Księgarnia "Biały Ptak"

Księgarnia "Biały Ptak"

Jest to sklep z wiecznie zakurzoną witryną, która daje jedyny dostęp do światła dziennego. Składa się z trzech pomieszczeń: dwóch (mniejszego i większego) przeznaczonych do zakupów i zaplecza z ubikacją, do którego nie są zapraszani nieproszeni klienci. Pomieszczenia są wysokie, całkiem zastawione regałami i luźno leżącymi książkami. Wewnątrz unosi się kurz i zapach starych ksiąg. Właścicielem i jednym z dwóch pracowników jest Ronald Nott. Prócz niego w sklepie pracuje wysoka, chuda brunetka półkrwi o imieniu Alice.

W księgarni można złożyć zamówienie na specjalnie sprowadzane książki (legalne i nielegalne). Prócz tego można tu dostać różne publikacje. Do wyboru do koloru.

1 kwietnia

Ze wszystkich kwiatów najbardziej lubiła te polne. Sama myśl o dziko rosnących, wolnych roślinach, które swoimi barwami zaskakiwały i na nowo zachwycały, przyprawiała Pandorę o szybsze bicie serca. I z przykrością obserwowała przedłużającą się zimę, która odprawiała ją z kwitkiem za każdym razem, kiedy tylko wystawiała głowę w poszukiwaniu czerwieni maków.
Liczyła jednak, że ozdobiony brokatem i białą wstążką bukiet stworzony z gałązek ostrokrzewu i jemioły, przypadnie Ronniemu do gustu.
Wbijając wzrok w szyld księgarni, ze smutkiem uzmysłowiła sobie, że tak naprawdę nie była pewna tego co zastanie w środku. Czy Ronald nadal prowadził to miejsce? Czasami obawiała się o stan psychiczny mężczyzny. Być może nie dzielił się z nią niczym wykraczającym poza uprzejmości, to oczyma swojej duszy widziała nieszczęście, wylewające się z jego serca. Zupełnie nie pasująca do tego miejsca Pandora, przystanęła przed samym wejściem do budynku, aby następnie oprzeć się czołem o całkiem brudną szybę i zajrzeć do środka. Uśmiech wręcz instynktownie wkradł się na jej bladą, delikatną twarzyczkę. Książki. Nawet stojąc na środku tej cuchnącej, niebezpiecznej ulicy była w stanie wyczuć zapach starego pergaminu, wyobrazić sobie wyrzeźbione esy-floresy na pożółkłych stronicach ksiąg… I… czy to czasem nie był Ronald? Pandora zastukała w szybę, chcąc zwrócić na siebie uwagę Notta. I musiała przyznać, że wyszło jej to zaskakująco dobrze, bo gdy tylko ich spojrzenia się skrzyżowały, jej wolna dłoń wystrzeliła w powietrze, energicznie machając do mężczyzny. W tym momencie nie czekała jednak na jakikolwiek odzew. Tanecznym krokiem wkroczyła do środka, obracając się wokół własnej osi do dźwięku dzwonka. Tęskniła za tym miejscem - musiała to przyznać. Zastanawiała się tylko, czy mężczyzna był świadomy ilości uroczych stworzeń unoszących się na drobinkach kurzu…
- Dzień dobry, Ronni… - zaczęła z coraz szerszym uśmiechem, wyciągając w jego kierunku zrobiony bukiet. Całe szczęście w porę ugryzła się w język, aby dość zręcznie - przynajmniej w jej opinii - wybrnąć z całej sytuacji. - Ronaldzie.
Zastanawiała się, czy po tylu miesiącach nadal ją pamiętał. Jeśli nie, to jak miała mu wytłumaczyć istotę problemu z jakim do niego przyszła? Zanim zrobiła sobie przerwę od kontaktowania się z ludźmi, wydawało jej się, że była na bardzo dobrej drogi ku oswojeniu mężczyzny. Teraz jednak sprawy chyba się znacznie pokomplikowały. Postanowiła więc zagaić rozmowę z nieco innej beczki. Potem przejdzie do kwestii ratowania świata, równouprawnienia i Ministra Magii.
