Zaniedbany budynek

Zaniedbany budynek

Stary, trochę sypiący się budynek z oknami i drzwiami zabitymi deskami. Jedno wejście jest jednak wciąż otwarte i zabezpieczone sporych rozmiarów kłódką o skomplikowanym wzorze klucza. Nie jest ona magiczna i jeśli trochę się postarać, dostanie się do środka nie sprawi większych problemów. Wewnątrz znajduje się niewielki przedsionek z połamanymi krzesłami i zapleśniałym kontuarem, a oprócz tego długi korytarz prowadzący do rzędu identycznie umeblowanych pokoi, w których znajdują się wyłącznie podwójne łóżka o kutych z żelaza ramach. Gdzieniegdzie ostały się nawet materace. Większość wolnej przestrzeni zastawiają paczki, pudła i skrzynie pełne pozornie niezbyt wartościowych przedmiotów: książek, pergaminów, starych ubrań, zabawek... W przedsionku na ścianie wisi rząd oprawionych w zdjęcia ramek, przedstawiających dokazujące dzieci. W powietrzu unosi się zapach zepsucia. Nietrudno zorientować się, że to miejsce, zanim stało się magazynem, służyło za niezbyt ekskluzywny dom rozpusty.

31 lipca, wieczór

W końcu znaleźli się przed niezbyt reprezentacyjnym budynkiem w jednej z podlejszych części Śmiertelnego Nokturnu. Rennard puścił dłoń Perseusa i wyciągnął z kieszeni sporych rozmiarów klucz, który wsunął do wiszącej na drzwiach kłódki. Przekręcił go i ze swobodą stałego bywalca pchnął ciężkie drzwi. W środku unosił się zapach kurzu, a jedynym źródłem światła było słońce dochodzące przez szczeliny między deskami, którymi ktoś zabił okna. Ren zdecydowanym krokiem przeciął całą długość przedsionka i nie rozglądając się dookoła, stanął przed wiszącymi na ścianie zdjęciami. Ułożenie ich w odpowiedni sposób sprawiło, że z góry wysunęła się żelazna drabina, która z cichym stukotem zatrzymała się wprost pod stopami Lestrange’a.
- Zapraszam. - rzucił lekko rozbawionym tonem do Percy’ego, dla którego to wszystko musiało być zaskoczeniem. Choć trudno właściwie przewidzieć, czego chłopak oczekiwał. Rennard poczekał, aż jego towarzysz pokona wszystkie szczeble prowadzące na górę, po czym sprawnie wspiął się za nim i lekkim ruchem różdżki ponownie schował za nimi drabinę. Na dole zapadła cisza, której nie przerywały hałasy z piętra, zabezpieczono je bowiem magicznie jeszcze w „dawnych dniach”. Najwyraźniej osoby zajmujące się papierkową robotą wolały nie być rozpraszane jękami dochodzącymi z dołu.
- Rozgość się. - głos Rena wypełnił zabałaganione pomieszczenie, które pasowało idealnie do Foxy, ale niewiele miało wspólnego z uwielbiającym rygor i porządek arystokratą. Na poziomie, na którym się znaleźli, wszędzie walały się akcesoria do malowania i płótna, na antresoli zaś ktoś zamontował otwartą łazienkę oraz coś w rodzaju sypialni czy też salonu. Najlepiej nazwać to chyba przestrzenią mieszkalną.
- Czy mogę zaproponować ci coś do picia? - Rennard zamierzał najwyraźniej perfekcyjnie wypełnić swą rolę gospodarza, bo stał już przy zaimprowizowanym barku, gotów nalać alkohol do czekających grzecznie szklanek. - Obawiam się, że z jedzeniem może być większy problem.

pracownia Foxy

31 lipca 1980

Spacer Nokturnem pod rękę z wyższą od siebie kobietą był naprawdę dziwacznym przeżyciem. Przeżyciem, w którym nawet jeśli uczestniczył z pełną świadomością, wciąż nie mógł pozbyć się wrażenia, że wszystko jest tak odległe. Zacisnął mocniej palce na jej dłoni, by upewnić się, że dalej tu jest. Że to wszystko to żadna kolorowa halucynacja albo jakiś dziwny sen. Nie był do końca pewien czy tak działała na niego mieszanka kolorowych drinków z powoli wietrzejącym już naparem z diabelskich sideł, czy może to te niecodzienne okoliczności. Zazwyczaj o tej porze błąkałby się już tak dobrze znanymi mu uliczkami w poszukiwaniu osób, które chciałyby wymienić swe pieniądze na trochę sypkiego, chwilowego szczęścia. A teraz? Właśnie miał odkryć jeden z mijanych codziennie budynków na nowo. I tak, w dalszym ciągu opisywał swą towarzyszkę żeńską formą dla obopólnej wygody, choć domyślał się prawdy.
Wspiął się po drabinie, a u jej szczytu budynek zdradził mu swoje prawdziwe zastosowanie. Mnogość sterczących pędzli i porozkładanych przyborów do malowania od razu zwróciły jego uwagę. Nie potrzebował zaproszeń, by ruszyć w głąb pomieszczenia. Długie, szczupłe palce ostrożnie badały oblepione zaschniętą farbą przedmioty, a zainteresowany wzrok rejestrował, co widzi.
- Umm - zastanawiał się zdecydowanie zbyt długo, jak na decyzję, jaki alkohol wybrać. Skupianie się na wszystkim innym nie było ani trochę pomocne. - Gin? - Obrócił w palcach butelkę z brązowego szkła z rozpuszczalnikiem w środku. - A więc naprawdę chcesz mnie namalować? - Dopiero teraz uniósł wzrok na Foxy, posłał jej uśmiech. Nie wątpił w jej umiejętności malarskie, a także w prawdziwość jej dzieł. Nie dawał wiary w wyrażone przez nią chęci przez pryzmat mocno zaniżonej samooceny. Jednak teraz docierała do niego prawdziwość wraz z wizją najbliższego czasu, a wszystko dzięki zapachowi farb i rozpuszczalnika.

