Ulica Teatralna

Ulica Teatralna

Za dnia ulica niczym nie ujmuje przechodniów. Ot, jest szara, zwyczajna, ciągnie się przy murach wysokich, posępnych kamienic. Jak się człowiek odpowiednio zakołysze w rytm wypitego alkoholu, to jest w stanie przejść całą jej długością w niespełna kwadrans. W świetle dnia trudno spotkać mieszkańców, choć czasem jakiś chudy, patyczkowaty cień przebiegnie wzdłuż chodnika. Uliczka jest cicha, sprawia wrażenie opuszczonej, podobnie jak budynki, którymi jest otoczona.
Zdarza się, że pod wieczór Teatralna ożywa. Z zagajnika pajęczyn i siedliska duchów, wyłania się jej żwawsza, towarzyska strona. Otwierają się kawiarnie, sprytnie pochowane na parterach kamienic, a z wyższych kondygnacji budynków dobiegają nieśmiałe fortepianowe tony, którym wtórują smyczki, kontrabasy i wiolonczela. Artystyczna dusza zaklęta w pospolitej uliczce objawia się wraz z końcem dnia, jakby dopiero pod rozgwieżdżonym niebem sztuka mogła w pełni rozwinąć skrzydła.
Ostatnimi czasy coraz częściej uliczka milknie, a za bladymi oknami znikają ciemne sylwetki lokatorów. Powoli Teatralna pustoszeje i wszystko wskazuje na to, że staje się podobna innym ulicom, pozbawionych głośnych, charakterystycznych mieszkańców. Zdarza się jeszcze, że podryguje w takt cichego Beethovena, unosi się na skrzypcach Vivaldiego i przykuca, urzeczona, nad rozświetlonym atelier bezimiennych malarzy. Na wystawy i wielkie otwarcia, konferencje naukowe i zloty muzyków Teatralna przypomina sobie, że kiedyś była uliczką tętniącą sztuką i wyznaczającą nowe artystyczne trendy.

1 marca 1980

Wiatr znosi ją na lewo; tak w sam raz, by zahaczała o krawędź chodnika, ale nie tak mocno, by spacerowała po ulicy. Trzyma się ładnie, prosto, jak prawdziwa dama; stąpa szybko, ale nierówno, gubiąc rytm. W jej kroki wkrada się to drobne, kąśliwe faux pas, które każe sądzić, że albo niedowidzi, albo zgubiła drogę. A może tańczy? To bez wątpienia świadczyłoby o tym, że popada w obłęd. Wzdycha ciężko i, brnąc zajadle przez śnieg, dygocze pod cienkim płaszczem. Szal z norek, gustowny, miękki, zwodniczo ciepły, grzeje co najwyżej kark. Zawsze zimne dłonie drgają w rękawiczkach i nawet podbicie z zajęczej skóry nie jest w stanie rozgrzać zziębniętych opuszek. Kozaki są na pokaz, mają dźwięcznie obwieszczać uroczysty pochód właścicielki i przyciągać wzrok. Mogłaby teraz śmiało skręcić na cmentarz i dołączyć do konduktu żałobników. Kolorystycznie wpasowałaby się idealnie. Kłębek pary umyka z jej ust, gdy wzdycha ciężko. Wiatr wkrada się pod płaszcz, przemyka zimnymi pazurami po plecach, chłoszcze szczupłe nogi. Ruth przyśpiesza kroku, z opóźnieniem uświadamiając sobie każdą własną pochyłość, niebezpieczne przechylenie czy zdradliwe ześlizgnięcie po lodzie obuwia. Nie jest tak stabilna, jak powinna być. Zna to wrażenie ociężałości, walki z oporem wiatru i powolnych reakcji ciała. W połączeniu z brakiem apetytu i uczuciem całkowitego przemarznięcia, były to objawy eksperymentalnego eliksiru, który zażyła. Nic wielkiego, prosta kombinacja ziół na bazie grzanego wina jeżynowego. Do tego prażone goździki do zapachu i pieczone jabłko dla zabicia gorzkiego smaku.
Jej oddech pachniał jak szarlotka na mabon.
Wzdrygnięcie, but osuwający się nie pod tym kątem, dłoń chwytająca pobliskie ogrodzenie na czas i głośne sapnięcie, wyrwane spomiędzy pełnych, pomalowanych ciemną szminką, ust. Dryfujące myśli niemal wciągnęły ją w zaspę. Wyciąga but ze śniegu, czując jak białe gródki wślizgują się między obicie a skórę buta. Zimno, które rozpływa się po stopie, jest jak nieoczekiwane dmuchnięcie po kąpieli - wywołuje gęsią skórkę. Czym prędzej narzuca sobie żołnierskie tempo, podejmując karkołomnie długie susy, by znaleźć się w swojej kamienicy jak najszybciej. Dociera pod drzwi budynku chwilę później, już na śliskich schodach przeszukując kieszenie płaszcza. Znajduje różdżkę, szminkę, ozdobne lusterko i aksamitną chustkę. Zagryza przekleństwo i to nie dlatego, że nie przystoi i nie wypada, ale dlatego, że głos grzęźnie jej w gardle. Przez ułamek chwili - drgnięcie serca - z ciała ulatuje powietrze, a ona walczy, by pochwycić je z powrotem. Wracaj, wracaj na swoje miejsce! - myśli rozpaczliwie, przyciskając dłoń do mostka. Gdy klatka piersiowa w końcu unosi się łapczywie, a adrenalina opada, Ruth może wrócić do poszukiwań kluczy. Brzdęk metalu to muzyka dla jej uszu - myślami jest już na poddaszu, opuszcza z ramion płaszcz, wyślizguje się z sukienki i zamyka w łazience, próbując przywrócić ciału właściwą temperaturę gorącą kąpielą. Jest jednak za szybka w swoim pośpiechu, zbyt energiczna i niecierpliwa. Klucz grzęźnie i tkwi w zamku nieruchomy, niepomny na siarczyste przekleństwo i zabójczy wzrok.
Ruth odwraca się, błyskają w światłach ulicznych lamp jej wściekłe oczy, a potem z impetem wpada na drzwi. Opiera się na nich, obserwując je nieruchomo, rozważając możliwości. Nie spali, nie wyważy, nie zlinczuje słowem, nie przeklnie, nie zaklnie. Ślusarza o tej godzinie dopadnie przy późnej kolacji, o ile ten w ogóle raczy otworzyć drzwi przed zziębniętym, rozjuszonym gościem. Malfoy wycofuje się ostrożnie, tyłem do schodów, splatając ramiona przed sobą.
Gdyby wierzyła w złośliwość losu, uznałaby, że oto absolut perfidnie mści się za zapomniane przewinienia.

