boring, boring, boring [Hestia&Rowan]

kwiecień 1976 roku

Włosy okalały rumiane policzki, kolana czerwieniły się jak one od masy lekkich zadrapań. Chyba miała kołtun, choć przecież fryzura sięgała tylko do ramion i nie zapuszczała jej od dawna. Pod pachą książka, zniszczona od ilości upadków na podłogę, które zaliczyła od początku roku. Że niby miała wyglądać przez to mądrzej. Choć dni stawały się ciepłe, a o śniegu nikt już nie pamiętał, wiatr dął w stare, szkolne okna, przechodząc przez szczeliny. Ciepłolubna Hestia mruczała tylko pod nosem z niezadowoleniem, pomimo chłodu nawet nie myśląc o poprawnym włożeniu koszuli w spódniczkę, przez co biały materiał ciągle wystawał zza grzecznego, szkolnego sweterka. Eliksiry już zdążyły ją wynudzić do granic możliwości, a na samo wspomnienie o pozbawionym życia wykładzie profesora Bagginsa czuła, że jej powieki się zamykają. Jak automat, momentalnie kleiły jej się oczy i nawet przetarła je ze znużeniem, gdy oparła plecy o zimną, kamienną ścianę w oczekiwaniu na pojawienie się profesora tuż przed salą. Klękajcie narody, Jones nauczyła się punktualności.
Dzisiaj jednak nie miała żadnych ambitniejszych planów. Ojciec znowu będzie wściekły jak zawali klasówkę, bo przecież nie nakłamie mu w liście, że idzie jej super. Za bardzo go szanowała, żeby sobie na to pozwolić. A SUMy zbliżają się nieubłaganie. Nie, żeby się jakoś specjalnie tym stresowała. Jak pójdzie, to pójdzie. Szkoda tylko, że z latania na miotle nie mieli egzaminu, wtedy mogłaby sobie podbić trochę średnią. Przynajmniej troszeczkę. Bo póki nie przychodził czas egzaminów niespecjalnie przejmowała się zgłębianiem kolejnych tematów, ksiąg, podręczników. Co jej się spodobało - to robiła. Jeśli nie - to nie. Życie może być takie proste, kiedy sobie się je ułatwi.
I wtedy dostrzegła na horyzoncie swoje wybawienie, swoją małą, nową zabawę. Miała ciemne włosy i ciemne oczy, a umysł równie niecny co jej. Jedno było wiadome - dwie niecne głowy to nie jedna, a gdy padł pomysł urwania się z tego wszystkiego, nie musiała się długo zastanawiać. Przynajmniej ona nie była jedyna, bo niektórzy tutaj mruczeli, że chcą się dostać na jakieś niesamowicie ważne kursy. Ona niespecjalnie. Wiedziała, gdzie jest jej miejsce i na pewno nie był o to krzesełko za biureczkiem w Ministerstwie. To jest dla lamusów.
Zastąpiła szybko szkolny płaszcz grubo dzianym, czerwonym swetrem i w towarzystwie opuściła już mury szkoły, kierując się po błoniach dalej, ku miejscu, które jakby już na nich czekało. Jakby zawsze na nich czekało!
- Słyszałam, że żyją tam buchorożce i centaury... - powiedziała z niebezpiecznym uśmiechem na twarzy. Ciekawość w oczach panny Jones zawsze była niebezpieczna i płonęła żywym ogniem. - I akromantule.
Słowa brzmiały jak ostrzeżenie, jednak ciemnowłosa zatrzymała się tylko na chwilę, by wypowiedzieć te słowa, po czym skierowała kroki dalej. Obejrzała się tylko na ciemnowłosego, a na twarzy zakwitł uśmiech - łagodniejszy, delikatniejszy, trochę mniej zadziorny, a za to całkiem dziewczęcy. - Idziesz?

