Skok na głęboką wodę? [ Sirius & Adora ]

"Każdemu człowiekowi dany jest klucz do raju.
Tym samym kluczem otwiera się bramy piekła."


   


Stara posiadłość w hrabstwie Wiltshire nad rzeką Avonned. Okolica dość malownicza, wręcz można określić miejsce jako sielankowe, szczególnie latem. Rzeka leniwie biegła w swoim korycie, a nieopodal zieleniła się trawa i inna roślinność. Wyczuwalna była również obecność różnorodnych zwierząt - ptaków oraz tych większych chowających się za konarami drzew. Wieść niosła, że mieszkały tam jednorożce i pegazy, jednak nikt nie potwierdził oficjalnie tych pogłosek. Życie płynęło tutaj wolniej, spokojniej. Idealne miejsce dla zbolałej duszy albo człowieka pragnącego odrobinę odpocząć. 

15 sierpnia 1979

---

Tydzień po misji jaką wykonywał dla Zakonu Feniksa zastanawiał się co powinien dalej ze sobą, swoim życiem zrobić. Udowodnił swoją lojalność wobec organizacji, czuł że zyskał pełne zaufanie większości jej przedstawicieli. Był o tym przekonany, jednak czuł w sercu pewien niepokój. Kilka nocy z rzędu nie mógł zasnąć, a jego myśli błądziły wokół aktualnej sytuacji w świecie czarodziejów. Wracał myślami do swojej rodziny, która tak bezceremonialnie się go wyrzekła. Jakby w ogóle dla nich nie istniał. Zabolało go to, choć nigdy nikomu się do tego nie przyznał. Był twardy i zdecydowany o swoich racjach, celach, ideałach. Trudno. Był gotowy na tę stratę, jednak kiedy spędzał czas w domu Potterów, czegoś mu brakowało. Czuł się tam jak u siebie, ale jednak... 
Postanowił zrobić sobie wolne. Wolne od czego? Właśnie najlepiej mógłby to określić jako wolne od wszystkiego. Spakował do swojego plecaka kilka rzeczy, które mogły mu się przydać na wyprawie, którą planował od... kilku sekund?   DAWNA. Wszystko jak zawsze było zaplanowane krok po kroku, dlatego kiedy teleportował się nad rzekę, którą wybrał celując palcem na mapie ŚWIADOMIE i doskonale wiedział, gdzie się znalazł oraz gdzie dalej się udać. Oczywiście w celach czysto turystycznych. Musiał jednak wziąć pod uwagę fakt małych zasobów finansowych, które posiadał. Więc na pensjonacik z wygodnym łóżkiem raczej nie miał co liczyć. Sirius brał również pod uwagę spanie w szałasie, ewentualnie pod gołym niebem. Gwiazdy musiały wyglądać pięknie, jeszcze w takich okolicznościach. 

Jednak los stał się dla niego odrobinę łaskawszy, bo w oddali zobaczył jakiś stary budynek. Przypominał mu trochę jakąś starą mugolską kamienicę, którą widział jakiś czas temu podczas spotkania z Lupinem. Zazwyczaj były opuszczone, dlatego zamierzał spróbować szczęścia. Przecież skorzystanie z pustego budynku, to nie będzie jakieś wielkie wykroczenie, prawda? Szedł dziarskim krokiem obserwując otoczenie, w normalnych okolicznościach raczej skontrolowałby tylko czy jest bezpiecznie, teraz jednak miał wrażenie, że czas zwolnił. Uśmiechnął się pod nosem. Podobało mu się to. 

Stanął przed drzwiami posiadłości. Spojrzał najpierw w lewo... potem w prawo, w górę i w dół. Pociągnął za klamkę i co? Oczywiście zamknięte. Nie znaczyło to oczywiście, że się poddał. Robił to w zasadzie bardzo rzadko, dlatego wyciągnął swoją różdżkę Alohomora. 

Zawsze to działa... no prawie. Zazwyczaj w najprostszych przypadkach. I taki był właśnie ten. Stary mugolski budynek, przeszedł próg i oglądał miejsce z zaciekawieniem. Zastanawiał się dlaczego nikt tutaj nie mieszkał - w środku nie było wcale źle. Oprócz wszechobecnego kurzu nie brakowało mebli czy dekoracji. Fakt, większość rzeczy było przykrytych białymi płótnami, co miało zabezpieczać przed brudem i wilgocią, która pewnie była wszechobecna. Przeszedł się po parterze,  znalazł kuchnię i salon z pięknym kominkiem. Rzucił swój plecak, gdzieś w kąt  i poszedł dalej oglądać swój "hotel" . Wiedział już, że tutaj spędzi noc.

