Bites the Dust [Clementine Greyback x Matrjorie Greyback]

| Kontynuacja tego wątku

Chciałam zmieszana iść stąd jak najdalej, gdyż wpadałam nocą na obce kobiety i udawałam, że je znam, kiedy wcale tak nie było… Psycholka była ze mnie, odwalało mi! Ale kiedy przepraszałam, się motałam, by to jakoś wyprostować i zaraz czmychnąć stąd, udając, że nigdy mnie tu nie było, rozpłynąć się w ciemnościach i nie wracać, nieznajoma-jednak-znajoma mnie rozpoznała, więc rozpogodziłam się. Nawet bardziej niż mogłabym się spodziewać! Zmęczone i zapłakane oczy nie miały szans z optymizmem, jaki mnie zalał, kiedy w końcu spotkałam któregoś z Greybacków. Nieczęsto ich widywałam, choć z kilkoma z nich wcale nie miałam jakiś negatywnych stosunków, a nawet zalążki przyjaźni…, a tu teraz miałam przed sobą Marjorie Greyback! Tak, to była ona!
I choć kojarzyłam ją jako żonę tego… wiadomo kogo, to nie mogłam nie rzucić jej się na szyję, przytulić się do niej niczym do miśka czy też w niego wtulić. Chyba jednak coś działo się w mojej głowie niepożądanego…
Odsunęłam się zaraz od niej chwilę zmieszana. Tylko chwilkę. Blask w moich oczach nie blakł. Cieszyłam się.
- Wybacz, nieczęsto widzę kogoś z rodziny… A dziś pełnia, wieczór taki… Nie można się na niczym skupić. Wspomnienia! – mówiłam, choć kiedy zorientowałam się, że moja wypowiedź nie ma ładu ani składu, ponownie uśmiechnęłam się przepraszająco.
- Wyszłam pospacerować nad Tamizą. To oświetlenie jest zniewalające wieczorem – stwierdziłam, pokazując jej dłonią na majaczące w oddali drugi nabrzeże rzeki. – A co u ciebie… Marjorie, tak? – zapytałam, chcąc podtrzymać rozmowę i upewnić się, odnośnie jej imienia.

Choć zazwyczaj to Aly pierwsza ściskała ludzi na przywitanie, tym razem wahała się przed tą czynnością. Nie oponowała jednak, gdy Clementine sama postanowiła obdarzyć ją dosyć serdecznym uściskiem. Dostrzegała wcześniejszy smutek na twarzy kobiety, widziała wilgoć w jej oczach i zawahanie, które sprawiło, że ta nieomal wycofała się z miejsca ich spotkania. Może nie znały się zbyt dobrze, ale Alyssa po prostu wiedziała, że Clem potrzebowała tego uścisku - inaczej zresztą nie łapałaby się jej jak tonący - więc odwzajemniła go, delikatnie klepiąc dziewczynę po plecach. Dała jej również zagaić rozmowę, pocieszająco kiwając głową.
- Nie musisz się tłumaczyć. Ciebie też naprawdę dobrze widzieć. - Powiedziała, chwilę później milknąc, by po prostu pozwolić Clementine wyrzucić z siebie to wszystko, czego ta potrzebowała. W tej chwili zdecydowanie wolała być słuchaczem, nie zaś mówcą.
Nie pamiętała, by Alec wspominał cokolwiek o tym, iż Bertram był wilkołakiem. W czasach, w których jego młodsi bracia stracili rodziców i to właśnie Al musiał przejąć nad nimi opiekę, co prawda miała do czynienia z późniejszym mężem Clementine, ale nie zapamiętała tego faktu i nie sądziła, by mogła go przeoczyć. Choć... Może jednak? Prawdę mówiąc, ostatnio łapała się na tym, iż część wspomnień zaczynała coraz bardziej zacierać się w jej głowie. Niektóre z nich wciąż były wyraźne i ostre niczym ostrza brzytwy - mogła bez wahania powiedzieć, kiedy się wydarzyły i jak wyglądały - inne zaś powoli zanikały. Zupełnie tak, jakby mózg Alyssy selekcjonował te momenty, jakby każdemu z nich przypisywał osobne znaczenie, przyznawał oddzielną etykietkę, stopień ważności.