- Czy znajdą się jakieś ciekawe i osobliwe pozycje, które mogłyby zainteresować kogoś takiego jak ja? - przygryzła dolną wargę, zdając sobie sprawę, że brokat, który ozdabiał jej policzki zaczął się sypać z jej twarzy.

Podczas jego licznych podróży opiekę nad księgarnią przejmowała pracownica imieniem Alice. Bywało to ciężkie zajęcia, ale dziewczyna doskonale radziła sobie z zarządzaniem a on solidnie jej za to płacił. Ronald sądził, że oboje byli zadowoleni z tego stanu. Przynajmniej żadne z nich nie narzekało. Musiał zmotywować się do wykazywania dużego zaufania wobec swojej podwładnej, co zajęło mu sporo czasu, ale opłaciło mu się to. Klienci nie narzekali, gdy przychodzili do księgarni i nie zastawali tam jego ponurej gęby. Alice była bardziej pogodna, chętniej pomagała ludziom, miała więcej zalet w jednym paluszku od całego ciała Ronalda. Coraz częściej zastanawiał się nad oddaniem jej większej władzy nad sklepem. Dzięki temu mógłby więcej podróżować bez poczucia wyrzutów sumienia, a ona mogłaby być w bardziej stabilnej sytuacji. Klienci byliby bardziej zadowoleni, bo dziś wielu z nich pytało o kobietę deklarując przyjście podczas jej zmiany. Pewnie powinien czuć się urażony, ale reagował na to w dobry sposób. We wnątrz cieszył się, że biznes kwitł, gdy był poza krajem. Prawdopodobnie nie mógł wymarzyć sobie lepszej pracowniczki pełniącej funkcję naczelniczki księgarni. Byłby szczególnie zadowolony, gdyby udało mu się przekazać jej część władzy, a samemu mógłby oddać się podróżom. Wyprawy po świecie pozwalały Ronowi uciec od myśli o przyszłości. Nie ryzykował przywiązania się do miejsc ani ludzi, bo przebywał tam przez krótki czas. To nie było idealne wyjście, ale Londyn od dawna nie był mu bliski. Od dawna nie nazywał go domem. Miał tu przyjaciół, ale żyli własnym życiem. Mijało dużo czasu odkąd widywał niektóre twarze, również tą, która pojawiła się w witrynie księgarni machając do niego. Chyba? do niego. Ronald uniósł rękę - ostrożnie w geście powitania, przez cały czas przyglądając się nadchodzącej dziewczynie. Znali się od jakiegoś czasu, ale nie umiał powiedzieć ile miała lat, bo wyglądała tak, jakby mogła mieć szesnaście albo trzydzieści sześć. Miała bardzo mądre oczy, skrywające wiele sekretów, ale wygadywała głupoty sprawiające, że włos mu się na głowie zajeżał. Była naprawdę pełna różnorodnych absurdów - może dlatego zaczął łapać się na tym, że chyba ją lubił. Wnosiła trochę barw do jego życia. Dlatego zaniepokoił się, gdy zniknęła. A teraz pojawiała się tak, jak gdyby nigdy nic. Wydawało mu się, że Pandora nie była przejęta powrotem po nieobecności. Weszła jak zwykle i tak też się przywitała, jakby nie minęły miesiące pomiędzy ich spotkaniami.
- Pandoro - odezwał się do niej, zezując na bukiecik kwiatów. Przyniosła go dla niego? Starał się nie być zagubiony, ale nie wiedział co zrobić. Pokazywała mu kwiaty, bo oczekiwała pochwały czy przyniosła je dla niego? Rozejrzał się nerwowo - potrzebujesz wody, żeby nie zwiędły? - Spytał, bo uznał, że to najbardziej neutralna wypowiedź. Zabierze kwiatki ze sobą, jeśli nie są dla niego albo je zostawi. Po chwili doszedł do wniosku, że chyba powinien je pochwalić. - Są ładne - no toż się wysilił. Całe szczęście Pandora wybawiła go z opresji, pytając o coś, na co był w stanie odpowiedzieć. - Przyszło kilka nowych książek. Część jest zapakowana. Jeśli chcesz, zaplecze należy do ciebie - odpowiedział zastanawiając się czy powinien spytać o tak długą nieobecność, ale ona go nie pytała, więc zamilkł.