Elias szczerze miał nadzieję, że w marcu będzie mógł już powoli chować do szafy wszystkie swoje płaszcze, a szalik już więcej nie będzie tkwił na jego szyi przyprawiając go tym samym o raczej mało przyjemne uczucie duszenia. Niestety był w błędzie i to olbrzymim błędzie. Marzec zamiast ocieplenia, ożywienia przyniósł im drugą zimę. Tak gwałtowne śnieżyce zaskoczyły chyba nawet mieszkańców Anglii, którzy raczej byli przyzwyczajeni do mało przyjaznego klimatu ich kraju. Elias jako, że przywykł raczej do bardziej łaskawego klimatu południa podczas takiej pogody klną na wszystkie istniejące bóstwa, oraz na samego Merlina na czele. Nie lubił zimna, nie lubił śniegu. Chociaż bez sprzecznie biały puch miał swój urok w grudniu na wigilię, to w marcu potrafi wzbudzić niezwykle skrajne emocje. Szczególnie w momencie, kiedy podczas takiej aury człowiek był zmuszony wyjść z domu. Interes w końcu musi się kręcić niezależnie od pogody czy upodobań. Dlatego, kiedy Elias dostał wyraźne polecenie wyjścia z domu, udania się pod konkretny adres, aby załatwić to i owo, chciał czy nie musiał ubrać się ciepło i wyjść na mróz, brodząc w niektórych miejscach w śniegu po same uda. Odrobinę polepszyło się, kiedy w końcu dotarł do Londynu, ale i tam szybko odkrył, że śnieg wymknął się mocno spod kontroli, oraz dawał się we znaki mieszkańcom. Ruch uliczny był częściowo sparaliżowany, a ludzie którzy przemykali po chodnikach co jakiś czas ślizgali się, lub nawet przewracali. Gdyby mężczyzna znajdował się w jakiejś przyjemnej kawiarni, pewnie ze sporym rozbawieniem obserwowałby tych wszystkich ludzi, którym z trudem przychodzi utrzymanie równowagi, ale teraz sam znajdował się w takim położeniu i zdecydowanie do śmiechu mu nie było.
-pieprzony śnieg...- Warknął pod nosem, kiedy po raz kolejny jego noga weszła w jedną z zasp. Dodatkowo porywisty wiatr, nie ułatwiał w ogóle poruszania się po ulicach Londynu. Biegając tak z miejsca na miejsce, załatwiając różne sprawunki stracił kompletnie rachubę czasu, a kiedy ją odzyskał zdał sobie sprawę z tego, że nastał już późny wieczór. Dlatego też podjął decyzję o zatrzymaniu się może w jakiejś kawiarence, gdzie mógłby wypić coś ciepłego, i chociaż trochę się rozgrzać. Dlatego w dość pokraczny sposób zaczął się poruszać do przodu, i jak za chwilę miało się okazać dla kogoś decyzja jaką on podjął mogła okazać się wręcz wybawieniem.
Włoch na chwilę zatrzymał się, kiedy przez wyjący wiatr do jego uszu doszedł dźwięk szamotaniny z drzwiami, ba przez chwilę rozległ się taki huk, jakby ktoś z impetem w nie właśnie przywalił. To go zainteresowało i postanowił sprawdzić źródło tego dźwięku. Kiedy dotarł na miejsce i dostrzegł kobietę, zmarzniętą, wyraźnie niezadowoloną z takiego przebiegu spraw uśmiechnął się tylko lekko, a jego wzrok powędrował w stronę klucza, który być może przymarzł do zamka.
-Paskudna pogoda...- Powiedział spokojnie stając obok kobiety, ale nie trwało to długo, bo po chwilce sam podszedł do jej drzwi i chwycił za klucz próbując go siłą wyrwać z zamka. Ten kawałek metalu, jednak ani drgnął.
-Ciężka sprawa- Ukucnął przed zamkiem i przymknął jedno oko próbując dostrzec coś pomiędzy niewielkimi szparami, które znajdowały się pomiędzy kluczem a samym zamkiem, ale niestety nie dostrzegł niczego co by mogło mu pomóc rozwiązać ten problem.

