Salon

Salon

Ten kąt mieszkania jest swego rodzaju miejscem, gdzie Frances nie spędza więcej czasu niż w gabinecie przepełnionym stertą książek. Jest to miejsce gdzie słychać muzykę jazzową lub lokalne wiadomości z radia. Salon jest na tyle przytulny, że świetnie nadaje się na towarzyskie, urokliwe spotkania.

Walka się rozpoczęła, zaklęcia poszły w ruch i znikąd nie było pomocy. Chociaż huk najpewniej obudził i wprowadził w stan niepokoju sąsiadów, to czy ktoś zechce pomóc tym młodym ludziom, którzy znaleźli się w śmiertelnym niebezpieczeństwie. W dobie tych wszystkich tragedii, które działy się na terenie Anglii budziła się w ludziach znieczulica, która nikogo nie dziwiła. Każdy bał się o swoje życie czy o życie swoich bliskich. Dlatego nic dziwnego, że większość osób wybierała zaryglowanie drzwi i ukrycie się pod łóżkiem w nadziei, że niebezpieczeństwo ominie ich domostwo. Każdy musiał radzić sobie sam i o tym musieli przekonać się ci biedni młodzi ludzie, którzy bez żadnego powodu zostali zaatakowani. Louise zareagował szybko. Gra w Quiddicha przyniosła efekty. Był sprawniejszy, znacznie bardziej zwinny. Dlatego też kiedy tylko ciało dostało informacje od mózgu o niebezpieczeństwie zareagowało niemal automatycznie. Chłopak schował się za kanapą unikając tym samym jednego z zaklęć, które świsnęło mu nad głową i trafiło w okno, które wychodziło na zaśnieżoną ulicę. Szyba roztrzaskała się na milion drobnych kawałeczków. A drobne kawałki szkła opadły na czuprynę Louise. Nie był to, jednak czas, aby przejmować się takimi drobnostkami. Jak fryzura czy to co się w niej aktualnie znajduje. Louis błyskawicznie zareagował kontratakiem. Zaklęcie pognało w stronę jednego z dwóch napastników. Zaklęcie trafiło idealnie prosto w klatkę piersiową mężczyzny. Ten momentalnie zesztywniał i runął na podłogę jak długi. Jedyny ruch jaki był w stanie wykonać to wodzić wzrokiem po suficie. Znacznie mniej szczęścia miał Nathan w którego expeliarums napastnika trafiło idealnie. Poczuł jak jego różdżka wymyka mu się z rąk i ląduje na ziemi po czym turla się jeszcze przez chwilę po ziemi, aby ostatecznie zatrzymać się pod jedną ze starych szaf, które znajdowały się w salonie. Mężczyzna na widok tak obezwładnionej ofiary jedynie zarechotał wyraźnie ucieszony takim biegiem spraw.
-CRUCIO!- Wykrzyczał podniecony, oblizując lubieżnie co jakiś czas wargi. Zaklęcie pognało w stronę Nathana i ugodziło go. Mógł poczuć jak niewyobrażalny ból, który mógł być przyrównany do wbijania w ciało tysiąca ostrzy przeszył go na wylot. Wił się w konwulsjach na ziemi zdany na łaskę albo przeciwnika, albo przyjaciela, który postanowi mu ruszyć z pomocą.
W tym samym czasie trzeci napastnik, który przeszukiwał dom chcąc odszukać ich główny cel po podejściu do jednych z zamkniętych drzwi został dość szybko powalony. Nie zdążył nawet wyciągnąć różdżki, bo drzwi które zostały wyrwane z zawiasów z impetem trafiły prosto w niego. Przeleciał razem z nimi przez kawałek korytarza i zatrzymał się dopiero na pobliskiej ścianie. Zamroczyło go na chwilę dając tym samym czas Frances do działania. Dziewczyna podjęła szybko decyzję. Wyskoczyła z gabinetu i pognała prosto do salonu gdzie jej przyjaciele toczyli walkę. Jej oczom ukazał się już jeden przeciwnik, który był powalony. Drugi natomiast torturował Nathana czerpiąc z tego niewyobrażalną satysfakcję. Trzeba było coś zrobić to było jasne, jednak zaklęcie które rzuciła kobieta nie trafiło w cel. Śmignęło jedynie mu koło ucha, ale to wystarczyło, aby ten na chwilę stracił skupienie. Cruciatus ustał a Nathan chociaż świadom tego, że ból ustał mógł nadal odczuwać skurcze mięśni, które jeszcze przed chwilą napięły się całą swoją siłą, aby tylko złagodzić jego cierpienie. W tym samym czasie doszedł do siebie napastnik, który został obezwładniony przez Frances, a dziewczyna popełniła jeden podstawowy błąd. Nie wolno odwracać się plecami do przeciwnika, bez wcześniejszego upewnienia się, że jest już niegroźny. Dźwignął się z ziemi wyraźnie obolały, ale adrenalina zrobiła swoje. Momentalnie dopadł do dziewczyny i całym swoim cielskiem powalił na ziemię. Drugi napastnik w tym samym czasie skierował różdżkę na Louisa
-Impedimenta- Chciał go spowolnić na tyle, aby móc czym prędzej się stąd zwinąć. Z końca jego różdżki, jednak poza kilkoma iskrami nie wydobyło się nic więcej.

Louis: Powaliłeś jednego przeciwnika. Drugi trzyma Frances a jeszcze jeden nadal ma różdżkę i może trafić w ciebie zaklęciem. Możesz zaatakować obydwu, lub wybrać opcję powolnej ale może bardziej skutecznej eliminacji

Nathan: Jesteś obolały, leżysz na ziemi. Kątem oka dostrzegasz swoją różdżkę, która leży samotnie pod komodą. Twój napastnik jest aktualnie zajęty Louisem. Daje ci to szansę na podczołganie się i dobycie ponownie różdżki. Rzuć proszę K6 w celu ustalenia czy to ci się uda. Wynik możesz interpretować następująco

1-2 Crucio było bardzo silne. Każdy nawet najmniejszy ruch sprawia ci olbrzymi ból. Nie jesteś w stanie nic zrobić
3-4 Ruszasz się bardzo powoli. Nawet dotarłeś już do szafy i wkładasz pod nią rękę. Mięśnię ręki są, jednak na tyle zmęczone, że co jakiś czas drżą lekko. Pochwycenie różdżki nie jest takie łatwe, a nawet od czasu do czasu niechcący odsuwasz ją od siebie
5-6 Nie wiadomo czy to adrenalina, czy nagły przypływ wściekłości, ale postanawiasz wziąć się w garść. Sprawnie dopadasz do szafki. Wyciągasz spod niej różdżkę i jesteś gotów do dalszej walki

Frances Leżysz pod jednym ze swoich napastników. Czujesz smród jego spoconej skóry, przy uchu słyszysz dyszenie. Nie wiele możesz zrobić obecnie. Możesz, jedynie liczyć na swoich przyjaciół.

