nie mogło zmienić rzeczywistości.
Jeżeli ktokolwiek mógł, był to Rockers.
Odnalazł zejście do właściwej kamienicy bez większego trudu. Przez dziesiątki lat zdołał całkiem nieźle poznać okoliczne uliczki, więc wskazówki, które otrzymał w skąpej wiadomości zwrotnej były dla niego więcej, niż wystarczające. Mimo początkowego zaufania i podsycenia ciekawości rozmówcy zamierzał zachować ostrożność. Przyszedł do niego po zmroku opatulony w ciemny płaszcz. Nie wiedział, jak wiele jego korespondencyjny przyjaciel wie o wampirach, dlatego chętnie zamierzał dawkować mu wszystkie wskazówki, którymi mógłby posługiwać się w przyszłości. Nawet tak oczywistą jak fakt, że Emery nigdy nie zaznał ludzkiego życia i blask słońca nie jest mu straszny. Rozpracuje to samodzielnie, o tym był przekonany. Naukowcy nie potrzebowali prowadzenia ich za rączkę.
Stanął w głębi piwnicy i mrużąc oczy w półmroku, pociągnął nosem. Czuł czyjąś odległą obecność i ciepły aromat człowieka wiszący w powietrzu.
- Czekam - rzucił w przestrzeń, jak gdyby mogło być to właściwe hasło ujawniające drzwi. Tymczasem Reeves liczył na to, że właściciel laboratorium zwyczajnie uświadomi sobie, że jego gość już się zjawił.

Znieruchomiał, choć wydawało się, że w tym chłodzie piwnicznych ciemności jego mięśnie i tak dawno zesztywniały już na kamień. Dalekim i cichym echem, niewiele głośniejszym od tuptania mysich nóżek słyszał kroki na kamiennych schodach prowadzących do magicznych drzwi zaklętych w ścianie. Długi, blady palec wylądował na tekście, a ciche zaklęcie magicznie zaznaczyło miejsce, w którym właśnie zakończył odszyfrowywanie drobnego maczku. Powoli, niby rzeczywiście ożywiony kamienny gargulec, poruszył się na krześle stawiając ostrożnie stopy na ziemi. Jak kot zrobił krok wokół wielkiego blatu stołu, drugi, trzeci, ze spojrzeniem zawieszonym w przestrzeni skupiając się wyłącznie na zmyśle słuchu. Cichy mamrot potwierdził pojawienie się jego nocnego gościa, a on sam choć nie skażony wampiryzmem również preferował unikanie światła dziennego. Kierując kroki w stronę mosiężnej klamki kątem oka dostrzegł swój szpetny profil, garścią więc zgarnął porcję emulsji i wcierając ją niedbale w twarz przekręcił gałkę otwierając drzwi jednym szarpnięciem i natychmiast celując w gościa różdżką.
Znieruchomiał, jasne oczy badawczo ważyły to, kim była postać przed drzwiami. Czujne spojrzenie poświęciło Twarzy Emerego jedynie chwilę, niemal natychmiast przeskakując na przestrzeń ponad jego ramieniem, jednym i drugim, gładko po podłodze, po każdym zakamarku pustego, czarnego jak piekielna noc korytarzyka. Gereoon natychmiast sprawiał wrażenie osoby, która doskonale wie jak to jest, gdy ktoś na ciebie poluje, osoby, która wie w których kątach czai się niebezpieczeństwo, na co się oglądać, czego się spodziewać. Miękkim ruchem wsunął różdżkę za pasek i praktycznie wciągnął Reeves'a nim ten zdążył skomentować to wątpliwie uprzejme powitanie. Gdy drzwi się zamknęły powrócił do wcierania emulsji w twarz.
- Hasło to glabella. - powiedział sięgając po kawałek materiału w który skrupulatnie wytarł dłoń z emulsji. Dopiero wtedy odwrócił się przodem do swojego gościa i lekko marszcząc brwi przyjrzał mu się z wielką uwagą. Nie jak ktoś, kto patrzy na swoją potencjalną śmierć, ale też bez pochlebstwa kogoś miłującego wampiry. Robiąc krok w jego stronę przyglądał się teksturze skóry Reeves'a, sprawdzał, czy unosi klatkę piersiową, jakie tkaniny wybiera na swoje odzienie, czy wygoda stanowi dla niego jakąkolwiek wartość. Pochłaniając wzrokiem wszystko, nawet długość mankietów wystających spod jego rękawów milczał powoli maszerując w kółko jego osoby.
