Wynajmowane mieszkanie

Wynajmowane mieszkanie

Niewielkie lokum, obecnie zamieszkane przez Abla Attawaya. Posiada małą kuchnię i nieco większą łazienkę, a także duże pomieszczenie będące salonem i sypialnią w jednym. Duże okna dają dobry widok na plac z fontanną. Pomimo ubogich możliwości, obecny właściciel udekorował ściany różnymi elementami, między innymi plakatami drużyn quidditcha czy pamiątkami ze swoich podróży. W mieszkaniu poukrywane są różne skrytki z bibelotami rodzinnymi, zdjęciami, zebranymi unikatowymi monetami, biletami z różnych wydarzeń magicznych, czy pozostałościami po czasach szkolnych. W jednej ze ścian ukryta została szafa z ubraniami i zwyczajnym lustrem, które po każdym stłuczeniu samo się odnawia, przy czym po akcji tego typu, najemca otrzymuje informacje o pieniężnej karze.

28 czerwca 1980 r.

Leżałem większość dnia, nie mogąc znaleźć dla siebie odpowiedniego ujścia od czasu Stonehenge. Minął tydzień odkąd ostatni raz widziałem się z Ramseyem i nadal nie wiedziałem, czy zrobiłem coś nie tak, czy może powinienem zapomnieć. Bo on wyglądał tak, jakby miał zapomnieć. O każdym słowie, nadprogramowym dotyku, moich ustach. Powinienem wrócić do rzeczywistości, uwolnić się od tego rozkojarzenia? Liczyłem promienie leniwie wpadające przez otwarte okno, słyszałem głośne rozmowy moich sąsiadów i narzekanie kobiety, która bez użycia magii musiała rozwieszać pranie, bo nie mogła znaleźć swojej różdżki. Były i komentarze odnośnie informacji podawanych ostatnio przez Proroka, a także i audycje głośno puszczane z radia.
* A teraz przechodzimy do rozmowy z naszym gościem, z Ministrem Magii, Edrydem Nottem. Jak Pana samopoczucie, Ministrze?
* Znakomicie, dziękuję, że pan pyta. Pomimo zmęczenia, jestem zadowolony na tak liczny odzew w sprawie ostatnich uchwał. Czuję, że idziemy w dobrą stronę.
* Właśnie, w związku z uchwałami...
Więcej nie usłyszałem, bo za pomocą różdżki zamknąłem okno, ciężko wzdychając. Nie miałem głowy do polityki, zwłaszcza ostatnimi czasy. Przejechałem dłonią po nastroszonych włosach i nastawiłem jednym machnięciem wodę na kawę. Nie posiadałem eliksirów, a bezsenność dokuczała jeszcze bardziej niż wcześniej. Ale to była moja wina. To ja doprowadziłem do tego, do...
Zacisnąłem dłoń w pięść, wzrok skierowałem w stronę plakatu jednej z drużyn - Nietoperzom z Ballycastle. Poruszające się stworzenia z krwawymi napisami, które co chwilę zmieniały swoją treść, uspokajały, odrywały choćby i na chwilę uwagę od innych rzeczy. Zanim zdążyłem wyłączyć gwiżdżący czajnik, rozległo się donośne pukanie do drzwi.
- Już idę! - zawołałem, stawiając, że to najpewniej jacyś nawiedzeni czarodzieje, którzy będą chcieli mi wcisnąć swoją ofertę nawrócenia. Podszedłem do drzwi, będąc w samej wyblakłej niebieskiej podkoszulce, bokserkach w kafle, na bosaka. W uchu miałem zamiast kła, kółko dla odmiany. Srebrne.
- Od razu powiem, że nie potrzebuję żadnej magicznej mod... - ...litwy. Kiedy szare oczy zarejestrowały, że stoi przede mną mój przyjaciel, zamilkłem, nie wiedząc, co powiedzieć. Co zrobić z rękoma. Odchrząknąłem i podrapałem się po karku. Nie spodziewałem się go tutaj kompletnie. Nie w najbliższym czasie. - Cześć. Wejdziesz?
Nie byłem w stanie dokładnie przyjrzeć się jego twarzy.

Egzemplarz Proroka Codziennego, który wylądował na jego biurku, nie przykuł od razu jego zainteresowania. Skoncentrowany na bulgoczącej zawartości kotła, skonsultował wzrok ze stroną tytułową godzinę później i to był błąd, który zaważył na jego koncentracji. Artykuł, który tak bardzo podniósł mu ciśnienie, zamieszczony na pierwszej stronie, przeczytał od deski do deski kilkukrotnie, w końcu recytując losowe fragmenty w myślach. Nie wiedział, jak się do tego ustosunkować. Zapominał nawet, jak łapie się oddech. Zamknął pracownice na cztery spusty, zaprzestając jakiekolwiek prac i, pogrążony w rozmyślaniach, wyłączając umilające mu czas radio, pogrążył się w kłębiących się w głowie myślach, wbijając pusty wzrok w regał uginający się pod ciężarem butelek i słoików.
Sprawa, która dotychczas spędzała mu sen z powiek, ta dotycząca wydarzeń pomiędzy nim a Ablem, straciła swój priorytet, a nawet wcześniejszy wydźwięk. Z tego wszystko zapomniał skonsultować gardła z naparem z mięty. Nie wiedział, ile tak trwał w jednej pozycji, ale miał wrażenie, że upłynęła cała wieczność. Duchota zwykle unosząca się w tym pomieszczeniu zależała. I pierwszy raz od dawno poczuł chłód. Drżąc - ni to z emocji, ni z zimna - zasnął na długie godziny i nawet energiczny łomot w drzwi nie wzbudził go z tego marazmu.
Nieświadomy tego, co działo się w jego najbliższym otoczeniu, otrząsnął się z zamroczenia po kilku godzinach, uświadamiając sobie, że minął jeden dzień. Poruszył skostniałymi palcami, próbując przywrócić w nich krążenie. Od niewygodnej pozycji, którą przybrał - nie wiedział, kiedy przemieścił się na niewygodną kozetkę - bolały go mięśnie w całym ciele. W drgawkach, usiadł ostrożnie na pryczy, rozglądając się na wpół przytomnym spojrzeniem po wnętrzu powieszenia. Po upływie kolejnych minut podjął decyzje. Wstając, chwiejnym krokiem podszedł do biurka. Jednym łykiem wlał sobie do gardła lek na chorobę rodową, a potem opuścił bezpieczne mury miejsca, w którym spędzał niemal całą dobę, nie licząc kilku godzin snu w mieszkaniu.
Zmrużył oczy, kiedy promienie słońca zajrzały mu do oczu, ale nie wycofał się w głąb mroku. Ciało prowadziło sama, a on całkowicie poddał się jego woli, aż w końcu znalazł się na znajomej klatce schodowej, choć wspomnienia były zamglone, jakby pozbawione konkretnych treści. Był tylko ten artykuł. Czarne słowa na białych stronach gazety. I echo kroków, kiedy wspiął się po schodach. Konfrontując knykcie z drzwiami, nadal był półprzytomny, ale też zdenerwowany. Blady, spocony, wczorajszy. Jakby dopiero co wymknął się ze szponów imprezy. Jak nie on. Skulił się w sobie, słysząc znajomy tembr głosu. Zadrżał, oddychając ciężej niż przed chwilą.
- Wybacz, że tak bez zapowiedzi, ale... - urwał w połowie zdania, mając wyraźny problem z wysławieniem się; przez chwile nie wiedział, jak używać strun głosowych. Jego niespokojny wzrok z zrobił rundkę po twarzy Abla, ale nie zatrzymał się na żadnym konkretnym punkcie. Obiektem jego obserwacji stał się kawałek ściany nad ramieniem przyjaciela.  – Mogę wejść? - spytał niepewnie. – Bo widzisz, to nie rozmowa przez próg, ja... - zamilkł, zaciskając zęby na dolnej wardze. Czując rdzawy posmak krwi na języku, grdyka poruszyła się niespokojnie, gdy przełknął ślinę.