To, w co zmieniła się impreza w domu panny Murphy ciężko było już nazwać posiadówą. Louis już wolałby konwersować na temat polityki, niż martwić się o życie kumpla, czy potencjalnej dziewczyny. Z ulgą przyjął widok swojego przeciwnika, który zesztywniał pod wpływem zaklęcia, a potem runął na ziemię jak długi. Jeden problem z głowy, teraz trzeba było zająć się całą resztą, jakkolwiek dużo ich nie było.
Napastnicy nie zdradzali swoich motywów, ale wyraźnie nie pierdolili się w tańcu. Dowodem na to był fakt użycia przez nich zaklęć niewybaczalnych, a na nieszczęście ich ofiarą stał się bliski Poole’owi Krukon.
- Petrificus Totalus! Kurwa! – ponownie chciał użyć tego samego zaklęcia, które wcześniej poskutkowało wyeliminowaniem jednego z napastników, ale tym razem nic z tego nie wyszło. Prawdopodobnie zbyt wiele emocji związanych z cierpieniem przyjaciela uniemożliwiło Louisowi osiągnięcie odpowiedniego poziomu skupienia, by rzucenie czaru zakończyło się powodzeniem. – Expelliarmus! – nie zastanawiał się długo nad kolejnym czarem. Zaklęcie rozbrajające poszybowało w kierunku niższego z napastników, który torturował wcześniej Nathana. Poole liczył na to, że bliznowaty będzie on również na tyle zdezorientowany niewypaleniem rzuconego przez siebie zaklęcia, że nie zdąży obronić się przed lecącym Expelliarmusem.
Chociaż Frances również nie znajdowała się w ciekawej sytuacji, to wolał ją widzieć z nimi w jednym pokoju, niż oddzieloną od nich. Leżenie pod jakimś szemranym typkiem nie mogło należeć do najprzyjemniejszych, ale lepsze to, niż oberwanie jakimś niewybaczalnym, gdy nawet nie miał kto cię obronić.
Szybka kalkulacja, Louis nie chciał, aby Frances oberwała rykoszetem. Zdawał sobie sprawę z tego, że musi rzucić czymś, co unieruchomi atakującego ją mężczyznę, a przy okazji nie zrobi jej wielkiej krzywdy, jeśli oboje przy tym oberwą. Liczył też na to, że pozycja, w jakiej się znajdowali, uniemożliwi napastnikowi obronę przed rzuconym przez Louisa zaklęciem.
- Levicorpus - zaklęcie poszybowało w stronę trzeciego z napastników, aktualnie leżącego na dziewczynie. No cóż... Najwyżej wszyscy zobaczą bieliznę Frances, kiedy zawiśnie pod sufitem za nogi, ale przynajmniej będzie bezpieczna. Gdyby oberwała Drętwotą, łatwiej byłoby zrobić jej krzywdę. Przynajmniej taką logiką kierował się Poole, gdy podejmował szybko decyzję. Nie wykluczał też, że mężczyzna może się w jakiś sposób obronić, albo uniknąć czaru.

---

Rolling 1-100: 5 Petrificus Totalus
Rolling 1-100: 66 Expelliarmus
Rolling 1-100: 26 Levicorpus


!rzut 3k100

Rzucam trzema kośćmi k100.

Wynik 1-100: 5

Wynik 1-100: 66

Wynik 1-100: 26

Zaczynało robić się naprawdę gorąco. Zaklęcia latały po pomieszczeniu, część z nich rzucana ewidentnie na oślep nie trafiała w cel, czego najlepszym przykładem było trafione przeznaczonym dla Louisa zaklęciem okno i roztrzaskująca się w drobny mak szyba. Zimne powietrze wdarło się do pomieszczenia, a Nathan poczuł jak różdżka nagle wymyka mu się z dłoni. Nie dał rady jej utrzymać, chociaż próbował. Zaklęcie kompletnie go zaskoczyło.
Początkowo chciał rzucić się w pogoń za toczącą się po podłodze różdżką, jednak napastnik był szybszy. Przez może dwie czy trzy sekundy mierzyli się wzrokiem, aż facet zrobił coś, czego Nathan kompletnie się nie spodziewał po osobie, którą miał za zwykłego włamywacza. Zdążył jeszcze otworzyć szeroko oczy w zdumieniu zanim poczuł obezwładniający ból. Nie był w stanie zapanować nad swoim ciałem. Nogi się pod nim ugięły, a sam Nate padł na ziemię, wijąc się w konwulsjach i wrzeszcząc przeraźliwie.
Nagle jednak, po chwili która zdawała się ciągnąć w nieskończoność, ból zelżał. Nie można było powiedzieć, że ustał zupełnie, jednak na pewno przestał narastać, chociaż chłopak wciąż czuł jego echo w całym ciele.
Walka wciąż trwała w najlepsze, nie było czasu leżeć na podłodze. Nate kątem oka dostrzegł swoją różdżkę, leżącą wciąż bezpiecznie pod komodą, pod którą potoczyła się jeszcze chwilę temu. Nie wstając z podłogi, podczołgał się do szafki i wsunął pod nią rękę. Całe szczęście, wciąż obolałe palce nie odmówiły mu posłuszeństwa a różdżka szybko znalazła się na powrót w jego dłoni.
Nie wstawał z podłogi, nie było na to czasu. Odwrócił się jedynie na plecy i wycelował różdżką w stronę stojącego najbliżej przeciwnika. Tego samego, który jeszcze chwilę temu świetnie bawił się torturując samego Nathana, a obecnie był zajęty jego kumplem.
- Mimblewimble! - to było pierwsze, co przyszło mu do głowy. W tym całym zamieszaniu nie zauważył nawet, że Poole usiłuje rozbroić tego samego napastnika, którego właśnie chciał uciszyć Nate.
Dopiero po rzuceniu zaklęcia zaczął gramolić się na równe nogi.



rzut k6: 5 (chwycenie różdżki)
rzut k100: 56 (Mimblewimble)

!rzut k6
!rzut k100

Rzucam kością k6.

Wynik 1-6: 5

Rzucam kością k100.