- Jestem Gereon. - powiedział w końcu, choć nawet nie próbował ukrywać podejrzliwości w swoim głosie. Nie darzył gościa nawet gramem zaufania, z drugiej strony i tak umierał, podejrzewał, że smród klątwy wydzielał się z niego każdym porem skóry.
Notatka do siebie: jeśli wampir napije się przeklętej krwi, czy klątwa przejdzie na niego? Czy da się klątwę przerzucić na inną istotę? Czy można przekląć przeklętego..? Jego spojrzenie na chwile zgubiło ostrość kiedy niczym zagubiona bila umysł wpadł mu do łuzy wewnętrznych dywagacji. Drgnął lekko- Proszę. Rozgość się. - poruszył lekko ręką, prawie jakby ten obskurny lokal ofiarował cokolwiek poza sparciałymi meblami, obrośniętymi mchem książkami i dziwnym, brzęczącym ustrojstwem produkującym podejrzanie wyglądającą emulsję.

Jasnoniebieskie spojrzenie natychmiast osiadło na sylwetce naukowca, tuląc się do niej łapczywie i najpewniej oceniając. W tym wypadku wyłącznie po to, aby zbudować pewne pozory. Wszak, skoro już dowiedział się, na której nodze opiera ciężar całego ciała (co zarazem sugerowało rękę wiodącą, którą się posługiwał) oraz poznał sposób, w jaki jedno z jego ramion wznosi się wyżej od drugiego, czy aż tak dziwne wydawało się, iż wreszcie spojrzał wprost na zagłębienie pomiędzy jego uchem a obojczykiem? Jego wzrok z precyzją snajpera odszukał ten jeden punkt, który to żywo sygnalizował człowieczeństwo, a skoro już skierował go bliżej głowy to i przy okazji dostrzegł ostatki zmian zachodzących na jego twarzy. Odpowiedział uniesieniem jednej z brwi. Jego wargi ułożyły się w przyjaznym uśmiechu, zupełnie przeczącym naturze bezwzględnego mordercy, który każdej nocy rozszarpywał jakieś gardło. Nie przejął się wycelowaną w niego różdżką. Byli tak blisko siebie, że nie wątpił, iż oberwałby zaklęciem, gdyby Gereon sobie tego życzył, lecz jednocześnie poddawałby szczeremu niezrozumieniu takie działanie, gdyby miało ono miejsce. Byli tutaj, aby wzajemnie sobie pomóc, czyż nie? Abstrahując solidnie od tego, że z ich dwojga, Reeves zapewne był o tysiąckroć mniej skłonny do współpracy - co ironiczne, zważywszy na to, iż to on odnalazł Rockersa, nie na odwrót. A może odnaleźli się wzajemnie? Dobrze było pojmować to właśnie w ten sposób.
Kiwnął krótko głową, gdy już został wciągnięty do środka, nie komentując zupełnie tego niegodnego dżentelmena powitania. Nie zaskakiwały go też spojrzenia, które mu posłano. Odpowiedział podobnym, chociaż o wiele mniej nachalnym. Jego samego o wiele żywiej interesowała gorąca posoka zasilająca ciało Gereona i obydwoje musieli zdawać sobie z tego sprawę, a mimo wszystko człowiek nie zdawał się czuć lęku w jego obecności, a przynajmniej nie takiego, który byłby widoczny na pierwszy rzut oka. Kiedy postawił kolejny krok naprzód, tym razem w jego kierunku, wampir uniósł w rozbawieniu jeden kącik ust. Nie zawiódł go. Oddychał, chociaż o wiele wolniej, niż człowiek. Jego serce również biło, chociaż skórę miał chorobliwie bladą. Wyraźnie odcinały się na niej zasinienia okalające te błękitne oczy lustrujące naukowca. Zastanawiał się, co takiego dostrzega i czy już zdołał się zawieść, czy ten element spotkania dopiero mieli przerobić. Nigdy nie zrozumie, co takiego fascynującego ludzie widzieli w istotach, które były do nich tak podobne. Czyż o wiele ciekawsze nie były chociażby wilkołaki? Niby ludzie, ale jednak zwierzęta. Mutacja tkanek powodująca przemianę i wyostrzająca zmysły to zupełnie coś innego. Wampiry zdawały się być po prostu zawieszone pomiędzy życiem a śmiercią. Czy Gereon zdawał sobie z tego sprawę, że takim trupem można było się urodzić? Paradoksalnie, ta uwaga, którą mu poświęcał, zaczęła mu schlebiać. Artyści mieli już to do siebie, że lubili czuć się zauważani i doceniani. Póki co, pierwsza potrzeba została doskonale zaspokojona.
