Walentynki - kontynuacja { luty '80 | T. Bulstrode & N. Black }

stąd

---

Czarownica znowu zaśmiała się głośno, słysząc komplement. Mimo wszystko zrobiło jej się bardzo miło. Z jakiegoś powodu wszystkie, nawet najbardziej oklepane, pochwały, które wychodziły z ust mężczyzny, sprawiały, że czuła się dobrze, a nie, że miała mu ochotę przyłożyć. To pewnie z powodu jego niezaprzeczalnego uroku. Niezwykłe połączenie seksapilu z jakąś taką pewną niewinnością, było dla niej zupełnie nowe, nigdy wcześniej się z czymś takim nie spotkała. Z drugiej strony obracała się w zupełnie innym towarzystwie, nie było to więc niczym dziwnym.
- Dzięki. To zasługa mojej diety-cudu.
Dżinu, papierosów i problemów psychicznych oraz okazjonalnego biegania za zbirami - dodała w myślach. Nie musiała się tym dzielić z Theodorem. Z pewnością jeżeli ich kontakty staną się mniej powierzchowne lub częstsze, szybko się zorientuje.
Następne słowa Bulstrode'a spowodowały na twarzy Nerissy diabelski uśmieszek. Oparła podbródek na splecionych palcach i wlepiła drapieżne spojrzenie w twarz rozmówcy.
- Ach, więc jesteś tym wymierającym gatunkiem ułożonego dżentelmena z zasadami i o dobrym sercu? - spytała raczej retorycznie.
- Możemy się umówić, że przyjmę kosz słodyczy i obiecam, że wszystkich spróbuję, jeśli ty zrobisz coś... Niedobrego. Coś, czego też wcześniej nie zrobiłeś - wymruczała niemal kobieta. - Ukradłeś coś kiedyś?
Jej uśmiech stał się szerszy, a figlarne iskry w oczach zalśniły mocniej. Samo myślenie o nieprzyzwoitych działaniach, graniu pod prąd, sprawiało, że serce biło jej szybciej. Nie była złym człowiekiem, ale lubiła robić rzeczy powszechnie uważane za złe. Dla zabawy, rozrywki, dla bezpowodnego buntu. Dla niej bycie grzecznym było po prostu nudne i pozbawione sensu.

Theodore co prawda był dżentelmenem o dobrym sercu. Był kimś kto słuchał innych, a przede wszystkim siebie. Na pytanie o to czy kiedyś coś ukradł trochę napiął mięśnie, przy czym zgniótł ciastko, który zamienił się w stos okruszków na talerzyku. Więc popił kawą, aby trochę się obudzić z zadumanego stanu.
Nie był kimś kogo można nazwać ideałem. Nie dlatego, że zachowywał się jak należałoby się zachowywać... ktoś kto był z szanowanego rodu, pracował na wysokim stanowisku w Departamencie Międzynarodowej Współpracy Czarodziejów, to miał swoje niecne życiowe upadki za uszami. Po prostu dzięki swej beztroskiej mamie sprawiał wrażenie kogoś kto pogodził się z błędami, których sobie na co dzień nie wypomina. Ściągnął brwi i odchrząknął.
— Gdy jeszcze chodziłem do Hogwartu, w trakcie nauki odkryłem, że jestem metamorfomagiem, więc jak to dzieciak korzystałem na tym... W jednej chwili zmieniałem swój wygląd w taki sposób, że nikt nie ukarałby Bulstrode'a za coś czego rzekomo nie zrobił... Pamiętam, że na piątym roku nie lubiłem jednego Ślizgona... więc zakradłem się do jego pokoju łudząco przypominając kogoś z tego domu, a potem podpaliłem jego bieliznę i skarpetki. Nikt się nie zorientował, póki nie wróciłem do swego dormitorium.
Theodore uwielbiał tę historię. Po prawdzie była ona zbyt ryzykowna, ale nawet gdyby wezwano jego matkę do szkoły, nic by się złego nie stało. W pracy może nie był taki złośliwy, acz często podglądał swoich podwładnych przy pracy. Przynajmniej wtedy wiedział kto rzetelnie wykonuje swoje obowiązki pod jego nieobecność.
W momencie gdy Nerissa zaproponowała mu pewien układ, lekko pochylił się do przodu i skupił się na jej lśniących oczach. Uśmiechnął się.
— Zamieniam się w słuch — odpowiedział.
Dopił resztki kawy, która ślęczała na dnie filiżanki, aby powrócić całą swoją uwagę ku Nerissie. Mogłoby się okazać, że te walentynki okazałyby się naprawdę ciekawe, gdyby zrobił coś niegrzecznego pomimo tego, że w jakimś stopniu wyrósł z chłopięcych złośliwości.

