Prywatny pokój

Prywatny pokój

Niewielkie, świeżo wyremontowane pomieszczenie na piętrze, dostępne wyłącznie dla klientów, którym towarzyszą tancerki. Góruje w nim czerwień płynąca z neonów umieszczonych w strategicznych miejscach - na suficie oraz wokół łóżka owiniętego w pościel zwykle o tej samej barwie. Lustra, fotele i ciężkie kotary nadają miejscu klimatu tak jak i metalowa rura służąca prywatnym pokazom. Pokój sprawia wrażenie zadbanego, panuje w nim czystość, a pościel jest regularnie zmieniana.

Cena za godzinę: 10 galeonów. Zachcianki klienta są liczone ekstra.

12 sierpnia 1981

Odkąd odnaleźli siebie tego zupełnie nieoczekiwanego dnia na Nokturnie i przeszli kilka burzliwych rozmów z finałem w przesadzaniu roślin, widzieli się jeszcze kilka razy. Ian starał się być delikatny, ale nie mógł się ot tak zmienić i nagle nabrać złote pokłady wyczucia oraz zrozumienia. Nie rozumiał na przykład, dlaczego Betty wciąż wykonywała tak podłą pracę, skoro on przecież mówił, że jej pomoże. Nagabywał ją, poruszał ten temat, ale szybko dawał się zbyć i łagodził sytuację, widząc reakcje Betty na swoje podchody. Nie chciał jej spłoszyć, ale również przez to unikanie tematu i niezmieniającą się zupełnie sytuację, narastała w nim frustracja. Może i nie uciekała już od niego i mogli normalnie porozmawiać, może i wnosiła do jego życia dużo pięknych kolorów, ale jednocześnie wciąż trzymała ten niewygodny dystans, który bolał tym bardziej ze świadomością tego, czym się zajmuje.
Nie ma to jak zalać swoją frustrację alkoholem. Nie przewidział tylko, że głowę ma słabszą niż przed trafieniem do Azkabanu na tak duże ilości, jakie zdecydował się pochłonąć przez natrętnie powracające myśli i irytację na ogólny stan rzeczy. Kiedy podjął znamienną decyzję o załatwieniu tego raz na zawsze i skonfrontowaniu Betty z jej brakiem logiki i podłością, z którą on musi się mierzyć, był już w stanie głębokiej nietrzeźwości. Musiał być, bo przecież nigdy nie wpadłby na to, by zrobić to, co właśnie robił, gdyby myślał przytomnie.
Nawet nie wiedział, kiedy znalazł się w Rozbrykanej i twardo zażądał zaprowadzenia się do Bethany. Początkowo nie szło łatwo, bo najwidoczniej jego znajoma miała swoje wymagania i granice, do których należeli wysocy ludzie, a on był przecież półolbrzymem. Ale wystarczyło wyłożyć więcej pieniędzy, by zysk przeważył nad wrażliwością pracownicy. Normalne, przecież dla tych chujów dziewczyny były tylko przedmiotami, Betty powinna wiedzieć, że nie znajdzie tu bezpieczeństwa i poszanowania dla swoich granic oraz wyborów. A on jej to udowodni, pojawiając się w progu jej pokoju. Szczuplejszy o pieniądze, które mógłby spożytkować w znacznie lepszy sposób, ale za to bogatszy o satysfakcję. Bo przecież na pewno usatysfakcjonuje go pokazanie Betty, jak bardzo się myli, nie rzucając tego w pizdu i jak nie w porządku zachowuje się wobec Iana. Był zły.
Musiał poczekać chwilę przed drzwiami, kiedy typ, który go prowadził wszedł do środka, zapewne uprzedzić o nowym kliencie i powiadomić za co zapłacił. Ian nie wiedział na co wyłożył hajs, bo z tych nerwów nawet gościa do końca nie słuchał, chciał tylko znaleźć się w pokoju Betty, bo przecież każdy mógł tam wejść. On też, bez wyjątków.
W końcu przepuszczono go w progu. Wcale nie stracił na determinacji, kiedy zobaczył Betty i jej minę. Nie, wręcz przeciwnie. Widząc ją na łóżku w tym skromnym wdzianku, wymalowaną i gotową do wszystkiego, czego klient sobie zażyczy, zagotowało się w nim. To widział każdy, kto tylko wyłożył kilka galeonów. Każdy mógł ją wziąć, zrobić z nią co chce, a ona bez sprzeciwu świeciła tym pięknym ciałem i na wszystko pozwalała. Wszystkim, tylko nie jemu. On nie mógł nawet wziąć jej w objęcia. On był gorszy niż ci wszyscy frajerzy, którzy musieli płacić, by znaleźć się blisko baby.
– Skąd ta mina? – prowokował, nie wycofując się ze swojego postanowienia, by coś udowodnić. Nie zrobił przecież niczego wbrew regułom. Betty godziła się na to, dalej wykonując tę pracę, ignorując jego chęć pomocy, wsparcie i nalegania, ucinając każdą rozmowę i idąc w zaparte. Chciał wierzyć, że nie robiła tego, bo jej się to podobało, ale zaczynał wątpić. Im dłużej zabiegał o bliskość Betty, im dłużej patrzył na jej uczucia i granice, tym bardziej paskudnie czuł się z tym, że tylko on musi je szanować, by choć ująć jej dłoń. Tymczasem inni mogą na to pluć i wydymać ją z każdej strony, jak fantazja podpowiadała. – Zapłaciłem, nie powinnaś się ładnie uśmiechnąć i zachęcać? Tak to chyba działa? – Nie był pewien jak to działa, w burdelu był raz za namową, jeszcze bardziej nabzdryngolony niż teraz i wspominał to bardzo nieciekawie. Ale się domyślał i to wystarczyło.

To już dwa miesiące. Dwa miesiące od dnia, w którym spotkali się znów po trwającej wieczność niesprawiedliwej rozłące. Dwa miesiące od chwili, w której przekonała się, tym razem na pewno, że Ian wtedy wcale nie zamierzał jej skrzywdzić i po prostu nie wiedział. Okłamali ich obu, z tym tylko, że on żył z brzemieniem myśli, że ją zabił. Ona za to żyła w przekonaniu, że cała miłość, którą go wtedy obdarzyła, była fikcją.
Dwa miesiące. To prawie jedna trzecia tego czasu, który spędzili wtedy ze sobą. Dwa miesiące…
Te dwadzieścia lat temu te dwa miesiące leciały jakoś wolniej. Działo się między nimi więcej. Wtedy zamglone uczuciem spojrzenia zamieniały się w dłuższe, przeciągane chwile bliskości i dni, kiedy szukali siebie gdy tylko mogli. Oboje już po dwóch miesiącach byli zakochani po uszy i chcieli jedynie uciec jak najdalej z miejsca, w którym się znajdowali. Byle razem. Być może wtedy jeszcze nie dowierzali własnemu szczęściu, ale wiedzieli, że nie jest ono ulotne, mieli nadzieję, że będzie trwać.
Po dwudziestu latach te dwa miesiące wydają się wręcz niczym. Jedyne, co udało się zbudować przez ten czas, to fakt, że nie wzdrygała się na każdy ruch Iana i nie obserwowała go aż tak czujnie, jakby w obawie, że zaraz nadejdzie cios. Zaczęli spędzać znów razem czas i babrać się w ziemi jak dzieci. Mogłaby powiedzieć, że dopiero zaczynali cokolwiek budować, a nie że byli praktycznie w połowie drogi do… czegokolwiek.
Czasem Ian przebąkiwał o jej pracy. Czasem ją to nawet drażniło i ucinała temat albo mu nie odpowiadała. To wszystko nie było tak proste, jak mu się wydawało. Wcale nie sprawiało jej frajdy pracowanie w Rozbrykanej Różdżce, ale bądź co bądź, to było jedyne, co znała. Nie wiedziała, co innego mogłaby jeszcze robić. Ćpać. Ale za to nie płacą. I do tego już nie chciała wracać.
Roślinami i zwierzętami zajmowała się hobbystycznie, nie zawodowo. Nie było więc dla niej niczego więcej, co mogłaby robić. Zmarnowała całe życie, czy też raczej inni jej to życie zmarnowali, a ona mogła tylko żyć z poczuciem, że niewiele dobrego może ją jeszcze spotkać. Może tylko wyszukiwać drobnostek poprawiających humor, jak powrót do domu, do pielęgnacji roślin, do głodnych kotów, czy też od czasu do czasu popołudniowe spotkania z Ianem. Zaczynała je lubić. Zaczynała nawet dopuszczać do siebie myśl, że znów będzie on stałym elementem w jej życiu – i nic, ani nikt tego nie popsuje.
Dziś miała się przekonać, że jednak była w błędzie.
Miała chwilę przerwy po poprzednim kliencie, wystarczająco, aby doprowadzić się do porządku, w tym też i poprawić wystrój pokoju, a potem zamknąć się na moment w łazience i pogrążyć w tym samym poczuciu pustki, jaką odczuwała za każdym razem, gdy zostawała w tym pokoju sama, już bez nikogo. Czuła się wtedy jak bezwartościowy śmieć, ale było to uczucie, które znała już całkiem dobrze, więc nawet jej nie przerażało. Pogodziła się z tą myślą już dawno temu i nie walczyła z tym wrażeniem. Dawała sobie tylko czas, aby chociaż część emocji zdołała z niej ulecieć i wstawała, aby poprawić strój, makijaż i pójść dalej, bo czekał na nią kolejny spragniony mężczyzna, który za nią zapłacił.
Jak dotąd jedynym, który wyłamywał się ze schematu tych naruszających wszelkie granice był Ian, który czasem może pomarudził, ale nie starał się zrobić niczego wbrew jej woli, ani do niczego jej nie przymuszał. Był w tym na swój sposób wyjątkowy. Zaczynała nawet wierzyć, że naprawdę miał czyste intencje wobec niej i niezależnie od jej decyzji, będzie z nią. Przy niej.
Gdy otrzymała informację, że następny klient jest wyjątkowy nie połączyła kropek – słów z tym współczującym spojrzeniem. Widok jego był ostatnim, czego się w tej chwili spodziewała. Dosłownie. Bo spodziewała się prędzej dostrzec smoka wchodzącego do pomieszczenia niż Iana wtaczającego się do środka z taką pretensjonalną miną.
Woń alkoholu poczuła od niego niemal od razu, ale nie było to żadne wytłumaczenie w tej sytuacji. Zwyczajnie nie spodziewała się po nim czegoś takiego. Po nim, który każdego dnia starał się otoczyć ją opieką i zdobyć powoli, lecz skutecznie, jej zaufanie. Po nim, który mówił, że może mu zaufać i po nim, który miał być inny niż ci wszyscy, którzy przez ten pokój się przewijali.
O ile sam jego widok zwyczajnie odebrał jej mowę, tak jego słowa zwyczajnie złamały jej serce.
A więc o to mu chodziło przez cały ten czas? Po prostu stracił cierpliwość, więc urżnął się i w końcu zapłacił, tak? On, któremu podobno miała zaufać. On, który przebąkiwał coś o tym, że się o nią zatroszczy.
Tak się o nią zatroszczy?
Pomimo drgających warg, pomimo tego, jak bardzo chciało jej się teraz płakać, zdobyła się na to, aby krótko i konkretnie odpowiedzieć mu:
— Jesteś pijany. Wyjdź stąd.