Wynik 1-100: 56

Było coraz gorzej. Frances pod wpływem emocji nie wiedziała czego się złapać. Nie wiedziała jak zareagować. W ostatniej chwili poczuła spory ciężar na swoich barkach. Padła z napastnikiem na podłogę, zaczęła nieudolnie wierzgać niczym piskorz, a w salonie działa się tragedia. Zaklęcie Cruciatus na którymś z chłopaków odbiło się sporym echem w jej głowie i jakby w pewnej chwili Frances Murphy przestała być już tą potulną dziewczynką, która zawsze działała rozważnie i bez przemocy. Teraz liczyły się sekundy, a drastyczne środki były konieczne. Wpełzła w takie bagno, z którego raczej łatwo się nie wyjdzie, ale zawsze mogła spróbować wybrnąć chociaż w pół.
Mężczyzna leżał na niej, czuła smród jego ciała, jakby nie mył się kilka dni, aż podwinęła się jej sukienka. Krzyknęła, ale w ręku dalej ściskała różdżkę. Machnęła nią w momencie, gdy ledwo osunęła się pomiędzy jego nogami.
— Timor excitat — wrzasnęła.
Nie zdążyła ruszyć różdżką. Mężczyzna prędko zawładnął nad jej ręką, a zaklęcie nijak podziałało. Nic się nie wydarzyło. Frances powoli traciła pomysły. Wiedziała, że musi uciec się do najbardziej skrajnych czynów, aby tylko uwolnić się spod władzy tej szui. Warknęła, a łzy wściekłości cisnęły się do jej brązowych oczu. Miała dość tej zabawy, nie po to zaprosiła ich dwoje, aby cierpieli przez nią, przez to kim była i co robiła. Ucierpiało mieszkanie, ucierpieli przede wszystkim oni... za co? Niczemu nie byli winni! Frances nie znosiła niesprawiedliwości, tego, że używali zaklęć niewybaczalnych na osobach, które nawet nie zdawały sobie sprawy, że mieli do czynienia z wysłannikami Śmierciożerców. Ba, ciężko byłoby oskarżyć Frances o to, że brała udział w tej wojnie.
Nie dawała za wygraną. Kurczowo trzymała różdżkę, pomimo, że próbowano ją wyrzucić z rąk. Wtedy dziewczyna machając jej cienkim końcem, wbiła napastnikowi głęboko w oko. Poleciała krew. Czerwone kropki pojawiły się na jej twarzy. Zacisnęła zęby, cisnąć różdżkę coraz głębiej i głębiej, póki nie przedziurawi mu czaszki. Do czego to wszystko musiało doprowadzić? Do tego, że Frances w oczach miała wściekłość i swoistą żądzę krwi. Zachowanie spokoju w tak pokojowej duszy jaką posiadała nie miało najmniejszego sensu. Toczyła się tu walka na śmierć i życie. Nie chciała pozwolić, żeby Nathan i Louis ucierpieli. Ona była inna... chodziło tu przede wszystkim o tę obłudę, a oni byli z pewnością opłaconymi mordercami.

---

Wyniki:
28 — nieudane zaklęcie transmutacyjne
77 — udany atak na przeciwnika

!rzut 2k100

Rzucam dwiema kośćmi k100.

Wynik 1-100: 28

Wynik 1-100: 77

Zaklęcia śmigały jeden po drugim, a oprawcy zaczynali być stawiani w coraz gorszym świetle. Wiedzieli, że będą mieć do czynienia z młodymi, znacznie młodszymi ludźmi od nich. Dlatego też błędem było niedocenianie ich. Powinni przyjść tutaj w zdecydowanie większą ilość osób niż tylko trójka, ale nie to było obecnie największym zmartwieniem. Co będzie, jeżeli okaże się, że zawiodą. Ich zleceniodawca nie będzie zadowolony i spotka ich za to surowa kara.
Louis od samego początku przodował w tej walce. Może to wola walki spowodowana długim graniem w quiddicha, a może po prostu typowo gryfońska natura, która bądź co bądź zobowiązywała do pewnych czynów. Niestety nawet największy bohater może mieć nawet gorsze chwile w życiu. Nie można przecież przez cały czas wykazywać się olbrzymią odwagą. U każdego ostatecznie pojawi się zwątpienie, czy słabość. Tak samo stało się w jego wypadku. Zaklęcie, które chciał rzucić nie powiodło się. Wszystko dlatego, że głos mu się zatrząsł w nieodpowiednim momencie, a do tego z ust wydobyło się kilka niepożądanych liter, które zupełnie zmieniły formułę zaklęcia. Mogło to dać napastnikowi dostatecznie dużo czasu na reakcje, ale tak się nie stało. Mężczyzna szybko wziął się w garść i nim szmalcownik zdążył ponownie unieść różdżkę ta wyrwała mu się z ręki i podobnie jak wcześniej Nathana przeleciała przez pokój lądując w jednej z doniczek. Na co mu, jednak była różdżka jeżeli zaraz został ugodzony kolejnym zaklęciem, które sprawiało, że i tak przez najbliższy czas nie byłby w stanie rzucić poprawnie nawet najłatwiejszego zaklęcia. Spanikowany popatrzył najpierw na jednego ze swoich towarzyszy, który od dłuższego czasu leży sztywny niczym kłoda, a drugi...chociaż mogłoby się wydawać, że udało mu się poradzić z drobną dziewczyną, ta jednak miała w zanadrzu inne sposoby obrony. Szybkim ruchem odchyliła rękę z różdżką, która wylądowała głęboko w oku mięśniaka. Zawył jedynie przeraźliwie wierzgając nogami na różne strony. Nie sprawiło to, jednak tego, że Frances się uwolniła. Można powiedzieć, że mężczyzna jeszcze bardziej przywarł do niej swoim cielskiem obezwładniony olbrzymią dawką bólu. Różdżka dziewczyny coraz głębiej zapadała się w czaszkę napastnika. Coraz więcej krwi zdobiło starannie wyczyszczoną podłogę, oraz jasną i twarz dziewczyny. Różdżki nie były, jednak stworzone do takich ataków, i nic dziwnego, że do jej uszu po chwili mógł dojść cichy dźwięk pękającego drewna. Tak mocny nacisk dla jej różdżki mógł skończy się tragicznie. Nie miała, jednak dostatecznie dużo czasu, aby rozprawiać na ten temat, gdyż Levicorpus poderwało nie tylko jej napastnika, który wisiał teraz głową w dół, a struga krwi spływała z jego oka, to jeszcze ona została poderwana do sufitu. Jej ubrania się podwinęły dostatecznie mocno, iż wszyscy w pokoju mogli podziwiać aktualnie jej wdzięki. Nie dane im było, jednak nacieszyć się tym widokiem. Gdyż ostatni ocalały mężczyzna błyskawicznie rzucił się w stronę swojego powalonego kolegi i wyrwał mu szybkim ruchem z dłoni jego własną różdżkę. W tym samym czasie upuścił na ziemię jakiś zbitek połyskującego czarnego proszku na skutek czego cały salon wypełnił się czarnym dymem uniemożliwiającym dostrzeżenie czego kolwiek. Do ich uszu natomiast dotarł jeszcze jeden dźwięk. Na ziemię upadło coś ciężkiego, najprawdopodobniej metalowego i potoczyło się w bliżej nieokreślonym miejscu. Szybko stało się jasne czym ta rzeczy była. Jeden z napastników był najwyraźniej w posiadaniu tak zwanego jeża. Była to metalowa kula, która wielkością przypominała niezapominajkę. Działała, jednak jak bomba najeżona ostrymi szpikulcami, które po jakimś czasie były wystrzeliwane w stronę przeciwnika. Pech chciał, że najbliżej zagrożenia stał Nathan, który poczuł jak ostrze wbijają się w jego nogi, brzuch i ramiona. Jeden nawet przemknął koło jego twarzy pozostawiając na policzku głębokie zadrapanie. Louis Chociaż dalej od zamieszania również odczuł na swoich nogach jak szpikulce wbijają się głęboko w jego uda, a materiał spodni niezwykle szybko zaczął nasiąkać juchą, która zaczęła wypływać z ran. Najmniej szczęścia miała Frances. Szpikulce i ją dosięgnęły, a raczej jej odsłoniętego brzucha. Wbiły się głęboko przebijając z impetem skórę. Krew zaczęła spływać po jej brzuchu, aby ostatecznie zacząć docierać do twarzy na skutek wiszenia w powietrzu. Zrobiło się nagle podejrzanie cicho. Dym powoli zaczął ustępować, ale czy to był koniec walki?

