Kuchnia

Kuchnia

Nieduża kuchnia, całkiem schludna, jak na standardy tego mieszkania. Znajdują się w niej najpotrzebniejsze rzeczy, szafki, nieduży stolik, do którego dosunięte są dwa wysłużone krzesła. W rogu przewidziano miejsce, by ustawić kociołek.

Evan nie pamiętał, jaki przed momentem słów użył, więc nie podzielał konsternacji, która pojawiła się na twarzy Rosjanina. Chciał tańczyć, krzyczeć, śpiewać, bawić się do białego rana. Świętować. Chociaż ledwo trzymał się na nogach, a otumaniony przez alkohol organizm odmawiał współpracy. Nawet rozmazany obraz przed oczami, czy zawroty na głowie mu nie przeszkadzały. Na jego ustach znowu pojawił się szeroki uśmiech.
- Przy niej? HAHAHA. - Zaśmiał się z wyraźnym rozbawieniem, jak po usłyszeniu całkiem znośnego kawału. – Ale z ciebie żartowniś, Antonin! Jak ty czasem coś powiesz... boki zrywać.
Pokręcił głową, kątem oka zerkając na Rosjanina. Mimo iż całkiem miło wspominał dziejsze spotkanie z Adorą, to jednak nie przejawiał takiego entuzjazmu względem jej osoby. Upojona zwycięstwem nie była sobą. Bredziła jak po wypiciu zbyt dużej ilości wina. Podzielał jej euforię. Sam wykonał o kilka gestów za dużo, ale nie chciał studzić jej zapału. Taka wersja panny Lestrange spodobało mu się zdecydowanie bardziej od pozy poukładanej arystokratki, za którą chciała uchodzić.
Przechodząc przez próg kuchni, musiał załapać się framugi, by znowu nie skonfrontować tyłka z podłogą. W pomieszczeniu panował półmrok. Księżyc, który wlewał się przez okno w postaci srebrzystej poświaty był jedynym źródłem światła.
-  Piłem, bo wygraliśmy. Wygraliśmy z tymi gumochłonami, z tymi... no... Grim - czknął – Reaper. Żałuj, że nie widziałeś, jak z ich zadowolony mord znikają uśmiechy. Niezapomniany widok.
Zarechotał jak szaleniec i znowu się potknął, tym razem jednak upadek został zamortyzowany przez stół. Mebel, przyjmując na siebie cały ciężar ciała Rosiera, przesunął się o kilka centymetrów w akompaniamencie donośnym zgrzytem, który częściowo zagłuszył słowa Dolohov.
- Właśnie, glut. - Pomachał dłonią, jakby odganiał niesfornego owada - Jak myślisz, skąd się wziął? - spytał, przyjrzawszy się mu z niebywałym skupieniem, chociaż przed wzgląd na drżenie dłoni przychodziło mu to z wyraźną trudnością. - Przysięgam, że wcześniej go tam nie było.

21 maja 1980

---

Podpalił świece za pomocą różdżki i oparł się o jedną ze ścian plecami, gdy znaleźli się już w kuchni, cali i zdrowi. Chociaż droga z przedpokoju nie była długa, to z pewnością niebezpieczna dla ledwo stojącego na nogach, napojonego alkoholem Rosiera. Mógł chociażby potknąć się o zmarszczony chodnik, albo ponownie nadziać się na drzwi, choć te były już otwarte. Antonin wierzył w jego możliwości.
- Wiem, uwielbiasz moje poczucie humoru – odpowiedział z przekąsem, bo doskonale wiedział, że na miano żartownisia zdecydowanie nie zasłużył. Przyjął z zadowoleniem informację, że Evan nie doprowadził się do takiego stanu przy swojej przyszłej żonie. Chociaż Fedora obwiniała Rosjanina o wszelkie zło, które coraz mocniej przemawiało do jej syna, to wbrew pozorom starszy mężczyzna nie wpływał aż tak destrukcyjnie na młodego Rosiera. Czasami to właśnie on pilnował, by chłopak zachowywał rozsądek, ale nie było to umotywowane żadną chęcią udowadniania czegokolwiek jego matce. Nawet nie próbował sprostować wyobrażeń.
Evan kontynuował. Ach, więc wszystko rozchodziło się o Quidditcha. Antonin nie podzielał entuzjazmu przyjaciela płynącego z samego sportu, ale z sukcesów, jakie w nim osiągał. Niech ma coś od życia, dopóki starcza mu na to czasu, a Czarny Pan nie wymaga od niego więcej.
- Żałuję, ale wiesz, że nie mam czasu, żeby chodzić na twoje mecze – mówił spokojnym tonem, chociaż powtarzał coś, co Evan z pewnością słyszał w przeszłości. Miał zbyt wiele zobowiązań, głównie w obrębie wspólnie wyznawanej sprawy, która zdawała się nabierać tempa. Dolohov nie tylko zajmował się tymi przyjemnymi kwestiami, które dotyczyły polowań na mugoli, czy szlamy, ale na głowie miał wiele innych obowiązków, o których Evan nie mógł mieć pojęcia, wynikających z wysokiej pozycją w gronie Śmierciożerców.
Westchnął ciężko, gdy Rosier wylądował na stole. Zaczynał się już do tego przyzwyczajać i nie interweniował, dopóki blondyn wstawał, jakby nigdy nic.  
- Chciałem wyciągnąć wódkę, ale skutecznie udowadniasz mi, że to nie jest dobry pomysł – skomentował krótko. Evan wcześniej głośno nalegał na dalsze świętowanie, a po drodze udało mu się obłaskawić poirytowanego nieprzyjemną pobudką Rosjanina, który obecnie bał się, że nawet jeden kieliszek tego wysokoprocentowego alkoholu mógłby dobić i tak już mocno pijanego przyjaciela. – Nie wiem, Evan. Piłeś z duchami? – opuścił wzrok na rękę, którą wymachiwał, co nie było w żaden sposób pomocne. – Weź spróbuj to zmyć, a nie się zastanawiasz - wskazał na zlew znajdujący się niedaleko.

