Mieszkanie nad Third Eye Tattoos

Mieszkanie nad Third Eye Tattoos

Dość duże, jak na swoje położenie, mieszkanie pod którym znajduje się Third Eye Tattoos. Można się do niego dostać przechodząc przez schody w zakładzie lub z drugiej strony budynku, korzystając z klatki schodowej. Jego wnętrze kryje pokój dzienny, kuchnię, łazienkę oraz trzy pokoje. Wszystkie pomieszczenia, z wyjątkiem kolorowego pokoju dziecięcego, utrzymane są w ciemnych barwach i estetycznie zagracone różnymi materiałami twórczymi. Wszechobecne obrazy dosyć mrocznych, kościstych istot w nieludzkich pozach wydają się obserwować człowieka już od przekroczenia progu. Papiery, pióra, pędzle i inne materiały wydają się okupować każdą wolną przestrzeń, tworząc atmosferę estetycznego bałaganu, ale nie są nieładem - szybko można zorientować się, że wszystkie przedmioty są pogrupowane w staranny sposób oraz zachowane w idealnym stanie, jakby nikt z nich nie korzystał.

18 lipca 1980 r.

Błądziłem bez celu po okolicy. Mijałem sklepy i te wszystkie wakacyjne wystawy mające mnie zachęcić do kupna najnowszej miotły, specyfiku na pięknie opaloną skórę, eliksiru frajdy, czy zwyczajnie winyli takich twórców jak Leprokonusy, Wyjąca Szyszymora czy nawet mugolski Black Sabbath. Kojarzyłem ich jak najbardziej. Nie zatrzymałem się jednak, idąc jeszcze dalej, nie wiedząc, co właściwie ze sobą zrobić. Może i jakieś kontakty posiadałem na swojej prywatnej liście poza Ramseyem, ale nie zmieniało to faktu, że najwięcej w głowie miałem właśnie jego. Poza tym większość z nich była obecnie poza Londynem. I nic mnie bardziej nie frustrowało ani nie denerwowało jak ta uporczywa myśl, że nie potrafię się go pozbyć, podczas kiedy on najpewniej skupiał się na prawidłowym wykonywaniu swojej pracy i spokojnie w nocy spał, bez zażywania dodatkowych naparów i wymyślnych czarodziejskich wspomagaczy. Nie czuł tego popieprzonego rwania w żołądku ani ścisku serca, który towarzyszył mi z nierównymi przerwami od końca czerwca. Od ostatniego spotkania i rozmowy. Po wizycie w rezerwacie zrobiło mi się nieco lepiej, ale to nadal było za mało. Po prostu. Jak niewielki łyk schłodzonego soku dyniowego w upalny dzień. Co prawda w tym tygodniu zrobiło się chłodniej, ciągle były jakieś burze, ale nie ułatwiało to procesu oddychania. Ciężej mi się przez to funkcjonowało w pracy, ale posłusznie wbiłem się w rolę podyktowaną mi przez gobliny. Prezencja, ochrona, rzetelność. I częstsze uderzenia w kostkę i nawet mała pogadanka wśród tego całego bogactwa banku.
Zanim się obejrzałem nastał wieczór, po jednym szybkim piwie w Dziurawym i wyjściu na zewnątrz, na mojej głowie zrobił się nieład i zaczęło podać, szybko mocząc mą roboczy strój. I tak miałem go dać do prania. Wreszcie kroki zaprowadziły mnie pod Third Eye Tattoos, tak jak kiedyś, kiedy w salonie zamieszkał poltergeist. Ciekawe, czy Rylee była tego w ogóle świadoma. Chyba wreszcie dobrze zapamiętałem jej imię.
Powinienem? Nie powinienem? W końcu to nadal była siostra Ramseya, a w Hogwarcie nigdy nie byliśmy ze sobą blisko. Z drugiej strony... co innego mi pozostało? Najwyżej mnie wykopie jakimś Flipendo, albo poszczuje armią ropuch. Ale czy było jeszcze coś, co mogło dobić mnie bardziej? Chyba nie. Po kolejnym grzmocie i ataku ostrego deszczu, okrążyłem budynek i skorzystałem z klatki schodowej by następnie bez żadnych ceregieli zapukać do drzwi. Wszystko lepsze od siedzenia w weekend sam ze sobą.

- "Bazyliszek zdecydował, że musi się ukrywać, bo wszyscy przyjaciele, których spotykał odchodzili, kiedy tylko ich spojrzenia się spotykały. Nie chciał już nikogo krzywdzić, więc zamieszkał w jaskini sam, do końca swoich dni. Nigdy jednak nie przestał marzyć o tym, aby spojrzeć komuś w oczy z miłością i zobaczyć w nich to samo." - Tych słów chłopiec już nie usłyszał, ponieważ dawno obrócił się plecami do matki i śnił bliżej nieokreślone rzeczy, o których nie mogła mieć pojęcia. Ostatnim czasem zieloonooki maluch miał poważne kłopoty ze spaniem, a raczej odkrył, że mama też nie chodzi zbyt szybko spać, więc świetnym pomysłem jest towarzyszenie jej przez jeszcze większą część doby, zachęcając do wspólnej zabawy zamiast snu. Z tego powodu widok brązowej czuprynki zanużonej w pudszce wydawał się największą ulgą, jaką mogła sobie wyobrazić w trakcie dnia. Im bardziej rósł, tym mniej miała chwil, kiedy nie przyglądał się jej, a tym samym coraz trudniej było sięgać po diabelski pył tak, aby nie widział jej z czymkolwiek w rękach, a przy okazji znaleźć moment na drzemkę. Oczywiście rozumiejąc "czymkolwiek" jako nielegalne proszki, których zażywania wcale nie chciała go uczyć. Nie bez powodu były zamknięte na klucz w szafce z drugim dnem wraz z albumem ze zdjęciami.
I kiedy już nie musiała opowiadać żadnych bajek, śpiewać piosenek i czytać książeczek chciała odbyć ten rytuał. Ubrana w swoją długą,białą piżamę idealnie pasowała do wizji nieszczęśliwej czarodziejki. Długie, bufiaste rękawy, mało skromne rozcięcie na piersiach, a na dodatek mina, jakby zdjęto ją z krzyża - wszystko to nadawałoby się do sceny horroru, szczególnie przy wystroju wnętrza. Otworzyła już nawet szafkę, album przyniosła do pokoju dziennego, rzuciła na niego torbekę z pyłem, obok stał napar z miętą, co najmniej, jakby miała spędzić właśnie miły wieczór, a nie taplać się dalej we własnych nieszczęściach i uzależnieniu, które dawało o sobie znać drżącymi już dłońmi. Jej cały świat spał spokojnie, więc teraz mogła zrobić przerwę na tę chwilę przed snem, gdzie myśli o mężczyźnie, który nie będzie miał okazji w tym miesiącu świętować pierwszych urodzin własnego małego człowieka. Mogła pożyczyć trochę w wyobrażeniach, które nigdy nie będą prawdziwe.
Tak miało być, gdyby nie okrutne pukanie, które rozległo się w pomieszczeniu. Natychmiast poderwała się z miejsca ze złością, po drodze chwytając za różdżkę. Kto normalny zadecydował, że jej jedyna wolna chwila ma zostać przerwa, w dodatu możliwością płaczu dopiero co uśpionego dziecka!
Otworzyła gwałtownie drzwi, nie zważając na swój strój i wrażenie, które robi - z jej posturą, cerą i efektownymi bufiastymi rękawami oraz piersiami prawie na wierzchu przez wycięcie koszuli mogła albo rozbawić albo wystarszyć, udając ducha. Szlafrok jednak był rzeczą, która zabrałaby cenny czas w uchronieniu jej od kolejnej godziny śpiewania kołysanek!
Nie zważając na to, kto stoi po drugiej stronie, celowała w niego różdżką, kiedy przymknęła drugą ręką drzwi tak, że dołączyła do niego - boso i w koszuli nocnej, na zewnątrz, byleby nic nie dotarło do uszu śpiącego Lywellyna.
- Ty błotoryju! Niech Ci dementor wyssie duszę, jeśli jeszcze raz zapukasz, bo jak nie to osobiście powieszę twoją głowę na tej klamce jako ostrzeżenie dla innych - Dopiero po chwili w ogóle zauważyła, komu grozi. Spodziewała się wielu osób - miała w końcu całkiem sporą rodzinę, która nie szanowała zegarków, ale ten jegomość zdecydowanie sprawił, że nie była pewna, czy przypadkiem dzisiaj nie brała już swojego polepszacza humoru. W dodatku czuła chłód posadzki pod stopami i nie było to najmilsze odczucie tego dnia, więc zdecydowała, że jakikolwiek powód tej wizyty by nie był to muszą wejść do środka oboje, bo nie miała już szansy zatrzasnąć mu drzwi przez twarzą.
- Wejdź do środka, tylko żadnego pukania i mów na tyle cicho, żeby nie obudzić mojego syna, bo inaczej ludzie z Ministerstwa nie poznają twoich zwłok, gwarantuję Ci to. - Tak, prawie jak "miło Cię widzie", nie da się ukryć. Sukcesem jest jednak to, że otworzyła drzwi, weszła do środka i pozwoliła mu wejść, prawda?
Zimne stopy zdecydowanie go uratowały, jak dobrze że kapcie były daleko! Gdyby tylko mógł wiedzieć, że to go ocaliło...
A no i śpiący Nott w pomieszczeniu obok, nie zapominajmy o tym cichym bohaterze dnia!

Nie widziałem dla siebie innego wyjścia w ten deszczowy dzień - w sumie to noc, bo zdążyło ściemnieć przed moim przybyciem pod jej drzwi. Cały przemoczony, zapewne wyglądałem jak jakieś nieśmieszne skrzyżowanie dementora z hipogtyfem. Albo czymkolwiek, co byłoby wystarczająco włochate i mogło mieć ciemniejsze ubarwienie. Mogłem wziąć tę zdobytą po zakładzie w pracy fiolkę eliksiru szczęścia, bądź poszukać tajemnic z zaklętą perłą z dna morza, ale im więcej o tym myślałem, tym bardziej nie miałem do tego sił. Przygniótł mnie emocjonalny ciężar osobistej klątwy, której nie miałem jak złamać. Cała ta wiedza doprowadzała więc do tego, że zamiast czarować, zachowywałem się bezapelacyjnie przeciętnie, nie wiedząc czego i gdzie szukać. I od czego zacząć. Wszystko krzyczało Ramsey. Wracałem do swojego mieszkania i wszędzie go czułem lub widziałem. Tam, gdzie spał, gdy do mnie przyszedł. Tam, gdzie siedział ze swoim kubkiem, czytając Proroka lub wypełniając kolejne rolki pergaminu swoimi notatkami w sprawie eliksirów. Nie rozmawialiśmy za często o tym, co działo się na świecie, w naszej magicznej rzeczywistości. Pomijaliśmy tematy na które i tak nie mieliśmy wpływu. Po prostu w większości czasu płynęliśmy nurtem, wokół zwyczajnych spraw. Stonehenge doprowadził do powstania jeszcze większej ilości rys na moim lustrze, uwalniając więcej pokładów tego, co tak skrzętnie ukrywałem. Emocji. Całej cholernej lawiny, gotowej do pochłonięcia całego Attaway'owego jestestwa. Nie było jak i gdzie się ukryć. Nie poszedłem też walczyć, dać obić sobie gębę, choć trochę od ostatniego czasu walczyłem. Dostanie w twarz od tego tępego byłego Gryfona, też wpłynęło mobilizująco na moją chęć zmiany. Przy mniejszych obrażeniach sięgałem po zaczarowaną gąbkę, która stanowiła marny substytut mojego prywatnego uzdrowiciela.
Czekałem, powtarzając puknięcia, bo wiedziałem, że przecież tam była. Widziałem światło sączące się z okien jej mieszkania. Przez chwilę przeszła mi przez głowę niespokojna myśl, że oprócz niej był tam i Ramsey, a ostatnie czego teraz potrzebowałem to tej niezręcznej ciszy, która z całą pewnością by między nami zapanowała. Odetchnąłem głębiej i wtedy drzwi otworzyły się gwałtownie, a w nich stanęła...
- Salazarze, strzeż mnie przed szyszymorą - rzuciłem z trwogą, zanim pomyślałem, blednąc na ten widok, zanim nie dotarło do mnie, że tym upiorem był nie kto inny, a Rylee we własnej osobie. Podkrążone oczy, włosy w nieładzie, te rysy twarzy... dostrzegłem pewne subtelne podobieństwa do mojego przyjaciela, ale piersi, które wyglądały jakby zaraz miały wyskoczyć, nie były jedną z nich. Od razu przypomniała mi się sytuacja z jeziora w zagajniku. Odchrząknąłem, starałem się nie trząść z zimna, choć nie było to takie proste. Gwałtowny przeciąg, Nokturnowska czarownica w najdzikszym wydaniu i ulewa z której dopiero co wyszedłem, dawały idealną receptę na przeziębienie. No i jeszcze ta różdżka! Dodatkowo, nie wydawała się być w najlepszym humorze.
- To może ja jednak... - przyjdę później, ale nie dała mi skończyć, bo przeszła do rozkazywania. Zacząłem się zastanawiać czy to mogło być rodzinne i czy istniała szansa na to, że miałem niebywałe szczęście, nie mając wcześniej do czynienia z żadnym wkurzonym Greybackiem. Kiwałem po prostu głową i cały przemoczony wpakowałem się do środka, niemal od razu ściągając buty ze skarpetkami. U Ramseya miałbym zagwarantowane ubrania na zmianę, ale tutaj raczej nie. Powinienem zresztą ryzykować zwiększeniem poziomu irytacji u czarownicy?
- Znasz się może na zaklęciach suszących? - wypaliłem szeptem. - Bo ja nie, a trochę mi zimno. Poza tym, od kiedy ty masz syna?
Zupełnie nie zarejestrowałem tego faktu, nawet jeśli Ramsey mi o tym wspominał, tak jak o ewentualnym mężu swojej siostry. Były zaledwie jakieś mgliste informacje, ale to i tak było niewiele. Pociągnąłem nosem, czując jak mi z niego kapie coś mokrego.
Niech to testral kopnie. Bosymi stopami trochę się ślizgałem po posadce. Sprawdziłem dodatkowo, czy nadal mam srebrne kółko w uchu.
- Nie spodziewałaś się gości, prawda?