Nie potrafiła zatrzymać chichotu, który tak niekontrolowanie wydobył się spomiędzy jej bladych ust. Reakcja Notta na bukiecik, który usilnie próbowała mu wręczyć, była powodem posłania mu lekko pobłażliwego spojrzenia i coraz mocniej promieniującej twarzy.
- Ja nie potrzebuję żadnej wody - odezwała się wesoło, przygryzając przy tym dolną wargę. W tym momencie czuła się jak małe dziecko, które usilnie próbowało zachować powagę i nie zdradzić skrywanego sekretu. Dziecko, które pod wpływem mocno wykrzywionych ust zaczynało doświadczać bólu policzków i nieprzyjemnego uczucia wysuszających się zębów. Nie była w stanie zachować tej radosnej nowiny tylko i wyłącznie dla siebie, dlatego też po raz kolejny wycelowała bukiecikiem w pierś Ronalda. - Ale ty i owszem.
Były dla niego, czyż to nie oczywiste? Czy nigdy nie otrzymał kwiatów? Ta myśl przyprawiła ją o chwilowy ból duszy. Jeśli to byłoby prawdą, Pandora zaczęłaby go okrutnie żałować i obsypała od stóp do głów płatkami białych róż…
- Bluszcz jest symbolem czegoś wiecznie trwającego, natomiast jemioła przynosi miłość, szczęście, a także… także nieśmiertelność duszy - wypowiadała słowa, tłumacząc Ronaldowi to w taki sposób, jakby była stuletnim, zapalonym odkrywcą, który całe swoje życie spędził na podróżach i spaniu w jaskiniach lwa. Pandora teatralnym gestem dłoni wskazała na sufit, licząc, że i wzrok Ronalda zostanie tam skierowany. - Mieszkają w nim nargle, powinny dodać radości do twojego życia. Oczywiście jeśli odpowiednio je oswoisz, w przeciwnym wypadku pewnie trochę napsocą, ale… Zawsze możesz powiesić ten bukiecik na suficie, wówczas każdy kto pod nim stanie otrzyma dar miłości i pocałunek duszy. Bo to nie jest zwykły pocałunek, wiesz? Jemioła ma magiczne zdolności, które są odpowiedzialne za to cudowne łaskotanie duszy, a ono… - w tym momencie spłonęła rumieńcem. Chyba mówiła stanowczo zbyt dużo w towarzystwie ludzi, nie do końca rozumiejących jej sposób myślenia. Ta krótka przerwa była jednak zbawienna dla jej płuc, gdyż dopiero teraz była w stanie wziąć głęboki oddech i niemal zachłysnąć się powietrzem. Blondynka wzruszyła ramionami, jakby chcąc przekazać Nottowi, że właściwie to od niego zależało, co z tym fantem zrobi. - Możesz być jednak spokojny, bo rzuciłam na nie specjalne zaklęcie, więc nie zwiędną.
I och, czy to nie oczywiste, że propozycja obejrzenia książek spotkała się z kolejną dawką pozytywnej energii? Dziewczyna wręcz ochoczo zaczęła kiwać głową, niemal rzucając się tanecznym krokiem na tyły księgarni, ale wtedy przypomniała sobie o listownej korespondencji ze swoją kochaną, lecz niesamowicie upartą kuzyneczką i nie mogła przejść obok tego obojętnie.