W momencie, w którym wylądował na stole, na moment się wyłączył. Miał wrażenie, że znalazł się w półśnie, odłączony od świadomości. Owszem, słyszał kroki Dolohova, a nawet jego głos, ale miał wrażenie, że był zniekształcony przez echo, jakby dolatywał z daleka. Skonfrontował czoło z powierzchnią stołu. Była przyjemnie chłodna, kojąca i pod pewnym względem otrzeźwiająca. Nabrał do ust powietrza, ale zrobił to tak gwałtownie, że niemal się nim zakrztusił.
- Zmyć? - wymamrotał cicho, wcześniejszy entuzjazm jakby oklapł. Skoro Antonin nie chciał postawić flaszki, po co się tutaj pofatygował? Liczył na więcej wyrozumiałości ze strony Rosjanina. Łudził się, że temu udzieli się euforia, którą odczuwał całym sobą, a teraz... czuł się jak ptak niezdolny do poderwania się do lotu, z urwanymi skrzydłami. Poniekąd nadal tkwił w nim ten sam chłopiec, co kiedyś. Dwunastolatek, który szukał aprobaty w oczach mentora w osobie Dolohova, wzoru do naśladowania. – No tak, zmyć. - Uderzył się otwartą dłonią w czoło. – Czemu wcześniej o tym nie pomyślałem?
Dźwignął się na łokciach, ostrożnie prostując dotąd zagrabione nad meblem plecy. Kręg po kręgu, przymykając na chwile powieki, gdy przyszły pierwsze mdłości. Coraz bardziej kręciło mu się w głowie i znowu pojawiły się wariacje żołądkowe. Przełknął ślinę, by pozbyć się przynajmniej tymczasowo żółci z przełyku. Na drżących nogach pokonał niespełna metrowy dystans i znalazł się przy zlewie. Oparł się o kredens, czując jak serce w piersi wariuje, jedną dłonią odkręcając kurek.
- Ale syf leci ci z kranu - mruknął pod nosem, najpierw zmywając z dłoni maź, która przylegała do palców i w pierwszej chwili nie chciała odpuścić. – Na Salazara, co to...! - warknął, wyrazie tym faktem poruszony, ale po kilka próbach glut w końcu zniknął w odpływie. Niewiele myśląc, włożył głowę pod kran, by popracować nad swoim samopoczuciem, by się trochę obudzić.

Obserwował Evana zmagającego się z promilami, obecnie pędzącymi przez jego układ krwionośny. Walka musiała być zacięta, bo przez moment mogłoby się zdawać, że chłopak zaśnie w tej dziwacznej pozycji, przytulony policzkiem do drewnianego blatu, ale nie dał się tak łatwo. W końcu udało mu się zwyciężyć i zachować jakieś resztki godności, nie robiąc sobie sypialni z kuchni Rosjanina.
Dolohov przez krótką chwilę zastanawiał się czemu godził się na takie zachowanie - wpraszanie się w środku nocy, stawianie na nogi krzykami i robienie problemów w sposób godny kilkuletniego bachora - ale odpowiedź przyszła  błyskawicznie. Zarejestrował tak znajomą mu minę zbitego psa, która zapewne zupełnie nieświadomie pojawiła się na rosierowej twarzy. Z biegiem lat nabrała ostrzejszych, męskich rysów, ale wciąż widział w niej tego kilkunastoletniego Evana, który próbuje zwrócić na siebie jego uwagę. Wtedy też nie wierzył, że ten mały, rozwydrzony gnojek jest w stanie doprowadzić go do wyrzutów sumienia przez to, że był dla niego za ostry.
- YA ne veryu v tebya... ya ne veryu – schował na chwilę twarz w dłoniach, mrucząc przy tym w języku zrozumiałym wyłącznie przez siebie. – Chodź, napijemy się za twoje zwycięstwo. A potem wracasz do domu – powiedział zrezygnowanym głosem, bo sam nie wierzył w to, co mówi. To mógł być jeden z jego najgłupszych pomysłów, ale najwyraźniej w środku nocy, po kilku godzinach snu, nie myślał na tyle racjonalnie, jak by tego chciał. Albo nie potrafił zrobić przykrości Evanowi, bo zdał sobie sprawę, że jego przyjaciel w ten dziwny sposób chciał podzielić się z nim swoim szczęściem.
Wyciągnął z szafki przezroczystą butelkę z równie przezroczystym płynem i dwa kieliszki, które postawił na blacie, na którym Evan kilka chwil temu próbował urządzić sobie drzemkę. Rozlał alkohol, kilka kropel skapnęło stolik.
- Chodź - machnął na Rosiera, zakręcił i odstawił butelkę. Zakładał, że udało mu się uporać z mazią na ręku, wcześniejszą uwagę o jakości wody z kranu puszczając mimo uszu.

- No Antonin, w końcu mówisz, jak ty - Evan znowu wykrzywił usta w szerokim uśmiechu, kiedy przez szum wody przebił się głos Rosjanina z propozycją spożycia dodatkowej dawki alkoholu. – Już myślałem, że ktoś się za ciebie podszywa. - Wysunął głowę znad kranu. - Ten... no wiesz... eliksir wielo - czknął, mierzwiąc pod palcami obecnie wilgotne włosy. Czuł jak skapuje mu po karku i wślizgują się pod ubranie. Wzdrygnął się dogłębnie wstrząśnięty tym odkryciem. – wielo...sokowy! - oznajmił dumny z siebie, że w tym stanie, pomimo wyraźnych przeszkód, w końcu wymówił takie trudne słowo.
Poszedł do stołu - tym razem z większą gracją niż poprzednio, chociaż nadal kręciło mu się w głowie i czuł, jak organizm stopniowo odmawia mu posłuszeństwa. Zajął jedna z wolnych kieszeń, opierając łokcie o blat stolika. Upojone spojrzenie wbił w twarz swojego rozmówcy.
- Antonin - odezwał się po chwili patrząc jak postawiona przed nim szklanka zapełniła się przezroczystym trunkiem, po czym ujął ją w palca i zapoznał się z wonią trunku, oblizując usta. Od razu poznał zapach wódki, którą rosyjski zbój z takim zamiłowaniem konsumował. – Za... za - zawahał się przez chwilę – jak najwięcej martwych szlam!
Nawet się nie wzdrygnął, kiedy przełykał palący w przełyk trunek. Nie dość, że był znaczniej mocniejszy od alkoholu spożywanego przez Rosiera w barze, to jeszcze smaku znacznie intensywniejszy.
- Właśnie, ten eliksir... - mruknął po chwili, jakby nawiązywał do przerwanego wcześniej wątku. – Sprawmy sobie kilka fiolek eliksiru wielo---wiee - czknął – no tego, co umożliwia zmianę w dowolną osobę. I... i... och - zafrasowany, przymknął powieki – jest tyle różnych możliwości. - Westchnął głęboko, nie radząc sobie z kłębowiskiem myśli aktualnie produkowanych w porcjach hurtowych. – Polej jeszcze! - zachęcił. – Na drugą nogę.