Obserwował jak Perseus bada powoli kolejne centymetry pracowni. Jak jego wzrok oraz palce przesuwają się badawczo po przedmiotach i meblach, odkrywając małe tajemnice Foxy. Rzadko miewał tutaj gości. Zwykle malował na podstawie wykonanych wcześniej szkiców, nie kłopocząc się sprowadzaniem modeli do swojej świątyni sztuki. Jeśli ich gdzieś zapraszał, były to przestrzenie nieco bardziej... mroczne. Podobnie jak jego zamiary w takich okolicznościach. Nie wspominając już o tym, że w czasie swojego pobytu w Europie nie miał okazji tutaj bywać. Przez te kilka tygodni od swojego powrotu walczył z powstałym tutaj w okresie jego nieobecności bałaganem, jednak w powietrzu wciąż unosił się specyficzny dla opuszczonych pomieszczeń zapach kurzu i tęsknoty.
Nalał szczodrze ginu do obydwóch szklanek i zbliżył się leniwie do Percy’ego, który wciąż zajęty był zapoznawaniem się z otoczeniem.
- Przykro mi, ale nie posiadam tutaj pianina. - odpowiedział rozbawiony na pytanie chłopaka. Ciekawe, co też przewijało się przez jego głowę, kiedy tutaj zmierzali, skoro nie wierzył w to, że Rennard rzeczywiście planuje go namalować. - Obawiam się, że będziemy skazani na moją dziedzinę sztuki tego wieczoru. - dodał i wyciągnął przed siebie dłoń z jednym z kieliszków, w drugim mocząc równocześnie usta. Kiedy Perseus przejął w końcu nalany dla niego alkohol, Ren podszedł do obitego czarną skórą fotela i zdjął z niego stos pergaminów, książek i innych przedmiotów o trudnym do określenia przeznaczeniu. Kiedy na meblu dało się już usiąść, znieruchomiał na chwilę, po czym zdjął z siebie płynnym ruchem kwiecistą tkaninę i udrapował ją na czarnym, popękanym materiale, którym obite było siedzisko. Pod spodem ubrany był w szarawą, lnianą koszulę wiązaną pod szyją oraz zgniłozielone, wiązane w pasie spodnie z tego samego tworzywa — obie części garderoby nosiły na sobie ślady farby.
- Masz jakieś pytania, zanim zaczniemy? - rzucił przez ramię, ponownie koncentrując swoją uwagę na gwieździe wieczoru. Przemierzył w kilku krokach odległość, która dzieliła go od fotela do sztalugi i zdjął z niej płótno, na którym zaczynała malować się jakaś kolejna wizja rodem z koszmarów. Z improwizowanego stojaka nieopodal wyciągnął czyste, zagruntowane własnoręcznie podobrazie, decydując się na średni rozmiar. Jego celowe, precyzyjne ruchy i skoncentrowane spojrzenie sugerowały, że oto towarzysz zabawy zniknął i na jego miejscu pojawił się artysta, zapamiętale dążący do celu. Kiedy prawda ta dotarła do Rennarda, zatrzymał się na chwilę i zmarszczył czoło, po czym wrócił do miejsca, w którym pozostawił Perseusa i spojrzał uważnie w jego twarz.
- W tym wydaniu potrafię być szczególnie niepokojący. - uprzedził, z krzywym uśmiechem, ponownie muskając opuszkami palców linię jego szczęki, jakby potrzebował dotyku, aby jeszcze lepiej zapamiętać jej kształt, który planował przenieść za chwilę na płótno.
Nie przepraszał ani nie próbował się tłumaczyć. Po prostu informował. - Usiądź, kiedy będziesz gotowy. - dodał i wrócił do przygotowywania farb oraz pędzli, dając Purvisowi czas, aby oswoił się z nową sytuacją. Jego samoocena była przeszkodą tylko dla niego samego, jeśli w ogóle.