Jej potencjalny wybawca zjawia się po cichu, bez zbędnych fanfar, siwego rumaka czy srebrzystej zbroi. Właściwie to po prostu zatrzymuje się w pobliżu, obserwuje zdarzenie i dobrowolnie interweniuje. Zupełnie jakby codziennie był świadkiem podobnych sytuacji i miał gotowe rozwiązanie na tak niespodziewanie okazje.
Ruth posyła mężczyźnie powłóczyste spojrzenie, oceniając ile rzeczywistego pożytku przyniesie dodatkowa para oczu. Przez słabe oświetlenie ulicznych lamp postać nieznajomego przechodzi płynną przeminę. Wychodząc spod strumieni światła mężczyzna wkracza w półmrok. Coraz więcej ostrych cieni pojawia się w fałdach jego ubrania; prześlizgują się gładko wyżej przez wargi, kości policzkowe, przechodząc przez czoło. Ruth bez udziału woli kataloguje rysy jego twarzy, dobierając w umyśle odpowiedni pędzel. Szybko dochodzi do wniosku, że aby uchwycić te toporne rysy, będzie potrzebować ściętej końcówki, kociego języka i szybkich, pewnych pociągnięć olejnej farby.
- Nie ujmuje, to fakt. - Unosi wyżej jasną brew, mocniej przyciskając ręce do ciała. Gdyby tylko to sprawiło, że temperatura nieco wrośnie… Ciepło i tak z niej umyka i czuje to w każdym wydychanym oddechu. Ten chłód sprawia, że jej wściekłość wzrasta. Zaciska palce na materiale płaszcza, jak sokół usidlający swoją ofiarę. - Uwaga żeby nie ułamać. - Jak na zawołanie w uszach Malfoy rozchodzi się chrzęst gruchotanych kości. Echo atakuje jej umysł jeszcze przez chwilę, podczas gdy mężczyzna, po siłowej próbie z kluczem, kuca i poddaje go wnikliwiej obserwacji.
Ruth świdruje nieznajomego wzrokiem, próbując ustalić, czy mami ją słuch. Po niewzruszeniu mężczyzny dochodzi do wniosku, że tak, umysł płata jej figle. Przymyka powieki, nabiera zimnego powietrza i wypuszcza je przez zęby. Podchodzi o krok bliżej i, po namyśle, kuca obok swojego kompana. Gdy znajduje się tak blisko stwierdza, że lepszy byłby węgiel. Rozetrzeć kciukiem i retuszować ołówkiem - myśli instynktownie, a na imaginowanym płótnie pojawiają się pierwsze, odważne ciemne kreski. Portret zaczęłaby od wyrysu kształtu twarzy, a potem usta, nos i oczy. Najczarniejsze oczy, jakie Ruth widziała. Kołysząc się na kozakach wie już, kogo w najbliższym czasie naszkicuje.
A nazwie rysunek… Obcokrajowcem. Nie potrafi ustalić skąd nieznajomy pochodzi, ale nie brzmi jak rodowity Brytyjczyk. Ma też lekko oliwkową karnację, kruczoczarne włosy i niezwykle intrygujące oczy. Teraz, kiedy Ruth odzywa się zaraz po nim, kontrast między nimi jest widoczny jak na dłoni. Jej mezzosopran niesie się cicho i łagodnie, podczas gry tembr jego głosu zaskakuje głębią i siłą.
- Nieoczekiwana. Ślusarz byłby na wagę złota. - Nie wie dokładnie, czym spowodowana jest nieruchomość klucza, ale nie ukrywa drżącej złości. Cała ta komiczna sytuacja odwleka jej powrót do mieszkania.
Zerknięciem weryfikuje na co spogląda nieznajomy. Lokalizuje zamek, ale nawet wytężając wzrok nie dostrzega w nim nic, co mogłoby blokować klucz. Prócz płatków mrozu, które zakwitły na metalicznych elementach.
Malfoy mruczy pod nosem, rozumiejąc korelację między wzmianką o pogodzie z ciężką sprawą.
- Wyważyć – decyduje, ale bez przekonania.

Czuł na swoich plecach to palące spojrzenie. Nie musiał wcale się odwracać, aby wiedzieć, że kobieta lustruje go uważnie spojrzeniem. Nie przepadał za tym uczuciem...uczuciem bycia obserwowanym. W codziennym życiu doświadczał go aż zanadto często. Mimo to nie zwrócił się do kobiety z prośba o to, aby nie wpatrywała się w niego. Był ciekaw tego co wydarzy się dalej. Dlatego też po prostu skupił się na swojej pracy, ale na chwilę odwrócił wzrok od zamka, kiedy dostrzegł kątem oka ruch obok siebie. Nieznajoma postanowiła pójść w jego ślady i również ukucnęła obok niego. Tym razem to on dostał szansę przyjrzenia się jej. Pierwsze skojarzenie jakie przyszło mu do głowy było związane z porcelanową lalką. Widywał takie często w domu jednej z ciotek. Miała obsesje na ich punkcie. Były piękne to prawda. Ich starannie uczesane włosy, piękne suknie, oraz porcelanowa skóra przykuwała wzrok, zatrzymywała człowieka na dłuższą chwilę i zmuszała do zachwytu, ale im dłużej wpatrywało się w ich oczy tym szybciej rozumiało się, że w szklanych oczach nie ma żadnych emocji, żadnego życia...brak duszy. Tylko kolor oczu nie do końca się zgadzał. Elias mógłby przysiąść, że te porcelanowe lalki w przeważającej części miały niebieskie oczy, ta miała inne zielone, które wpadały w odcienie szarości. Arystokratka? być może. Włoch dopiero po chwilce odwrócił wzrok od kobiety i wrócił myślami ponownie do ich głównego problemu jakim był klucz uwięziony w zamku.
-Może i byłby na wagę złota, ale w tej sytuacji byłoby to bezsensowne wydanie pieniędzy- Mruknął z cichym westchnięciem. Chciał się już zabierać do roboty, ale dziewczyna go uprzedziła wspominając coś o tym, że trzeba wyważyć. Na dźwięk tych słów na ustach mężczyzny pojawił się lekki uśmiech rozbawienia. Tego typu pomysły kojarzyły mu się z Mildą. Na tyle na ile udało mu się poznać wampirzyce mógłby podejrzewać, że ta by nie czekała nawet na wybawienie, tylko faktycznie wyważyła by drzwi do własnego, lub kogokolwiek domu. Robiąc przy tym oczywiście niesamowicie dużo hałasu, którego Elias w tej chwili wolałaby uniknąć.
-Nie będzie to raczej konieczne- Dodał po czym przysunął swoją twarz bliżej zamka i po prostu zaczął na niego chuchać próbując tym samym go rozgrzać.
-Przy tym mrozie nie zdziwiłbym się gdyby klucz po prostu przymarzł do zamka.- Podczas zim w Anglii było to częste...a przynajmniej jego matka często zmagała się z tym problemem. On jak i jego rodzeństwo, ojciec czy cała reszta czarodziejskiej rodziny znacznie częściej do otwierania drzwi używali prostych zaklęć niż kluczy. Włoch w końcu dźwignął się z kucek odsuwając się tym samym od zamka. Ściągnął swoją rękawiczkę i przystawił ciepłą dłoń do zamka próbując tym samym rozgrzać zamarznięty zamek.
-Elias Martinelli- Przedstawił się w między czasie wyciągając drugą dłoń w stronę kobiety. Jeżeli już tak się zdarzyło, że będą spędzać ze sobą trochę czasu, to co stoi na przeszkodzie, aby porozmawiać.