Kilkukrotnie poklepał Evana po wilgotnym policzku, gdy ten znalazł się już w okolicach stołu i uporał się dzielnie z tak trudnym wyrazem jak „wielosokowy”. Obszedł mebel i zajął miejsce na przeciwko młodszego.
- Jak kiedykolwiek będziesz miał wątpliwości, czy to prawdziwy ja, to spytaj co sądzę o twojej matce – pomysł, chociaż rzucony z przekąsem, nie wydawał się aż tak niepoważny. Osoba podszywająca się pod Dolohova, zapytana przez samego Evana o stosunek do Fedory Rosier, zapewne odpowiedziałaby coś o szacunku, albo nawet sympatii, gdy prawdziwy Antonin miał raczej odwrotne zdanie. Wiedziało o tym niewiele osób oprócz samych zainteresowanych i pewnego łamacza klątw.
Uniósł kieliszek cierpliwie czekając, aż bełkoczący Evan dokończy wypowiadać treść toastu. Picie za martwe szlamy było zdecydowanie dobrym powodem, pod którym Rosjanin mógł się bez wahania podpisać. Opróżnił alkohol na raz. Skrzywił się niemal niezauważalnie i otarł usta palcem. Zdecydowanie wyglądał na mniej wzruszonego smakiem wódki, ale młodszy Śmierciożerca i tak nieźle się trzymał w jego oczach. Musiał zaprawić się czymkolwiek, co konsumował dzisiejszego wieczoru. Pytanie tylko, gdzie leży granica i który kieliszek powinien być tym ostatnim.
- Hmm – wydał z siebie pomruk szczerego zastanowienia, przeczesał palcami ciemną brodę. Pomysł młodego arystokraty, chociaż wypowiedziany pod wpływem alkoholu, wydawał się całkiem trafiony. W końcu ile możliwości dawał eliksir wielosokowy! Nawet, jeśli w tym momencie nie mieli pomysłu na użycie go, gdyby znaleźli się w posiadaniu, plan działania ułożyłby się szybko. – Znam kogoś, kto byłby w stanie uwarzyć wielosokowy, ale nie za darmo. To pewnie nie jest tania rzecz, ale przecież dla ciebie to żaden problem - nie było żadnych wątpliwości, że młody Rosier musiałby zajrzeć do swojej rodowej skrytki i ufundować im co najmniej dwie porcje wywaru, bo Dolohova zwyczajnie nie było stać na fundowanie takich przedsięwzięć.
Podsunął Evanowi pełny kieliszek, a sam chwycił swój między palce i uniósł.
- To teraz... za Czarnego Pana, żeby jego plany jak najszybciej stały się rzeczywistością – wlał kolejną dawkę wódki do gardła. Za chwilę był już gotowy, by po raz kolejny rozlać alkohol.

- HAHAHA - zaśmiał się z tą samą nieposkromioną, dziką radością co poprzednio, jakby znowu zawitał do niego dobry humor. I w zasadzie te stwierdzenie nie było dalekie od prawdy. W końcu poczuł się doceniony. - Dowcip ci się wyostrzył  - pochwalił go – ale Fedorę to ty szanuj - skrzywił się na brzmienie imienia własnej matki, które zresztą z trudem przecisnęło się przez jego gardło, bo właśnie sobie przypomniał sobie, że chcąc czy niechcąc będzie zmuszony złożyć jej wizytę w pierwszym tygodniu czerwca. Brakowało mu już leku na chorobę rodową, a tylko jej ufał w tym aspekcie. - Moja obeeecność tu - czknął - to w końcu jej zasługa.
Czekał cierpliwie aż Antonin postawi następną kolejką. Przy swoich obecnych predyspozycjach - drążących palcach i upośledzonej koordynacji ruchowej, wolał nie sięgać po butelkę. Prędzej wypadnie mu z dłoń niż zawiśnie nad szklanką.
- Pieniądze to - znowu mu się czknęło, tym razem znacznie donośniej niż wcześniej - nie problem, przecież... wiesz. - Starał śliny z kącików ust. Tożsamość tajemniczego ktosia nie miała dla Evana żadnego znaczenia. Jeżeli Dolohov był pewny, że ten uwarzy wielokosowy i nie puści pary z ust,  już dzisiaj mógł mu zostawić sakiewkę z pieniędzmi i właściwie po chwili to uczynił. Sięgnął do kieszeni, rzuciwszy woreczek na stół. - Załatw to, zała... Tak! Za Czarnego Pana! Niech wraca do nas cały i zdrowy! - powtórzył z Rosjaninem, unosząc szklankę w geście toastu.
Kolejna porcja wódki nie wpłynęła niego tak zbawczo, jak jej poprzedniczka. Zemdliło go, a szklanka wypadła mu z ręki, szczęśliwie na blat. Przymknął powieki, czując nową falę mdłości i torsji. Obraz przed oczami rozmysł się do tego stopnia, że widział tylko wirujące, kolorowe smugi. W ostatnich podrygach świadomości, niezmąconej przez nietrzeźwość umysłu, podniósł się z krzesła i znalazł się nad zlewem, pochyliwszy się na nad nim w ostatniej chwili. Wylądowała w nim cała treść żołądkowa w akompaniamencie charakterystycznego bulgotu. Potem – już pozbawiony władzy i kontroli nad swoim organizmem – osunął się, tracąc częściowo przytomność.

