Poddasze – lokator R. M.

Poddasze – lokator R. M.

Pokój zalewa światło. Jest przy biurku, czeka przed sztalugami, igra ze szklanymi fiolkami w półotwartej drewnianej kasecie. Krąży po jasnym, jesionowym parkiecie, wkrada się między nogi krzeseł, wspina się po miękkiej tapicerce kanapy. Zagląda wszędzie, gdzie tylko sięga jego wzrok. Łapie w swoje objęcia przysłonięte płótna, przygląda się bacznie podobraziom, tańczy w kryształkach żyrandoli, przegania wszystkie cienie. Sprawia, że całe poddasze tonie w miękkim, czystym świetle, przy którym łatwo się budzić, jeszcze prościej malować, precyzyjniej formować glinę i modelować gips. W porannym słońcu nie ma miejsca na wstyd, na gorączkowe porządkowanie chaosu wokół. O świcie porozrzucane pędzle – okrągłe, płaskie, ścięte ukośnie, w koci język i wachlarzowe – nie budzą zgorszenia; niedokończony obraz, zastygły w oczekiwaniu na studyjnej sztaludze, mruga do okna. Zdaje się, że każdy przedmiot, od dłut, akwareli, kredek i węgla, ma swoje miejsce. Za dnia lokal pachnie farbami, czasem wiruje w powietrzu mgiełka charakterystyczna suchym pastelom. Najczęściej użytkowana jest przestrzeń uwięziona między zamkniętą kuchnią, a łazienką. To właśnie tutaj, pod przeszkloną ścianą, Ruth oddaje się sztuce. Maluje po prawej stronie; tam też można znaleźć szkielety różnorakich sztalug i puste podobrazia, pokryte delikatnym, niedostrzegalnym na pierwszy rzut oka, szkicem. Po lewej znajduje się sekcja rzeźby, w której można znaleźć uformowaną już glinę, woreczki z masą gipsową, miski i ogołocone stelaże. Pośrodku ulokowano solidną ławę z szeregiem wygodnych poduch, improwizowane biurko, stół i kanapa. Na oparciu ławy wisi kaszmirowy pled i gruby, puchaty koc z owczej wełny. Poduszki łagodzą niewygodę surowego drewna, niwelując twarde siedzenie. Ten osobliwy ekwiwalent kanapy najczęściej służy podejmowanym przez Ruth gościom. Pod nim przycupnęły książki; część grzbietów jest tak przetarta, że nie sposób rozszyfrować tytułów; niektóre leżą półotwarte, inne wetknięto pod stół. Pojedyncze egzemplarze znajdują się wszędzie – to kolorowe, bogato ilustrowane albumu galerii i muzeów; księgi zapisane drobnym, kobiecym pismem, prezentujące skomplikowane receptury eliksirów w języku Paryżan.

Po południu intensywność światła słabnie. Ustępuje z wolna miejsca cienistym kształtom, które przekradają się po podłodze jak ciekawskie myszy. Powoli, powolutku wznoszą się coraz wyżej, poprzez część kuchenną poddasza, wyciągając łakomie długie szpony po ladę pełną cylindrów, krystalizatorów i eksykatorów. Zdaje się, że właścicielka lokum nie gotuje w kuchni, a preferuje warzenie, odcedzanie, krystalizację i odparowanie eliksirów o nieznanych właściwościach. W ciemnościach, w szafkach kuchennych, drzemią saszetki ziół, probówki pełne tajemniczych kłów i pazurów, przyprawy, ususzone płatki kwiatów. Jest też niewielki piecyk, kuchenka, mały zlew. Ręcznie zdobione filiżanki z chińskiej porcelany kontrastują z miedzianym czajnikiem. Krystalicznie czyste srebro sztućców gryzie się z przewieszonym przez ladę najprostszym fartuchem. Pośród bogactwa i wysokiej jakości przedmiotów codziennego użytku, w kuchni przewijają też tańsze substytuty, które z pozoru wydawałyby się nieprzydatne. W kącie sapie cicho chłodziarka, pracując nieprzerwanie bez względu na temperaturę za oknem. Najgłębsze ciemności panują w łazience, którą Ruth zwykła rozświetlać świecami. W słabym, rozproszonym nieśmiało świetle świec może umościć się w wannie, nabrać oddechu i zanurzyć się na dłużej, medytując, walcząc z myślami, wmawiając sobie, że jest w pełni władz umysłowych. O ile za dnia na poddaszu trzeba czasem mrużyć w słońcu oczy, o tyle wieczorami nawet wykrzyczane w gniewie Lumos nie odpędzi wszędobylskiej czerni. W takich chwilach właścicielce nie pozostaje nic innego jak opaść na kanapę i pozwolić, by nocny firmament usypiał i koił.