Proroka Codziennego czytałem z różną częstotliwością, a jeśli już to głównie nagłówki i rubrykę biznesową by być na bieżąco. W mojej pracy było to istotne. Kurs galeona? Doniesienia zza morza? Negocjacje związane z podatkami? Zakłady? Pracownicy banku musieli być na bieżąco. O napiętej sytuacji związanej z wampirami i wilkołakami było wiadomo od dawna, a podjęcie kroków przez Notta to była tylko kwestia czasu. To zawsze powtarzała mi babcia Thelma, gdy wpadałem do niej w odwiedziny. Była jedną z tych osób, które uważały, że wreszcie powinni zrobić z tym porządek. Naradzała się z centaurami i wiedźmami żyjącymi poza obrębem cywilizowanej magicznej Anglii. Znała też jak nikt stanowisko głównego trzonu rodziny Travers. Jeden z rodu został zresztą wspomniany - jego przypadek omawiano również w radiu z którego korzystałem najczęściej. To stanowiło moje główne źródło informacji. Nie było to tak istotne, nie kiedy nie umiałem się skupić. Nie umiałem normalnie spać. Myśleć. Jeść. Czarować. Opanowywała mnie dziwna nerwowość, a własny mózg sprawiał mi psikusy gorsze od Irytka. Wszystko zdawało się być takie nijakie, takie... nieważne.
Puk, puk, puk. Energiczne uderzenia, natarczywe, wręcz nerwowe. Nie od razu to zarejestrowałem. Tak jak i jego stan. Gdybym tylko wiedział. Gdybym zdawał sobie sprawę to...
- Zawsze jesteś u mnie mile widziany - dokończyłem za niego, wreszcie ośmielając się na niego spojrzeć dokładnie. Jego głos mnie zaniepokoił. To, co ujrzałem, dało mi kopa przypominającego ten, który otrzymałem po jednym z meczów z Gryffindorem. Nieoczekiwanie, bez jakiegokolwiek sygnału ostrzegawczego. Zamilkłem, sam ledwo trzymając się na nogach, ale z łatwością wepchnąłem wszystko, co miało związek ze mną w jak najciemniejszy kąt własnego jestestwa. Co ci jest? Chciałbym spytać, ale tego nie uczyniłem. Mogłem wiedzieć niewiele o tym, co w nim siedziało, ale znałem już na tyle jego spojrzenia by móc się do nich dostosować. Nie odpowiedziałem, przyglądałem się za to tej jego nerwowości. Słabości. To w jaki sposób się w sobie chował, zupełnie jakby był jakimś demimozem.
Nie mogę tak stać. Nie mogę.
Wykonałem jeden krok, przenosząc tymczasowo ciężar na lewą stronę. Złapałem go, przyciągnąłem do siebie i wycofałem się w głąb swojego mieszkania, zamykając za sobą drzwi.
- Musisz mi wybaczyć, Rams - powiedziałem chrapliwie, krótko, ale nie czułem się winny, mając go w ramionach w tym stanie. Sam drżałem jak on. - Musisz, bo niezależnie od tego, co chcesz mi powiedzieć, kiedy tak stoisz... w takim stanie...
Przymknąłem powieki, wzdychając ciężko, przyciskając go do siebie.
- Nie mogę przestać... - myśleć o tym, by mieć cię blisko. Dotykać cię jak najczęściej, jak najswobodniej.. - Być twoim przyjacielem.
Puściłem go w końcu by nie przeciągnąć struny, nie kreślić zbyt długo kształtu witek. Odwróciłem się do niego plecami.
- Właśnie miałem zrobić sobie kawy. Też chcesz? - starałem się brzmieć jak najbardziej spokojnie, neutralnie. Nie chciałem dostarczać mu niepotrzebnych zmartwień. - Powinienem też mieć jakąś herbatę, albo wywar od mojej babci. Jakiś rozgrzewający z owoców z jej ogródka. To jak?