Nieważne, jak głupio by jej nie było, prawie nie pamiętała Bertrama ani jego historii. Miała dosyć mgliste wspomnienia o tym, kim był i jak się zachowywał. Wiedziała, że ożenił się z Clementine, którą pamiętała po tak długim czasie braku kontaktów. Doskonale zdawała sobie również sprawę z tego, iż mężczyzna - a może raczej chłopak - został dosyć brutalnie zamordowany i najprawdopodobniej nadal nie odnaleziono jego mordercy. W Ministerstwie mówiło się o różnych rzeczach, a praktycznie każde bardziej makabryczne zabójstwo nie przechodziło bez echa wśród pracowników pomniejszych jednostek. Takich jak na przykład Magiczne Pogotowie Ratunkowe, w którym czasami sobie dorabiała. To nie mogło przejść całkowicie bez echa.
- Pełnie zawsze są specyficznym okresem, huh? - Rzuciła, odwracając spojrzenie od towarzyszki i przez chwilę spoglądając na niespokojną taflę wody w rzece, w której odbijał się okrągły księżyc. Clementine miała rację. To był naprawdę piękny widok. Piękny, ale równie niepokojący. Rozświetlony brzeg rzeki wyglądał cudownie, ale mgła, która sunęła nad Tamizą, napawała Aly swego rodzaju niepokojem. Blondynka podskórnie czuła, że coś było nie tak. Nie miała jednak bladego pojęcia, o co chodziło... Czuła wyłącznie dziwny ścisk w żołądku, który narastał z minuty na minutę. Mimo to, moment później znowu zwróciła się do koleżanki, usiłując zignorować te wrażenie.
- Chyba też przygnał mnie tu ten widok. Niedawno skończyłam pracę i... Sama wiesz, jak to jest, gdy... No, wiesz... - Machnęła głową w kierunku księżyca w pełni, uśmiechając się w ten dosyć specyficzny słodko-gorzki sposób. Równie mocno uwielbiała podobnie przejrzyste niebo, co obawiała się tych nocy. To na zawsze zostawało w człowieku. Nieważne, ile się zmieniło. Aż wreszcie, opatulając się bardziej szalem, przeniosła wzrok na knajpkę po drugiej stronie ulicy. Nie wyglądało, by lokal był jakoś wyjątkowo zapchany, pewnie jak wszędzie w tych rejonach.
- Masz ochotę na herbatę? Kakao? - Spytała, pocierając dłonie w rękawiczkach. Zrobiło jej się jakoś... Chłodniej, ale wciąż nie łączyła tego z niczym, prócz temperatury panującej na zewnątrz.

Uśmiechnęłam się nieznacznie, niepewnie bardzo. Miałam wrażenie, że moja obecność ciąży Marjorie i że ta za bardzo nie chce ze mną rozmawiać. Marjorie nie potwierdziła ani też nie zaprzeczyła na moje pytanie o jej imię, więc najpewniej dobrze trafiłam... Trochę to jakby puściła mimo uszu, przez co wrażenie bycia intruzem pogłębiało się we mnie. Sprawiała wrażenie niechętnej, choć równie dobrze sama mogłam być o to posądzona. Przecież szłam zamyślona, ta pełnia, ból, rozpacz i ogólnie wyjście, by pobyć samemu. Samemu… Nie zaś z kimś. Hmm… Sama nie wiedziałam. Ucieszyłam się z jej obecności… A co z nią i jej odczuciami?
Spojrzałam na nią zaciekawiona. Dobrze, że nagle odwróciła wzrok na Tamizę, bo niechybnie zostałabym uznana za wścibską przez to wpatrywanie się.
