Cyganka i Królowa Śniegu [Esmeralda & Ruth]

---

Wątek przeniesiony

---

Zastanawia się prze chwilę, czy to komplement. Królowa śniegu brzmi dumnie, ale jej bajkowość odbiera złowrogiego wydźwięku i godności przypisanej koronie. Przez chwilę w umyśle Ruth pojawia się drażniąca myśl, że miękko wypowiedziane przez ciemnowłosą słowa to złudzenie, omamy wywołane opętaniem. Szybko jednak orientuje się, że to prawda, bo głos niesie dalej opadającą łagodnie między nimi opowieść. Malfoy unosi wyżej brwi, nie spodziewając się kontynuacji wątku.
— Chyba nie wiem o kim mówisz — przyznaje w końcu otwarcie, bo bezpośredniość kobiety zwalnia ją z konwersacyjnych konwenansów i pozwala umknąć społecznym wymogom. To, co byłoby niedozwolone na arystokratycznych bankietach, elitarnych kolacjach i spotkaniach błekitnokrwistych klubów, teraz zdawało się być na miejscu.
Wzdycha cicho, gdy kobieta odpowiada. Na moment odrywa od niej wzrok, przenosząc go na puste tory. Gdy jeszcze zasilała szereg uczniów Hogwartu odnosiła wrażenie, że pociągi kursują tu bez przerwy. Teraz uświadamia sobie, jak wiele spraw wyolbrzymiała, jak wiele zmieniało się we wspomnieniach. Wie, że nie ucieknie od błędnego postrzegania rzeczywistości. Braknie jej doświadczenia, pewnego dystansu do świata, tak charakterystycznego dla czarodziejów doświadczonych życiem. Błądzi myślami i powrót do teraźniejszości, do chłodu peronu i jasnego, szczerego spojrzenia cyganki zajmuje jej dłuższą chwilę.
Kołysze się na swoich butach, lekko, kocio, bezwiednie. W przód i w tył, jak tancerka, która ćwiczy miękki ukłon. Płynność ruchów Ruth pozwala przypuszczać, że zautomatyzowała nawyk przed kilku laty.
Szaroniebieskie oczy znów taksują cygankę, ale tym razem nie wyszukują przetarć na spódnicy, nie wychwytują załatanych dziur, nie koncentrują się na ocenie kosztowności jej garderoby. Kontemplują wygładzoną fakturę materiału, wyblakłe kolory na fałdach sukni i snują wizję obrazu, portretu muśniętego ciężkimi olejnymi farbami, które dodadzą wilgotnej sukni objętości, a samej cygance pełniejszych kształtów. Ruth tworzy zarys na płótnie pod impresjonistyczny portret nieznajomej, katalogując w pamięci krzywiznę jej nadgarstków i sposób w jaki ciemne włosy okalają twarz. Analizuje możliwe techniki i bez udziału woli toczy rozmowę, ale zdaje się przy tym nieobecna.
— Ale i tak tu czekasz — choć nie wie, czy i kiedy cokolwiek najdziecie. — Ta oczywistość ma nieco załagodzić uważne obserwacje, jakimi poddaje cygankę Malfoy. Na Ostarze była zbyt skoncentrowana na tańczącej wokół magii, impulsach ciepła i coraz weselszych głosach, by prawdziwie dostrzec ciemnowłosą. — Kim jest Królowa Śniegu?