Niczego nie zakładała. Postępowanie Siriusa, jego szalone pomysły oraz propozycje nauczyły ją, aby nie być przesadnie pewnym, gdyż ten z łatwością obracał kota ogonem. Potrafił tak zmanipulować otoczenie oraz urobić jej skromną osobę, iż końcem końców pomimo widoczniej niechęci, i tak wsiadała na zaklęty motor, pozwalając, aby jego właściciel wywiózł ją w siną dal. W stosownym momencie przypomni mu, że ten zadeklarował odstawienie jej pod samą bramę rezydencji, tymczasem jednak postawiła cieszyć się możliwością podróży wśród chmur, odsuwając od siebie pytania a co by było gdyby.
Jazda na motorze w niczym nie równała się z lataniem na miotle. Przede wszystkim wysokość była znacznie większa, nie musiała także zaprzątać sobie głowy koniecznością pilnowania tego, dokąd leci i jak; maszyna wydawała się sama obierać kurs, prowadząc ich prosto do jak na razie tajemniczego celu. Nie przyszło jej na myśl, iż ten może majaczyć na horyzoncie w samym sercu dużego miasta.
Kiedy motor podchodził do lądowania, zamknęła oczy, a twarz schowała w plecach czarodzieja. Szarpnęło raz, drugi, trzeci w mało przyjemny sposób, przez moment miała wrażenie, iż żołądek podszedł jej do gardła, na szczęście uczucie to minęło niczym za sprawą machnięcia różdżki mniej więcej w tym samym momencie, w którym wyczuła pewniejszy grunt pod ich nogami.
Choć motor stał zaparkowany ze zgaszonym silnikiem, jeszcze przez chwilę obejmowała kurczowo Blacka. Dopiero, kiedy nabrała pewność, że to już koniec podróży, puściła go oraz odsunęła się na stosowną odległość. Wstała, od razu odetchnęła oraz wygładziła dłonią materiał szaty, a także peleryny. O swoją fryzurę zaczęła się martwić dopiero, kiedy dostrzegła w lusterku to, że kosmyki uciekają w każdą, możliwą stronę.
- Gdzie dokładnie jesteśmy? - spytała, wodząc spojrzeniem po strzelistych kamienicach. Wylądowali na końcu jednej z ulic, którą oświetlały uliczne lampy. Miejsce to było niewątpliwie obce, dało się odczuć, iż Adora znalazła się tam, gdzie jak dotąd omijała je szerokim łukiem.
Nie dane jej było zaprotestować, bowiem w ułamku sekund po tym, jak chwycił jej dłoń, szli już wśród mugoli brukiem prosto na rynek. Była tym faktem na tyle zszokowana, że fakt, iż Black naruszył jej przestrzeń osobistą, zszedł na dalszy plan. Jak dotąd, mugole nie znajdowali się w zasięgu jej wzroku, dziś jednak było ich pełno i to ona w szacie czarodziejów, eleganckiej pelerynie, skórzanych rękawiczkach wyglądała jak ktoś, kto urwał się z poprzedniej epoki.
- ... No nie. Nie miałam - przyznała, wciąż nie bardzo wiedząc jak się zachować, a także co o tym wszystkim myśleć. Świadomość, iż urodziła się w rodzinie błękistokrwistych czarodziejów z wieloletnimi tradycjami nakazywała spojrzeć na każdego, kto ośmielił się podnieść swój wzrok i spotkać z nią spojrzeniem, z wyższością, z drugiej zaś strony, zetknięcie się z kimś, kto rzekomo egzystował obok nich, ale był przy tym całkowicie obcy, przerażała ją.
Nawet nie spojrzała na barak, przy którym się zatrzymali. Stała plecami do Siriusa i okienka w budzie, obserwując z rosnącym zniesmaczeniem wesołe parki mugoli oraz większe ich grupki.
Puszkę, którą wcisnął jej do ręki Black, potrząsnęła. Uniosła brew, słysząc, jak coś syczy w środku plastiku.
- Co to właściwie jest? - jak nie trudno się domyślić, coca cola nigdy nie pojawiła się na stole w jej domu, bądź w Hogwarcie. Na próżno było jej także szukać w Hogsmade, czy na salonach.
Szła za Siriusem dalej, trzymając w jednej ręce puszkę gazowanego napoju, a w drugiej niedbale zapakowanego hamburgera. Czuła się co najmniej nie na miejscu. Schody skrzypiały przeraźliwie z każdym krokiem, ściany były obdarte i pomazana jakąś farbą, co nie umknęło jej uwadze.
- Kim jest Twój znajomy? Czy Ty tutaj teraz mieszkasz, Black? - zaczynała się o niego szczerze martwić. Warunki w tym budynku były straszne, do tego to sąsiedztwo wszechobecnych mugoli i pojedynczy namiot zamiast solidnych ścian. Westchnęła ciężko, obracając się ku niemu.