Sakiewka zabrzęczała wesoło, gdy skonfrontowała się z blatem. Antonin nawet nie musiał do niej zaglądać. Był pewien, że jeśli nie ma w niej wystarczającej ilości monet, jego sąsiad i tak nie powinien robić problemów. W końcu ich mieszkania różniło dosłownie kilka pięter, a Rosjanin nie mógłby zniknąć przed nim bez śladu, nie narażając się na nachodzenie przez namolnego wierzyciela, chociaż i tak wcale go o to nie posądzał. Zresztą środek nocy i tak nie był dobrym momentem na myślenie na ten temat. Te sprawy postanowił zostawić sobie na jakiś inny dzień, gdy znajdzie na to wolną chwilę.
Nie musiał długo czekać na ten jeden kieliszek, który dobije i tak już ledwo żyjącego Evana. Młody trzymał się dotychczas tylko i wyłącznie za sprawą jakiegoś niewytłumaczalnego pokładu szczęścia. Mieszanina wcześniej wypitych alkoholi z tym przezroczystym i wysokoprocentowym szybko zaowocowała zwróceniem zawartości żołądka... na szczęście do zlewu. Rosjanin przez chwilę obawiał się, że Evan nawet nie zdąży wstać i pośle rzygowiny prosto w niego, siedzącego na przeciwko. Gdy chłopak stał nachylony nad odpływem, wydając z siebie te nieprzyjemne dla ucha dźwięki, Dolohov polał sobie jeszcze jedną kolejkę, którą wypił w samotności. Dał mu kilka minut, czekał, aż doprowadzi się do porządku, ale kolejnego upadku na podłogę się nie spodziewał.
Następna część nocy minęła Rosjaninowi na przywracaniu młodego Rosiera do minimum przytomności za pomocą zimnej wody, co robił w akompaniamencie najróżniejszych przekleństw wypowiadanych po rosyjsku. Nie dałby rady zaciągnąć go do należącego do niego mieszkania położonego w innej części Londynu, bo był zupełnie bezwładny, a przez to dwa razy cięższy. Gdy pijany arystokrata był w stanie ustać na nogach chociaż przez chwilę i nie zwracać pod siebie (albo na siebie), można było go łatwiej przetransportować. Nie chciał spędzać z nim nocy w jednym łóżku, chociaż wtedy przynajmniej nie straciłby tyle czasu na eskortowanie tego ledwo przytomnego dzieciaka. Wolał nie sprawdzać na zegarku ile godzin snu mu zostało, ale był pewien, że dzisiaj się nie wyśpi.

---

z/t z Rosierem

2 lipca 1980 roku

---

Już otwierała usta, żeby odpowiedzieć swojemu rozmówcy, kiedy rozległo się głośne pukanie do drzwi. Rozmawiali raczej cicho, nie dochodziły do nich nawet żadne odgłosy życia codziennego sąsiadów Dolohova, więc ten nagły, nieoczekiwany dźwięk dochodzący ze strony drzwi wejściowych zaskoczył Rebeccę na tyle, że aż drgnęła. Kiwnęła krótko głową, kiedy Antonin polecił jej jej poczekać. Rozmowy prowadzonej za zamkniętymi drzwiami sypialni nie była w stanie zrozumieć. Zresztą nawet nie próbowała. Skupiła się raczej na tym, żeby samej nie wydać żadnego dźwięku, nie zaalarmować tajemniczego gościa, że w mieszkaniu jest ktoś jeszcze. Jakby zupełnie przypadkowy znajomy Dolohova był w stanie połączyć jej twarz z nazwiskiem i wykorzystać pozyskaną w ten sposób informację przeciwko niej.
Te kilka minut, podczas których dwaj mężczyźni prowadzili cichą rozmowę w przedpokoju, ona sama spędziła praktycznie bez ruchu. Nie ruszyła się ze swojego miejsca przy komodzie, nie dotknęła leżącej przed nią książki, jakby obawiając się, że nawet szelest kartek może wzbudzić ciekawość tajemniczego gościa. Kiedy Dolohov wrócił do sypialni, bez słowa przyjęła od niego klucz. Kiwnęła tylko głową, obserwując jak sięga po płaszcz - po co mu płaszcz przy takich upałach? - nie zadała jednak żadnego pytania. Wolała, żeby to on sam uchylił rąbka tajemnicy, nawet jeśli dobrze wiedziała, że nie ma co na to liczyć.
- Uważaj na siebie - rzuciła jeszcze, odprowadzając go wzrokiem, kiedy ten kierował się w stronę drzwi wejściowych.
W końcu znalazła się w mieszkaniu sama. Wyjrzała jeszcze przez okno, przyglądając się ciemnej, wysokiej sylwetce dopóki Dolohov nie zniknął za rogiem. Początkowo planowała wrócić do siebie, pamiętając jednak o słowach mężczyzny, żeby poczekała chociaż dziesięć minut, wzięła z komody książkę, która wcześniej tak ją zainteresowała i przeszła do kuchni. Usiadła na jednym z krzeseł, podciągnęła nogi na siedzisko i oparła kolana o krawędź stołu. Zaczęła przeglądać przyniesioną z sypialni książkę, skupiając się głównie na rycinach i schematach. I chociaż z samego tekstu nie rozumiała w zasadzie nic, pełnych szczegółów ilustracji było w niej tak dużo, że Rebecca zupełnie straciła poczucie czasu.

2 lipca 1980

Nacisnął na klamkę dłonią owiniętą w materiał płaszcza i pchnął drzwi, które nie postawiły przed nim żadnego oporu. A więc Rebecca albo była w środku, albo z jakiegoś powodu nie zamknęła ich za sobą na zamek. Jednak zanim jeszcze rozejrzał się po wnętrzach tak naprawdę niewielu pomieszczeń w poszukiwaniu jej ewentualnej obecności, skierował się do niewielkiej łazienki, w której zniknął na dobrych kilka minut. Machnął różdżką, a świece poustawiane w różnych zakamarkach pomieszczenia zapłonęły. Nie miał pojęcia która mogła być godzina, ale na zewnątrz już od jakiegoś czasu panowała ciemność. Kobieta siedząca w kuchni mogła dosłyszeć szum bieżącej wody. Zlew ozdobiły czerwone strugi prędko zmierzające w kierunku odpływu, gdy Dolohov trzymał dłonie pod gorącym strumieniem. Krew nie zdążyła zaschnąć, dlatego pozbycie się jej nie stanowiło żadnego wyzwania. Wcześniej ciemny płaszcz przerzucił przez krawędź wanny. Nim zajmie się później. Rzucił krótkie spojrzenie swojemu odbiciu - przeoczył kilka ciemnych, drobnych punktów na szyi między uchem, a obojczykiem, gdzie akurat nie rosła mu broda.
Pierwsze co zrobił w kuchni, to sięgnął po czystą szklankę i wypełnił ją zimną wodą po brzegi. Opróżnił ją duszkiem, a potem odstawił na blat z brzdęknięciem. Cały czas wolną ręką był oparty o szafkę. Otarł usta wierzchem dłoni, dopiero teraz obracając się w stronę siedzącej przy stole Rebecci. Nie odezwał się. Przyglądał się jej w milczeniu przez dwie, może trzy długie minuty. Ponownie go dziś zaskoczyła, bo gdy wręczał jej klucz to był pewien, że po swoim powrocie zastanie puste pomieszczenia. Że wcześniejsza rozmowa zmusi ich dwójkę do chociaż krótkiego odpoczynku od siebie, a dzisiejszy wieczór będzie tego początkiem.
- Nauczyłaś się już? Cyrylicy? - Spytał, wcześniej rzucając krótkie spojrzenie okładce książki, która musiała zajmować Rebecce ten samotnie spędzony czas. Oczywiście, że nie pytał na poważnie, bo chociaż pani Lestrange należała do inteligentnych to nie sądził, że nauka obcego alfabetu bez żadnej pomocy byłaby w ogóle możliwa. Rosjanin nie wydawał się też być skory do żadnych wyjaśnień, bo przecież wcześniej zniknął praktycznie bez słowa, wciskając kobiecie klucz w garść i tak naprawdę dając jej wolną rękę. A teraz wrócił - niby taki sam, a może nawet trochę bardziej rozluźniony. Jakby cokolwiek zaszło przez te kilkadziesiąt minut, w jakiś sposób pomogło mu spuścić ciśnienie. Zapomnieć o niedawnym spięciu, które tak bardzo go zdystansowało. A może to ten półmrok panujący w kuchni wygładził jego krawędzie?