Brak pianina jedynie przemawiał na korzyść zmiany otoczenia. Im dłużej udawało się odwlekać Perseusowi to, do czego zobowiązał się w Mlecznym Zębie, tym lżej się czuł. Myśl o ponownym znalezieniu się przed biało-czarną klawiaturą napawała go odwrotnymi niż kiedyś emocjami. A co, jeśli zupełnie to stracił? Jeśli jego palce nie będą w stanie odnaleźć odpowiednich klawiszy potrzebnych do zagrania nawet najprostszej melodii? Albo, jeśli będzie w stanie ją odtworzyć, ale na tym koniec? Naiwnie wierzył w to, że odkładanie tej chwili w nieskończoność sprawi, że Foxy zapomni o obietnicy.
- No trudno, jakoś to przeżyję - odezwał się krótko, gotowy puścić temat pianina w zapomnienie. Posłał jej krótki, nerwowy uśmiech i przejął szklankę, by zaraz samemu upić z niej łyk. Wprawił się na tyle w Głębokim Gardle, że smak czystego ginu nie zrobił na nim większego wrażenia oprócz lekkiego grymasu, który na chwilę wykrzywił jego twarz. Obserwował, jak Foxy zrzuca z siebie kwiecistą garderobę, by zastąpić ją bardziej praktycznym odzieniem. Jej ubrania były teraz tak inne, ale wciąż do niej pasujące. Dziwne wrażenie.
- Mam - odpowiedział od razu, by potem zrobić pauzę. - Czy od początku nasza znajomość miała doprowadzić właśnie do tego? - Spytał z zaciekawieniem. Pamiętał, jak wpatrywała się w niego w tej ciemnej alejce, zanim jeszcze zdążyli wymienić jakiekolwiek słowa. Czy chęć przedstawienia go na płótnie była głównym inicjatorem ich znajomości? Nie miałby nic przeciwko, gdyby jego przypuszczenia okazały się prawdą, nawet jeśli wywołałoby to u niego kolejne zdziwienie.
- Przekonajmy się - zamarł na chwilę, gdy dotknęła jego twarzy już po raz kolejny tego wieczora. Jeszcze nieświadomy, że słowa Foxy były rzeczywistym ostrzeżeniem. Westchnął w końcu i powiódł wzrokiem do fotela, na którym w końcu usiadł. Sztywno. Nie do końca wiedząc, jak powinien się ustawić. - Masz jakąś wizję? - Innymi słowy: co mam robić? Na twarzy i w głosie Perseusa można było doszukać się niezdrowej już dawki zagubienia. Zacisnął mocniej palce na szklance, a potem upił z niej spory łyk dla otuchy.

- Nie martw się, nie zapomnę o tym. - odparł spokojnym tonem, świadomie wyrażając odwrotność pragnień Perseusa. Nie zamierzał jednak odpuść czegoś, czego tak bardzo pragną doświadczyć. Zbyt dobrze wiedział, jak bardzo obnażał się artysta w procesie twórczym. On sam na szczęście mógł schować się za sztalugą. Tak naprawdę nie obchodziło go, jak dobry w rzeczywistości był chłopak. Nie stawiał mu poprzeczki aż tak wysoko, ponieważ aktualna sytuacja Purvisa nie pozwalała domyślić się, do jakich zasobów miał dostęp w przeszłości. Czy opłacono nauczyciela, czy był genialnym samoukiem? Czy posiadał instrument na własność, czy też wykradał godziny w jakichś innych przestrzeniach? Pytania, na które być może kiedyś uzyska odpowiedzi. W tym jednak momencie koncentrował się bardziej na swoim własnym talencie, muzyczne zdolności Percy’ego zostawiając na inną okazję.
Zadane mu pytanie skwitował lekkim zdziwieniem. Nie spodziewał się go. Oczekiwał raczej wątpliwości związanych z techniczną stroną całego procesu. Tak naprawdę nie miał również gotowej odpowiedzi, ponieważ nie zastanawiał się nad tym do tej pory. Nigdy nie roztrząsał zbyt głęboko kwestii związanych z doborem modeli, zbyt łatwo byłoby mu bowiem w takiej sytuacji zacząć kwestionować własną naturę i wynikające z niej potrzeby. To zaś nieodzownie prowadziło do aktów przemocy i desperacji.
- Od razu wydałeś mi się idealnym kandydatem, ale nie, nie planowałem tego wrażenia przemieniać w rzeczywistość. Plan na dzisiejszy wieczór także był zgoła odmienny, jak już wiesz. - Mówił prawdę. Kiedy tamtego dnia wyszedł z galerii, planował nigdy nie wracać do swojej pracowni i zostawić tę część swojego życia za sobą. Zostać poprawnym mężem i ojcem, dumą swojego rodu, godnym reprezentantem magiczej arystokracji. Perseus skutecznie popsuł mu te zamiary, przypominając o wszystkim tym, bez czego nie umiał żyć, nawet jeśli musiał trzymać to w ukryciu przed światem.
- Nie, ty się przekonasz. - poprawił go z dziwną delikatnością, zajęty przenoszeniem wybranych farb i pędzli na ławę w pobliżu sztalugi. On przecież doskonale wiedział, jak to z nim bywa. I nawet jeśli obawiał się tej części samego siebie, wolał wylać ją z siebie teraz niż pozwolić jej zdobyć nad sobą władzę w najmniej stosownym do tego momencie. Kiedy Perseus w końcu usiadł, poprawił swoją pozycję w taki sposób, aby znaleźć się na wprost niego. W jego palcach znajdował się już nawet kawałek węgla, którym zamierzał wykonać wstępny szkic. Jego model okazał się jednak niezbyt przyzwyczajony do tego rodzaju atencji, czy też presji. Siedział sztywno wyprostowany, nie kryjąc swojego zdenerwowania, które zamierzał najwyraźniej utopić w alkoholu. Rennard westchnął lekko, choć przecież należało się tego spodziewać. Pierwsze razy potrafiły być pełne zagubienia, a nawet bolesne. Kiedy nie wiedziało się, czego się spodziewać, jak się zachować, w jaki sposób poruszać i na czym koncentrować swoje zmysły. Odłożył węgiel i podszedł do siedzącego na fotelu chłopaka, obejmując jego podbródek, tym razem łagodnie, nie tak, jak przed wejściem do Głębokiego Gardła.
- Po prostu patrz na mnie. Możesz poruszać się z zachowaniem rozsądku, ostateczna wizja i tak pochodzi stąd. - odsunął dłoń od twarzy Purvisa i wskazał nią swoją głowę. Na bladej skórze chłopaka została smuga węgla z jego palców i w pierwszym odruchu chciał ją zetrzeć, ale potem zrezygnował z tego, uśmiechając się pod nosem. Ten ślad dotyku, nawet jeśli nieszczególnie intymnego, dodawał przystojnej twarzy Percy'ego bardziej personalnego charakteru.
- Możemy rozmawiać, ale ostrzegam, że momentami będę zbyt skupiony na swojej pracy. Oczywiście nie uda się skończyć obrazu dzisiaj, myślę jednak, że szkic wystarczy. - no i oczy. Nie wspomniał tego Perseusowi, ale to one miały być centralnym punktem tego dzieła. - Jeśli będziesz czuł się zbyt nieswojo, aby kontynuować, daj mi znać. Coś wymyślimy. - dzikie zwierzątka należało oswajać powoli. Nic by nie osiągnął, gdyby od razu zażądał od chłopaka tego, czego tak naprawdę pragnął. Nie wspominając już o tym, że odsuwana w czasie przyjemność wydawała się słodsza, kiedy w końcu do niej dochodziło.