Rylee oddałaby wiele, aby Ramsey miał podobny system emocjonalny do niej. Niestety daleko jej było do jego opanowania, co postrzegała jako "plus" - nie chciała przecież być jak swój bliźniak, jednocześnie wiedząc, że tak właśnie powinna się zachowywać. Tak przystoi, to jest kulturalne. Ramsey zawsze ucieleśniał wszystko, czym nigdy nie będzie i dlatego próbowała sobie wmówić, że każdy jego ruch jest zły. Jest zimną skalą, którą nic nie obchodzi, niczego nie potrzebuje, niczego nie rozumie i nie pragnie, bo jest samowystarczalnym bożkiem, który wie, co dla niego jest najlepsze i nie ma potrzeby się unosić w żadnym przypadku, bo tak czynią jedynie zwykli i słabi śmiertelnicy, którzy nie potrafią opanować swoich popędów. Dla niej wywyższał się swoim opanowaniem nawet jeśli nie robił tego celowo, a ona chciała po prostu go zobaczyć w sytuacji, kiedy ta postawa nie działa. W końcu nazywał się Greyback, a co dobrego spotkało ludzi o tym nazwisku? To niemożliwe, żeby potrafił się w ten sposób opanowywać! Rozsypywała się tyle razy na jego oczach, że jedyne czego obecnie chciała to zobaczyć jego emocje w kawałkach. Jakiegokolwiek dowodu na to, że i on jest słaby, że jest po prostu człowiekiem takim, jak ona - jego świat chociaż raz miał doszczętnie spłonąć, a ona patrzeć, jak unoszą się nad nim popioły.
Ten etap swojego życia jednak zakończyła, siłą rzeczy więc musiała uznać, że nie chce szukać podobieństw ani porozumienia. Gdyby jednak zmusiła się chociaż raz do szczerej rozmowy z własnym "Ja" to przyznałaby, że próbuje go nienawidzić tylko dlatego, że tęskni za tym, jak ich relacja niegdyś wyglądała i uważa, że Ramsey jest dużo lepszym człowiekiem od niej. Całe życie miała lepszą wersję siebie tuż obok. Od urodzenia była gorszą połową, jakby okradzioną z tego, co ludzie mogliby lubić i szanować - czy rzeczywiście tak było trudno powiedzieć, z pewnością to właśnie czuła. On wyssał wartościowe rzeczy, a ona pozostała po prostu bliźniaczką, która w sumie mogłaby nawet nie mieć imienia, bo jedynym interesem rodziny było wydanie jej odpowiednio za mąż. To im się udało, tylko po aby teraz przyjmowała jakiś znajomych swojego brata na Nokturnie, kiedy już zgasły światła, co najmniej jakby była ladacznicą... Prawdopodobnie powinna przejąć się możliwością, że tak zostanie odebrana. W końcu kto wie, co ludzie powiedzą, kiedy wpuszcza jakiegoś mężczyznę, którego wcześniej tutaj nie widziano o takiej porze! Jednocześnie kto dbałby o to na Nokturnie? Jedyny plus życia w tym miejscu był taki, że trudno o plotki, kiedy wszyscy mają tutaj ciekawe historie. Transparentni mieszkańcy Pokątnej bardziej mieli się o co martwić, bo tam trudniej o podejrzane osobistości. Tam byli na widoku, tutaj łatwo przychodzi skrycie się w cieniu.
- Czy ja wyglądam na kogoś, kto dba o to, że jesteś na tyle durny, aby szlajać się w taką pogodę gdziekolwiek? - Jeśli oczekiwał przyjaznego nastawienie tylko dlatego, że istniał gdzieś w życiu bliźniaka co do którego Rylee nie umiałaby nawet określić co takiego czuje to właśnie wszedł na pole minowe, które może być bardzo niebezpieczne, jeśli weźmie się pod uwagę drżące dłonie, zmęczenie i obawy o przebudzenie dziecka kobiety... Nie wspominając już o tym, że sama stała tam boso.
- Lywellyn istnieje od 31 lipca 1979 roku, miło że pytasz i nie, nie miewam tutaj gości, więc tym bardziej wolałabym, żebyś zniknął. Daj mi co najmniej jeden dobry powód, żebym zaproponowała Ci kanapę, koc i Ognistą, a nie kilka zaklęć i podróż powrotną w taką pogodę, kiedy nawet dobrze nie pamiętam, jak się w ogóle nazywasz. Myśl szybko - Mówiąc to wszystko wystarczająco cicho, aby nie zbudzić małego człowieka, o którym zresztą była właśnie mowa, szła w stronę dziennego pokoju, jakby wcale nie oczekiwała odpowiedzi, jednocześnie wciąz trzymając w dłoni różdżkę, co mogłoby wprowadzać nieco stresującą atmosferę. W pomieszczeniu było nieco jaśniej niż w korytarzu przez co jej skąpy ubiór zdecydowanie był teraz widoczny w całej okazałości, a raczej jego braku. Powinna się czymś okryć, ale w sumie nie dbała o to. To on pojawił się tutaj w takim momencie, była w swoim domu, więc chyba jest zmuszony jakoś żyć z tym, że może podziwiać uroki jej ciała wbrew własnej woli. Jeśli ona czuła się źle z jego obecnością to on powinien być chociaż zmieszany w jej. Jedyne, co doprowadziła ją do prawdziwego stresu było opakowanie na albumie, które teraz mógł zobaczyć, jeśli podążył za nią. Uznała jednak, że może zignoruje wszystko, co się tam znajdowało.
Bo czemu niby miałaby mu się z czegokolwiek tłumaczyć?

Opanowanie Ramseya zawsze było czymś, co doprowadzało młodszego mnie do pewnej zazdrości, ale ta dość szybko wyparowała, wraz z lepszym go poznaniem. Udawało mi się uchwycić momenty zirytowania nad wypracowaniem, westchnięcia frustracji, gdy nie mógł znieść mojego podejścia. A ostatnio... to co widziałem, sprawiało, że wciąż było mi mało. Tego sposobu w jaki potrafił reagować, lekkomyślności podobnej do mnie. Tych krótkich momentów, gdy wierzyłem, że te oczy skrywały więcej niż mówiły usta. Choć i usta mknęły nieoczekiwanie. Jeszcze z tobą nie skończyłem. I przez to ciężej było mi się opamiętać, nawet, jeśli sam mu to poradziłem. Zapomnienie. Ale jak mógłbym? Jak. Chyba tylko Oblivate. Zbliżające się ciemne oczy, drgające jabłko Adama. Wyłaniająca się z mroku blizna na grdyce. Dłonie ze znamionami po krojeniu składników do eliksirów. Potrzebowałem go. Potrzebowałem go tak, jak on potrzebował tych pieprzonych kociołków. Czy to była moja wina? Za dużo sobie wyobrażałem? To przez to, że dawno już z nikim nie byłem, krążąc głównie między nim, babcią a pracą? Stojąc przed Rylee, która mogłaby doskonale się sprawdzić w niejednym przedstawieniu w roli upiora w tej swojej piżamie. dotarło mnie jak niewiele wiedziałem o tym wycinku świata Ramseya. Strój jego siostry musiał mieć kilka wieków za sobą, albo to po prostu ja nie rozumiałem mody. Wszystko możliwe. Sam niewiele sobie robiłem z potencjalnych plotek, które mogłyby się pojawić. Nie znajdowaliśmy się w mojej dzielnicy, nie byłem w żaden sposób rozpoznawalny, ot szara twarz przeciętnego zjadacza fasolek wszystkich smaków. Najlepiej ściągnąłbym wszystkie mokre elementy, włącznie ze swoimi włosami, ale tak to nie działało. I od tego nie zrobiłoby się mi cieplej. Uniosłem jedną brew na te słowa. Auć, miała charakterek jak się okazywało.
- Do domu jednak mnie wpuściłaś - zauważyłem po chwili, choć nie liczyłem za wiele. - Ścieka ze mnie woda. Zanim mnie zatrzymasz, naniosę ślady i w końcu użyję czegoś by się pod tym schować. Tak tylko mówię.
Zauważyłem pozornie obojętnie wzruszając ramionami, choć w sumie w tym stanie i tak było mi wszystko jedno. Mogła mnie nawet zatłuc maczugą trolla. Zerknąłem przelotnie na jej nagie stopy. Coś jednak nas łączyło, jak widać. Westchnąłem, starając się nie dać po sobie poznać rozdrażnienia jej słowami, ani żadnej wewnętrznej frustracji.
- Słuchaj, wiem, że nie masz z tego żadnego interesu. Czaję. W Hogwarcie nie trzymaliśmy się razem i to jest fakt. Gratuluję z powodu syna i sto lat dla niego, skoro zaraz będzie miał urodziny. A co do powodu dla którego miałabyś mnie ugościć u siebie to... - zagryzłem dolną wargę od środka, maszcząc z całej siły czoło by się skupić, by jakaś błyskotliwa myśl do mnie trafiła, ale nie było łatwo. - Nie mam do kogo iść, a nie mogę do twojego brata. Po prostu nie. Rozumiesz? I jestem Abel. Abel Attaway. Pracuję w Gringottcie, więc mogę wcisnąć ci kilka informacji. Kradzież w skrytce. Podatek pocztowy. I tak dalej. Tak z najnowszych rzeczy.
Rzucałem szybkie hasła, cicho, nie mając głowy do sensownego ruszania swoim językiem, który sklejał zdania na szybko. Różdżkę, którą dzierżyła nie robiła mi różnicy, chyba rzeczywiście byłem już w takim stanie, że mało co do mnie docierało. Przynajmniej, jeśli szło o konsekwencje. Szedłem więc za nią, ślizgając się na mokrych podeszwach własnych stóp, aż o coś zahaczyłem, chyba o jakąś zabawkę, i wywaliłem się prosto na kanapę, twarzą uderzając o ramię. Skąpy strój bliźniaczki Ramseya w tym nie pomagał i Salazar powinien mieć mnie w opiece z powodu myśli, które przyszły mi do głowy. Bo było to albo bardzo odważne, albo wyjątkowo kretyńskie porównywać ich do siebie. Zacząłem masować sobie czoło. Moje paradoksalne szczęście nie odpuszczało nawet teraz. Od czasów spotkania Klubu Pojedynków nic się nie zmieniło. Opakowanie tymczasowo zignorowałem, bo zostałem skutecznie rozproszony.
- Gukx rgos* - wymamrotałem w materiał, unosząc powoli wzrok i usta, i napotykając na jedną z upiornych postaci, wiszącą na ścianie.