Patrząc na zamek powoli dochodzi do identycznych konkluzji. Ślusarz, choć z pewnością zażegnałby problem, to wystawiłby również solidny rachunek za swoje usługi, które mogłaby się ograniczyć do ciepłej wody zaaplikowanej w odpowiednim miejscu. Ruth nie sądzi jednak, że wyjaśnienie tej kuriozalnej sytuacji kryje się w przymrozkach. Magiczne zamki rządzą się swoimi zasadami, prawda? Być może kobieta nie powinna utożsamiać się z właścicielką kamienicy, ale będąc na jej miejscu zadbałaby o szczególne właściwości zamka. Pogoda nie mogła wpływać na jego użytkowość, podobnie jak intensywna eksploatacja.
Marszczy brwi, ale zachowuje komentarz o bezsensowności uszczuplania prywatnych finansów dla siebie. Jest bogata, co rodzi sposobność do opiniowania jej podejścia do pieniędzy. Wielokrotnie wdawała się w dyskusje ze sceptykami, którym wyperswadowanie wizji rozrzutnego arystokraty graniczyło z cudem. Z wiekiem znudziło ją żmudne wyjaśnianie podstaw ekonomii i zarządzania finansami w racjonalny sposób. W końcu gdyby nie ryzykowne inwestycje i odpowiednie zabezpieczenie, Malfoy’owie zbankrutowaliby w trzecim pokoleniu. Podskórnie przeczuwa również, że tego konkretnego mężczyzny brak pieniędzy nie dotyczy.
- To może zająć dłuższą chwilę. - Nie informuje o tym w celu spłoszenia nieznajomego, a raczej komunikuje, że jeśli rzeczywiście wspomaga ją z czysto altruistycznych pobudek, to postoi przed drzwiami minimum kwadrans. - Dotychczas ten klucz nie zawodził.
Mężczyzna podchodzi do problemu zamkniętych drzwi zadaniowo, działając na kilka frontów. Najpierw grzeje zamek ciepłem wydychanego oddechu, a teraz przykłada do niego swoją odsłoniętą dłoń. Ruth podejrzewa, że zetknięcie z tak zimnym elementem drzwi nie może być nader komfortowe. Unosi się wyżej w ślad za nieznajomym, przenosząc ciężar ciała z jednej nogi na drugą. Nie czuje stóp i pozwala sobie na jedno przekleństwo w myślach. Kozaki są ładne, prezentują się naprawdę szykownie, ale pełnią rolę wyłącznie reprezentatywną. Postępuje o krok i opiera się plecami o framugę drzwi, bacząc na to, by nie wpłynąć na skoordynowaną akcję odmrożenia zamka. Dopiero w tej pozycji wraca wzrokiem do mężczyzny, akurat gdy następuje zwięzła prezencja. Nie potrafi sobie przypomnieć kiedy ostatnio ktokolwiek przedstawił się jej tylko imieniem i nazwiskiem, pomijając tytuły rodzinne, koligacje rodowe i wodospad komplementów.
- Ruth. - Odwzajemnia uścisk, wcześniej ściągnąwszy rękawiczkę z prawej dłoni. Kontakt zimnej skóry kobiety z ciepłem mężczyzny jest uderzający. Równie dobrze Elias mógłby dotykać zwłok. - Ruth Malfoy. - Przyjemny dla ucha mezzosopran gładko podkreśla samogłoski, a nienaganna dykcja zdradza lekcje retoryki.
Jest pewna, że Elias kojarzy jej nazwisko. Nie ma wątpliwości, że na początku nie wiedział z kim ma do czynienia. Zastanawia się przy tym jednocześnie, czy jego reakcje ulegną jakiekolwiek zmianie. Sądząc po nazwisku, pochodził z Włoch lub Hiszpanii, a więc szczegóły potyczek starych brytyjskich rodów nie powinny figurować na jego liście priorytetów. Co więcej, jego personalia nie wskazywały błękitnej krwi. W najlepszym razie Elias jest czystokrwisty. Ruth sprzed dziesięciu lat na pewno cofałaby się właśnie z obrzydzeniem, mając na podorędziu oschły komentarz. Dzisiejsza wersja kobiety obraca twarz ku mężczyźnie, a kącik ust unosi się odrobinę, ale nie sięga oczu. Te pozostają chłodne i czujne.
- Z moimi dłońmi niewiele pomogę. - Zgina kilka razy palce nim znów skrje bladą rękę pod materiałem rękawiczki. - Powiedz mi, Elias. Gdzie powinieneś teraz być? - Nie patrzy na niego, ale ewidentnie słucha. Podoba się jej barwa głosu mężczyzny; wyobraża sobie, jak wibruje pod palcami z każdym słowem.
Krzyżuje się ich wzrok, na sekundę, może dwie. Ruth kryje zdziwienie i w tej jednej chwili zmienia koncepcję portretu. Rysy Eliasa pozostawiłaby czarne, ale oczy - soczyście zielone. Przez cienie, wkradające się w oblicze obcokrajowca, nie zorientowała się wcześniej, że to nie czerń dominuje w tęczówkach, a malachit.