Znikąd pojawił się dziecięcy śmiech i robił się coraz głośniejszy, aż jego właścicielka, mała dziewczynka z warkoczykami i w szarej pomiętej sukience pojawiła się w pomieszczeniu w którym byli panowie. Dygnęła skromnie i bosymi stopami podeszła do fotela na którym siedział Perseus.
- Buuu - odezwała się, ukazując uśmiech z kilkoma ubytkami w uzębieniu. Twarz miała brudną, wielkie worki pod oczami. Nie wyglądała zdrowo. - Pan loczek! Pobawi się pan ze mną?
Znienacka przytuliła się do jego nogi, nie chcąc go puścić, nieważne jak bardzo by się nie starał. Zupełnie jakby się do niego przykleiła. Kiedy jednak napotkała wzrok Rennarda, skrzywiła się i spojrzała na niego spod byka.
- Przebiegły stary lis z pana - fuknęła nagle, niezadowolona, chowając się za nogami Purvisa. - Pan powinien się trzymać od niego z dala, panie loczku. To niedobry człowiek!
Zaraz po tych słowach wydała z siebie cichy pisk i spróbowała wpakować się pod fotel. Choć wydawało się to niemożliwe to się jej udało i zaraz potem rozległo się krótkie puf, a po dziwnej dziewczynce nie został żaden ślad.

z/t

Wyraz zaskoczenia, który przez chwilę był widoczny na jej twarzy, sprawił Perseusowi odrobinę satysfakcji. Podobała mu się myśl, że jest w stanie zadziwić kogoś takiego, jak Foxy.
- Wiem - przytaknął krótko. Przypomnienie o tym całym planie, który musiał ulec zmianie przez jego własną nietrzeźwość, skutecznie zgasił w nim chęć drążenia tematu. Nawet jeśli zdążył już ułożyć w głowie kilka następnych pytań. Związane były z osobliwymi preferencjami wspomnianymi przez właścicielkę Głębokiego Gardła, a także z dokładniejszymi powodami tego całego przedsięwzięcia. Ostatecznie postanowił je zachować dla siebie, pokorniejąc pod wpływem powracających wyrzutów sumienia.
Złapała go za podbródek. Znowu. A on wpatrzył się w jej niepokojące ślepia z dziwną łatwością. Nie powiedziałby, że zaczyna się do nich przyzwyczajać, bo nie sądził, by było to w ogóle możliwe. Chciał w nie patrzeć jak najczęściej, bo nawet jeśli zdradzały tak niewiele, to jednocześnie były w stanie wywołać na jego skórze jakieś dziwne ciarki ekscytacji.
- Myślałem, że nie można się za bardzo ruszać. Jak ktoś cię maluje. Nie wiem skąd mi się to wzięło - odezwał się, gdy już się od niego odsunęła. Nie był świadomy, że naznaczyła jego policzek czarnymi, sypkimi odciskami palców. Podciągnął jedną z nóg pod siebie, usadowił się wygodniej. Próbował się rozluźnić, a przy tym nie zapominać o spełnianiu jej głównego życzenia - patrzeniu na nią. Zadanie z pozoru nie wydawało się być trudne, nawet jeśli cały czas łapał się na uciekaniu wzrokiem w stronę wystających ze słoików pędzli. Był ciekawy. Szukał kolejnych szczegółów ukrytych w jej pracowni.
Ciszę przerywaną dźwiękiem wędrującego po płótnie kawałka węgla zakłócił obcy, dziecięcy śmiech. Perseus spiął się, zamarł w bezruchu. Spojrzał pytająco na Foxy. Czyżby jakiś mały towarzysz był kolejną niespodzianką w pakiecie z tą ukrytą przed światem pracownią? Właściciel, a raczej właścicielka chichotu nie zdecydowała się na zabawę w chowanego. Okazała się być dziecięcym duszkiem, który z jakiegoś powodu upodobał sobie nogę chłopaka. Jej dotykowi towarzyszyło uczucie bezlitosnego chłodu, jakby właśnie wkroczył do zamarzniętego jeziora.
- Nie, puszczaj mnie! - Próbował ją strząsnąć z nogi, w jakiś sposób odlepić, chociaż na niewiele się to zdało. Dziewczynka, która nie była częścią materialnego świata, w konsekwencji i jego nazwała "niedobrym człowiekiem". Musiała nazywać tak wszystkich niemających czasu na zabawy z duchem. - Stawiam, że lepsze to, niż Irytek - skomentował, gdy upewnił się już, że duch zniknął na dobre pod fotelem.