- Właściwie to jest jeszcze coś o co chciałabym zapytać… - stwierdziła niewinnie, z zachowania przypominając trochę swoją płochliwą kotkę Zimę. Nie wiedziała w końcu jakiej reakcji miała od niego oczekiwać, ale ta sprawa nie mogła zostać tak po prostu zignorowana. - Doszły mnie słuchy, że masz na nazwisko Nott - dodała odkrywczo. Nie, wcale to nie była informacja widoczna pod szyldem księgarni.

Pandora pewnie odczułaby zgrozę, o której myślała, gdyby spytała Notta o bukiety kwiatów. Prawda jest taka, że Ron nigdy nie dostał żadnego bukietu i czuł się dobrze. Nie cierpiał z powodu czegoś o czym nie myślał. W jego świecie mężczyźni dawali kwiaty. Co musiało stać się, żeby je otrzymali? Pewnie tylko ich własny pogrzeb. Ewentualnie dostawali je od kwiaciarki, gdy dokonywali zakupu dla siostry, kuzynki, matki, ciotki, babci i tak dalej, i tak dalej. To normalne, że Ron nie wiedział jak się zachować. Nigdy nie znalazł się w sytuacji, w której młoda dziewczyna dawała mu własnoręcznie zrobiony bukiecik. Mężczyzna sądził, że zrobiła go sama, ponieważ wyglądał na coś co pasowało do Pandory. Był uroczy i (na pierwszy każdy rzut oka) składał się z nietypowych roślin. Nie widział tam gipsówki ani traw stosowanych przez kwiaciarzy w okolicy. Co dziewczyna miała na myśli? Ronald poczuł się zakłopotany z powodu tego podarku. Nie wiedział, że Pandora miała słabość do niego. Tak jak wcześniej myślał: dziewczyna mogła mieć szesnaście albo trzydzieści sześć lat. Wyglądała młodo, ale miała starą duszę. Nie chciał zranić jej uczuć odrzuceniem ich, ale nic do niej nie czuł. Byli dobrymi znajomymi poza tym zniknęła na długi czas, a on wielokrotnie wyjeżdżał zagranicę dlatego momentalnie poczuł zdenerwowanie. Nie był ekspertem w sytuacjach społecznych, nie umiał rozgryźć uczuć kierujących Pandorą, tym bardziej jak zaczęła mówić o składzie bukietu, który mu podarowała. Najpierw trzymał bukiet między dwoma palcami i dopiero później chwycił go za ogonek.
- To bardzo ładny bukiet. Dziękuję - burknął przez to, że starał się nie brzmieć niezręcznie, przez co brzmiał niezręcznie. Całe szczęście Pandora kazała mu spojrzeć na sufit, co zrobił z ulgą. - Jesteś florystką? Bardzo dobrze znasz się na kwiatach - spytał. Ronald nie znał się na komplementowaniu kobiet, ale chciał wyrazić swój podziw dla historii opowiedzianej przez dziewczynę. Nie wierzył w istnienie narglów, tym bardziej w to, że mógł oswoić stworki, które nie istnieją. Ale nie chciał sprawić jej przykrości, więc nie wygłosił tych poglądów. - Chętnie powieszę je na suficie. Tylko pokaż mi, gdzie to zrobić. Na pewno masz pomysł - zaproponował. Nie miał pojęcia, jakiego użyć zaklęcia. Nie znał się na ozdobach. Uwielbiał sterty książek walające się po domu. Najlepiej, gdy były zakurzone, bo zapach kurzu kojarzył mu się z dzieciństwem spędzonym w bibliotece, dlatego najczęściej sprowadzał starsze książki. Miał tu sporo nowszych, ale szczególnie kochał te stare: każda z nich miała swoją historię, a to było wyjątkowe. Te książki dla Pandory też miały życie. Ronald wiedział, że dziewczyna mogła wykorzystać to z szacunkiem dlatego wpuszczał ją na zaplecze. To była oznaka zaufania.
- Tak - odpowiedział, marszcząc brwi. Zaskoczyła go tym pytaniem. Myślał, że wiedziała jak ma na nazwisko. Nie krył się z tym. Spojrzał na nią pytająco. Wyczuwał, że to nie zwykłe pytanie o rodzinę, ale liczył, że to nie to o czym pomyślał.