Do poddasza prowadzą trzy piętra wąskich schodów i para ciemnych drzwi ze złotą gałką. Nie posiadają numeru, skrzynki pocztowej, żadnych znaków szczególnych. Tylko niewielka grupka osób rzeczywiście zna ten adres i potrafi wskazać, że przebywa pod nim Ruth Malfoy.

Wciąż było zimno. Wbrew oczekiwaniom czarodziejskiej społeczności, marzec nie przyniósł za sobą wyczekiwanego przez wielu ocieplenia. Przeciwnie, tworzące się przez noc śnieżne zaspy i lodowaty wiatr, smagający policzki, skutecznie zniechęcały do wyjścia z domu. Każdy szanujący się czarodziej swoje piątkowe wieczory spędzał raczej w domu, przed kominkiem z kubkiem grzanego wina w dłoniach. Mało komu przyszłoby do głowy w taką pogodę wykonywać jakieś dodatkowe prace, szczególnie jeśli wymagałyby one wyściubienia nosa z domu. Mary jednak była dziwna. Na tyle dziwna, że kiedy inni chowali się we wnętrzach swych mieszkań, ona, z całkiem radosnym wyrazem twarzy, przemierzała ulice Londynu. Nie żeby nie było jej zimno. Mimowolne szczękanie zębami i załzawione od mrozu oczy mogły jednak świadczyć o jej normalności. Panującą na zewnątrz temperaturę odczuwała dokładnie tak samo jak inni, ale radość spowodowana chwilowym brakiem dokuczliwego słońca i widokiem wyludnionych ulic, była jednak silniejsza. Poza tym, miała na sobie skarpetki. TE skarpetki. Ciepłe, wełniane, a co najważniejsze, własnoręcznie zrobione przez siostrę. Chcąc docenić ten pojednawczy gest ubrała je dziś do pracy, kompletnie nie zważając na to, że intensywna zieleń i buraczany wzór niespecjalnie pasują do jej czarnych, klasycznych szat. Teraz była z tego zadowolona. Jak mówiło stare przysłowie, dodatkowej warstwy grzewczej nigdy dość!
Wchodząc na klatkę odruchowo zdjęła czapkę, rękawiczki i szalik. Spodziewała się, że wspinaczka na trzecie piętro rozgrzeje ją do tego stopnia, że wkrótce nie będzie ich potrzebowała. W ostatnich dniach jakoś szybciej się męczyła, a czynności, które wcześniej wykonywała bez zbędnego wysiłku, teraz stanowiły dla niej sport niemal ekstremalny. Stojąc pod drzwiami ze złotą gałką, zapukała w nie energicznie, jednocześnie wolną ręką wyjmując z torby średniej wielkości pakunek. Wciąż się uśmiechała, choć teraz już nie tak szeroko. Ruth była jedną z tych klientek, których Mary nigdy nie miała ochoty przekląć od progu, ale w jej towarzystwie czasami jeszcze czuła się odrobinę niezręcznie.
Mimo tego, kiedy drzwi się otworzyły, do środka wparowała jak siebie. - Czuję porzeczki? - Zapytała, biorąc głęboki wdech. - Bo jeśli tak, to dziś nie pozbędziesz się mnie szybko. Poza tym, nie wiem jakie księgi zamówiłaś, ale szef prosił żebym była przy ich rozpakowywaniu. Nie wiem czemu, bo przecież żadnych reklamacji i tak nie uwzględniamy - wzruszyła ramionami. - Przeokrutnie zimno tu masz - zauważyła w końcu całkiem odkrywczo.

