Still in love with you [Anthony Parsley x Elaine Wealsey]

| Ciąg dalszy tego wątku

- Sama jesteś bucem – wypaliłem niemalże od razu, prychając przy tym nader kocio. Wywróciłem do taktu oczami i nawet spojrzałem gdzieś w górę dumnie, jak gdyby mnie to wcale nie obeszło. W sumie nie obeszło, bo miałem swego czasu o wiele gorsze pseudonimy, których nie znosiłem, więc taki buc to drobnostka. Trochę słabo, że wypłynęło to z ust Elaine, ale uśmiechała się przy tym, więc najwyraźniej dotarło do mnie, że to żart. Może dlatego odpowiadałem jej w równie komiczny sposób?
Nie za długo mi dopisywał żartobliwy ton, bo wiedziałem już, do czego dalej nawiązywała Elaine. Wymieniała właśnie to, czego nie powinno być między nami. Nie powinienem był być ważną częścią jej życia… Raczej kimś anty albo najlepiej wcale. Nie powinno, o!, mnie tu być, znaczy w jej sercu, a co dopiero w jej życiu. U siebie w mieszkaniu to jak najbardziej powinienem być, ale z jakimiś dziwkami za towarzystwo, nie zaś z młodą Weasley.
A co dopiero lubowanie się w siedzeniu ze mną, gotowaniu dla mnie czy SŁUCHANIU MNIE?!
Odetchnąłem głęboko, powoli, kiedy w końcu po chwili ciszy, jaka między nami zapadła, postanowiła o to zapytać, o to, o czym nie chciałem przecież rozmawiać. Teraz to ja siedziałem w milczeniu, ona zaś ze mną.
Za bardzo nie wiedziałem, co mógłbym rzec. Bo co mogłem w takiej sytuacji? Dlatego wypiłem do dna zawartość kieliszka i wstałem. Powoli również. Niespiesznie. Podszedłem do szafki nocnej, skąd zwędziłem butelkę, by nalać sobie kolejną porcję wina. Większą. O wiele większą. Dopiero jak ją wypiłem duszkiem, wróciłem na swoje miejsce i opadłem – również powoli – na fotel. Normalnie tak, jak gdybym się zastanawiał, co powiedzieć… albo zastanawiał się, czy powinienem to powiedzieć.
Ostatecznie postanowiłem powiedzieć, patrząc na nią, choć byłem przygnieciony ciężarem prawdy. Żeby nie było, mną również to wstrząsnęło. Niecodziennie postanawiałem stanąć twarzą w twarz z prawdą o sobie.
- Najwyraźniej wciąż jestem zakochany w tobie – odparłem i w końcu nie wytrzymałem. Odwróciłem gdzieś spojrzenie. Nie potrafiłem śledzić jej reakcji do końca. Najwyraźniej nawet nie chciałem.

Uśmiech Elaine nie schodził z twarzy, gdy mężczyzna nazwał ją tak samo. Wydawało jej się to dziecinne, ale takie bardzo Anthonowe. Nie chciała go obrazić, w końcu to co było kiedyś nie wpisuje się w teraz. Był jaki był, a teraz jest dla niej idealny, prawda? Nie wiedziała, czy tak uważała, nie wiedziała, czy sobie to wmawiała, ale czuła, że zatraca się w czymś złym i niedobrym, w czymś co sprowadzi na nią konflikt jej rodziny. Nie chciała jednak teraz o tym myśleć. Milczenie Anthonego po jej słowach ciążyło jej bardzo na sercu. Powodowało u niej coś ciężkiego, coś co ciągnęło ją w wielki dół pytań i zmartwień. Nie chciała go tracić, nie chciała, aby przestał być jej… przyjacielem. Jej wzrok śledził go i uciekał od niego. Była zawstydzona i jednocześnie wystraszona. Dłonie zaciskała na pustym kieliszku po winie czując jak brzuch robi miliony koziołków doprowadzając ją do większych zawrotów głowy i ciążenia jej od alkoholu szumiącego w jej żyłach.
Wciąż
zakochany
w niej
Anthony Parsley, dawniej Carrow, wydziedziczony panicz, czterdziestoletni mężczyzna. Zakochany w niej. W młodej, rudej Weasley. Młodej, mało doświadczonej dziewczynie, która również go kochała, ale która nie potrafiła okazywać takich emocji, nie potrafiła spróbować się w to zaangażować, nie potrafiła na coś takiego zareagować. Jej duże zielone oczy wpatrywały się w niego z zaskoczenia. Jak on! Mógł ją! Kochać. Jak? To nie możliwe. To ona powinna się w nim zadużyć, od niego uzależnić, on powinien ją wodzić, powinien manipulować. Taka jest rola mężczyzn, a zwłaszcza tych, którzy uwodzą młode naiwne dziewczyny.
Odstawiła kieliszek na stolik. Ukleknęła na kolanach na łóżku i przekrzywiła nadal zszokowana głowę. Włosy przesunęły się po jej plecach opadając na lewe ramię. Słowa ugrzęzły w jej ustach. Pierwszy raz nie wiedziała, co powiedzieć, pierwszy raz milczała tak długo w jego obecności. Chciała wstać i podejść do niego. Chciała go przytulić i nie puszczać.
Chciała
poczuć
jego
usta
Znowu
zapaść się
w ten
stan
— Oh… Anthony – wyszeptała cicho, delikatnie, tak bardzo niewinnie, ale z wielką dozą czułości. To ciche westchnienie, które wydobyło się z jej ust powinno dać mu wiele do zrozumienia. Powinno pokazać mu, że ona nigdy go nie opuści. Powinno sprawić, że zrozumie iż ona jest tu dla niego, że zawsze będzie dla niego nie ważne co się wydarzy, nie ważne, co powie i jak się zachowa.