Ostatnim o czym dziś myślał, było to, jak błędnie Betty może odebrać jego zachowanie, to, że może się znów wystraszyć i w ogóle to, co ona sobie pomyśli. Dziś w końcu chodziło o niego. Dwa miesiące latał przy niej jak przy jajku, tolerował wkradający się wciąż dystans i to, że daje się wykorzystywać, że nie robi nic, by się z tego wyrwać. A wiedział już, że nie ma dzieci, no i nie ćpa – z tego co mu było wiadomo, to były dwa główne powody, dla których baby były skłonne się tak poniżać. Betty mogła przecież robić coś innego. Może i nie miała konkretnego fachu, tak jak Ian, ale na pewno coś potrafiła. Była silną babką, czarowała, znała się na roślinach, no przecież wystarczyłoby trochę chęci, by coś wymyślić! On by ją we wszystkim wsparł, pożyczyłby pieniądze, jeśli chciałaby się czegoś nauczyć, jeśli potrzebowałaby więcej czasu. Skądś by je wziął. Załatwiłby więcej walk w podziemiu. Ba, może nawet dałby którąś z nich ustawić, byleby zgarnąć więcej kasy. Dla niej mógłby poświęcić wiele i wiedział, że był w stanie jej pomóc, potrzebował tylko zgody. Ale ona nie chciała o tym słyszeć. No i wciąż trwoniła od jego dotyku.
Nie chciał jej do niczego zmuszać, w żadnym wypadku nie oczekiwał od niej rozłożenia nóg, nawet o tym w ogóle nie myślał. Oczywiście, że Betty mu się podobała, była przecież piękną kobietą. Ale widział w niej wiele więcej niż obiekt pożądania, szczególnie, że on i libido trochę się rozmijali. On chciał od niej uczucia. Ciepła. Dotyku. Niewinnego, czułego, takiego, za jakim tęsknił. I miał dość wyobrażania sobie tego, co robi z nią tutaj połowa, albo większość Nokturnu i całe pieprzone wyspy. Troszczył się o nią i robił się zaborczy. A skoro Betty nie chciała zmierzyć się z tym, jak naprawdę paskudna jest jej praca polubownie, to musiał sięgnąć po ciężką artylerię.
Był zbyt pijany, by widzieć zawód w jej oczach i to, że jest bliska płaczu. A nawet, gdyby to dostrzegł, pewnie nie dotknęłoby go to na tyle, by się wycofać. Dziś był zdeterminowany i zaślepiony tak alkoholem, jak i swoją wyimaginowaną misją wyciągnięcia Betty z burdelu raz na zawsze. Gdy więc rzuciła swoim żądaniem, Ian skrzyżował wyniośle ramiona i usiadł sobie swobodnie, opierając plecy o drzwi.
– Nie. – Uniósł wyzywająco brwi. Mimo całego wzburzenia i stanu nietrzeźwości, absolutnie nie wyglądał, jakby miał się unieść agresją. Prędzej przywodził na myśl upartego dzieciaka z obniżoną koordynacją ruchową. – Zapłaciłem. Innym też każesz wychodzić? Zapłaciłem, to teraz mogę robić z tobą co mi się widzi i wszyscy wkoło będą mieć w zadzie, jak to wytrzymiesz. Wiesz czemu? Bo żadnego tu, kurwa, nie obchodzisz – mówił brutalną prawdę, bo choć był przekonany, że Betty nie trzeba było o tym uświadamiać, to sądził, że najwyższa pora, by musiała się z tym zmierzyć. On jej nie zagrażał, ale co, gdyby to był inny półolbrzym? Albo jakiś pierdolony zwyrol z pojebanymi fetyszami? Ta, może i jakoś tu chronili swoje dziwki, ale alfonsa pod każdymi drzwiami przecież nie podstawią, żeby podsłuchiwał. Prędzej może pozbywali się kłopotliwych klientów po fakcie, jak im za mocno wadzili. Ale po fakcie to dziwka mogła już sobie leżeć z poderżniętym gardłem. Któryś z nich by się przejął? Ha! Ta, tym, jak dyskretnie pozbyć się ciała i że, kurwa, krew wsiąkła w materac.

Nie mógł mieć pojęcia, jak bardzo jego widok tutaj ją ranił. Nie mógł – i nie miał, bo kiedy patrzyła w jego oczy, nie dostrzegała w nich ni krztyny ciepła, do jakiej zaczynała przyzwyczajać się ostatnimi czasy. Zaczynała przyzwyczajać się też i do myśli, że on jeden na całym świecie jest tą wyjątkową istotą, która nie bierze od niej garściami, nie wyrywa tego, na co ma ochotę, tylko czeka. Pozostawia jej przestrzeń i pozwala, aby sama do niego przyszła.
I, na Merlina, przyszłaby! Zrobili tak ogromny postęp w przeciągu ostatnich tygodni – może dalej nie wpadała mu z ufnością w ramiona, ale przecież wychodziła powoli z traumy tkwiącej w jej głowie latami. Uczyła się, aby nie drżeć, gdy słyszała jego kroki, gdy widziała tą olbrzymią sylwetkę, i by nie szukać automatycznie drogi ucieczki w jego towarzystwie. Uczyła się mu ufać, powoli przełamywała własny strach, dla niego.
Po to, aby dziś przyszedł jej do pracy i stwierdził, że skoro inni dostają to, czego chcą, gdy tylko zapłacą, to jemu też się to należy.
W ten sposób umiera ostatnia nadzieja, ostatni skrawek serca, jaki dla niego pozostał. Ostatnia część, która była gotowa zacząć od nowa, która była gotowa zacząć budować ich relację. Bo naprawdę chciała mu zaufać. Chciała dotknąć go bez większego problemu, bez strachu, bez drżącej ręki. Coraz częściej łapała się na myślach, że mogliby powtórzyć to, co działo się kiedyś – tylko teraz, gdy już byli bardziej dojrzali i doświadczeni przez żywot. Nie musieli nawet mieć zbyt wiele, mogli mieć to mieszkanko z grzybem na ścianie gdzieś w rogu Nokturnu, mogli być biedni – przez całe życie nie mieli w końcu nic, więc i to byłoby dużo.
Ale mieliby siebie.
Dzisiaj zrozumiała, że nie mogli mieć i tego.
Kiedy przez cały czas myślała, że Ian jest inny, cierpliwy, miły i kochany, on… on kupował za oszczędności czas spędzony z nią, bo przecież w ten sposób może mieć ją tak jak i każdy inny zapłaci. Prawda?
— W porządku.
Nie wiedziała co robi. Nie przeszła jej chęć zwyczajnego rozpłakania się, lecz teraz doszło coś jeszcze – wściekłość. Wściekłość, że i tym razem dała się tak głupio oszukać. Wściekłość na siebie samą, że dała się tak idiotycznie zwieść, że choć jedna osoba może zobaczyć w niej coś więcej niż dziwkę, niż zwyczajny materiał do zaspokajania najbardziej wyuzdanych potrzeb i pragnień.
Zerwała się z łóżka, w kilku krokach zaledwie zbliżyła się ku niemu i trzęsącymi się z nerwów, spoconymi i zimnymi rękami zaczęła rozpinać koszulę Iana.
— Chcesz być jak inni? Będziesz jak inni – cedziła przez zęby, zniżając się, by odpiąć sprzączkę jego paska od spodni.