Leniwie przerzucała strony książki, jedna za drugą. I chociaż z samego tekstu, który gęsto wypełniał pożółkłe strony, nie rozumiała właściwie nic, to z jakiegoś powodu książka pochłonęła ją bez reszty. A może w międzyczasie przysnęła, kompletnie wyczerpana tym wszystkim, co się dzisiaj wydarzyło? Ciężko stwierdzić. Faktem jednak było, że zupełnie zapomniała o tym, gdzie się znajduje i że już dawno temu miała zamknąć drzwi mieszkania na klucz i wrócić na Pokątną. Straciła rachubę czasu, a z zamyślenia wyrwał ją dopiero cichy dźwięk otwieranych drzwi, a potem kroki w korytarzu i odgłos lejącej się z kranu wody. Nawet jeśli w teorii powinna wstać i w jakiś sposób dać gospodarzowi znać o swojej obecności, to jednak tego nie zrobiła. Jakby nagły powrót Dolohova do jego mieszkania wyrwał ją z zamyślenia na tyle gwałtownie, że potrzebowała chwili, żeby zebrać myśli.
W milczeniu obserwowała jak mężczyzna wchodzi do kuchni, nalewa sobie szklankę wody. Odsunęła od siebie książkę, zamrugała powiekami. Kompletnie nie zauważyła, kiedy na zewnątrz zrobiło się ciemno, a czytanie w takim półmroku potrafiło wywołać u niej nieprzyjemny ból głowy. Zapasowy klucz do mieszkania Dolohova - ten sam, który mężczyzna wręczył jej przed swoim nagłym zniknięciem - leżał nietknięty na blacie stołu. Odwzajemniła jego spojrzenie. Nie chciała odzywać się pierwsza, wolała, żeby to on nadał ton tej rozmowie. Bo chociaż mężczyzna wydawał się zdecydowanie bardziej rozluźniony niż przedtem, to z jakiegoś powodu czuła, że nie jest tu mile widziana.
- Niestety, nauczyciel porzucił mnie przed rozpoczęciem pierwszej lekcji - odpowiedziała spokojnie, z ledwie wyczuwalną nutą rozbawienia w głosie. Wiedziała, że jego pytanie nie było zadane na poważnie i jeśli nie słyszała w jego głosie żadnego przekąsu, to wolała założyć, że również żartował. Nawet jeśli nie dawał tego po sobie znać. Westchnęła cicho i odłożyła książkę na blat stołu. Opuściła nogi z powrotem na podłogę. - Początkowo chciałam po prostu odczekać te dziesięć minut o które prosiłeś, ale zupełnie straciłam rachubę czasu - wyjaśniła, brzmiąc jakby lekko przepraszająco. Jakby chciała usprawiedliwić przed nim swoje zachowanie.
Dopiero teraz wstała z krzesła. Zrobiła kilka kroków w bok i ostatecznie zatrzymała się na przeciwko mężczyzny, opierając się o stojący tuż za nią stół. Przez chwilę przyglądała się mu uważnie, zaraz jednak coś przykuło jej uwagę.
- Poczekaj, masz coś na szyi - mruknęła, wpatrzona właśnie w ten fragment jego ciała. Oderwała plecy od krawędzi stołu i wyciągnęła rękę, chcąc palcami strzepnąć... No właśnie. Co? Nie miała pojęcia, jednak kiedy przesunęła opuszkami palców po ciemnych plamkach na jego szyi, te rozmazały się jedynie w jaśniejszą smugę. Zmarszczyła brwi i w zamyśleniu przyjrzała się swojej dłoni. Potarła palcami o siebie, jakby potrzebowała chwili, żeby zdać sobie sprawę z tego, co ma przed oczami.
- Antonin, czy to krew? - spytała wolno, unosząc zaniepokojony wzrok na jego twarz. - Jesteś ranny?

Dolohov ściągnął brwi, które prawie spotkały się ze sobą u nasady prostego nosa. Przypomniała mu, że przecież dał jej wybór. Że mogła wrócić do domu, albo poczekać do jego powrotu. Najwyraźniej jej obecność - lub nieobecność - nie robiła mu aż tak wielkiej różnicy, byleby podczas niej  nie zdecydowała się naruszać jego niemal świętej prywatności. I chociaż nie mówił o tym wprost, to miał przeczucie, że Rebecca nie jest jedną z tych, które wywróciłyby całe mieszkanie do góry nogami i przegrzebały przynależności z ciekawości, lub co gorsza - by doszukać się jakichś wrażliwych informacji. Może za bardzo jej ufał? On sam nie nazwałby tego zaufaniem, a raczej przekonaniem o własnej nieomylności. Z jakiegoś powodu był pewien, że do czegokolwiek by się nie posunęła, nie byłaby tego w stanie przed nim zatuszować. Pośród starych ksiąg i rupieci kryły się sekrety, które nie pozwoliłyby jej zachować obojętności.
- Myślałem, że może nie będziesz chciała wracać sama - powiedział, bo nadal pamiętał, że wcześniej wspominała o swojej niepewności nawet na pozornie bezpiecznej Pokątnej, a przecież znajdowali się w tej mniej ciekawej części magicznej dzielnicy Londynu. Tej, której podobni pani Lestrange unikali jak paskudnej choroby. Przeczucie podpowiadało mu jednak, że po ich krótkiej, nerwowej wymianie zdań kobieta byłaby w stanie zagryźć zęby i przemaszerować po nierównej, wybrakowanej kostce, którą wyłożony był Nokturn.
Nijak nie zdążył zareagować, gdy Rebecca już przyciskała palce do jego szyi. Spiął się nieznacznie, ale jego mina pozostała niezmiennie beznamiętna. Zapewne gdyby miał więcej czasu, to powstrzymałby ją i ponownie zniknął w łazience, bo nietrudno było mu się domyślić, że spoglądając wcześniej w lustro mógł przeoczyć jakiś szczegół. Tymczasem pozostawało mu tylko obserwować, jak kobieta przygląda się swoim palcom, by potem podzielić się z nim swoimi obserwacjami.  
- Nie jestem - odpowiedział jej od razu, a w tonie głosu, czy w gestykulacji Rosjanina brakowało paniki, a można było zaobserwować po nim co najwyżej znużenie. Teraz to on potarł palcami fragment skóry na szyi, który wcześniej dotykała kobieta. Odsunął dłoń, zlustrował ją krótko. Była czysta i ciężko było doszukać się przesłanek, by wcześniej znajdowała się w jakimkolwiek innym stanie. Co innego płaszcz, który wciąż wisiał przewieszony przez krawędź wanny. - Wdałem się w małą różnicę zdań, to wszystko - dodał, bo chociaż wiedział, że wcale nie musiał się przed nikim tłumaczyć, to nauczony doświadczeniem wolał nie rozbudzać w niej ciekawości brakiem jakiejkolwiek odpowiedzi. Zamierzał sprowadzić tę zapewne tajemniczą dla Rebecci sytuację do wagi błahostki.