Obłęd. Chwila trwająca w nieskończoność. Uczucie zbyt małego upojenia alkoholowego.
Robiło mi się coraz bardziej duszno, tak, że potrzeba ewakuowania się stąd zrobiła się bardzo nieznośna i uciążliwa. Nie mogłem stąd wyjść, nie mogłem, nie miałem sił ani chęci, a jednak coś bardzo natrętnie mnie do tego namawiało. Ten głosik, który krzyczał WIEJ, kiedy pragnąłem pozostać na swym miejscu, w pobliżu Elaine, będąc przekonanym, że ona zaakceptuje we mnie wszystko. Nawet tę złudną miłostkę, która w końcu kiedyś z pewnością mi przejdzie, a z której będziemy się śmiali… za lat długich parę. Z pewnością zbyt długo będzie trwała niezręczność między nami po tych moich słowach. Niech to… Nie wiem, co mnie podkusiło.
Byłem pewien, że to wszystko potoczy się jeszcze gorzej. Przecież niecodziennie słyszy się od kogoś takiego jak ja kocham cię, co nie? Kogoś takiego jak ja… ktoś taki jak Ona. Co ja najlepszego wyprawiałem? Wpierw jakieś leżanki wspólne, potem pocałunki, kwiaty, teraz to. Nie powinienem był. Nie powinienem… A jednak siedziałem tu, ona tam, nieopodal. Słyszałem jej ruchy, ale nie odważyłem się na nią spojrzeć. Za bardzo wszystko wywracało się we mnie, mieszało. Bałem się. Naprawdę się bałem. Co mogła o tym wszystkim pomyśleć? Jedynie UGH. Menel się w niej kochał! Jakie to urocze… Nie miałem jakichkolwiek szans… i nawet nie powinienem o jakichkolwiek szansach myśleć. Raczej o zerwaniu tej znajomości raz, ale porządnie.
Jej szept sprawił, że przestałem się katować myślami i w końcu ponownie na nią spojrzałem. Wyglądała uroczo, siedząc tak z przekrzywioną głową. Oddana mi… Akceptowała mnie.
- Oh, Elaine… – szepnąłem ostatecznie, bo miałem cholernie zawalone gardło. Gulą. Siedziała tak i… Nie przeklęła mnie, nie zbeształa. Jakżeby mogła, skoro była tę małą, cudowną Elaine Weasley, która nawet muchy by nie skrzywdziła? Tą Weasley…
Drżałem. Chyba wypiłem zbyt mało, by móc sobie z tym jakoś poradzić. Zbyt wiele się działo. Ona siedziała tam taka zapraszająca, a ja siedziałem tu sparaliżowany tym wszystkim, mając pustkę w głowie, a jednocześnie rozczulenie i coś jeszcze, ale niezbyt pozytywnego.
Wstałem. Chwilę tak stałem, bo się zawahałem. Ponownie. Coś mnie ku niej ciągnęło niczym magnes, z drugiej strony rozsądek kazał mi zostać na miejscu, siedzieć na dupie w tym fotelu, w którym siedziałem od samego początku.
Ale wstałem, było już za późno na zmianę decyzji, więc podszedłem do łóżka, na którym siedziała Elaine. Pogładziłem ją czule po policzku, wyciągnąwszy w jej kierunku dłoń. Przysiadłem tuż obok, ale nie odważyłem się jej przytulić. Wciąż coś mnie blokowało, mimo że bardzo tego pragnąłem. Może to ten brak czułości w moim życiu…? Za wyjątkiem czasów, kiedy broiłem na tym świecie wraz z Irmelin. I, o zgrozo!, ona też była młoda, i taka niewinna.
Zacisnąłem wargi, obawiając się… Wielu rzeczy się obawiając.