- Są dosyć niepewne, a przez to nerwowe – stwierdziłam wraz za nią. Takie dokładnie miałam mniemanie o pełniach. Były niepewne, a przez to nerwowe… A jeśli dodać do tego okres, to już w ogóle istna mieszanka niepewności i nerwowości. To się jakby kumulowało, więc nie chciałam więcej przez to przechodzić, mając nadzieję, że tym razem moje krwawienie będzie punktualne.
Zadrżałam. Nie wiem, czy na myśl o miesiączkowaniu, czy przez nagły powiew wiatru. Było tu jakoś tak… Lepiej faktycznie było stąd czmychnąć. Chociażby do knajpy, w którą przez chwilę wpatrywała się Marjorie.
- Pewnie! Chodźmy! – stwierdziłam do niej entuzjastycznie, choć coś w środeczku nakazywało mi się stąd ewakuować. Praca wzywała, poza tym nie należało się narzucać ludziom. Myśl jednak o gorącym kakao była zbyt kusząca, więc ten dodatkowy kwadrans czy też ich parę mogłam zabrać Marjorie. Może lepiej ją poznam i przy tym zrozumiem jej stan?
Otuliłam się szalem i ruszyłam wraz z nią w kierunku obiektu.

Gdyby ktoś ją o to spytał, raczej nie powiedziałaby, że zachowywała się teraz w jakiś specjalnie chłodny sposób, jednak zdecydowanie nie miała przy tym zbyt dobrego osądu. Już od dawien dawna czuła się, jakby nie potrafiła spoglądać na rzeczywistość tak, jak powinna była to robić. Prawdę mówiąc, mimo własnego braku świadomości tego, jak niecodziennie się teraz prezentowała, faktycznie... Całe te zamyślenie i specyficzny stan, w jakim się znajdowała, mogły robić z niej kogoś wyjątkowo - no, przynajmniej jak na nią - odległego. To zdecydowanie nie był dobry moment na jakiekolwiek spotkania, ale...
Kto to wiedział? Być może miało jej to jeszcze wyjść na dobre? A jeśli nawet nie... Być może mogła choć trochę ulżyć komuś innemu? Komuś, kto - gdy tak kątem oka spojrzała na swoją towarzyszkę - bez dwóch zdań potrzebował kilku pogodniejszych chwil? Nawet jeśli sama Alyssa nie czuła się teraz jak promyczek słońca, w jej głowie zaświtała myśl o jakimkolwiek, nawet nieznacznym pocieszeniu towarzyszki. W końcu podświadomie zdawała sobie sprawę z tego, iż z rodziną zmarłego męża Clementine niespecjalnie dało się rozmawiać o uczuciach.
Owszem, dało się wypowiadać własne żale, dało się mówić o własnych emocjach, ale... Cóż, Aly nadal doskonale pamiętała, jakim ciężkim przypadkiem był sam Alec czy jak mało mówił o sobie Ramsey. Nieważne, jak bardzo nie kochała większości z tych ludzi, ich specyficzne wychowanie zwyczajnie utrudniało im uzewnętrznianie się. Tłumili w sobie prawie wszystkie prywatne emocje, choć czasem lepiej byłoby poruszyć ten temat... Dla dobra wszystkich, bo przecież podzielenie się smutkami częstokroć mogło prowadzić do przywoływania również tych cieplejszych wspomnień, prawda?
- Specyfika tej rodziny... Czasami zapominam, że nie wszyscy tak bacznie śledzą to, co pojawia się na niebie. - Rzuciła cicho, uśmiechając się przy tym pod nosem i próbując rozchmurzyć jakoś Clementine. Mimowolnie chciała nawiązać do tego, iż - choć niespecjalnie się znały - dzieliły coś specjalnego. Coś, co było równie pokrzepiające, jak i martwiące. Coś, co stanowiło pewien łącznik, nawet jeśli Bertram w istocie nie był wilkołakiem. Ta rodzina... Wystarczyło zadawać się z tym gronem, by w pewien sposób nawyknąć do trybu życia, który Clementine z pewnością poznała. To było warte podkreślenia, tym bardziej, iż kobieta w pewien sposób dała jej do zrozumienia, że czuła się samotna, przynajmniej w rodzinnym sensie.
