Salon

Salon

Przestronne pomieszczenie, które jest raczej oszczędnie ozdobione. Na pierwszy rzut oka widać, iż projektant nad umeblowanie przekładał dobre nasłonecznienie. Zdecydowanie udało się to uzyskać, a wszystko dzięki wielkim oknom, oraz dużym podwójnym drzwiom, które w cieplejsze dni są otwarte i prowadzą prosto do ogrodu. Wszystko to sprawia, iż to pomieszczenie wręcz jaśnieje. To właśniew
tym miejscu toczy się większość życia Mrtinellich. Lubią przesiadywać na kanapach i rozmawiać o różnych sprawach.

Ze zmarszczonymi brwiami przyglądał się wymianie zdań toczącej się pomiędzy synami Dona Carlo, czując, jak początkowe niedowierzanie ustępuje miejsca gniewowi. Choć w ferworze emocji nikt nie odpowiedział mu wprost, nie potrzebował tego, by ze strzępków informacji zbudować względnie jasny obraz sytuacji. Każdy kolejny szczegół, każdy następny kawałek tej układanki, wydawał się być jednak jeszcze bardziej absurdalny od poprzedniego. Z każdą kolejną sekundą wzbierała w nim też wzgarda dla Eliasa. Być może był tylko prostym sycylijskim chłopakiem, wychowanym na tradycyjnych wartościach, jednak czysty kretynizm i skrajna niedorzeczność całej tej sytuacji nie mieściły mu się w głowie. Co za burdel mieli w tej Anglii. Nic dziwnego, że nie mogli zapanować nad interesem, kiedy wewnątrz rodziny kiełkowało zatrute ziarno, które degenerowało ją od środka.
─ Odsuń się ─ mruknął spokojnie, acz zdecydowanie, kiedy Elias podszedł do Enza tak blisko, że niemal dyszał mu w twarz.
Podszedł do kuzynów i płożył dłoń na ramieniu młodszego z nich w uspokajającym geście, rzucając mu spojrzenie, które mówiło „odpuść, nie tutaj, nie teraz, przyjdzie na to pora”. Znał Enzo na tyle dobrze, by wiedzieć, jak cienka granica dzieliła go od wybuchu. I chociaż sam znalazłby niemałą przyjemność w starciu z twarzy Eliasa tego durnego wyrazu, doskonale wiedział, że to nie czas i miejsce. Jeśli był w tym pokoju ktoś, kto mógł jeszcze powstrzymać Włocha przed podjęciem pochopnych kroków, to był to Luca. Oraz mała siostrzyczka Martinellich, która wparowała właśnie do salonu, niosąc dzbanek po brzegi wypełniony sokiem pomarańczowym. Jej pojawienie się na moment rozbiło gęstą atmosferę, wybijając wszystkich z rytmu. Luca obejrzał się na nią i posłał jej krótki uśmiech, by następnie raz jeszcze, ostatni, zwrócić się do kuzyna. Tym razem mówił zauważalnie ciszej.
─ Eliasie ─ zaczął, patrząc mu prosto w oczy. ─ Twoja kochanka przemieniła naszą kuzynkę w potwora, a ty zamiast okazać się człowiekiem honoru i dopełnić zemsty, odesłałeś ją razem z jej oprawcą do innego kraju, gdzie straciłeś nad nią nadzór. Możesz udawać, że masz wszystko pod kontrolą, ale nie potrzebuję znać dalszych szczegółów, by widzieć, że straciłeś panowanie nad sytuacją i wszystko sypie ci się z rąk. ─ Pyknął z cygara i strącił popiół do popielniczki. ─ Przyjechałem do Anglii, by rozwiązać część waszych problemów. Przynajmniej wiem już, gdzie leży ich źródło.
Tak rzekłszy, spojrzał na Enza, gestem dając mu znać, by wyszedł z nim na zewnątrz. Po drodze przyklęknął jeszcze przy małej kuzynce i obiecał jej, że kiedy wróci, wyjmie gitarę i zaśpiewają razem A la notti di Natali. Kiedy dziewczynka chwilę potem w asyście Bastiano pomknęła w kierunku stołu, by pomóc przy wieczerzy, Luca i Enzo skierowali się na ganek, by tam zapalić i w spokoju nadrobić stracony czas rozmową.