---

20 marca 1980

---

Ruth nie należy do zwolenników ciepła. Jest zimna, dlatego też chłód nie doskwiera jej w tak wielkim stopniu jak innym. Zimne dłonie, które w imię kompletnej kreacji skrywa pod warstwą skórzanych rękawiczek, są najlepszym przykładem temperatury, w której Malfoy czuje się najbardziej komfortowo. Pamięta, że kilka lat temu buchający radośnie w kominku ogień mógł ją z łatwością rozgrzać, a ciepła, intensywna herbata, parzona z dodatkiem imbiru i cytryny, błyskawicznie pobudzała przemarznięty organizm. Dziś bywa z tym różnie; poruszając się samotnie po pustych pokojach nie odczuwa różnicy temperatur; nie ma też tak wyczulonego organizmu. Stąd uwaga Mary, rzucona ze swobodą wieloletniej znajomej, wprawia Ruth w krótką kontemplację pomieszczenia.
Przekroczenie przez znajomą progu jest równie naturalne, co sięgnięcie dla Ruth po pędzel. Mary wpada do mieszkania całą sobą: zapachem, ciepłem, gestykulacją, energią. Jej głos niesie się łagodnie, wpraszając się do milczących pokoi i rozsiadając wygodnie. Ruth jest sobą zaskoczona - wizyta znajomej sprzedawczyni z księgarni odrywa ją od nieskończonego pejzażu, a mimo to, zamiast zrewidować paczkę i odesłać kobietę na chłód, zamyka za sobą drzwi i kieruje się od razu do kuchni. Przy blacie przemywa dłonie, zmywając niedbale drobne plamki na skórze. Nie sięga wodą dalej niż do nadgarstków, stąd na jej ramionach wciąż widnieją smugi barwnych farb.
- Trudno orzec - podejmuje w końcu Ruth, gdy jest już pewna, że nastawiony czajnik z wodą będzie w stanie się zagotować, a wyszukane po szafkach kubki prezentują się odpowiednio. Dopiero teraz mierzy znajomą wzrokiem, instynktownie przeczuwając, że powinna coś... zobaczyć. - Porzeczki, jagody lub borówki. Może od owocowej herbaty?
Blondynka skinięciem wskazuje zapomnianą filiżankę, ustawioną nieopodal świeżo wysmarowanej barwnikami drewnianej palety. Nie przejmuje się swoją aparycją, bo też nie uważa Mary za osobę, która ma prawo ją oceniać.
Dopiero stawiając przed gościem ciepłą herbatę, dzieli uwagę na pakunek książek. Nie przypomina sobie, żeby zamówiła coś tak drażliwego, by zaistniała potrzeba dodatkowej weryfikacji w postaci Mary. Skoro jednak kobieta zjawiła się w pełnej krasie, Malfoy nie zamierzała przepuścić takiej okazji.
- Wyglądasz... inaczej - podejmuje po chwili niezręcznej ciszy, przejmując paczkę. Mierzy w dłoniach opakowanie, przekopując się przez urywaki wspomnień. Dwa ostatnie zamówienia jest w stanie wyrecytować bez zająknięcia, ale to przywołuje białą plamę. Zupełnie jakby składała rezerwację na konkretne tytułu bez udziału świadomości.
Wstrzymuje oddech, palcami rozwierając papier. Dochodzi do niej stłumiony zapach starych kartek; charakterystyczna, ostra nuta kurzu, która zdradza, że zakupione pozycje nie należą do najświeższych wydań. I dobrze - odzywa się obcy głos w jej głowie, wybudzając uśpione instynkty. Ruth czuje, jak wyostrzają się jej zmysły; uszy znów słyszą więcej niż powinny, a oczy widzą więcej niż rzeczywiście mogą.
Ten stan trwa ledwo ułamek chwili - Trzecie Oko mruga, unosi mentalną powiekę, ale patrzy nieprzytomnie, nieostro, jakby stan czarownicy potrafił przytępić najczulszy zmysł wróżbitki.
Książki to kolejno Elementarz trucizn wszelakich, Wstęp do czarnej magii do strony eliksirów i niezatytułowana pozycja, która, choć najcieńsza, zdaje się najcięższą ze wszystkich przekazanych ksiąg. Ruth świerzbią palce, drapią opuszki, wilgotnieją wnętrza dłoni. Niepozorny tom w jakiś niewyjaśniony sposób oddziałuje na intruza.
- Pamiętasz, co zamawiałam? - Nim Malfoy zostanie posądzona o postradanie zmysłów, decyduje się posłać znajomej znudzony wzrok rozleniwionego kocura. - Bo wydaję mi się, że mojej najnowszej rezerwacji tutaj nie ma.

---

Przepraszam, że musiałaś tyle czekać na tego postka. :c Już się poprawiam!

---

Obecnie wątek zakończyłam, ale pozostawiam otwartą furtkę do kontynuacji sesji w myślodsiewni. :)