Rozumiał jej nie tęgą minę, mało zadowoloną. Fakt pewnie nie tego się spodziewała… Nie był to bukiet kwiatów, romantyczna kolacja we dworze, jednak chciał żeby poznała to czym gardziła większość jej społeczności. Sam przy swoim pierwszym zetknięciu ze światem mugoli czuł się dziwnie. Chyba to odpowiednie słowo na określenie mnogości wrażeń jakie wtedy doświadczył. Doświadczenie to pozwoliło mu między innymi docenić magię ale i zaakceptować inność. Wiedział, że wszyscy mimo tak wielu różnic zasługiwali na szacunek. Mimo małych obaw, że po tym spotkaniu dziewczyna kopnie go w dupę albo wyśle w diabły, miał nadzieję, że pokazanie jej tej małej części świata wpłynie w jakimś stopniu na poglądy wpajane od najmłodszych lat. Jeśli to się nie uda – przynajmniej będzie wiedziała kim gardzi.
-Możesz potraktować tę małą wycieczkę typowo badawczo. Nie mów, że nigdy nie chciałaś odkrywać pięknego świata.- powiedział już trochę mniej pewnie, jednak dalej nie tracił fasonu. Zresztą dla niego również to wszystko nie było naturalne. Stwierdził, że to ciekawe doświadczenie na pewno pozostanie w pamięci Adory, więc warto było zaryzykować. Trzeba było też dodać, że chłopak nie należał do najwytworniejszych kucharzy, więc burger i cola to naprawdę było zjadliwe jedzenie, które mógł zaproponować.
-Napój z bąbelkami i kanapka z mięsem. Będzie chociaż zjadliwe. Nie jestem najlepszym kucharzem.- przyznał uśmiechając się delikatnie pod nosem. Zaczął się w ogóle zastanawiać czy można go tak nazwać – skoro nawet zwykłe grzanki potrafił spalić na wiór. Teraz jednak nie miał zamiaru przejmować się swoimi wątpliwymi umiejętnościami i skupił na dziewczynie. Wchodząc powoli za nią po schodach zaczął jej przybliżać krótką historię swojego znajomego.
-Poznałem go podczas tej samej podróży, kiedy odwiedziłem ciebie.-zaczął się szczerząc, w końcu te jego odwiedziny wcale nie były proszone. On się włamał do jej rezydencji, oczywiście nie wiedział, że jest zamieszkała i to powinno go całkowicie usprawiedliwiać.
-Przemierzałem po kolei nasz piękny kraj, trafiłem do tego miejsca przez przypadek. Był problem podczas teleportacji i nie mogłem przez dłuższy czas stąd się wydostać, a Harold mi pomógł.- mężczyźnie Łapa był winny życie – przyjął go do siebie. Okazało się, że ogólne zmęczenie było winne jego kłopotom. Znalazł u faceta schronienie, nie każdy byłby w stanie przyjąć obcego do swojego domu. Zaimponował tym samym Siriusowi i stał się jego dobrym znajomym.
-Poznałem wtedy jego rodzinę i zabrał mnie właśnie na takie śmieszne jedzenie. Napój jest całkiem w porządku, jedynie bąbelki śmiesznie rozchodzą się w gardle.- opowiadał dalej, aż w końcu znaleźli się na szczycie schodów. Widoki były niczego sobie, rozstawiony namiot chronił ich przed ewentualnymi opadami deszczu a poduszki miały być wygodnym miejscem do odetchnięcia i spędzenia przez chwilę miło czasu.
-Powiedział mi, że w takich okolicznościach oświadczył się swojej żonie. Są już ze sobą ponad 30 lat, piękna liczba.Nie wiem czy ktoś byłby w stanie tyle ze mną wytrzymać.- powiedział, po czym pozwolił dziewczynie rozejrzeć się i przetrawić wszystkie informacje. Miał nadzieję, że dzieląc się z nią swoimi przeżyciami, częścią historii nie obraził jej w żaden sposób, w końcu takich intencji nigdy nie miał. Usiadł w końcu na jednym z przygotowanych miejsc i chwilę poczekał na to, co zrobi dziewczyna.
-To, co się u ciebie zmieniło od naszego ostatniego spotkania?-zapytał odwijając swoją bułkę i biorąc porządnego gryza. Wzrok skupił na przestrzeni rozciągającego się w oddali miasta.