[ zt Luca, Enzo, Bastiano ]

Miał zamiar twardo stać przy swoim. Grał w tę grę na tyle długo, że wycofanie się oznaczało dla niego straszną w skutkach katastrofę. Miał w tej chwili tylko jedno rozwiązanie. Podtrzymywać to, że wszystko, co robił, było w pełni świadomą decyzją, jaką podjął. Niestety wiedział, że ta iluzja nie przetrwa długo. W końcu zaczną się niewygodne pytania, pojawią się fakty, o których do pewnego momentu nie wspominał, bo w tamtym okresie nie miało to większego znaczenia. Zresztą nadal nie miało znaczenia to, kim dla niego Milda była kiedyś. Skutek był jeden. Elisa była wampirem, rozbrykana stała się zbyt zauważalnym miejscem dla pracowników ministerstwa magii, i to nie tych, z którymi można było coś ugrać. Właściwie to naprawdę uważał, że pomógł Elisie. Gdyby tutaj wyszło na jaw, że jest wampirem ilość spraw, przez jakie by musiała przejść, byłaby niezliczona. Przy okazji oczywiście wyszłyby sprawy, o których Martinelli mówić po prostu nie chcieli. Tak długo jak udawało się im zachować, chociażby pozór jedności, tak długo o swoje wpływy martwić się nie musieli. I kiedy już się wydawało, że temat został zakończony, swoich kilka knutów do całego tego pożaru dorzucił jeszcze Luca, który nie omieszkał go w dość paskudny sposób podważyć jego ocenę sytuacji.
-Była kochanka- Poprawił go szybko -A i z miłością to miało nie wiele wspólnego- Milda była rysą na jego życiorysie i musiał w końcu przyznać to sam przed sobą. Łączenie uczucia, nawet tego stricte seksualnego z interesami było niebezpiecznym połączeniem.
-Zemsty...czy ty słyszysz co mówisz- Miał próbować mścić się na wampirzycy, która na pewno przewyższała go nie tylko pod kątem magicznym, ale zwykłej ludzkiej siły. Wiedział co by się stało gdyby próbował zaatakować Mildę. Straciłby głowę szybciej, niżby zdążył ruszyć dłonią, aby wyciągnąć różdżkę. U Elisy wyjść nie było wiele, a każde z nich było równie koszmarne. Mogli oczywiście zamknąć ją w piwnicy i po prostu dostarczać pożywienie, ale to nie pomogłoby jej w odnalezieniu się w nowej rzeczywistości. Potrzebowała innego wampira przy sobie czy komuś się to podobało, czy nie.
Elias miał na ten temat jeszcze wiele do powiedzenia, ale ostatecznie postanowił ugryźć się w język i odpuścić. Atmosfera przyjęcia, chociaż wydawała się wrócić do normy, to on nie mógł pozbyć się dziwnego ciężaru z ramion, który na nie opadł. Kiedy siedział przy suto zastawionym stole i musiał po raz kolejny odpowiadać na durną zaczepkę ciotki odnośnie tego, kiedy w końcu znajdzie sobie żonę zrodziła się w nim ochota wstania od stołu, i w milczeniu wyjścia z domu. Potrzebował chwili spokoju, czasu na zebranie myśli, obmyśleniu tego co w tej dość trudnej sytuacji powinien zrobić, aby wyjść z twarzą. Niestety jego ludzka strona mu na to nie pozwalała. Odwzajemniał więc tylko uśmiech matki, która najwyraźniej dostrzegała, że jej syna coś trapi. Kilka razy nawet próbowała dowiedzieć się, co też za myśli pojawiły się w jego głowie, ale on szybko zbywał ją zapewnieniami, że to tylko zmęczenie.