Ren nie zamierzał ponownie wypominać mu, że to przez niego wstępne plany uległy zmianie. Właściwie niemalże nie przeszkadzało to już mężczyźnie, kiedy bowiem raz powziął zamiar przeniesienia czegoś na płótno, wszystko zaczynało kręcić się wokół tego. W tym momencie zakładało to zaś sprawienie, że Perseus poczuje się na tyle swobodnie, aby mu pozować. Wpędzanie chłopaka w wyrzuty sumienia stało w sprzeczności z tym, do czego dążył. Na szczęście pod wpływem delikatnego dotyku i zwięzłych wskazówek, Purvis postanowił się trochę odprężyć. Nadal nie było to co prawda owo niedbałe rozleniwienie, które Rennard lubił najbardziej, ale do tego też dojdą… Kiedyś. Być może.
- To na pewno zależy od samego malarza. - stwierdził, wzruszając ramionami - Trudno oczekiwać jednak, że ktoś znieruchomieje na wiele godzin. Szczególnie w mało wygodnej pozycji, a takie zdarzają przecież na obrazach całkiem często. - z martwą naturą czy martwym ciałem było dużo łatwiej. Nie dość, że nie ograniczało wizji artysty odczuwanie przez nie bólu, raz ułożone potrafiły w ten sposób przetrwać nawet latami. Oczywiście zakładając, że poddane zostały odpowiedniej konserwacji. Gdzie jednak w tym zabawa? Presja czasu, ryzyko porażki?
- Tak jest doskonale. - odezwał się już z powrotem na swoim stanowisku za sztalugą, szybkimi, zdecydowanymi ruchami nanosząc na płótno czarne linie, które miały złożyć się kiedyś na Percy’ego. Zdecydował się na ten komentarz, aby Perseus poczuł się pewniej. Chwilę później tak zapamiętał się już w swojej sztuce, że nie zwrócił uwagi na niepokojący śmiech, który przeciął ciszę pomieszczenia. Dopiero ostry ton Purvisa odwrócił jego uwagę od pracy. Ostre spojrzenie, które Ren posłał niefrasobliwemu duszkowi, sprawiło, że zasłużył sobie na jego gniew. Dziewczynka, rzuciwszy mu w twarz swoją obelgą, zniknęła pod fotelem. Z ust Rennarda dobiegło zaś ciche westchnienie. Dlaczego dzisiaj wszyscy wspominali o jego dziwnych upodobaniach oraz niby to lisim charakterze? Nie uważał, aby akurat to zwierzę oddawało jego naturę. Uważał się bardziej za jakiegoś dzikiego kota. Jedno z tych dumnych zwierząt, które wolały chodzić swoimi drogami i nawet jeśli wydawały się niezainteresowane, zachowywały czujność oraz gotowość, aby zerwać się do ataku w odpowiednim momencie.
- Przepraszam. - zwrócił się do Perseusa po dłuższej chwili - To miejsce ma dość… nietypową historię. - dodał, podnosząc z ziemi kawałek węgla, który nieświadomie upuścił podczas wizyty widmowej dziewczynki. - Bardzo chciałaby, aby ktoś się z nią cały czas bawił, a ja nie mam do tego cierpliwości. Nie wspominając już o tym, jak daremne jest wymyślanie gier, które miałyby sens w przypadku ducha. - przecież nie mógł ani tym bardziej nie chciał proponować jej gry w pytania. Tę rezerwował dla specjalnych osób. Takich jak ta, która siedziała teraz przed nim, wpatrując się w jego twarz z ciekawością. Wykorzystał sytuację, aby zaznaczyć na płótnie kształt rozszerzonych źrenic, które wciąż zdradzały obecność psychotropowych substancji w organizmie Percy'ego.
- Nie wiem, co znajdowało się tutaj jeszcze wcześniej, ale kilkanaście lat temu był to podły burdel. Z tych najtańszych, z najpodlejszą klientelą. Jedna z dziwek, które tutaj zaczynały, wykupiła w końcu wszystkich udziałowców i miejsce to zniknęło z mapy Nokturnu. W każdym razie tej, na której znajdują się lokale warte uwagi. Mam przyjemność znać tę kobietę. Udostępnia mi tę przestrzeń, która na moje potrzeby jest idealna. - nie skomentował w żaden sposób ostrzeżenia dziewczynki, zgrabnie omijając tę niewygodną kwestię. Pracował przy tym szybko, zauważył bowiem, że jego opowieść zajęła Perseusa na tyle, aby na chwilę zapomniał o nietypowej sytuacji, w której się znalazł. Poszukiwania tematu do rozmowy, który nie byłby nim samym oraz przyczyną dziwnych komentarzy pod jego adresem, zaprowadziły go w końcu na oczywiste rewiry: Percy'ego.
- Czego oczekujesz? - zapytał w końcu, odkładając kredę na stół za swoimi plecami i wykorzystując ten moment, kiedy chłopak nie widział jego twarzy, aby uściślić - Ode mnie, od tego obrazu? - w końcu ponownie obrócił się, trzymając w dłoni paletę z farbami oraz pędzel i zmierzył Purvisa spokojnym, badawczym spojrzeniem.
- Nie każdy odważyłby się podążyć ślepo za obcym człowiekiem. Szczególnie na Nokturnie. - czyżby Rennard wracał do znajomej gry?