---

*Ja pierdole

Tylko o to przecież zawsze chodziło - nie miała być częścią świata Ramsey'a, bo od urodzenia Los skazał ich na zupełnie inny żywot. Od zawsze był umieszczony gdzieś wyżej, a ona wpatrywała się w jego oblicze tak, jakby rzeczywiście był jedynym człowiekiem, który jest w stanie patrzeć na nią z takiej pozycji w wyrozumiały sposób. Przez długi czas naprawdę wierzyła w to, że jeśli kogokolwiek może nazwać swoim przyjacielem to właśnie jego. Dzisiaj, kiedy musiała na niego spojrzeć była wściekła, że iluzja wsparcia dawno temu się rozpadła. Teraz czuła tylko gorycz rozczarowania - najbliższy jej sercu brat był równocześnie tym, który najbardziej krzywdził ją już samą swoją obecnością. Obłokiem prawości, tego co słuszne, odpowiedniego zachowania, kultury... wszystkim, czego nie znosiła, bo kroczył przez życie jak po szachownicy, a nie popełniał błędów. Nie na jej oczach. A ludziom trzeba czasami przypominać, że posiada się zwykłe instynkty, proste emocje. Przy nim czuła się tak, jakby tylko ona była niedoskonałym projektem natury. Eksperymentem - mieli urodzili się jednocześnie i przetestować dwa rozwiązania na egzystencję. Jej okazało się tym nieudanym i musiała żyć z perfekcyjną wersją obok siebie, idealnym obrazkiem. Niepełnym i przekłamanym, bo samodzielnie rezygnowała z poznawania go coraz lepiej, a więc mogła w spokoju żywić swoje emocje, nawet jeśli rodziły się z niewiedzy.
Brak informacji w przypadku Abla mógł być więc zbawienny. Nie postanowiła jeszcze, czy chce go udusić czy raczej z nim porozmawiać, a brak wyrobionej  opinii w tej temacie zdecydowanie zwiastował lepiej na przyszłość. Przynajmniej na ten moment nie został ostatecznie potępiony i skazany na kolejną podróż w deszczu. Chyba jeszcze nie wiedział, jak ogromne znaczenie miało to, że faktycznie jeszcze stał w pomieszczeniach jej domostwa. Wypowiadał przy tym sporo słów, które mogły go narazić na mniej przychylne podejście, a wręcz wreszcie użycie magii przez nią. Było jednak w tym wiele niewiadomych, które ją interesowały, a przynajmniej jedna konkretna - jeśli nie mógł pójść do Ramsey'a to znaczy, że wydarzyło się coś specyficznego. Jej brat nie był człowiekiem, który wyprosiłby kogoś, kto aktualnie potrzebowałby pomocy. Ona tak. Nie on. Bo on to ten lepszy. To oznacza, że Abel nie próbował lub dopiero od niego wyszedł. Obie wersje wskazują na to, że stało się coś, co mogłoby ją osobiście zainteresować. Co trzeba zrobić, aby nie móć pójść do JEJ bliźniaka. Jakie winy niesie ze sobą, że to w ogóle możliwe - nie da się ukryć, że tego typu pytanie wystarczało już, aby się go nie pozbyć, nawet jeśli ubrudził jej podłogę i prawie obudził dziecko.
- Obudziłbyś moje dziecko, próbując mnie w drzwiach przekonać, żebym cię wpuściła. Nie miałam wyboru. - Odpowiedź oczywiście nie należy do satysfakcjonujących, bo przecież teraz nie było już żadnego powodu, aby tu siedział. Przemilczała też jego litanię, co takiego cennego miałby do powiedzenia. Nie powie mu, że jedyna ciekawa informacja to to, że nie mosi odwiedzić jej brata. W dodatku mógłby mniej chętnie się nią podzielić, gdyby przyznała się jawnie do takiej rzeczy. Wolała nie ryzykować utraty takiej okazji! Sam zresztą nie czuł się chyba wystarczająco zrezygnowany jej raczej chłodnym przyjęciem, skoro dalej próbował utrzymać się w pionie w drodze na kanapę, którą ostatecznie spotkał, nawet poprzez zbyt bliski kontakt.
- Jesteś wyjątkowo żenujący - Tak, była niezwykle uprzejmą osobą, ale on dopiero zapoznawał się z tą rozkoszną naturą, kiedy zaliczył swój mało godny upadek. Dobrze, że przynajmniej mruczał pod nosem, bo gdyby zaczął krzyczeć zostałby prawdopodobnie zostałby chociaż trochę zraniony z racji śpiącego za ścianą malucha, którego sen stanowił obecnie priorytet dla kobiety w przerażającej go piżamie. Kiedy on więc zbierał się pewnie do pionu, nie wiedząc nawet jak smutnego losu uniknął, ona usiadła na fotelu obok, zrzucając "przypadkiem" torebkę z album na podłogę, licząc na to, że to rozwiążę sprawę jej widoczności.
- Za kanapą jest kilka koców. Wyjmij je. I zdejmij te mokre buty, bo nie chcę zbierać twoich zwłok, kiedy rozbijesz swoją czaszkę o meble. W szufladzie obok jest półka z podwójnym dnem, wciśnij lewy róg, powinna tam jeszcze być cała Ognista - Nie była pewna, czy jej towarzysz jest wystarczająco ogarnięty, aby przetworzyć jej... cóż, rozkazy, bo i ton był niesamowcie obojętny. Jakby wcale nie musiała chować rąk poprzez skrzyżowanie ich, co by nie było widać, jak samoistnie się ruszają. Ach, bo i różdżka wylądowała na inne półce, wciąż niedaleko niej, aby w razie czego nie stanowiło większego problemu bronienie się lub znęcanie... Ale sam gest! Nie znał jej, ale w jej wymiarze to był szczyt uprzejmości dla kogoś, kto ją nachodzi po nocy. I to tylko dlatego, że chciała wiedzieć czemu nie uprzykrza on życia temu bliźniakowi, który prawdopodobnie nie liczył na to, że dzisiejszego wieczoru będzie mógł skorzystać z narkotyków na umilenie nocy.

Oboje musieliśmy widzieć go zupełnie inaczej i zaczynało powoli to do mnie docierać. Jej reakcje mówiły same za siebie, dodatkowo Ramsey niezbyt chętnie gadał o swojej rodzinie, a gdyby byli naprawdę blisko to by wspominał... prawda? Albo stwierdził, że nie ma potrzeby, że w gruncie rzeczy to nie było ważne, bo i tak nie będę mieć dostępu do innych sfer jego spokojnej, tajemniczej egzystencji. Wspominanie go, analizowanie tych wszystkich reakcji, którymi obdarował mnie podczas naszej ostatniej rozmowy nie było niczym dobrym. Wciąż i wciąż czułem jakbym sam sobie przykładał w twarz, obezwładniał zaklęciami. To, co działo się w świecie magicznym też nie najlepiej na mnie wpływało, bo gdzieś tam, gdzieś między jednym spisem cennych przedmiotów skrytki z najniższych poziomów a wykazem postępów stażystów widziałem wokół czego najbardziej skupiało się Ministerstwo Magii. Wiedza, którą ostatnio posiadłem w pełni, która postawiła krzyżyki przy dużej części moich podejrzeń tylko to utrudniała. Nie umiałem czytać w ludziach by zdawać sobie z rozterek, które nią targały. Ciężkimi kalkami bliźniaczego brata, który był mi najbliższy. Na samą myśl, że coś mogłoby mu się stać... Nie umiałem skupić się na sobie. Nie umiałem wrócić do tego, co było wcześniej, przed tym, co zrobiłem ja i co zrobił on. Działał za mocno, był gorszy od wszystkiego, co spotkało mnie dotychczas w obecnej pracy. Z tego wszystkiego łatwiej szło mówienie, bez większego przemyślenia lub rozważenia wypowiadanych słów. Stawiałem na to, że upatrzyła w tym po prostu dobry interes jak większość zwykłych ludzi. Mógłbym coś na to odpowiedzieć, ale stwierdziłem, że nie było co dyskutować dalej. Niechybnie skoczyłbym, wyrzucony przez okno, pożegnany upiorograckiem. Niektórzy mieli sporo szczęścia w życiu, inni, co chwilę trafiali na kłopoty. Byłem oczywiście tym drugim typem.
- Jesteś wyjątkowo żenujący.
Odkaszlnąłem, krztusząc się własną śliną. Nie spodziewałem się, aż takiej bezpośredniości i zróżnicowania między nimi. Głosu nie zamierzałem podnosić, przyzwyczaiłem się do cichych rozmów, z uwagi na kondycję gardła Ramseya sami raczej mówiliśmy ciszej. W tej ciszy, odgłos czegoś lekkiego upadającego na podłogę, został wyłapany przez moje ucho, ale stwierdziłem, że na razie to zostawię. Musiałem przecież zadbać o to, by nie wrócić od tak do domu. Poza tym, widziałem w tym szansę na zaspokojenie egoistycznej zachcianki. Nie mając nic sensownego do powiedzenia na temat bycia żenującym, skupiłem się na wymasowaniu czoła, które najbardziej ucierpiało w starciu z kanapą. Poprawiłem się na meblu i sięgnąłem w podane miejsce by wyciągnąć coś do przykrycia.
- Buty i skarpetki ściągnąłem - zauważyłem i już po chwili pozbawiłem się koszuli, która również przemokła. Cóż, w końcu moja szata nie była niczym zabezpieczona. Widoku mojego tyłka ukrytego pod bielizną jej oszczędziłem. Poza tym, nadal było mi zimno a spodnie nie były aż tak mokre. Skutecznie owinąłem się jednym z koców, nieznacznie się pod nim trzęsąc. Na wspomnienie Ognistej podniosłem się powoli i bez słowa ale wykonałem to, o czym mówiła. Darmowej butelce nie powiem nie, bo przecież darowanemu hipogryfowi w zęby się nie zagląda. Tego potrzebowałem już od dawna. Zerknąłem kątem oka na album ze zdjęciami, zastanawiając się, czy było tam coś, co mogło mnie zainteresować. Skrzętnie unikając pozostałych szuflad i miejsc w których mogła czaić się bielizna, dostałem się do butelki. Potem poszło z górki. Wróciłem na kanapę, owinięty kocem i z trunkiem, którego upiłem spory łyk zaraz po otwarciu.
- Czyli co? Na razie mogę tu zostać? - wolałem się upewnić, tak w międzyczasie. Zerknąłem w stronę okna za którym wciąż lało. Pospiesznie przyjrzałem się też dzikiej piżamie, której xx lat temu nie powstydziłaby się sama Thelma Travers.
- Nie jest ci zimno? - dodałem jeszcze, pociągając kolejny łyk. Skrzywiłem się nieprzyzwyczajony. Nie musiało być dobre, liczyło się by kopało i pozwoliło choćby na chwilę zapomnieć.

Przyglądała się swojemu niechcianemu gościowi z uwagą. Mogło to być nawet nieco przerażające - w końcu zdążył nie tylko upaść, ale także zakrztusić się, a ona po prostu kierowała na niego swoje spojrzenie w tym... zwiewnym stroju. Niby patrzyła obojętnie, ale jednak było w tym wszystkim coś z namiastki ciekawości. Tylko ta iskierka jej interesownej duszy sprawiała, że mógł spokojnie siedzieć w jej towarzystwie, a nie marznąć na deszczu. Powinna wyrzucić go już w tym momencie za robienie zbędnego hałasu swoim upadkiem, ale przecież znał Ramsey'go, jednocześnie kompletnie nie pasując jej do wizji życia bliźniaka. Co takiego jej brat widzi w tym człowieku, że chce spędzać z nim czas? Jakie tajemnice ze sobą nosi i do czego mógłby się przydać? Jak widać w tym momencie byli sobie potrzebni. Co prawda była zmuszona uważnie ruszać rękami, aby drżenia dłoni nie stały się nazbyt oczywiste i w sumie to wolałaby swój samotny wieczór, jednak nie mogła zakładać, że kiedykolwiek jeszcze dostanie szansę na to, aby zdobyć wieści z takiej części świata Ramsey'go. Tej części, w której po prostu się nie spotykali. Nie mieli przecież wspólnych przyjaciół.
Nie żeby Rylee w ogóle miewała prawdziwych przyjaciół. Jedynym był bliźniak, którego czasami równocześnie mocno chciała udusić, co przytulić. Chciałoby się rzec, że spektakularnie, ale to nie prawda. Od kiedy zginął Ethan wszystkie jej relacje umierały po trochu, w kompletnej ciszy.
W takiej sytuacji i jej pozostawały tylko egoistyczne zachcianki. Aktualną było towarzystwo Abla. O ile nie zapracuje sobie na wyrzucenie za drzwi.
- Widzę. Na więcej zabrakło ci odwagi - Czerpała dziwną satysfakcję z próby zawstydzenia go. Co najmniej jakby miał w ogóle czuć się komfortowo w jej towarzystwie od kiedy siedzi przed nim w koszuli, której równie dobrze mogłoby nie być, bo tyle mniej więcej zasłaniała. Nie byłaby jednak sobą, gdyby nie próbowała zająć pozycji powyżej niego. Wiedziała bardzo dobrze, że świat oczekiwałby od niej spłoszenia, zawstydzenia. W końcu siedzi przed nią mężczyzna! Z braku szacunku do norm i konwenansów musiała postąpić inaczej. Nie czuła zresztą, że ma się czego wstydzić. Gdyby przyszedł o normalnej godzinie to nigdy w życiu nie miałby szansy na takie widoki. Jego wina, nie jej - a przynajmniej w jej głowie było to w pełni logiczne.
- Postaraj się to będziesz mógł tu zostać tak długo, jak twoje towarzystwo nie będzie mnie nudziło lub męczyło. - Był to bardzo surowy komunikat, wypowiedziany tonem, który nie zachęcał do dlaszych interakcji. Nie wiedziała w jaki sposób miał on go zachęcić go do tego, aby postarał się jej nie uśpić czy zdenerwować. Brzmiał raczej jak wyrok. Mogło być jednak jeszcze gorzej, jak na to, że przed chwilą była gotowa rzucać w niego zaklęciami, a przynajmniej wydłubać oko, a jednak siedziała tuż obok niego i była... sobą, a jeszcze nikt nie trzasnął drzwiami i nie zaczął krzyczeć.
- A, co? Przytulisz mnie na rozgrzanie? - Jakkolwiek absurdalnie nie musiało to wyglądać i brzmieć to powiedziała to już przyjemniej niż swoje wcześniejsze słowa. Dalej śmiejąc się z niego, ale jednak bardziej z domieszką zaskoczenia, że ktokolwiek zadaje tak durne pytania, a jednocześnie było w tym coś urzekającego. Czyżby próbował być miły?
- Pij rozsądnie, bo swoje wymiociny będziesz zbierał sam. Wystarczą mi dziecięce kupy, nie potrzebuję kolejnego dziecka do pilnowania, w dodatku cudzego - Nie chciała żałować swojej szczególnej uprzejmości. Nie żeby miała zamiar wypić ten trunek. Leżał tam, bo miała lepsze używki, ale jednak mogła zachować go dla kogoś, kto nie zwróci jej zbyt szybko, a jego mina mówiła sama za siebie.