Gideon nie sądził, że przyjdzie mu stanąć przed Kamienicą Teatralną. Nigdy nie było mu tu po drodze i wcale nie chodziło o zwykły natłok pracy czy domowych obowiązków. Po prostu nie chciał nawet zaglądać w te rejony, bowiem strzeżonego Merlin strzeże, a skoro unikał tej okolicy, tym bardziej zmniejszał prawdopodobieństwo spotkania Ruth. Nie chciał bowiem mieć z nią wiele wspólnego i wcale nie wynikało to z negatywnych emocji, które mógłby w sobie nosić, a które w jakiś sensowny sposób tłumaczyłyby jego zachowanie. Po prostu za każdym razem gdy ją widział, wewnątrz niego otwierały się stare rany i niewygodne, nieprzyjemne wspomnienia, które tylko rozpraszały go i czyhały na chociażby najmniejsze potknięcie. Tylko po to, by roześmiać się z niego donośnie i przypomnieć, jak niewiele był warty. On i te jego magiczne sztuczki, którymi teoretycznie miał ludziom pomagać, a nie przynosić na nich więcej cierpienia.
W pewnym momencie po prostu o tym zapomniał: staranne unikanie stało się po prostu nawykiem, którego nie kontrolował. Pełne rejony miasta i uliczki po prostu go odstraszały, a on bezmyślnie słuchał instynktu, obierając inne drogi i trasy swoich podróży. W końcu też, w czasie przelotnych przemyśleń, zaczął dochodzić do wniosku, że ma to wszystko za sobą. Całą tą winę i poczucie żalu, które wisiały nad nim niczym kat. Oh, jakże był w błędzie, a uświadomił sobie to w momencie, kiedy otrzymał od niej list.
Jakaś część niego bardzo nie chciała tego czytać, przez co długi czas spędził obchodząc pocztę szerokim łukiem, a kiedy wreszcie po nią sięgnął, pokonany przez zwykłą ludzką ciekawość, wcale nie spodobało mu się to, co przeczytał. Jej nieskładna bazgranina napawała go tylko niepokojem, a logiczne jej części niczego nie poprawiały. Nie wątpił, że jego dawna znajoma nie ma się najlepiej, a przynajmniej nie świadczył o tym świstek papieru, który dostarczyła mu sowa. Na prawdę nie chciał być tego dnia w miejscu, w którym się znalazł, jednak poczucie obowiązku i kompleks rycerza nie dały za wygraną.
Cholera. Pomyślał tylko, kiedy wpatrywał się w drzwi mieszkania ulokowanego na poddaszu, czując na plecach nieprzyjemne mrowienie, a w żołądku tworzący się supeł. Miał ochotę odpalić kolejnego papierosa, mimo że ostatniego skończył palić chwilę temu, przed samym wejściem do kamienicy. Dłonie usilnie chciały zostać czymś zajęte, na co Gideon w końcu znalazł idealne rozwiązanie.
Pukanie.
Mocne i zdecydowane. Tym zajął dłonie, a przynajmniej jedną, drugą chowając w kieszeni czarnego płaszcza, który miał zarzucony na ramiona. Niech jej nie będzie. Albo może nie. Niech się pośpieszy i otworzy te drzwi. W sumie sam nie wiedział, co wolał bardziej.