Jednocześnie Aly mimowolnie zadecydowała też o tym, by zaproponować jej wspólną rozmowę w cieplejszym, bardziej przytulnym miejscu. Szczerze liczyła na to, iż towarzyszka zgodzi się na tę opcję, bowiem - bądź co bądź - było jej odrobinę głupio, że z początku tak niezręcznie zareagowała na ich spotkanie. Clementine wyglądała naprawdę blado i zbrodnią byłoby puścić ją samą w takim stanie, zwłaszcza że Aly była prawie pewna, iż drobne łezki nadal nie opuściły kącików oczu kobiety. Chwila rozmowy jeszcze nigdy nikomu nie zaszkodziła...
Choć... Może jednak? Kiedy z uśmiechem pokiwała głową na iście entuzjastyczną reakcję towarzyszki, zaczynając kierować się w stronę knajpki po drugiej stronie ulicy, nie czuła się jeszcze specjalnie źle. Owszem, było jej odrobinę chłodniej niż zazwyczaj, ale nie na tyle, by zwróciła na to specjalną uwagę. Otulając się mocniej szalem i przyspieszając kroku, by jak najszybciej przebiec przez drogę, obróciła głowę w kierunku towarzyszki, otwierając przy tym usta... Chciała coś powiedzieć. W jej głowie formułowały się słowa, ale z ust nie wydostał się żaden dźwięk.
W jednej chwili stawiała kolejne pospieszne susy po mokrej jezdni, w kolejnej zataczając się jak pijana i kierując nieprzytomny wzrok w stronę Clementine. Pisk opon i odgłos klaksonu wdarły jej się w uszy, wypełniając czaszkę przejmującym wibrowaniem, a potem... Potem straciła kontakt z rzeczywistością. Gałki oczne Alyssy wywróciły się tak, iż dostrzegalne były wyłącznie same białka, zaś wargi mimowolnie zadrgały...

Kakałko! Nadchodziłam! Pewnie pisnęłabym z radości, gdyby nie mój aktualny stan, który dawał wiele do życzenia. Zmęczona, zaspana i zbolała psychicznie, ale dawałam radę! I cieszyłam się, mimo wszystko, że wpadłam na Marjorie. Ona rozumiała… Wiele rozumiała. Greybacki i ogólnie… Tak, mogło być fajnie.
Ruszyłam z nią dziarskim krokiem, owinięta szalem i… Ojej, właśnie. Dobrze, że trzymałam się tak blisko niej, bo inaczej obie skończyłybyśmy pod kołami samochodu. Chwyciłam niezbyt przytomną Marjorie i pociągnęłam do przodu. Jakiś kierowca na nas wściekle zatrąbił, więc się zmieszałam, ale też nie miałam na to znowu jakoś dużo czasu, bo z moją towarzyszką działo się coś dziwnego.
Wpierw myślałam, że coś ją opętało… Ale to była chyba wizja!
- Marjorie? Marjorie! Co widzisz?! – zapytałam ją, trzymając za ramiona. Za bardzo nie miałam pojęcia, jak to się odbywa. Nigdy nie miałam do czynienia z jasnowidzami, ale jeśli mogła coś mówić, to chyba lepiej, żeby ktoś to usłyszał na wypadek, gdyby potem miała zapomnieć, nie? Ugh! A może się błaźniłam właśnie? Nie było w pobliżu żadnych mugoli? Nie byłoby dobrze, gdyby na nią natrafili w tym stanie. Awrr.
Może nie powinnam nią na początek szarpać. Stać spokojnie i udawać, że z nią rozmawiam. Tak, dokładnie.
A może to nie wizja? Może utraciła przytomność? Były jakieś takie uciążliwe, rzadkie choroby. Szczególnie rodowe… Wiedziałam co nieco o tym, dlatego zazwyczaj spacerowałam po zmierzchu, nie zaś za dnia. I tak chwała, że Londyn tak rzadko zaszczycało słońce.