Nie miał pojęcia, w jakich rejonach ugrzęzły myśli Abla. Ramsey tym razem nie skupiał się na jego wielobarwnej ekspresji, całkowicie oddany własnym myślom, które krążyły wokół tego, co stanowiło jednocześnie wyraz jego największej słabości - wilkołactwa, a raczej obowiazkowego rejestru sporządzonego przez Ministerstwo. Może jednak pojawienie się na progu tego mieszkania to był zły pomysł? Może, ale teraz, gdy jego knykcie skonfrontowały się z drzwiami i stanął w nich Attaway, jakiekolwiek dylematy moralne związane z jego decyzją nie miały racji bytu. Stało się. Zawędrował pod znajomy adres, by skonfrontować przyjaciela z prawdą, mimo iż podejrzewał, że Abel - w końcu znali się szmat czasu, przez siedem lat, dziesięć miesięcy w roku, mieszkali w jednym pokoju, korzystali z wspólnej łazienki i przebywali ze sobą na okręgu, dzień w dzień - od dawna wiedział o jego wynaturzeniu. Przed ujawnieniem prawdy, powinien o to zapytać wprost? Powiedzieć „Abel, ty pewnie wiesz, że jest wilkołakiem, co nie?”? Teraz, stając w nim twarzą w twarz, zapomniał języka w gębie. Słowa, które wcześniej kształtowały się w jego głowie, nie chciały przejść mu przez gardło, nic więc dziwnego, że – jak zwykle zresztą – Abel przejął inicjatywę.
-  Ja też, Abel - wyrzęził nieswojo, bez przekonania i na dodatek w całkowitej niemocy, nie spodziewając się, że Abel naruszy jego przestrzeń osobistą. Jego energiczna reakcja sprawiła, że jeszcze bardziej zapadł się w sobie - zgarbił plecy, instynktownie cofając się o krok, a potem znieruchomiał, niezdolny do odwzajemnienia tego bądź co bądź miłego gestu.
Po prostu stał jak kłoda, ze wzrokiem wbitym w przestrzeń przed sobą, wdychając do nozdrzy znajomą woń, chociaż ciało, pamiętając ten dotyk, zapach wyrywało się do okazania jakiekolwiek czułości, do których nie był teraz zdolny, co pogłębiło w Greybacku jedynie nienawiść i wstręt do samego siebie.
- Kawa, wystarczy kawa - zdecydował po chwili bez zastanowienia, szeptem, poniekąd wpadając mu w słowo. Potrzebował czegoś co postawi go na nogi, a kofeina czasem spełnia swoją funkcje, choć bywało, że dawała odwrotu efekt do planowanego. – Nie zajmę ci dużo czasu...
...bo pewnie za chwilę i tak mnie wyprosisz, drugi człon wypowiedzi ukształtował się w jego myślach, gdy  przeszedł za Ablem do niewielkiego pomieszczenia wyposażonego w aneks kuchenny. Jego spojrzenie nie zatrzymało się na żadnym elemencie wystroju, tym razem wykrzesał z siebie na tyle odwagi, by zerknąć prosto w twarz najemnicy.
- Czytałeś wczorajsze wydanie Proroka? - spytał, jak gdyby nic, do bólu neutralnie, bez żadnego zabarwienia emocjonalnego. Idealny wstęp do rozmowy. Właściwie prawie idealny, ignorując kilka sygnałów stanowiących dowód to, że Greyback nie radził sobie z emocjami. Świadczył o tym choćby spojrzenie, którym znowu uciekł w bok, wbijając je ostatecznie kąt pomieszczenia, czy wyraźnie drżące dłoni - od razu wsunął je do kieszeni. Dla niepoznaki usiadł przy stole, tym razem nie czekając na zaproszenie. Przebywając tutaj kilka tygodni, na czas kuracji, którą zaaplikował mu Abel, znał te mieszkanie od podszewki i czuł się w nim całkiem swobodnie, prawie jak u siebie w pracowni.

Nie był taki jak zawsze, zupełnie jak uwięziony w klatce przestraszony okaz. Oczy błądziły gdzieś tam, gdzie nie byłem w stanie go namierzyć. Dokąd się udał? Gdzie stawiał kolejne kroki? O co w tym chodziło? Mogłem w ogóle pytać? Nie pozwoliłbym mu czekać, nie teraz, nie bez znania kontekstu. Podejrzenia były niczym w stosunku do prawdy, wciąż wiszących między nami znaków zapytania. Teraz pojawiało się ich więcej i więcej, wypełniały między nami nieznośnie przestrzeń. Jego nerwowość stawała się moją nerwowością. Jego strach stawał się moim strachem. Błądziliśmy wokół siebie, zataczając coraz większe kręgi, nigdy w pełni nie dotykając żadnego z męczących nas problemów. Teraz przyszedł czas? Co chcesz mi właśnie powiedzieć? Nie słyszał mnie, oddzielał się, odchodził. Chciał odejść? Tym bardziej wydawał mi się kruchy, pomimo tego, że był ode mnie wyższy. W moich ramionach zdawał się niknąć, kurczyć. Mówił mi nie. Nie przedłużałem tej chwili niepotrzebnie, nie wiedząc, co mógłbym mu dać. Czy było cokolwiek takiego, co byłoby wystarczające. Czy czuł wstręt? Zażenowanie?
- Z mlekiem? Bo tak się składa, że mam. Kupiłem. Wczoraj. Wiesz w tym spożywczaku na Pokątnej - dodałem jeszcze, kierując swoje stopy w stronę części służącej mi za kuchnię. Powoli wyciągnąłem kubki, jeden ten z którego najczęściej pił. Był ozdobiony morskimi stworzeniami. Kojarzył się trochę z widokiem jaki mieliśmy w naszym dormitorium w Hogwarcie. Przełknąłem powoli ślinę, zaciskając nieco mocniej palce na powierzchni naczynia.
- Spieszysz się gdzieś? Coś pilnego? - zapytałem ostrożnie, nie do końca rozumiejąc, czego powinienem się spodziewać, jakiej odpowiedzi. Może musiał gdzieś wyjechać, po jakieś egzotyczne składniki? Czy to już panika? Głupieję? Przesadzam? Za pomocą różdżki rozlałem nam kawy do kubków i dodałem mleka sobie i jemu, jeśli chciał. Czułem jego spojrzenie, ale nie byłem w stanie na niego spojrzeć. Nie w tym stanie, gdy nie potrafiłem w pełni zapanować nad swoimi oczami i mimiką. Wszystko mogło mnie przed nim zdradzić. Pokazać mu słabość, niepotrzebne uczucia. Nie wiedziałem, co mam myśleć w obecnej sytuacji. Wczorajsze wydanie Proroka? Zmarszczyłem brwi, w głowie mając głównie informacje natury ekonomicznej, ale chyba sprawa podwyższenia cen angielskich bułeczek z mlecznym nadzieniem z Miodowego Królestwa w Niemczech nie była tym, o co pytał. I dlaczego przyszedł. Wreszcie na niego spojrzałem, gdy dotarło do mnie o co mogło mu chodzić.
- Trochę - przyznałem niekoniecznie zgodnie z prawdą, ale też nie kłamałem. Nie było z nim najlepiej. Przelewitowałem kubek tak by stanął dokładnie przed nim. Swój chwyciłem w dłonie i bez pośpiechu zająłem miejsce naprzeciwko niego. - Ramsey, cokolwiek to jest, to nie musisz mi mówić, jeśli nie chcesz, wiesz? Nie muszę wiedzieć.
Upiłem łyk kawy, nie spuszczając z oczu jego zmęczonej, rozkojarzonej twarzy. Całej blady. Zupełnie jakby miał zaraz zemdleć. Szturchnąłem go krótko swoją stopą.
- Pij, póki gorąca.