---

25 kwietnia 1980

---

Migrena ćmi na skroni, przypomina o sobie sukcesywnie. Wystarczy, że Ruth się pochyli, albo, nie daj Merlinie, przekręci gwałtownie głowę. Wtedy pulsujące fale pojawiają się znikąd i prawie rozsadzają czaszkę. Jest lepiej niż wczoraj, mówi w swoje lustrzane odbicie, spoglądając nieobecnym wzrokiem na znajome rysy. Ma za sobą dłuższą kąpiel w lawendowych olejkach, z litrami ciepłej melisy w czajniku. Wczoraj lulek pod język zadziałał jak opium — ukradł przytomne myśli, rozpierzchł zmartwienia, wygonił smutki spod powiek. Dał sny pozbawione ładu i składu, buchające ciepłem, migoczące mozaiką barw. Dziś trudno zmyć gorycz z koniuszka języka i  nie pomagają smakowe eliksiry i owocowe papki.
Malfoy wzdycha głęboko i ucieka sprzed zwierciadła, odprowadzana falą pół wilgotnych jasnych włosów. Wsuwa na siebie przydużą koszulę i poplamione farbą spodnie. Porusza się przy tym ospale, omdlewająco powolnym ruchem sięgając po każdy element garderoby. Stąpa przy tym ostrożnie, jakby omijała roztrzaskane szkło. Krok za krokiem okrywa porcelanową skórę tkaniną, ukrywając blizny, poszarpane plecy i niebieską sieć żył. Nie pudruje i tak bladej cery, nie sięga po wyrazistą szminkę, nie podkreśla przenikliwych oczu. Zamiast tego staje pośrodku pracowni i wolno rozgląda się wokół, przytomniejsza niż trzy dni temu. Przebiega wzrokiem artystyczny nieład wokół, poszukując sygnałów urojenia, powtykanych między rutynę. Odnajduje filiżankę do herbaty wetkniętą między płótna, napotyka stopą na zapisany pergamin, ale nie rozpoznaje języka ani krętych liter. Sukcesywnie pozbywa się śladów własnego szaleństwa, nie mając odwagi odsłonić przysłoniętego tkaniną płótna. Nie wie czy chce wiedzieć, co namalowała.
W kuchni spędza najwięcej czasu. Tutaj rozpoczyna proces wykładania naczyń, rewizji spiżarki. To rutynowe działania, dzięki którym może swobodnie zbierać myśli, a przy tym udawać, że nie napawają ją obawą uszczuplone zapasy trujących roślin. To nic myśli, nakazując sobie wewnętrzny spokój. Nagle jej dłonie sięgają po czajnik bez udziału woli, nastawiają wodę, szykują filiżanki. Ruth odwraca się w kierunku drzwi ciut wcześniej, nim pierwsze kroki wybrzmią na schodach, a pomieszczenie zdominuje pukanie. Tym razem Trzecie Oko nie pomaga, jest zaciśnięte mocniej niż jej pięści. Gdyby raczyła zainteresować się czymś więcej niż kreślenie niewiadomych kształtów na płótnie, być może dar jasnowidzenia w końcu okazałby się przydatnym.
Otwiera drzwi po chwili wahania, jakby nie do końca pewna, czy gość jest omamem czy realną osobą. Dłoń sama pociąga klamkę bliżej, ukazując rosłą sylwetkę szybciej niż nakazuje zdrowy rozsądek. Przez chwilę na nieprzeniknionej twarzy Ruth gości zdumienie. Brwi unoszą się wyżej, usta składają w imię, które prawie zapomniała, a z oczu ucieka szyderczy błysk. Gideon zamiera w gardle, grzęźnie i nie chce ulecieć szmerem przez rozchylone usta.
Moment zaskoczenia trwa krótko, a spięcie, które przychodzi zaraz po nim, świetnie puentuje ich relację. W kocu na samym początku łączyły ich więzy tak luźne, że niemal niezauważalne.
— Herbaty? — Nie wita go, ale za zaproszenie można uznać pozostawienie otwartych drzwi. Ruth okręca się do kuchni i żałuje zbyt gwałtownego ruchu. Zaciska zęby i z sapnięciem nakazuje sobie spokój. — Zabłądziłeś?

Prawie już zapomniał, jak wygląda. Starania które podejmował niemal już nieświadomie, przyniosły oczekiwany efekt, dzięki czemu jej twarz zatarła się w jego pamięci. Była zwykłym powidokiem, ledwo pochwycalnym mirażem, który dodatkowo nie zaprzątał jego głowy i nie wykazywał starań, by poświęcić mu chociaż chwilę. W momencie kiedy ją zobaczył, obraz ten jednak odżył, nabierając na wyrazistości i barwie, jednocześnie dopasowując się do rzeczywistości. Jego spojrzenie, które zawisło na jej twarzy, było posępne i niechętne, wciąż jednak przy tym badawcze i dokładne, a do tego starające się wyłapać właśnie te delikatne zmiany, które zaszły przez te wszystkie lata. W jej oczach jednak wciąż wyczuwał nutę oskarżycielskości, chociaż z niechęcią był w stanie przyznać się przed samym sobą, że była to tylko ułuda, wykreowana przez niego samego. Wspomnienia wciąż bolały i pozostawały nieprzyjemne, a niewidoczne rany jątrzyły się pod jej nieprzytomnym spojrzeniem.
Cholera.
Pomyślał znowu, tym razem już nie wykazując niechęć względem spotkania, a zwykłe rozgniewanie. Dłonie przestały prosić o zajęcie, a ciało nagle pozbyło się niepokoju i niepewności, kiedy tylko z jej ust padły kolejne słowa. Bezgłośnie zaprosiła go do środka, pozostawiając otwarte drzwi i jednocześnie oferując herbatę. Nie zamierzał nie skorzystać, chociaż niekoniecznie interesował go w tym momencie napój. Chciał wyjaśnień, nawet jeśli miały by im towarzyszyć słowa ostre czy też gorzkie, był do nich przyzwyczajony, a skórę miał równie grubą co wielkość jego własnego ego.
Ruszył więc za nią, zamykając za sobą drzwi, by dłoń zaraz przebiec po kieszeniach, w poszukiwaniu świstka papieru, który niedawno dostarczyła mu sowa, a który wyszedł spod jej dłoni.
- Zabłądziłem? - żachnął się, zaciskając na moment zęby, kiedy opuszki palców wreszcie natrafiły na szorstką fakturę pergaminu, który pachniał kwiatami. Tak samo jak ona. Jego myśli na moment zgubiły się, uciekając w pogoni za wspomnieniami, jednak równie szybko znowu skoncentrowały się na niej i na gniewie, który wymierzony był w jej obłąkaną osobę.
- To - rzucił, unosząc dłoń z pergaminem ku górze, stając trzy kroki za nią. - Wyjaśnij mi to. - nie prosi, każe. Jego wyraz twarzy jasno daje do zrozumienia, że nie rozumie i domaga się od niej sensownego wytłumaczenia.