Możecie odczekać chwilę i spróbować pozbierać się do kupy, albo możecie od razu podjąć się przeszukania mieszkania

Cała ta sytuacja była dla niego mocno poroniona. Wymiana zaklęć między nimi, a napastnikami trwała już dobre kilka minut, a wszystko rozpoczęło się od głośnej Bombardy, która musiała być słyszalna nawet na ulicy, a pomocy wciąż znikąd. Żaden sąsiad nie pojawił się, żeby sprawdzić czy wszystko w porządku, tym bardziej nie można było uświadczyć nikogo z Ministerstwa. Czy naprawdę wszyscy w magicznym świecie bali się o swoje tyłki tak bardzo, że woleli trząść się ze strachu za ścianą i udawać, że nic się nie stało?
Cóż, Louis wolał w tym momencie o tym nie myśleć, bo miał ważniejsze sprawy do załatwienia, a zagłębianie się w rozmyśleniach mogłoby mu przeszkodzić chociażby w walce o życie swoje i dwójki Krukonów. Taki tam drobiazg. Przyjął z ulgą, że jego zaklęcia podziałały, podobnie jak urok rzucony przez Nate’a. Widoczna bielizna Frances nie była teraz jego największym zmartwieniem. Dopiero, gdy dziewczyna wisiała za nogi pod sufitem, mógł dojrzeć, że jest pokryta krwią. Poczuł, jak jego serce przeskakuje jeden rytm boleśnie.
- Frances! Frances, trzymaj się! – krzyknął do niej w ostatnich chwilach przed tym, jak pokój wypełnił gęsty dym. Poole nie widział nic i wprawiało go to w niemałą złość. Miał już tej sytuacji po dziurki w nosie. Gotowy do dalszej walki planował znaleźć najpierw Nate’a, który nie mógł być aż tak daleko, a potem dotrzeć do Frances. Zamarł, gdy usłyszał, że coś upadło na podłogę. Chwilę później poczuł ostry ból w okolicach swoich ud. – Skurwysynu! – wyzwisko wyrwało mu się z ust w ramach reakcji na ból. Szybko zidentyfikował igły wbite w ciało. Jeansowy materiał zaczynał nasiąkać w okolicach metalowych szpikulców i zabarwiać się na czerwono. Zaklął znowu pod nosem. Liczył na to, że jego towarzysze nie oberwali za mocno.
Na szczęście dym zaczynał się przerzedzać, a on dostrzegł Nate’a, który od początku nie znajdował się zbyt daleko. Szybko ocenił jego stan na tyle, na ile mógł. Chociaż rana na twarzy chłopaka nie wyglądała dobrze, to nie pozostawało im nic innego, jak walczyć dalej. Miał nadzieję, że Nathan jest tego samego zdania.
Wypuścił ciężkie powietrze ustami, zanim się odezwał.
- Możesz chodzić? – spytał kumpla, który oberwał o wiele mocniej od niego, nie wspominając już o wcześniejszym Cruciastusie. Mimo to, że Louis martwił się o Frances cholernie, to wiedział, że Nathan ma większą szansę na pomoc dziewczynie... w razie czego, jakby coś jej się stało, o czym wolał teraz nie myśleć. – Idź do Frances, ja spróbuję znaleźć tego skurwiela. Zajebię go gołymi rękami – gdy Poole był wkurzony, przeklinał jak szewc i to zazwyczaj po mugolsku. Cóż, tak owocują właśnie godziny spędzone na placu z niemagicznymi kumplami.
Ból spowodowany obrażeniami był niczym na tle złości i adrenaliny od stóp do głów wypełniającej Gryfona. Chociaż domyślał się, że nie będzie w stanie robić żadnych skomplikowanych manewrów, ręce wciąż miał sprawne. Liczył na to, że napastnik w dalszym ciągu nie jest w stanie rzucać zaklęć dzięki urokowi Nathana, a swoje szanse w walce wręcz oceniał raczej wysoko. Kolejną opcją mogła być ucieczka mężczyzny i chociaż Louis był człowiekiem, który nie bał się walki, ani nie lubił zostawiać niedokończonych spraw, to w tym momencie niewiedza na temat stanu Frances nie dawała mu spokoju.
Poole zmierzał w kierunku, w którym ostatni raz widział napastnika. Starał się być czujny, rozglądać się i dojrzeć cokolwiek wśród przerzedzającego się dymu. Różdżkę wciąż trzymał w gotowości.