Nie było jeszcze jesieni, a już czułem się tak, jakby zawitała do Wielkiej Brytanii, ograbiając drzewa z liści, a mnie z resztek letniego słońca. Serce biło szybciej, niebezpiecznie, niespójne uderzenia pod klatką. Bum. Bum. Bum. A pod powiekami jego twarz, z każdym łykiem, z każdym zaczerpniętym oddechem. Nie umiałem od tego uciec, dopadał mnie wszędzie, samo to, że z wszystkich miejsc do których mógłbym się udać, wybrałem mieszkanie jego siostry dobitnie świadczyło o tym, że byłem w pułapce. Oszalałem. Na pewno. Nie mogłem iść do niego bezpośrednio, a jednak krążyłem wokół, szedłem za nim w pewnym oddaleniu. Zaznajamiałem się z tym, co go dotyczyło. Był obsesją mojej głowy, źródłem przewijających się w mojej codzienności omamów, które starałem się zrzucić na zaklęte przedmioty, skutki magii ochronnej goblinów. Ale to nie było przecież to, bo moje ciało nie nosiło żadnych widocznych skutków pradawnej magii, a ta zawsze zostawia po sobie jakiś ślad. Choćby najmniejszy. To nie było to. Smak, dotyk, słuch, wzrok - zawładnięte przez... Oszalałem. To było przerażające. Zepsułem się. Ale sam do tego doprowadziłem. Doprowadziłem do tego, żeby to zakorzeniło się w środku, urosło do takich rozmiarów. Ze żmijozęba peruwiańskiego stawał się walijskim zielonym, a potem...
Wypiłem więcej, teraz wytrzymując dłużej. Powinno być przecież lepiej. W końcu się rozluźnię. Będzie lepiej. Skupiłem się na niej, opierają głowę na dłoni, wiszącej w powietrzu ręki, pozbawionej ciężaru butelki. Na początku nie załapałem do czego uderzała, a kiedy załapałem zakrztusiłem się krótko, przełykając pospiesznie całość by nie zacząć tym pluć. Ognista paliła w przełyk.
- Nie jestem taki łatwy - rzuciłem od niechcenia, nie biorąc tego na serio, może było w tym coś kąśliwego, nie wiem. Nie kontrolowałem tego. Jeśli chciała mnie zawstydzić to za słabo się starała. Poza tym prędzej to ja zawstydzałem innych, ale tego mogła nie wiedzieć. Było to zabawne, ta próba, materiał pod mały zakład. Nie wyglądała źle w tym świetle księżyca, ale serce nie potrafiło mi szybciej zabić. Ciekawego dlaczego, co, Attaway. Przymknąłem jedno oko, przekrzywiłem głowę, skróciłem włosy, dodałem bliznę na grdyce, która powstała w mojej głowie. Źle. Potrząsnąłem krótko głową. Kolejny łyk.
- Duże masz wymagania jak na kogoś, kto uważa mnie za wyjątkowo żenującego - rzuciłem, unosząc zaczepnie jedną brew, śmielej rozwalając się na jej kanapie. Zacząłem myśleć nad tym, co mógłbym jej zaproponować. Przyjrzałem się z uwagą butelce.
- Co powiesz na zakład? - rzuciłem pierwszą lepszą myśl, bardzo impulsywnie. - Masz więcej Ognistej? Jak nie to zamówimy. I załóżmy się o to, kto szybciej odpadnie. Jeśli wygram to...
Mój wzrok mimowolnie pomknął w stronę leżącego na ziemi albumu ze zdjęciami, po czym spoczął na niej.
- Opowiesz mi o swojej rodzinie. O Ramseyu. Dasz mi jedno z jego zdjęć z dzieciństwa - rzuciłem śmiało jak na siebie, zapewne przez ten alkohol. - Jeśli ty wygrasz to... zrobię, co będziesz chciała. Oczywiście w granicach rozsądku, tylko najpierw powiedz, czego byś ewentualnie oczekiwała. Co ty na to?
Kolejny łyk, nie spuszczałem z niej szarych oczu.
- Wchodzisz w to? Nawet przytulę cię na rozgrzanie - prychnąłem mimowolnie rozbawiony z szklaną szyjką przy rozciętej dolnej wardze. - Sam sobie poradzę. Nie bądź niedorzeczna. Lepiej powiedz czy wchodzisz w to czy nie, nie będę czekał wiecznie.
Zysk, kontrola, zakład i potencjalna nagroda. Wciągnąłem się w to, w samo wyobrażenie, ale musiałem być ostrożny. Przyjąłem postawę jakby było mi wszystko jedno, czy się zgodzi czy też nie, ale tak naprawdę w myślach zaciskałem kciuki, liczyłem na wsparcie przodków.

---

Niezależnie od decyzji, daję tutaj urozmaicenie. Mechanika upicia się. Po każdym łyku będzie robiony rzut kością k100. Jeśli więcej łyków w poście będzie branych to należy rzucić więcej razy. Do luźnego zastosowania i dowolnej modyfikacji.

1-30 - szybki i mocny łyk, nie przewidziałeś/aś skutków i tego, że tak mocno alkohol uderzy do głowy (jeszcze 1 taki rzut i będziesz kompletnie pijany/a, a wtedy to się może wszystko zdarzyć; rzucaj k6).
31-80 - pijesz na spokojnie, stabilnie, ale Ognista daje się we znaki i odczuwasz pierwsze skutki, m.in. plącze się język i rzucasz słaby żart (3 takie rzuty i kończysz kompletnie pijany/a, a wtedy to się może wszystko zdarzyć: rzucaj k6).
81-100 - twardy z ciebie zawodnik albo to taki dziwny dzień, że nie jest łatwo cię upić. Dzielnie znosisz każdy łyk, no normalnie twarda głowa (osłabia upojenie alkoholowe, zwiększając prób wytrzymałości o 1 dodatkowy rzut).


Mechanika kompletnego zalania się w trupa:
1, 6 - zaczynasz śpiewać i tańczyć, wywalasz się i pewnie przy tym potencjalnie budzisz dziecko
2, 4 - robisz się wylewny, wspominasz różne rzeczy, łatwiej jest cię pociągnąć za język, ale sam zadajesz pytania
3, 5 - nie możesz powstrzymać wzruszenia i zaczynasz się rozklejać, bełkocząc niezrozumiale zdania

Prawdopodobnie powinna naskoczyć na niego za przemycenie w swojej odpowiedzi sugesti, jakoby to ona mogła być łatwa. Najpierw jednak się zaśmiała, co nie jest aż tak codziennym zjawiskiem w jej życiu, a dopiero potem pomyślała, że należałoby coś odburknąć, najlepiej pytanie, czy uważa, że ona jest, ale... po co. W jej przypadku niewiele konsekwencji wynika z takich twierdzeń, a w sumie to zaimponował jej lekko tym,że być może nie jest aż takim nieszczęściem, jakiego się spodziewała, skoro potrafi zachować twarz w sytuacji, kiedy niektórzy już biegaliby za nią z szlafroczkiem, nie mogąc wytrzymać tak niekomfortowej sytuacji. Z drugiej strony... Kto uwierzyłby byle Ablowi, że to wszystko miało miejsce? Pewnie sam Ramsey zszedłby na zawał słysząc historię tego spotkania, a co dopiero magiczny świat! Inna sprawa, że w perspektywie arystokrackich rozgrywek była raczej elementem mało znaczącym - życie Greybacka, wdowy po jednym z Nottów, nie wydaje się jakoś szczególnie pasjonujące. Była produktem zużytym, ciekawa to wydawała się kilka lat temu, jak była niezamężna i bez syna, więc teraz jej jestestwo mogło toczyć się poza tym cyrkiem. Przynajmniej do czasu, aż nie rozmawia z Allectusem i udaje, że wcale jakikolwiek z jej braci nie może jej przymusić do ponownego zamąż pójścia. Jednocześnie wmawia sobie, że nie zrobiłaby tego, gdyby jej kazano, chociaż wiedziała, że jest to dalekie od prawdy, jeśli przedstawiono by jej dobry interes w tym wszystkim. Taki, jakim teraz okazywał się przyjaciel jej bliźniaka. Ku ogromnemu zaskoczeniu jej samej.
- Być może nie jesteś aż tak żenujący, jak się spodziewałam - Takie słowa padające z jej ust, brzmiały prawie, jak komplement w perspektywie wszystkich poprzednich zdań, jakimi go obdarzyła. Nabierała jednak przekonania, że skoro potrafi odpowiedzieć odważniej, czy to za sprawą alkoholu czy charakteru - przyczyna była jej obojętna na ten moment, to oznacza, że może spodziewać się po nim czegoś ciekawego, a kiedy jest się samotną mamą trzyletniego chłopca to nie można narzekać na nadmiar rozrywek.
Słuchała z uwagą jego propozycji i chociaż wydała się ona najbardziej nierozsądną rzeczą do zrobienia to podobało się jej jego nastawienie. Chciał zdobyć coś tak nieznaczącego, jak historia rodzinna i zdjęcie to jego sprawa. Natomiast dla Rylee było jasne, że musi być to dla niego ważne. Nie pyta się o takie rzeczy ludzi, którzy są tylko znajomymi, prawda...
- A ponoć nie jesteś taki łatwy - Znalazła się i okazja na prychnięcie, cudownie! Teraz powinna znaleźć w sobie rozum, aby nie podejmować tej gry. Tyle, że była impulsywna, a jej dziecko i tak śpi, więc czas spędzony z kompletnie obcym, aczkolwiek interesującym obiektem oddychającym nie wydawała się aż tak okropna, kiedy okazało się, że oprócz obdzierania sobie twarzy i moczenia ubrania potrafi jeszcze wypowiadać sensowne zdania, nawet jeśli wedługniej już zbyt wiele wypił.
- Nie sądzę, że mam wiele do powiedzenia o tej rodzinie, od kiedy nie jestem jej częścią, ale dobrze. Jeśli wygram, powiesz mi dokładnie dlaczego nie mogłeś pójść do mojego brata. To nie jest człowiek, który by Cię nie wpuścił, prawda? Chcę więc wiedzieć czemu "nie mogłeś", bo pod tym kryje się "nie chciałem", które jest interesujące. Jeśli przystajesz na to - pij i podaj butelkę. - Oczekiwał, aby sprzedawała brudy swoich krewnych, bo tym jest dla niej cała opowieść o Greybackach, więc ranga nagrody musiała być adekwatna do strat, jakie mogła w jej wyniku ponieść. Ryzykowała, że będzie miała brudną podłogę po tej przygodzie i kaca następnego dnia w pracy, przy okazji opiekując się maluchem. Stawka więc musi być siebie warta. Inaczej nie opłaca się w ogóle brać udziału w zakładzie. Widać było po jej twarzy, że przy takiej walucie, jaką są informacje - bardzo chętnie się z nim zmierzy i nie ukrywała tego. Nie dbała o to, czy ma dla niego jakieś znaczenie fakt, iż tak szybko przystała na jego pomysł.
Wcale nie miało to związku również z tym, że spożywanie narkotyków w towarzystwie obcych jest czymś zbyt dużym nawet jak na nią, a dłonie zaczynają jej drżeć coraz bardziej, więc potrzebuje potencjalnego wyjaśnienia i... uspokojenia w wyniku korzystania z innego stymulacza. Wcale. Ani trochę.
Bo ogromnie i poważnie, zanim rzuci się na opakowanie, które dalej leży na podłodze, nie zważając na jego obecność.

