Knock knock [Imogen/Altair]

luty, 1980

Podskoczył, kiedy do jego uszu doleciało miarowe, ale donośne pukanie. Nieprzytomne spojrzenie skierował na bałagan pogrążonym w półmroku pokoju. Dopiero po chwili uświadomił sobie, że prawie zasnął z tlącym się papierosem trzymanym w dłoni. W roztargnieniu sięgnął dłonią do karku; wyczuł pod palcami jego twardą, napiętą strukturę, a pukanie nie ustawało.
— Już idę! — krzyknął zaspany, dopiero po upływie kolejnych sekund uświadamiając sobie, jakie to mogło być fatalne w skutkach posunięcie, bo nie miał pomysłu, kto mógł się dobijać do niego o tej porze. Tylko nieliczni znali jego adres, a on nie oczekiwał w tym dni gości, o czym świadczyła kondycja pomieszczeń i jego wizualna prezentacja.
Z papierosem w zębach, sięgnął po spodnie, które dotychczas zajmowały wolną przestrzeń na oparciu fotela.
— Już, już!
Ubrał się szybko, spojrzeniem omiatając zadymiony salon. Mógł z łaski swojej przynajmniej okno otworzyć, ale gdzie tam. Chciał, jak najszybciej dowiedzieć się, kto nie dawał mu w spokoju dopalić kolejnego papierosa tego dnia.
— Już! — powtórzył, zaciągnąwszy się papierosem.
Przytrzymał dym w płucach, przemieszczając się do przedpokoju. Ktoś, kto na klatce schodowej musiał usłyszeć ciężar jego korkowa, bo wcale nie dbał o ciszę, skoro wcześniej zdemaskował swoje położenie.
Zerknął przez wizjer, zanim przekręcił klucz w zamku i otworzył drzwi. Z ust, razem z oparami, ulotniło się westchnienie. Nie spodziewał się jej tutaj, w Londynie, a jednak stała na progu w jego mieszkania i nieustępliwie pukała w drzwi.
Przymknął powieki, wsłuchując się w natarczywe puk puk, które wrzynało mu się w czaszkę. Minęło tyle lat. Jak go tutaj znalazła?
Na Merlina!
Drgnął, gdy z całej siły skonfrontowała pieść z drzwiami. Była ostatnią osobą, którą chciał oglądać na progu swojego mieszkania. W końcu jednak, gasząc w palcach papierosa, przekręcił klucz i szarpnął za klamkę, by otworzyć jej drzwi.
— Chcesz pobudzić zmarłych? — rzucił na powitanie. — Wchodź — dodał, kiedy z drzwi znad przeciwka wyjrzała pomarszczona twarz ciekawskiej sąsiadki. Puścił niechętnie swoją dawną dilerkę do środka. Spodziewał się, co ją tutaj sprowadzało, ale nie miał zamiaru wyjść naprzeciw jej oczekiwaniom.

Znalazła go, choć to był ślepy strzał i dużo szczęścia. Tego jednak nikt nie musiał wiedzieć, mogła mówić, że właśnie tak miało to wszystko wyglądać od początku, a ona wiedziała co robi i tak dalej. Trzeba chociaż wyglądać na pewną siebie, nawet jak się taką nie jest. To dodaje punktów w oczach ludzi.. tak długo, jak nie jest się głupio pewnym siebie. Czasem trochę przesadzała, to fakt, ale zazwyczaj uczyła się na błędach calkiem sprawnie.
- Wyglądasz jakbyś był martwy - skomentowała jedynie, bezceremonialnie pakując się do jego mieszkania, jakby bywała tu od dawna z przyjacielskimi wizytami. Może i kiedyś ich wizyty takie były, ale to już czas przeszły. Pozostały im jedynie łączące ich, niedokończone, sprawy biznesowe. Imogen potrafiła być cierpliwa, jak widać, ale nie przychodziło jej to łatwo.
Rozejrzała się, wchodząc do środka, nie ściągnąwszy butów.
- Chciałabym zacząć od grzecznościowych pytań o twoje zdrowie i ogólne dobre samopoczucie, ale obawiam się, że na tym etapie niewiele mnie to obchodzi. Bardziej obchodzi mnie dług, który u mnie zaciągnąłeś i nie zamierzałeś spłacić. - uniosła brew