Przez moment miał wrażenie, że zaczynają powoli wygrywać to starcie. Z trzech napastników w walce pozostało jedynie dwóch, z czego jeden mocował się z Frances na podłodze. Jedyny, który jeszcze miał różdżkę w pogotowiu musiał się natomiast mierzyć z dwoma przeciwnikami jednocześnie. Różdżka faceta momentalnie wylądowała gdzieś na drugim końcu pokoju a on sam zamilkł, trafiony zaklęciem Nathana.
Mamy go zdążył jeszcze pomyśleć zanim usłyszał formułę kolejnego zaklęcia rzuconego przez Louisa i dostrzegł jak zarówno Frances, jak i jej napastnik unoszą się powoli ponad ziemię. Chyba ta chwila zawahania sprawiła, że żaden z nich nie zareagował w porę, gdy rozbrojony przed momentem mężczyzna dopadł do swojego nieruchomego towarzysza i złapał jego różdżkę. No i tyle wyszło z tego expeliarmusa...
Ciężko było znaleźć słowa na opisanie wydarzeń z następnych kilku chwil. Nate słyszał przeraźliwe wrzaski mężczyzny, który jeszcze przed chwilą przygważdzał Frances do podłogi, widział Poole'a z uniesioną różdżką... W pewnym momencie całe pomieszczenie wypełnił gęsty, czarny dym. Stopniowo odgłosy otoczenia ustawały, jakby wszyscy zgromadzeni starali się przewidzieć kolejne ruchy przeciwnika kierując się jedynie zmysłem słuchu.
Wyglądało jednak na to, że napastnicy mają w zanadrzu jeszcze kilka niespodzianek. Nathan zdołał usłyszeć dźwięk toczącego się po podłodze czegoś, nie zdając sobie jednak sprawy z tego, co to jest. Sekundę później poczuł jak w różne punkty na jego ciele wbijają się... jakby igły? Ból, chociaż przeszywający i bardzo nieprzyjemny nie był jednak porównywalny, do cruciatusa, którym został potraktowany przed momentem. Ot, taki pozytyw. Mimo wszystko z jego ust wydobyło się stłumione przekleństwo.
Poole, jak to Poole, robił wokół siebie dużo hałasu. Chociaż Nate doskonale rozumiał w tym momencie wkurw kumpla, to wolałby żeby ten nie wydzierał się na całe gardło. Nie dość, że nic nie widzieli, to jeszcze nie sposób było usłyszeć co kombinuje ostatni uzbrojony napastnik.
Kiedy dym zaczął powoli opadać okazało się, że facet zniknął. Pięknie.
- Dam radę - odpowiedział tylko, widząc czerwoną plamę na dżinsach Louisa. Najwyraźniej ten też oberwał.
- Accio różdżka. Jasna cholera - wiedziony jakimś nagłym impulsem postanowił spróbować przywołać do siebie różdżkę, która oryginalnie należała do rozbrojonego przez Poole'a mężczyzny. Nie bardzo wiedział jeszcze co z nią zrobi ale miał dziwne przeczucie, że lepiej mieć ją na oku. Nic jednak się nie stało.
- Powodzenia - skinął głową kumplowi. To było najlepsze rozwiązanie. Typa należało dorwać, poza tym sam Nate miał co do niego pewne plany. - Poole, nie szalej. Niech będzie przytomny. Chętnie z nim pogadam.
Głos Nathana był wyjątkowo spokojny, chociaż dało się w nim słyszeć z trudem chamowany wkurw.
- Liberacorpus - spokojnie wypowiedział formułę zaklęcia, celując różdżką we Frances. Bardzo starał się jednocześnie, żeby czar trafił tylko w ciało dziewczyny. A jej oprawca? Niech dalej wisi pod sufitem.
Dopiero teraz dostrzegł, że z oczodołu mężczyzny sterczy różdżka, najprawdopodbniej dzieło Frances. Nie miał czasu jednak zastanawiać się jak to się stało.
- Frances? Frances?! - dopadł do ciała dziewczyny i przytrzymał ją, nie pozwalając by gruchnęła o podłogę. Nie wyglądało to ciekawie, krew zalała jej twarz, a Nate nie był w stanie ocenić gdzie dziewczyna dostała i w jak poważnym stanie się obecnie znajduje. Nie był nawet pewien czy ona sama jest tego świadoma. - Gdzie oberwałaś?
Kiedy próbował nawiązać dialog z dziewczyną, dostrzegł, że krew sączy się z okolic jej brzucha - najprawdopodobniej to tam została trafiona. Zaklął pod nosem i rozejrzał się, starając się zlokalizować wzrokiem coś, czego można było użyć do zatamowania krwawienia. Jego wzrok padł na przerzucony przez oparcie jednego z foteli kawałek tkaniny, chociaż umysł Nate'a nie zarejestrował czy to element garderoby któregoś z nich, ozdobna narzuta, czy jakąś zbłąkana kuchenna ścierka. Złapał tkaninę i przyłożył do brzucha dziewczyny, jednocześnie czując jak jego własne ubranie zaczyna przesiąkać krwią.
- Nie mdlej mi tu, dobra? - spróbował zażartować.
Jednocześnie starał się cały czas zachować maksymalną czujność i z różdżką w ręku nasłuchiwać odgłosów ewentualnej walki dochodzącej z wnętrza mieszkania.


!rzut 2k100

Rolling 1-100: 22 - Accio
Rolling 1-100: 60 - Liberacorpus

Rzucam dwiema kośćmi k100.

Wynik 1-100: 22

Wynik 1-100: 60

To było coraz gorzej. Czuła nieustające zimno na ciele, a w dodatku ból i strach. W oczach miała łzy, wszędzie była krew, a Frances miała wrażenie, że gdy wyciągnie różdżkę z oka tego łajdaka złamie się doszczętnie. Zostawiła więc ją, a potem czuła jak spada w dół, delikatnie, aż spadła w czyjeś ramiona. Ledwie kontaktowała, nie rozumiała tego co się działo, było ciemno i tak ponuro. Jej kolorowe mieszkanie zamieniło się w pole bitewne, w kompletną ruinę i nie mogła skupić się na jednej rzeczy. Głos Nathana nieco ją uspokoił, ale gwałtownie drgnęła, bo przypomniała sobie, że w brzuchu miała niezliczoną ilość kolców. Nie mogła wstać, nie mogła usiąść, po prostu krwawiła. Całe dłonie kleiły się od krwi swojej i napastnika.
— Louis...
Cicho, wręcz bezgłośnie zawołała Poole'a z nadzieją, że będzie gdzieś blisko. Chciała, żeby był przy niej, chciała wiedzieć, że nic mu się nie stało. Ale krzyki, te przeraźliwe krzyki mężczyzn stały się dla niej powodem, dla którego nie mogła zemdleć, stracić czujności. Jednak wiedziała, że to nie koniec; to był dopiero początek problemów, ale z jakiejś przyczyny chciała, żeby cała ich trójka była przy sobie. Jeśli Louisowi by się coś stało... nie przeżyłaby tej straty. Te metalowe kolce utrudniały w poruszaniu się, a wiedziała, że Nathan nie byłby zdolny sam pomóc. Wtedy sobie przypomniała, że w łazience miała apteczkę z wodą utlenioną i bandażami. Przynajmniej tyle mogli zdziałać, aby przetrwać — z marnym szczęściem — następną godzinę. Jednak zdawała jeszcze o tyle sobie sprawę, że wizyta w Mungu była konieczna. A te blizny pozostaną z nią już do samiuteńkiego końca.
— Apteczka... w szafce, w łazience — wychrypiała do Nathana — idź po nią, zostaw mnie tutaj. Ratujcie siebie.
Gdyby zrobić rachunek sumienia... to Frances była winna temu, że tutaj przyszli. Była nieostrożna, nie podejrzewała, że to ją zaatakują tak szybko. Louis i Nathan byli tylko niefortunnymi ofiarami, których Śmierciożercy dopiszą do listy stratnych. Nie wydawało się to dobrą inwestycją. Poświęciłaby siebie, a jakże! Jednak nadal tu byli i chcieli walczyć. Choć Louis był osobą, która miała największe szanse przeżycia wciąż mógłby zginąć. Frances tego nie chciała. Zaczęła pozbywać się igieł, jęcząc z niewyobrażalnego z bólu. Była zmęczona i chciało jej się spać.
W powietrzu roiło się od zapachu krwi, metalu i obskurnego dymu jak nie kurzu. Jedyną osobą o jakiej teraz myślała był Louis, bowiem chciała spojrzeć mu w te piękne oczy i pocałować... ten ostatni raz nim się podda.