Dziwnym było to odkryciem ta zmiana w niej, tak szybka, pozbawiona wewnętrznych barier, które zdawał się mieć jej bliźniak. Wiem, bo przecież uważnie go obserwowałem i rzadko kiedy potrafił zareagować czymś, co przypominałoby śmiech. Z tyłu głowy oczywiście krył się niezaprzeczalny fakt o jego problemach ze strunami głosowymi, ale... samo to. Kolejna zaobserwowana różnica między nimi. Nie byłem pewien jak powinienem to rozumieć, czy w ogóle było co rozważać. Odpuść sobie, kretynie. Sam siebie tym wkurzałem, tą rosnącą potrzebą, uzależnieniem. Byliśmy przecież przyjaciółmi. Nie zamierzałem prawić jej morałów, wtrącać się w to jak obecnie wyglądała i co miała na sobie, a czego nie miała. Oczywiście jakaś reakcja lub pewien szok by się pojawił jakby i tego fikuśnego stroju się pozbyła, no ale, wierzyłem, że aż do takiego manewru się nie posunie. Zaklęciom niewidzialności czy prześwitującym mówimy stanowcze stop. Nie zamierzałem bardziej zanurzać się w tych dzikich rozważaniach. Tak, to wszystko było stanowczo za mocno poplątane, a pewne tajemnice nie powinny ujrzeć światła ani dziennego ani nocnego. Widziałem w tym coraz więcej korzyści i przy okazji możliwość rozerwania się, rozprostowania kości.
Parsknąłem na to krótko w trzymaną butelkę. Teraz pozostało tylko czekać na dalsze reakcje, które, jak się okazało, przeszły moje oczekiwania. Dotknąłem ponownie srebrnego kółka w uchu, przejechałem palcami po czuprynie, ciaśniej owinąłem się kocem. Nadal było za zimno.
- Bo nie jestem - odpowiedziałem z pewnym przekonaniem i krótko czknąłem. Oho, pierwsze skutki picia ognistej, choć i tak trzymałem się dzisiaj wyjątkowo dobrze. Może zwiększyła mi się tolerancja na tego typu trunki, a może okoliczności w jakich się znalazłem w mieszkaniu Rylee podziałały jak za sprawą użycia wymyślnych zaklęć.
- Wystarczą mi najważniejsze informacje - które przybliżą mnie do Niego. Przy jej warunku zajęło mi to chwilę, ale kolejny łyk tylko utwierdził mnie w tym, że powinienem. Poza tym, czy nie zrobię wszystkiego dla wygranej? Podałem jej więc butelkę, bo przecież teraz była jej kolej. Zrobiłem przy okazji miejsce na kanapie by miała gdzie usiąść. Tak w końcu wygodniej się piło. Oczywiście zachowałem dobry odstęp między nami.
- Zgoda - wyciągnąłem jeszcze dłoń w stronę ciemnowłosej kobiety by przypieczętować ten zakład. Zamierzałem zaryzykować i doprowadzić się do takiego stanu, w którym zapewne będzie mi wszystko jedno, co mówię i w jaki sposób. Oto do czego mnie to wszystko doprowadzało. Do czego On nieświadomie mnie popchnął. Pominąłem drżące dłonie Rylee, obstawiając, że pewnie to wynika z ogólnie panującego chłodu.
Zabawa musiała się rozpocząć.
- Można tu jakąś muzykę puścić? Tak cicho oczywiście - drugie zdanie pospiesznie dodałem, widząc wzrok jaki mi posłała. Trochę mi język zaczął dziwnie się wyginać i w ogóle w głowie mi zaszumiało.

Wynik d100: 39

Rylee i Ramsey byli pod tym kątem do siebie podobni. Ona również nie uśmiechała się często, a i to wykrzywienie twarzy przypominało milion innych rzeczy - kompletnie dalekich od tego pozytywnego uczucia, które powinno wyrażać. Nie da się ukryć, że odnalezienie się w znaczeniu jej miny, kiedy nagle pojawia się coś na kształ radości bywa trudne. Głównie dlatego, że po pewnym czasie trwania w swoim prywatnym piekle po prostu stało się ono częścią jej samej i wszyscy przyzwyczaili się, że w nim tkwi. Jakakolwiek zmiana jest więc wręcz naruszeniem niepisanego prawa, rutyny, codzienności. Chyba, że wobec małego człowieka, który smacznie sobie spał, kiedy oni postanowili popełnić prawdopodobnie największe głupstwo w tym miesiącu. Trudno też nadążyć za jej emocjami, nie da się tego ukryć. W końcu przed momentem była gotowa osobiście zrzucić go ze schodów za zakłócanie jej spokoju, a teraz przystała na pomysł, który mógł ją wyjątkowo szybko pogrążyć.
Ale zapracował sobie na jej zainteresowanie. Jej mechanizm zaś jest prosty - lubiła być czegoś ciekawa, mieć korzyść z konwersacji, a jednocześnie czerpać przyjemność z sytuacji, w której ktoś rzeczywiście podejmuje grę z tego samego powodu. Nie lubiła osób, które szybko się wycofują ze strachu lub niechęci do jej bezpośredniego nastawienia. Abla zaś nie zniechęciły groźby, ubliżanie i próba zawstydzenia.
Jak dla niej było to wystarczająco logiczne uzasadnienie, dlaczego warto jednak spędzić z nim trochę czasu. Oboje doszukiwali się w sytuacji biznesu - szkoda tylko, że oboje mogą wyjść na nim gorzej niż zanim wpadli na pomysł jego zawiązania. Teraz już nie było jednak odwrotu. Przysiadła się obok niego, chwytając niezbyt zgrabnie butelkę, a drugą wyciągając w jego stronę, aby przypieczętować ich durną decyzję.
- W takim razie Twoje zdrowie - Dodała jeszcze i poczęstowała się trunkiem, który ma zadecydować o tym, jak bardzo się przed sobą ośmieszą. Najgorsze jest jednak to, że spodziewała się tego szybciej po sobie. Nie piła alkoholu. To była prosta zasada - bierzesz to nie pijesz. Granica jej rozsądku, którą postawiła wobec samej siebie ze względu na własne dziecko. Była jednak bez narkotyków, więc wymiana wydawała się uczciwa. W końcu nie chciała, żeby przerywał jej proces pogłebiania własnego uzależnienia, a wiadomym jest, że już teraz trudno jej bez tego żyć. Alkohol zaś ma szansę na przyćmienie uczucia pragnienia, które z każdą minutą w niej rosło.
Może przyćmi też przeczucie, że to wszystko skończyć się ogromnym zażenowaniem po obu stronach.
- Można - Chociaż spojrzenie wyrażało raczej dezaprobatę to jednak wstała, nawet lekko się przechylając w trakcie, ze względu na łyk, którego skutki właśnie mogła odczuć. Już dotarło do niej, że bez doświadczenia w piciu była skończona w tej grze. Chyba, że Abel szybko dołączy do niej w tym mało radosnym stanie.
- Życzenia? - Sprzęt, który odkryła przed nim, otwierając szafę był magiczny, więc prwdopodobnie miał niepowtarzalną szansę uraczenia ją czymkolwiek tylko zechciał. Byleby w miarę cicho...

Wynik d100: 7

Zmiany, ostatnio zdawało się ich sporo. Jeszcze nie potrafiłem zrozumieć sytuacji w jakiej obecnie się znalazłem i co będzie się z tym wiązało. W głowie mogłem mieć mnóstwo pomysłów, planów, ale to było niczym w zestawieniu z rzeczywistością. Mogłem wszak wyjść na tym bardzo niekorzystnie, już czułem, że poddawałem się niewidzialnemu napięciu, pozwalałem na przemeblowanie we własnym środku. Moje rysy zdawały się robić wyraźniejsze, umykałem z mgły, dawałem się rozpoznać. I emocje. Ileż to ostatnio emocji malowały się na tej twarzy, która winna być maską! Kruszyły się mechanizmy, bo ulegałem słabości i coś, co miało stanowić stabilizację ulegało klątwie. Odzywało się przerażenie, zaborczość, najgorsze z ludzkich instynktów. To szalało we mnie jak przekleństwa, nawiedzenia przodków, otwierało stare rany, wykradało tajemnice. Nie miałem kiedy powiedzieć stop. Nie umiałem. Moje umiejętności zdawały się przy tym niczym, tak jak magia, którą operowałem. Kolejne głupstwo nie robiło mi więc różnicy, bo czułem się źle, więc dziecko nie miało znaczenia. Co z tego, że sam kiedy byłem odpowiedzialny za młodszego brata, więc powinien rozumieć lepiej pewne rzeczy? Nieistotne. Nieistotne w momencie, gdy się spalałem od smoczych płomieni, targany niegasnącą gorączką tęsknoty po której miał zostać jedynie popiół wymieszany z goryczą. Ryzyko, że zjebałem coś tak istotnego.
Ale teraz skupiałem się na butelce i na niej, odganiałem rzeczy, które przecież mogły mnie dopaść później, gdy już zostanę sam. Starałem się zrelaksować, sprawiać wrażenie całkowitego rozluźnionego, jak gdyby nic więcej nie miało znaczenia. Należało ulec by to zadziałało, choć ktoś powinien ją ostrzec, że smocze pazury były ostrzejsze od mieczy i zaklęć przecinających. Wypracowane doświadczenie nie pozwalało mi na poddawanie się, gdy miałem szansę coś zyskać. To był przecież biznes.
Nie było jak się zatrzymać. Alkohol miał zweryfikować wszystko. Patrzyłem jak piła, po czym przyjąłem od niej butelkę. Sam nie byłem najlepszy w piciu, od razu mi się przypomniało jak ostatnia balanga się dla mnie skończyła i od razu pomyślałem o...
- Niech będzie, że i twoje zdrowie - odpowiedziałem i zadrżały mi nieco kąciki warg, gdy przyłożyłem do nich wylot i pociągnąłem na tyle dużego łyka, że pod koniec aż się zakrztusiłem. Poklepałem się krótko po plecach, ale na szczęście wyszedłem z tego cało. Łypnąłem szarym, załzawionym okiem na jej tyły.
- Czyżbyś miała dość? - rzuciłem niewinnie, choć znając moje szczęście, gdybym sam się podniósł, pewnie ruszałbym się nie lepiej od niej. Zacząłem się nad tym zastanawiać, czy iść bardziej w radosne nuty czy te refleksyjne.
- Zapuść The Knack z My Sharona - zadecydowałem, że nie mogę ulegać nastrojowi, który chciałem zostawić za jej drzwiami. Poruszyłem nagimi ramionami pod kocem, którym się owinąłem w ramach ogrzania. - A potem niech leci tak jak w radio. Zaklęciem można ustawić by odbierało magiczną stację czy jakoś tak jak dobrze pamiętam.
Krótko czknąłem. Oho, zaczynało się. Przymknąłem na chwilę powieki, czując znajome buzowanie w głowie i zabawę z ostrością okolicznych barw. Miałem więc nadzieję, że to Rylee odpadnie szybciej ode mnie.