Przez ponad miesiąc męczarni chodził grzecznie na wszystkie zajęcia. Sam nie był pewien dlaczego. Chyba wizja nieubłaganie nadchodzących egzaminów skutecznie podziałała na jego motywację do nauki. Szczęśliwie po kilku tygodniach zorientował się jak głupi był ten pomysł. Lekcje profesora Bagginsa wykańczały go psychicznie. Zresztą i tak był w stanie skoncentrować się na tej bezsensownej paplaninie, jedynie przez jakiś kwadrans. Potem nie miał pojęcia co się działo, padały co raz to nowe daty i nazwiska, a on bezwiednie bazgrał piórem po stronach swojego podręcznika. Już wolał siedzieć wieczorem w bibliotece i samemu próbować opanować ten materiał. Przez to nie miał najmniejszych wyrzutów sumienia, kiedy wraz z Hestią postanowili nie iść na znienawidzoną lekcję. Idąc w stronę Zakazanego lasu nie mógł powstrzymać lekkiego uśmiechu, który pojawił się na jego ustach. Ten dzień zapowiadał się świetnie. Nie było możliwości, aby było inaczej. Chociaż sam szedł dość szybko przyjaciółka i tak go wyprzedzała. Wiatr wiał prosto w twarze nastolatków plącząc im, już i tak rozczochrane włosy, ale Rowan nie miał nic przeciwko temu. W gruncie rzeczy lubił taką pogodę. Posłał Hestii łobuzerski uśmiech.
Jeżeli uda nam się coś z tego spotkać, jestem w stanie całą noc siedzieć nad historią. - oznajmił, doganiając gryfonkę w tym jej czerwonym swetrze. Sam po prostu szybko zrzucił szkolną szatę i włożył ciepłą, ciemną kurtkę. Nie chciał na razie psuć jej humoru i powiedzieć, że akromantul lepiej nie spotykać. Musieliby się zapuścić naprawdę daleko i nie byli dobrze przygotowani na spotkanie tych stworzeń. Kiedyś... Kiedyś to zrobią, ale nie dzisiaj.
No dobra. Nie całą noc. Nikt normalny, by tego wytrzymał - po chwili namysłu jednak dodał - Może tylko ta głupia para puchonów. Jak im było? To rodzeństwo... Słyszałem, że gadali przed salą jak to oni muszą się uczyć historii, aby dostać się na dobry staż w Ministerstwie Magii - przewrócił oczami. Zupełnie nie rozumiał tych ludzi. Po co męczyć się z jakimiś do bólu teoretycznymi przedmiotami, aby potem skończyć na całe życie za biurkiem. To naprawdę nie miało żadnego sensu. Dobrze, że były jeszcze normalne osoby, tak jak Hestia. Zerknął na swoją towarzyszkę. Powoli zbliżali się do skraju lasu, co podsunęło mu do głowy pewien pomysł.
- Kto pierwszy! -krzyknął i puścił się pędem w stronę drzew. Teren był nierówny, ale chłopak nie miał najmniejszego problemu z utrzymaniem równowagi.

Ona się specjalnie nie znała na magicznych stworzeniach. Chciała jakieś spotkać - żeby zobaczyć jak wygląda, spojrzeć w ślepia. Zdawała sobie sprawę, że akromantule, o których mówiono że są wielkimi pająkami to raczej średni towarzysze, zwłaszcza dla jednej strasznie hałaśliwej Gryfonki w wyzywająco aż czerwonym swetrze. Paskudnie była dumna z nazywania siebie lwem, przez to właśnie na wredne uśmieszki reagowała oczywiście wrednymi uśmieszkami. Pogoda nie była wcale przyjemna, Hestia jednak wolała ciepło, ale letnie ciepło, nie wczesnowiosenne. Jeszcze trochę, tylko trochę i zaczną się wakacje. Tylko pytanie czy ona chciała wakacji.
Kiedy usłyszała jego słowa przez chwilę patrzyła na niego jak na skrzyżowanie Wrzeszczącej Marty z mandragorą. To co mówił było zupełnie szalone, tak szalone, że samo wyobrażenie bolało. - Chyba coś Ci na głowę padło. - Parsknęła w końcu śmiechem. Cała noc przy historii magii brzmi jak wyzwanie nie do pokonania. Nawet ona by się go nie podjęła, a przecież zawsze przyjmowała wszystkie wyzwania. - Mówisz o Bonesach? No oni są szajbnięci... Ale w sumie dostałam ostatnio od Edgara ciastko, więc nie obrażaj. - Ona szanowała, jak ktoś się dzielił z nią jedzeniem. Od kiedy intensywnie trenowała, jadła trochę więcej. Po prostu potrzebowała więcej kalorii!