O jakiekolwiek naruszenie prywatności pod swoją nieobecność nie musiał się obawiać. Nawet jej przez myśl nie przeszło wykorzystać fakt, że zostawił ją w mieszkaniu samą i trochę po nim pomyszkować. Już nawet nie chodziło o jej obsesję na punkcie prywatności i wiążące się z tym zrozumienie dla faktu posiadania sekretów przez innych. Nie ośmieliłaby się nawet przejrzeć książek rozstawionych na półkach w salonie. Nie po rozmowie, którą odbyli na krótko przed jego nagłym zniknięciem.
- Przyznam szczerze, że nawet nie pomyślałam o tym, żeby poprosić cię o odprowadzenie na Pokątną - powiedziała spokojnie, jednak zgodnie z prawdą. Pokręciła lekko głową. Nawet jeśli w jej przypadku spacer Nokturnem po zmroku nie był najlepszym pomysłem, a sama myśl wywoływała u niej niepokój, to nie chciała prosić Antonina o kolejną przysługę. - Jakoś dałabym sobie radę - dodała, jakby nagle chciała udowodnić, że wcale nie jest tą kruchą, głupiutką blondynką, za jaką miało ją wielu. Wyjść z tej niszy, do której wciśnięta znowu się dzisiaj poczuła.
Przyglądała się mu uważnie, z aż zanadto wyraźnym niepokojem malującym się na twarzy. Nie brał się on jednak z lęku wywołanego przebywaniem w towarzystwie człowieka, który nagle znika bez słowa wyjaśnienia, żeby po godzinie wrócić ze śladami krwi na twarzy. Nie była głupia, domyślała się przecież, że życie Dolohova nie kręciło się pomiędzy pracą za ladą czarnomagicznego sklepu i eskortowaniem Adory do Rezerwatu Jednorożców. Jego sekrety skądś musiały się przecież brać. Czyżby właśnie przypadkiem natrafiła na jeden z nich?
Na sekundę znowu spuściła wzrok na swoje poplamione krwią palce. Na kuchennym blacie leżała zwinięta w kłębek ścierka. A może był to mały ręcznik? To nie miało większego znaczenia. Wyciągnęła rękę, żeby zetrzeć czerwone plamy ze swoich palców.
- Jesteś pewien? - spytała, ale w przeciwieństwie do niego nie zrobiła tego od razu. Potrzebowała chwili, podczas której wbijała uważne spojrzenie w twarz swojego rozmówcy. - Możesz nic nie czuć, często pod wpływem adrenaliny tak się dzieje... - dodała w ramach wyjaśnienia. W panującym w kuchni półmroku ciężko było jej przyjrzeć się mężczyźnie na tyle uważnie, żeby zauważyć jakiekolwiek inne, poza kilkoma kroplami krwi na szyi, ślady sugerujące ewentualne obrażenia.
- Różnica zdań - powtórzyła po nim wolno. Westchnęła cicho, pokręciła głową. - Jeśli wpadłeś w jakieś kłopoty, to powiedz, proszę. Może będę w stanie pomóc - dodała już ciszej, łagodniejszym tonem, jakby w każdej chwili mogła spodziewać się ostrej reakcji z jego strony. Nawet jeśli jej propozycja mogła wydać się mu absurdalna, to mówiła szczerze. Miała przecież kontakty. Znała różnych wpływowych ludzi. W razie potrzeby byłaby w stanie pociągnąć za odpowiednie sznurki. Ponownie westchnęła. - Powiesz mi co się stało? - spytała ostrożnie. Nie zamierzała naciskać, nawet jeśli ostatnie pytanie zadała niejako wbrew temu, co obiecała sama sobie kilkadziesiąt minut temu.