Napięcie. Czuła jak ciało spina się jej przez milczenie i reakcje mężczyzny. Obawa. Kolejna tego dnia złapała ją za serce ściskając ją tak mocno jakby chciało doprowadzić do jej śmierci. Strach. Przed nim, przed jego doświadczeniem, przed wielkością, przed potęgą. Anthony był potężny, był niczym bóg, czy zła postać w bajkach. Dominował nad nią rozumem, doświadczeniem, wzrostem i nastawieniem do świata. Był owładnięty mroczną aurą, która ściągała go na dno i mogła również ściągnąć ją. Ona jednak lgnęła do niego jak muszka. Pragnęła by złapał ją mocno w ramiona i nigdy nie puścił. Jej wzrok śledził jego ruchy, jego postawę, a serce drżało, a brzuch ściskało. Dłonie nadal zaciskały się mocno na jej sweterku tak, że kostki jej rąk zbielały. Bała się tego, co się stało. Drgnęła, gdy wstał.
Obawa
Szedł do niej, a ona nie wiedziała, co się stanie, co sama ma zrobić. Czuła jak nogi jej drżą, ale nie cofnęła się, gdy siadał, gdy wyciągał do niej dłoń. Wręcz przytuliła policzek do jego ciepłej ręki. Była taka duża, taka silna, taka idealna. Oddech miała przyśpieszony i niepewny. Miała wrązenie, że całe jej ciało płonie, że oczy wręcz zaraz wypłynął jej z gorąca. Chciała ściągnąć ten sweter. Czuła się trochę jak dziecko. Nie była wcale kobieca. Co on w niej widział? Dlaczego jej chciał? Mógł mieć tyle doświadczonych kobiet. Mógł mieć każdą, a wybrał ją.
Przysunęła się do niego, jej dłonie rozluźniły się na sweterku i drgnęły jakby chciała go przytulić, ale zawahała się. Patrzyła mu w oczy. W te niebieskie, pochłaniające ją jak ocean. Oddech był szybszy, nierówny, przerywany. Usta lekko rozchylone, ponieważ czuła się dziwnie poruszona, jakby adrenalina buzowała w jej żyłach bardziej niż zwykle. W końcu odważyła się zrobić ten krok do przodu. Nie był on zbyt duży, ponieważ brak było w niej doświadczenia. Potrzebowała kogoś, kto by ją prowadził.
Przytuliła.
Objęła go lekko, a twarz znalazła się blisko jego twarzy. Nie zrobiła jednak nic więcej. Po prostu go dotknęła. Trzymała zimne dłonie na jego karku. Mimo bycia rozgrzaną, mimo uczucia gorąca jej dłonie były chłodne. Nie wypowiedziała żadnego słowa, nie potrafiła mówić. W jej oczach była obawa, ale jeszcze to jedno dziwne uczucie, którego nigdy nie doświadczyła. Nawet do Fabiana nie czuła czegoś takiego, co poczuła do niego.
Do.
Anthonego.
Parsleya.

Dziwna zależność, która czyniła mnie jeszcze bardziej niepewnym i przerażonym. Tak, dokładnie. Czyniła MNIE przerażonym.
Choć już niejednokrotnie w swoich snach widziałem Elaine Weasley wygiętą w bardzo niegrzeczny sposób i to na różne sposoby, oblaną w spazmach, rumieńcach i pocie… Tę samą Elaine Weasley, którą tak zgrabnie wpierw w nich uwodziłem, z którą się droczyłem i pewny swego przechodziłem do rzeczy… Merlinie! Teraz, na żywo, nie potrafiłem tego zrobić. Nie potrafiłem nawet przebywać w jej pobliżu, nie czując tego paskudnego dyskomfortu i nie słysząc ostrzegawczego, nieznośnie brzęczącego głosu w swojej głowie: Wiej, Tony! Wieeej!
Niechybnie oszalałem, gdyż miało mieć miejsce to, czego od dosyć dawna pragnąłem, a ja, całkowicie jak największy kretyn w Anglii, się bałem. Phi, i to wyznanie. Niby proste i nonszalancko rzucone, a jednak na tyle prawdziwe, tak bardzo prawdziwe, że jego świadomość… To wszystko wina niepotrzebnego myślenia, analizowania, stwierdzania faktów odnośnie moich uczuć. To wszystko tego wina. Miałem tego unikać, by nie brać udziału właśnie takich epizodach. Nie powinienem był tego robić. Teraz oblewałem się w niepewności, traciłem hart ducha i drżałem na samą myśl o jakimkolwiek drobnych ruchu na przód. I, warto napomknąć, byłem niczym kłoda, kiedy Elaine mnie przytulała. Chłodny i oderwany mentalnie od tego miejsca, sytuacji, od niej… Może tak naprawdę taki właśnie byłem? Taki, na jakiego mnie wychowano? Zdystansowany, niewrażliwy, będący ponad tym wszystkim?
Pokręciłem głową. Nie powinienem był stwierdzać, że kocham Elaine Weasley. Nie powinienem był zapraszać ją dziś do siebie ani wyciągać na jakiekolwiek spacerki. Nie powinienem był czegokolwiek, co wykraczało poza bycie beznadziejnym ojcem czy łamanie klątw. Czym prędzej wyplątałem się z objęcia Elaine i wstałem jawnie poddenerwowany. Trząsłem się. Musiałem się napić. Zapomnieć. Jutro o tym nie myśleć. Dokładnie.
- Wybacz. Muszę coś zrobić… Muszę… – mówiłem do niej niezbyt składnie, niezbyt tu obecny. Nawet nie zdawałem sobie sprawy z tego, że przez chwilę krążyłem po pokoju, póki nie dostrzegłem, że trzymam pustą butelkę po winie, które do końca wypiłem duszkiem.
Mało, za mało. Brak alkoholu! Dopiero brak alkoholu otrzeźwił mnie z tego ataku paniki… Ale spokojnie. Gdzieś musiało być więcej, z pewnością gdzieś znajdę więcej. Potrzebowałem wszystkich zapasów. Natychmiast!
Zacząłem się rozglądać. Zajrzałem pod łóżko, gdzie było oczywiście czysto, następnie do szaf, za fotelem… Pomknąłem w końcu do kuchni, gdyż przypomniało mi się o drobnej buteleczce, której zawartość wlewałem sobie do herbatki. Elaine tu sprzątała. Elaine… Z pewnością wiedziała, gdzie co się znajdowało.
Wróciłem do niej, o ile wciąż była na swoim miejscu, by spojrzeć na nią najbardziej zdesperowanym wzrokiem, na jaki było mnie stać.
- Wiesz, gdzie mam zapasy? – zapytałem. Dalej czułem drżenie. Musiałem stąd uciec. Swoim umysłem. Upić się czy też zapić… Jeden czort.