Gdyby Ronald Nott nie był Ronaldem Nottem to zapewne Pandora weszłaby mu teraz w słowo, chcąc wygłosić mu wykład na temat tego jak bardzo leniwym określeniem było słowo ładny. Ładna kobieta, ładna sukienka, ładny bukiet kwiatów, ładny kolor oczu, ładna kałuża… Przez uniwersalność tego przymiotnika, wszystko co się nim opisywało stawało się takie… nijakie, przeciętne, bezbarwne. A Pandora… Pandora wręcz umierała na myśl, że cokolwiek w niej mogłoby być płaskie, czy oklepane. Kochała się w kwiecistych metaforach, szumnych słowach, działających na wyobraźnię określeniach. A jednak… jednak Ronald Nott nie uraził ją swoim banalnym epitetem. Ba! Ronald Nott spowodował, że blade policzki Pandory poróżowiały.
– Florystką? – jakże pięknie to brzmiało. Samo to słowo było tak cudowne i kwieciste, że myśli Pandory zostały skierowane na kolorową, oświetloną słonecznymi promieniami, łąkę. – Nie, nie jestem nią. Ale czy to nie byłoby piękne móc określać siebie jako florystkę? – nie oczekiwała jednak odpowiedzi. Zamiast tego wykrzywiła usta w szerokim uśmiechu, by wzruszyć delikatnie ramionami. – Kwiaty to moja pasja, są niczym tlen, który wypełnia mi płuca. Myślę, że umarłabym w świecie szarym i pozbawionym zapachu konwalii, czy lilii. Ale moja praca polega na czymś zupełnie innym. Ja… tańczę ze smokami – i wypięła dumnie pierś. Te stworzenia były dla niej jak bracia i siostry. Zdarzały się kłótnie, w wyniku czego Pandora kończyła z poparzeniami, ranami i innymi skazami na skórze, ale koniec końców oddałaby za nie życie. Niewiele jednak ludzi doceniało piękno tych istot. Miała nadzieję, że Ronald nie należał do tych uprzedzonych, noszących smoczą skórę ignorantów..
– Myślę, że… – obróciła się radośnie na pięcie, celując wskazującym palcem w część sufitu znajdującą się nad samą ladą. – Tam będą oddziaływać najsilniej. Zobaczysz, że twoja aura się natychmiastowo poprawi! – nie wspominając o tym, że w tamtym miejscu pocałunki duszy przyjmą największa możliwą ilość. Nie wiedziała, jak Ronald stał z życiem uczuciowym, ale po jego zdystansowanej i pozbawionej kolorów osobie, postawiłaby cały swój dobytek w kartach, że trawiła go samotność. A w tym, coraz czarniejszym i chłodniejszym świecie każdy potrzebował miłości. Nawet jeśli miała ona trwać tylko pięć minut. Z uniesionymi wysoko brwiami, Pandora przeniosła wzrok na mężczyznę, chcąc się zorientować, co myślał o jej pomyśle.
– Czy znasz jakiś sposób, który pozwoliłby mi na skontaktowanie się z Minis… – i nagle przerwała, widząc te zmarszczone brwi. Serce zabiło jej sto razy szybciej. Hiacynto, nie chciała, by tak wyszło! Nie chciała, by pomyślał tak, jak jej się wydawało, że pomyślał. – Ja! Och, chyba mnie chochliki opętały. Wybacz mi proszę, Ronnie.. to znaczy Ronaldzie! To nie tak jak za pewne pomyślałeś. Nie mam absolutnie nic złego na myśli, ja po prostu chciałam… Och, zaraz zapadnę się pod ziemię. Chciałam tylko przekazać Ministrowi o tym jak ważne jest równouprawnienie i wolność dla wszystkich istot. Że utopia nie musi pozostać tylko mrzonką.. Och! Czy chcesz bym wyszła?- prawie się zmęczyła wyrzucaniem tych wszystkich słów na jednym tchu. To jednak nie było tak ważne jak to, co musiał sobie właśnie o niej pomyśleć Ronald. Jaka ona była okropnie głupia!