- Bez - powiedział niemal od razu, bo nad tym problem - na całe szczęście - nie musiał się pochylać. Nabiał konsumował w oszczędnych ilościach, a owe nie uwzględniały mleka w kawie.
Siadając przy stole, padło kolejne pytanie, ale nie udzielił mu jednoznacznej odpowiedzi, bo co miał mu powiedzieć? Ale nie, nigdzie się nie spieszył. Najprościej w świecie obawiał się jego reakcji. Obawiał się, że wyrzuci go za drzwi. I w zasadzie nie miał mu tego za złe. Spodziewał się takiego scenariusza, podchodząc po jego kamienice.
Zadrżał, gdy pojawiło się kolejne zapewnienie, zapewnienie, które prawie całkowicie ostudziło jego zapał. Może faktycznie powinien wycofać się jak zwykle, zbyć wszystko uśmiechem, sztuką robienia miny do złej gry, fałszywie zapewnić, że po głębszym zastanowieniu jego zdenerwowanie było wynikiem nic nieznaczącej błahostki, jednak jego umysł wyolbrzymił problem do rozmiaru muru chińskiego. Odchylił się delikatnie na krześle, przymykając powieki.
- Nie, Abel, za długo zwlekałem, a im dłużej zwlekam, tym jest gorzej - powiedział w końcu bez żadnych przydługich, nużących wstępów. Musiał wyłożyć kawę na ławę. Przedstawić sprawę taka, jaką była, inaczej nigdy nie uwolnij się spod jarzma podsuszających go wyrzutów sumienia, o stokroć gorszych od noża wycelowanego w krtań. Inaczej nie będzie mógł mu spojrzeć w oczy, uśmiechnąć się szczerze. - Pewnie wiesz, że jestem wilkołakiem, prawda? - zamilkł, chwila na zaczerpnięcia oddechu. Czemu w tym pomieszczeniu była tak duszno? Powinien uchylić okno albo to zaproponować? Nie, chyba nie.
Położył dłonie na kolanie i zacisnął je w pięści, wbijając paznokcie do skóry. Spokój. Wdech. I wydech. Spojrzenie ulokował w twarz przyjaciela. Konfrontacja z prawdą wydała mu się najrozsądniejszym wyjściem z sytuacji.
- Pewnie zauważyłeś, znikałem każdej pełni. Kilka dni przed i po czułem się fatalnie i wyglądałem jeszcze gorzej - kontynuował, co drugie słowo przełykając ślinę. Powinien kontynuować, a może urwać w połowie zdania i co dalej? Nie miał pojęcia. Jeszcze nigdy nie mówił o tym otwarcie. Rodzeństwo było postawione przed faktem dokonanym. Wszak klątwa, która spoczywała na Greybacka objawiała się w każdym pokoleniu. Poza tym w ich rodzinnie wilkołactwo nie było tematem tabu, a faktem oczywistym, nie wymagającym wielkich słów.
Zacisnął prawą dłoń wokół kubka, czując jego ciepło, ale nie usłuchał się. Nie skonsultował gardła z czarną jak otchłań nocy parującą zawartością naczynia, wsłuchując się w bicie własnego serca odmierzającego czas we własnym tempie.
- Ten rejestr... Nie wiem, co robić. Postawić wszystko na szali i nadal milczeć czy może w końcu stanąć na wysokości zdania i wziąć odpowiedzialność za to kim jestem? - wypalił, ubierając w słowa krążące mu po głowie. Abel nie znał wszystkich okoliczności, a Ramsey nie był pewny, czy chce je przedstawić. Emocje, które kumulowały się w nim od tamtej nocy, szukały ujścia. Trzymał je w ryzach ostatkiem sił, na wydechach. W próbie ich zagłuszenia w końcu zbliżył kubek do warg, wlewając sobie do gardła gorącą kawę. Jednym haustem opróżnił prawie ½ naczynia, krzywiąc się przy tym wyraźnie. Czuł żar. W przełyku, w drogach oddechowych. Uczucie jak każde inne w takiej sytuacji – podłe.