Faktem było to, że Elias również nie mógł narzekać na brak galeonów w kieszeni, ale przez to jeszcze bardziej zdawał sobie sprawę z tego, że jest to coś czego trzeba cały czas pilnować. Szczególnie w momencie, kiedy jedna zła podjęta decyzja mogła sprawić, że te fundusze mocno się uszczuplą. Dlatego często powstrzymywał się przed kupowaniem głupich i bezużytecznych rzeczy ponieważ wiedział jak ciężko przychodziło zarobienie chociażby tych dziesięciu galeonów. W dużej mierze to, że ich rodzina znajdowała się na takiej a nie innej pozycji zawdzięczał ojcu i jego ciężkiej pracy.
-Nie ma na tym świecie niezawodnych rzeczy- Odpowiedział z lekkim uśmiechem. Dokładnie ta sama zasada dotyczyła ludzi. Elias na to wszystko miał niezwykle prostą receptę. Jeżeli coś lub ktoś nas zawodzi należy się tego pozbyć. Wyrzucić i zapomnieć o tym gdzie to się zrobiło. Dlatego jeżeli teraz ten klucz zawiódł to może warto pomyśleć o jego wymianie. Nie mniej tego już nie powiedział na głos. Liczył na to, że kobieta sama zrozumie jego aluzję.
Kiedy doszło w końcu do oficjalnego zapoznania, a kobieta zdradziła mu nie tylko swoje imię, ale i nazwisko mężczyzna zmrużył lekko oczy.
-Malfoy...- Powtórzył, a kącik jego ust drgnął lekko ku górze. Naturalnie daleko mu było do tych wszystkich starych rodzin czarodziejów, dla których tradycja, herby, godła i inne dziwne rzeczy były całym życiem, ale mieszkał na tyle długo w tym kraju, że już dawno zrobił niewielki rekonesans wśród angielskiej arystokracji czarodziejów. A i to nazwisko kilka razy rzuciło mu się w oczy podczas przeglądania proroka codziennego. W szkole też mijał się z kilkoma Malfoyami i miał to szczęście, lub nieszczęście przekonać się o ich przekonaniach, oraz wizjach dotyczących funkcjonowania obecnego świata. Włoch po chwilce milczenia i namysłu wyciągnął różdżkę z kieszeni i wycelował nią prosto w dziewczynę.
-Pozwól, że trochę cię rozgrzeje bo widzę, że marzniesz- Za to właśnie kochał magię. Nie tylko ułatwiała bycie dżentelmenem, ale potrafiła rozwiązywać większość problemów, które dla zwykłego mugola byłoby niezwykle uciążliwymi.
-Ayean- Powiedział łagodnie i spokojnie, a z końca jego różdżki wydobył się nagły podmuch gorącego powietrza, który uderzył lekko w kobietę ogrzewając jej ciało. Co ciekawsze, kiedy Elias schował już różdżkę ciepło w jej ciele dalej się utrzymywało.
-Teraz powinno być lepiej- Z doświadczenia wiedział, że kobiety nie przepadały raczej za chłodem, a wolał uniknąć ewentualnych narzekań, czy tuptania z nogi na nogę i pospieszania go. Szczególnie to drugie byłoby nie wskazane, gdyż na tempo rozwiązania tego konkretnego problemu on sam miał tak naprawdę najmniejszy wpływ. I chociaż starał się jak mógł, to na razie nic nie zapowiadało rychłego zakończenia sprawy. Włoch w końcu po chwilce odsunął dłoń od zamka, i chwycił za klucz po czym po raz kolejny pociągnął go lekko w próbie wyciągnięcia go. Ten, jednak stawiał czynny opór, chociaż już znacznie słabszy niż wcześniej. Przez chwilę można było usłyszeć cichy zgrzyt ząbków klucza, ale wszystko po to, aby ten po raz kolejny odmówił współpracy i po prostu zatrzymał się w połowie drogi. Elias westchnął jedynie cicho i chciał czy nie musiał powrócić do wcześniejszych czynności czyli chuchania i ogrzewania zamka ciepłem własnego ciała.
Od tych czynności, jednak po raz kolejny oderwał go głos kobiety. Skierował znowu w jej stronę wzrok i przez chwilę milczał zastanawiając się nad odpowiedzią. Nadal było wiele miejsc w których powinien się znajdować, ale na chwilę obecną było jedno w którym nie tylko powinien, ale i bardzo chciał się znaleźć.
-Biorąc pod uwagę obecną pogodę, to, że już załatwiłem wszystko co miałem do zrobienia to powinienem być w domu. A raczej bardzo chciałbym być w domu- Siedzieć w salonie, w którym ogień przyjemnie trzaskał w kominku i popijać sobie pyszne wino, ewentualnie od czasu do czasu zajrzeć przez okno, aby sprawdzić jak bardzo może współczuć wszystkim ludziom, którzy musieli podczas tej śnieżycy znajdować się na zewnątrz.