Wynik d100: 25

Wydaje się, że byliby tragicznymi kompanami w biznesie. Ryzyko w końcu nie musi się zawsze opłacić, a właśnie stawali na granicy pewnego niepisanego układu i wszystko to przecież mogło łatwo runąć chociażby ze względu na spożywany alkohol i mało wyrozumiały charakter Rylee. Czuła się tak również w związku z faktem, że Abel pochodził z tej części świata, gdzie ona nie zaglądała. Rzeczywistość Ramsey'a powinna być daleko. Nie po to uciekała od nich wszystkich, aby wchodzić znowu z butami w to samo miejsce, a jednak pozwoliła sobie na ten wybryk, bo inaczej nie mogłaby tego nazwać. Goszczenie przypadkowego faceta w swoim domu, w negliżu, pijąc aby ukryć trzęsące się dłonie, chcąc wyciągnąć od niego cokolwiek, co pozwoliłoby jej dalej pogrążać w swoich myślach bliźniaka. Ale nie tylko. Nie bywała przecież specjalnie radosna, a w tym durnym układzie, grze jaką podjęli odnajdywała się bardzo dobrze. Czuła satysfakcję z tego, że znajomy brata nie jest jednak tylko żenującym obiektem wartym pożałowania lecz proponuje jej coś, co w jej świecie jest rozrywką. Niewiele osób przechodziło przez etap jej złośliwości, większość nie umiała zaakceptować, że jeśli zwróci na cokolwiek uwagę to na wady i błędy, jeśli nie jest to oficjalna rozmowa, gdzie ma się ładnie uśmiechnąć. W związku z tym znikali po pierwszych minutach, pierwszym spotkaniu.
A on tutaj dalej siedział, popijając alkohol.
Nie była pewna, czy jest to dla nich durna decyzja czy bardziej wynikająca z konieczności, z osamotnienia wyjątkowego typu. Dzisiaj żadne z nich nie miało towarzystwa. Nie żeby ona kiedykolwiek jakieś miewała w ostatnim czasie, nie oszukujmy się w tej kwestii, ale ta odmiana wydawała się ciekawa na tyle, że nie mogła jej sobie odmówić. Wychodziła poza schemat dnia, w którym była tylko mamą, tylko siostrą Ramsey'go. Przecież tym właśnie musiała być w jego oczach. Siostrą, tą tam w rogu, nie była pewna, czy kiedykolwiek wcześniej przyszło im w ogóle porozmawiać.
Bo tak działały niepisane zasady.
A dzisiaj po prostu sobie tutaj siedział. Nie podzielała jego skupienia. Właśnie teraz pozwalała sobie na to, aby coraz luźniej na niego patrzeć, nie analizować każdego mrugnięcia, bo nie wydawał się specjalnie niebezpieczny. Chwilowo nawet był stosunkowo cicho! W jej naturze zaś nie leżało udawanie w chwilach, kiedy nie jest do tego zmuszona. Abel nie był nikim przed kim trzeba byłoby się starać, co osobiście sobie ceniła. Mogła mówić do niego cokolwiek i w sumie nie ma większej szansy na katastrofę. Tak przynajmniej tłumaczyła sobie swoje podejście.
Jako dama powinna się okryć, nie wpuścić go lub już teraz wyprosić.
Jako siostra Ramsey'go powinna go odesłać, bo tamten świat miał znamiona zakazanego.
Jako Greyback powinna wiedzieć, że ich klątwa przecież może uderzyć i w tego chłopaka, bo nikt nie uchodzi cało ze spotkania z tą rodziną.
Jako Rylee Nott miała to kompletnie gdzieś.
- Przypominam Ci, że to ty przed momentem prawie sam się udusiłeś - Może spoglądała na niego z mniejszą uważnością, ale trudno byłoby nie zarejestrować, że i jemu alkohol nie wydawał się służyć. Jej ton jednak jakby zelżał. Dalej cięty, mało wyrozumiały, a jednak... jednak jest w nim coś ze zrozumienia, a może bardziej akceptacji. Abel chwilowo stał się z intruza gościem. Nie była pewna, czy to poczucie wynikało z alkoholu, czy prawdziwej chęci spędzania czasu z kimś, kto wypowiada pełne zdania, a nie zaledwie przypadkowe sylaby.
Bez komentarza po prostu włączyła to, o co poprosił i pozwoliła maszynie zająć się resztą. Dopilnowała jedynie, żeby muzyka nie obudziła jej najukochańszej istoty na tej planecie. Muzyka więc rozgległa się w pomieszczeniu, ale nie na tyle, aby ktokolwiek z sąsiadów uznał to za przyjęcie. Nie była jednak ustawiona przesadnie cicho. Wróciła mało zgrabnym krokiem na swoje poprzednie miejsce i sięgnęła po kolejny łyk.
Głosik w jej głowie podpowiadał, że za chwilę pożałuje tego wszystkiego. Drugi zaś z pełnym respektem kazał mu się usunąć.
- Ta piosenka to sugestia "Or is it just a game in my mind, Sharona?" - Oczywiście nie spodziewała się żadnej odpowiedzi, ale nie oznaczało to, że jej nie dostanie. Nie zakładała, że Abel zmieni nagle taktykę, już raz próbowała go zawstydzić.
Zresztą dalej miała na sobie praktycznie nic, więc gdyby miał poczuć się niezręcznie to wydarzyłoby się to już z dziesięć razy.
- Czemu przyszedłeś akurat tutaj? I skąd wiedziałeś gdzie i kogo zastaniesz. Nie rozumiem tego - Tak, podczas alkoholizacji dalej próbowała rozwiązać zagadkę. O jedną się założyła - wyjaśni, co zrobi Ramsey o ile sama nie odpadnie dosłownie za moment - o drugą musi się ubiegać inaczej. W końcu to już było niewinne pytanie. Ona nie wiedziała, co się działo w jego życiu, prawdopodobnie nie znalazłaby go tak łatwo, a on ze wszystkich ludzi wybrał ją i jeszcze wiedział, gdzie szukać.

Wynik d100: 2

Dało się wytrzymać w towarzystwie Rylee, nie było tak tragicznie, choć równie moja wyrozumiałość mogła wynikać też z innych czynników. Takich jak przyzwyczajenie do klienteli różnego typu, wyćwiczonej gamy zachowań, tego że coś z tego miałem mieć lub wszystko naraz. Był jeszcze jeden niewspomniany element, ale jego można było się domyśleć. Był wszak wszędzie, ze swoimi ciemnymi oczami, bliznami, miękkimi ustami. Mrużyłem swoje własne szare ślepia, skręcałem głowę na przeróżne sposoby, ucinałem sobie włosy swojej towarzyszki palcami, spomiędzy których nieraz na nią patrzyłem, goniąc za skarbem własnej głowy. Dobrze, że nie potrafiła legilimencji lub nie miała specjalnych przyrządów do sprawdzania moich myśli. Niechybnie po odkryciu zawartości czaszki, mógłbym zjawiskowo wylecieć przez okno. Raczej mało kto chciałby być świadom takich hokus-pokus. Dało się też przyzwyczaić do tego szalonego stroju i do skrywania się pod kocem. W mieszkaniu było całkiem przyjemnie i potulnie, a brak dziecięcych wrzasków i płaczu plus rytmiczne uderzenia kropel o szybę stanowiły przyjemne tło. Jeszcze przyjemniej się zrobiło jak popłynęło więcej alkoholu przez przełyk i rozbrzmiała My Sharona. Lukrowane pałeczki lizać. Ego miałem odporne, przebywałem wystarczająco długo z Ruth i goblinami by się uodpornić. Krnąbrność dodawała zaś wiatru w smocze skrzydła. Byłem ciekaw i właśnie to, że byli do siebie tak podobni, dawało mi niejaką nadzieję na lepsze zrozumienie. Jego. Siebie. Nigdy nie mieliśmy ze sobą z Rylee za specjalnie do czynienia, zajęci swoimi sprawami i grupami. Też inne rzeczy nas interesowały, poszliśmy w zupełnie inne strony, a że w Hogwarcie nie było zbyt mocnego kontaktu to ostateczny rachunek był oczywisty. Ale dzisiaj było inaczej, nie miałem gdzie się udać, co było wręcz przerażające. Ten fakt, że lista kontaktów nagle była tak drastycznie mała.
- Taaaak? Nie pamiętam - stwierdziłem przekonywująco, mocno zakopując się pod kocem. Pogoda była paskudna, co tu dużo mówić. Wow, robiliśmy jakieś postępy. Chwyciłem pewniej butelkę, która była coraz bliżej końca. Parsknąłem sobie, uznając całą sytuację za wyjątkowo zabawną. Upojenie alkoholowe przy kolejnym łyku zelżało. Chyba się hartowałem!
- To masz tego więceeej? - przeciągnąłem ostatnie słowo specjalnie i wczułem się w klimat The Knack. I oto w życiu chodziło, no. Obserwując jak wracała na kanapę, dostrzegłem że nie trzymała się już tak pewnie. Podniosłem się z kanapy, bo wypadało się rozgrzać.
- Alkohol się kończy - oświadczyłem, ruszając nagimi stopami i rękoma ukrytymi pod kocem. Uniosłem brew na to zapytanie, zapewne z alkoholowymi błyskami już we własnych oczach. Spowolniłem karuzelę własnego ciała.
- A jak sądzisz, Rylee? Przeznaczenie? Brudny umysł? - rzuciłem arogancko, kręcąc się, nie przejmując się pozornie niczym.
- Czyżbyś chciała, żeby kryło się za tym coś więcej?
Nie zdawała sobie sprawy, że nie było łatwo mnie zawstydzić, że potrzebowała do tego czegoś więcej. Informacji. A w parze z informacjami szłaby kontrola. My Sharona zmierzała do końca i tylko te m-m-m-m-m-m-m-my, my, my, aye-aye, whoa! M-m-m-my Sharona.
- O nie ma tak łatwo - rzuciłem z podstępnym uśmieszkiem, łapiąc ostatni raz za butelkę, biorąc ostateczny łyk. - Pusta.
Padłem z powrotem na kanapę nieco rozgrzany od tej odrobiny ruchu. Rozbrzmiał Tom Petty And The Heartbreakers - Here Comes My Girl. Nieźle sprzęt się spisał i załapał odpowiednią częstotliwość. Widząc, że długo nie wytrzyma, że już była w takim stanie, że zdobycie od niej tego, co chciałem, będzie łatwiejsze, postanowiłem uchylić nieco rąbka tajemnicy. Pewnie i tak tego nie zapamięta.
- Trzymam się z twoim bratem, zapomniałaś? - przypomniałem jej. - Poza tym, znam te okolice. Nokturn, Pokątna... nie jest to trudne jak się żyje tutaj tyle czasu.
Nie dodałem tego, że nie miałem do kogo innego się zwrócić, gdzie się podziać. Moje mieszkanie było ostatnio przytłaczająco puste i chyba żadna ilość kugucharów, sów, nieśmiałków czy szpiczaków by tego nie zmieniła. Patrzyłem prosto w jej oczy, przekonywująco. Były jak jego, zupełnie jakbym...
Zacisnąłem nerwowo szczęki. Więcej alkoholu. Potrzebowałem. Na teraz. Poleciał Jon English - Get Your Love Right. Cóż za naiwna nota! Kiwałem się do niej krótko z nieco zmrużonymi oczami.
- Opowiedz o rodzinie. Kim są, jacy są, jak to u was wygląda - zacząłem po chwili, nucąc pod nosem melodię granej piosenki. Zupełnie zapomniałem, że był gdzieś tam jej dzieciak. Zerknąłem na nią z powrotem. - Zasłużyłem na to by wiedzieć, czyż nie?
Wpatrywałem się w nią wyczekująco.

Wynik d100: 93

(potrzeba 2 rzutów z środkowego pułapu lub z 1 z tego najniższego)