Każdy w swoim umyśle ma takiego małego potwora, który zaczyna niszczyć postrzeganie świata i samego siebie. Ten potwór właśnie obudził się u Elaine. Zaczął siedzieć na jej ramieniu i szeptać przykre słowa. Źle. Bardzo źle. Jesteś dla niego za młoda, za słaba, nie odpowiednia. On mąci, cię sprawdza. Chce wiedzieć, czy jesteś łatwa. I jesteś. Właśnie zaprosiłaś go do łóżka. Często to robisz. Zawiodłaś go. Głos nie milkł, a Elaine spinała się jak struna w instrumencie. Nie wiedziała, co robić. Nie wiedziała jak się zachować. Jej umysł stawał się ciężki i tak cholernie głośny, idący w złym kierunku. Nie lubiła tego potwora, nie lubiła jak się odzywał. Myślała, że się go pozbyła na zawsze. Pierwszy raz pojawił się, gdy była dzieckiem i zadręczała się o śmierć rodziców. Drugi raz, gdy była w piątej klasie i podobał jej się jeden chłopak i… trzeci raz teraz. Gdy Anthony Parsley wyznał jej miłość.
Gdy mężczyzna, który z nią igrał dzisiejszego dnia, odsunął się od niej w jej sercu zaczęła powstawać bolesna dziura. Odtrącił, bawił się nią. Bała się jego zachowania. Usiadła na łóżku, ponieważ na nic więcej nie było ją stać. Nie była doświadczona w takich sytuacjach, nie była pewna, czy też go kocha, ale wiedziała, że był dla niej ważny. Chciała stąd uciec i się popłakać. Nie chciała nawet wracać do siebie do domu. Nie wiedziała, gdzie mogłaby się udać. Nie miała nawet osoby, której mogłaby się zwierzyć. Zaciskała dłonie na krawędzi łóżka i obserwowała jego nerwowe ruchy. Co zrobiła źle? Co powinna zrobić? Nie wiedziała. Jej wzrok niepewnie śledził go, a serce waliło jej tak szybko jakby miało zaraz wyskoczyć z piersi.
Bum. Bum. Bum.
Gdy zaczął miotać się jak opętany po pomieszczeniu Elaine opanował strach. Zaczynała się go bać. Do jej umysły docierała świadomość, że przecież był potężny, potrafił walczyć, potrafił zapewne czarną magię. Wyglądał na takiego. Do tego był nieobliczalny. Był alkoholikiem. Poczuła jeszcze bardziej bolesny ucisk w żołądku. Była w jamie lwa i siedziała u niego. Gdy wyszedł z sypialni dziewczyna poczuła jak całe ciało jej drży. Podeszła do okna i oparła ciepłe czoło o chłodną szybę. Bała się stąd wyjść, bała się cokolwiek zrobić. Gdy usłyszała, że wszedł spojrzała na niego.
Desperacja.
Nie rozumiała w co grał, nie rozumiała czego od niej oczekiwał. Otworzyła usta, ale nic nie powiedziała. Spojrzała znowu w okno zaciskając dłonie na swoim ubraniu.
Alkohol.
Czy to było takie ważne? Dlaczego w tym siedział? Dlaczego to robił? Dlaczego wciągał ją w tę grę? Dlaczego mówił jej takie rzeczy? Dlaczego ją pocałował? Dlaczego jej powiedział, że ją kocha? Dlaczego? Dlaczego? Dlaczego?
Odetchnęła ciężko.
— Przepraszam – wyszeptała i odwróciła się w jego kierunku. Podeszła do niego powoli, niepewnie. Bała się. Cały czas się bała. — Nie rozumiem. Nie wiem… nie wiem jak mam się zachować, co powiedzieć, co zrobić. Nigdy nie byłam w takiej sytuacji. Mi jest ciężko, a ty nie chcesz pomóc – nie chciała przy nim znowu płakać, ale czuła jak łzy z bezsilności i strachu zbierają się w jej oczach. Głos drżał z nadmiaru emocji, a dłonie się trzęsły. Powinna iść do domu. Nigdy nie używała teleportacji pod wpływem alkoholu, więc będzie musiała złapać Błędnego Rycerza. — Ja… pójdę do… domu. Tak… chyba będzie najlepiej – szepnęła i spuściła wzrok mijając go w stronę drzwi.