— Gdybym był martwy, wysiłek, który włożyłaś w odnalezieniu mnie, byłby stratą czasu.
Nie wiedział, jakich metod użyła, by go tutaj znaleźć i nie chciał uzupełnić luki w swojej wiedzy. Sam fakt, że to była, weszła do jego mieszkania jak do siebie, wystarczył, żeby kolejny raz żałować swojego powrotu do stolicy. Sprowadził tym na siebie same nieszczęścia. Może prawda nie był warta, aż takiej ceny?
— Napijesz się kawy? — zapytał, rzucając ukradkowe spojrzenie na jej buty. Bądź co bądź niektóre zasady dobrego wychowania, wpajane mu jeszcze w dzieciństwie przez macochę, nie wyparowały z jego głowy tak, jak wiele innych nauk, ale nie upomniał ją. Na pierwszy rzut oka było widać, że kondycja mieszkania nie leżała w kręgu jego zainteresowań. Nie dbał o porządek, o czym świadczyła wizualna prezentacja kolejnego pomieszczenia. — Rozgość się. Czuj się, jak u siebie.
Sięgnął po paczkę papierosów leżącą na stoliku. Wyjął jednego i od razu zacisnął zęby na filtrze, ale nie zapalił. Poczęstował ją, choć najchętniej wyrzuciłby ją stąd na zbity pysk, ale już wcześniej nie popisał się elokwencją, gdy wyjechał z USA (a raczej zwiał jak pies spod kulonym ogonem), więc taki czyn jedynie zagęściłby konflikt pomiędzy nimi.
Wysłuchał, co miała do powiedzenia. W duchu przyznał jej racje. Nie miał zamiaru spłacać zadłużenie, skoro zostawił ją bez słowa, z deficytem monet w kieszeni. Gdyby chciał go uregulować, już wcześniej by się z nią skontaktował.
— Ile ci jestem winien? — zapytał w końcu. Nie pofatygowała się tutaj, by wrócić z pustym rękoma tam, skąd przyszła. Musiał dać jej cokolwiek. Bo jednak wątpił, że ilość przechowywanych w mieszkaniu funduszu załata dziurę w jej budżecie. Nie był aż takim optymistą. Nie przelewało mu się zbytnio.

- Byłby. Dlatego, mimo wszystkich przekleństw rzucanych w twoją stronę do tego czasu, jestem niezmiernie szczęśliwa, że żyjesz. Bo to znaczy, że możesz spłacić dług. - zasady dobrego wychowania jak widać w obecnej chwili obchodziły ją tak bardzo, jak zeszłoroczny śnieg. Albo i mniej, to było bardzo prawdopodobne. Poza tym, mieszkanie w którym się znalazła nie było specjalnie czyste, jeśli już miała by się czepiać. Mało ją to interesowało jednak, na pewno nie zamierzała by ściągac butów nawet, gdyby Altair właśnie skończył biegać z miotłą naokoło. A może właśnie wtedy tym bardziej?
- Nadal nie palę - przekrzywiła głowę w bok, obserwując go. Nic się nie zmieniło od tamtego czasu, za papierosami nie przepadała po prostu. Za to alkoholu i narkotyków raczej nie odmawiała. Ot, paradoks.
Jasne, mógłby ją teraz wyrzucić, ale Imogen znalazła by sposób, by tutaj wrócić i to w mniej miły sposób. Altair jednak nie znał jej do tej pory z tej strony, a ona miała nadzieję, że nigdy nie pozna. Jak widać jednak, jej wcześniejsza naiwność dała jej ostro po dupie. Cóż, człowiek uczy się na błędach - żałowała tylko, że głównie na swoich. Została z brakami w towarze i w gotówce. Odrobiła to, jasne, ale nie było to łatwe. I pomyśleć, że chciała się bawić w dobrego samarytanina i zaufała Burke.
- Z odsetkami czy bez? - zmrużyła oczy, obserwując go, pewnie zasłoniętego już chmurą nikotynowego dymu. A może nadal go nie odpalił? - xxxx galeonów - odpowiedziała jednak, nie widząc sensu większego w ukrywaniu tej kwoty. Tak, już z odsetkami.

___

Dałam xxxx, bo nie umiem tego rozgryźć ile by tam dać, zeby miało sens. Więc niech może będzie tak, kwota bedzie umowna - że dużo - i tyle.