Poczuła się trochę jakby własnie odjął jej parę lat. Od razu z uśmiechem na ustach ruszyła do biegu, wiedząc, że przecież w takiej konkurencji nie ma z nią szans. Głuptas. Nim jednak zdążyła nadrobić cały dystans, który przebiegł nim ona się zorientowała, minęli linię lasu i jakby wszystko wokół zrobiło się ciemne. Zupełnie jak w późny wieczór, gdy słońce ledwie leciutko wygląda zza horyzontu. W pewnym momencie pokazując swoją wyższość zwyczajnie złapała chłopaka za kurtkę, która była rozpięta, przez co falowała za nim na wietrze. - Mam Cię! - powiedziała niemożliwie rozbawiona, w tym momencie się zatrzymując. Otaczały ich cienie - większe i mniejsze, niektóre przypominające drzewa, zaś inne - zupełnie nieludzko straszne. Hestia rozejrzała się niepewnie po czym zerknęła na chłopaka kątem oka. - No, prawie jak w pokoju Ślizgonów, co?

- Jeżeli nagle lubisz Bonesów, bo ten nadęty puchon dał ci ciastko, to naprawdę martwię się o twoje zdolności do oceny ludzi/b] – rzucił, a w kącikach jego ust pojawił się złośliwy uśmieszek. Miał już nic więcej nie dodawać, ale nie mógł się powtrzymać przed jeszcze jednym komentarzem w stosunku do wspomnianego przez nich rodzeństwa.
- [b]Daj spokój! Przecież jego marzeniem jest stanowisko w Biurze Sieci Fiuu. Już naprawdę nie ma nudniejszej posady. – No dobra. Może znalazłoby się z kilkanaście nudniejszych pomysłów na życie, ale po co było to teraz roztrząsać? Dzień zapowiadał się zbyt pięknie, aby wymieniać wszystkie możliwe drogi do skutecznego zrujnowana sobie życia. Zresztą zaraz potem zaczęła się szaleńcza pogoń w głąb lasu i nudne rodzeństwo Bonesów zupełnie wyleciało mu z głowy. W końcu musiał skupić się na tym, aby jak przez pewien czas uniknąć złapania i zafundować przyjaciółce jak najdłuższą przebieżkę po okolicach Zakazanego Lasu. Bieg sprawiał mu samą przyjemność. Nie przeszkadzało mu nawet chłodny marcowy wiatr, który wiał im w twarz. Nawet nie pofatygował się, aby zapiać kurtkę, co chwilę później stało się przyczyną jego wielkiej przegranej. Dziewczyna po prostu złapała go za materiał i tym samym zakończyła gonitwę wcześniej, niż planował. Gwałtowne szarpnięcie sprawiło, że chwilowo stracił równowagę, ale ostatecznie udało mu się nie przewrócić.
- Nie najgorzej – rzucił zaczepnie i podniósł z ziemi ciemną czapkę, która musiała mu chwilę temu wypaść z kieszeni, a której nie widział potrzeby zakładać na głowę. Zamiast jednak schować z powrotem okrycie głowy, zaczął je podrzucać i łapać. W tej chwili miał zdecydowanie za dużo energii, aby nie robić nic z rękoma. Rozejrzał się po okolicy. Chyba zapuścili się nieco dalej, niż wstępnie planowali, ale nie aż tak daleko, aby zrobiło się bardzo niebezpiecznie. Z uśmiechem pokręcił głową na uwagę Hestii o pokoju wspólnym Slytherinu.
- Blask dumy gryfonów musiał wypalić ci oczy – odgryzł się i z wesołą miną, po raz kolejny podrzucił czapkę do góry. Tym razem zrobił to jednak za mocno i przedmiot zaczepił się o jedną z niższych gałęzi pobliskiego drzewa.
- Cholera – wymamrotał i zanim gryfonka zdążyła jakkolwiek skomentować zaistniałą sytuację, dodał szybko – Jeden złośliwy komentarz, a twój sweter wyląduje jeszcze wyżej.