Patrzyłem na nią, za bardzo nie rozumiejąc, co próbuje mi przekazać. Wiedziałem jedynie, że tym, co wypowiada, nie było miejsce, w którym ukryty był alkohol. Bezczelnie z mojej strony, ale było to dla mnie cholernie ważne. Alkohol. Może wcale go tu nie było? Może wszystko zdążyłem już wypić? Musiałem się przecież napić. Potrzebowałem tego. Pragnąłem jak niczego innego.
Stałem i wpatrywałem się w nią, układając sobie w głowie kolejne jej słowa. Zdawało mi się, że powinny być dla mnie ważne. Powinny… Ale czułem, jak trzęsły mi się dłonie, jak się duszę, jak coś we mnie tak… rosło, kotłowało się czy ki chuj. Elaine z kolei mi tego nie ułatwiała. Przedłużała jedynie moją ucieczkę w alkohol, słodką ewakuację. Sekundy mijały, tykały, szaleństwo!
- NA LITOŚĆ MERLINA! TEŻ NIE WIEM! CO JA?! MĘDRZEC?! Dobrze wiesz, że nie – warknąłem na nią. Ze wszystkich złych opcji wybrałem najwyraźniej najgorszą – zamierzałem zrazić ją do siebie i tym samym anulować swój problem, zbesztać naszą relację, pogrzebać nim cokolwiek z niej zakwitło. I móc stąd zwiać, upić się, odpłynąć.
Złapałem ją za ramiona i potrząsnąłem nią, wpatrując się w nią wzburzony. Dosadniej. Coś pękało mi w sercu, ale nie wstrzymałem się. Te uczucia… One nie istniały. Nie mogły istnieć.
- Jestem żmiją, Elaine! Jestem żmiją! Żmiją, alkoholikiem, menelem, podłym człowiekiem, niszczącym ludziom życie… – wymieniałem, po czym puściłem ją i przyznałem jej rację chłodnym tonem. – Lepiej będzie, jeśli pójdziesz. Tak bardzie najlepiej – odparłem, używając nawet dokładnie tych samych słów. Tak miało być lepiej. Ona pójdzie, ja nie będzie musiał z tym żyć, jedynie ze słodką nienawiścią do siebie, skierowaną ku sobie, dlatego gdyż zniszczyłem właśnie kolejną dobrą rzecz w swoim życiu…
Ale spokojnie! Za chwilę skołujemy coś do picia. Zrobi się lżej. Zapomnimy, Tony. Odpłyniemy z nurtem wódki zmieszanej z burbonem.

Podniesiony głos sprawił, że cała zadrżała i podskoczyła przywierając plecami do parapetu za nią. Wpatrywała się w niego swoimi oczami nie rozumiejąc, co chce i czego oczekuje od niej. Alkohol? Jak miała mu go dać skoro zawsze starała się go od niego odciągnąć. Nie miała zamiaru być małą dziewczynką, która chce uszczęśliwić go w tym momencie, pozwolić mu na stoczenie się. Nie będzie mu niczego ułatwiać. Zacisnęła dłonie w pięści czując jak strach zalewa całe jej ciało i serce.
— Mam tego dosyć ty durniu! – krzyknęła na niego nie zwracając uwagi na to, że gdzieś obok śpi Heimir. — Wiem, że jesteś alkoholikiem, wiem, że jesteś podłym człowiekiem. Ja to wszystko wiem! Nie obchodzi mnie to, ponieważ nigdy nie byłeś podły dla mnie. Nigdy mnie nie skrzywdziłeś, nigdy nie zraniłeś. Pomagałeś mi wręcz. To dzięki tobie starałam się robić lepsze jedzenie, to dzięki twojej krytyce poprawiłam większość dań. To dzięki temu, że myślałeś iż jesteś podły ja starałam się bardziej. Gdybyś niszczył mi życie nigdy nie stałabym w tym pokoju, nigdy nie zgodziłabym się na pomaganie ci w domu – uderzyła palcem w jego klatkę piersiową i spojrzała mu w oczy z wielkim ogniem, koloru jej włosów. — Jesteś dobry. Opiekujesz się synem, pomagałeś mi, chroniłeś mnie i sprawiasz, że nie czuję się samotna, bo wiem, że mogę się zawsze do ciebie odezwać i znajdziesz dla mnie chwilkę… gdybyś tylko ty to zauważył – ostatnie słowa wyszeptała. — Gdybyś nie wmawiał sobie, że potrzebny ci alkohol. Masz problem wystarczy pomyśleć, wysilić się i łatwo będzie go rozwiązać. Zapominanie nie jest dobre. Zapominanie sprawia, że to wszystko, co cię gnębi zostaje w tobie na zawsze – zakończyła.
Minęła go i ciężko westchnęła. Podeszła do drzwi czując jak jej serce z każdym krokiem pęka na miliony kawałków. Dopiero jak nie widział jej twarzy rozpłakała się bezgłośnie.
— Do zobaczenia Anthony… mam nadzieję – powiedziała czując jak gardło się jej zaciska z każdym słowem. Poszła do korytarza, gdzie zaczęła się ubierać. Czeka ją przerażająca podróż przez ulice Nokturnu. Nie czuła się z tym najlepiej.