Zgodnie z jego życzeniem nie dodawałem niczego dodatkowego do jego kubka. Czekałem cierpliwie na kolejne słowa, które miały wydobyć się z jego ust. Co będzie? Czego nie będzie? Czas. Nie widziałem tego. Nie widziałem, że tym razem zależało to zupełnie ode mnie, ta fortuna, która doprowadzała część klientów biorących pożyczki u Gringotta do bankructwa. Ryzyk-fizyk. Często umykały mi szczegóły, w jego twarzy tym bardziej. Nie chciałem widzieć tych rzeczy, które mogłyby prowadzić do zgrzytów, zaciskania zębów, dyskusji, rzucanych w myślach klątw i przekleństw. Nieporozumień. Bałem się zniszczenia tej budowli, skomplikowania jej jeszcze bardziej, nieuczciwych chwytów po których byłbym w stanie sięgnąć. Bo tak było prościej. Bo wiedziałbym gdzie go kąsać tak by bolało najmocniej, nawet jeśli zranienie go było ostatnią rzeczą, której bym pragnął. Ale kiedy w grę wchodzą emocje to lustro pękało, a dym zanikał odsłaniając egoistyczne oblicze dziecka, którym byłem. Pod tymi wszystkimi warstwami drzemał we mnie ten sam chłopiec, który doprowadził do eksplozji zabawki swojego młodszego brata, nie mogąc znieść jego dziecięcych roszczeń. Patrzyłem, chłonąc każdą z jego reakcji, drżeń. Strachu. Nie chciał się poddać, chciał z siebie to wydusić. Rozwiać ostatecznie jedną z tajemnic o których nigdy nie rozmawialiśmy, trzymając dla siebie takie kwestie. Moje palce zacisnęły się mocniej na kubku, czując jak wszystko, co czułem do tej pory odchodzi na dalszy plan. Ustępuje podenerwowaniu, nieznośnemu swędzeniu w gardle. Upiłem większego łyka kawy, szarymi oczami błądząc w okolicy czarnych brwi. Nie przestawałem pić, mimo że czułem jak gorący napój drażni wrażliwą tkankę. Chciałem kaszlnąć, ale z całych sił trzymałem to w sobie. Tylko głos Ramseya był w tym momencie słyszalny. Tylko jego i nikogo więcej. Jego przyznanie się do tego, co oboje spychaliśmy daleko, jak najdalej. Strzępki relacji radiowych, wyczytanych informacji z magicznej prasy, a nawet dyskusje przeprowadzane w banku czy na ulicy Pokątnej. Potwory. Krwiożercze monstra. Bestie.
Pewnie wiesz, że jestem..., prawda?
Pewnie wiesz?
Pewnie zauważyłeś... Jeszcze gorzej.
Twarz jak kamień. Taka musiała być moja twarz, bo moje mięśnie nie działały, jakbym oberwał Petrificusem Totalusem. Odłożyłem nieco gwałtowniej niż zawsze pusty kubek, co już samo w sobie świadczyło o tym, że było inaczej. Nie panowałem nad tym. Zaczerpnąłem gwałtownie powietrza i bardzo powoli je wypuściłem, wykonując standardowe mrugnięcie powiekami. Kilka sekund i kolejne. Naturalna kolej rzeczy, nic dziwnego.
Ten rejestr... Nie wiem, co robić... Kim jestem?
Dalej już nie słyszałem, trudno było mi się skupić, bo przetwarzałem tę otwartość, wyłożenie wszystkich kart na stół. Zacząłem bębnić palcami o kant stołu, a jedna z moich stóp dołączyła do tej szybkiej pozbawionej rytmu melodii. Zanim się obejrzałem, moje oczy skupiły się na kawałku ściany, który znajdował się nad jego ramieniem. Szukałem odpowiedzi. Szukałem odpowiedzi gorączkowo. Szukałem czegoś, co pozwoliłoby mi sprecyzować, co właściwie czułem, gdy powiedział to otwarcie. Wściekłość? Wstręt? Strach? Nie, nie, to na pewno nie był strach. A wstręt? Czy to był wstręt? Nie, przecież mogłem na niego patrzeć. I ani ni wściekłość, bo nie byłem w stanie wzburzenia.
- Nie chcę byś oberwał - powiedziałem w końcu, cicho. - Nie chcę byś oberwał całym tym smoczym łajnem, które się właśnie wylało.
Westchnąłem, przesuwając dłonią po włosach i pocierając jedną bosą stopą o drugą.
- To nie jest dla mnie ważne, że taki jesteś. Bo ważniejsze jest dla mnie, że po prostu jesteś - słowa nie przychodziły mi z łatwością, bo miałem wrażenie, że brzmię niedorzecznie. Naiwnie i głupio. - Na Salazara. Chodzi mi o to, że...
W końcu na niego spojrzałem, dłoń z włosów dając na swoją świeżo ogoloną szczękę, bo kompletnie nie wiedziałem, czym się zająć.
- To ty, Ramsey. Nie obchodzą mnie inni w tym momencie, w tym i Ministerstwo - bo obchodzisz mnie przede wszystkim ty - więc... czy ty tego chcesz? Czy chcesz iść i się wpisać na ten rejestr?

Cisza. Zwykle był jej sympatykiem, teraz z trudem ją znosił. Żeby zająć czymś myśli, dopił kawę do końca, nadal niezdolny do kontaktu wzrokowego z twarzą przyjaciela. Spojrzenie lawirowało między aneksem kuchennym, stołem, krzesłami, ścianą, a nawet fragmentem framugi. Obejrzał uważnie (prawie pod światło) swoje drżące dłonie, naczynie, na którym nadal zaciskały się jego palce, a nawet wysłużony blat.
Podniósł wzrok dopiero wtedy, kiedy z gardła Attawaya wydobył się pierwszy dźwięk, tym razem wykrzesując z siebie zdecydowanie więcej odwagi. Zawiesił wzrok na jego pogrążonej w zadumie twarzy. Miał coraz więcej wątpliwości czy, aby na pewno postąpił słusznie. Biorąc pod uwagę wydarzenie sprzed kilka dni owe wątpliwości jedynie w nim narastały, ale w obecnym stanie nie miał nawet, jak się do tego wszystkiego ustosunkować, zbyt skupionym na wyznaniu prawdy o sobie, o swoim braku człowieczeństwa. Komu jak komu, ale Ablowi zdecydowanie należały się obszerne wyjaśnienia, zwłaszcza po tym wszystkim, zwłaszcza gdy padła deklaracja wspólnego mieszkania. Naprawdę chciał mieszkać z wynaturzeniem pod jednym dachem?
To nie jest dla mnie ważne, że taki jesteś. Bo ważniejsze jest dla mnie, że po prostu jesteś - pod wpływem tych słów zmrużył na chwile powieki.
Nie wiesz, co mówisz, Abel. Nie wiesz kim jestem i do czego jestem zdolny. Nie wiesz, do czego się dopuściłem. Nie wiesz. Po prostu nie wiesz, że z zimną krwią zabiłem dwie osoby. Znając życie ta możliwość nawet nie przeszła ci przez myśl, bo bezgranicznie wierzysz w wyidealizowany obraz mojej osoby.
Ciche westchnienie uleciało z ust Greybacka. Słowa, które utworzyły się w głowie. Słowa, które miały nigdy nie paść w wersji werbalnej.
- Mam wrażenie, że to nieuniknione - zabrał po chwili głos, który nie drżał już wcale. Pomijając chrypę, był czysty, pozbawiony jakiekolwiek emocjonalnych zanieczyszczeń. –Przecież widzisz co się dzieje. Nagonka na wilkołaki jest coraz większe, prędzej czy później ktoś na mnie doniesie, bo pracuje z ludźmi i to ludźmi najgorszego sortu, wręcz z marginesem społecznym - mówił, a im więcej mówi, tym czuł się pewniej, jakby samo uzewnętrznienie się oswobodziło jego umysł z nadprogramowej produkcji myśli. Wszelkie obawy zamiótł pod przysłowiowy dywan. Teraz albo nigdy. Musiał skończyć, to co zaczął. – Nie wpisując się do tego rejestru, stawiam na szali całą swoją dotychczas karierę, a nie wiem czy będę potrafił żyć w takim stresie, ze świadomością, że do pracowni czy mieszkania w każdej chwili może wpaść ministerstwo i postawić - nabrał do ust gwałtownie powietrza – mi zarzuty. Mogą odebrać mi wszystko, dosłownie wszystko, łączenie z możliwością warzenie eliksirów. Co prawda, figurując w nim, najprawdopodobniej nie pozwolą mi zrobić licencji na wykonywanie zawodu uzdrowiciela, ale to jeszcze nie koniec świata. Jeśli się zgłoszę, mogą mi odebrać różdżkę, a nawet usunąć wspomnienia - urwał na chwile, zaciskając mocniej dłoń na kubku. – Nie mam w zasadzie innego wyjścia, no chyba, ze stąd wyjadę, na przykład do Skandynawii. Heyerdal jest nieustępliwy w swoich namowach, ale sęk w tym, że nie chcę... - zostawić ani ciebie, ani Rylee, ani swojego obecnego życia. – Chcę tu zostać, ale nie jestem w stanie żyć ponad prawem. Wiesz przecież.
Wiedział, na pewno wiedział, że Ramsey nie potrafił egzystować pod wieczną presją. Czuć się jak uciekinier, jak kryminalista, którym zresztą był. Zabił. Rozszeptał na kawałki dwóch niewinnych przedstawicieli rasy ludzkiej, ale nie miał odwagi, by powiedzieć o tym Ablowi. Wątpił czy w ogóle znajdzie w sobie siłę, żeby powiedzieć o tym komukolwiek, więc milczał.