!rzut k100

Rzucam kością k100.

Wynik 1-100: 13

Zasada zawodności dotyka nie tylko przedmiotów, którymi każdy się otacza, ale i ludzi. Czasem drugi człowiek zawodzi nawet bardziej niż wadliwy klucz czy niepoprawnie nadany list. Rozczarowanie, które wówczas budzi potrafi odebrać dobremu dniu smak, ukrócić poranne inspiracje i zarysować nienaganną maskę niemal każdego optymisty.
Ruth zastanawia się mimowolnie na ile jej obecne położenie spowodowane jest kluczem, na ile zamkiem, a na ile zaskakującą pogodą. Czy można obwiniać sprawną rzecz o uleganie nieprzewidzianym warunkom pogodowym? Jeśli wymieni klucz, jutro, w obliczu przymrozków, może ją zastać zbliżona sytuacja. Lepiej byłoby zaproponować ekstrawaganckiej właścicielce dostosowanie zamka do ujemnych temperatur, których najwidoczniej nie brała pod uwagę przy montażu drzwi.
Westchnienie ulatuje z ust kobiety w przelotnej mgiełce ciepła. Koncentruje się na przestrzeni przed sobą, nie patrząc w żaden konkretny punkt. Biel wokół działa kojąco na zmysły, redukuje gniewnie napięcie ramion i rozluźnia zaciśnięte dłonie. Ruth poddaje się szybkiej kuracji, wzruszeniem ramion ripostując sugestię mężczyzny. Dopiero gdy powtarza jej nazwisko wibrującym głosem, posyła mu jedno, powłóczyste spojrzenie. Wypowiada je w lekko obcy sposób, który rejestruje wyczulone ucho Malfoy. Obcokrajowiec udźwięcznił końcówkę, nadając głosce przyjemne rozedrganie, niespotykane wśród rodowitych Brytyjczyków. Niewątpliwie wie o rodzie Ruth więcej, a jednocześnie nie jest z nim na tyle obyty, by przy przypadkowym spotkaniu rozpoznać ich przedstawicieli. Prócz dumy wkradającej się w każde spojrzenie, gest czy nawet głos, Malfoy nie zdradza swojego stosunku do własnego pochodzenia.
Nie boi się różdżki wycelowanej w serce. Zwykle udaje się jej załagodzić niebezpieczne sytuacje urokiem osobistym i nieuchwytną sensualnością, pod którą kryje się ostrożna przezorność i zwodnicza pewność, że tak pięknej kobiety nie może spotkać nic złego. Nie ze strony mężczyzn, których zwykła zadeptywać szpilkami.
- Rozgrzejesz? - Stoi nieruchomo, a w szarozielonych oczach błyska prowokacyjne wyzwanie. Unosi kokieteryjnie brew i z leniwą powolnością sięga po poły płaszcza. Rozchyla go nieco i, gdy otula ją ciepło zaklęcia, szczelnie składa ubranie ponownie, więżąc między materiałem a swoim ciałem letni podmuch. Elektryzujące doznanie energetyzuje skórę; sprawia, że na blade policzki wstępuje subtelny kolor, zupełnie jakby kobieta oszczędnie roztarła pędzlem delikatny róż. - Lepiej, dziękuję. - Daje sobie chwilę, by odtajać. Wraca czucie w opuszkach i wie, że to złudzenie. Jej dłonie zawsze są lodowate, bez względu na długie kąpiele w gorącej wodzie czy nieostrożne zabawy z ogniem.
Za ten uprzejmy, dżentelmeński gest, Malfoy przewiduje nagrodę. Coś niewielkiego, ale spersonalizowanego do tego stopnia, by mężczyzna poczuł się odpowiednio połechtany za szarmancką postawę. Spoglądając na próby wyswobodzenia klucza z objęć zamka w głowie kobiety rozpościera się pustka na kształt czystego podobrazia. By ułatwić sobie zadanie dobiera ramy o ciemnym kolorycie drewna i... zastyga z wyimaginowanym pędzlem przed płótnem, nie wiedząc, jak odpłacić się za przysługę. Uznaje zasadę równej wymiany. Im mniejsza ilość nagromadzonych przysług, tym cięższy portfel.
- Twój dom jest daleko? - Pyta, przekrzywiając głowę na bok tak, że fala jasnych włosów spływa na ramię. Pojedyncze pasma falują, poddając się wilgoci płatków śniegu. - Czasem brzmisz jak Anglik. A czasem akcentujesz nie te słowa. - Wyjaśnienia mają wskazać drugie dno pytania. Ruth nie interesuje ile ulic Elias musi jeszcze przejść, by znaleźć się we wnętrzu rodzinnego lokum, a skąd tak właściwie jest.
Zapamiętuje nutę zmęczenia w głosie obcokrajowca, która zdradza, że naprawdę chce znaleźć się w swoim domu. Wydaje się, że najlepszą zapłatą za towarzystwo i pomoc będzie serdeczne odesłani wybawcy w jego stronę. Może to i lepiej - myśli Ruth, podchodząc o krok bliżej, gotowa w ostateczności tchnąć gorącem swojego oddechu w zamek. Woli nie trzymać mężczyzny dłużej niż byłoby to konieczne.