Ronald był oczytanym mężczyzną. Jego rodzina wymagała przynajmniej minimalnego zaangażowania w literaturę i sztukę, więc czytał od dziecka. Nie bez powodu otworzył księgarnie, która przysparzała mu tyle samo radości jak problemów z ministerstwem magii, dostawcami i wybrednymi klientami. Odseparował się od rodziny, ale miłość do książek była głęboko zakorzeniona w jego sercu. Cenił słowo pisane i mówione dlatego zabolałoby go, że Pandora Sayre mogła pomyśleć o nim jak o ignorancie. Całe szczęście ani on nie słyszał jej myśli, ani ona nie pomyślała o tym jakie banalne określenie padło z jego ust. Mężczyzna poprawiłby swój haniebny błąd, ale uniknęli tego na dobre czy na złe. Rumieniec na twarzy Pandory upewnił go, że dobrze postąpił.
- Z twoich słów wnioskuję, że możesz nazwać się florystką. To wspaniałe hobby a twoje bukiety naprawdę cieszą wzrok - zapewnił, nawet jeśli nie zgadzał się ze słowami o liliach. Nie myślał zanim spytał: - Dlaczego konwalie i lilie? Wybacz, bo kojarzą mi się ze śmiercią. W moim domu stawiano je w przedsionku krypty, gdzie stała trumna z ciałem. Uważam, że ten zapach dobrze maskuje odór śmierci, ale przez to, że zastępuje słodkawą woń trupa - oznajmił, wpatrując się w Pandorę. Myślał o kimś innym zanim zorientował się, że powiedział zbyt wiele. To było dużo jak na niego. Nie mógł oprzeć się wrażeniu, że czuje ten okropnie mdlący zapach z pogrzebu brata. - Wybacz - wstrząsnął się. - Mówiłaś, że tresujesz smoki. Czy to niebezpieczne? - wyraził zaniepokojenie. Nie wyobrażał sobie, że to była praca dla takiej drobnej osoby. Nie mógł pomyśleć o blondynce na grzbiecie smoka. Dużo bardziej wyobrażał sobie Pandorę za ladą kwiaciarni, sklepu zielarskiego, apteki. Miała dużą wiedzę o roślinach. - Dobra. Powieśmy go tam - pokiwał głową, posyłając leciutki uśmiech dla dziewczyny - Zechcesz uczynić honory? - spytał kulturalnie. Nie chciał wygłupić się przed nią, a był pewny, że krzywo powiesi bukiet lub (co gorsza) nie w tym miejscu. Miał nadzieję, że Pandora zechce to zrobić.
Ron uniósł brew. Na początku podejrzewał, że Pandora jest wtyką z ministerstwa. Jego rodzinie nie podobało się, że ich krewny wywrócił swoje życie. Księgarnia z Nokturna nie wyglądała dobrze dla legalnych interesów arystokratów, którymi byli jego krewniacy i najbliższa rodzina. Cieszyliby się, gdyby zbankrutował lub (co lepsze nie byli tacy chyba) wrócił do domu z podkulonym ogonem. Miał obowiązki do spełnienia. Powinien przejąć schedę po bracie. Niedokończone pytanie rozbudziło jego podejrzenia co do Pandory. Ale tylko na ułamek sekundy, bo zaczęła tłumaczyć, o co jej chodziło. Na koniec roześmiał się w głos.
- Pomógłbym ci, gdybym mógł, ale moja rodzina nie przyznaje się do takiego krewniaka, Pandoro - zapewnił ją z serdecznym śmiechem. - Obawiam się, że prędzej poradzisz sobie bez mojej pomocy niż z moją pomocą - westchnął. Nie chciał sprawiać zawodu dla dziewczyny, ale byłby zaskoczony, gdyby nie miał racji. Bardzo dobrze znał swoją rodzinę. Nie byli złymi ludźmi, ale trzymali się zasad i reguł. - Zostań. Opowiedz mi o twoim planie.