- Emery - odpowiedział mu, nawet nie starając się śledzić go już spojrzeniem, skoro krążył nad nim jak sęp nad padliną. O ironio. Widział jego spięcie i podejrzliwość, lecz jak przystało na prawdziwego sadystę, pozwolił mu je zachować i chociaż żołądek miał dziś przepełniony odżywczymi składnikami pochodzenia ludzkiego, nie chwalił się tym faktem. Głupotą byłoby jednak postąpić inaczej i zjawić się w piwnicach przed kolacją. Nie był na tyle wstrzemięźliwy, aby nie zagryźć ofiary, znalazłszy się z nią sam na sam.
Po otrzymaniu zaproszenia postanowił z niego skorzystać. Przeszedłszy obok maszynki, która ewidentnie coś pitrasiła, obrzucił ją wyłącznie przelotnym spojrzeniem i wsparł się lędźwiami o zakurzony blat, podpierając się jednocześnie chudymi palcami po obu stronach.
- Kto pierwszy zacznie? - Zapytał, starając się jeszcze udawać, że wcale nie pragnie, aby to jego wątpliwości zostały rozwiane jako pierwsze. Chociaż wspomniał w liście, dlaczego chciałby spotkać się z kimś, kto ma głowę na karku, w żadnym razie nie naciskał na natychmiastowe uzyskanie odpowiedzi. A jednak wraz z upływem czasu topniała ta słynna, zerowa cierpliwość, którą się odznaczał.

Musiał być ostrożny. Uważny. Podejrzliwy. Nigdy nie zdecydowałby się na powrót do Anglii gdyby nie była to już zupełna ostateczność, gdyby nie był pewny, że najciemniej pod latarnią i nigdy go tu nie będzie szukał. A jednak oglądał się przez ramię zawsze o jeden raz więcej, nigdy nie sypiał w miejscach oczywistych (chociażby w sypialni) ani nie mieszkał w jednym lokum dłużej niż kilka dni. Cały swój dobytek rozlokował po tak podłych dziurach jak to laboratorium, że aż dziw bierze na myśl jaki z niego błękitno krwisty szlachcic. Miał w sobie znacznie więcej z kanałowego szczura niż wielkiego wielmoża, a jednak w tych gestach i ruchach widać było te tresurę jakiej poddawani są chłopcy by zasłużyć na miano prawdziwego dżentelmena.
Kto wie, być może gdyby spotykali się w klubie na szklaneczkę whisky Rockers marnowałby czas na takie prozaiczne i bezsensowne uprzejmości jak ściskanie sobie rąk i uprzejme kiwanie głową. Niestety nigdy nie uważał tych wszystkich szlacheckich wytycznych za potrzebne czemukolwiek, a teraz, kiedy jego czas kurczył się absurdalnie szybko, jeszcze mniej lubił go marnować.
- Emery. - powtórzył po nim, a trybiki w jego głowie łagodną falą ruszyły intensywnie wertując archiwa informacji, jakie skrywał pod kopułą czaszki. jak iskra myśli przeskakiwały po sieci skojarzeń . Imre. Emmerich. Friedrich Edmund Emery. Amalric.- Gotycki książę. - powiedział z drgnięciem kącika ust, choć trudno powiedzieć czy bardziej do niego czy do siebie- Jeruzalem. Król Galicyjski... - zmarszczył brwi orientując się, że zanurzył się chyba trochę zbyt głęboko na potrzeby tej znajomości. W końcu to tylko i aż porozumienie naukowe. Zmuszał się, by poświęcać więcej uwagi ludziom, z którymi musiał nawiązać bliższe relacje społeczne z tego prostego względu, że zwyczajnie zapominał ich twarzy i imion - byli zawsze, niezmiennie zbędni. Kreował skojarzenia by później móc przypiąć osobę do jej historii i robił to już odruchowo, a przecież w kwestiach wiecznie nienasyconego głodu nauki nie miewał aż takich problemów.