W powietrzu zawisła podejrzana cisza, która była przerywana jedynie cichymi pojękiwaniami Frances. Taka walka nie mogła zakończyć się bez ofiar. W końcu napadła na nich trójka znacznie starszych a co za tym idzie bardziej doświadczonych czarodziejów, którzy dodatkowo zajmowali się mocno szemranymi interesami. Codziennością dla nich było krzywdzenie innych ludzi. Nie omieszkaliby zabić ich przy pierwszej okazji jaka by się nadarzyła. Dlaczego więc mimo wszystko tego nie zrobili. Może liczyli na to, że nie będzie to konieczne. Nie spodziewali się tego, że tak młodzi czarodzieje będą tak zaciekle się bronić. Obecnie w najlepszym stanie znajdowali się Nathan i Poole, którzy zdecydowanie oberwali najmniej. Może dlatego, iż już wcześniej znajdowali się na dobrze dobranych pod kątem strategii i ochrony miejscach. Biedna Frances niestety została całkowicie odsłonięta, a wisząc pod sufitem bez swojej różdżki była zupełnie bezbronna. Teraz widoczne były efekty tych działań. Dwóch na trzech napastników było powalonych, a trzeci przepadł, chociaż bezsprzecznie mógł nadal znajdować się w mieszkaniu.
Nathan próbował zatamować krwawienie, ale Frances zadziałała szybciej. Pochwyciła za końce szpikulców, które wystawały z jej brzucha i szybkim ruchem zdążyła wyciągnąć z dwa, co skutkowało nagłą i przeszywającą falą bólu. Jak się szybko okazało, był to najgorszy ruch jaki dziewczyna w przypływie agonii mogła uczynić. Dziury w których jeszcze jakiś czas temu znajdowały się igły i tym samym stanowiły naturalną blokadę i uniemożliwiały szybszy wypływ krwi puściły. Z brzucha Frances popłynęła szybko struga krwi, brudząc jeszcze bardziej ją, Nathana oraz posadzkę dookoła. Wykrwawiała się i to znacznie szybciej niż do tej pory. Jeżeli Nathan nie znajdzie jakieś skutecznej metody, aby zatrzymać krwawienie, lub upilnować, aby dziewczyna znajdująca się w jego ramionach nie zemdlała będzie źle.
W tym samym czasie Poole podjął się zadania przeszukiwania domu. Nie było to wcale łatwe zadanie, gdyż przez wzgląd na wystające szpikulce każdy ruch przyprawiał jego ciało o dodatkową falę bólu. Był jednak niezwykle mocno zdeterminowany, aby zapewnić swoim przyjaciołom bezpieczeństwo, dlatego zignorował ból i zaczął przeszukiwać każdy zakamarek mieszkania. Przejrzał kuchnię, która znajdowała się chyba zaraz po salonie w dość kiepskim stanie, jednak tam nie było najmniejszego śladu napastnika. Później trzeba było sprawdzić łazienkę i inne pomieszczenie i dopiero w gabinecie można było wyczuć tę dziwną napiętą atmosferę. Nie wiadomo czy to szósty zmysł czy wiedza o tym, iż takie szumowiny rzadko kiedy odpuszczały sprawiała, że Poole wiedział, że to nie jest koniec. Jego wzrok powędrował na sowę, która spokojnie jak gdyby nigdy nic siedziała na kancie biurka i pohukiwała od czasu do czasu i trzepotała niespokojnie skrzydłami, zupełnie tak jakby chciała dowiedzieć się o co w tym wszystkim chodzi. W końcu do jego uszu dotarł dźwięk skrzypienia drzwi pobliskiej szafy, a nim zdążył zareagować do jego uszu doszła przerażająca formułka zaklęcia.
-Avada Kedavra- Jasno zielone światło rozświetliło pokój, strumień zaklęcia pomknął w stronę mężczyzny i....minęło go dosłownie o milimetr. Niestety ktoś musiał stać się ofiarą i była to biedna sowa, która padła na podłogę bez życia.

Nathan i Frances: Frances się wykrwawia i to znacznie szybciej niż wcześniej przez to, iż wyciągnęła kilka szpikulców. Nathan możesz spróbować użyć jakiegoś zaklęcia leczącego, lub opisać z dokładnością jak próbujesz zatamować krwawienie. Rzuć wtedy proszę K6 aby zobaczyć efekty

1-2: Nie znasz się na tym kompletnie, zajęcia gdzie ktoś kiedyś wspominał o tym jak zatamować krwawienie bez pomocy magii najwyraźniej nie zostały ci w głowie
3-4: Częściowo udaje ci się zatamować wypływającą krew, ale nie na długo
5-6: Sukces! może powinieneś pomyśleć o zdawaniu do munga? dobry z ciebie medyk

Pool: Jesteś sam na sam z przeciwnikiem. Właśnie w twoją stronę pognało zaklęcie uśmiercające. Możesz przejść do ataku.

Liczył mocno na to, że zmierza w dobrym kierunku, a napastnik, który został jako jedyny na polu bitwy, nie schował się gdzieś po drodze. Najgorszą opcją byłoby, gdyby śmieć przeczekał za jakąś doniczką, aż Poole go minie, a wtedy droga do wykończenia Nathana zajętego (nie w TEN sposób!) biedną Frances była dość prosta. Louis starał się nie siedzieć w swojej głowie, nie rozpatrywać żadnych „a co jeśli”, bo to tylko zabierałoby mu potrzebne skupienie i napędzałoby już i tak rozhulane nerwy. Adrenalina krążyła w jego żyłach i chyba tylko dzięki temu udawało mu się zignorować powbijane w uda igły. Czas na płacz i wylizywanie ran przyjdzie potem... jeśli będzie im to dane.
Mijał kolejne pokoje uważając na każdy krok, a cel różdżki podążał posłusznie za wzrokiem młodego mężczyzny lustrującego wnętrza mieszkania i jego najróżniejsze zakamarki. Sowa, zajmująca miejsce na biurku, rozproszyła uwagę Louisa. Pole bitwy nie było dobrym miejscem dla niewinnego stworzonka, czego dowodem był fakt, że chwilę później znajdowała się na podłodze, sztywna i bez życia. Wszystko działo się tak szybko. Całe szczęście - dla niego, nie dla biednej sówki - napastnik chybił. Poole znajdował się już za węższą stroną biurka. Gdyby Avada była celna, zapewne nie dałby rady jej uniknąć z powodu tych cholernych igieł, które wbiły się głębiej w ciało chłopaka, gdy ten kucnął. Zacisnął przy tym zęby, próbując nie wydać z siebie żadnego głośniejszego dźwięku.
Przeżył te dwadzieścia pięć lat skupiając się raczej na Quidditchu i innych przyziemnych przyjemnościach, aż jednego wieczora stał się świadkiem użycia aż dwóch Zaklęć Niewybaczalnych. Jak dobrze, że Poole był klasycznym przykładem Gryfona – potrafił zdystansować zielone światło i śmiertelną formułkę na tyle, że nie wytrącały go z równowagi i nie sprawiały, że zaczynał panikować. Atak strachu byłby w tym momencie równoznaczny z wyrokiem śmierci, dlatego wolał nie skupiać się na aspekcie zatytułowanym „mogłem umrzeć”. Trzeba było działać.
Louis był pewien, że napastnik nie dokonał coming outu i dalej siedział w szafie. Cóż, byłoby to głupie z jego strony, gdyby porzucił tak dobrą pozycję. Wszystkie zaklęcia ofensywne, które mogły być z niego wycelowane zatrzymałyby się na drewnianych drzwiach, zza których przeciwnik rzucił Avadą. Gryfon wychylił się tylko na chwilę, aby rzucić zaklęcie.
- Bombarda! – koniec różdżki wycelowany był w drzwi szafy, które z hukiem rozsypały się w drobny mak, tworząc przy tym rozbryzg długich drzazg. – Zepsułeś mi randkę, śmieciu – był mądrze schowany za biurkiem i zamierzał jak najdłużej utrzymać tę pozycję. Wiedział, że jeśli będzie próbował się wyprostować, oberwie kolejną falą bólu spowodowaną powbijanymi w niego metalowymi ciałami obcymi.
Młodszy z mężczyzn mógł tylko liczyć na to, że jego przeciwnik był mocno ogłuszony, a najlepiej jeszcze poharatany, bo kolejne z zaklęć, które próbował rzucić Gryfon skończyło się... no właśnie, niczym. Desmaio może i dałoby radę chociaż lekko popchnąć włamywacza, jednak nie było mu nawet blisko do celności.
- Petrificus Totalus! – wychylił się po raz kolejny zza swojej osłony, aby być pewnym, że wyceluje prosto w postać przeciwnika i niech się dzieje wola nieba. Nie miał pojęcia jak długo był jeszcze w stanie walczyć.