Całe to nieprzyjemne spotkanie z co najmniej kilkudziesięcioletnim, a jednocześnie nieletnim duchem, otrzeźwiło Perseusa, ale tylko na chwilę. Smukłe palce powiodły po fragmentach zmarzniętej kończyny, do której jeszcze chwilę temu przylegała niematerialna dziewczynka. Nie bał się duchów, w końcu miał z nimi wiele do czynienia. Najpierw Krwawy Baron w towarzystwie zjaw kręcących się po brytyjskiej szkole magii, a potem kolejne, w jakiś sposób związane z Londynem. Nie były żadną nowością, niczym niecodziennym, ale na pewno nieprzyjemnym przy zbyt bliskim kontakcie. Trudny do opisania, przenikliwy chłód, najczęściej idący w parze wraz z mazistą ektoplazmą, to nic, czego można było komukolwiek pozazdrościć.
- Myślisz, że jego historia dalej jest nietypowa na tle innych budynków na Nokturnie? Albo nawet w całym magicznym Londynie? - Spytał ze szczerym zainteresowaniem. W końcu prawie  codziennie mijał te obdrapane kamienice, a te kilka lat temu bywał na Pokątnej w sklepach wyróżnionych na liście rok w rok wysyłanej przez Hogwart, ale nigdy nie zastanawiał się nad tym do kiedy sięgała historia tych wąskich, wypełnionych magią uliczek. - Chociaż stawiam na to, że niewielu stąd jest w stanie pochwalić się podobnymi doświadczeniami... Bo to brzmi jak całkiem szczęśliwe zakończenie - dodał, ponownie wracając wzrokiem do Foxy, która akurat nie ukrywała się za płótnem. Dostrzegał w niej skupienie. Jakby przeniosła się do zupełnie innego świata, albo chociaż odgrodziła od reszty. Zaraz potem zniknęła za tworzącym się dziełem.
- To jest w tym najlepsze, że nie wiem - odpowiedział ciszej, dość enigmatycznie. Ciężko było stwierdzić, czy mówi jedynie o tym, co miało zostać uwiecznione za pomocą farb i zręcznej ręki artystki. - Wiesz, wskakuję do rzeki i płynę z nurtem. Czy to dziwne? - Wzruszył lekko ramionami, a jego usta wykrzywiły się w lekkim uśmiechu skierowanym do samego siebie. Coraz mocniej zapadał się w miękki fotel. Teraz obie nogi przewiesił przez jeden z podłokietników, w końcu znajdując wygodną pozycję. Czas mijał, a zmęczone powieki stawały się coraz cięższe. Tak zwany haj znikał, robiąc miejsce nieprzyjemnemu zjazdowi... który ostatecznie pchnął Perseusa w krainę snu.

- Na tym polega jego nietypowość. - wykrzywił wargi w pozbawionym wesołości uśmiechu. Perseus miał rację. Właściwie każdy budynek na Nokturnie w którymś momencie swojego istnienia był sceną wydarzeń tragicznych, nielegalnych lub zwyczajnie paskudnych. Niewiele z nich zaś znajdowało własne szczęśliwe zakończenie. Niewiele było bowiem zapewne osób takich, jak właścicielka domu, w którym aktualnie przebywali. Nie, żeby Rennardowi to jakoś bardzo przeszkadzało. Wręcz przeciwnie — doskonale odnajdywał się pośród szemranych charakterów, skrzywionych moralności i zwyrodniałych potrzeb. Sam siebie widział w podobny sposób. Nie był księciem z bajki, który mógł komukolwiek zapewnić happy end. Wręcz przeciwnie, wypaczał wszystko, czego dotknął. Jeśli tylko się dało. Nie bez powodu malował tak, jak malował.
Kiedy Percy podzielił się z nim swoją sentencjonalną mądrością, zaśmiał się krótko i wzruszył ramionami.
- Myślę, że słowa dziwny i podziw mają ten sam źródłosłów z jakiegoś powodu, Klio. Nie każdy odważyłby się na podobny ruch, szczególnie w sytuacji, w której nie ma gwarancji, że nurt nie jest zbyt silny, aby kiedykolwiek się jeszcze z niego uwolnić. - odpowiedział lekko rozbawionym tonem, a potem zamilkł, pochłonięty swoją pracą. Zamierzał pozwolić Percy'emu samodzielnie zadecydować, czy to, co właśnie usłyszał, było komplementem. Kiedy zauważył, że chłopak powoli odpływa, znieruchomiał z pędzlem zawieszonym kilka centymetrów nad płótnem i spojrzał na niego z dziwną czułością, którą z jego twarzy zmył jednak prawie natychmiast grymas bólu.
- A ty, rajski ptaku, jak dobrze pływasz? - wyszeptał, potrząsnął głową i już miał wrócić do malowania, kiedy z ust jego pięknego modela wydobyło się senne sapnięcie. Z pietyzmem zdjął ze sztalugi podobrazie i oparł je o nogę stołu, zamiast tego ustawiając na stojaku karton z przymocowanym doń arkuszem pergaminu. Dawno nie szkicował piórem. Kartka łapczywie wpijała w siebie czarny atrament, w miarę jak zarys śpiącego mężczyzny zaczął nabierać kształtów. W końcu Rennard rozprostował poplamione tuszem i farbami palce i rozejrzał się dookoła na wpół przytomnie. Blada poświata wpadająca przez sufitowe okna sugerowała, że powoli świta. Zerknął niespokojnie na swojego towarzysza, ale ten spał spokojnie, oddychając powoli i równomiernie. Pospiesznie zakrył rysunek za wcześniej używanym płótnem i westchnął. Nie do końca wiedział chyba, co ze sobą zrobić. Wydawał się zagubiony, czego zdecydowany był nigdy nie okazywać przy świadkach. Jednak jedyna osoba, która mogłaby to zaobserwować, przebywała aktualnie w krainie sennych widziadeł. Rennard wspiął się w końcu cicho po schodach na górę i zrzucił z siebie przebranie Foxy, umieszczając je bezpiecznie w jednej z wielu skrzyń, które ukrywały jej barwne stroje i peruki. Chwycił niewielkie pudełeczko z jakimś wonnym mazidłem i wmasował je w swoją nagą klatkę piersiową. Jego serce załopotało, jakby wyczuwając, że ta kuracja spowodowana była jego niewydolnością. Wziął kilka głębokich wdechów i zarzucił na siebie czarny, aksamitny porannik, który znalazł przewieszony przez oparcie staromodnego fotela. Znowu się zawahał, jednak ostatecznie zszedł na dół i zbliżył się ostrożnie niczym kot do fotela, w którym drzemał Percy. W dłoniach trzymał zabrany z góry koc, jeden z tych całkiem przeciętnych, kraciastych pledów, które dało się znaleźć na każdym krańcu świata, w każdym domu. Tych, które cicho i pokornie czekały na moment, w którym ktoś postanowi otulić nimi kogoś innego w odruchu czułej troski. Na twarzy Rennarda znowu pojawił się ten dziwny ból, tym razem jednak nie miał już chyba siły z nim walczyć. Zamiast tego ostrożnie okrył materiałem ciało chłopaka i zaraz potem odwrócił się i zbliżył do opartego o ścianę obrazu, który przedstawiał jego pracownię. Wszedł w niego bezgłośnie i rozsiadł się na stojącej w rogu otomanie. Nie chciał być zmuszony do spotkania z Perseusem nad ranem, ale nie mógł przecież zostawić go tutaj samego, zbyt wiele miał do ukrycia. W ten zaś sposób mógł obserwować go, samemu nie będąc zauważonym.