Podniósł spojrzenie na zadane przez wampira pytanie i choć jego spojrzenie nie mówiło wiele, sugerowało nawet, że w ogóle nie wie co się dzieje, drapieżnikowi pokroju Reevesa nie mogło umknąć jak dobrze odgrywa swoją rolę pozoranta. Wsunął palce pod grubą oprawę książki zapisanej maczkiem i zamknął ją, prezentując z nieukrywanym zadowoleniem okładkę obciągniętą brunatną, dziwnie wyglądającą skórą, inkrustowaną zgłoskami w jakimś wymarłym języku - być może znanym wuparowi?
- W siedemnastym wieku żył alchemik. Barnabas Kalijović, Serb. - powiedział muskając palcami okładkę z niemal czułością - Był absolutnie szalony, więc nikt nie traktował go poważnie - powiedział z lekkością, jakby to była oczywista rzecz umniejszać szaleńcom- Widzisz to jego książka. Jedyny egzemplarz jaki uchował się przed zniszczeniem. Bałkańskie Ministerstwo zadbało o to, żeby świat o nim zapomniał, wymazano pamięć o jego nazwisku, spalono jego prace, pracownie, a różdżkę podobno zamknięto w podziemiach jednej z nieodnajdywalnych rosyjskich twierdz na Syberii. - podniósł wzrok na towarzysza ponownie pozwalając swojej uwadze rejestrować coś, cokolwiek mógł. Czy jego źrenice reagowały na cokolwiek? Czy miał mimikę twarzy? Na ile ta mimika była odruchem naturalnym, na ile koniecznością. Inferiusy były pozbawione swoich ludzkich odruchów, a przecież - przynajmniej we własnej głowie - stawiał je wcale nie tak daleko od wampirów.
Wziął głębszy wdech z jakimś cieniem zadowolenia na samą myśl o tym, czym zajmował się owy serbski szarlatan.
- Próbował stworzyć człowieka. - zakomunikował po tym niejasnym wstępie- Bor, chrom, kobalt, wodór, fosfor, potas... - wymienił lekko- Bazowe informacje biologiczne to nie wszystko, nie można uczynić ludzkim w wymiarze magicznym czegoś, czego nie dotknęła magia. - wydawało się, że wiedział o czym mówi. Przyglądał się Emeryemu jakby chciał wiedzieć, czy musi się rozdrabniać z każdą myślą, czy wampir wie do czego zmierzał- Choć jest to fascynujące samo w sobie, cały proces i jego wielokrotne porażki - uniósł brwi -Podejrzewam, że zawartość tej książki będzie dla Ciebie jeszcze istotniejsza niż dla mnie. - tyle słowem przedstawienia się.

Nie oczekiwał, że poświęci tak wiele trudu próbie zapamiętania jego imienia. Nie było mu to do szczęścia potrzebne, a przynajmniej nie tutaj. Nie w tej ciemnej jak mysia nora dziurze, gdzie nikomu drugi raz przez myśl nie przejdzie, aby myśleć o jakimś tam nieumarłym. Miło było istnieć w czyjejś pamięci, lecz Gereon… on był jedynie narzędziem do osiągnięcia czegoś, co mogłoby pomóc wampirze rasie przetrwać reperkusje, które niechybnie szykowało Ministerstwo Magii właśnie z myślą o wszystkich tych, którzy nie mogli po prostu przejść na wegetarianizm. Reevesowi nigdy nie przeszkadzała powtarzalność tej diety. Lubował się w przemocy i rozszarpywaniu gardeł, odkąd tylko pamiętał i chętnie poszedłby sam jeden do tego gmachu, w którym królował wyłącznie przerost formy nad treścią, aby rozdzierać na pół ministerialne szychy i wywalczyć sobie wolność, której od zawsze odmawiano odmieńcom. Rasie lepszej, trwalszej. Zabawne było to, jak odmienne od siebie mieli poglądy na wampiryzm. Gereon traktował swój przyszły obiekt badawczy jak coś, co mogło stać na równi ze sztucznym tworem, bezmyślną machiną do zabijania. Cóż, śledząc jego historię, pewnie nie omyliłby się nawet tak bardzo. Emery jednak nosił w sobie wystarczająco wiele pychy, aby móc uważać się za lepszego, niż był w rzeczywistości. Niepokonanego, chociaż przecież nie był wypisz wymaluj typowym wojownikiem. Nosił w sobie ogromne pokłady wrażliwości na piękno i to głównie w tych aspektach wolał się rozwijać. A teraz stał tutaj i przyglądał się jedynej osobie, której zamierzał pozwolić się dotknąć oraz nie skręcić jej w następstwie tej decyzji nadgarstków.