---

Rzut 1) 39 Unik
Rzut 2) 75 Bombarda
Rzut 3) 18 Desmaio (nieudane)
Rzut 4) 35 Petrificus Totalus

!rzut 4k100

Rzucam czterema kośćmi k100.

Wynik 1-100: 39

Wynik 1-100: 75

Wynik 1-100: 18

Wynik 1-100: 35

- Frances, co ty... - nie zdążył w porę powstrzymać dziewczyny. Blondynka, najprawdopodobniej nie ogarniająca do końca co się wokół niej dzieje, zaczęła wyciągać sobie z brzucha sterczące z niego kolce. Na pewno chciała dobrze, jednak szok oraz już i tak dość spora utrata krwi musiały wyłączyć u niej logiczne myślenie. Przecież podstawowa zasada pierwszej pomocy mówiła, że jeśli w ranie znajduje się jakiekolwiek ciało obce, to pod żadnym pozorem nie wolno go wyciągać. Kto jak kto, ale Frances musiała to wiedzieć... A może jednak nie? Może dzieciaki wychowywane w czarodziejskich rodzinach nie uczyły się podstaw pierwszej pomocy?
Złapał ją za nadgarstki i odsunął ręce kobiety od jej brzucha. Trzymał mocno, nie pozwalając, żeby znowu zaczęła robić cokolwiek w okolicach ran, co raczej nie było trudne - Frances była oszołomiona, ranna, straciła sporo krwi.
- Murphy, błagam cię, przestań! - rzucił. Chciał potrząsnąć dziewczyną, zmusić ją do ogarnięcia się, do zaprzestania tych dramatycznych tekstów. Przecież ona nie umierała.... Prawda?
Nagle oboje usłyszeli coś, czego chyba podświadomie bali się usłyszeć. W ciszy panującej w mieszkaniu bez problemu dało się rozpoznać formułę tego najstraszniejszego z zaklęć niewybaczalnych. Nathan nie miał wątpliwości. Ten głos nie należał do Poole'a, zresztą jego kumpel nie posunąłby się przecież do takiego czynu. Całe szczęście już chwilę później usłyszeli Louisa, rzucającego kontr zaklęciami w przeciwnika. A więc żył. Nate poczuł jakby serce, po chwilowej pauzie, znowu zaczęło mu bić.
Opamiętał się, chyba akurat w porę. Krew zaczęła zalewać brzuch dziewczyny, wyglądało na to, że wyciągnięcie z ran szpikulców tylko wzmogło krwotok. Nie czekając ani chwili, przycisnął dłonie dziewczyny do kawałka materiału, którym już wcześniej próbował tamować krwawienie. Przytrzymał jej ręce w miejscu.
- Frances, skup się. Nic mu nie jest. A teraz musisz mi pomóc. Przyciskaj obie ręce do brzucha, tak, w ten sposób. I pod żadnym pozorem nie rób nic więcej, zrozumiałaś? - mówił szybko ale jednocześnie na tyle wyraźnie, by mieć pewność, że każde jego słowo dotrze do dziewczyny. Oczywiście, z tym mogło być różnie. Frances z każdą chwilą traciła coraz więcej krwi a on dobrze wiedział, że z takimi ranami jamy brzusznej sam sobie nie da rady. Do tego potrzebny był medyk. Najpierw jednak należało utrzymać Frances przy życiu.
Po chwili, kiedy był już prawie pewien, że dziewczyna wie co robić i będzie z nim współpracować, wstał i szybko rozejrzał się po salonie. Nie było czasu iść po apteczkę, zresztą plasterki i woda utleniona na nic by im się teraz przydały. Krwi było za dużo.
Kuchnia. W znajdującym się zaraz obok salonu pomieszczeniu od razu rzuciła mu się w oczy otwarta szafka, z której wystawały czyste ścierki i małe ręczniki kuchenne. Złapał tyle, ile tylko dał radę i szybko wrócił do salonu.
W samą porę. Szmata, którą Frances dociskała sobie do brzucha zdążyła już zupełnie nasiąknąć krwią. Z trudem wyłuskując z pamięci szczegóły dotyczące pierwszej pomocy, położył na ranie kolejny ręcznik, nie usuwając jednak tego poprzedniego. Zamierzał robić dokładnie to samo, przykładać do rany kolejne warstwy tkanin tak długo jak... No właśnie? Jak długo?
Pozostawało mu czekać aż Poole upora się z ostatnim napastnikiem i razem przetransportują Frances do Munga.



!rzut k6

Rzucam kością k6.