Z płótna na sztaludze mrugały w oszołomieniu oczy o jasnobrązowych tęczówkach i rozszerzonych źrenicach ćpuna.


Używam umiejętności: malarstwo (x2 - mrugające oczka + wejście do obrazu)

Nie miał pojęcia jak długo spał. Blade promienie słońca wpadające przez sufitowe świetliki były raczej marną podpowiedzią, ale mocno drażniły zmęczone, zaczerwienione oczy Perseusa. Chłopak nie mógł pozbyć się wrażenia, że obudził się w tej samej pozycji, w której zasnął. Ten konkretny fotel nie był zbyt wdzięcznym posłaniem, które w dodatku gdzieś po drodze przyprawiło go o zesztywniały kark. Sięgnął do niego dłonią, przycisnął palce do twardych mięśni, dopiero po chwili zauważając, że okryty jest kraciastym kocem. Nie przypominał go sobie, od razu więc zdołał połączyć przedmiot z postacią Foxy. À propos Foxy, nie mógł jej nigdzie dostrzec. Może ukryła się gdzieś w zakamarkach swojej pracowni? Nie wykluczał tego, chociaż przeczucie podpowiadało mu, że kryła się w tym jakaś złudna nadzieja.
Podniesienie się zajęło mu kilka dobrych minut. Czuł się zmęczony i to nie dlatego, że przespał jedynie kilka godzin. Wytrzeźwiał. Efekty zarówno wypitego alkoholu, jak i innych używek zniknęły, pozostawiając po sobie te nieprzyjemne skutki. Perseus odruchowo wcisnął dłoń do kieszeni, by spróbować znaleźć w niej coś, co mogłoby mu pomóc. Niestety natknął się jedynie na kilka drobniaków i zgniecionego papierosa, którego raczej trudno będzie odratować. Podłogowe klepki zaskrzypiały pod jego i tak mało imponującym ciężarem. Potarł powieki palcami, zanim nie zaczął rozglądać się po wnętrzu nie do końca przytomnym wzrokiem. Nie dostrzegał niemal żadnych różnic, jakby jego wczorajsza towarzyszka rozpłynęła się, niczym ten duch małej dziewczynki, który tak bardzo lubił zabawę. Dostrzegł w końcu obraz, w którym bez przeszkód rozpoznał swoje oczy z tak znajomo rozszerzonymi źrenicami. Szkoda tylko, że nie mógł podzielić się swoimi wrażeniami z autorką.
- Foxy? - Zawołał zachrypniętym głosem. Odchrząknął. - Czemu zawsze znikasz? - Spytał ciszej, już do samego siebie. Wiedział już, że jest sam. Nie przestawał jednak wodzić wzrokiem po elementach składających się na najbliższe otoczenie, by w końcu natknąć się na dzieło, którego wcześniej nie zauważył. Szybko rozpoznał w przedstawionym na płótnie widoku pracownię Foxy, w której właśnie się znajdował. Jednak jeden element kompozycji zdawał się nie pasować do reszty - obcy mężczyzna siedział w rogu i patrzył się na niego przerażająco znajomym wzrokiem. Chłopak wydał z siebie zamyślony pomruk, ale już po krótkiej chwili odpuścił.
I chociaż przez moment kusiło go, by zakręcić się, poszukać jakichś podpowiedzi na temat Foxy, to szybko doszedł do wniosku, że taka droga na skróty mogłaby zepsuć całą zabawę.