Na ustach Rowle'a pojawił się krzywy grymas. Zaiste, póki żył, mógł spłacić dług, ale ile pozostało mu tego życia? Dawno nie konsultował się z Uzdrowicielem w sprawie postępującej klątwy. Chyba powinien w końcu to uczynić, ale żal mu było wydawać pieniądze na prywatne wizyty. Co począć?
Najpierw musiał się jej pozbyć, ale najdelikatniej jak tylko potrafił. Bądź co bądź miło ją wspominał. Całkiem dobrze się ze sobą dogadywali.
— Nie wiesz, co tracisz — mruknął, a po chwili się zaciągnął. Gdy wypuścił dym zarówno ustami, jak i nosem, jego twarz została przysłonięta przez kłęb dymu. Odgonił go od siebie nieporadnym ruchem dłoni.
Podszedł niechętnie do okna i otworzył go na oścież, by napuścić do pomieszczenia ożywczego powietrza. Nie chciał płacić jej odszkodowania za ewentualny uszczerbek na zdrowiu, a wyglądała tak krucho, tak delikatnie. Czy ona w ogóle była świadoma, że mógł ją tutaj skrzywdzić? Przyszła tutaj sama, bez świadków, a on... no tak, nie był mordercą. Nie miał zamiaru podnosić na niej ręki.
Za swoje błędy się płaci. Rzucił ukradkowe spojrzenie swojej dłoni pozbawionej trzech palców. Przekonał się o tym na własnej skórze, poza tym  co złego w tym, że przyszła upomnieć się o swoje? Nic, bowiem gdyby był w jej sytuacji, też zapukałby do drzwi dłużnika.
— Wszystko — uściślił. Nie pamiętał, ile był jej winien galeonów, ale skoro uciekł, nie mówiąc jej gdzie się wybiera, cena była zapewne niebagatelna. Na jego czole pojawiła się zmarszczka, gdy ją wyjawiła. — Zapomniałem, jak bardzo cenisz sobie swoje usługi.
Westchnął przeciągle. Całkiem inny komentarz cisnął mu się na usta, ale nie wypada przeklinać w towarzystwie dam.
W towarzystwie dam nie wypada wiele rzeczy, Altair. Na przykład nie powinieneś paradować przed nią w takim stanie.
Z roztargnieniem zmierzwił dwoma palcami włosy i przeszedł do części pomieszczenia, która był wydzielony na kuchnie.
— Nie mam takiej kwoty. Mogę dać ci połowę tej sumy, a resztę uregulować w późniejszym terminie — zdecydował, uprzednio analizując w głowie stan swojej sakiewki. W Banku uciułał trochę galeonów na czarną godzinę, ale nie chciał otwierać skrytki. Musiała się zadowolić tym, co jej obecnie proponował. Albo wyjść niezadowolona z niczym, a potem napuścić do niego uzbrojonych w dar przekonywania zbirów. Jej wybór.
Nalał wodę do kubka i podgrzał ją różdżką. Nie mówiła, czy chce kawę, a on nie był na tyle uprzejmy, by ponownie zaoferować jej gościnę.

- Żółte firany i meczący kaszel? - to jedyne, co jej przychodziło do głowy, a co mogłaby tracić nie paląc. No dobra, jeszcze pewnie wiele innych rzeczy, ale nie bedzie mu tutaj wymieniać i bawić się w doktora, nie o to chodziło przecież.
Krucho i delikatnie? Dobrze, że tego nie słyszała, bo pewnie usłyszał by co nieco w tym temacie. Albo nawet więcej niż nieco. Jeśli więc nie miał zamiaru wkurzać jej bardziej, takie rzeczy powinien zostawić dla siebie. I jak na razie mu to wychodziło!
Właściwie, takie pojawienie się tutaj mogło być średnio mądre. Ona przez ten czas zmieniła się bardzo, zapewne byłby zdziwiony tym, jak bardzo. Więc w sumie nie tłumaczyło jej specjalnie nic, chyba, że miała jakieś wsparcie, o którym Altair nie wiedział? To pewnie tez było możliwe. Inne opcje zakładały, że była bardzo pewna siebie, głupia, naiwna, nadmiernie ufała swojej intuicji (co w sumie łączy się pod naiwną) albo.. nie, chyba więcej opcji nie mogę znaleźć na chwilę obecną.
- Dobra jakość ma swoją cenę, powinieneś to wiedzieć - a raczej pamiętać. - Pomijając fakt, że i tak na moje usługi miałeś całkiem spory rabat. - zmrużyła oczy, przekrzywiając głowę w bok i obserwując Altaira.
- Połowę? - uniosła brew, jakby rozważając tę propozycję. Przeszła kilka kroków, by znaleźć się w drzwiach kuchni, patrząc jak Burke robi sobie kawę. Mogłaby się oburzyć, że jej nie zaproponował, ale byli już daleko poza tym etapem i naprawdę Imogen nie obchodziło, jak bardzo "niekulturalnie" się względem niej zachowuje.
Odetchnęła teatralnie, spojrzała w bok, w okno.
- Niech będzie połowa. Teraz. Gotówką. Obawiam się jednak, że jeśli będziesz odwlekał dalszą spłatę następnym razem przyprowadzę ze sobą bardziej przekonujące argumenty, niż li tylko moja osoba - ostrzegła, choć jej głos nie brzmiał, jakby właśnie mu groziła. A może właśnie to było w tym najgorsze? Wydawała się do całej sytuacji podchodzić dość.. bez emocjonalnie. Jakby był po prostu tabelką w excelu, która wskazuje minusową kwotę. Czy aż tak się zmieniła?