-Ah tak- Powiedziała po chwilce milczenia, kiedy dotarło do niej, że dla postronnych osób, które po prostu tutaj się pojawią może się wydać dziwne, że dziewczyna siedzi na peronie, chociaż tak naprawdę nie ma zielonego pojęcia kiedy przyjedzie jakikolwiek pociąg.
-Po prostu czasami lubię przyjść na peron i pomyśleć- Wyjaśniła po czym posłała dziewczynie delikatny uśmiech. Nie wiedziała czy ta ją zrozumie, czy może uzna za dziwaczkę...z resztą czy to miało jakieś znaczenie. Esmeralda rzadko kiedy kierowała się zdaniem innych ludzi.
-To znaczy...wydaje mi się być to niezwykle fascynujące. Myślenie o tych wszystkich ludziach, którzy tak jak ja tutaj kiedyś siedzieli. O ich możliwych historiach, rozterkach i wielu innych rzeczach.- Wyjaśniła po czym wstała z drewnianej ławeczki i zaczęła przechadzać się po peronie, zatrzymując się co jakiś czas przy ścianie, aby popatrzeć na różnego rodzaju plakaty.
-Jest wtedy jakoś łatwiej. Zdajesz sobie sprawę z tego, że żyjesz na tej ziemi z innymi ludźmi, którzy również mają problemy i rozterki. Jest to dziwnie pocieszające- Świadomość tego, że nie było się jedyną istotną na ziemi, która miała wątpliwości, która czasami płakała lub śmiała się działała na nią pokrzepiająco. Bo przecież nawet tak barwnej osóbce jaką była Esmeralda zdarzały się nagłe i bolesne upadki. Gdyby kompletnie udawała, że nie widzi tego co się dzieje dookoła niej byłaby hipokrytką do potęgi. Po prostu zrozumiała, że na pewne rzeczy nie może mieć wielkiego wpływu. Dlatego starała się o tym nie myśleć.
-Nie znasz opowieści o królowej śniegu?- Odwróciła się gwałtownie w stronę blondynki, a jej spódnica zawirowała łagodnie odsłaniając tym samym większość swoich barw, chociaż nadal mogłoby się wydawać, że dziewczyna coś jeszcze na pewno w niej ukrywa.
-Opowiada o dwójce przyjaciół, chociaż w zależności od wersji zdarza się, że są rodzeństwem. Dziewczynka miała na imię Gerda a chłopiec Kaj- Zaczęła spokojnie opowiadać tę samą historię, którą za życia opowiadała jej mateczka. Siadała wówczas na brzegu jej łóżeczka i delikatnie gładząc po główce odprowadzała swoim głosem do krainy snu.
-Jednak, jednego wiosennego dnia wszystko się zmieniło. Do oka Kaja wpadł odłamek z diabelskiego zwierciadła, które należało do królowej śniegu. Chłopiec zaczął się zmieniać. Nie był już miłym i radosnym dzieckiem. Wszystko co piękne i dobre widział jako złe i brzydkie. Dodatkowo dzięki odłamkowi królowa śniegu zyskała nad nim pełną kontrolę. Któregoś razu przybyła do ich wioski i zwabiła biednego Kaja do siebie, a ten przywiązał swoje saneczki do powozu mroźnej pani i razem odjechali- Chociaż na pierwszy pozór nie była do wyjątkowo szczęśliwa bajka, to cyganeczka niezwykle ją ukochała. Może dlatego, iż ona sama nie postrzegała królowej śniegu jako tej złej.
-Greda wyruszyła na poszukiwanie chłopca narażając się tym samym na liczne niebezpieczeństwa. W końcu go odnalazła i uratowała. Razem wróciły do wioski i wszystko kończy się dobrze- Zakończyła swoją historię i przez chwilę się zamyśliła.
-Szkoda mi, jednak zimowej królowej. Myślę, że nie chciała źle. Była pewnie samotna i potrzebowała przyjaciela. Każdy potrzebuje- Mruknęła po czym skierowała wzrok na dziewczynę i uśmiechnęła się do niej lekko.
-A ty mogłabyś wcielić się w nią- Dodała. Nie była to obelga wręcz przeciwnie. Królowa śniegu była zawsze opisywana jako niezwykle piękna kobieta.

Poszukiwanie miejsca, w którym umysł może śmiało rozciągnąć wicie swoich myśli, nadać im swobody dryfowania bez celu i konkretnego planu, są Ruth bliższe niż chce przyznać. Natłok zdarzeń, skondensowane, intensywne w smaku wspomnienia i mnogość emocji sprawiają, że powietrze na poddaszu gęstnieje. W takie dni ciężar nieuwolnionych myśli przygniata ją do łóżka, ściąga na dno, sprawiając, że zapada się w jaźniach, które nigdy nie należały do niej. Miesza się wtedy, odczuwa jednocześnie dwie inne osoby; jest obserwatorem, a przy tym doświadcza, smakuje i przyjmuje rolę narratora. To wrażenie wycieńcza, nadwyręża ciało i umysł. Ulgę przynoszą wieczorne spacery – nogi prowadzą ją przez gęstwinę nocy, skręcają między sennymi majakami kamienic i kierują do najbliższego cmentarza.
To wrażenie wyciszenia, które nadchodzi powoli, spływa spomiędzy posępnych mogił, klarując chaos umysłu. Dlatego właśnie Ruth nie patrzy na cygankę powątpiewająco, nie neguję jej trzeźwego osądu, nie uśmiecha się z politowaniem. Szarozielonych oczu sięga zrozumienie, które sugeruje, że Malfoy doskonale zna położenie kobiety. Zna i aprobuje, nie zadając niepotrzebnych pytań.
— Pewne… wspomnienia przedmiotów — ryzykuje udział w rozmowie, podsuwając skojarzenie, które krystalizuje się u styku podświadomości. Rzeczy pamiętają, kwituje Ruth, czując przez skórę, że peron przechowuje więcej wspomnień, niż ktokolwiek mógłby podejrzewać. — Podobno odpowiedni dotyk wyzwala echo dawnych emocji. — Słowa wymykają się same i blondynka zaciska zęby, wzbraniając sobie kontynuację. Zna uczucie omdlewającego umysłu i świerzbiących dłoni. Potem przychodzą wizję, które niewiele znaczą, bo już się wydarzyły. Tak naprawdę nie wnoszą nic nowego.
Ciemnowłosa odsłania się przed blondynką i ta nie wie, jak adekwatnie zareagować. Słucha zatem, katalogując w pamięci warte zanotowania klisze. Jak przymrużone powieki, nieobecne spojrzenie, łagodny, rozmarzony uśmiech i przyjemny, usypiający ton głosu. To wszystko składa się na oniryczną mgiełkę, która postać cyganki, którą nie tyle emanuje, co polaryzuje na granicy postrzegania. Ruth określa to mianem nieuchwytności, podobne do mistycznego stworzenia czy przypływu natchnienia. Coś, co wymyka się wszelkim ramom, umyka przez palce, migocze w kąciku spojrzenia i znika, gdy patrzysz wprost.
W odpowiedzi kręci głową, bo Królowa Śniegu brzmi dla niej jak abstrakcja. Poetycka, co prawda, ale abstrakcja. Gdy cyganka snuje swoją opowieść, Ruth traci czujność. Jej Trzecie Oko spoziera ciekawie, patrzy i widzi więcej. Dopowiada fragmenty, kreuje opowiastkę na kanwie wytartych wspomnień. Zniekształcona wersja koronuje Malfoy na Królową Śniegu, nie stawiając nikogo przy jej boku. Tak jest lepiej, szmer nieswojego głosu odwraca uwagę Ruth, strącając ją ze stopni fantazji do przyziemnej rzeczywistości.
Wraca chłodny, wszędobylski wiatr, który wdziera się pod ubrania i przywołuje dreszcz. Malfoy zaciska palce na słodyczach i, rozglądając się wokół profilaktycznie, podchodzi jeszcze bliżej cyganki, rozpakowując delikatny pakunek słodyczy.
— Ponura opowieść — przyznaje po chwili, wyciągając ze swojej torby buteleczkę z eliksirem. Gorzki wywar, szlifujący wyższe tony w jej głosie. Dzięki kilku kroplom głos Ruth pozostaje melodyjny, przyjemnie czysty. — Pytanie czy Kaj naprawdę chciał zostać uratowany — podsuwa w błyskiem w szarozielonych oczach, rozważając właściwie, czy chłopiec zasłużył na ratunek. — Gdybym była Królową, zmieniłabym bieg tej historii. Kim ty jesteś w tej opowieści?
Jedną z przeszkód, które napotyka Greda? rozważa Ruth, przechylając głowę w bok. A może obiektywnym narratorem?