Kiedy kobieta postanowiła podejść bliżej niego, aby tym razem samej nachylić się nad upartym zamkiem i wypuścić w jego stronę kilka ciepłych podmuchów - Elias miał idealną okazję, aby móc obejrzeć ją z mniejszej odległości. Blond pasma starannie wypielęgnowanych włosów, łagodnie osiadły na jej plecach, część na ramionach, a reszta spływała swobodnie w dół kołysząc się na wietrze. Mężczyzna nigdy nie był w stanie zrozumieć, jak to się dzieje, że kobieta zawsze kiedy miała ładne, wypielęgnowane włosy to szczuła nimi mężczyzn. A może ich spojrzenie samo zmierzało w stronę wszystkiego co ładne, pachnące i zadbane. Włoch uśmiechnął się lekko i pociągnął po raz kolejny za klucz. Ten znowu zazgrzytał cicho, ruszył się odrobinkę, aby po chwili znowu się zatrzymać. Nie mniej byli już bliżej celu niż dalej. A tym samym Elias mógł uznać, że jego obecność w tym miejscu przyniesie jakieś większe korzyści. Tylko co to mogłoby być? czego mógłby potrzebować od tej drobnej i z pozoru niewinnej kobietki. Jeszcze nie wiedział, ale obiecał sobie, że kiedy dotrze do domu zastanowi się nad tym.
Temat w końcu zszedł na jego pochodzenie. Nie było to niczym dziwnym. W jego wypadku rozmowy z nowymi osobami nie mogły obyć się bez tego sztampowego pytania "skąd pochodzisz" Nigdy nie próbował pozbyć się swojego akcentu, ani też nie unikał odpowiedzi na to pytanie. Był dumny z tego kim był.
-Urodziłem się na Sycylii- Odpowiedział krótko zwięźle i na temat uśmiechając się tym samym lekko w stronę kobiety. Dumny Włoch...to brzmiało...dumnie, a przynajmniej w jego głowie. Trudno, jednak nie być dumnym ze swojego pochodzenia w momencie, kiedy od małego każdy członek rodziny wbijał mu do głowy, że lepiej trafić nie mógł. I on sam się z tym zgadzał. Kochał historię swojego kraju, barwy narodowe, język, i tradycję. Nawet w momencie, kiedy do jego domu zjeżdżała się ta hałaśliwa rodzina. Nie wyobrażał sobie już innego życia.
-Do Anglii przeprowadziłem się w wieku chyba dziewięciu lub dziesięciu lat. Mimo to w domu częściej mówimy po włosku niż angielsku- Dlatego w jego głosie bez problemu można było momentami rozpoznać obcy akcent.
-No wyłaź...ty...- Mężczyzna zacisnął usta w wąską linię...ba zacisnął nawet mocno zęby spomiędzy których wydobył się cichy syk wysiłku. Kilka mocniejszych szarpnięć, i klucz w końcu został uwolniony ze swojego więzienia. Włoch przez chwilę wpatrywał się w zdobycz zupełnie tak jakby sam nie wierzył w to, że jego pomysł może przynieść tak dobry rezultat. To prawda...szukał już w głowie jakiegoś zaklęcia, które mogłoby pomóc mu uwolnić klucz, ale całe szczęście nie było to potrzebne.
-Proszę...- Powiedział i podał winowajcę całego zamieszania kobiecie.
-Nie mniej na takie mrozy może lepiej spróbować zaklęcia- Nie gwarantował tego, że kiedy klucz zostanie po raz kolejny włożony do zamka, to sytuacja się nie powtórzy. A kto wie czy wtedy w pobliżu znowu pojawi się ktoś skory do pomocy. Elias w końcu mógł ubrać znowu rękawiczki. Palce skostniały mu już do tego stopnia, że ledwo był w stanie je zgiąć, a regularne drżenie jego ciała dawało jasne znaki, że ten po prostu przemarzł do kości. Nic dziwnego. Jako mieszkaniec południa był przyzwyczajony do bardziej łagodnego klimatu.