Teoretycznie mogła wmawiać sobie, że to była integralna część jej życia. Ba!, zdecydowanie starała się to robić. Naprawdę usiłowała pogodzić się z faktem, iż nie mogła tak po prostu odciąć się od tych wszystkich wizji. Nie, żeby nie próbowała tego zrobić. To zwyczajnie nie działało, dodatkowo jeszcze bardziej wszystko pogarszając. Im bardziej odpychała własne zdolności, z tym większą, bardziej wzmożoną siłą do niej powracały. A to... To było już całkowicie nie do zniesienia.
Z jednej strony, mogła używać ich do czegoś pożytecznego. Częstokroć naprawdę się przydawały - nie mogła powiedzieć, że nie, jednak medal miał przecież dwie strony. A ta druga... Ta druga naprawdę napawała ją lękiem, bowiem Alyssa naprawdę nie lubiła tracić całej kontroli, jaką miała. Owszem, uwielbiała impulsywne przygody, niespodzianki i zaskakujące zwroty akcji, jednak tylko wtedy, gdy czuła się z nimi dobrze. Myśl o tym, że kolejna wizja mogła napaść ją dosłownie w każdej chwili, była naprawdę niepokojąca.
Ale nie mogła skryć się przecież we własnym domu, czyż nie? Żyła z tym przez całe życie i naprawdę sądziła, że obecnie całkiem dobrze radziła sobie z takim darem. Ze względu na Kurta, przestała to także nazywać brzemieniem - nawet wewnętrznie, bowiem na zewnątrz i tak praktycznie nigdy nie mówiła o tym w ten sposób; nie chciała użalać się nad sobą, kiedy dookoła było już dostatecznie mroczno - usiłując podchodzić do tego w jak najlepszy, najbardziej pozytywny sposób, na jaki tylko było ją stać. Bądź co bądź, wizje ostrzegały ją przed pewnymi wydarzeniami, a jeśli tylko jednocześnie była w stanie im przez to zapobiec... Czy to nie było pocieszające?
I choć gdzieś tam nieustannie tkwiła w niej ta iskra niepewności. Te ponure podszepty związane z nadejściem kolejnych obrazów, z okropnymi scenami czy z tym, jak działało to na jej organizm... Zazwyczaj to od siebie odpychała. Tak było lepiej. Pogodzenie się z tym, próby zaakceptowania nieuniknionego i jednoczesne odsuwanie od siebie tych wewnętrznych szeptów... To było to, co od dłuższego czasu naprawdę mocno starała się robić. A potem... Potem nadchodziły takie chwile jak ta i wszystko znowu obracało się w proch.
Widziała to. Widziała to znacznie dokładniej niż zazwyczaj. Widziała każdy, nawet najmniejszy szczegół... Ten sam okrągły księżyc, którego blade odbicie chwilę wcześniej obserwowała w Tamizie... Migoczące, doskonale dostrzegalne gwiazdy, przejrzyste niebo powoli zachodzące śnieżnymi chmurami... Śnieg skrzący się w blasku pełni, sylwetki targanych wiatrem drzew i mężczyznę, którego ciało ograniały coraz silniejsze drgawki. Targany spazmami, ostatecznie upadł na śnieg, wyginając plecy w nienaturalny łuk i wydając z siebie głośny okrzyk. Ten sam, który dosłownie w mgnieniu oka zamienił się w donośne wycie...
Nagle scena ponownie się zmieniła, choć nie całkowicie. Nadal byli dokładnie w tym samym miejscu, a przynajmniej tak sądziła Alyssa. Nadal otaczał ich gęsty las, a drobne płatki śniegu wirowały pomiędzy drzewami. Do jej uszu dotarły zaś dwa głosy. Dwa znajome głosy, choć nie od razu rozpoznała, skąd dokładnie znała tych mężczyzn. Potrzebowała... Chwili. Sama nie wiedziała, jak długiej, jednak z pewnością na tyle, by dostrzec ich twarze. Chciała coś powiedzieć, chciała krzyknąć, przegonić ich z tego miejsca, ale... Nie mogła. Musiała patrzeć, jak wchodzą w coraz gęstszy, coraz ciemniejszy las...