Ponownie rozejrzał się po okolicy w poszukiwaniu jakiegoś długiego patyka, którym mógłby zdjąć czapkę z gałęzi, ale jak na złość w pobliżu nie leżało nic odpowiedniego. Przyjrzał się drzewu, w głowie już zastanawiając się, jak najlepiej będzie się na nie wspiąć. Szczęśliwie nie było mokro, więc nie groziło mu poślizgnięcie się. Podszedł do pnia i wreszcie zapiął kurtkę, aby nie zabrudzić szkolnej koszuli. Inaczej po powrocie nie uniknąłby pytań, gdzie był, że tak wygląda.
- W lesie takim, jak ten nie powinny być same bardzo wysokie drzewa – mruknął pod nosem. Naprawdę nie miałby nic przeciwko takiemu stanu rzeczy.

Przewróciła oczami, nawet uśmiechając się przy tym z przekorą.
- Nie każdy może być tak rozrywkowy i super jak ja. - Skromność zawsze przemawiała przez Jones, to akurat trzeba było przyznać. - A przynajmniej może być miły.
Chyba nie myślał, że przegoni ją w typowo fizycznej konkurencji! Była przecież szybka jak strzała, bieganie to bułka z masłem w porównaniu do ciągłego podciągania nóg przy lataniu na miotle. Brzmiało jak rozgrzewka, a nie prawdziwe wyzwanie. A Rowan to najczęsciej tylko siedział przy głaskaniu puffków, nie zaś przy zabawie ze swoją kondycją. Jones to zupełnie co innego, nie była ani specjalnie utalentowaną czarownicą ani super alchemikiem, za to była świetna w sportach. Dlatego tak naprawdę kilka susłów i dogoniła go, jednak i tak trafili trochę dalej niż się spodziewali. Tutaj już ziemię porastał ciemny mech. Obserwowała go uważnie i aż nie mogła powtrzymać ciepłego, rozbawionego parsknięcia, gdy czapka zaczepiła się o gałąź. Naprawdę próbował spowodować cud, myśląc, że Hestia powstrzyma się od komentarza. Przecież zawsze mówiła szybciej niż myślała. Powinien już ją na tyle znać. - Naprawdę? Ledwo przekroczyłeś próg lasu i już próbujesz rozebrać towarzyszkę? Czy to jest to sławne śligońskie cwaniactwo? - Zaśmiała się rozbawiona. Aż miała ochotę to zobaczyć. Jak Rowan, ten Rowan Greyback próbuje zdjąć z niej sweter. Pewnie nie ośmieliłby się nawet gdyby prowokująco jeszcze uniosła ręce do góry.
Obserowała jednak biernie jak chłopak siłuje się z odzyskaniem swojej czapki. Z każdą chwilą uśmiech na jej twarzy rósł, gdy widziała jak nieporadnie próbuje zrzucić ją z pomocą gałęzi czy też masy negatywnych emocji w nim wzbierających. Nie mogła się powstrzymać, ale złośliwy komentarz sobie odpuściła. Postawiła raczej na proste, ale skuteczne, złosliwe zachowanie. Wyciągnęła po prostu swoją piękną, jasną, świerkową różdżkę i machnęła nią w prostym ruchu. - Accio czapka. - Wypowiedziała prościutko, a przedmiot momentalnie poderwał się z gałęzi i pofrunął w dłoń tej okropnej, złośliwej Gryfonki. I niech nawet Rowan nie myśli, że teraz brunetka z łatwością odda mu jego zgubę. Spojrzała za to na chłopaka prowokująco i schowała zgubę za plecami. - Chcesz? To chodź i sobie weź.

Na komentarz dziewczyny o rozbieraniu osób w lesie, na chwilę przerwał próby odzyskania czapki i spojrzał na nią jak z lekkim zdziwieniem. W pierwszej chwili nie miał zielonego pojęcia o czym ona mówi i zastanawiał się, czy nie uderzyła się przypadkiem w głowę Czemu miałby ją rozbierać na skraju lasu? Czy on powiedział coś, co by na to wskazywało? Zaraz... W jego oku pojawił się błysk zrozumienia. Sweter! „Groził” jej, że wrzuci jej sweter na drzewo. Cholera. Czy naprawdę to tak zabrzmiało?