Opinie kobiety na temat palenia wzruszeniem ramion. Przez okres trwania ich krótkiej, ale dość burzliwej znajomości, jej treść nie było mu wcale obce. Nie było dnia, w którym nie wypominała mu szkodliwości, jakie płynęły z palenia i miała w tym sporo racji, jednak Altair nie byłby sobą, gdyby rzucił nałóg. Bez papierosa czuł się niekompletny, jakby ktoś pozbawił go ważnego organu, którego brak upośledzał funkcjonowanie całego organizmu. Ponadto drażliwość przejmowała nad nim kontrolę i trudniej było mu ukryć zdenerwowanie. Tylko nikotyna trzymała go w skąpych ryzach normalności, z dnia na dzień kruszących się coraz bardziej.
Zerknął na nią ukradkiem, by przyjrzeć jej twarzy po tym, jak zapadła chwila ciszy. Najwyraźniej analizowała propozycje, co dobrze rzutowało na przyszłość jego oszczędności odłożonych na czarną godzinę. W między czasie ujął w dłoń kubek i przeniósł się z nim na fotel. Ciepła struktura naczynia przyjemnie ogrzewała skostniałe palce, więc wzmocnił uścisk, dopiero po chwili zanurzając usta w czarnej breji, bo nazwać ją kawą to duże niedopowiedzenie. Zadrżał po przełknięciu napoju. Miał okropny smak, ale to nie on był przyczyną nagłych drgawek, a zimne powietrze, które wleciało do środka przez otwarte okno. Może nie powinien go otwierać? Co z tego, że ona poczuje się bardziej komfortowo, jak on zmarznie?
Przez rozwijającą się w wolnym tempie chorobę rodową, czuł przeszywający go na wskroś chłód. Musiał w końcu pójść po lekarstwo, a najlepiej zaciągnąć opinii u specjalisty. Kiedy ostatnio konsultował stan swojego zdrowia z jakimkolwiek uzdrowicielem? Tak dawno, że dokładna data wywietrzała mu z głowy, jak z dawna spożywany w dużych ilościach alkohol.
— Pamiętam, jakże bym śmiał zapomnieć — wymamrotał bardziej do siebie niż do niej, odstawiając kubek na stolik.
Gdyby rozegrał to inaczej, na pewno teraz nie musiałby szukać z nią nici porozumienia. Było tyle możliwości, by o wiele wcześniej rozstrzygnąć ten spór i jej nie podpaść. Wbrew pozorom wcale o niej nie zapomniał, choć sprawiał całkiem odmienne wrażenie. Jakby w ogóle mógłby o niej zapomnieć? A jednak zniweczył ich znajomość, znowu się ewakuując, więc tym bardziej rozumiał jej żal.
— Miarka się przebrała, co? — mruknął, ale nie miał zamiaru protestować. Wstał i przeszedł do drugiej części mieszkania, gdzie znajdował się pokój sypialni. Wyjął z szuflady komody ostatnie oszczędności, które mu pozostały i wrócił do salonu. Zastał ją stojącą przy oknie. Podszedł do niej niechętnie i położył delikatnie dłoń na jej ramieniu. Wcześniej chciał uniknąć konktaktu fizycznego, ale nie mógł się powstrzymać przed tym gestem. — Połowa, przelicz wręczył jej sakiewkę, wycofał też dłoń. — Nie groź mi, Imogen. Dogadamy się — zapewnił, chociaż nie miał żadnych złudzeń. Nie zdoła spłacić całego zadłużenia tak szybko, ale o tym martwić się będzie później, jak upomnij się o drugą część należności, a może powinien już teraz powiedzieć jej jak się sprawy mają, zanim wdrąży w życie swoją groźbę?

Wspomnienie zyskuje status porzuconego z uwagi na upływ dwóch miesięcy od ostatniego posta.

[z/t x2]