Do łba by mu nie przyszło, że Betty mogłaby uznać jego działania za żądanie od niej tego, co dostawali inni. No przecież znali się trochę, a przez ostatnie dwa miesiące pielęgnowali tę relację i całkiem dobrze mu szło. Tak, Ianowi było źle z tym, że nie mógł jej przytulić, pogłaskać po włosach, poderwać z ziemi i wziąć w ramiona – jego ciało instynktownie rwało się do tych rzeczy, kiedy spędzali razem czas w dobrych humorach i żartowali z pierdół. Ale był skłonny poczekać. Nie chodziło o to. Chodziło o to, że ona przecież nie chciała dotyku od niego, jaki więc musiała czuć wstręt, gdy dostawała go od innych? A jednak nadal to robiła, nie potrafił jej od tego odwieść. Był też zły na siebie, bo bał się jak pizdeczka, że coś zepsuje i pewnie za mało naciskał, dawał się zbyć i odpuszczał. Miał dość odpuszczania. Ona nie mogła tego dłużej robić. Nie i chuj. I to nie dla Iana, ale dla siebie. Jego zazdrość, nerw i zaborczość były tylko efektem ubocznym całego tego pierdolnika emocjonalnego.
Założył, że ona wie, po co tu przyszedł. Chciał jej coś udowodnić, przypomnieć, że nie jest tu bezpieczna, że nie może mieć swojego zdania, że tutaj jest niczym. A dla niego przecież była wszystkim. Ani myślał naprawdę cokolwiek jej zrobić. Musiała to wiedzieć. Musiała.
Ale Betty nie załamała się pod ciężarem swojej pracy, nie podjęła spontanicznej decyzji o jej rzuceniu i nie odeszła w ramionach Iana ze skowronkami tańczącymi wokół. Betty postanowiła wykonywać swoje obowiązki.
– Co ty robisz?! – Złapał natychmiast jej trzęsące się ręce. Jego obie dłonie w całości objęły przedramiona Betty, unieruchamiając ją, nim zdążyła w pełni odpiąć mechanizm. Jego odsłonięta klatka falowała szybko w nerwach, ale w oczach miał niedowierzanie i wyrzut, nie złość. Współczuł jej, ale nie mógł robić tego w nieskończoność, jeśli ona sama nie próbowała niczego zmienić. Z drugiej strony tylko kilka krótkich wyborów dzieliło go od złapania jej pod ramię i wyniesienia z tego burdelu, choćby wbrew woli. Może nawet był wystarczająco pijany by zignorować widmo włoskiego nazwiska, które miałoby go po tym prześladować.
– Spójrz na siebie! – Wciąż nie puszczał jej ramion, choć w ucisku nie było siły, która mogłaby zrobić krzywdę bądź zadać ból. – Nie chcesz tego, nie chcesz tu być, nikt cię do tego nie zmusza. Wolisz dawać się dymać całemu Nokturnowi, niż skumać, że mogę ci pomóc i nie zostaniesz sama, jak rzucisz to w pizdu! Do chuja, nie jesteś już sama! – Pod koniec w jego tonie i wyrazie twarzy nie było już złości, ale desperacja i bezkresne niezrozumienie. Czemu nic do niej nie dochodziło?! Nie mógł patrzeć na to, jak nieszczęśliwa była, a na dodatek sama sobie to robiła.

Odruchowo starała się wyszarpnąć z uścisku Iana, gdy tylko poczuła dotyk na swoich przedramionach. Nie ze strachu – z nerwów. Była zdenerwowana, roztrzęsiona i zrozpaczona, i ostatnie, czego w tym momencie chciała, to aby ją dotykał. Może za parę dni by mu na to pozwoliła, gdyby nie dzisiejszy dzień. Ale nie. Dzisiejszy dzień przekreślał wszystko, na co pracował – bo wszystko okazało się nieprawdą.
Tak niewiele brakowało, aby znów zaczęła podważać jego prawdomówność. Tak liche było zaufanie, którym starała się przełamać kłamstwo. Ale, do cholery, próbowała! Cały czas próbowała! To wszystko po prostu nie było takie łatwe, jakim chciałby to widzieć.
Nie chciała patrzeć już ani na niego, ani tym bardziej na siebie. Siebie widziała na co dzień, wystarczająco wyraźnie i nie było osoby, którą gardziłaby bardziej. To nie on unikał luster, to nie on borykał się z uczuciem pustki i poniżenia każdego dnia, gdy chodził do pracy, aby zabawiać spragnionych mężczyzn. Od cholernych trzydziestu lat robiła i widziała to samo! Co on sobie myślał, że jest jej łatwo? Że ona to lubi, że jej się to podoba?
Wolisz dawać się dymać całemu Nokturnowi zaślepiło ją kompletnie, uderzyło mocniej niż cios, który miał ją wykończyć przed laty – i po raz kolejny poczuła, jak jej serce pęka. Jak pod powiekami czuje łzy i ponownie pogrąża się w beznadziei. Ponownie jej życie traci sens.
Każdy mógł to powiedzieć. Każdy, tylko nie on. Nie on.
Wkładając całą swoją siłę, wyrwała się z jego uścisku, a potem, nim zdołała pomyśleć, uderzyła go w twarz, gdy głuchy odgłos jeszcze poniósł się głuchym echem po pokoju. Nawet nie zdołała zorientować się, kiedy w tym wszystkim zniszczyła fryzurę, kiedy łzy rozmazały kredkę, kiedy wargi zaczęły drżeć i rozmazywać czerwoną szminkę na podbródku.
— Właśnie, że jestem sama – wysyczała przez zęby, ledwo poruszając ustami. – Zrozumiałam to w momencie, w którym tu przyszedłeś. Do tej pory myślałam, że jestem dla Ciebie kimś więcej niż zwykłą dziwką, ale nie. Jesteś dokładnie taki sam, jak wszyscy inni. Wynoś się stąd.
Złamane serce boli agonalnie, odbierając chęć do życia. Podleczone, posklejane po latach zniszczenia, i zgniecione raz jeszcze powoduje jedynie pustkę w piersi.
Sama była zaskoczona, ale nie czuła już nic.
— WYNOŚ SIĘ STĄD!!! – wrzasnęła, gdy ten od razu nie zareagował lub próbował się z nią kłócić. Nie chciała go już widzieć.
Gdy tylko stąd wyjdzie, sama powinna się stąd wynieść. Kiedy tylko go spotkała, błędem było, że spróbowała mu zaufać. Ale jakaś jej naiwna, dziecięca część chciała… miała nadzieję… łudziła się… że da się to wszystko jeszcze naprawić.
Ale nie. Zwykła dziwka zawsze pozostanie tylko dziwką.

Alkohol sprawiał, że nie panował nad tym, co mówił. To nie tak, że nie uważał tego, co wychodziło z jego ust, ale gdyby był choć odrobinę trzeźwiejszy, na pewno ubrałby to w przynajmniej odrobinę inne słowa. Wiedziałby, że przegiął. Ale teraz w ogóle o tym nie myślał, nie było w nim najmniejszej autorefleksji i dlatego nie wiedział, skąd Betty znalazła tyle siły, by się wyrwać. Co prawa nie trzymał jej przesadnie mocno, ale jednak coś dodało jej siły. I oczywiście były to słowa, których nigdy nie powinien wypowiedzieć. Nie w ten sposób. Nawet jeśli były prawdą.
Mimo wszystko nie spodziewał się ciosu. Zamarł po nim i zaniemówił. To było coś... To było dziwne uczucie. Nieraz zdzielono go po gębie, ale to było dawno, bardzo dawno temu, kiedy był jeszcze gówniarzem i często obrywał. Ale nie tak, jak zrobiła to Betty. Bito go mocno, pięściami, kopano. Uderzenie Betty było inne, dużo słabsze, niezdolne wybić mu choć jednego zęba. A mimo to bolało jakoś mocniej i robiło znacznie większe wrażenie. Nie wiedział, co się właśnie stało.
Bardziej niż to uderzenie, zafrapowało go jednak ponowne spojrzenie na Betty. Nigdy nie będzie na tyle pijany, by zobojętnieć na jej łzy. Łamały mu serce nawet teraz. Sam już nawet nie był pewien co dokładnie powiedział, ale fakt, że doprowadził ją do takiego stanu, bolał go. Jednak jej słowa nadal wzburzały. Były niesprawiedliwe. Znów wszystko przekręcała!
Odruchowo zamknął oczy w reakcji na wrzask, zupełnie jakby go znów uderzyła. I chyba wolał, żeby to zrobiła, niż żeby wygadywała te głupoty i patrzyła na niego… tak… tak jakby…
Czuł się brudny.
– Przyszedłem tu, żeby cię stąd zabrać – wycedził przez zęby, zaciskając do bólu pięści, bo choć nie zamierzał ich użyć, musiał wyładować jakoś całą nagromadzoną złość i frustrację. Musiało mu wystarczyć wbijanie paznokci w dłonie. Nie mógł nawet zaryzykować uderzeniem pięścią w ścianę, to mogłoby naruszyć strukturę budynku. Nie dbałby o to kilkanaście lat temu, ale dziś wiedział już lepiej, czego nie warto robić, gdy w grę wchodziła jego nieludzka siła. – Raz na zawsze. Nazywaj to sobie jak chcesz, ale tak, jesteś dziwką. Nie miałaś wyboru, to kumam, nie winię cię. Ale teraz masz wybór. Nie zostawiłbym cię na lodzie. Zrobiłbym wszystko, żebyś nie musiała już tego robić! Ale ty wolisz tu zostać. I tego, kurwa, już nie pojmę. Jak łatwiej ci się puszczać, niż mi zaufać, to pierdolę to, nie mój cyrk, nie moje małpy. Dalej rób ze mnie potwora, jak się z tym tak dobrze czujesz. Miłej pieprzonej pracy. – I wyszedł. Nie trzasnął drzwiami, choć miał ochotę. Wyrwałby je z zawiasów. I Betty by się wystraszyła. Był najebany, ale lata praktyki nauczyły go panować nad sobą nawet w tym stanie. Przynajmniej nad czynami, bo ze słowami najwyraźniej miał problem.