W ciszy myślałem, że odnajdywało się wszystko, czego dotychczas potrzebowałem. Cisza towarzyszyła mi często, zwłaszcza w Hogwarcie, wśród rozemocjonowanych ciał głośnych rówieśników, też tych z Slytherinu. Zamykałem się w niej, gdy musiałem pomyśleć, nawet, jeśli wszystko rwało się do działania, iskrzyło od magii, szukającej sposobności by się uwolnić. Puścić coś z dymem. Stół przy którym siedzieliśmy zdawał się być raz dłuższy a raz krótszy, zupełnie jakby ktoś przy nim manipulował. Zmieszanie, chyba to było to. Czułem się zmieszany jego słowami, jego zaufaniem, tą intymnością, która czaiła się w tym wszystkim. Odsłaniał się dla mnie, ściągał zawieszoną szatę milczenia, która ukrywała większe i mniejsze grzeszki skrywane w tych ciemnych oczach. Czy potrafiłem zrobić to samo? Dać mu większy kawałek ze swojej prywatnej przestrzeni? Chciałbym. Chciałbym bardzo. Móc mu powiedzieć więcej.
Ale chyba byłem za dużym tchórzem.
Taki bardzo egoistycznym tchórzem.
Patrzyłem na to zupełnie inaczej i krzywda, którą mógłby zrobić innym nie zdawała się być, aż tak istotna. Czy to czyniło ze mnie kogoś nieczułego? Zupełnie nie myślałem w takich kategoriach o tym, co właśnie mi powiedział. To westcfhnięcie - co w nim było? W ruchach jego powiek - coś jeszcze go zadręczało?
Wyprostowałem ręce na tej małej powierzchni, rozciągając się krótko, schylając się, brodą przesuwając po chropowatej strukturze. Słuchałem go, nie dodając póki co nic, nie wtrącając się w tę długą wypowiedź. Gdy skończył, przykryłem jego dłoń na kubku swoją. Stanowczo. Swoje palce wbiłem w przerwy między jego palcami, przekrzywiając głowę, patrząc tylko i wyłącznie na tę bladą twarz. Zmęczoną. Naznaczoną emocjami.
- Pytałem o ciebie. Czy to jest to, czego ty chcesz - zacząłem ponownie, z pewnym szczególnym naciskiem na "ty". - Rams, tylko to mnie teraz interesuje. To, czego ty chcesz. Nic więcej.
Pogładziłem kciukiem tę napiętą skórę, stuknąłem też stopą w jego kostkę, otarłem się nią, unosząc krótko materiał jego spodni, by i to zetknięcie było pozbawione barier.
- Zrobiłbym dla ciebie wszystko. Wiedz o tym - dodałem jeszcze ciszej, nieco chowając część twarzy w tym i usta, w swoim napiętym barku, nie spuszczając z niego oczu. - Włamałbym się nawet dla ciebie do Gringotta. Dlatego to ważne, co teraz mi powiesz. Bo jeśli rzeczywiście chcesz to tak zrobić to tak zrób. Pójdź tam, zgłoś się, mogę nawet pójść z tobą. Jeśli byś chciał, ale jeśli nie chcesz to...
Zrobiłem krótką pauzę i potarłem znowu stopą o tę chłodną kostkę.
- To zadbam o ciebie. Tak czy inaczej. Nie pozwolę by coś ci się stało - tylko nie wyjeżdżaj.

Był dumny ze swoich strun głosowych, że udźwignęły taki potok słów. Zwykle nie mówił aż tyle, ograniczając się do zbędnego imienia, ale teraz... teraz po prostu musiał wyczerpać temat i podzielił się ze wszystkim tlącymi się w nim wątpliwościami. Emocje też szukały ujścia, ale tutaj wykrzesał z siebie więcej silnej woli. Nadal ze spokojem artykułował słowo po słowie, tłumiąc w sobie jakiekolwiek przebijające się przez to uczucia. Nie był dopuścić ich do głosu, obawiając się, że wówczas przeleje się szala goryczy. Poza tym Abel za niego nadrabiał. Starał się nie reagować na jego dotyk mocniej zaciskające palce na kubku, jakby owe naczynie było stabilizatorem.
- Wydaję mi się, że to nie jest kwestia moich chęci - powiedział po chwili, bo nie wiedział w jakim kierunku zmierza ta rozmowa. Czy wcześniej nie wyraził się jasno? Miał mętlik w głowie, a sprowokowany przez Abla kontakt fizyczny niczego w tej materii nie ułatwiał, a raczej poddawał pod wątpliwość wszystkie jego myśli. - Chociaż tego nie chce, nie mam wyjścia, Abel - podsumował, bo to przecież jasne jak słońce. Nie po to ukrywał się taki szmat czasu, by teraz skontaktować się z Ministerstwem i podać się jak na tacy (podejrzewał, że prędzej czy później, biorąc pod uwagę „porządek” jaki panował w magicznymi instytucie, rejestr wycieknie do opinii publicznej), ale... wiedział, że nie wytrzyma presji otoczenia, a raczej życia w ciągłym stresie, strachu, jednej wielki niewiadomej rozciągającej się nad głową jak fatum.
Wzdrygnął się nieznacznie, kiedy Abel naruszył jego przestrzeń osobistą, ale też z wyraźnym opóźnieniem. Dotychczas wzrok spoczywający na trzymanym w dłoni kubku, namierzył twarz Attawaya, mniej więcej w tym samym momencie, kiedy ten znowu pozwolił sobie na nagięcie strefy jego komfortu. Greyback zastygł w jednej pozycji, nie wykrzesując z siebie żadnej inicjatywy.  
- Nie musisz nadstawić za mnie karku. Nie czuj się do tego zobowiązany - odezwał się w końcu, gdy zapadła między nimi cisza. Nigdy nie wymagał od niego żadnych poświęceń i w zasadzie nie chciał, żeby stawiał na szali swoją karierą zawodową czy reputacje, przecież mimo wszystko wiedział, że nie był respektowany jak pełnoprawny członek swojej rodziny, a obracając się w towarzystwie wilkołaka, nie wkupi się w ich łaskę. Nie chciał dokładać mu kolejnych zmartwień do kolekcji. – Dziękuję, doceniam, ale pójdę tam sam, gdy już się zdecyduje. - Próbował wykrzywić usta w uśmiechu, bo naprawdę był wdzięczny, ale na jego ustach zastygła zaledwie parodia tego grymasu. Czuł przede wszystkim bezsilność. Jakby cała radość z życia się z niego ulotniła.