Coraz bliżej zagrożenia ze strony kogoś, kogo przecież znała. Kogoś, kto wcale nie chciał zrobić tego wszystkiego, ale... Nie panował nad sobą. Do samego końca miała zalążek nadziei, że uda mu się pokonać wewnętrzną bestię, ale ta była zbyt silna, a mężczyźni zdecydowanie zbyt słabi. Dopadł ich... Jednego po drugim, a ona widziała wszystko. Każdy, nawet najbardziej makabryczny szczegół tego, co się działo. I chyba jeszcze nigdy aż tak bardzo nie pragnęła, by jej wizja była po prostu zamglona.
A potem wszystko całkowicie zniknęło, a ona sama bezwładnie osunęła się w ramiona trzymającej ją Clementine, trzęsąc się niczym w febrze, by w kolejnej chwili wyrwać się z uścisku towarzyszki... I po prostu zwymiotować do najbliższego kosza na śmieci, ukrywając w nim prawie całą głowę, zanim odór nieczystości nie sprawił, że ponownie zwróciła zawartość - tym razem praktycznie pustego - żołądka. Czuła się fatalnie, czuła się naprawdę fatalnie, gdy obróciła się w kierunku Greyback, omiatając ją niezbyt przytomnym spojrzeniem i bełkocząc:
- On zginie. Oni wszyscy zginą. - Sama nie wiedziała, czy wypowiedziała to na głos, jednak te słowa rozeszły jej się echem w głowie, napawając ją jeszcze większym poczuciem oderalnienia.

- Marjorie? – pytałam, ale nie otrzymałam przez ten czas od niej żadnego znaku świadomości. Nie wiedziała, że tu jestem, że się martwię, że pytam, co się dzieje. Jej oczy… Wyglądały przerażająco, gdyż nie uświadczyłam w nich normalności. Nienaturalnie wywrócone, obce, nieprzytomne. Czy tak wyglądałyby oczy… Bertrama… gdybym tak uniosła… martwą… powiekę?
Z każdą kolejną minutą coraz bardziej się bałam. Starałam się nie wyglądać podejrzanie i nie panikować, ale to nie było proste. Trzymałam Marjorie za ramiona i się uśmiechałam, choć jednocześnie przerażona obserwowałam otoczenie. Chwała, że ludzie woleli siedzieć w ciepłych domach czy knajpach. Najwyraźniej mróz nie zachęcał normalne osoby do bezcelowych spacerków. Nie ujmując, oczywiście, drogiej Marjorie.
Lekko ugięły się pode mną nogi, kiedy w końcu wyraz twarzy Marjorie zmienił się, zaś ona powoli wracała do siebie. Zachowałam jednak hardość i nie pozwoliłam nam upaść. Przerażona patrzyłam dalej na jej zachowanie, na roztrzęsienie, chaotyzm i ostatecznie również wymiotowanie. Postanowiłam czym prędzej zebrać jej włosy, by się nie ubrudziły.
- Kto… Kto zginie? – zapytałam. Słowo zginie nie za bardzo chciało przejść mi przez gardło. Nigdy nie zapomnę momentu, kiedy po raz pierwszy usłyszałam je w zestawieniu z imieniem Bertrama.
Przeszył mnie dreszcz. Nie spowodowany fatalną pogodą, tylko tym wszystkim, co się działo.
- Kto jeszcze…? – dopytałam zaniepokojona. Nie miałam pojęcia, o kogo mogło chodzić, ale przy akompaniamencie światła księżyca pomyślałam o jedynym Greybacku, który mnie lubił w tej rodzinie – Rowan. Nie! Nie, to bzdura! Nieee. Marjorie znała z pewnością wielu różnych ludzi, którym mogło się coś stać. Może chodziło o jej męża? I o kogo? Powiedziała oni. Poprawiła się. On… Potem oni… Merlinie, niech w końcu coś powie!