---

z/t x2

Wnętrze pracowni wyglądało niemalże tak samo, jak poprzednio. Ostatnie promienie słońca wpadały przez przeszklony sufit, nie rozświetlając jednakże licznych zakątków i zakamarków. Na fotelu, na którym zasnął ostatnio Perseus nadal leżał koc, którym przykryła go Foxy. Na sztaludze zaś ktoś pozostawił niepozorny kawałek pergaminu, z artystycznym szkicem przedstawiającym Purvisa podczas snu. Nogi miał przerzucone przez podłokietnik, a jego klatka piersiowa podnosiła się i opadała, w takt miarowych oddechów.

16 sierpnia 1980

A więc jego przeczucia szepczące, że Głębokie gardło nie jest ostatnim miejscem, które odwiedzi, zanim znajdzie się u celu, były jak najbardziej trafne. Zamiast kolejnej notatki, w barze czekała na niego mówiąca sowa w postaci znajomej już, rozgadanej barmanki. I widok jego własnych oczu, spoglądających na niego ze ściany. I chociaż powinien je znać tak dobrze, z jakiegoś powodu te rozszerzone źrenice wywołały w nim jakieś dziwne uczucie niepokoju, którego nie potrafił uzasadnić.
Miał się za osobę o raczej słabej, przeżartej przez używki pamięci, dlatego tym bardziej zdziwiło go, gdy ułożył zdjęcia w odpowiedniej kolejności. Drabina zsunęła się, a Perseus mógł się po niej wspiąć, tym razem z podejrzeniami, że to kres jego dzisiejszej podróży. Że to właśnie tu zakopany był skarb, którego szukał przez ostatnią godzinę. Każdy krok postawiony na kolejnym szczebelku wzmagał w nim uczucie ekscytacji. W końcu na górze mogła czekać na niego nagroda.
Nie odezwał się. Nie wołał jej. Postanowił spokojnie rozejrzeć się po wnętrzu. Przespacerować, próbując dostrzec szczegóły, które mogły ulec zmianie od jego ostatniej wizyty. Niestety niezbyt dobrze ją pamiętał, co było w całości jego winą, z czego zdawał sobie sprawę. Narkotyki w połączeniu z alkoholem, a w dodatku ogólne zmęczenie rozmyły obraz tego wieczoru, jedynie pozostawiając po sobie szczegóły, bo akurat te mocno wryły mu się w pamięć. Zacisnął palce na kocu znajdującym się w miejscu, w którym go zostawił. Poznawał ten materiał tak jak i ten banalny wzór na nim. Zaraz potem powolnym krokiem skierował się do sztalugi, bo na niej zauważył coś, co go zainteresowało. Po raz kolejny już dzisiejszego dnia rozpoznał siebie w czymś innym niż odbicie w szybie. Złapał delikatnie palcami za pergamin, przysunął go bliżej oczu, by lepiej mu się przyjrzeć.

Perseus nie zdążył lepiej przyjrzeć się rysunkowi, ponieważ w momencie, w którym jego palce zacisnęły się na kartce, rozległ się trzask, a chłopak zniknął. Pracownia opustoszała, spokojnie godząc się ze swoim losem na poły opuszczonej przestrzeni.

z/t dla Persa

---

Przyznaję 3 fasolki za 4 posty rozegrane z MG na Nokturnie.

z pubu

Nie myślał zbyt wiele, gdy podejmował tak dziecinne działanie. Liczył się tylko szum w uszach zagłuszający wszystko wokół. Wzburzona krew zdawała się przyspieszać i teraz wręcz toczyła wyścig o to, która z kropel wreszcie rozpędzi jego serce do rytmu odpowiedniego dla ludzi obiektywnie żywych. Gdyby tylko szedł wolniej, może nawet usłyszałby, jak mocno uderza stopami w kostkę, którą wybrukowano ulicę? A może wcale nie? Wszak pędził przed siebie i zupełnie nie rozpraszał się innymi bodźcami, poza mroczną ciemnością rozlewającą mu się przed oczami. Zdawała się przytłaczać wszystko wokół i oślepiać go bardziej, aniżeli celnie rzucone obscuro. Nie zdawał sobie sprawy, że zatacza koła. Po raz wtóry minął ciemną cegłę zaniedbanego budynku i dopiero po kilkunastu minutach dotknął jej palcami, jasno stawiając przed sobą żądanie zatrzymania się, chociażby na krótką chwilę. Z jakiegoś powodu jego myśl sięgnęła jeszcze dalej. Musnęła delikatny temat koncertu fortepianowego, który ostatnio miał przyjemność zagrać i zmarszczył brwi, kiedy natrafił na świeże wspomnienie zagubienia, jakie odczuwał, gdy tylko starał się pojąć co takiego dzieje się między nim, a Elianą Noreiko. W połączeniu z opryskliwością dziewuszki z baru najwidoczniej dało to mieszankę wybuchową i poruszyło w nim nadzwyczaj wrażliwą strunę. Zabawne, zważywszy na to, że Rockers była do jasnowłosej podobna jak goblin do olbrzyma i pasowały do siebie dokładnie tak dobrze jak pięść do nosa. Stał tak, sam nie wiedział już jak długo i chociaż jego nieruchoma postać nie wyróżniała się szczególnie spośród innych samotnych jednostek podróżujących Nokturnem, dał wyraźne świadectwo temu, że w istocie było inaczej, gdy zostawił na ścianie odcisk własnej dłoni wyryty w kamieniu. Wątpliwe jednak było, aby w ogóle zdążył to dostrzec, nim nogi poniosły go jeszcze dalej. Nazajutrz brukowce znów będą miały okazję do szczegółowego opisania kolejnego brutalnego morderstwa popełnionego w samym centrum Londynu.

| zt