Spalałem się od tego uczucia bezradności, które znienacka na mnie spadło, smaku goryczy na końcu języka, że oto najpewniej nic się nie zmieni. Odsłonił się, przedstawiając obszernie problem, ale z kolejnymi słowami czułem, jakby wszystkie moje ruchy były nie takie jakie być powinny. Czego on by potrzebował, chciał. Miotałem się w ciszy, w nagłym niepokoju, w nagłych spięciach neuronów. Tyle powiedział! Tyle zdradził, ale wszystko inne zdawało się być ukryte, jakby potraktowane wzmocnioną wersją zaklęcia tarczy. Powinienem się przyzwyczaić, prawda? Powinienem nie naciskać. Nie wymagać. Być taki jak zawsze. Zostawić to. Skwitować nieumiejętnie niedorzecznym żartem. Powinienem odpuścić. Pozwolić by zrobił tak jak mówił, nie wtrącać się. Może i poradzić by pojechał do tej Skandynawii, dla swojego dobra. Panikowałem i nie mogłem tego udźwignąć kolejnego wykonanego przez niego uniku. Bo tym mi się to zdawało. Odsunięciem, przywróceniem do rzeczywistości. Przecież byliśmy przyjaciółmi.
- Czyli nie chcesz - podsumowałem krótko całość. - Masz inne wyjścia. Sam mi je podałeś. Tak między wierszami. Możesz się nie zgłosić. Możesz też...
Zamilkłem, próbując z tego wybrnąć, umiejętnie odnaleźć słowa. Nie musisz nadstawiać za mnie karku. Brzmiało jak ostateczność. Nie czuj się do tego zobowiązany. To już było policzkiem dla nagłej nadwrażliwości. Jakbym przeżuwał siebie, w tym samym czasie, próbując trzymać samego siebie na wodzy i udawać, że grało. Było dobrze. Będzie dobrze. Tak miałem mu powiedzieć?
Wszystko będzie dobrze.
Zostawiłem jego dłoń, stopy wbiłem w okolice nóg krzesła na którym siedziałem. Dziękował? Doceniał? Grzecznie, ale stanowczo. To oczywiste, to oczywiste, że...
- Nie zmuszaj się - brzmiało to tak podobnie do jego słów. Rozumiał? I czy ja rozumiałem? Wydaje mi się, że w końcu go rzeczywiście zrozumiałem, wydaje mi się, że...
Podniosłem się w końcu ze swojego krzesła, zgarniając swój i jego kubek, idąc z tym do zlewu. Jeszcze trochę i zaczęłyby trząść mi się dłonie, a tego wolałem uniknąć. Nie chciałem by to widział. Był świadom, że to, co powiem mogłoby być czymś więcej. Byłem zdenerwowany, słaby. To jasne, że zachowywałem się mimowolnie jak gówniarz z I roku w Hogwarcie.
- Zapomnijmy, co? - rzuciłem jakby od niechcenia, nadal tyłem do niego. Wyskoczyłem z tym ryzykownie, nagle, czując jak serce bije szybciej, jak robi się wręcz agresywne od tego strachu. - Zapomnijmy o Stonehenge. To były jedne z naszych wygłupów, nie? Właściwie mój. Znasz mnie przecież. Czasem jak coś przyjdzie mi do głowy... I wiesz co? Ta Skandynawia to nie jest zły pomysł. Nie chcesz przecież iść do Ministerstwa, więc nie masz, co się zmuszać. Naprawdę. A to nasze wspólne mieszkanie to może poczekać. Jak się uspokoi. To chyba najlepsza opcja w takim przypadku. Dlatego.
Przerwałem, w środku wykrzykując wszelkie przekleństwa świata, dając sobie w twarz, szarpiąc samego siebie za wszystko, co popadnie.
- Dlatego się nie przejmuj, Rams. Po prostu zrób to, co czujesz - dodałem już nieco ciszej, nadal nie będąc w stanie na niego spojrzeć, dłońmi zgarniając dla siebie cały zlew. Zacisnąłem powieki, oddychając głębiej, próbując wbić się w rolę, której mógłby potrzebować. Nie patrząc przy tym na siebie. Na rozemocjonowanego egoistę.
Wszystko dla niego.
Nawet jeśli wszystko inne mogło wołać by tego nie robił.