Łatwiej znieść jego nieprzychylne spojrzenia, gdy pomyśli o listach, na które nigdy nie raczył odpisać. Wyobrażała sobie kilka razy, że znów są tak blisko, tylko we dwójkę, dzieląc niewielką przestrzeń. Między nimi zawisały pytania, powietrze cięły wyrzuty, a na ramiona opadała ciężka świadomość ulotności intensywnych emocji, z których echem przyjdzie im się zmierzyć. Malfoy nie sądzi, że to spotkanie będzie bolesne. Nie jest przyjemne, bo wywołuje te wszystkie mgliste wspomnienia, gdy dzielili oddechy, a ciała kołysały się sobą tak niesamowicie powolnie i zgranie. Nie ma w tym jednak tak wielkich pokładów furii, jaką wróżyła.
Nie patrzy na Gideona, zalewając w skupieniu herbatę ciepłą wodą. Gorąca para łaskocze skórę, gdy w końcu oswaja się z myślą, że męska sylwetka nie jest wybrykiem jej wyobraźni. Ruth stara się zachować nieprzeniknione oblicze, zastanawiając się uparcie, skąd niespodziewania wizyta. Nie odnajduje w swoich świeżo uporządkowanych myślach żadnego tropu. Obawia się nawet, że wspomnienia minionych dni, które pieczołowicie zebrała, przeanalizowała i zaakceptowała jako własne, nie odzwierciedlają prawdy. O krzywym zwierciadle, w którym przeglądała się ostatnie godziny, świadczy świstek, który Gideon unosi oskarżycielsko, stojąc tuż za nią.
Jego obecność wybudza w niej coś, co obiecała sobie utopić dawno temu. Jakieś wyblakłe klisze, wygasły uśmiech, dryfujące słowa. Czuje go, ale nie tak, jak powinna. Czuje jak się zbliża, jak przełamuje dystans, jak kipi napięciem. Głos Gideona przypomina warknięcie, które spina całe ciało Ruth i mobilizuje obolałe mięśnie. Braknie w nim jednak pierwotnej wściekłości, jest raczej ostrożny i roztropny, aniżeli otumaniony wątpliwościami.
Ruth obraca się do niego z gracją i nie daje po sobie poznać, że nie zna odpowiedzi na zadane pytanie. Widzi w jego oczach nieuchwytną potrzebę, poszukiwanie sensu w tym splątanym szaleństwem spotkaniu. Malfoy chce mu je zaofiarować, w ramach śliskich, lepkich wspomnień.
Jednak coś ją powstrzymuje. Postępuje o krok i przechodzi jej przez myśl, że wystarczy przekręcić głowę, by odsłonić szyję i zachęcić do... nieruchomieje przy nim i ospałym gestem przejmuje list. Rozpoznaje pergamin, część liter i kolor atramentu. Kciukiem głaszcze papier, przeskakując wzrokiem po słowach, których nie pamięta. Posyła mężczyźnie jedno, krótkie spojrzeniem, którym sprawdza, jakiej reakcji od niej oczekuje.
Może mu skłamać. Prewett zna ją jednak na tyle, że wychwyci fałsz. Gdyby cofnęła się o kilka kroków, oszustwo mogłoby się powieść — wystarczy arogancki uśmiech, kpina w oczach i niedbałe machnięcie dłonią. A potem odpowiednio szybko się odwrócić, by Gideonowi umknął cie przemykający w błękitnoszarych oczach. Malfoy nie podejmuje tej próby, ale nie dlatego, że skazuje ją na porażkę. Dostrzega w mężczyźnie coś, czego nie potrafi nazwać. A może sama wyszukuje powodów, by maska idealnej gospodyni opadła, ukazując głęboki smutek i płochliwą ostrożność każdego gestu? Wzdycha głęboko, wychwytując dobrze znany zapach Gideona.
— Co chcesz usłyszeć? — pyta zmęczonym głosem, cofając się o krok, pochwytując jego wzrok i nie pozwalając mu umknąć, jakby ucieczka stanowiła siarczysty policzek. — Że w wolnych chwilach rozsyłam po ludziach pełne bezsensowności listy? Że wypiłam za dużo brandy? — Przeciąga napięcie między nimi, wycofując się na bezpieczną odległość. Nie boi się Prewetta; obawia się o własne przyciąganie. Jej ciało zaczyna się budzić z letargu, a migrena czai się za rogiem. — Czy chcesz usłyszeć, że głosy wróciły? Co chcesz usłyszeć, Gideonie?
Zdaje się, że sama twoja obecność stanowi odpowiedź, myśl pojawia się znienacka i powoduje nikły, niewesoły uśmiech.