Udusiłaby go gołymi rękami, gdyby wiedziała, że doszukiwał się w niej tej drugiej połowy, którą nie mogła się stać, nie chciała, a jednocześnie tak bardzo potrzebowała. Kolejny raz przegrywała z doskonalszą częścią siebie, więc dobrze, że o tym nie wiedziała. Mogła przeżyć, że w swoich oczach niestety nie miała cech brata. Natomiast świadomość, iż ktoś z zewnątrz podzielał żal z powodu tej obserwacji, byłaby tylko najgorszym potwierdzeniem zbyteczności jej jestestwa. Mało pożądana rzecz, kiedy nawiązali już nić porozumienia, a przynajmniej akceptacji wzajemnej obecności. W końcu nie wyleciał z tego mieszkania, miał całą czaszkę (względnie) i jakoś rozmawiali. Szkoda byłoby zamienić to wszystko w koszmar. Może z tego powodu unikali się już w Hogwarcie. Tak było bezpieczniej dla każdego w ich otoczeniu - łącznie dwóch niezgodnych światów nie mogłoby się zakończyć szczęśliwie, więc rezygnacja z interakcji pomiędzy nimi dawała nadzieję na spokój. Nikt nie musiał wychodzić rozczarowany ze spotkania z drugą stroną.
Teraz zaś zmazywali granicę, która chroniła ich od niebezpiecznej strefy.
Potrafiła się zaśmiać z jego odpowiedzi, jakby była dobrym żartem. Gdyby nie była sobą może dałoby się to odebrać jako znak począku świetnej znajomości! Szkoda, że z nią takie założenia są po prostu bezsensowne. Szczególnie, kiedy była już tak naprawdę pijana lub o krok od tego - na jedno wychodziło, kiedy jej towarzysz trzymał się jakoś.
- A moje "chcenie" cokolwiek by zmieniało? - Nie miała informacji, więc mogła tylko kontynuować to, co zaczęła. Dla gry wiele byłaby w stanie zrobić, a na razie nie wiedziała, jaką taktykę przyjąć, aby jednak udało się go złamać. Chyba wyłącznie niezadowolenie z faktu, iż dalej się trzymał zbyt dobrze, zmusiło ją do ruszenia się w kierunku innej szuflady, gdzie znaleźć można było jeszcze jedną butelkę alkoholu. Bardziej oficjalnego, ale kogo to obchodziło. Czymkolwiek był trunek - na pewno nie był tani i ktoś wysłał go z okazji jakiejś uroczystości. Nie wiedziała ani kto ani dlaczego, a i dla nich chyba nie miało to żadnego znaczenia, kiedy to ledwo ruszyła się po to, a wróciła cudem nie tłucząc butelki.
- Greybackowie są nikim. Nie powinieneś o tym zapomnieć - Nie wiedziała, czy zasłużył, ale czuła potrzebę powiedzenie mu tego, co wylewało się z jej duszy - tym zimnym tonem, którym już go uraczyła, ale teraz nie był on wycelowany w niego, ale w zbiorowość, która powinna być tak bliska jej sercu, a tak mocno ją odrzucała sama myśl o byciu jej częścią. Cała złość, którą żywiła może szybko wypłnąć, bo pozostawało coraz mniej hamulców. Granica już prawie nie istniała.
- Moja rodzina to mój syn i mą... - To było to. Struna, której się nie ciągnie. Nie chciała iść w tamtą stronę.
- Co chciałbyś wiedzieć o Greybackach? Byli nikimi i tak już zostanie. Wydanie mnie za Notta było chyba ich jedynym większym sukcesem. Mieliśmy w domu takiego jednego, co robił z nas obiekty swojego treningu - żadnych ograniczeń. Poza tym wszyscy zajmują się czymś, czym nie powinni albo mają na sumieniu coś złego. Wygląda to tak, że niesiemy tylko nieszczęście. I gdybym nigdy tu nie wróciła to może by mnie już nie dosięgło, ale byłam na tyle głupia, aby to zrobić i możesz zobaczyć, jak to się dla mnie skończyło. Ramsey może przynieść ci tylko cierpienie, jak każdy inny Greyback, ale to już to wiesz skoro się z nim trzymasz, prawda - Ton stał się pusty, a ona otworzyła nową butelkę i się z niej napiła. A w tle leciała muzyka, jakby wcale właśnie nie zamordowała klimatu ich rozmowy.

Wynik d6: 4

Tu nie było wygranych, nie w takim zakresie w jakim można by tego oczekiwać. Nie czułem się zwycięzcą i po tym, co usłyszałem ostatnio, uznawałem, że z Ramseyem było podobnie. Jego brak w moim pobliżu był odczuwalny, wręcz mnie rwało od tego w żołądku, bo po takim czasie po skończeniu Hogwartu, po etapie, kiedy skupialiśmy się na tym by rozwijać swoje umiejętności w nowych warunkach życia, powrót z domieszką czegoś nieznanego, zakończył się czymś, czego nie umiałem porządniej rozgryźć. Zrozumiałaby o co mi chodzi? Podzieliłaby moje rozterki, to uczucie nieprzyjemnej bezradności? Rozmowa z kuzynem uświadczyła mnie w tym jak daleko to zabrnęło. Zupełnie jakbym znalazł się w siedlisku akromantul.
Kochasz?
Niebezpieczna strefa już dawno została przekroczona, choć mogła nie zdawać sobie sprawy z tego. Zapewne, gdyby zdawała, nie wpuściłaby mnie tak chętnie. Przynajmniej postępy były zauważalne, to dobrze wróżyło na przyszłość. Pamiętając tamte słowa z zagajnika, tym bardziej chciałem, żeby było między mną a Rylee w porządku. Sam się roześmiałem, wręcz pijacko, łapiąc konkretną czkawkę. Tak mnie zaskoczyła!
- Taka jesteś zadziorna? No dobrze - wymamrotałem, chwytając łapczywie powietrze i podskakując w miejscu od tej drobnej nieprzyjemności. Złamanie mnie mogło przybrać kilka poziomów, to było trochę jak z tymi klątwami czy pułapkami u Gringotta. Należało być przygotowanym na wszystko, włącznie z tym, że jak poruszyło się jeden element, reszta ruszała do ataku. Electric Light Orchestra - Confusion. Alkohol się najwyraźniej znalazł, a ja w tym czasie, klepałem się po plecach by jak najszybciej pozbyć się czkawki. Przesunąłem palcami po zmęczonej twarzy, czekając aż organizm odpuści. Zdążyła wrócić. Pojawiły się też pierwsze słowa. Zapomnieć? Nie, nie.
- Umowa to umowa - przypomniałem jej, bo pijana czy nie, trzeba było przestrzegać tych reguł. Wychodził ze mnie prawdziwy goblin. The Cars - Let's Go rozbrzmiało płynnie, o czym dał wcześniej znać prowadzący audycję. Potem już milczałem, patrząc na nią oczekująco i przejmując od niej butelkę. Łyk za łyk, słowo za słowo. Nott? Ktoś powiązany z Ministrem Magii? Wyleciało mi to kompletnie z głowy, co tylko lepiej obrazowało jak niewiele wiedziałem o niej i o innych bliskich Ramseya. Jaki trening? Jakie obiekty? W głowie nieco mi szumiało, a ja starałem ze sobą połączyć poszczególne elementy.
Ramsey może przynieść ci tylko cierpienie, jak każdy...
Ścierpła mi skóra na karku, nieco się spiąłem, spojrzałem na nią ze zmrużonymi szarymi oczami. Nie mogłem się powstrzymać ani tego zatrzymać. Słowa poszły, zanim zdążyłem nad nimi zapanować.
- Ramsey to najlepsze, co mnie w życiu spotkało - stwierdziłem pewnie, niemalże gniewnie. Sfrustrowałem się. Przejechałem dłonią po karku, patrząc gdzieś w stronę okna. Robert John - Sad Eyes. - I zależy mu na tobie, na Salazara, czy ty w ogóle go znasz? Czy wiesz, co lubi robić? Czym się zajmuje, gdy jest przygnębiony? Jaki jest jego ulubiony kolor? Czy masz w ogóle jakiekolwiek pozytywne skojarzenia z nim?
Szumiało mi w głowie, słowa wyrwały się znienacka, zdradziecko, był to istny potok. Oddech przyspieszył, wziąłem od niej butelkę. Upiłem sporego łyka, zacisnąłem drugą dłoń na kocu, próbując się powstrzymać. Nie powinienem. Szlag. Nie powinienem. Ale wciąż w głowie tkwiły mi te jej słowa, ten żal. W tym mój własny i wszystko to, co spowodowało, że się tutaj pojawiłem.
- Może nie powinienem w ogóle pytać. Może ty sama nic o nim nie wiesz - stwierdziłem wreszcie, nie mogąc się nagle w tej przestrzeni odnaleźć. Ale czułem pulsowanie, gorycz, żal. Chyba nic nie potrafiło tego od tak ukoić. - Zawsze się dla was poświęcał. Leciał za każdym pieprzonym razem, gdy tylko dostał sowę. Bo rodzeństwo go potrzebuje. Bo któreś z was ma problem. Nie patrzył na siebie. Więc chciałem zrozumieć, co takiego w was jest, że tak się stara. Kocha. A ty mówisz mi tylko o jakimś nieszczęściu, cierpieniu. Wiesz co ci powiem? Pierdolenie. Bo to JA go zraniłem. Rozumiesz? On przyszedł do mnie, potrzebował mnie, a ja...
Zacisnąłem zęby, szarpiąc się krótko za włosy, przymykając powieki i na oślep, przy okazji nieco rozlewając, wziąłem większy łyk tego droższego trunku. Wszystko było mi jedno.
- A teraz specjalnie dla was, jeden z największych klasyków Tammy Wynette. Dokładnie tak, już teraz użyjcie Accio by przywołać chusteczki bo przy Stand By Your Man trudno będzie powstrzymać wzruszenie.
- A ja myślałem o sobie. Jest mi wstyd, rozumiesz? Jest mi zwyczajnie wstyd by się pokazać. I jestem tchórzem. Pieprzonym tchórzem. Dlatego nie mogłem tam pójść.
Teraz wiedziała już wszystko, choć pewnie nic z tego nie zapamięta. Tak było nawet lepiej, za dużo sobie pozwoliłem, wyrzucają z siebie te frustracje. W Hogwarcie uczyli tylu rzeczy, związanych z magią, roślinami, stworzeniami i z innymi zagadnieniami, a ja nadal nie wiedziałem jak to wykorzystać w obecnej sytuacji, w jakiej się znalazłem.

Wynik d100: 60

Wynik d100: 17

Rylee nie czuła, żeby to do końca była umowa. Gdyby takową spisali to zastrzegłaby kilka rzeczy, przede wszystkim to, że właśnie o rodzinie rozmawiać nie powinni. Mury upadły, granice przestały istnieć i teraz pozostało im tylko turlać się w niezrozumieniu i chaosie, który rozpętali. Spodziewała się kompletnego braku chęci z jego strony do zrozumienia tego, co powiedziała - był przyjacielem jej brata, czego innego miałaby oczekiwać, skoro był jeszcze na etapie oglądania własnego upadku - natomiast czuła chorą satysfakcję z tej reakcji. Tak bardzo chciała go złamać, a wyszło to kompletnie przypadkiem! Siedziała więc pod kocem, a on mówił i mówił, chyba naprawdę wierzył w swojej słowa. Może gdyby miała nieco więcej cech swojego bliźniaka to nie kontynuowałaby tego. Normalny człowiek zaoferowałby jakieś ludzkie odruchy. Nie posiadała ich zbyt wiele, więc na ten moment zaczęły w niej zbierać emocje i to nimi się przejęła. Była wewnętrznie zajęta sobą, że w ogóle obchodziły ją słowa wychodzące z jego ust.
A pozwoliła im płynąć. Unosił się, chłopczyk za ścianą łatwo mógłby się zaraz obudzić. Jednak pozwoliła mu na to, bo wiele mówiło o nim. Był w tym magicznym miejscu, z którego uciekła. Prawie było jej go szkoda. Prawie, bo i nie mogła pojąć, że dał się wciągnąć w to wszystko. W opowieść o przeklętych Greybackach, w historię, która powinna zostać zapomniana, aby nikogo już nie niszczyła. Miała wrażenie, że stał się tym samym straceńcem, co oni wszyscy. Mówił, mówił, a ona wstała, zbierając się jakoś w sobie, aby nie wywrócić się na trasie, tak aby wreszcie stanąć na przeciwko niego. Skoro mieli sobie tyle do powiedzenia to powinni zrobić to prosto w oczy. Nie czuła nacechowania jego wypowiedzi. Nie w taki sposób, jakby mógł przypuszczać. Nic nie było jasne dla niej w jego słowach. Ale nie musiało.
Wystarczyło jej, że on był złamany i to na długo przed tym, jak się pojawił w jej mieszkaniu. Radość z wykonanej misji szybko jednak ulatywała z każdym jego zdaniem.
- Nigdy nie insynuuj, że nie kocham swojego brata, bo nie dożyjesz następnego dnia, a twoja krew posłużyły za farbę do kolejnych obrazów. - Nie chciała tego powiedzieć. Nie powinna nawet, przecież ciężar rozmowy przeniósł się na inne rejony. Mogła skupić na tym, co zrobił, dlaczego, ale nie - obchodziło ją tylko to, co dotyczyło jej samej. Reszta nie miała już większego znaczenia. Szkoda, że czuła, że nie powinna tego wszystkiego mówić. Takie słowa nie były przeznaczone nawet dla przyjaciół, a Abel był nieznajomym, który wypijał jej zapasy alkoholu i niczym więcej.
Nagle wkroczył w miejsce, w którym sama nie chciała być.
- Nie mam zamiaru wypłakiwać się rozumiesz. Nie będę mówiła, jak mi przykro, że nie wiem nic o obecnym życiu Ramsey'go. Nie jest mi przykro i tego nie żałuję, bo w tej rodzinie krzywdzisz albo jesteś krzywdzony. To, że on zechciał zostać mesjaszem i składać nic nie warte resztki - jego sprawa. Ale nie rób z niego męczennika - Nie mogła słuchać, jak przedstawia go w roli odkupiciela. Znowu idealny Ramsey zdobywa świat i uznanie! Znowu ktoś próbuje udowodnić, że to on jest lepszy.
- Nigdy nie prosiłam o to, żeby mnie ratował. Gdyby nie zrobił tego za pierwszym razem to przynajmniej nie dożyłabym dnia, w którym ta przeklęta rodzina zapracowała na śmierć mojego męża. Nigdy nie patrzyłabym w najpiękniejsze oczy na świecie tylko po to, by schować je w piachu, a następnie być prześladowaną przez te same oczy u mojego syna. Nic z tego by się nie wydarzyło, gdyby dał mi w spokoju umrzeć, rozumiesz! - To był już niemal krzyk. Trudno jednak było powstrzymać to wszystko. Jej rzeczywistość zaczynała płonąć, bo wiedziała, że w jego słowach jest sporo prawdy - nie chciała ratować swojej relacji z bliźniakiem, bo tak było bezpieczniej. Czuła się szczęśliwa będąc odgrodzona od wszystkich problemów rodziny, która według niej zniszczyła wszystko.
- Był moim najlepszym przyjacielem, a zamiast być przy mnie ciągle patrzył oceniając. Bo Ramsey wie lepiej. Ramsey jest wzorem wszelki cnót. Ramsey nie daje się ponieść emocjom - Miała dosyć tego obrazka w swojej głowie. Sporzenia, które wyrażało współczucie, troskę. Myśli, że w jego głowie ona jest tylko "do ratowania", a nie towarzyszenia, jak równy człowiek.
- Zapamiętaj sobie, że twój bożek w jego postaci ucieknie w pierwszej chwili, kiedy się otworzy. I zostawi Cię z niczym więcej, jak tęsknotą. Da ci wszystko, żebyś poczuł się bezpiecznie, a potem zniknie, kiedy będzie musiał pokazać Ci to wszystko, co niesie - Czuła się zostawiona. Nie ona jego a on ją, w sensie emocjonalnym i psychicznym, opuścił. To miało miejsce w jej rzeczywistości. Nigdy nie była częścią jego świata, a jedynie obowiązkiem, odpowiedzialnością, którą wpisać musiał do listy zadań.
Nawet nie zauważyła, kiedy stanęła zbyt blisko, musząc spoglądać w górę ze względu na różnicę wzrostu między nimi. Pierwszy raz, w tej piżamie i w jego obecności, poczuła się niekomfortowo.
- Wiesz coś o tym. Bo gdybyś naprawdę ufał, że Ramsey jest tak wspaniałym człowiekiem jakim go mienisz to teraz z nim byś rozmawiał. Bo wiedziałbyś, że nie odrzuci Cię. Ale tutaj nie chodzi o odrzucenie. Ty wiesz, że wszystko jest Twoją winą. Bo przy Ramsey'm każdy czuje, że został zatrudniony do tego, aby zapracować sobie na jego miłość. Zasłużyć na niego. I wiesz co, jeśli chcesz - pracuj na to. Ale nie oczekuj, że wszyscy będą to robili. Nie wiesz, co się działo za ścianiami, kiedy wracaliśmy do domu. Nie wiesz nic o tym, co przeżyłam, więc zamknij się, pij i słuchaj muzyki - Mówiąc to, tak nieswojo blisko niego, zaczęła płakać. Największy koszmar, jaki mógł właśnie się wydarzył. Może nie zapamięta wszystkiego, ale to z pewnością zostanie z nią. Miała ochotę zamordować go zanim wyjdzie z tego mieszkania i opowie o tym, jak widział jej łzy. Niech to jeszcze będzie Ramsey! Tak, cudowny plan. Niech pochwali się, jak wydobył z niej to wszystko, o czym nie miała zamiaru rozmawiać.
I ta piosenka! Tak, w tej piosence upatrzyła sobie zmianę klimatu. Nie chciała już z nim rozmawiać, nie chciała czuć tego wszystkiego. Przecierała oczy, nie mogąc zatrzymać łez, a kiedy wreszcie jakoś jej się udało, złapała butelkę, którą miał w rękach, napiła się zdecydowanie zbyt wiele i po prostu zaczęła...
- Stand by your man
And show the world you love him
Keep givin' all the love you can
Stand by your man
Stand by your man* - Nawet pijana i kręcąca się z melodią na ustach dookoła Abla brzmiała dobrze, i skakałaby tak dalej, jak szalona, gdyby nie fakt, że dotarło coś do niej.
On zranił Ramsey'go. Czy to oznaczało...
Nie miała jednak czasu na analizy, ponieważ wpadła na swojego towarzysza, upuściła butelkę, która roztrzaskała się na podłodze, a ona ciągnąc go za sobą, wylądowała na ziemi, słysząc jak za ścianą zaczął rozlegać się płacz jej syna.