- Mhm - przytaknął jej z wyraźnym sceptycyzmem, jak gdyby mówił „niech ci będzie, ale wiem swoje”. Tym samym zdecydował się zakończyć ten temat, nawet jeśli kusiło go, by dalej go drążyć dla własnej satysfakcji. Miał wrażenie, że gdyby nie ich niedawne spięcie, odpowiedź Rebecci byłaby inna. Wątpił, by tak krótko trwało nabranie odwagi potrzebnej do wieczornych, samotnych spacerów po owianym złą sławą Nokturnie. Szczególnie, jeśli niespełna dwie godziny temu wspominała, że ostatnimi czasy nawet na Pokątnej nie czuje się bezpiecznie. Mógłby jej to wytknąć, spróbować dowiedzieć się, czy za jej lakoniczną odpowiedzią rzeczywiście kryło się coś więcej, ale ostatecznie doszedł do wniosku, że udowodnienie swoich racji na tak nic nieznaczącym polu nie było mu potrzebne do szczęścia. Jeszcze znowu by się wycofała i zamknęła w sobie, a on na tę chwilę miał tego dosyć.
Rebecca oglądała swoje zakrwawione palce, a on przyglądał się jej twarzy. Szukał jakichkolwiek przesłanek strachu, wątpliwości, czy niezadowolenia. Potem przeniósł wzrok na jej dłonie i obserwował, jak wyciera o materiał dłoń ledwo pokrytą czerwonymi plamami. Czekał nieuniknionego, czyli kolejnych pytań, a gdy już się pojawiły, zastanawiał się czym były umotywowane. Ciekawością czy niepewnością? A może troską? W końcu z początku założyła, że to właśnie on był ranny. Że ktoś inny zrobił mu krzywdę.
- Jestem pewien - nie powstrzymał uśmiechu, który nieznacznie rozciągnął jego wargi. Jej tłumaczenie na temat adrenaliny wydało mu się zwyczajnie zabawne i to nie w żaden protekcjonalny, czy złośliwy sposób. Zapewne zmieniłaby sposób postrzegania, gdyby zyskała większą świadomość o tym, jak wygląda dorastanie w Durmstrangu, albo jak wielokrotnie musiał wylizać się z paskudnych, niebezpiecznych ran odniesionych po ukończeniu szkoły.
A więc faktycznie się o niego martwiła. Oferta pomocy tylko go w tym utwierdziła. Aż przypomniał sobie jej wyznanie, kiedy przyznała się, że jej na nim zależy. Te wszystkie czynniki przyjemnie łechtały jego ego, co w głównej mierze miało z wiązek ze statusem społecznym i czystością krwi pani Lestrange. Inne sprawy w tym momencie, chociaż nadal znaczące, wydawały się być raczej drugorzędne.
- Powiedziałbym ci, gdybym w jakieś wpadł. Możesz być tego pewna - powiedział w końcu z powagą. W tym przypadku mówił całkowicie szczerze, bo jeśli znalazłby się w sytuacji, w której miałby pewność, że Rebecca jest mu w stanie pomóc, to oczywiście, że by z tego skorzystał. Miał to an uwadze. Nie spuszczał przy tym z niej wzroku, jakby bał się, że umknie mu jakaś reakcja, gest, albo mina. W końcu wychylił się do niej, żeby założyć jeden z jej niesfornych blond kosmyków za ucho. Takie szczegóły zdawały się nie dawać mu spokoju. - A naprawdę chcesz wiedzieć? - Odpowiedział jej pytaniem na pytanie, swoim tonem zdradzając raczej niewiele. Sam przy tym nie wiedział czy tylko się z nią droczy, czy faktycznie zaczynał dochodzić do wniosku, że jest gotowa.

Nawet jeśli z tonu jego głosu aż biło powątpiewanie, to Rebecca nie skomentowała tego w żaden sposób. I ona nie chciała drążyć tego tematu. Sama nie była w stu procentach pewna czemu nie zdecydowała się na samotny powrót do siebie. Prawdopodobnie gdyby nie prośba - czy może raczej polecenie - Antonina, żeby odczekała chwilę przed wyjściem z mieszkania, to właśnie tak by postąpiła. Zacisnęła zęby i, trzymając kurczowo ukrytą w kieszeni różdżkę, szybkim krokiem ruszyła w stronę Pokątnej. Odległość dzieląca od siebie te dwa mieszkania nie była przecież aż tak duża. Pewnie jakoś dałaby sobie radę. I chociaż powtarzała sobie to tego wieczora wielokrotnie, to faktem było jednak, że nie czuła się pewnie na Nokturnie za dnia, a co dopiero nocą. W ostatnich tygodniach nawet Pokątna sprawiała wrażenie bezpiecznej jedynie w ciągu dnia, rozświetlona promieniami słońca, pełna tłoczących się wszędzie czarodziejów. Może to tylko jej paranoja, a może faktycznie za jej niepokojem kryło się coś, co sprawiało, że czuła się nieswojo, faktem jednak było, że wyobraźnia podsuwała jej przeróżne scenariusze, w większości niezbyt przyjemne. W tym momencie swoją obecność w mieszkaniu mężczyzny tłumaczyła w bardzo prosty sposób. Usiadła z książką, chcąc odczekać te dziesięć czy piętnaście minut od jego wyjścia, jednak zupełnie straciła rachubę czasu. Pochłonęła ją lektura, a może zwyczajnie przysnęła, zmęczona tym wszystkim, co wydarzyło się dzisiejszego popołudnia? Nie chciała roztrząsać tego tematu, podskórnie czując, że oszukuje samą siebie.
Kiedy się uśmiechnął, Rebecca pozostała poważna. Przez chwilę przyglądała się jego twarzy, jakby chciała ujrzeć na niej jakikolwiek grymas bólu czy cokolwiek innego, co wskazywałoby na to, że próbuje ukryć przed nią ewentualne obrażenia. Przecież nie kierowała się ciekawością ani nie szukała sensacji. Obawiała się, że mężczyzna - z różnych powodów - może bagatelizować swój stan. A co jeśli mu się pogorszy, a ona nie będzie wiedziała co zrobić lub, co gorsza, zdąży już wrócić do siebie, a on nie da rady sam dotrzeć do szpitala? W końcu oderwała wzrok od jego twarzy i obrzuciła uważnym spojrzeniem całą jego sylwetkę, jakby chciała się upewnić, że nigdzie nie widzi mokrych od krwi fragmentów odzieży ani urazów na odsłoniętych częściach ciała. W końcu jednak dała za wygraną. Skoro jego bawiło jej zaniepokojenie, to może faktycznie nie było powodów do paniki? Znowu spojrzała na jego twarz, a po chwili westchnęła cicho i pokiwała głową.
- Trzymam za słowo - odpowiedziała tylko, słysząc jego zapewnienia. Ciągle pozostawała poważna, nie miało to jednak nic wspólnego z tą powagą, która pojawiła się na jej twarzy podczas kilku innych sytuacji tego wieczora. Nie dystansowała się, nie była nieufna, a raczej zaniepokojona. Najwyraźniej nie próbowała też tego ukryć, nawet jeśli zdawała się zachowywać pełen spokój. Odnosiła dziwne, właściwie niczym nieuzasadnione wrażenie, że istniała cała długa lista kłopotów, o których Antonin wcale by jej nie poinformował, jednak chwilowo nie miała przecież dowodów, by wątpić w jego słowa. Jedynie przeczucie, które jednak o niczym nie świadczyło.
Drgnęła lekko, kiedy wyciągnął w jej stronę rękę. Zaskoczył ją. Nie spodziewała się, że jeszcze dzisiaj ją dotknie, a już na pewno, że zdecyduje się na tak delikatny, pozornie niewiele znaczący gest. Nie po rozmowie, którą odbyli kilkadziesiąt minut temu. Zakładała raczej, że po krótkiej wymianie zdań pożegnają się i każde wróci do swoich spraw, przynajmniej na jakiś czas. Mimo wszystko wciąż stali na przeciwko siebie w tej niewielkiej kuchni. Westchnęła cicho i na sekundę przymknęła oczy, żeby zaraz ponownie wbić w niego spojrzenie. - W innym wypadku przecież bym nie pytała - odpowiedziała ciszej, ostrożnym i łagodnym tonem. Nie wymagała odpowiedzi. Poprosiła o wyjaśnienia, dając mu jednocześnie możliwość wycofania się, jeśli uzna to za stosowne. W końcu prywatność to rzecz święta, z czego oboje zdawali sobie sprawę aż za dobrze.