- Co? Nie. Przecież... Ale... Czemu bym miał? Wiesz o co mi chodziło. To znaczy... Ech. Jesteś głupia i tyle – zmieszał się i aby to ukryć wrócił do przerwanej czynności. Chyba trochę się zaczerwienił.
- Wiem, że jestem przystojny, ale bez przesady – dodał już bardziej złośliwym tonem, aby jakoś zatuszować swoją reakcję. Niestety nie minęło parę sekund, a jego duma ponownie uległa chwilowemu naruszeniu. Kiedy on już szykował się do wspinaczki po drzewie, Hestia po prostu wyciągnęła różdżkę i najzwyczajniej na świecie przywołała czapkę zaklęciem. Cholernie prostym zaklęciem, o którym w jakimś zaćmieniu umysłu, nie pomyślał. Rowan przez kilka sekund stał jak głupi.
- Niby taka energiczna, a jak jest okazja do wspinaczki, to wysługuje się magią – wymamrotał próbując jakoś wytłumaczyć swoje nieogarnięcie. Jakim cudem w tak krótkim czasie zrobił z siebie dwa razy idiotę, co niemal natychmiast musiała zauważyć gryfonka? – Tłuczka też odbijesz magią?
Chłopak odszedł od tego wrednego drzewa i spojrzał na przyjaciółkę. No tak. Czyli mógł się pożegnać z łatwym odzyskaniem swojej czapki. Wyciągnął różdżkę. Przez chwilę chciał pokonać dziewczynę jej własną bronią i po prostu rzucić Accio, na trzymany przez nią przedmiot. Pytanie tylko po co? Już raz dzisiaj przegrał z Hestią. Niech nie myśli sobie, że zawsze będzie mogła z nim tak łatwo wygrywać. Może z ich dwójki to brunetka mogła pochwalić się lepszą sprawnością fizyczną, ale Rowan wcale tak bardzo od niej nie odstawał w tej kwestii od gryfonki. Powoli schował różdżkę, zastanawiając się, jak najlepiej będzie zaatakować. Powoli ruszył w jej stronę.
- Ostatnia szansa na poddanie się Jones – rzucił z uśmiechem na ustach i nagle rzucił się na dziewczynę, zupełnie nie przejmując się tym, że najprawdopodobniej oboje wylądują cali brudni (i poobijani) na trawie. Skoro dziewczyna chciała walki, to będzie miała walkę! I pomyśleć, że on głupi chciał być obowiązkowy i sumiennie chodzić na wszystkie zajęcia, aż do czasu egzaminów. I co? I miałby teraz umierać z nudów na kolejnej porcji bezsensownej paplaniny profesora Binnsa? Pewnie jeszcze nauczyciel zasypałby klasę toną dat dziennych, a wszystko co wiązało się z liczbami było dla niego sto razy gorsze. Nielegalne bieganie po Zakazanym Lesie było zdecydowanie lepszym zajęciem.