Zapewne inaczej wyobrażał sobie ten wieczór. Musiał mieć jego jakiś scenariusz w głowie, bądź chociaż oczekiwania względem jej osoby, którą zabierze do miejsca pełnego mugoli. Czy im sprostała? Czy właśnie tego się spodziewał?
Adora była bardzo ostrożna w okazywaniu jakichkolwiek, konkretnych emocji. Co prawda jej usta częściej wykrzywiały się w grymas, niż wracały do uśmiechu, nie mniej obeszło się bez oburzenia, bądź innych scen urządzonych pośrodku placu, na oczach tych wszystkich ludzi, którzy żyli nieświadomi o istnieniu magii.
Nie czuła nigdy potrzeby, aby zagłębiać się w ich świecie oraz próbować go zrozumieć. Właściwie to rzadko zaprzątała sobie głową myślami, że gdzieś tam, niedaleko, koegzystują z nimi mugole. Ich obecność nie była jej do niczego potrzebna, tak więc motywacja Siriusa, aby spędzić ten wieczór w sąsiedztwie z osobami niemagicznymi, nie dawała jej spokoju. Jeżeli chciał jej pokazać, jaki świat był piękny poza granicami Anglii, mógł wybrać na cel przykładowo Szkocje oraz stare ruiny, gdzie nikt się nie zapuszczał, gdyż straszyło tam od pokoleń. Dlaczego więc szli przez mugolskiego miasto? Co takiego miało ją w nim zachwycić? Zachodziła w głowę, pokonując kolejny stopnie.
- To, co z tej kanapki wypływa, to jakiś sos? - wciąż było dla niej zagadką to, w jaki sposób rozkrawa się ten twór, gdyż miała podejrzenia, że po wbiciu widelca, bułka rozleci się.
Podniosła wzrok na profil Siriusa. Znajdował się co najmniej trzy stopnie nad nią.
- Ten Harold, o którym mówisz, był, a właściwie to jest czarodziejem? - miejmy jasność. Trudno byłoby jej sobie wyobrazić, że Black spędził kilka dni pod jednym dachem z mugoli. Jedno podróż, w której chciał odkryć siebie na nowo, na pewno była pełna przygód oraz nagłych zwrotów akcji, dlaczego jednak miałby chcieć współżyć z mugolem? Wciąż myślała o nich w sposób zaszufladkowany, jedna wizyta w mieście, gdzie żyli, nic nie zmieni. Mogła być bardziej otwarta, z czystej ciekawości, aczkolwiek poglądy tkwiły w niej głęboko zakorzenione i nawet, jeśli nie przejawiała tych ortodoksyjnych skłonności, to jednak kwestia mugoli mogła ich sporo poróżnić.
Wchodząc na dach, objęła spojrzeniem namiot, a także panoramę miasta, która stąd rozciągała. Podeszła bliżej skraju, gdzie mogła wychylić się na ulice. Cofnęła się gwałtownie, kiedy przejechał nią jakiś samochód, a pod nosem rzuciła francuskie określenie.
- No dobrze. Mam więc w ręku kanapkę i napój... Z bąbelkami? Jest na to jakieś określenie? - nie chcąc sprawić Siriusowi przykrości, postanowiła ugryźć tę dzisiejszą wycieczkę małymi krokami. Te, które zapętlały się wokół edzenia, wydały się jej najbardziej bezpieczne.
Adora zajęła miejsce obok czarodzieja, wybierając sporą poduszkę, w którą nieco się zapadła. Przyglądała mu się, w jaki sposób je to, co było zawinięte w papier, a także czy po przełknięciu kęsa, nie dzieje się z nim nic dziwnego. Spodziewała się już dzisiaj wszystkiego.
- To prawda, ich rodziny musiały niezwykle dobrze dobrać tę dwójkę - przyznała, patrząc się na staż małżeństwa przez pryzmat, który był jej znany oraz najbliższy. Po minie Blacka odgarnęła jednak, że nie to miał na myśli. Adora chrząknęła, skubiąc kawałek bułki.
- Tej, która poślubisz i utrzymasz przy sobie przez trzydzieści lat, osobiście pogratuluje - dodała ze szczerym uśmiechu. Miał szansę na prawdziwą miłość, jeżeli ta faktycznie się zdarzała i gotów był się o tym przekonać, lepiej, niech tego nie zmarnuje.
Podciągnęła nieco nogi, ze zgiętymi kolanami łatwiej było jej utrzymać w miarę wyprostowaną postawę, a także pilnować, aby nie nakruszyć.
- O nie. Najpierw Ty musisz mi opowiedzieć, od kiedy i dlaczego pracujesz u Borgina, a także gdzie skończyłeś swoją podróż, dopiero później możesz pytać - postawiła warunek, który rzecz jasna nie podlegał dyskusji.