Płynące z ust Ronalda słowa, przyprawiły Pandorę o zjeżenie się włosków na karku. Oczywiście, że wiedziała z czego płynęły jego skojarzenia, ale jakoś bardzo ją to obezwładniło. Nawet nie spodziewała się, że tego konkretnego dnia będzie na nią czekać tak ważna misja. Z rozchylonymi bladymi wargami wsłuchiwała się w każdą jedną sylabę, próbując wyłapać w jego głosie jakąkolwiek fałszywą, zachwianą nutę. Coś, co świadczyłoby o tym, że w jego sercu wciąż było miejsce na odrobinę romantyzmu…
- Wszystkie kwiaty mogą być interpretowane jako oznaka przemijania - zgodziła się po chwili, bardzo walcząc ze sobą, aby nie nazwać przedstawionej opinii jako oznakę pesymizmu. Jasnowłosa bardzo szanowała Ronalda, ale z każdym kolejnym zdaniem nie mogła się oprzeć wrażeniu, że był uwięzioną duszą. Pragnęła dla niego kogoś, kto otworzyłby mu oczy na kwestie, których nie było tak łatwo objąć rozumem.
- Po tym jak Melusine została oskarżona o przeklęcie samego Salazara Slytherina, skazano ją na wieczną tułaczkę i odebrano różdżkę. Wyobrażasz sobie ból, jaki musiała odczuć w sercu? Kazano jej porzucić wszystko co kochała, tylko dlatego, że Wężousty Pan nie potrafił znieść tego, że kobieta mogła przewyższyć go swoimi umiejętnościami. Z ziemi, która nasiąkła jej szczerymi łzami, zaczęły wyrastać lilie… - szare oczy Pandory na moment posmutniały. Blondynka z cichym westchnięciem odwróciła wzrok z przystojnej twarzy Ronalda. - Są oznaką szczerych intencji, niewinności. Kiedy wręczasz je komuś zmarłemu, pokazujesz mu, że naprawdę za nim tęsknisz - dokończyła na jednym wdechu, a ton jej głosu był znacznie słabszy niż zazwyczaj. Zupełnie jakby zabrakło mu tej naturalnej energii i melodii.
- Zależy co w twoim słowniku oznacza niebezpieczny - rzuciła, powoli wykrzywiając usta w promiennym uśmiechu. Zupełnie jakby ktoś właśnie pstryknął palcami i wybudził Pandorę z tych melancholijnych refleksji. Blondynka wysunęła ręce przed siebie, powoli nimi obracając. Ale nawet w tak prostej czynności nie zapomniała o muzyce, która grała w jej duszy. W pewnym sensie mogło to wręcz wyglądać jak rytualny taniec, a nie zaprezentowanie Nottowi oparzonych dłoni. - Smoczki są jak wyrośnięte koty. Lubią uwagę i się łaszą, tylko jeśli je zlekceważysz to skończy się to dla ciebie czymś odrobinę bardziej bolesnym niż zadrapanie. Mogą cię poparzyć, albo przebić płuco szponem… Ale są napraaawdę bardzo przyjazne! Wystarczy, że od razu się im poddasz i wiesz… Powinieneś mnie odwiedzić w rezerwacie - pokazałaby mu to wszystko, bo nawet kiedy próbowała to jakoś porządnie zobrazować, to miała wrażenie, że wychodziło jej to zbyt brutalnie. Może porównanie do kotów nie było najlepszym pomysłem? I och, nie trzeba było jej dwa razy pytać. Oczy zaświeciły jej się niczym dwie ogniste kule. Już dawno nie spotkała kogoś, kto nie wyśmiałby jej pomysłów. Ronald coraz bardziej przypominał jej Ebrama i nie mogła oprzeć się wrażeniu, że zatonięcie w głębi jego oczu było tylko kwestią czasu… Zwinnym ruchem - oczywiście wcześniej zrzuciła ze stóp różane trampki - wdrapała się na ladę sprzedawcy. I… cóż… czuła się jak na szczycie góry zwanej Wiedzą. Była królową tego przybytku… Zaśmiała się na samą myśl. Stając na czubkach palców, wyciągnęła ręce do góry, próbując znaleźć odpowiednie miejsce dla bukieciku. Ostatecznie zdecydowała się na najbardziej skrajny punkt lady - tuż przy miejscu, w którym zazwyczaj urzędował Ronald - ale zanim przywiązała go kokardką do belki od sufitu, odchyliła maksymalnie głowę do tyłu.