To był najlepszy rodzaj sadystycznej przyjemności, patrzeć jak Rowan zmieszał się, lekko zaczerwienił i pewnie będzie chciał zrzucić to na otaczający ich chłód. Za to Jones uśmiechnęła się wrednie, widząc tę przecudowną reakcję. Oskarżanie chłopaka o niecne myśli zawsze wybijało go z rytmu i było najprostszym ku temu sposobem. - Ehe, ja jestem głupia. - Powiedziała z rozbawieniem, gdy pod palcami czuła leciutko szorstki materiał dzianej czapki. Spróbowała i wyszło - wybicie go z tej dumnej postawy, którą cały czas prezentował. Miała wrażenie, że jej towarzystwo wybija go z typowego rytmu jakiegoś głupio pewnego siebie czystokrwistwego chłopaczka. Przez lata swojej nauki zdążyła znienawidzić tę postawę, dlatego ludzie noszący się ze swoją zielenią zawsze byli dla niej na straconej pozycji. Nie tylko dlatego, że jej sweter mienił się szkarłatem, a samej Jones brakowało tylko złotej lwiej grzywy, bo była niesamowitym przykładem okraszonej głupotą brawury. - Nie jestem małpką, żeby wieszać się na gałęziach. - wybroniła się w najlepsze. Nie, żeby nie mogła wejść na drzewo, mogłaby i może nawet byłoby fajnie, ale prowokowanie Greybacka do wyjścia ze swojej strefy komfortu było o wiele ciekawszą rozrywką. Jones miała pewną okropną cechę, za którą wielu mogło jej po prostu nie cierpieć. Uwielbiała zwracać na siebie uwagę. Niezawsze nawet specjalnie, ale nie było nic przyjemniejszego niż to niebezpieczne spojrzenie zwiastujące to, że zaraz stanie się coś, czego nie mogła przewidzieć. Ten błysk w brązowych oczach. Rowan miał coś w sobie, coś co zupełnie odróżniało go od tych wszystkich nudnych Ślizgonów, którzy zadzierali swoje kinole, ale najczęściej były one i tak niżej niż jej kostki. Choćby to, że tutaj był. Nie przejmował się tym, co powiedzą wszyscy, kiedy zobaczą dziewczynę w czerwonym swetrze zaraz obok niego. Lub tak jak ona - robił na złość wszystkim, którzy chcieli wgapić w nich nieprzyjemne spojrzenia.
I uderzyła o ziemię, gdzieś na pograniczu zszokowania i skonsternowania, chwilowo nawet nie wiedząc co ze sobą zrobić. Brązowe włosy rozsypały się po chłodnej, wczesnowiosennej trawie, a towarzyszył temu zduszony pisk zaskoczenia, zupełnie dziwny, niepasujący do Hestii, bo porażająco dziewczęcy. I nie powinien myśleć, że to co zrobił będzie szach-matem. Nigdy. Jones szybko wykorzystała chwilę, w której nie zdązył jej do końca przygwoździć do podłoża i szybkim ruchem przekręciła się, żeby być górą. Zawsze miała być górą. Oczywiście, że nawiązała się z tego chwilowa szarpanina, podczas której Gryfonka śmiała się ciepło i walczyła zacięcie jakby nie tylko o dominację, ale też swoją rację. Ostatecznie jednak znów wylądowała na ziemi, przyciśnięta przez chłopaka, jako, że po prostu był od niej cięższy. Nie przyznałaby przecież przed sobą i całym światem, że nie miała większych szans. Czapka i tak została przez nich dawno zapomniana w potoku śmiechu i brudzenia się w trawie i mokrej ziemi. Jej sweter pewnie nawet ubrudził się zielenią trawy. - Dobra, dobra, no już okej. - Zaśmiała się w najlepsze. Jej oddech nieco przyspieszył, musiała się uspokoić, żeby w ogóle dostrzec w jak głupiej sytuacji się znaleźli.
Iskry w szarych oczach nagle zniknęły, źrenice rozszerzyły się. Miała naprzeciwko siebie chłopaka. Em, no właśnie, chłopaka, który był na tyle blisko, żeby mogła policzyć absolutnie każdy pieprzyk na jego twarzy i dostrzec nawet maleńkie spojrzenie w jej stronę. I było. I to jakie. Niemal od razu poczuła jak jednocześnie się czerwieni i krew odpływa z jej twarzy. I w sumie jej dłoń, trochę szorstka jak na dziewczęcą, zupełnie bez jakiejkolwiek myśli w tej pustej łepetynie powędrowała na jego policzek, naznaczając go jeszcze odrobiną błota, w którą przypadkiem się przed chwilą wpakowała. Mogłaby pomyśleć, że powinna wyglądać lepiej, jakoś bez trawy we włosach, bez czerwonych policzków, gdyby w ogóle jej głowę skalała jakaś myśl. Poczuła się malutka i kompletnie głupia, nie wiedząc już jak tę sytuację przeciążyć na swoją korzyść.
Zrób coś, Hestia. No cokolwiek.
Głupia ciemna głowa, głupia trawa i głupia czapka na głupim drzewie. Wszystko wydawało zaczęło krzyczeć, ale wyczuwała to jedynie drganiem, bo świat nagle zupełnie ucichł, powieki się zamknęły. Najpierw skóry dotknął nos, a dopiero za nim poszły usta, na oślep trafiając na te drugie. Okrutnie, podle i niepoprawnie.