Ian z/t.

Oszołomiła go. Wcale nie chciała go uderzyć, ale… ale w jakiś sposób jednak chciała. Chciała, aby poczuł cały jej ból na sobie – aby w końcu, kurwa, zrozumiał. Zrozumiał, że nie wszystko jest takie łatwe. Że tak na dobrą sprawę przecież nic nie potrafi. Że chciała tylko mieć tą jedną osobę, która patrzyłaby na nią inaczej. Czy to tak wiele?
Myślała, że to będzie on.
Ale to, co powiedział, bolało o wiele bardziej, niż gdyby jej zwyczajnie oddał. Wtedy by straciła przytomność, nic by do niej nie docierało, może by się już nie obudziła. Lecz teraz? Teraz musiała na niego patrzeć i wysłuchiwać od niego słów, których wcale słuchać nie chciała.
Chciała mu to powiedzieć. Wykrzyczenie w twarz, żeby się wynosił, nie pomagało – jeszcze mówił, nazywał ją tak, jak nie chciała być nazywana, nie przez niego. Skazywał ją na wysłuchiwanie tego wszystkiego, a na sam koniec ostatecznie ją zostawił. Tak po prostu.
Nie trzasnął drzwiami. Po prostu – podniósł się i wyszedł, zostawiając ją z echem dźwięczących słów w głowie. Nie trzasnął drzwiami – zrobiła to ona, w całej swojej bezsilności. A potem zapadła się przy łóżku, twarz przyciskając do poduszki, szybko przesiąkającej drzwiami.
Nie chciała go już więcej znać.

Betty z tematu

---

13 sierpnia 1981 roku

---

Ktokolwiek spekulowałby czy Thomas Avery chadzał po burdelach, najpewniej odpowiadaliby, iż nie wyobrażają go sobie w towarzystwie z jakąkolwiek kobietą — a w szczególności — jako kochającego kogokolwiek człowieka. Miłość dla Thomasa była czymś zupełnie obcym. Nigdy nie potrafił doświadczyć prawdziwego zakochania, i po prawdzie nie chciał. Miał zgoła inne plany, ambicje.
Burdel nie był miejscem, by się zakochać — dla Thomasa był to wystarczający powód — aczkolwiek również nikt nie powiedziałby, że Thomas nie ma ludzkich popędów. Rzadko, bo rzadko odwiedza takie miejsca, jednak jeśli już to robi, korzysta z tego na swój psychopatyczny sposób.
Jeśli spodoba mu się kobieta to czemuż nie miałby wziąć spraw we własne ręce? Zależało mu tylko na chwilowych uciechach; podobnie jak postąpił z Dolores, której po ostatniej wizycie w ogóle nie widywał. A minął już rok! Przyszedł do Rozbrykanej Różdżki jakby to był sklep z zabawkami. Zamówił drinka i szukał wzrokiem kogoś odpowiedniego.
Szybko znalazł jedną, tę konkretną dziewczynę, która na widok nienagannie ubranego w jedwabną koszulę czarodzieja z ciężkimi kieszeniami wypełnionymi galeonami skorzystała z okazji, żeby z nim porozmawiać. Ich rozmowa nużyła Thomasa, wydawał się skupiony na jej ciele, na skórze, na piwnych oczach i kręconych brązowych włosach. Czuł się jak na polowaniu rzadkiego jednorożca, szukając w nim coś wartościowego, co mogłoby posłużyć w kolejnych badaniach i eksperymentach.
Na sali widział niektórych pracowników ministerstwa, żonatych i wdowców, stażystów i szefów działów najróżniejszych departamentów. Nikt nie zwracał uwagi na Avery'ego, choćby na wzgląd niepokoju, który na co dzień wzbudzał swoją osobą.
Dziewczyna się go nie bała. Miała na imię Talia. Akcent był ździebko obcy, jednak nie dbał o to skąd dziewczyna pochodzi. Najważniejsze, że śmiało zaprosiła go na piętro do pokoju, gdzie mogli spędzić czas we dwoje.
Thomas skupiał się na własnych potrzebach, a nie na tym, żeby ona czuła się komfortowo. Zresztą Talia była przyzwyczajona, w końcu robiła to na co dzień. Avery podgryzał jej skórę, kąpał się w jej pachnących włosach, a gdy skończył, poszedł do wanny mieszczącej się w drugim pomieszczeniu obok.
Spędził tam krótki czas, ale bardzo dokładnie wyszorował swoje ciało. Zdawał sobie sprawę, że miał do czynienia z kimś brudnym, pomimo że Thomas nie bał się ubrudzić, to nadal czuł swoiste obrzydzenie do kogoś kto był szlamą. Jego przekonania były niezmienne, a mimo to potrafił dla własnej przyjemności i celu zrobić dokładnie to czego w danej chwili potrzebował. Był snobem, jednak na własnych zasadach.
Kiedy wracał, dostrzegł grzebiącą Talię w kieszeniach jego spodni za dodatkowymi knutami. Problem w tym, że Avery miał przy sobie tylko duże sumy. Wtedy zrozumiał, że brudni na zawsze pozostaną brudni i wbrew wszelakiej opinii, nie można im ufać. Odchrząknął, a dziewczyna gwałtownie odwróciła się, żeby spojrzeć na twarz Thomasa ukrywając obawę, że ją przyłapał na gorącym uczynku.
Thomas zabawił się jej kosztem i uśmiechnął się, zapewniając ją, że wcale tego nie widział. Ubrał na swoje nogi spodnie, jeszcze przemknąwszy palcami po kieszeniach, które były puste. Talia uciekała spojrzeniem i wstała z łóżka, aby ubrać się w poprzednie łachmany, w których przyszła do prywatnego pokoju. Chciała jak najszybciej przed nim uciec.
— Zaczekaj... — zatrzymał ją, łapiąc za przedramię. Posłał jej kolejny uśmiech, lecz tym razem Talia patrzyła mu w te pełne nienawiści oczy. — Oddaj to co ukradłaś.
— Ja nic nie... — zająknęła się.
— Wzięłaś. Dostałaś swoją dolę, więc po co sięgasz po to co nie należy do ciebie? — zapytał. Gdy nie otrzymał odpowiedzi, zacmokał spuściwszy wzrok w podłogę. Najpierw uderzył ją z otwartej dłoni w policzek, aż dziewczyna upadła. Rozpłakała się, siedząc pod jego nogami. Thomas kucnął, żeby dziewczyna na niego spojrzała. Ucieszył go widok czerwonego policzka. — Oddaj to co zabrałaś. Trzeci raz nie powtórzę.
Powiedział to tak przerażająco spokojnym tonem, że Talia zadrżała pod jego dotykiem. Szybko położyła brzęczące galeony na podłodze, a Thomas zebrał je jeden po drugim, po czym schował z powrotem do kieszeni.
Brudna, wstrętna dziwka, pomyślał. Zasługuje na karę.
Chwycił ją za włosy do góry i podniósł. Dziewczyna płakała z bólu.
Thomas nie zamierzał się litować, w jego mniemaniu każdy złodziej i prostak winien jest tej samej kary. Rzucił ją z powrotem na łóżko, przygwoździł, by tym razem skupić się na tego rodzaju przyjemności, która była mu najbliższa. Cierpienie. To go uszczęśliwiało. Zbił ją kilkukrotnie tak, że nie zdołał zauważyć kropel krwi na jej twarzy. Potem wziął poduszkę, cisnąc ją do jej twarzy. Wierzgała jak piskorz, jednak nie była w stanie ruszyć się pod ciężarem jego ciała oraz siły jaką miał w rękach.
W kilka minut dziewczyna straciła przytomność. Thomas uśmiechał się niczym uczeń po wizycie w Miodowym Królestwie.