Chwytając po raz kolejny jego spojrzenie, otwarcie i dłużej przyjrzał się pewnej nieprzytomności jego oczu. Był niepełnosprawny. Odkrył to pewną dozą niejasnego smutku. Wyglądał mu przecież na niewiele starszego od jego samego, a już zdołał splugawić świątynię, którą stanowiło jego ciało. Nie mógł wiedzieć o żadnej klątwie. Wampiry nie były jasnowidzami. Nie odczytywał z niego ani jego przeszłości, ani teraźniejszości, a przynajmniej nie bardziej, niż w zakresie, który już zdołał poznać. Nietrudno było też odnieść wrażenie, że ten wykład nie robi na nim większego wrażenia. Wiadomym było od razu, że z ich dwojga to Gereon jest tym, który pociechę odnajdzie w historii i mądrości płynącej z liter nakreślonych drobnym maczkiem na wysłużonych kartach księgi Barnabasa. Dla wampira, którego oczy spokojnie przesunęły się wzdłuż ścian laboratorium właśnie na zapiski szalonego alchemika, droga nie miała większego znaczenia. Liczył się efekt, a jasnym było, który z nich lepiej rozumie złożoność procesu, o którym słuchali. Samego Emery’ego najbardziej pociągała w tym - poza samym celem, oczywiście - sama nienaturalność i nielegalność procesu, którego zamierzał się podjąć. Parcie pod prąd, wbrew wszelkim zaleceniom władzy było istotą jego egzystowania.
- Istotniejsza? Owszem, lecz nietrudno jest wskazać tego, który lepiej poradzi sobie z okiełznaniem szaleństwa ubranego w garść niepozornych zapisków. - Podkreślił, bo i przecież od samego początku oczekiwał, że to Gereon odwali za niego całą robotę. Nawet gdyby zapoznał się z całym procesem, przez który przebrnął Kalijović i spróbowałby go odtworzyć w warunkach nie tyle laboratoryjnych, ale - rzeczywiście - magicznych, mógłby przypadkiem stworzyć coś kompletnie odmiennego od pierwotnego założenia. W tym zakresie w żadnym razie sobie nie ufał.
- Ja jestem jedynie… zleceniodawcą. Który uprzejmie zrekompensuje wszelkie niedogodności, z jakimi wiązałoby się podjęcie się badań. - Uśmiechnął się ponownie z łagodnością, która kompletnie nie pasowała do twardości rzucanego przezeń spojrzenia. - I tak jak zleceniodawca, oczekuję sukcesów. W końcu waluta, którą będę opłacać cały ten proces, jest dość szczególna. - Położył nacisk na to ostatnie słowo, nie kryjąc się już zupełnie z uczuciami, jakie wzbudzała w nim możliwość poddawania się badaniom. To było dla niego upokarzające na wielu polach. Był wystarczająco dumny, aby nie być w stanie przełknąć bez kwasu braków we własnej wiedzy czy inteligencji. To tylko podkreślało wagę, jaką miało dla niego powodzenie tych eksperymentów.
- Czego będziesz potrzebował ode mnie? - Zapytał otwarcie, obejmując tymi słowami całokształt ich przyszłych spotkań. Przesunął wzrok na prawe ucho Rockersa, zauważając, jak wysuwa lewe na pierwszy plan.