Im dłużej przebywał w tym pomieszczeniu, w tym mieszkaniu, czuł jak niewidzialna pętla zaciska się na jego szyi. Pierwszy raz, odkąd się tutaj znalazł, przez jego świadomość przebiła się myśl, że popełnił błąd, ale czego właściwie oczekiwał? Zrozumienia?
Abel nigdy nie był w podobnej sytuacji. Póki nie zmarli jego rodzice, wiódł całkiem spokojne życie. Nie wiedział, jak to być wynaturzeniem, jak dzielić ciało z potworem, jak się nim stawać co pełnie, tracąc całkowicie nad sobą kontrolę. Nie wiedział i najwyraźniej nie chciał wiedzieć, skoro zależało mu tylko na kontakcie fizycznym. Greyback nie był w stanie mu zaoferować nic ponadto, co już dostał.
- Nie wiem, co myśleć od Stonehenge i całej reszcie. Nie poukładałem sobie tego jeszcze w głowie, Abel, ale tak - założenie, że to tylko jeden z wielu twoich wygłupów to najbezpieczniejsza opcja - powiedział, wstając od stołu. Jego wizyta w tym mieszkaniu właśnie w tym momencie się skończyła. Musiał stąd wyjść, odetchnąć. Zastanawiać się co dalej, a obecność Abla nie pomagała w trzeźwej ocenie sytuacji. - Wiem, że muszę w końcu podjąć jakąś decyzje, nawet jeśli będzie wiązała się z wyjazdem - dodał, bo perspektywa wyjazdu do Skandynawii nie była wcale złą opcją. Przynajmniej na kilka miesięcy.
Musiał się zdystansować, odseparować od tego wszystkiego, odpocząć i zregenerować siły. Uciec, po prostu stąd uciec. Na trochę. Nie mógł przebywać w najbliższym otoczeniu Attawaya, to nie służyło im obu, a po nocy spadających gwiazd nic nie było takie jak przedtem. Nie potrafił przejść po tym do porządku dziennego. Nie potrafił uciec myślami, wspomnieniami wstecz. Tkwiąc w pułapce własnych emocji,  trwając w zawieszeniu coraz trudniej było mu oddychać. Wmawiał sobie, że to skutek choroby rodowej, ale wiedział, że przyczyna leżała gdzie indziej. Nie potrafił dalej się oszukiwać, ani trwać w tym marazmie. Był tym wszystkim zmęczony.
Skierował swoje kroki do wyjścia, rzucając jeszcze ukradkowe spojrzenie na przyjaciela, a może byłego przyjaciela? Nie wiedział, czy potrafi być dla niego przyjaciela. Chyba nie potrafił. Przemieścił się do holu.
- Dam ci znać, co postanowiłem - dodał  z ręką na klamce, bo nie chciał wyjść zupełnie bez słowa. Nie czekając na jakąkolwiek reakcję z jego strony, wyszedł na klatkę schodową, zamykając za sobą drzwi. I dopiero tam odetchnął, wdychając woń strachu, żalu i niechęci.
Schodząc po schodach na dół, nadal nie wiedział, jak się ustosunkować i to do artykułu, i do swojego stanu emocjonalnego. Z mętlikiem w głowie znalazł się na zatłoczonej Pokątnej i zniknął w tłumie, kierując się na Nokturn.

zt

Nie rozumiał, nie mógł wiedzieć, że ledwo panowałem nad swoim ciałem, nad namolną chęcią by zaczęły trząść mi się ręce. Nigdy tak nie miałem. Nigdy nie sądziłem, że doprowadzę się do takiego stanu. A jednak. Uczucia. Kompletnie się w nich gubiłem, przy nim z trudnością trzymałem jakąkolwiek równowagę. I obojętność. Moja obojętność - gdzie ona była? Gdzie moja tarcza? Jak miałem się przed nim obronić, gdy przecież był jedyną osobą, która zdawała się czytać we mnie tak otwarcie? Panikowałem, nie mając żadnej pewności , że to udźwignę. Ciężar swoich słów i jego. Nie tych poprzednich, ale tych niewypowiedzianych. Jak klątwy, klątwy latające wszędzie po pomieszczeniu. Tysiąc jego cieni, przemieszczających się za moimi plecami, jakby był mistrzem wytwarzania iluzji. Zrozumienie. Moje serce uderzało, sprzedawało mi ciosy, wskazywało błędy, ale inaczej nie umiałbym pozwolić mu odejść, na taką odległość. Nawet, jeśli w grę wchodziłoby jego bezpieczeństwo. Uparłbym się, wymyślając inne rozwiązania. Biegał do goblinów, zaglądał w najczarniejsze dziury Nokturnu. Dla niego. Sam pewnie by tego nie zrozumiał. Albo by się przestraszył mnie. Sam się teraz bałem, jakby coś mnie opętało. Byłem przeciętny - to fakt. Nie byłem nim, nie byłem wilkołakiem, ale gdybym mógł, wziąłby to na swoje plecy. Wszystko, choćby najmniejszy kamień, który śmiałby się mu ciążyć. Bo po to są przyjaciele. Chciałem być blisko niego, wspierać go, robić wszystko, byleby był szczęśliwy. Pieprzone Stonehenge. Słowa, usta, brak strachu, uśmiech. Ciemne oczy tuż przy moich. Pomyśl życzenie, Attaway. Pieprzone Stonehenge. Chwyciłem się mocniej zlewu, jakbym się do niego przykleił zaklęciem stałego przylepca. Oddech nie był jednostajny, a ja miałem wrażenie, że traciłem swoją miarodajność. Może to lepiej, że nie umiałem legilimencji i nie wiedziałem, co właśnie myślał? Wtedy na pewno bym się z czymś zdradził.
- Tak - odpowiedziałem tylko wręcz szorstko, ale to dlatego, że zaschło mi w gardle i nawet zaczęło drapać. Zupełnie jakbym dostał jakiejś alergii. Liczyłem, że to ułatwi mu podjęcie ostatecznej decyzji, najlepszej dla niego. Z wyjazdem. Zaczęło mi szumieć w głowie, zacisnąłem powieki ponownie, starając się zaczerpnąć powietrza. Było ciężko. Zupełnie jakbym rozpędził się za bardzo na miotle, poleciał za wysoko.
Jak chciałem teraz stąd uciec. Od tego mieszkania. Od siebie. Albo powiedzieć mu, żeby został, że nie musiał nigdzie iść, że jakoś sobie z tym poradzimy. Wspólnie. I tak naprawdę...
- Dobrze - odpowiedziałem w końcu po dłuższej chwili. Musiałem zapalić i to natychmiast. Nie miałem niczego. Żadnych eliksirów, alkoholu. Niczego. Zostawały papierosy. Deska ratunku, którą mogłem spróbować oszukać własną głowę. Odwróciłem głowę, jeszcze, widząc jego wyprostowane plecy.
- Ramsey, ja... - zacząłem, jakby z jakąś desperacją, słabością, tak różną a zarazem tak podobną do tej z Nocy Spadających Gwiazd. Byłem za cicho, a może zamykające się za nim drzwi były głośniejsze? A jeśli nie chciał więcej mnie słuchać? Myślałem, że tego chciał i potrzebował. Wymówki. Ostatecznego argumentu. Zacisnąłem dłonie w pięści i uderzyłem jedną z nich z całej siły w ścianę, zębami wbijając się we własną skórę lewego przedramienia, z całej siły, za karę, i z zajętymi ustami pozwalając sobie na substytut krzyku.
Jak jak kurwa nienawidziłem w tamtym momencie siebie. Jak ja sobą gardziłem.

z/t