13 sierpnia 1981

Pocinał właśnie w karty – i należy też dodać, że miał całkiem niezłą passę – gdy jedna z pracownic wparowała do niewielkiego pokoju, który od zawsze służył im za coś na kształt pomieszczenia socjalnego. Dziewczyna wyglądała na spanikowaną: ledwo łapała powietrze ustami, drżała, a przeszklony wzrok odbijał się jak piłeczka od wszystkich mężczyzn usadzonych przy prowizorycznym stole krupierskim. W jednej chwili wbili w nią swoje zaalarmowane spojrzenia, zupełnie, jakby tworzyli jeden zgodny, ale wyjątkowo spięty organizm.
– Co jest? – ponaglające pytanie padło po chwili pełnej gęstniejącego napięcia. Istniała szansa, że inaczej nigdy nie doczekają się wyjaśnień, jednak nietrudno domyślić się, że coś jest nie tak. Kurewsko nie tak, w końcu nie pierwszy i nie ostatni raz któraś z pracownic podnosiła podobny alarm. Pytanie tylko brzmiało, gdzie tym razem.
– Słyszałam... Talia... W jedynce, to nie brzmiało normalnie... – wydusiła z siebie. Albo przybiegła tu sprintem w tych swoich wysokich szpilkach spod samego Gringotta, albo właśnie znajdowała się na skraju obezwładniającej hiperwentylacji.
Wzrok wszystkich tu obecnych przeniósł się z tej biednej dziewczyny na Enza. Naturalnie, że właśnie od niego wymagano działania, bo choć daleko mu było do kapitana, aktualnie odpowiedzialność za Rozbrykaną spoczywała właśnie na nim. Na nim i na Luce, który w tym momencie był nieobecny.
– Chodź, napij się herbaty, słońce. Nie możesz wrócić taka spanikowana do roboty. Powiedz mi, ktoś cię widział po drodze? – Jeden z Włochów idealnie wszedł w rolę zmartwionego opiekuna, wcześniej podnosząc się z krzesła i zgarniając rozdygotaną bidulkę pod silne ramię. Doskonale wiedział, co robić: wręczyć filiżankę ciepłego naparu z odrobiną Obliviate dla osłody.
Nie planował pukać do drzwi, za późno na gesty świadczące o zaufaniu do klientów. Najpierw zbliżył ucho do drewnianej powierzchni, a gdy nie dobiegł do niego najmniejszy dźwięk, posłał porozumiewawcze spojrzenie drugiemu Włochowi, który miał zostać na korytarzu, i nacisnął klamkę.
Choć znajdowali się w świecie definiowanym przez dwuznaczność, teraz nie było miejsca na podobne, nieco bardziej optymistyczne interpretacje. Pokręcił głową z niedowierzaniem, a może i nawet dezaprobatą, gdy jego wzrok spoczął na szczupłych nogach wyciągniętych na materacu: nie miały w sobie ani grama życia. Poczuł wzbierającą w nim złość, zacisnął szczęki.
– To jest ten moment, w którym zaczynasz się tłumaczyć. – Niespiesznie pokonał kilka kroków dzielących go od łóżka, chwycił za różdżkę i pchnął poduszkę jej czubkiem: pościel zsunęła się na podłogę, tym samym odsłaniając nieatrakcyjny widok. – Jezu Chryste... – wymamrotał z niezadowoleniem. Niegdyś śliczna, dziewczęca buzia, teraz była wymazana krwią i pozbawiona ludzkiego kształtu.
Wszystko jedno, czy ten skurwiel znajdzie dobre wytłumaczenie, czy nie. Jedno było pewne: miał przesrane, kimkolwiek by nie był.

Przypływ adrenaliny sprawił, że Thomas czuł się jak po dawce narkotyku. Obraz martwej dziewczyny był tak przyjemny, że nie miał do siebie absolutnie żadnych pretensji ani złości. Zrobił to co uważał za słuszne, a każde ciało można było posłużyć do ciekawszych rzeczy. Na przykład badań w swojej ulubionej piwnicy, w Trumbwood.
Niedługo potem zauważył postać kogoś kto zapewne czuwał nad interesem w tym niecnym przybytku. Jego ton rozbawił go do rozpuku, ale zachował swój śmiech dla siebie, ponieważ nie potrzebował czyjejś pięści na swojej twarzy, a w szczególności od kogoś kto był równie brudny. Tak... poznał go. To był niejaki Lorenzo Martinelli, kojarzył go z czasów szkolnych w Hogwarcie. Pamiętał, że nie był dla niego zbyt łaskawy w słowach, ponieważ Thomas bez wahania karcił tych gorszych od siebie. Chociaż nigdy nie skoczyli sobie do gardeł, teraz mogłoby się to znacząco zmienić. Zabił dziwkę, a on go na tym przyłapał.
— Tłumaczyć? Może ty wytłumaczysz mi dlaczego dziwka dostaje tak mało za swoją pracę, skoro kwapi się do okradania klientów? A może sami zlecacie kradzieże? — Thomas uniósł brwi akcentując niektóre słowa. Chciał podkreślić, że nie zrobił nic złego, a taki czyn sprowadzał się do jednego wniosku: Avery nie robił tego po raz pierwszy. — Kto? Mugolskie przesądy...
Chrząknął w rozbawieniu, zapinając guziki koszuli. Kątem oka zwrócił uwagę na kolegę Martinelliego w szparze od drzwi, które chwile później zamknął. Dotarły go słuchy, że na Nokturnie roiło się od mafijnych zakapiorów i handlarzy, których jednym z głównych kwater był ten o to właśnie burdel. Nawet w to wierzył, mimo że nie przykładał wagi do tego czyj to właściwie był teren. Przychodził tutaj rzadko, nie patrzył nikomu w oczy jeśli nie było potrzeby, nie zaczepiał. W tej chwili trafiła mu się nieprzychylna okazja do spotkania z dawnym kolegą z Hogwartu, udając, że im obu się za to upiecze.
— Zapewniam cię, że nie zrobiłem tego bez powodu. Ona po prostu nie miała szacunku, a powinna, nie uważasz? I przyznam się bez bicia, że zdarzyło mi się to tu pierwszy raz, dlatego nie wnoszę skargi do właściciela — westchnął udając znudzenie swoim wywodem. Patrzył na twarz Enzo jakby szukał w nim cienia zrozumienia. W głębi duszy wiedział, że Enzo nie jest tylko wykidajło burdelu, a kimś kto na pewno niejednokrotnie kogoś zabił. Nawet gdyby się pomylił, nie mógł uwierzyć, że Martinelli nie był świadkiem podobnych przypadków. — Zapłaciłem jej dziesięć galeonów, dałem jej dwa dodatkowe wraz z wybornym towarzystwem. Bo jestem Avery. A ona? Kimś kto się szybko zużywa. Szczególnie teraz. Za parę godzin ciało jej spuchnie, trzeba ją przenieść gdzieś gdzie temperatura jest poniżej zera. W tym przypadku jest to sporym problemem, ponieważ... mamy upał.
Złapał dziewczynę za nadgarstek, po czym puścił. Ręka bezwiednie wisiała, a jej jeszcze ciepłe ciało ruszało się pod wpływem ciężaru całego ramienia. Był nad wyraz ciekaw czy smród brudnej krwi szybciej rozejdzie się po pokoju. Było w nim gorąco jak w środku upalnego dnia.
Czekał, aż Enzo podejmie właściwą decyzję. A Thomas w swej ambicji wpadł na ciekawy pomysł.

Wystarczyło, by gość się odezwał tym swoim zadufanym tonem, a bezkształtne skojarzenia uformowały się w konkretne, a w dodatku zadziwiająco żywe wspomnienia: zaczepki, pyskówki i całe morze frustracji, która nigdy nie odnalazła właściwego ujścia – takiego w postaci siniaków i rozkwaszonego nosa na tej averowej gębie. Zawsze chciał go dorwać, w pokoju wspólnym, albo gdzieś na jednym z wielu szkolnych korytarzy, a potem zmusić, by wypluł wszystkie te obelgi, które teraz przecież nie zrobiłyby na nim najmniejszego wrażenia. Poznał znacznie gorsze inwektywy od „brudnej szlamy”, jednocześnie dochodząc do wniosku wraz z wiekiem, że te wymysły czarodziejskich arystokratów nie mają żadnego poparcia w rzeczywistości.
Pomimo całej tej dość tragicznej sceny musiał przyznać, że dynamika, która właśnie przed nim wyrosła, łechtała go przyjemnie, gdzieś tam w okolicach nienażartego ego i złośliwej z natury satysfakcji. Nawet pomimo pulsującego w środku rozdrażnienia spowodowanego odebraniem jednego ze źródeł zarobku. Schadenfreude, tak to leciało?
Przesunął językiem po zębach, zacmokał w chwilowym zamyśleniu, a potem przeniósł wzrok z powoli krzepnącej już plamy czerwieni na swojego rozmówcę. Różdżka, której użył, by odsłonić zmasakrowaną twarz martwej już pracownicy, trafiła z powrotem do kieszeni, ale dobrze, że o niej przypomniał. Kto wie, co może strzelić do głowy komuś, kto właśnie ukatrupił dziewczynę przez kilka galeonów.
– Okradła cię? Nowe, nie znałem – rzucił z przekąsem po usłyszeniu tej starej jak świat śpiewki. Wyjątkowo spokojnie jak na kogoś, kto właśnie znalazł się w miejscu zbrodni i to w towarzystwie jeszcze ciepłej ofiary, jak i samego mordercy, który w dodatku nie prezentował choćby cienia skruchy. – Słuchaj, jak na ten moment, to wiem jedno: to ty okradłeś mnie. I jak mam to teraz załatwić? Poduszką? – Przez jego twarz przebiegł uśmiech, który nijak się miał z serdecznym rozbawieniem.
Avery nie przestawał się tłumaczyć, widocznie zależało mu na zmniejszeniu kary za zbrodnię, bo ta miała być dokonana w afekcie. Szkoda, że z Enza był żaden sędzia, tym bardziej sprawiedliwy. Jednakże nie przerywał oskarżonemu, przyglądał mu się tylko z wyrazem, który raczej nie zdradzał zrozumienia. Nawet jeśli gość podał bardzo ważny (w swoim mniemaniu) argument: był Averym. Martinelli uniósł tylko brwi, szybciej wypuścił powietrze nosem. Zabawni ci arystokraci.
Odezwał się, dopiero gdy Thomas zakończył swoje przemówienie:
– Szkoda, że nie mamy kogo spytać o potwierdzenie twojej wersji, co? – Wskazał w stronę Talii, która miała chociaż to szczęście, że nie musiała słuchać tych obrad odbywających się w burdelowej sypialni.
Avery zdawał się mieć jakieś pojęcie o procesie rozkładu zwłok i jego tempie. Puchnięcie, temperatura, wpływ pogody... Może został grabarzem? A może dorobił się wyjątkowo osobliwych pasji? Enzo był w stanie uwierzyć w oba te scenariusze, ale na razie nie zamierzał wybierać się na żadne wycieczki po życiu osobistym swojego rozmówcy. Załatwmy wszystko po kolei.
– Podaj mi chociaż jeden dobry powód, dlaczego miałbym nie posłać po pały, Tommy. – Choć zdrobnienie przeszło mu przez gardło z trudem, rozlało się po języku jak sok z cytryny, nie dał tego po sobie poznać. Przeciwnie, posłał dawnemu szkolnemu znajomemu cwaniacki uśmieszek.