W jego oczach wszystko było sztucznym tworem, obiektem badań, każda jedna rzecz, istota, każda cecha, a nawet emocja to jedynie energetyczne impulsu, chemia, hormony, biologia molekularna przetkana złotymi nićmi magii. Niczemu nie nadawał wartości metafizycznych, ludzi uważał za twory takiego samego pokroju jak wampiry czy wilkołaki, w jego głowie nikt nie był specjalny. Musiał sprowadzić do formy obiektów wszystko z czym miał styczność by ostatecznie wyprzeć z głowy wszelką moralność jaka i tak nigdy nie miała szans zdrowo w jego umyśle zakiełkować. Był w końcu synem rodziny Rockers - nie mógł być normalny. W tym wszystkim jednak żył przekonaniem o słuszności swoich badań, miał wizję, chciał odpowiedzieć na dawno niezadane pytania przed którymi w każdym stuleciu drżały jednostki władzy, chciał wybebeszyć i pokazać światu wszystko to, przed czym odwracano wzrok jakby wyparcie mogło sprawić, że prawda nie istnieje. Czyż nie lepszy diabeł którego znasz..? Z tą myślą postąpił krok w stronę wampira przyglądając mu się z niesłabnącą uwagą. Był szczerze zafascynowany tym co mógł odkryć badając jego istotę. Miał niewątpliwą przyjemność badania efemerycznych skrawków magii porzucanych za sobą przez demoniczne pół-bożki w podziemnych tureckich świątyniach, obserwować taniec pustynnych wiatrów w głębokim Egipcie maszerując brzegiem Nilu, w głębokiej Syberii podróżując na grzbiecie niedźwiedzia zamarzł i umarł przecież, mimo, że żył. W towarzystwie grupy Buriackich szamanów w okolicach Bajkału szukał dżina, żuł liście koki wśród Australijskich Aborygenów zaglądając do środka świata wraz z ich Karadji, a jednak nigdy, ale to nigdy nie mógł po prostu sięgnąć po obiekt badań, który dobrowolnie i z otwartością pojawiał się w przestrzeni jego pracowni.
Życie od czasu przyjazdu do Anglii zwolniło tempo, dusiło go to, że był w jednym miejscu, dusiło po dwakroć wiedząc, że każda sekunda przybliża go do porażki ostatecznej - własnej śmierci. Od dziecka marzył o tym, by oszukać kostuchę i każdy jego krok, każda pobierana nauka, każda podróż podszyta była pragnieniem igrania z przeznaczeniem, odwrócenia losu, wykluczenia porażki jaką był koniec wszystkiego. Jakże ironicznym było więc to, że ta właśnie porażka ugryzła go w dupę i to dotkliwie, na samym początku ścieżki jego rozwoju.
- To będę ja. - potwierdził z oczywistością w głosie, machnąwszy ręką jak na błahostkę. Nie było w tym nawet cienia przechwałki, autentycznie wierzył w to, że był jedyną osobą zdolną poradzić sobie z tym tomem, bo choć znał wielu dużo lotniejszych, bardziej doświadczonych i starszych naukowców wielu cofało się stając naprzeciw największego wroga nauki.
Moralności.
Zatrzymał się przed Reeves'em przechylając głowę. Słuchał jego słów zastanawiając się jak ślepy i głupi musiał być, by nigdy o tym nie pomyśleć. Wampiryzm przecież był doraźnym rozwiązaniem, ucieczką przed śmiercią, można było dywagować na temat wad i zalet takiego rozwiązania, ale finalnie równanie przecież się zgadzało. Podniósł delikatną, wypielęgnowaną dłoń po której aż boleśnie oczywistym było jak bardzo nie skalał się nigdy ciężką fizyczną pracą. Dotknął bladego policzka mężczyzny tuż pod tym lekkim zasinieniem okalającym jego bystre, jasne oko i choć nie było w tym geście nawet krzty romantyzmu, wydawał się być abstrakcyjnie czuły. Jakby stał naprzeciw czegoś niezwykle cennego i unikatowego, jego spojrzenie zdradzało jak wielką wartość przypisywał swojemu rozmówcy, jak daleki w swojej głowie jest od tego upokorzenia jakie odczuwał sam wampir.
Cofnął dłoń przyglądając się swoim opuszkom. Co spodziewał się tam zobaczyć? Trudno powiedzieć...