| podkład

Droga Elaine,
Zabłądziłem. Nie mam zielonego pojęcia, w którym momencie mojego życia to nastąpiło, ale zabłądziłem. Oddałem się wiecznej ucieczce, czas marnotrawiąc na próby zapomnienia o tym wszystkim, co najwyraźniej dalej zalegało w moim sercu. Wciąż oblepiało je i nie pozwalało mi swobodnie oddychać, choć pragnąłem, niesamowicie mocno pragnąłem oddychać, żyć… Dobrze wiesz. Ty wiesz wszystko.
Myślę, że to ich wina. Za to, kim się stałem, odpowiadają głównie oni – moi rodzice, o ile mam jeszcze prawo ich tak nazywać. Właściwie, okazało się, że ojciec nie jest moim ojcem, że prawdziwy ojciec nie chciał mnie znać, a potem chyba się zapił, zaś matka wykreśliła mnie ze swojego życia, bo po prostu tak było jej wygodnie. I nie pyta o swojego Antosia. Nie pyta.
Przez całe swoje dotychczasowe życie byłem ważny zaledwie dla dwóch osób, z czego jedną jesteś Ty. Zabawne, bo właśnie jakby kazałem ci wypierdalać ze swojego mieszkania, mimo że wcale tego nie chciałem. I jeszcze bardziej zabawne jest to, że mimo to wszystko, tego, kim byłem i kim się dalej stawałem, raniąc cię i być może obrażając, Ty wciąż potrafisz powiedzieć mi, że jestem dobry. Że ja jestem dobry. JA i DOBRY.
Nie wiedziałem, co powiedzieć. Stałem tam wpatrzony w Ciebie, zaś później w drzwi, przez które wyszłaś, i nie miałem pojęcia, co powiedzieć. Ani jak powinienem się zachować. Nie wiedziałem. Bo kimże byłem? Byłem dobry?! Po prostu miałem do siebie przyjąć to, że jestem dobry, skoro nikt nigdy mnie nie chciał? Miałem powiedzieć, że zasługuję, by żyć, kiedy jedynie twoje usta uznały, iż opiekuję się swoim synem? Że opiekuję się tobą?
Elaine, pragnąłem zapomnieć. Pragnąłem zapomnieć nawet o Tobie. Tak byłoby lepiej. Tylko, że no, pamiętałem. Dlatego ruszyłem się w końcu, bo trochę jednak prawdy było w tym, co o mnie mówiłaś. Nie mogłem pozwolić ci wyjść o tej porze na te bezlitosną nokturnową ulicę.
- E… Ekhem… Elaine… – szepnąłem przez zaciśnięte gardło. Nie czułem się za dobrze. Jak mógłbym, skoro wszystko we mnie się wywracało, zaś drżenie rąk nie ustępowało? Ledwo mówiłem. – Zostań. Nie idź… Grhhh… Po nocy. I jeśli mam nie pić… Nie wiem, co ze sobą zrobić – szepnąłem bezradnie, unikając jej oczu swoim spojrzeniem.
Taki skomplikowany był ze mnie typ.

Drżącymi dłońmi naciągała właśnie buta na stopę, gdy ciszę panującą wokół przerwał jego głos. Nie potrafiła opanować łez, które cały czas wypływały jej z oczu kreśląc mokre ślady na policzkach. Ślady, które ryły blizny w jej sercu. Zacisnęła mocno oczy zatrzymując się w połowie czynności. Jego głos i słowa sprawiały, że nie potrafiła się opanować, że nie potrafiła się powstrzymać. Chciała mu pokazać, że jego zachowanie samo odpycha ludzi, stawia między nimi mur, chciała dać mu nauczkę. Chciała być złośliwa.
Nie chciała być teraz sobą.
Drżenie dłoni nie ustępowało, ale serce zabliźniało. Jego zachowanie znowu poszło w niepamięć. Ta osóbka nigdy się nie nauczy, że ty Anthony jesteś jednym wielkim egoistą, że staczasz się w głąb swojej smolistej ciemności i możesz również pociągnąć ją za sobą. Ona nigdy nie zapomni o tobie, nigdy nie zostawi cię samemu sobie, nigdy nie opuści twojego boku, bo jeśli Weasley komuś ufa, przysięgnie wierności, pokocha nigdy tej osoby nie zostawi nie ważne ile razy dana osoba go zadźga.
Nie chciała pokazywać mu, że jej zależy.
Czuła jak w jej sercu wybucha wojna. Wojna o spokój ducha i urwanie tej nici niepokoju, strachu i obawy wobec niego, wobec jego zamiarów. Wysunęła nogę z buta i odwróciła się w jego stronę. Przetarła policzki i oczy. Zrobiła krok, a wargi znowu jej zadrżały. Alkohol. Smolista maź, która zabiera nam tych, których kochamy. Smolista maź, która pochłania nie tylko tego, który w tym się zatraca. Bez zastanowienia rzuciła się do niego i mocno przytuliła. Nie potrafiła mówić. Jej gardło zaciskane było przez ból, przez strach i przez to iż wiedziała, że robi głupio. Postępuje jak największy idiota na świecie.
— Też nie wiem – szepnęła czując jak głos drży z bólu. — Jesteś idiotą i… po prostu odpocznijmy. Nie zostawię cię, ale to ty musisz być silny i walczyć z tym… z tą pokusą do alkoholu – szepnęła mając zamknięte mocno oczy.