Magimilicja na terenie Nokturnu, w burdelu, w którym prawdopodobnie działała jakaś grupa niesfornych szlam... brzmiało to jak prostacki żart. Thomas nie był wzruszony tym co zarzucał mu Martinelli, który chyba nie do końca rozumiał, że Avery na pewno miał kontakty z kimś kto załatwiłby mu wolność i uwierzyłby na słowo, ponieważ miał pieniądze i nazwisko. Niektórzy na dobre imię musieli zapracować w pocie czoła, inni zaś rodzili się lepsi. W tej chwili nie obchodziło Thomasa, że okradł kogoś kto być może musiał kraść, żeby było go stać na utrzymywanie Rozbrykanej Różdżki. Patrzył na niego, gdy chował z powrotem różdżkę, a potem na ciało Talii z minuty na minutę tracącej różowość skóry, którą chętnie pociąłby na mniejsze kawałki.
To co dzieliło Enzo i Thomasa to nie tylko stan społeczny i pochodzenie, ale również rodzaj myślenia rzeczowo o czymś, co wedle ich sytuacji powinno okazać się prostą formalnością. Thomas chciałby znaleźć ciało Talii w swoim samochodzie, by wywieźć je do Trumbwood, by tam wykorzystać ją do badań. Jej śmierć to kolejna okazja do zdobycia wiedzy, możliwych umiejętności, o które nie dbał Martinelli.
Nie musiał wiedzieć, ale najlepszym wyjściem byłoby pozbyć się ciała zanim zacznie cuchnąć, abo ktoś wetknąłby swój parszywy nos, by być świadkiem okropnego zdarzenia. Na samą myśl o tym, Avery machnął ręką na drzwi.
— Poproś kolegę, aby nas zostawił samych... może łatwiej dojdziemy do porozumienia. — Co prawda Thomas nie potrzebował czyjejś łaski, aby wyjść stąd w jednym kawałku. Zależało mu tylko na ciele dziewczyny. Niekoniecznie liczył na taki obrót spraw, ale nie marnował czasu na zbędne dywagacje. — Jeśli ci to pomoże, to wypłacz się w tę poduszkę.
Po raz kolejny pokazał Enzo jak bardzo nie liczył się z nikim i niczym. Zerknął na godzinę na zegarku, wskazującą dziesiątą wieczorem. Mruknął coś niezrozumiałego pod nosem, a następnie zignorował kolejny wytyk od Martinelliego. Wreszcie się odezwał.
— Czy mi wierzysz, czy nie, ta dziewczyna nie żyje. Bez względu na to kto to zrobił i dlaczego. Jeśli tak troszczysz się o zarobek to weź sobie jej dolę. Co za różnica kto je weźmie. Trupowi się już nie przydadzą. Na ulicach roi się od szlam, które chętnie wezmą jej fuchę. — Wzruszył obojętnie ramionami. — Jak chcesz się pozbyć kłopotu, mogę ci pomóc. Jednak najpierw to ty będziesz musiał pomóc mi.
Uśmiechnął się do niego i kucnął przy dziewczynie, aby sprawdzić kończyny, które choć gołym okiem wydawały się jeszcze normalne, zaczynały puchnąć. Doświadczenie Avery'ego z trupami było wystarczające, aby stwierdzić, że im dłużej dziewczyna leżała tym gorzej dla Martinelliego.
Znaj łaskę pana, rzucił w myślach Thomas.
— Owińmy ją pościelą, a poduszkę spal. Tak pozbędziemy się śladów zbrodni. Gdy będziemy ją wynosić, dopilnuj żeby korytarz był pusty. Żadnych, ciekawskich oczu, bo sam się zajmę, by nic nie widzieli. — Mruknął tak lodowatym i stanowczym tonem, że na moment w pokoju zrobiło się zimniej.
Wzrok Thomasa skupiony był na twarzy Enzo, aby ten bardzo dobrze zrozumiał co miał na myśli o potencjalnych gapiach.

Powinien teraz zastanawiać się nad wyborem ślubnego garnituru, tymczasem dyskutował nad ciałem martwej prostytutki z jakimś rozwydrzonym paniczykiem, który najwyraźniej nie miał zielonego pojęcia, jak działa świat. A przynajmniej ich świat, ten nokturnowski. Westchnął ciężko, jakby chciał się podzielić z resztą towarzyszy całym swoim cierpieniem.
– Kolega zostaje – odpowiedział od razu, bez zawahania, nie potrzebując nawet chwili na zastanowienie nad kwestią podniesioną przez Avery’ego. – No, chyba że chcesz, żeby ktoś wbił nam tu na krzywy ryj, to nie ma sprawy – dodał, choć z samego tonu Sycylijczyka można było wywnioskować, że ta opcja nawet nie wchodzi w grę.
Uniósł brwi, gdy dotarła do niego uwaga o płaczu w poduszkę, a ciężka dawka irytacji osiadła gdzieś w okolicach klatki piersiowej. Pyskaty gnojek.
– Mordo, ty chyba nie rozumiesz, co tu się tak właściwie dzieje. Jej dolę, niezłe – prychnął. W głosie Martinellego można było odszukać brzmienia właściwe dla rozdrażnienia. Najwyraźniej zaczynało brakować mu cierpliwości. Pokręcił głową z niedowierzaniem. – Pozwól, że wyłożę ci to jak krowie na rowie, okej? Dziesięć galeonów jest za jeden numerek. Jedna dziwka zalicza z siedem dziennie, kilka dni w tygodniu, a miesiąc ma cztery tygodnie... – udawał, że liczy na palcach i to w wielkim zamyśleniu, choć nie miało to wiele wspólnego z właściwą matematyką. – Łapiesz już, o co mi chodzi? Więc możesz se w pizdę wsadzić te dziesięć galeonów i udawać, że jesteś skarbonką.
Nie potrafił otrząsnąć się z niedowierzania. Czy ci arystokraci na serio byli tacy odklejeni? Nie obejmowali tymi małymi, rozpieszczonymi rozumkami, na czym to wszystko polega? Zarabianie? No tak, wcale by się nie zdziwił, gdyby tak właśnie było. W końcu traktowali Nokturn, jak swój plac zabaw, wożąc się, jakby wychowała ich ulica, a prawda śmierdziała tymczasem na kilometr: to tylko zwykła zabawa w przebieranki. Cosplay.
– Nie, to wciąż nie jest mój kłopot – pokręcił głową kilkukrotnie, znów przybierając rozbawioną minę. Fakt był faktem: Enzo, ani nikt związany z Rozbrykaną, nie przyłożył ręki do morderstwa biednej Talii. W dodatku narracja z klientem, którego poniosło, była dość popularna i wystarczająca dla większości odzianych w mundur piesków. Mówiąc krótko: Włoch rączki miał czyste i tego zamierzał się trzymać.
A trzeba było wcisnąć Martinellemu ciężką sakiewkę, gdy wspominał o jednym powodzie, który byłby go w stanie przekonać.
Avery wykrzykiwał kolejne polecenia, najwyraźniej chcąc zrobić z Enza prywatnego skrzata domowego. Wydawało się, jakby był w pośpiechu. Czym się martwił? Zaawansowane procesy gnilne nie zachodziły w minuty po śmierci, nawet w tak ciepłych warunkach pogodowych – a nie oszukujmy się, nawet letnie wieczory nie czyniły z Londynu sawanny – a dodatku nie znajdowali się na obcym ternie, tylko w pomieszczeniu, które zapewniało im kompletne bezpieczeństwo, skąd więc ten wyścig z czasem?
Założył ręce na piersi. Daleko mu było do zakasywania rękawów.
– To co? Wpierdol i długi, czy długi i pały? A może komplet?
A co to? To chyba dźwięk ostatniego dzwonka!