Oczywiście nie liczył na zadowolenie czy pieśni pochwalne w swoją stronę. Chciał po prostu, aby miała ciekawe wspomnienia, a to spotkanie miało szansę takie stworzyć. Przecież zazwyczaj wracamy myślami do momentów, które nas w jakiś sposób zaskoczyły, nie zawsze pozytywnie, ale jednak zaskoczyły. Jego celem było zostać jej w głowie. Poza tym tutaj - daleko od domu, praktycznie na odludziu - mogła być całkowicie swobodna. Nikt ich nie obserwował, mogli zachowywać się po prostu normalnie. Mogli mieć nadzieję na wspaniały wieczór, którego w innych okolicznościach by nie było. Fakt, może to wszystko nie było zbyt romantyczne, ale Sirius był dzisiaj raczej spontaniczny. Nic tutaj nie było przemyślane, ale czasami z takich momentów wynikały zaskakujące rzeczy.
-Nie wiedziałem jakie smaki lubisz, ten jest łagodny.- wyjaśnił jej krótko. Zresztą sam nie miał pojęcia co było w tych śmiesznych kanapkach. Grunt, że dało się je zjeść i potrafiły zaspokoić głód. Nie planował odwiedzać mugolskich knajp, chyba byłby to za duży szok kulturowy dla ich dwójki. Gdyby przejmował się opinią innych ludzi może czułby się trochę niekomfortowo, w tym momencie mógłby określić swój stan jako optymizm. Uśmiechał się, był pewny siebie i cieszył się towarzystwem Adory.
-Mugolem. Nie miałem jak możliwości teleportacji, byłem wykończonym, a on mi pomógł. Gdyby nie to, pewnie ten czas musiałbym spędzić na ulicy.- powiedział wzruszając ramionami. W sumie nie było już co opowiadać, Harold okazał się naprawdę miłym gościem. Opowiedział Blackowi o sobie, przedstawił swoich najbliższych. Sirius chciał mu się jakoś odwdzięczyć to podarował mu fasolki wszystkich smaków. Na samo wspomnienie chciało mu się śmiać – jego gospodarze nie spodziewali się słodyczy o smaku szpinaku czy rzygowin.
-Cola-powiedział jej, po czym otworzył napój i podał  dziewczynie czekając, aż usiądzie obok niego. Szczerzył się do niej jak głupi, ale nic na to nie mógł poradzić. Niesamowicie go bawił dźwięk francuskich słów, mógłby się założyć, że wcale nie były one pochlebne. Podniósł w zdziwieniu jedną brew słysząc o dobieraniu partnera, z tego co on się orientował tutaj i u NORMALNYCH czarodziejów wyglądało to nieco inaczej.
-Ekhm… zdaje się, że w tych czasach można podejmować własne decyzje.- zaczął jej wyjaśniać nie spuszczając z niej wzroku. Obserwacja jak spożywa mugolskie jedzenie było dla niego tak egzotyczne, że aż fascynujące.
-To znaczy oni pobrali się z miłości. Zakochali się w sobie, postanowili, że chcą spędzić ze sobą resztę życia i tak w tym trwają.- powiedział może trochę z dumą albo z nutką tęsknoty. Miał nadzieję, że kiedyś również zdarzy mu się coś podobnego. Był pewien, że jeszcze nie teraz, w końcu był za młody, za głupi i miał „pstro” w głowie jak niegdyś zdarzało się mówić Rogacza mamie. Wierzył, jednakże w przeznaczenie. Ono go doprowadziło właściwie do tej chwili i do tego miejsca.
-Pracę właściwie dostałem przez przypadek. Zawdzięczam ją raczej doskonałej aparycji niż umiejętnościom handlowym, jednak miejsce ciekawe. Nie spodziewałem się tam jednak spotkać ciebie.- powiedział żartobliwie mrugając do niej. Choć było w tym trochę prawdy, przyciągał wzrok kobiet. Nie tylko tych młodych i pięknych, ale także starych, grubych czy pomarszczonych. Dla Borgina istotne było, że był klient, a co za tym idzie rósł popyt na różnego rodzaju magiczne przedmioty. Sprzedaż się rozkręciła, więc i mu udało się zostać i zaspokoić tym samym ciekawość.
-Grunt, że mam stały przychód i w miarę interesujące zajęcie. Mam nadzieję, że nie obowiązuje mnie tajemnica służbowa.- zaczął się głośno zastanawiać. Miał tyle do opowiedzenia o tylu dziwnych, niespotykanych na co dzień przedmiotach. Sam nie wiedział od czego powinien i może zacząć. Zresztą nie chciał włączyć słowotoku wolał słuchać tego, co mówi dziewczyna. Miała magiczny głos. 
-Lepiej ty mi powiedz, czy coś się zmieniło do naszego ostatniego spotkania.- nie dawał za wygraną i rozpoczął przesłuchanie.