Ach, paskudny losie. Czemu mi to robiłeś?! Czemu to zawsze musiałem być ja?! Jak gdybym nie mógł spokojnie zapić się w jakimś podrzędnym barze albo wieść prostego życia w domku na wsi, gdzie dwójka smarków biegałaby sobie wesoło po podwórku, zaś wielki, włochaty wilczur nie okupowałby wycieraczki.
Westchnąłem ciężko, a raczej wydawało mi się, że westchnąłem. Tak obawiałem się chociażby drgnąć, że nawet nie wykonywałem mimowolnych ruchów. Zamarłem. Moje łzy, rozpacz, depresja, pot i krew… Wszystko zamarło w oczekiwaniu, jak gdyby jakiś bóg czy inny zacny twór miał zadecydować, co dalej ze mną będzie. I może faktycznie tak było? Przecież Elaine nie była sobie byle jednostką. Choć uchodziła za przeciętną i najpewniej się taką czuła, to charakteryzowała się niezwykłą intuicją. I gotowała. Gotowanie mogło ją wynosić nad plebs, czynić z nią boginię kuchni… Mogło, ale jakoś nie było mi w tej chwili do śmiechu. Nawet do sarkazmu nie ani szczerego komplementowania. Upadałem, a ona mówiła bym stał. Czy mogłem stać dalej? Czy jednak wolałem lecieć dalej na dno?
Przytuliłem ją powoli, mechanicznie jakby. Jak gdyby wcale mnie tu nie było jak gdyby mój duch uleciał i pozostało tu tylko puste ciało. Przytuliło ją. Niepewnie otoczyło ramionami, a kiedy do nozdrzy dotarł jej delikatny zapach… Ech, coś we mnie pękło. Nie chciałem, by tak rozpaczała. Nie przeze mnie. Nie powinna. Nie przez alkohol i moją słabość do niego…
A mimo to wiedziałem, że jeśli się nie napiję, to nie zasnę, to nie będę potrafił normalnie wstać i funkcjonować. Z nim wiedziałbym, co robić, a tak? Stałem z Elaine wtuloną w siebie. Czy mogłem jej obiecać, że już nigdy więcej się nie napiję? Zdecydowanie nie. Czy mogłem jej obiecać, że będę chociaż próbować…? Obawiałem się, że nie. Co więc to o mnie świadczyło? Że jednak wolałem upadać? Stoczyć się kompletnie, utracić ją, zatracić wszystko?
Tylko że dzięki temu nie będę pamiętał. Przynajmniej drobną chwilę. Awrrr. Nie powinienem był zrobić tylu rzeczy w swoim nędznym życiu, a jednak… Się odbyły.
- Jestem idiotą – powtórzyłem za nią. Miała rację, ja miałem rację. Nie było dla mnie ratunku, już nie. Zbyt wiele błędów popełniłem, zbyt wiele utraciłem z własnej winy i traciłem dalej w najlepsze, by móc jeszcze mieć nadzieję, próbować się zmienić… To byłoby jedynie okłamywanie samego siebie.
- Elaine – szepnąłem do czubka jej głowy. – Zobaczyłabyś, czy Heimir śpi? Jesteśmy trochę zbyt głośno – stwierdziłem, zamierzając się ulotnić stąd, kiedy tylko Elaine złapie haczyk. Nie mogłem pozostać trzeźwym, nie mogłem sobie poradzić z tym wszystkim bez alkoholu. To byłoby złe, niezręczne i nierozwiązywalne.