Jej pytanie, pierwsze co praktycznie padło z jej w ust w odpowiedzi na jego żądania, sprawiły że poczuł się jakby wylano na niego kubeł zimnej wody. Poczuł jak chłód przebiega mu po kręgosłupie, kiedy uświadomił sobie, że tak na prawdę nie wiedział, czego od niej oczekiwał. Naiwnie łudził się, że list zawierający jej splątane myśli był wynikiem faktycznie brandy, a nie złośliwych podszeptów, które sączyły się do jej ucha. Miał nadzieję, że tym razem nie usłyszy wytłumaczenia, który za każdym razem gdy je słyszał, na nowo napełniało jego serce lękiem i wątpliwościami. Chciał, żeby tym razem powód był głupi, błahy i jak najbardziej ludzki.
To, czego chciał, nie miało jednak nic do rzeczy. W jego oczach na moment pojawiło się coś; pewna naiwność i chęć przerwania jej po kolejnej części wypowiedzi. To mu wystarczyło. TO była jego odpowiedź. Gdyby tylko poprzestała na tym, z ochotą przyjąłby tę wersję wydarzeń, chociaż pewnie tylko po to by dla spokoju zaraz ją podważyć. Kiedy natomiast dokończyła, wpychając w niego niewygodną prawdę, za pomocą kolejnych retorycznych pytań, skrzywił się wyraźnie. Jego palce nerwowo sięgnęły do pergaminu, który chwilę temu od niego przejęła, i wyszarpnęły go by zaraz poskładać i schować do wewnętrznej kieszeni płaszcza.
- Że postanowiłaś coś z tym zrobić - odparł wreszcie niechętnie, w końcu uciekając spojrzeniem od jej hipnotyzujących oczu. Łudził się, i to częściej niż chciałby to przyznać, że ktoś wreszcie jej pomoże i pozbędzie się tego, co zagnieździło się głęboko w niej. - Nie męczy cię to? Nie przerażają listy, których nie pamiętasz i wszystkie inne rzeczy, które zrobiłaś, a o których nie masz pojęcia? Miałem nadzieję, że cokolwiek się zmieniło. - przyznał w końcu, dłonią drapiąc się po lekko zarośniętym policzku. Nawet jeśli z całych sił próbował, nie był w stanie przyznać się szczerze przed samym sobą, że mu nie zależy. Że nie boi się o nią. Cała wiedza, jaką posiadał na temat duchów i podobnych im istot sprawiała, że każdy skrawek jego ciała przepełniony był lękiem. Nie był w stanie wyobrazić sobie siebie samego, będącego pod wpływem ducha i jego podszeptów przez taki długi czas. A mimo tego w tej chwili stała przed nim osoba, która zamieniła tego typu doświadczenia w codzienność, z marazmem przyjmując to, co działo się dookoła niej.
W końcu ponownie podniósł wzrok, tym razem po prostu przyglądając się jej z wyraźnym rozkojarzeniem. Przypominała mu teraz bardziej ducha, jak żywą istotę, ze swoimi jasnymi włosami i bladą cerą. Zjawę, która jakimś cudem zaplątała się w świat żywych i nie może odejść. Miał ochotę wyciągnąć do niej rękę, by złapać ją i upewnić się, że rzeczywiście znajduje się tu razem z nim, a nie jest tylko majakiem. Nie zrobił tego jednak, zmuszając się do trzymania rąk przy sobie.