- Nie mam nic przeciwko ostrym smakom - wtrąciła, nie mając pewności, czy kiedykolwiek ta informacja przyda się Blackowi. Odkąd Sirius zdecydował się odciąć od rodziny oraz zasłużył sobie na łatę zdrajcy krwi, przestali obracać się w tym samym towarzystwie. Jej ojciec, prawdopodobnie, nie byłby zadowolony z faktu, z kim spędzała dzisiejszy wieczór, nie mniej został on w hrabstwie Wiltshire, co najmniej przeszło sto mil stąd i w tym momencie nie dbała o jego osąd.
- Czegoś tu nie rozumiem. Skoro był, a właściwie to nadal jest mugolem i nakrył Cię na nieudanej próbie teleportacji, jak wyjaśniłeś mu, co właściwie się stało? I kim Ty jesteś? - przyjrzenie się bliżej jednemu z przedstawicieli niemagicznych osób wydało się jej mniej problematyczne, niż obserwowanie tych całych skupisk, jakie tłoczyły się na rynku. Choć Harold nie wzbudził sam w sobie jej ciekawości, to sposób, w jaki opowiadał o nim Sirius, już prędzej.
- Cola - powtórzyła za nim. Objęła palcami zimną oraz mokrą od skroplonej pary puszkę z gazowanym napojem. W końcu odważyła się upić łyk, nie do końca będąc gotową na nowe i jednocześnie tak sprzeczne wrażenia smakowe.
- Słodka - skomentowała, ocierając wierzchem dłoni usta. Co prawda do kanapki, sprzedawca wcisnął im całą garść chusteczek, problem w tym, że Adora niekoniecznie chciała dotykać coś, co w swoich łapach trzymał przez chwilę mugolski kucharz.
Bułka, choć już nie taka ciepła, smakowała zaskakująco dobrze. Prawdopodobnie dlatego, że nigdy nie jadła nic w tej formie oraz kompozycji, fakt napchania do rozkrojonej w połowie bułki mięsa oraz warzyw nie uważała za najrozsądniejsze. Irytowała ja co chwile wypadająca sałata. Tymczasem, swoje przemyślenia zachowała dla siebie, nie będąc do końca pewną, czy powinna otwarcie chwalić inicjatywę Blacka. Następnym razem - o zgrozo! - zdecyduje się jeszcze zaprosić ją do jednego z lokali, do których kierowało się co najmniej kilku z mijanych po drodze mugoli. Nie była i prawdopodobnie szybko nie będzie gotowa, aby zjeść posiłek w ich obecności.
- Tak po prostu? Skąd wiedzieli, że to właściwy wybór? I co to w ogóle znaczy, że pobrali się z miłości? Czym ta miłość jest? Jak ją rozpoznali, skąd pewność, że nikt ani nic ich nie oszukuje? - miała dużo pytań, na które prawdopodobnie Black nie znał odpowiedzi i właściwie to nie miała mu tego za złe. O ile on miał szansę przekonać się na własnej skórze, czym jest miłość, a także poślubić kogoś, kogo sam wybierze, tak Adora już dawno pogodziła się z faktem, iż przyjdzie jej poślubić osobę wskazaną przez rodziców i stworzyć z nią rodzinę poprzez szereg wypracowanych kompromisów. Tę myśl również od siebie odepchnęła, była w zbyt dobrym humorze, aby zadręczać się tym, co nieuniknione.
- A co ze stażem u Gringotta? Zdecydowałeś się szkolić na łamacza klątw, czy jednak wybór padł na coś innego? - uśmiechnęła się pod nosem na wspomnienie jednego, sierpniowego wieczoru, który minął im na snuciu ambitnych, a także tych nieco mniej planów odnośnie przyszłości. Wtedy też zadecydował przypadek, oboje w końcu nie byli świadomi, że tego dnia spotkają się nad rzeką Avon.
- Poza tym, że wygrzebałam z dna kufra podręczniki do eliksirów oraz kompletuje niezbędne pomoce, co właściwie przyprowadziło mnie w końcu do Borgina, uwierzysz, jeśli powiem, że niewiele? Wciąż pracuje w rezerwacie jednorożców oraz staram się przekonać samą siebie, że umiejętność haftowania będzie przydatna... - nie zabrzmiało to do końca przekonywująca, Adora nie miała cierpliwość do łącznie drobnych oczek i układania ich we wzór. Roześmiała się perliście, zgniatając w dłoni papier po bułce. Jeżeli szukał na jej palcu zaręczynowego pierścionka, bądź śladu po nim, dostrzegł wyłącznie rodową biżuterię. Ta kwestia także się nie zmieniła, póki co.