Sycylia brzmi w jej uszach dźwięcznie i dumnie. Ma pewną unikatową ostrość, tak charakterystyczną dla obcobrzmiących słów. Ruth kojarzy ją z upalnym powietrzem buchającym prosto w suchą skórę twarzy, kroplami potu spływającymi wzdłuż pleców i lnianą koszulką, przyklejającą się do rozgrzanej skóry. Nigdy nie miała okazji spacerować w sycylijskim słońcu, ale zdarzyło się, że w czasie pobytu we Francji przekroczyła granicę z Włochami. Pamięta z tych wyskoków miodny kolor pól, szorstkie plecione kapelusze kobiet w winiarniach i nieznośny ukrop.
Ruth słucha w skupieniu, dzieląc uwagę między obco akcentowane słowa Włocha, a klucz, który ostatkami sił stawia opór ich zręcznym działaniom. Zastanawia się też, odpływając z falą wibrującego głosu mężczyzny, jakim szokiem musiała być dla niego zmiana miejsca zamieszkania. Z tętniących ciepłem, hałasem i otwartością wąskich, włoskich uliczek do ponurej, szarej, deszczowej angielskiej rzeczywistości, w której bełkotliwość zdań w dużej mierze zależała od stopnia pokrewieństwa ze Szkotami. Odnotowuje też, że przy odpowiedzi twarz Eliasa przechodzi gładką przemianę. W kącikach powiek pojawiają się drobne kurze łapki, uśmiech błąkający się na wargach dosięga oczu i sprawia, że Ruth poważnie rozważa użycie suchych pasteli do portretu. Ta niewielka zmiana łagodzi ostre rysy, zmiękcza łuk ust, a nawet modyfikuje przetarcie cieni. Teraz oblicze wybawcy, choć subtelnie muśnięte światłem, wymaga jedynie kilku cieplejszych barw, by zyskać więcej serdecznej szczerości.
- To wiele wyjaśnia - mruczy po chwili Malfoy, oszczędnym skinieniem głowy dziękując mężczyźnie za odkrycie kawałka swojej historii. Sama nie odwdzięcza się tym samym. Jej milczenie nie jest wynikiem nieposzanowania elementarnych zasad konwersacji, a przekonania, że rozmówca posiada odpowiednią wiedzę o rodzinie Malfoy. Przedstawicieli tak reprezentatywnej familii nie pytano o pochodzenie. Podobnie jak nie dyskutowano w ich obecności o pieniądzach. - Lepiej mówić do najbliższych w ich języku. - Podsuwa niespodziewanie Ruth, ale podrzuciwszy ten temat szybko go ucina, krążąc nieobecnym spojrzeniem po drzwiach. Na krótki moment zapada między nimi cisza, a potem do kobiety docierają charakterystyczne dźwięki finałowej potyczki z zamkiem: sapnięcia mężczyzny, skrzypienie śniegu pod podeszwami butów, gdy Elias zapiera się mocniej i urywany okrzyk, bo klucz ustępuje. Puenta zdarzenia dociera do nich po dłuższej obserwacji przedmiotu w dłoni Włocha. Umysły składają w całość przyczynę i skutek, zamykają łańcuch zdarzenia, w końcu podsumowując wydarzenie: zamek oddał zdobycz!
Ruth wypuszcza z ulgą oddech w przerzedzonym obłoku. Wyciąga obie dłonie w kierunku wybawcy, nakładając je na siebie tak, że klucz wpada w bezpieczne nosidełko. Kobieta jeszcze na wszelki wypadek zaciska ciasno palce na kluczu, przypominając sobie jego kształt i ciężar.
- Zapamiętam. Następnym razem najpierw wyciągnę różdżkę, a potem staranuje drzwi - zapewnia z weselszą nutą w głosie blondynka i... poddaje się niezręczności chwili. Nie zaprosi Włocha do środka, ale czeka, aż pierwsze, wyuczone zdanie cisnące się na usta przeminie. Nie zamierza finalizować grzecznościowych zwyczajów. - Twoja pomoc była nieoceniona, Eliasie.
Odwraca się do niego plecami - nie dlatego, że mu ufa, ale dlatego, że przede wszystkim chce sprawdzić, czy zamek ustąpi z równą lekkością, co zawsze. Naciska na drzwi i te uchylają się zapraszająco, przepuszczając między framugą chłodne podmuchy wiatru.
- Bezpiecznego powrotu do domu. - To jedyne, co Elias słyszy na pożegnanie od Ruth, ale, jeśli tylko odczekał na schodach do kamienicy do zatrzaśnięcia się drzwi, mógł pochwycić łagodny uśmiech, odznaczający się miękkim łukiem na idealnie pomalowanych ustach kobiety.

[z tematu]

Elias orientował się w arystokratycznych rodach na tyle na ile uważał to za stosowne. Nigdy nie miał zamiaru spoufalać się z przedstawicielami tych rodów. Chyba, że w grę wchodziły interesy i własnie do tego była mu potrzebna wiedza. Z doświadczenia też wiedział, że ci wszyscy, którzy dumnie nazywali się czystokrwistymi z dziada pradzia, mogący poszczycić się licznymi tytułami, ziemiami czy herbami, z góry zakładali, że na pewno są na tyle fascynujący, że każdy chce zgłębiać ich historię. Prawda była, jednak lekko odmienna. Większość czarodziejów nnie znało się na arystokratycznych rodach, a ci, który jakąś wiedzę posiadali, mieli ją właśnie tylko dlatego, iż czasami się przydawała, torowała pewne drogi, ale zdecydowanie nie chował się za tym żaden zachwyt, czy szacunek.
-Właściwie to wszystko przez matkę- Powiedział po chwilce milczenia i kiedy pozbył się już klucza ze swoich dłoni schował je do kieszeni płaszcza.
-Nie mówi po angielsku, więc siłą rzeczy musimy używać ojczystego języka- Był to sprytnie przemyślany plan ojca, który był zdania, że kobiety są zbyt nierozważne. I chociaż matka Eliasa jedynie domyślała się, że cały majątek jej męża nie pochodzi z legalnych źródeł, to bez znajomości angielskiego trudno będzie jej niechcący komuś o tym powiedzieć. Z drugiej strony stworzenie w głowie kobiety poczucia izolacji było kluczem do sukcesu. Nie było ploteczek z obcymi kobietami, jedynie z licznymi ciotkami Eliasa, które czasami przyjeżdżały do ich domu. Wszystko pozostawało w rodzinie.
W momencie, kiedy kobieta uchyliła drzwi Włoch poczuł przez chwilę przyjemne ciepło bijące prosto z budynku. Przez chwilę pojawiła się w nim nawet nikła nadzieja, że kobieta zaprosi go do siebie, zrobi ciepłą herbatę, i pozwoli się rozgrzać. Nic takiego niestety nie miało miejsca. Usłyszał jedynie wyra uznania, podziękowanie za pomoc, a zaraz potem blondynka zniknęła za zamykanymi drzwiami. Ciepło przestało docierać do Eliasa, i na nowo poczuł ten nieprzyjemny mróz. Najwyraźniej będzie musiał jeszcze trochę przeżyć tego chłodu. Dlatego też po otuleniu się szczelniej płaszczem, po raz kolejny zaczął przedzierać się przez śnieżne zaspy chwytając się motywacji, która przed jego oczami stawiała obraz przytulnego domowego salonu, z trzaskającym ogniem w kominku.
z/t