* Przewaga: Głos jak marzenie

Wynik d6: 1

Potrzebowałem go w sposób rozpaczliwy, na teraz, jak coś, co zostało mi odebrane siłą. Każda chwila, szept wydobywający się z poranionych ust, palce poplamione eliksirami, dotykające ramienia. Był tym, co nieuniknione. Jak zapowiedź jesieni do której przecież było dużo czasu. Przekrzywiona głowa, nikły uśmiech. Ramię w ramię.
Abel, co chcesz robić?
Oderwanie się od kociołka, przemieszczenie od jednej ściany mieszkania Rylee do drugiej.
Wszystko dobrze? Nic ci nie jest?
Zmartwienie malujące się na udręczonej twarzy, pogłębienie zmarszczek, które wciągały. Chciałem krzyczeć, chciałem coś zniszczyć. Gdzie był? Dlaczego nie tutaj? Serce biło gwałtownie, uderzenia następowały szybciej niż szalejący smoczy ogon, próbujący dosięgnąć celu. Czy miałem szansę na to, żeby poznać jeszcze więcej o nim? W informacjach o jego rodzinie, zachowanych fotografiach? Czułem się skołatany, traciłem swoje blokady, Protego nie mogło zadziałać. Obezwładniające uczucie postępowało.
Nie mogę ci dać niczego więcej.
Dziecko przestało mieć znaczenie, sam patrzyłem w środek siebie, swoje opuszczenie. Trafiało to we mnie z dwojoną siłą. Przez alkohol, poprzednie doświadczenia, siłę własnego przywiązania na które nie umiałem być obojętny. Oddychałem ciężej, mając wrażenie, że jak tak dalej pójdzie to zwariuję. Oszaleję i rozniosę wszystko w drobny mak. Poruszałem się w sposób nieprzemyślany za niezrealizowaną potrzebą, niedościgniętym marzeniem.
- Mówisz to tak, jakbyś sądziła, że się przestraszę - rzuciłem gorzko, patrząc na nią ze stalowym spojrzeniem szarych oczu. - W takim razie ta twoja miłość jest toksyczna.
Oceniłem, wyrwałem się z niewidzialnych więzów neutralności, której miałem się trzymać. Nic nie było już takie jak przed chwilą. Poruszałem się jak w amoku, tak jak już bywało, gdy przestawałem mieć kontrolę. To nie miało znaczenia, co powinienem robić a czego nie. Nie było nade mną nikogo, kto mógłby mnie powstrzymać. W tym ja sam. Atak czy obrona? Czy byłem w stanie tego słuchać dłużej?
- Mesjaszem? - spojrzałem na nią niedowierzająco, a czerwień pokryła policzki. - Albo masz jakieś problemy natury psychicznej, albo wypiłaś stanowczo za dużo. Jedynie, czego chciał to wam pomóc. Zwłaszcza tobie, kosztem siebie.
Skrzywiłem się odrobinę, jakby z odrazą, która nagle zaczęła palić mój przełyk. Przynajmniej z jednym mogłem się zgodzić. Ta rodzina zdawała się być krzywdząca, spojrzałem na nią tak, jakby właśnie urwała się z Azkabanu.
- Jesteś zwyczajnie zazdrosna - kolejne słowa poszły szybciej, chcąc po prostu ją ukąsić. Dotknąć w taki sposób, byleby tylko zabolało. Zupełnie, jakby to była jej wina. Nie mogłem znieść i jej i siebie.
Nic z tego by się nie wydarzyło, gdyby dał mi w spokoju umrzeć, rozumiesz!
- Gdybyś chciała naprawdę umrzeć to już byś to zrobiła. Zawsze są inne sposoby i okazje - zauważyłem z odrobinę napiętą struną, ale nieco się uspokoiłem. Przymknąłem oczy. - A gdybyś to zrobiła, świadczyłoby to tylko jak bardzo byłaś zapatrzona w siebie. I na zawsze przypieczętowałabyś los swojego dziecka jak wieszczka, rzucająca swoją przepowiednię niczym smocze łajno. Powiedz mi... podobałby ci się taki scenariusz? Albo ty, powracająca jako duch, bo w momencie śmierci, dotarłoby do ciebie jak wielki syf za sobą zostawiasz.
Jeszcze trochę i bym się roześmiał, wręcz niedowierzająco, nieludzko. Patetycznie, zupełnie jak cały ja.
- No powiedz mi, Rylee, podobałby ci się ten scenariusz? - na chwilę moje słowa wymieszały się z tymi z radia. Napięcie potrzebowało ujścia, tak jak i frustracja, swędząca paskudnie jak pot, który za mocno przylegał do skóry.
- Ramsey jest wrażliwym, patrzącym na dobro innych czarodziejem, który też ma swoje demony, ale to że tego nie widzisz, nie oznacza, że tak nie jest, ty głupia, zaślepiona pizdo - warknąłem, bo już nie mogłem tego znieść. Oddychałem szybciej, zacisnąłem palce na skroniach, próbując się uspokoić. Przyspieszone tempo, drażniące wyrazy, wymykające mi się podstępnie z ust. Byłem obecnie za dumny by ją przeprosić. Potrzebowałem czegoś. Natychmiast.
Nie umiałem zapanować nad sobą, a co dopiero nad nią i tym jak się czuła. Możliwe, że mieliśmy, ze sobą więcej wspólnego niż dało się to początkowo wyłapać, ale nie chciałem tego rozważać. Nie było na to czasu, a alkohol tym razem i w zwiększonej ilości wywołał reakcję, której nijak nie dało się przewidzieć. Nie chciałem na nią patrzeć. Nie potrafiłbym znieść jej oczu, takich samych, tak samo porażających jak jego. Zupełnie jakby to on tam był, to jego raniłem słowami i swoją postawą gnojka. Nie, nie nie. Jeszcze słowa, wkręcały się w głowę, wchodziły tam, gdzie miały.
- No co przeżyłaś, co, Rylee? Wielkie rozczarowanie sobą? Swoim życiem? - rzuciłem, niemalże drżąco, bliski dotknięcia absurdu, śmiechu, kwitnącego pod piersią. Atak cierni. Ponownie temat miłości i postępująca gorycz. Zapach mydła. Nie byłem w stanie przynieść jej ulgi, pocieszyć, zrobić tego, czego mogła potencjalnie oczekiwać. Stałem, patrząc jak łzy ciekną po jej policzkach. Na chwilę stanęło mi serce, gdy przez głowę znowu przyszła mi zlepka, nakładające się obrazy. Musiałem sam siebie przekonać, że miałem do czynienia z wymysłem własnej wyobraźni.
Zesztywniały mi ramiona, ale zignorowałem niewidzialny ciężar, o ironio, nie czując poczucia winy. Jakby to mnie nie ruszało. Powinno. Powinienem coś czuć, lecz tylko słowa piosenki zdawały się mieć znaczenie w tym bałaganie.
Ciężkie, zaciskające się wokół szyi jak diabelskie sidła. Zamknąłem oczy, wyobrażając sobie to, co było dla mnie niedostępne.
- Give him two arms to cling to
And somethin' warm to come to
When nights are cold and lonely - dodałem, choć mój śpiew przypominał raczej skrzypienie nieoliwionych drzwi na Nokturnie. Upadek, w którym rozumiałem, że nie było dla mnie nadziei. Przepadłem, a odczuwana żałość odbierała mi oddech. Nie zareagowałem więc na to ciągnięcie. Na hałas i płacz. Widmo zaciskało niewidzialne palce na mojej krtani. Przypominało to moment spotkania z poltergeistem w jej salonie tatuażu, które miało miejsce jakiś czas temu.
Wydostałem się spod jej dłoni, która nie potrafiła zastąpić mi tej, której potrzebowałem. Natychmiast
- Pójdę już - stwierdziłem, nie czekając na odpowiedź, na to, że naga stopa zapoznała się z rozbitym szkłem i zostawiałem krwawe ślady. - Nie pij więcej.
Zaklęciami w obecnym stanie wolałem się nie posługiwać, zwłaszcza, że czułem, że to mogłoby skończyć się tragicznie. Nie przeprosiłem do tej pory, pewnie i tak ani ona, ani ja, nie będziemy niczego pamiętali. Będzie to czymś, co równie dobrze mogłoby być skutkiem ubocznym spożycia przedawnionego eliksiru.
Koszulka została, buty i skarpetki ubrałem pospiesznie, po drodze się wywalając. Udało mi się też usunąć trochę szkła, ale nie wszystko. Później zajmę się resztą. Opuściłem pospiesznie mieszkanie i budynek.
Nie mogłem przecież pozwolić, żeby ujrzała moje zwilgotniałe oczy.

z/t