Nerissa wyraźnie ożywiła się, słysząc, że jej randka była metamorfomagiem. To była szalenie przydatna umiejętność i nie zdziwiła się, że Theodore nie zawsze dawał radę opierać się pokusom. Ona by nie dała.
- Och, jakbym mogła robić takie rzeczy... - oczy czarownicy zalśniły niebezpiecznie. Jej praca jako łowca nagród stałaby się znacząco łatwiejsza, gdyby mogła na żądanie zmieniać swój wygląd. Zaśmiała się cicho z historii Bulstrode'a. Jeżeli to ona byłaby metamorfomagiem, na pewno nie skończyłoby się na tak niewinnych żartach. Sama wielokrotnie zrobiła coś na miarę spalenia komuś bielizny, ale głównie w odwecie za inne świństwa, których nie brakowało. Niby była Ślizgonką i to ona powinna gnębić innych (zgodnie ze stereotypem), ale było całkiem odwrotnie. Prawdopodobnie gdyby należała do innego domu, jej życie w szkole byłoby zdecydowanie prostsze.
Gdy rozmowa ponownie zeszła na temat złych uczynków, Nerissa zbliżyła się do czarodzieja w teatralnie konspiracyjny sposób i, pochyliwszy się nad stolikiem, szepnęła:
- Co powiesz na... Słodką kradzież?
Jej usta wykrzywiły się w łobuzerski, a wręcz diabelski, uśmieszek.
- Ja odwrócę uwagę, a ty buchniesz deser, na który masz największą ochotę.
Zanim jednak jej rozmówca cokolwiek zrobił, brunetka chwyciła w połowie pełną filiżankę kawy i chlusnęła jej zawartością prosto na uda siedzącego obok czarodzieja, udając, że był to przypadek. Mężczyzna zerwał się na równe nogi, poparzony, a Nerissa rzuciła mu się do stóp.
- Oooch, przepraszam najmocniej! - zawołała, tym razem już nie teatralnie i złapała za chusteczki. Zaczęła nieudolnie próbować ścierać kawę z garnituru swojej ofiary, ku wściekłości siedzącej naprzeciw partnerki. Wyglądała na naprawdę przejętą i skonsternowaną, zwłaszcza, gdy palnęła się w czoło i wyciągnęła różdżkę.
- Chłoczyść - rzuciła zaklęcie, z premedytacją wykonując błędnie ruch nadgarstkiem i z czubka jej różdżki wytrysnęła czarna, tłusta maź.
- Na brodę Merlina! Proszę mi wybaczyć, to wszystko przez zdenerwowanie! - zaczęła się tłumaczyć, a jej oczy pobiegły ku ladzie. Wokół niej zebrali się ludzie, w tym obsługa, która zaczęła robić wszystko, aby naprawić błąd Nerissy. Czekała na znak od Theo.

Metamorfomagia to niezwykle przydatna umiejętność. Theodore o tym dobrze wiedział, ale starał się nie nadużywać tego talentu. Wówczas Nerissa wpadła na pomysł, który go wręcz zszokował, bo oczy zrobił tak duże, że teraz były chyba najbardziej wyraźne odkąd się poznali. W zasięgu jego wzroku ukazał się nieduży truskawkowy torcik na ladzie, który Theodore chyba upatrzył sobie zgodnie ze wskazówkami Nerissy. Wówczas wystarczyło tylko czekać, aż dziewczyna umożliwi mu tę kradzież. W końcu Theodore zmienił nieco swoje rysy twarzy, kolor oczu na purpurowy, a nagle wyrósł mu niewielki fikuśny wąs pod nosem. Wyciągnął różdżkę z wewnętrznej kieszeni garnituru, aby pod nosem rzucić zaklęcie:
— Accio deser.
Po czym torcik od razu wemknął się w potężne dłonie Theodore'a. Spojrzał na Nerissę, której zagwizdał krzywo pod uchem. I bez żadnych skrupułów wyszedł z kawiarenki, aby wreszcie odzyskać własną postać, przy czym odetchnąć świeżym powietrzem. Ulica Pokątna wydawała się jeszcze bardziej zatłoczona nim tu przyszedł. Ale przeszedł parę metrów dalej, aby tylko poczekać w cierpliwości na Nerissę. Za ten mały wyskok należał jej się spory kawał tego torcika. Uśmiechnął się triumfalnie.
Pierwszy raz od lat czuł tego typu przypływ adrenaliny spowodowanej przez dziewczynę, którą zaprosił na walentynki, gdzie przypuszczał, że będą jedynie rozmawiać o ważkich rzeczach, gdy tu nagle okazało się, że to ona nakłoni go do małych kradzieży. Kto by przypuszczał, że tego Theodore'a Bulstrode'a zmieni kobieta. Więc czekał na nią, aż zobaczył, że przemierza ku niemu w wąską uliczkę.

Wspomnienie zyskuje status porzuconego z uwagi na upływ dwóch miesięcy od ostatniego posta.

[z/t x2]