Automatycznie zakodował informację na temat kolejnego upodobania dziewczyny, po czym uśmiechnął się na wieść o kolejnej wspólnej rzeczy. Miał wrażenie, że ktoś zaplanował ich wakacyjne spotkanie aby chociaż przez chwilę mogli dzielić swoje myśli. Zaskakująco łatwo przychodziło mu dzielenie się z tą – praktycznie obcą kobietą swoimi przemyśleniami czy spostrzeżeniami dotyczącymi otaczającej ich rzeczywistości. Już kilkakrotnie w głowie upomniał się, przecież nie mógł powiedzieć za dużo. Był niemal przekonany, że stoją po dwóch różnych stronach politycznej barykady, jednak nie chciał poruszać tych kwestii. W tym dniu chciał zapomnieć o wszystkim, co złe i przygnębiające. Wyszczerzył zęby, kiedy usłyszał pytanie dotyczące nieudanej próby teleportacji.
-Oczywiście, że nie powiedziałem mu prawdy. Biedak założył, że wpadłem pod jeden z mugolskich środków transportu, nie wyprowadziłem go z błędu. Ostatnio mam wrażenie, że stwierdzenie – mniej wiesz, lepiej śpisz, stało się bardzo aktualne.- powiedział po czym zaczął zastanawiać się nad słowami dziewczyny. Miłość słowo, które określało… właśnie co?! W tym momencie zjawisko to było dla niego dość niezrozumiałe, fascynujące. Czasami zastanawiał się czy to chemia, która zmusza człowieka do pewnych bliżej nieokreślonych, nie zawsze logicznych decyzji. Mógł stwierdzić, że chciałby kiedyś przeżyć na własnej skórze coś tak tajemniczego, jednak najwyraźniej nie było mu to dane. Oczywiście miał mnóstwo kobiet, raczej nie miał większych problemów z nawiązywaniem z nimi relacji. Jednak z całą pewnością nie był jeszcze tak naprawdę zakochany. Zauroczony? Może. Jednak nie mógł tego potwierdził w stu procentach.
-Też chciałbym to wiedzieć. Mam jednak przeczucie, że to, co ich połączyło jest wyjątkowe.- stwierdził uśmiechając się lekko pod nosem. Przypomniał sobie wspomnianą parę mugoli, którzy na każdym kroku okazywali sobie wielką troskę i zainteresowanie. Co ciekawe mieli bardzo długi staż i jeszcze się sobą nie znudzili. W tym musiał być jakiś rodzaj magii, tego był pewien.
-Zgłosiłem się na staż łamacza klątw. Jak się okazało nie jest to najłatwiejsze zajęcie, jednak lubię wyzwania. – powiedział mrugając do niej. Oczywiście ostatnie stwierdzenie miało dwuznaczne brzmienie, co oczywiście zrobił raczej podświadomie. Ich spotkanie było istnym zrządzeniem losu, pewnego rodzaju sprawdzianem. Mógł się przekonać czy tęsknił za światem wyższych sfer. Stwierdzić, czy żałuje popełnionych wcześniej decyzji. W tym momencie był niemal pewien, że nigdy tam nie pasował. Czuł się dobrze wśród osób ceniących sobie wolność i swobodę, Adora stała się pewnego rodzaju eksperymentem, który powinien przynieść mu prawdę. Prawdę o nim, decyzjach i jego życiu. Obawiał się, jednak że los postawił przed nim zbyt… właśnie tutaj brakowało mu słowa, żeby wyrazić swoją opinię na temat młodej kobiety. Nie chciał skupiać się na aparycji, która była wielkim atutem czarownicy, więc szukał słowa mogącego opisać jej inteligencję, wdzięk i elegancje. Jednak miał z tym nie mały problem, ponieważ dziewczyna mimo tego, że była z krwi i kości arystokratką, różniła się w wielkim stopniu od typowych przedstawicielek tego zamkniętego półświatka.
-Po co robić coś, co nie przynosi człowiekowi przyjemności?- zapytał wyobrażając sobie zirytowaną dziewczynę próbującą haftować. Niektórzy mieli do tego naprawdę wielki talent, artyści szczycący się swoimi dziełami sprzedawali je za wiele galeonów. Przecież pochodziła z potężnej rodziny Lestrange, która miała pieniędzy pod dostatkiem. Nie musiała się kalać umiejętnością, która nie sprawiała jej przyjemności. Chyba, że była tutaj ingerencja osoby trzeciej.