Były rzeczy, których naprawdę nie lubił robić, a jedną z takich jest przekomarzanie się z osobą, która nie pojmowała co tak naprawdę musieli zrobić. To nie tak, że nie rozumiał jak działa ten biznes, którym zajmował się Enzo, ale to nie było póki co aż tak ważne. Im dłużej wysłuchiwał jego wywodu na temat pieniędzy, a za drzwiami stał jego kolega, miał ochotę odwrócić się na pięcie, popchnąć drugiego Włocha i odjechać z Nokturnu z powrotem do domu. Nie musiałby wtedy martwić się o problem martwej, brudnej dziwki.
Spojrzał z uwagą na Enzo i zastanawiał się jak jego twarz wyglądałaby obita równie mocno, aby wreszcie pękła czaszka — tylko po to, żeby wreszcie pojął z kim ma do czynienia — ale odpuścił, bo był zbyt zmęczony na kolejny atak. Jeśli kiedykolwiek Śmierciożercy na niego trafią, sami się nim zajmą, pocieszał się.
Westchnął cieżko, gdy Enzo po raz drugi wspomniał o magimilicji. To byłaby wielka strata jego cennego czasu.
— Że też akurat musiałem natrafić na ciebie... — pokręcił głową. Ugryzł się w policzek, szukając właściwych słów na załagodzenie sprawy. Skoro Enzo tak dobrze liczył pieniądze, czemuż nie zaczął pracy w Banku Gringotta u boku o wiele nieprzyjemnych postaci, takich jak gobliny? — Tak ci zależy na śmierdzącym groszu? To dorób się na czymś ciekawszym niż siedzenie pod progiem z kolegami i liczenie każdego z klientów, z każdego numerku. Na następny dzień załatw sobie kogoś innego.
Enzo był uparty. Jednak Thomas też był uparty i przez to dzieliła ich ta cholerna przepaść. Nie potrafili znaleźć odpowiedniego rozwiązania, chociaż Thomas sugerował to już dwa razy. Enzo był głuchy na racjonalne słowa, bo Avery nigdzie nie prosił, tylko wymagał od niego czegoś co on wcale nie musiał robić. Niemniej, Thomas był tak przyzwyczajony do towarzystw skrzatów, że wydawało mu się to iście naturalne odzywać się w ten sam sposób do innych czarodziejów. Chyba powinien częściej wychodzić z domu.
— Nie jest twój kłopot? Coś czuję, że nie jesteś wysoko w hierarchii, by dyktować warunki. Zresztą... nigdy nie byłeś. — Wzruszył ramionami. — Jeśli naprawdę zależy ci na dziwce, to chodź, poszukamy razem. Nie chcę tu stać i się z tobą przekomarzać. A jeśli tak ci zależy na spotkaniu z magimilicją, proszę, biegnij i wołaj.
Thomas nie był zaskoczony groźbami i stycznością z przedstawicielami niższego szczebla ministerstwa magii, natomiast zależało mu tylko na ciele. Mógłby uniknąć kolejnych przeszkód, gdyby nie niechęć jaką darzył Martinelliego. Jeszcze za czasów szkolnych uważał go za niedojdę i niezdarę, mimo że wspomnienia były nieco zamglone mogące zasłonić prawdziwość tamtych, szkolnych lat. Nie lubili się, a to było najprawdziwszą z prawd.
Thomas odchylił głowę do tyłu. Zastanawiało go ile taka dziwka ich kosztowała i czy przypadkiem nie było go na nią stać. Teoretycznie było, ale nie zamierzał rekompensować kolejnej wypadkowej jaka przytrafiła mu się akurat tego wieczora. Czuł zmęczenie, znudzenie, przy czym irytowała go obecność Włocha.
Wyciągnął różdżkę i machnął nią nad ciałem Talii. Smugi szmaragdowego światła błysnęły z jej końca, a po chwili zniknęły. Właśnie powstrzymał rozkładanie się ciała na tak długi czas, jak Thomas nie zadecyduje inaczej. Gdyby nie fakt, że był tutaj Enzo i mógł to zobaczyć, najpewniej od razu podjąłby się rozczłonkowania jej za pomocą odpowiednich narzędzi. Nałóg cięcia skóry i mięśni był duży, lecz bardziej martwił się o samego siebie.
— Teraz możemy rozmawiać ile chcesz. — Mruknął, chowając różdżkę do kieszeni.

---

Używam zawady: Dobry zwyczaj, nie pożyczaj
Używam umiejętności: Nekromancja (poziom średni)

Potraktował pierwsze słowa Avery’ego jak najlepszy komplement. Skłoniłby się dwornie w podziękowaniu, gdyby właśnie nie zalewała go bulgocząca, kwaśna żółć, którą starał się zresztą kontrolować. No cóż, Thomas musiał się zadowolić śliskim uśmiechem w miejsce teatralnego ukłonu. Namiastką enzowego czaru.
Jednocześnie nie potrafił się nadziwić, jak poważne problemy sprawia Avery’emu załapanie koncepcji biznesu, a co dopiero utrzymywania się z niego. Bawiło go to i to tak w chuj. Martinelli patrzył na tę całą sytuację w dość prostych, uniwersalnych ramach: Talia robiła za towar. Klient popsuł towar, wszystko jedno, czy miał ku temu jakieś powody, czy nie, a teraz musi za niego zapłacić. Banalne. Pojęcie zrozumiałe dla dziecka. Natomiast Thomas sprawiał wrażenie, że widzi dziewczynę jako pojedynczą transakcję. Marne 10 galeonów, które Enzo mógł sobie teraz wyciągnąć ze stanika denatki, i kupić przysłowiowe waciki. Ale dobrze, że w każdej chwili można wyjść na ulicę i zgarnąć kolejną chętną pracownicę, która zajmie miejsce poprzedniej, tej martwej. A nie, czekaj...
Przepełniona skrytka robiła z arystokratów upośledzonych.
– Ciekawszego od liczenia? Tommy, matematyka to prawdziwa magia! Spróbuj kiedyś poćwiczyć, przyda ci się – mówił obrzydliwie protekcjonalnym tonem, którym równie dobrze mógłby się odezwać do swojego kilkuletniego syna. Gdyby nim gardził.
Kolejną kwestią, która sprawiała, że Enzo czuł się prawie jak podczas działania Confundusa, była łatwość w rozwiązaniu całego tego ambarasu w postaci przeprosinowej sakiewki wypełnionej złotymi monetami. Tymczasem Pan Najwyższy W Hierarchii, Alfa stada, upierał się przy swoim, jakby wcale nie srał pieniędzmi. Może brakowało mu wrażeń? Udawanie kretyna to była jakaś jego gra na nudne wieczory? Jedni wybierają się na polowania, inni prezentują braki w logicznym myśleniu po burdelach, kim więc był Enzo, by to oceniać?
Szkoda tylko, że Avery tak go przy tym wkurwiał.
– No tak, wy, arystokraci i ta wasza mistyczna hierarchia. – Prychnął krótkim śmiechem. – Tylko nie obszczaj mi mebli, Panie Alfa.
Ciemne brwi drgnęły, gdy Avery zaprezentował mu pokaz magii. Przyglądał się uważnie jego ruchom, spinając się przy tym niezauważalnie pod materiałem cienkiej koszuli. W każdej chwili był gotowy sięgnąć po swoją różdżkę, gdyby Tommy’emu zachciało się rzucać z czarami. Nic jednak się nie stało, a broń drugiego czarodzieja wróciła grzecznie do kieszeni. Avery musiał więc zrobić coś ze zwłokami, przynajmniej takie wnioski wyciągnął po jego późniejszych słowach.
Westchnął ciężko, nim przerwał ciszę:
– Dobra, niech ci będzie. – Trudno powiedzieć, czy odnosił się do słów swojego rozmówcy, czy może kontynuował swoją poprzednią myśl, ale z czymś na pewno się zgodził. Jeszcze raz obrzucił wzrokiem rozciągniętą na pościeli, pobladłą postać, jakby oceniał, z której strony chwycić, zanim podszedł o kilka kroków bliżej zarówno do niej, jak i do samego Thomasa.
Potem wszystko zadziało się szybko, w ułamku sekundy. Nadnercza wtłoczyły ogromną dawkę adrenaliny do krwioobiegu Sycylijczyka. Zamachnął się błyskawicznie i posłał mocny prawy prosty w stronę Thomasa, a raczej jego nosa, który robił teraz za środek tarczy.
Nic osobiście, ale biznes to biznes, panie Avery.