Wynik 1-6: 5

Powoli miała dość. Dość siebie. A jeszcze na domiar tego krwawiła; krwawiła obficiej przez własną głupotę. Niemal krzyknęła, gdy Nathan cisnął szmatką do jej ran, a sama chciała wręcz wstać z podłogi i ruszyć Louisowi na pomoc. Usłyszała ostatni pisk Jordyn — jej sówki — i jęknęła sycząc pod nosem:
— Nie...
Co więcej zrobiło jej się bardziej zimno. Nathan krzyczał, próbował Frances uspokoić byleby nie zrobiła kolejnego głupstwa, które mogłoby skutkować kolejną tragedią. Przed oczami miała tę zieloną poświatę zaklęcia uśmiercającego i obruszyła się niespokojnie, jakby chciała obrócić się na bok. Wtedy Nathan kazał przycisnąć jej szmatę do brzucha — co zrobiła — a jej poklejone od krwi palce mocno ją irytowały. Czuła się brudna, a ból przeszył ją od pasa w dół. Jak długo miała czekać, aż będzie mogła coś zrobić. Bezradność ją dobijała, w głowie miała tylko dźwięki tych przeklętych zaklęć, w nozdrzach roił się zapach krwi, a co gorsza musiała leżeć nieruchomo i czekać, aż chłopcy uporają się z tymi skurwysynami. Próbowała jednak coś powiedzieć Nathanowi, ale nie zdołała. Przeklinała w myślach.
— Pomóż mu, poradzę sobie. Kurwa, Nathan! Trzymam te przeklęte szmaty, idź!
Pospiesznie, na jednym wdechu krzyknęła, a potem warknęła z bólu. Zacisnęła powieki, kładąc płasko głowę na zimnej powierzchni. Spojrzała na przyjaciela z nadzieją, że chociaż w tej chwili jej posłucha. Jeśli Louis nie poradzi sobie z napastnikiem, obydwoje będą w sporych tarapatach, chociaż po uszy już są we krwi.
Naprawdę wolałaby, żeby to chłopaki najmniej się o nią martwili. Jeśli mogłaby wstać — a najchętniej by to zrobiła — to ostatkami sił poderżnęłaby mu gardło. To na pewno najemnicy, to na pewno Śmierciożercy..., w głowie przechodziły różne dziwaczne myśli kim właściwie byli. Jedno było pewne: to nie była zgraja ulicznych zbójów, a jeżeli używali zaklęć niewybaczalnych należeli do grona największych szui na świecie.

Nie ma wojny bez ofiar. Każdy akt agresji niesie za sobą przelaną krew niewinnych istnień. Szczęść w nieszczęściu, że tym razem była to tylko sowa, ale czy dla Frances była zwykłą sową. Była najpewniej członkiem rodziny, bliskim przyjacielem, który był przy niej, oraz był świadkiem wszystkich jej porażek i sukcesów. Jej oczy widziały wszystkie wylane łzy swojej właścicielki jak i te najszczersze uśmiechy. Bez wątpienia była wiernym towarzyszem.  Pool postanowił to zakończyć szybko. Po nieudanym zaklęciu szybko posłał w stronę napastnika kolejne, które tym razem trafiło idealnie w cel. Czarodziej znieruchomiał, cały zesztywniał, a zaraz potem legł na ziemię twarzą w dół. Przez chwilę usłyszeć można było jedynie cichy chrzęst, a zaraz spod twarzy napastnika zaczęła wyciekać krew. Upadek sprawił, iż jego nos uległ złamaniu. W tym samym czasie Nathan spisał się brawurowo. Zachował trzeźwość myślenia i nie spanikował. Przyciskał teraz kolejne warstwy szmat do rany Frances, która zdecydowanie przeżyje, ale cała trójka potrzebuje szybkiej pomocy medyków. Nie zdążyliście się, jednak nacieszyć wygraną i sukcesem bo do mieszkania weszła czwórka czarodziejów w mundurach. Dzierżyli w dłoniach różdżki, a na ich piersiach można było dostrzec srebrne odznaki. Ktoś wreszcie zdobył się na odwagę i wezwał magimilicję. Mężczyźni rozglądali się po mieszkaniu. Dwójka z nich weszła do salonu i aż zamarli przez chwilę nie mogąc uwierzyć w to co widzą. Salon oprócz tego, że był w tragicznym stanie, to jeszcze wszędzie były widoczne ślady krwi.
-Na merlina- Powiedział jeden z nich i od razu podszedł do Frances i Nathana, który dzielnie walczył o jej życie. Ukucnął przy dziewczynie i popatrzył na jej rany, potem na chłopaka. Zareagował niezwykle szybko. Wyczarował patronusa, który przeniknął przez ściany i odleciał w bliżej nieznanym kierunku.
-Zaraz przybędzie tutaj ktoś z munga- Oświadczył po czym skierował wzrok na czarodzieja leżącego na ziemi, a potem na tego, który nadal wisiał bezwładnie pod sufitem.
-Finite- Powiedział i mężczyzna z różdżką w oku wylądował na ziemi z głośnym hukiem. Stojący w w drzwiach a raczej w tym co z nich zostało podszedł do niego i przystawił palce do szyi.
-Nie żyje- Odrzekł po czym bardzo ostrożnie wyciągnął różdżkę z jego oka. Nie towarzyszył temu przyjemny dźwięk, ani też sam widok różdżki oblepionej krwią i Merlin jeden wie czym jeszcze. Dodatkowo na jej powierzchni były widoczne pojedyncze pęknięcia, które na pewno uniemożliwiały dalsze posługiwanie się nią.
W tym samym czasie pozostała dwójka magimilicjantów weszła do gabinetu, aby zastać kolejnego napastnika obezwładnionego. Pool mógł opuścić już różdżkę, był bezpieczny.
-Idź do salonu, dołącz do swoich przyjaciół- Odrzekli po czym ukucnęli przy przestępcy i zaczęli coś wnikliwie analizować.
 W końcu do mieszkania dotarli medycy, którzy podobnie jak magimilicjanci byli na początku przerażeni ogromem zniszczeń, ale szybko przystąpili do udzielenia pomocy rannym. Wypytywali się o ich stan zdrowia, podali proste eliksiry, które miały uśmierzyć ból, a zaraz po tym cała trójka została przy pomocy magii i zaczarowanych noszy wyniesiona z mieszkania, aby móc odtransportować ich do munga, gdzie udzieli się im specjalistycznej pomocy. Magimilicja natomiast aresztowała dwójkę ocalałych napastników, a zwłoki trzeciego zostaną odesłane do kostnicy.

Podsumowanie

Poole:
1 fasolka: używanie zaklęć i systemu czarowania
10 fasolek: udział w walce/pojedynku
5 fasolek: za sesje z MG
Razem: 16 fasolek

Obrażenia: Kilka szpikulców wbitych w lewe udo

Nathan:
1 fasolka: używanie zaklęć i systemu czarowania
10 fasolek: udział w walce/pojedynku
5 fasolek: za sesje z MG
Razem: 15 fasolek

Obrażenia: Wbite igły w nogi, brzuch ramiona, oraz zadrapanie na policzku. Obolałe mięśnie, oraz poczucie niepokoju

Frances:
1 fasolka: używanie zaklęć i systemu czarowania
10 fasolek: udział w walce/pojedynku
5 fasolek: za sesje z MG
Razem: 16 fasolek

Obrażenia: Rany kute brzucha
Twoja sowa umarła, oraz masz nadłamaną różdżkę. Dobrze byłoby ją naprawić. Jeżeli przed naprawą będziesz próbować rzucić zaklęcie od wyniku musisz odjąć 5 oczek.

Dopisek MG: Jako, że nie zalicza się już do zwykłej sesji fabularnej, to nie otrzymujecie za to fasolek. Natomiast jak widzicie macie podsumowanie fasolkowe za inne rzeczy.