- Jak wygląda? - spytała wesoło, na krótki moment tracąc równowagę. Wtedy jednak przypomniała sobie, że we wcześniejszym wcieleniu była memortkiem, więc powinna siłą woli pokonać całe to chybotanie…
I chyba jakiś niewyobrażalnie wielki ciężar właśnie spadł z jej serca, bo kiedy do jej uszu dotarła melodia, wydobywającego się z ust Roniego śmiechu, Pandora wreszcie przestała przeklinać swój niewyparzony, długi język.
- Myślę, że wszyscy ministrowie mają naprawdę złych doradców, którym zależy tylko i wyłącznie na kolejnych galeonach… I chciałam… jakoś się wedrzeć do Ministerstwa, aby móc wytłumaczyć Ministrowi, że coś innego się liczy. Jestem kobietą, a wciąż mam niewiele praw. Mogłabym się bardziej przysłużyć państwu, gdybym nie była dyskryminowana. Inne istotki również, wiesz? Niewola i brak tolerancji tylko opóźniają rozwój społeczny. Chciałabym więc uwolnienia wszystkich zniewolonych dusz, szacunku dla każdego stworzenia… Czy postradałam rozum, Ronnie? Pewnie wielu tak sądzi, ale moja dusza przeokrutnie cierpi, kiedy widzę co się dzieje z naszym pięknym światem. Jesteśmy niczym trucizna dla przyszłych pokoleń - wypięła dumnie pierś, wznosząc podbródek. Nie mogła się wstydzić, czegoś w co tak bardzo wierzyła.

z/t dla Ronalda i Pandory z powodu odejścia z gry gracza

Miesiące mijały Salamandrze jak tygodnie. Jeden, za drugim. Dokument za dokumentem, eliksir za eliksirem. Jedna substancja za drugą. Gubiła noce i dnie. Wszystkie zlewały jej się w jedną całość. Po sześciu dniach bezsenności, ścięta zmęczeniem potrafiła odsypiać dwie doby. Popadła w chorą obsesję. Obok gubionych dni, traciła całe wspomnienia. Tygodnie badań, które w desperacji próbowała sobie przypominać. Miała wyraźne luki w pamięci. Miewała halucynacje. Nie mogła zliczyć, ile razy ostatnio w ciągu dnia, szybkim krokiem przemieszczała się przez ulicę, próbując zgubić goniącego ją... smoka. Zmęczony umysł, niedotleniony i nadszarpnięty przez niedospanie, nie widział w tych wizjach nic podejrzanego. Dopiero budząc się pewnego dnia w zaułku, przytulona do obleśnego, narośniętego pleśnią rogu na Śmiertelnym Nokturnie, oprzytomniała.
Dlatego postanowiła znaleźć recepturę na eliksir, który zregenerowałby jej ciało i umysł, na potrzeby dalszej bezsenności...
Kartkując jedną z ksiąg w Księgarni, tylko na moment przymknęła oczy. I odpłynęła. A z nią, w głębokiny oceanu oddały się także tuziny zakurzonych ksiąg, wybijające wysokie fale w powietrze.
Trzydzieści sekund później obudził ją trzask regału, jaki z hukiem runął na ziemię, a z nim, ksiegi i wzbijany w atmosferze kurz. Oddaliła się w jego kłębach, znikając za drzwiami, zanim właściciel zdążyłby zidentyfikować winnego.

zt