- To była wizja, prawda? Wizja? Co zobaczyłaś? – zapytałam. Nie chciałam wiedzieć, ale jednocześnie nie wyobrażałam sobie nieposiadania tej wiedzy.

Czasami, gdy działo się coś złego, można było zamknąć oczy i zatkać uszy. Można było odciąć się od obrazów, usilnie ignorując wszelkie dźwięki i światła dostrzegalne nawet przez zaciśnięte powieki. Można było po prostu schować głowę w piasek albo uciec z miejsca, gnając jak najdalej, jak to tylko było możliwe. Można było także hardo wyrwać przed siebie, stając twarzą w twarz z niebezpieczeństwem i podejmując świadomą decyzję o zmierzeniu się z nim. Istniało tak wiele opcji, tak wiele dróg i możliwości... Przede wszystkim chodziło jednak o to, że można było zrobić cokolwiek. Cokolwiek, co chociaż w niewielkim stopniu dałoby - choćby nawet złudne - wrażenie panowania nad jakąś cząstką rzeczywistości.
Ale przy wizjach nie było to możliwe. Dostrzegając kolejne sceny, nie dało się zamknąć oczu, nie dało się zatkać uszu ani zrobić czegokolwiek, co zmieniłoby bieg rzeczy. Doskonale znając te uczucie bezsilności, jakie towarzyszyło jej za każdym razem, gdy dotykała ją wizja - a które równie często zmieniało się później w próbę szeroko pojętej zmiany tego, co przecież jeszcze się nie wydarzyło - Alyssa teoretycznie powinna być na to przygotowana. Tak teraz jednak nie było. Widok tylu dobrze znanych osób dosłownie przygniótł jej ramiona, spuszczając na nie ciężar, którym teoretycznie Aly mogłaby podzielić się z Clementine. Ba!, wypowiadając te początkowe słowa, niezbyt świadomie to zrobiła.
Pytanie tylko, czy naprawdę chciała jeszcze bardziej to pogłębiać? Czy rzeczywiście pragnęła mieszać tę biedną, skrzywdzoną kobietę w coś tak... Brudnego? Coś, co już teraz pozostawiło niewątpliwy ślad na duszy Alyssy? Czy mogłaby jej to zrobić?
Z początku wyłącznie potrząsając głową, by potwierdzić, że doskonale słyszy, widzi i rozumie Clementine, otworzyła usta, jednak wydostało się z nich coś na kształt zachrypniętego zrzędzenia. Marjorie zaczerpnęła głęboki wdech, starając się zapanować jakoś nad łamiącym się głosem, choć gdy ponownie spróbowała się odezwać, wciąż tkwiła w nim jakaś poruszona, niepokojąca nuta. Jakże miałoby jej tam nie być?
- Ventus Zabini z Ministerstwa. - Odpowiedziała cicho, kierując wzrok na okrągły, świetlisty księżyc, który właśnie - zupełnie jak na makabryczne życzenie - wyłonił się zza okrywy chmur. - Pełnia.... - Dodając, wzdrygnęła się lekko, po czym ponownie spojrzała na Clementine, jeszcze bardziej zniżając głos. - Zginie on i drugi mężczyzna. Chyba też z Ministerstwa. Ale też... To jeden z naszych, Clem. Jeden z naszych zostanie mordercą... - Wcale nie chciała nadawać temu tak makabrycznie-teatralnego wydźwięku, jednak taka była prawda. A ona musiała coś z tym zrobić. Zatrzymać Ventusa w miejscu. Nie pozwolić mu pójść do tego lasu. Nie pozwolić na to nikomu...

Wspomnienie zyskuje status porzuconego z uwagi na upływ dwóch miesięcy od ostatniego posta.

[z/t x2]