Ludzie niezwykle często zarzucali jej, że nie ma najmniejszego sensu ubarwianie prostych zjawisk na tej ziemi. Dostrzeganie jakiś tajemnych niewyjaśnionych zjawisk w codzienności często było odbierane jako początek aktu szaleństwa. A więc dziewczyna była szalona. Na przekór wszystkim pozostała przy swoich przekonaniach, oraz przy swoim magicznym świecie w którym pełno jest wyjątkowych rzeczy. A teraz o dziwo spotkała na swojej drodze kogoś, kto chciał jej wysłuchać. Nie przerywał, ani też nie reagował negatywnie. Na twarzy blondynki nawet przez chwilę nie pojawił się kpiący uśmieszek, nie pukała się również po głowie próbując cygance pokazać, że to najwyższy czas, aby udać się do Munga i spróbować wyleczyć swoje wariactwo. To zachowanie sprzyjało własnie opowieściom, bajkom które cyganie potrafili opowiadać jak mało kto. Esmeralda widziała to jak jej rozmówczyni zasłuchuje się w jej opowieść. Mogłoby się wydać, że nawet dała się porwać i uciekła razem z nią w mroźną krainę prosto do królestwa królowej śniegu. Każda bajka, jednak w końcu się kończy, ta również znalazła swój szczęśliwy koniec. A cyganka jedynie obserwowała jak zaduma z twarzy jej rozmówczyni znika, jak wraca do tego ponurego peronu.
-Wszystko zależy po której stoisz stronie- Odpowiedziała i uśmiechnęła się lekko do blondynki. Nasze stanowisko niezwykle często definiowało nasze poglądy, oraz to jak odbieraliśmy pewne wydarzenia. A kiedy kobieta podjęła temat bajki, i zaczęła zastanawiać się nad tym czemu to wszystko tak się potoczyło w oczach cyganki zatańczyło kilka ogników., ale na pytanie kim jest w tej historii na chwilę spoważniała. Tak naprawdę nigdy się nad tym głębiej nie zastanawiała, a teraz to ona przeniosła się znowu do lodowego pałacu królowej, aby odszukać gdzieś tam samą siebie.
-Myślę, że jedną z lodowych rzeźb, które królowa tworzyła. Tą, która była powierniczką jej tajemnic i smutków. Tą, która namawiała ja do znalezienia przyjaciela- Więc Esmeralda postawiła siebie w roli osoby odpowiedzialnej za to wszystko. Czemu tak zrobiła? pewnie dlatego, że znała siebie dostatecznie mocno i wiedziała, że tak by było.

Wspomnienie zyskuje status porzuconego z uwagi na upływ dwóch miesięcy od ostatniego posta.

[z/t x2]