Za jego wcześniejszym poleceniem by odczekała dziesięć minut zanim opuści jego mieszkanie nie kryło się nic innego, jak zdrowy rozsądek. Ostrożność. Tajemniczy gość, który jakiś czas temu przerwał im rozmowę pukaniem do drzwi, musiał oddalić się na tyle, by nie zauważyć Rebecci opuszczającej nokturńską kamienicę. To wszystko. Nie stały za tym żadne nadzieje na wspólnie spędzony wieczór, a jedynie może odrobina ciekawości. Przecież dlatego wcisnął jej w garść klucz i dał wybór. I jakiekolwiek rozumowanie nie kryło się za jej decyzją, on wiedział swoje. Postanowił jednak zatrzymać to dla siebie.
- Przeceniasz moje umiejętności aktorskie - powiedział, gdy zauważył ten uważny wzrok, którym postanowiła obrzucić go Rebecca. Domyślił się, że tym sposobem próbuje zlokalizować jakieś przesłanki obrażeń, które mogły kryć się pod materiałem ubrań. Wyciągnął różdżkę i machnął nią oszczędnie, a świecie umieszczone w różnych częściach pomieszczenia zapłonęły. Na zewnątrz zapadł już zupełny mrok, rozświetlany jedynie nielicznymi latarniami poustawianymi wzdłuż Śmiertelnego Nokturnu. Te w pełni działające były jednak rzadkością. - Może teraz będzie ci łatwiej - dodał w nieco bardziej żartobliwym tonie, chociaż spodziewał się, że w odpowiedzi otrzyma nic innego, jak kolejne żachnięcie. Obecnie z jakiegoś powodu miał do czynienia z bardziej drażliwą wersją pani Lestrange, którą ciężko mu było pojąć.
Dolohov milczał przez chwilę. Zajął miejsce na krześle i oparł się wygodnie o jego oparcie. Dopiero teraz zaczynało dochodzić do niego zmęczenie. To był długi dzień - najpierw zmiana w Borginie i Burkesie, podczas której musiał użerać się z jakimś przemądrzałym, aroganckim urzędnikiem, a potem... to. Zdecydowanie miał za sobą wieczór pełen nieoczekiwanych zwrotów, które nie pozwalały mu na odpoczynek.
- Myślałem, że nie będziesz mnie już o nic pytać. Nie, żeby mi to przeszkadzało, ale powoli przestaję za tobą nadążać - odpowiedział spokojnie, dopiero teraz spoglądając na nią. Jego słowa nie brzmiały jak nagana, czy tym bardziej jak drwina. Prawdę mówiąc, zupełnie nie rozumiał jej wcześniejszej reakcji. I nie rozumiał też czemu w tym momencie zachowywała się wbrew swoim wcześniejszym deklaracjom. Ciężko mu było pozostać wobec tego biernym, a stąpanie po kruchym lodzie już dawno mu się znudziło. - Musiałem coś załatwić i nie poszło to do końca tak jakbym chciał, żeby poszło - potarł kilkukrotnie skroń wierzchem palca, robiąc przerwę w swojej wypowiedzi. - Przez tę różnicę zdań właśnie - zakończył.
Atmosfera panująca w kuchni zaczynała go męczyć. Miał jakieś nieodparte wrażenie, że rozmawia z całkiem inną Rebeccą niż ta, którą zdążył poznać w przeciągu tych kilku miesięcy. Czyżby ta krótka sprzeczka w sypialni aż tak wpłynęła na ich relację?

Przewróciła oczami, kiedy Antonin prostym zaklęciem zapalił porozstawiane po kuchni świece. Chociaż jej pobieżne oględziny tylko utwierdziły ją w przekonaniu, że mężczyźnie nic nie jest, to obrzuciła go ostatnim, uważnym spojrzeniem, nie dostrzegając jednak nic, co wzbudziłoby w niej podejrzenia. Nawet te kilka kropli krwi, które wcześniej tak wyraźnie odznaczały się na tle jego bladej skóry, teraz zniknęło bez śladu.
Odwróciła się w jego stronę, kiedy zajął miejsce na krześle. Nie odzywała się jednak, jakby czekała, żeby to on pierwszy zabrał głos. Liczyła na wyjaśnienia? Oczywiście, że nie. Nie miała jakichkolwiek podstaw, by wymagać od niego informacji co się stało. Aż za dobrze zdawała sobie przecież sprawę z natury ich relacji.
Kiedy wytknął jej to, co zadeklarowała kilka godzin temu, przez kilka sekund milczała. W końcu odetchnęła głębiej, pokręciła głową. O dziwo, uśmiechała się.
- Masz rację. Nie będę - powiedziała tylko spokojnie, a kiedy wyjaśnił - chociaż to krótkie zdanie ciężko w normalnych warunkach byłoby nazwać wyjaśnieniem - co stało się dzisiejszego wieczora, pokiwała ze zrozumieniem głową. Nawet jeśli w tej układance brakowało wielu elementów, to wszystko to miało przecież jakiś sens, prawda? Przecież nie miała pojęcia czym zajmuje się Antonin w wolnych chwilach, w których mógł przecież robić cokolwiek. Nawet wyjaśniać bliżej nieokreślone różnice zdań, przez które wracał do domu z plamami krwi na skórze. Cokolwiek by to nie było, to przecież nie była jej sprawa. Mogła się martwić i przejmować, ale nie miała prawa wymagać od niego wyjaśnień.
- Robi się późno - mruknęła nagle, jakby dopiero teraz zdała sobie sprawę z tego, że za oknem zapadł już zupełny mrok. Podeszła do siedzącego na krześle mężczyzny i nachyliła się, żeby delikatnie pocałować go w policzek. - Dam znać jak uda mi się zdobyć to, co obiecałam. Dobrej nocy - dodała jeszcze, już po chwili prostując się. Wyszła z kuchni.
Zebrała swoje rzeczy i opuściła mieszkanie w kamienicy na Nokturnie, kierując się szybkim i pewnym krokiem w kierunku swojego własnego. Miała tylko nadzieję, że uda jej się dotrzeć tam w jednym kawałku.

[zt x 2]