Gideon, wieczny błędny rycerz, myśli mimowolnie Ruth, chłonąc jego wątpliwości. Patrzy jak krucha nadzieja rozpryskuje się między nimi i zastanawia, co to oznacza. Że mężczyzna odejdzie? Wymknie się przez te drzwi i będą udawać, że ta wizyta nigdy nie miała miejsca? A jednak Prewett zostaje, jego rysy nie rozmazują się nagle i nie blakną na tle ścian. Malfoy obserwuje jak długie palce składają list i chowają je pod płaszczem, poza zasięgiem wzroku. Dowód szaleństwa, podszeptów zakopanych głęboko istot, jej krótkiej… niedyspozycji. Czy gdyby pokazał komuś ten świstek, ktokolwiek by uwierzył, że pomylone słowa uciekły spod roztrzęsionej ręki Ruth Malfoy? Kobieta woli o tym nie myśleć, samą wizytą wytrącona z kojącej rutyny. Najwyraźniej Don Kichot za każdym razem musi walczyć z wiatrakami – a, w tym przypadku, z niegasnącymi wyrzutami sumienia.
Ruth głębokim westchnieniem odpycha od siebie pragnienie bliskości. Zamyka ramiona, splatające ręce przed sobą i unosi podbródek wyżej. Czuje chłód własnej skóry przez materiał i to uczucie przynosi złudzenie kontroli. Wmawia sobie, że skoro goi własne rany po atakach ducha tak skutecznie, to z egzorcystą i jego precyzyjnie wbijanymi ostrzami pytań, też sobie poradzi. Chce powiedzieć, że już raz miała pomysł na zażegnanie swoich problemów, ale nie sięga po najcięższą artylerię. Zapewne zdanie Gideona o samobójstwie nie zmieniło się od ich ostatniego spotkania.
— Postanowienie niewiele zmieniło — podejmuje po chwili i, uchylając się przed rozkojarzeniem zielonych oczu. Sięga po herbatę i przez lodowate palce nie czuje, jak gorąca jest filiżanka. Drugą zostawia na ladzie. Jeśli Gideon po nią nie sięgnie, będzie miała więcej na później. Przesuwa się obok, z namysłem stawiając krok za krokiem. Z zaskoczeniem odkrywa, że zwiększenie odległości między nimi niewiele zmienia. Upija łyk, parząc sobie język. — Świat jest ubogi w kompetentnych egzorcystów. A ten, który stoi przede mną, najwyraźniej woli żyć złudzeniem.
Ma nadzieję, że wystarczy jedno przydługie spojrzenie, by Gideon odpowiedział sobie na postawione pytania. Ruth nie jest zmęczona; dopada ją strach. Gnębi nocą, kradnie sen spod powiek, sieje zamęt w krystalicznie rozsądnych myślach. Radzi sobie tak, jak umie najlepiej. Lulkiem czarnym pod językiem, który zostawia ponurą gorycz i omdlewająco powolne ruchy. Ostrożnymi kroplami nalewki z czarnej jagody, dodanej do porannej herbaty. Wie jakie trucizny osłabiają migoczącą przy skroni migrenę; jak podgrzać liście pokrzyku z miętą, by stłamsić drżenie palców; ile skórki pomarańczy dodać, by zneutralizować palenie w gardle. Jedynie podszepty, głosy i krzyki, nigdy nie cichną. I blizny, paskudne, wydrapane od środka znaki głodnej życia duszy, nie dają się ukryć.
— To chyba największa zmiana. — Unosi brew i tym razem patrzy na Gideona nieco inaczej. Zdaje się widzieć więcej, gdy przesuwa nieśpiesznym wzrokiem po męskiej sylwetce. To wspomnienie dawnej Ruth, żywe, bystre spojrzenie, które przenikliwie analizuje otoczenie, oddziela prawdę od fałszu. Jej usta unoszą się w namiastce uśmiechu, w niepełnym łuku, który nie ociepla szarozielonych tęczówek. — Nie zamierzam się poddać bez walki.
Ma na końcu języka, a Ty, Gideonie?, ale zatrzymuje pytanie dla siebie. Tak jak on zabiera ze sobą cząstkę jej szaleństwa w liście, tak ona kataloguje wstrząśnięte spojrzenie. Prewett też nie tętni życiem, ale to nie instynkt utwierdza Malfoy w tym przekonaniu, a sama jego obecność. Co przygnało go w te progi? Troska? Ruth nie pozwala nadziei rozkwitnąć, depcząc ją niedowierzaniem.
— Wyrzuty sumienia — rzuca nieoczekiwanie, przysiadając na krześle. Przekręca głowę, nieufnie, ryzykując pierwszą, osłabioną falą migreny. — Nie przygnało cię poczucie obowiązku. Może przerażenie? — Śle mu jedno, krótkie spojrzenie, którym ocenia, czy zbliża się do powodu, który stoi za jego wizytą. — Spalenie listu było za trudne? — Odwdzięcza się za niewygodne pytania, ale tak naprawdę próbuje rozgryźć coś innego.
Nie to, dlaczego przyszedł, ale czemu akurat teraz?

---

Obecnie wątek zakończyłam, ale pozostawiam otwartą furtkę do kontynuacji sesji w myślodsiewni. :)