Zdecydowanie łatwiej było przymykać oko na to, co ich dzieliło, niż niepotrzebnie roztrząsać. Znajomość z Blackiem stanowiła dla niej jedną, wielką niewiadomą, nie potrafiła przewidzieć, dokąd ich ona zaprowadzi, dlatego też wyjątkowo, gdyż na co dzień nie było to w jej naturze, starała się nie wybiegać myślami przesadnie w przyszłość. Liczyło się to, co tu i teraz. Przed swoim przeznaczeniem i tak nie ucieknie, to prędzej czy później ją dopadnie, przypominając o jej powinności wobec rodziny.
Nie ważne, jak bardzo nie starała się zdystansować do rzeczywistości i po prostu cieszyć się ze wspólnego wieczoru, posępne myśli czaiły się na każdym kroku. Starała się je zagłuszyć kolejnym kęsem hamburgera, ścieranie tłustych plam okazywało się niezwykle zajmujące. Nawet, jeśli te kapały na serwetkę, to i tak działały one Adorze na nerwy. Musiała się ich pozbyć, nieład w jej otoczeniu nie miał prawa bytu.
- Naprawdę? Czyli jednak postawiłeś na swoje marzenia? Miałeś jakąś alternatywę, czy od początku to było to - uśmiechnęła się szeroko, bezwiednie przysuwając się bliżej Siriusa.
- I jak to jest? Pracujesz dla goblinów? Czy jesteś pod opieką kogoś starszego stażem? To, że przyuczasz się do zawodu łamacza klątw, ma coś wspólnego z pracą u Borgina? - zasypała go gradem pytań, chciała dowiedzieć się jak najwięcej, ponieważ Black wyraźnie wzbudził jej ciekawość. Rzadko ktokolwiek z arystokratów decydował się na pracę dla goblinów, być może uważając to za uwłaczające ich godności, tym chętniej zamierzała wykorzystać okazje dowiedzenia się wszystkiego z pierwszej ręki. Musiał rozpocząć staż niedawna, być może pod koniec wakacji. Wszystko było jeszcze świeże, magiczne, emocje w głosie Siriusa powinny wyrazić więcej, niż słowa.
Po zgnieceniu papierka w staranną kule, która pochłonęła do środka najmniejszy okruszek, Adora próbowała przekonać się do coli, problem w tym, że buzujące bąbelki bardziej ją denerwowały, niż smakowały.
Zmrużyła nieznacznie oczy. Nie spodziewała się tego typu pytań, właściwie to nigdy się nad nim nie zastanawiała. Dla niej, odpowiedź była oczywiste.
- Nie lubię poddawać się zbyt łatwo. Nawet, jeśli brakuje mi cierpliwości, skąd mam wiedzieć, czy nie pożałuje tego, że tak łatwo się poddałam? - dłonią przeczesała włosy do tyłu pozwalając im trwać w luźnym nieładzie.
- Może mam w sobie ukryty talent, który drzemie czekając, aż zostanie obudzony? - kąciki jej ust drgnęły, nie brzmiało to prawdopodobne, właściwie to sama nie wierzyła w to, co mówi, stad to rozbawienie, które wkradło się między słowa i aż cisnęły się na jej usta.
Długo trzymała się w ryzach, aż nie parsknęła perliście oraz dźwięcznie.

Wspomnienie zyskuje status porzuconego z uwagi na upływ dwóch miesięcy od ostatniego posta.

[z/t x2]