Odpowiedzi Enza były traktowane jak słabe żarty, które należały do osób z ulicy. Natrafić na podobnego Martinelliego można na każdym kroku; na mugolskich dzielnicach, czy też na Nokturnie, abo w ministerstwie. Chociaż najrzadziej bywał w ministerstwie, bo nie miał w zasadzie żadnych interesów z kimkolwiek oprócz Umbridge, toteż poprzestał na nokturnowskim burdelu.
Wywrócił oczami, jakby miał do czynienia z dzieckiem. Zdenerwował się gdy Enzo nazwał go Alfą. I to w tak cyniczny sposób, porównując go do psa równego sobie. Zwykle nie drażniły go wyzwiska, ubliżanie, ponieważ od lat miał z tym styczność w domu. Bardziej bolały go słowa ojca aniżeli od dawnego kolegi że szkoły, który teraz kręcił nosem na dźwięk jego głosu. Wyglądał tak, jakby sama obecność Avery'ego przyprawiała go o wstręt, a to tylko sprawiało, że Thomas spełniał swoją rolę w tym obskurnym społeczeństwie.
Ni stąd ni zowąd, Thomas poczuł jego pięść na swojej twarzy, a chwilę później stęknął z bólu nosa. Załaskotała go obecność strużki krwi, więc sprawnie przetarł plamę kciukiem, a następnie czubkiem języka zlizał ją, jakby nic się nie stało. Avery prychnął z rozbawienia. Niespodziewana reakcja Enzo wprawiła go w samozadowolenie. Z smętnego nastroju zrobił się o wiele bardziej wesoły. Tylko jemu ze znanej przyczyny dawało to satysfakcję. Wręcz cenił ból. Zupełnie jakby tylko to rozumiał. Ból był dla niego czymś atrakcyjnym i fakt, iż dostał w nos tylko mu o tym przypominał. W innych okolicznościach zapewne oddałby mu pięknym za nadobne, z tym że nie zamierzał dotykać czegoś co już mu śmierdziało.
— To jest twój sposób na rozmowę? Ile ty masz lat, co? Oj, Lorenzo, wyrósł z ciebie jeszcze większy chwast odkąd cię ostatni raz widziałem. — Roześmiał się do rozpuku. — Nie zrozumiałeś niczego co dotychczas powiedziałem, więc może powtórzę, żeby było prościej: chcę pozbyć się trupa. Załatwić ten problem po cichu. Jak mnie jeszcze udobruchasz, to może dostaniesz coś ekstra. O ile zasłużysz.
Oczywiście, tylko część prawdy mu powiedział. „Po cichu” w oczach Thomasa było przewiezienie ciała do Trumbwood. Tak jak postąpiłby Enzo, zapewne byłoby kompletnym marnotrawstwem, a on tego nie znosił. Z każdej zepsutej wazy da się ulepić nową jeśli wie jak to się robi.
Rozejrzał się po pokoju. W zasadzie to mógłby wyciągnąć różdżkę i stoczyć z nim dżentelmeński pojedynek, ale — do kurwy nędzy — nie będą się bić o mięso!
— Jak chcesz pieniędzy to cierpliwie dąż, by je zdobyć. — Thomas pomasował mostek nosa, sprawdzając czy Włoch mu go nie złamał. Na szczęście, nie był to morderczy wyskok za jaki mógłby go pokroić. W tej chwili przyglądał mu się nieco intensywniej. Wyobraził sobie jak rozgniatał mu czaszkę młotkiem, oczy wydłubywał łyżeczką do herbaty, a język wycinał tępymi nożycami. To byłby pocieszający widok. — Mam powtórzyć to co przed chwilą powiedziałem? Czy nadal będziesz stał jak ten pierdolony cieć i pastwił się nad rozlanym mlekiem? O twoich pieniądzach porozmawiamy potem.
Thomas ponownie wyciągnął różdżkę i zakrył jej ciało pościelą. Okryta jak naleśnik nie była widoczna. Bardzo ułatwiało to przeniesienie jej do jego bagażnika w samochodzie. Stał niedaleko stąd, więc zgodnie z planem Thomasa, powinni dotrzeć tam bez trudu… o ile Martinelli nie będzie tego przeciągał. Zerknął na zegarek — czas najwyraźniej ich gonił.
Po minie Enza, Thomas zrozumiał, że nie może liczyć na jego pomoc. Co więcej, miał świadków zbrodni jakiej dokonał i dlatego musiał chociaż ten jeden raz odpuścić. Bynajmniej zamierzał go przepraszać, ale koniec końców przeliczył pieniądze, które miał w kieszeni. Miał przy sobie osiemdziesiąt galeonów. Dał mu je wszystkie z nadzieją, że to pójdzie w zapomnienie (w co wątpił, bo płacił za dziewczynę, a nie milczenie), jednak i za to drugie był skłonny dopłacić. Spojrzał na wściekłego Włocha, po czym machnął różdżką, aby ciało samoistnie przemknęło na drugi koniec pokoju, w stronę wyjścia.
— Jeśli uważasz, że to za mało, wyślij mi sowę, na pewno się jakoś dogadamy... o ile. — Powiedział to tak cicho, że tylko Enzo mógł usłyszeć jego głos. Odwrócił się, przemknąwszy przez próg drzwi i obok jego partnera, aby tylko szybko zniknąć tylnym wyjściem z budynku. Bardziej zależało mu na trupie, niż na większych kłopotach z włoską mafią. Tego by chyba nie zdzierżył.
Przy samochodzie nikogo na szczęście nie było, więc włożył zwłoki do bagażnika, po czym go zamknął i odjechał z Nokturnu.

Był przygotowany na szarpaninę tak samo, jak gotowy był chwycić za ostry nóż sprężynowy spoczywający w kieszeni spodni. Szybki ruch i śmiercionośna broń już mogłaby znajdować się w enzowej dłoni, by ostatecznie rozpruć szyję Tommy’ego jak płócienny worek. Gotowy był uczynić z Avery’ego drugiego Aidena Williamsa, tu i teraz. Najwyżej pójdzie siedzieć, jebać to. Ava jakoś będzie musiała to przeżyć. Poczeka na niego, aż odsiedzi swoje w Azkabanie. Prawda?
Już sięgał do kieszeni, gdy zalany krwią Thomas wybuchł śmiechem. Tak po prostu. Zaniósł się rechotem, rezygnując z jakiejkolwiek defensywy. Pierdolony psychol.
– O nie, spóźniłeś się z tą rozmową o jakieś trzy minuty – wycedził, jasno przy tym deklarując swoje niekoniecznie przyjazne zamiary. Zastygł jak wąż, gotowy w każdej chwili rzucić się przed siebie z odsłoniętymi kłami. Tymczasem Avery, zamiast sięgać po różdżkę, zabierał się za pakowanie ich niestety niezbyt rozmownej towarzyszki. Wyraźnie zależało sukinsynowi na biednej Talii, a raczej na tym, co z niej zostało. Może był jakimś pierdolonym nekrofilem?
Przyglądał się Thomasowi wyciągającemu na wierzch swoje złoto. Zmarszczył brwi. Czyżby faktycznie udało mu się nabić temu głąbowi choć trochę rozumu do tej zamkniętej bani? Widocznie coś musiało tam jeszcze działać, choć z lekkim opóźnieniem, ale jak to się mówi: lepiej późno niż wcale. Tymczasem sakiewka powędrowała z ręki do ręki; Enzo zajrzał do środka, uniósł ją kilkukrotnie, aby ocenić jej ciężar. Musiało się w niej znajdować ze sto monet, pewnie trochę mniej.
– I co? Było tak ciężko? – rzucił za Averym, który przestępował już próg pokoju. A czy spotka kogoś po drodze, jakąkolwiek zamierzał obrać, by opuścić Rozbrykaną ze swoją ? To już jego własny problem. 
– Ja pierdolę, co za pies... – odezwał się do drugiego Sycylijczyka. – Widzisz? Właśnie tak wyglądają efekty przewlekłego kazirodztwa.
Nie pozostawało im nic innego, jak pozbyć się pościeli, która nie miała tyle szczęścia, by posłużyć tragicznie zmarłej Talii za nosze.
I tyle. Problem z głowy.

---

obaj z/t

Ostatnie tygodnie Daliana rzadziej przebywała w miejscu swojej pracy niż większość jej klientów. Nie umknęło to uwadze personelowi, a w szczególności mężczyznom, którzy głodni byli jej czekoladowego ciała. Niedługo miną trzy lata od kiedy Dalianna pojawiła się u progu Rozbrykanej Różdżki - zmęczona światem mugolskim, zmęczona odkładaniem ambicji na później, a nawet zmęczona bycia matką. Jest tyle zawodów za które mogła się złapać. W końcu nie była głupią czarownicą. Radziła sobie bardzo dobrze z zaklęciami, nawet lepiej z rytuałami. Kontakt ludzki (jak widać z perspektywy czasu i wyboru) też nie był dla niej problemem. A jednak, postanowiła zatrudnić się w burdelu, prowadzonym przez rasistowskiego Włocha, w najbardziej niebezpiecznej dzielnicy Anglii, robiąc lody śmierciożercom. Mądrze, prawda? Ale spokojnie, wszystko zostało starannie przekalkulowane. Przez te trzy lata ciężkiej pracy udało się jej zebrać wystarczającą ilość galeonów, przysług, znajomości i brudów na wszelkiego rodzaju czarodziei, że teraz powoli mogła decydować nad swoim nowym życiem. Nad niektórymi znajomościami nadal musiała popracować.
Dalianny wzrok powędrował w stronę antycznego, drewnianego zegara, który wisiał na ścianie, po przeciwnej stronie dużego łóżka. Jego złota, godzinna wskazówka właśnie zatrzymała się na numerze 10, a dłuższa prawie dotykała 12’stki. Spóźni się? Igor zwykle przychodził o czasie, aczkolwiek to Dali ostatnie tygodnie omijała Rozbrykaną szerokim łukiem. Może ktoś inny w burdelu wpadł mu w oko?
Daliana wytrąciła tę myśl z głowy wspomagając się dużym łykiem wina, które natychmiast rozgrzało jej klatkę piersiową i za-koloryzowało policzki. Wstała z obitego w czerwień krzesła i ruszyła w stronę łóżka, na którym spoczywało przynajmniej z 10 poduszek różnych kształtów, ale wszystkie zachowywały czerwono-czarny styl pokoju. Usiadła na środku łóżka, a chwilę później przywarła plecami do czerwonej narzuty łóżkowej. Jej oczy automatycznie powędrowały w stronę sufitu, który znała już na pamięć. Każdą plamę, każde małe pęknięcie. Ba! Jak ktoś przyjrzy się lepiej, dostrze nawet wygrawione magią teksty liryczne bluesowych i jazzowych muzyków. Jest ich tak dużo, że dla przeciętnego oka, wszystko zmywa się w jedną szarość. W końcu, po paru minutach leżenia w głową w chmurach, ktoś zapukał do drzwi. Daliana automatycznie zmieniła pozycję i teraz leżała na brzuchu, z ugiętymi nogami. Miała na sobie czarne kabaretki sięgające kolan. Od nich odchodziły jedwabne szelki, zaczepione o kabaretki i ciągnące się wzdłuż jej bioder, aż do tali. Ją opiewał czarny, skórzany pas od którego odchodził kolejny czarny pas - przechodził w pionie, od tali, aż do szyi, gdzie zapętlał się wokół niej. Temu zestawowi towarzyszyła czarna, koronkowa bielizna. Jeżeli Rusek był zły za to, że tak długo się nie widzieli, to chociaż jej dzisiejszy strój powinien przekierować jego złość w dużo bardziej przyjazne Dali uczucia.
- Spóźniłeś się. Już myślałam, że o mnie zapomniałeś - brunetka zaczęła powoli podnosić się z łóżka, aby podejść do mężczyzny. - Wina? - Zapytała, ale nie czekając na odpowiedzieć podeszła do szafki nocnej, przy łóżku na której stała butelka włoskiego wina, a następnie nalała czerwonego trunku do ciężkiego krystalicznego kieliszka i podała Igorowi.
- Tęskniłeś?