- Nie potrzebuję pieniędzy. - powiedział po chwili ciszy, podczas której ewidentnie segregował archiwa swojej pamięci. Obejrzał się na półki zastawione pleśniejącymi tomami i machnął różdżką, odsłaniając segment ukryty magicznie pomiędzy dwoma innymi. Był względnie nowy, a czystość jaką się odróżniał od reszty niemal paliła w oczy. Potarł w zamyśleniu czoło podchodząc to półek i szukając czegoś wzrokiem - Byłoby z pewnością łatwiej, gdybym miał jakikolwiek dostęp do archiwów ministerstwa. Ignorują moje listy i wnioski już od dwóch lat... - powiedział takim tonem, że trudno było stwierdzić, czy w rozgoryczeniu mówi sam do siebie, czy tłumaczy się dziwnie swojemu towarzyszowi. Zatrzymał się nagle, tknięty olśnieniem. Jak na geniusza naukowca zajęło mu poniżająco długą chwilę by zrozumieć o co Emery pytał i że nie miał na myśli jaka forma wsparcia z jego strony byłaby dobrze widziana, a raczej czego on, Gereon, chciał w zamian. Porażony tą jasnością niebieską odwrócił się spoglądając na niego przez ramię i zmarszczył brwi z wyrazem absolutnej, szczerej troski malującym się na twarzy.
- Obchodzi mnie Twój komfort. - powiedział w końcu, po chwili ciągnącej się niemożliwie ciszy - Domyślam się, że nie chcesz być obiektem. Żadne z was nigdy nie chce, ale... inaczej się nie da. Mogę obiecać, że nigdy nie zrobię więcej niż to absolutnie konieczne, ale jak miarodajne to stwierdzenie? Czasami głód jest tak silny... - powiedział wznosząc oczy ku górze, a brzmiał jakby mówił o odruchach Reevesowi znanych aż za dobrze, a nie o pragnieniu wiedzy. Cmoknął z rozdrażnieniem i przeczesał palcami włosy. Słowa słowa, co po nich tylko marnowanie oddechu. Nikt nigdy nie był nawet bliski zrozumienia tej potrzeby pęczniejącej w jego trzewiach, tej presji której nie umiał się przeciwstawić, tej narkotycznej konieczności poznania.
- Ja umieram. - powiedział w końcu, tracąc tę żarliwa pasję w oczach i wpadając znów w ten naukowo-wstrzemięźliwy ton głosu- Nie tak jak każdy, ja... umieram szybciej. - mógłby zagłębiać się w niuanse swojej klątwy, ale nie sądził by wampira to obchodziło- Chcę wiedzieć dlaczego Ty nie umierasz. I na tym będą polegać moje badania. - wyjaśnił wracając spojrzeniem do swoich półek i wydobywając z nich średniej wielkości, drewnianą szkatułkę.- By tak jak Ty nie umierać, a jednak wciąż pozostać sobą.

Granice komfortu Reevesa nie sięgały szczególnie daleko. Jego życie podporządkowane było wyłącznie kaprysom, które przyświecały mu tego konkretnego dnia i niewiele było rzeczy na świecie, które mogłyby go powstrzymywać od robienia dokładnie tego, czego tylko zapragnął. Tym większym dla niego było zaskoczeniem, że sam - z własnej, zupełnie nieprzymuszonej woli - godził się na całą tę sytuację. Mógł przecież istnieć i bez tego. Badania, które miał przeprowadzić Gereon w żadnym razie nie miały wpłynąć na jego moralność. Nie mogły wręcz naprostować tego powyginanego kręgosłupa, dźwigającego postanowienia o dokonywaniu brutalnych zabójstw, bo przecież sam jego właściciel w żadnym razie nie tego pragnął. Otwierał drzwi przed kolejnymi pokoleniami. Dawał im wybór, poszukiwał wyjścia, chociaż sam nie zamierzał się integrować z tego typu podejściem do otaczającego go świata. Chciał tworzyć i właśnie tym zamierzał się zadowalać. Tworzyć perspektywy i pewien obraz przyszłości jego rasy, a także i towarzyszy, którzy mogliby wspólnie z nim rozkoszować się wolnością, jaką wówczas mieli zyskać. Nie pokusiłby się o stwierdzenie, że sztuczna krew byłaby gwarantem nieniepokojenia wampirów przez Ministerstwo Magii, lecz z pewnością wiele by ułatwiła. Gdyby chociaż w pewnym stopniu zaspokajała pragnienie, a zarazem zachowała walory smakowe, można byłoby mówić o godziwej egzystencji nieumarłych. W chwili obecnej sama myśl o ograniczaniu się w czymkolwiek wywoływała w nim parzący sprzeciw.