Nie, żeby wiedziała co się właśnie w jej życiu stało.

Nie spodziewał się, że uderzy w nią z taką siłą. Był pewien, że dziewczyna jakoś się obroni, odskoczy, czy coś podobnego. W końcu chyba miała ten cały refleks pałkarki, ale nie. Tym razem ją zaskoczył. Przewalili się razem na ziemię w towarzystwie pisku dziewczyny i cichego przekleństwa, które wydostało się z ust chłopaka. Boleśnie uderzył się w kolano, ale nie było teraz czasu na martwienie się drobnymi potłuczeniami. Nie kiedy Hestia próbowała z nim ponownie wygrać. Przez chwilę szarpali się w śmiechu. Na pewno po powrocie do zamku wszyscy będą myśleć, że stratowało ich stado centaurów, które zresztą planowali spotkać jeszcze kilkanaście minut temu. Dziewczyna przewaliła go na plecy, dominując nad nim. Dopiero po chwili udało mu się odzyskać utraconą przewagę. Wreszcie „walka” zakończyła się, a on nie mógł przestać się uśmiechać. Tak jak przypuszczał wyglądali, jakby spędzili w lesie większość życia. Ręką przeczesał sobie roztrzepane włosy, w których znajdowały się fragmenty ściółki leśnej. Na nie wiele to się zdało, bo dalej każdy jego włos stał w inną stronę. Kątem oka zauważył, że przedmiot „sporu” leżał już dawno zapomniany kilka metrów od niego. Nie miał najmniejszego pojęcia jak, ta czapka tam wylądowała. Widocznie oboje byli bardzo zdolni. Ponownie spojrzał na Hestię i cicho parsknął śmiechem. Jej wspaniały czerwony sweter krzyczący z oddali Uwaga! Dumna gryfonka był cały w zielonych plamach.
- O patrz. Wreszcie zmieniasz barwę na tę właści... – nie do kończył, bo dziewczyna zrobiła coś, czego naprawdę się nie spodziewał. I to naprawdę nie spodziewał. Był przyzwyczajony, że Hestia robiła wiele niespodziewanych rzeczy, za co ją naprawdę cenił, ale to co zrobiła przekraczało wszelkie granice znanej mu niespodziewaności. Najpierw przyłożyła mu rękę do policzka i chłopak, pewny, że zrobiła to jedynie, aby ubrudzić go błotem, już chciał się jakoś odgryźć, kiedy nagle poczuł jej usta na swoich. Jej usta na swoich. Nie był to długi pocałunek, ale był pocałunkiem. Nie musiał trwać długo, aby Rowan zupełnie stracił grunt pod nogami i nie miał pojęcia co robić. Po chwili dziewczyna odsunęła się od niego, a on patrzył się na nią z twarzą niemal tak czerwoną, jak jej sweter. Czuł głośny łomot serca w swojej klatce piersiowej. Co się właśnie stało? Czy Hestia naprawdę go pocałowała? Czemu miałaby to robić? Przecież... Przecież to do niej nie pasowało. Chyba, że... Chyba, że kolejny raz chciała zrobić z niego idiotę, a to co właśnie wyczyniła miało na celu całkowite wybicie go ze strefy komfortu. Tak. To bardziej pasowało do jego przyjaciółki, którą przecież dobrze znał. I jeśli zrobiła to z czystej złośliwości, a był tego w tym momencie bardziej niż pewien, to nie mógł pozostać jej dłużny. Pewny wersji wydarzeń nachylił się nad dziewczyną i tym razem to on musnął jej wargi. Nie trwało to długo. Zaledwie kilka sekund później Rowan odsunął się od swojej towarzyszki z triumfalną miną.
- Nie ze mną te numery – rzucił złośliwie, czekając na reakcję dziewczyny. Tak. Wszystko to musiało być zrobione specjalnie, aby poczuł się niezręcznie. Nie widział innej możliwości.

Wspomnienie zyskuje status porzuconego z uwagi na upływ dwóch miesięcy od ostatniego posta.

[z/t x2]