Jego ręce zaciskające się wokół niej. Nie chciała, aby to mijało. Nie chciała, aby się odsuwał. Nie chciała, aby rozsądek brał górę. Nie chciała, aby to wszystko zniknęło, tylko dlatego że jedno z nich jest słabe. Nie chciała, aby ją zostawiał. Nie poradziłaby sobie bez niego. On dawał jej poczucie tego, że jest ważna, że jest potrzebna, że jest pomocna. Nie mogła przestać go obejmować. Wiedziała, że jak go puści to wszystko zniknie, że nie pozwolą już sobie na słabość do siebie. Wiedziała, że powinna się wycofać do roli przyjaciółki, wiedziała, że nie powinna już wracać do tego pocałunku, mimo że bardzo chciała, aby się powtórzył.
Był idiotą i nie zamierzała temu zaprzeczać, nie zamierzała cofać tych słów. Dopiero po chwili uświadomiła sobie, że w tym domu jest jeszcze dziecko. Powinna była już dawno stąd wyjść, ale jak mogła mu odmówić? Zwłaszcza, że Elaine pokochała Heimira. Odsunęła się od niego z niechęcią i skinęła głową. Powiedziała mu, aby na nią zaczekał przy stole i jeśli chce może zrobić herbatę. Napiłaby się herbaty. Weszła do pokoju chłopca i widząc go w łóżku rozwalonego jak żaba na liściu uśmiechnęła się lekko. Podeszła do niego i przykryła go kołderką całując go w czoło. Kochała dzieci. Zawsze lubiła się nimi opiekować, otaczać miłością i zainteresowaniem. Słuchała ich dziecięcych marzeń i pozwalała im marzyć, aby byli jak najdłużej dziećmi. Zasłoniła okno, aby latarnia z zewnątrz nie zakłócała ciemności w pokoju, aby mógł jak najdłużej spać i wyspać się. Ten chłopiec miał naprawdę ciężko w swoim życiu. Cicho westchnęła i wróciła do kuchni.

Raniłem ją. I miałem zranić jeszcze bardziej. Wiedziałem to, czułem w kościach od samego początku. Niestety – bądź też stety dla mnie – nie widziałem innego rozwiązania. Zamierzałem dalej w to brnąć, zatracać się w procentach, wiecznie łaknąć słodkiego zapomnienia. Tęsknić. Ranić. Być cholernie złym ojcem.
Irmelin… Ona… Jej duch wciąż gdzieś tam był. Jej ciało pod ziemią… A jeszcze Elaine… Była tu ze mną Elaine, nie zaś Irmelin. Elaine, do której również coś czułem. Coś, czego nie powinienem. Coś, czego nigdy nie powinienem czuć do nikogo. I nie bać się o nie, o to, że im się coś stanie, że coś stało, że je zranię. Nie chciałem! Nigdy nie chciałem się w to wpakować! A jednak… Los mnie przeklął. Dosłownie. Klątwa. Jak na Mistrza Klątw przystało, byłem obciążonym jedną z nich. Oblepiała mnie skrupulatnie. Nie pozwalała się zerwać niczym plaster.
Najgorzej, bo wciąż czułem zapach Elaine, ciepło jej ciała… Stała tu ze mną, do cholery. Stała tu. I choć nie patrzyłem w te jej nadmądre oczęta, to widziałem je swą wyobraźnią. Wiedziałyby, co mi chodzi po głowie. Rozumiałyby to, ale nie chciałyby mi pozwolić się tak staczać. Próbowałyby mi przemówić do rozsądku, zaś sam pewnie bym ulegał, byleby nie pojawiły się w nich zalążki łez, więc mówienie do jej czoła było bezpiecznym wyjściem. Wygodnym w tej chwili. Ucałowałem je przelotnie, zanim poszła do Heimira.
A wtedy… Pospiesznie porwałem swój płaszcz. Nawet nie zakładałem butów, tylko wybiegłem z nimi w rękach. Nie chciałem marnować ani chwili, żadnej sekundy, która mogłaby dzielić mnie od alkoholu. Od zapomnienia. Od ucieczki. Tak, uciekałem. Uciekałem, bo to mnie przerastało. Nie byłem byle czarodziejem, by roztkliwiać się nad własnymi uczuciami. Nie byłem kimś, kto miał do tego prawo. Byłem czarodziejem z prawdziwą pasją, nieco mrocznym i z szemraną reputacją. Nie było w moim życiu miejsca na romanse, na miłostki i ogólnie bycie miękkim. Nie wiem, co ja wyrabiałem przez ostatni czas, czemu pozwalałem tej dziewczynie zbliżyć się do mnie. To było głupie.
Trzasnęły za mną drzwi. Nie odwracałem się. Wybiegłem w skarpetkach na śnieg i dopiero za rogiem odważyłem się na moment przystać, by wrzucić na stopy buty.
Wiedziałem, że byłem kretynem. Wiedziałem, że zrobiłem właśnie coś, czego miałem sobie nie wybaczyć. Wiedziałem również, że nie było drogi powrotu. Stało się. Zostawiłem ją tam. Postawiłem kołnierz, by chronił mnie nieco przed śniegiem. Oddaliłem się w kierunku baru, nieco dalszego. Tam, gdzie nikt by mnie nie znalazł, nawet gdyby szukał.

| z/t

Wspomnienie zyskuje status porzuconego z uwagi na upływ dwóch miesięcy od ostatniego posta.

[z/t x2]