Nie odsunął się, gdy dotknął jego policzka, chociaż miał na to ogromną ochotę. Tak samo jak niektórych ludzi wykręcało na myśl o spółkowaniu z istotą nadnaturalną, tak Emery nie potrafił wyobrazić sobie siebie nawet w tak prozaicznej sytuacji jak trzymającego dłoń Rockersa. Fizyczność była dla niego szczególnie ważna, intymna wręcz. Nie przepadał więc za jej naruszaniem, a przynajmniej nie bez pytania i to przez istotę, którą uważał za niższą własnemu gatunkowi. Mimo wszystko powstrzymał się od jawnego okazania niechęci temu gestowi, lecz wyłącznie z uwagi na istnienie takiej konieczności. Chciał mieć efekt, więc trzeba było zacisnąć zęby. Nawet dosłownie. Szczęka Emery’ego poruszyła się, zaciskając się silniej, gdy gorąca, pulsująca żyła przecinająca jego nadgarstek znalazła się tak blisko zimnych warg wampira. Zdołał cofnąć dłoń w odpowiednim momencie. Wtedy też przypomniał sobie, jak się oddycha i wyraźnie się rozluźnił. Nie reagował na dziwne uczucia czające się w spojrzeniu Gereona. Nie znał go na tyle dobrze, aby odczytywać je w sposób właściwy i nie doszukiwać się w nich czegoś więcej. Jakiegoś podstępu czy celu, jaki miałby w tym wszystkim. Równie dobrze mógłby chcieć sprzedać go łowcom wampirów. Właśnie tacy najczęściej posługują się pochlebstwami. Jedynym co w tym momencie działało na korzyść chłopaka, było to, że faktycznie nie wypowiadał niczego takiego na głos. To pozwalało podejrzewać pewną autentyczność, a jednak nieufność najwyraźniej stanowiła element wspólny ich osobowości. Pozwolił mu mówić, tkwiąc nieruchomo niczym kawałek lodowatego marmuru. Zaczepił jedynie dłoń o szlufkę ciemnych spodni, które miał na sobie, jak gdyby chciał powstrzymać ją od działania.
- Wybacz, z Ministerstwem mi nie po drodze. - Odpowiedział, nie kryjąc ironii, która przebijała się na jego twarz, zdradzając niezwykle trafnie jego nastawienie do całej tej czarodziejskiej sekty, której to bez chwili sprzeciwu pozwalano pomiatać wszystkimi żywymi. Nie ufał trosce widniejącej w jego spojrzeniu. Śmiało spojrzał z powątpiewaniem, zwłaszcza gdy Gereon kontynuował i wskazał, że nie istnieje jasno postawiona granica.
- Pozwól, że w tym wszystkim ja również będę miał prawo głosu. Nie jestem szczególnie przystosowany do tego typu atrakcji. - Wyjaśnił, poniekąd dając mu do zrozumienia, że nie będzie odczuwał komfortu na myśl o robieniu z niego królika doświadczalnego. Cóż za niespodzianka. Jego upartości nie złagodziło również łączące ich - kolejne już - podobieństwo w braku umiarkowania. Właśnie dlatego, że znał to aż zbyt dobrze.
I wreszcie uśmiechnął się absurdalnie szczerze, pozwalając sobie na parsknięcie. W normalnych warunkach pewnie byłoby to zaskakujące, że potrafi zdobywać się na tego typu spontaniczne reakcje. Jednak obecnie, gdy miało się świadomość, co takiego go bawi, wydawało się to co najmniej nie na miejscu, lecz cóż w tym było dziwnego? Umrzeć nie umierając. Niby uczony, a pogubił logikę.
- Uważasz, że ci, którzy spotkali się z pocałunkiem nieśmiertelnego, nie są w stanie pozostawać „sobą”? Cóż takiego „nie twojego” byłoby w życiu wiecznym i niewrażliwości na większość urazów? Twój umysł pozostaje dokładnie taki sam. Zmienia się wyłącznie słaba powłoka, z którą się rodzicie. - Trudno było nie odnieść wrażenia jak bardzo wątpi w powodzenie tego planu, lecz nie była to odmowa. Pakt został zawarty już wtedy, gdy umówili się na spotkanie, teraz jedynie docierali jego warunki. Wzrok wampira prześlizgnął się na drewnianą szkatułkę, jak gdyby chciał zapytać, co takiego się w niej kryje. Nic takiego jednak nie padło z jego ust.
- Badaj, twa w tym wola.
Więc badał, a po jakimś czasie każdy z nich odszedł w swoją stronę.

| ztx2