z/t

3 sierpnia 1981

Czuł się, jakby oglądał film. Przeżywał cudze życie, usadowiony przed wypukłym ekranem telewizora; odcięty od toczących się wydarzeń przez barierę z grubego szkła. Trochę jak we śnie, w którym uczestniczysz cokolwiek by się nie działo, ale nie wkładasz w to żadnego zastanowienia – po prostu płyniesz z prądem, by dopiero potem sprawdzić, gdzie cię poniosło tym razem.
To nie tak, że w przeszłości definitywnie wykreślał założenie własnej rodziny z listy swoich życiowych celów – nie był przecież żadnym zboczonym odmieńcem ani upartym indywidualistą pragnącym za wszelką cenę rozczarować swoich rodziców, żeby nie mieć żony i dzieci – raczej nie myślał o tym zbyt aktywnie.
Kilka dni temu powiedział o wszystkim rodzicom: o zaręczynach z kobietą od Romeów, o tym, jak śpieszy im się ze ślubem; wspomniał o czteroletnim synu, który nie wziął się przecież znikąd. Była to trudna rozmowa, jedna z najtrudniejszych, w jakich miał przyjemność uczestniczyć, bo skupiała się na części jego życia, którą ukrywał przez tych kilka ostatnich lat. Dziwnie było w końcu się do niej przyznać.
A teraz? Teraz reszta powinna pójść z górki, skoro i tak zdążył nabrać już rozpędu. Zresztą, musieli pędzić, skoro wesele miało się odbyć jeszcze w tym miesiącu.
Już dobrych kilka lat temu powiększył kominek na Hampstead, by umożliwić sobie podróż siecią Fiuu, chociażby do domu rodzinnego w Allhallows. Oszczędzało mu to jakieś półtorej godziny jazdy samochodem w jedną stronę, a co najważniejsze: szybko mógł stamtąd spierdolić, gdy tracił ochotę na wysłuchiwanie ojcowskich mądrości albo przytyków kinolskiego.
Poszedł przodem: podniósł Cala tak, żeby mieć jedną rękę wolną, zebrał garść sypkiego proszku z misy ustawionej na kominkowej półce, a następnie wkroczył do opróżnionego z popiołu paleniska, które i tak nie było dla niego wystarczająco wysokie – musiał się zgarbić, by się tam w ogóle zmieścić. Rzucił Avie ostatnie krótkie spojrzenie, a potem, po wypowiedzeniu adresu, objęły ich zielonkawe płomienie, w których znikli błyskawicznie. 
Chwilę później znaleźli się w salonie, dużo większym i jaśniejszym od tego, który zostawili za sobą w Londynie. Otwarte drzwi tarasowe wpuszczały do środka powietrze tak różne od tego, do którego przyzwyczaiło go mieszkanie w zaludnionej stolicy.
– Poczekaj chwilę... – Pośliniwszy palec, wytarł zwierconemu chłopczykowi ubrudzony sadzą nos, zanim uwolnił go ze swoich objęć.

Będzie dobrze.
Powtarzam sobie w duchu ten pusty frazes przez cały dzień, próbując nie pokazać ani mojemu przyszłemu mężowi, ani naszemu synowi, a przede wszystkim samej sobie, jak bardzo jestem zdenerwowana. Wychodzę z założenia, że nie jest niczyją sprawą, co ja i Enzo robimy ze swoim życiem – powtarzałam to do znudzenia moim zaaferowanym naszą relacją braciom i mojej zmartwionej i zirytowanej mamie. Kiedy jednak postanowiliśmy ogłosić nasz związek, ba, wziąć ślub w ekspresowym tempie, podczas gdy wcześniej niemal nikt nie miał pojęcia o tym, że coś nas łączy, a co dopiero, że mamy razem dziecko – wtedy to staje się sprawą dwóch sporych i naturalnie ciekawych włoskich rodzin. Przychodzą niewygodne pytania, na które nie ma prostej odpowiedzi, a to, co wydawało mi się oczywiste, nagle, wymówione na głos, okazuje się niepotrzebnie skomplikowane i trudne do usprawiedliwienia przed nimi, a nawet przed mną samą.
Na pewno byłoby prosto, gdybyśmy spotkali się na niedzielnej mszy, pobyli przez rok w związku, a potem się zaręczyli; gdybyśmy mieli pierwsze dziecko dopiero po ślubie; gdyby Enzo był typowym domatorem, a ja umiała dobrze gotować. Niestety, spotkaliśmy się na Nokturnie, przez większą część naszej znajomości nie byliśmy nawet w zaangażowanym związku, zaręczyliśmy się z powodu mojej drugiej ciąży, Callum ma ponad cztery latka, Enzo jest, cóż, sobą, a ja nienawidzę stać przy garach dłużej niż godzinę i jeśli wkurwię się w trakcie robienia obiadu, to jemy na mieście. Dlatego lasagna, którą dzisiaj przynoszę do Allhallows, wyszła spod rąk mojej mamy. Na swoją obronę powiem, że byłam w kuchni, w której została przygotowana. Założyłam nawet fartuch – kupiłam sobie ładny, różowy fartuszek, który zbiera kurz, ale jest. Mój wkład w przygotowanie zapiekanki może był minimalny, jednak jakiś był. Pokłóciłam się z moją mamą w trakcie gotowania, a to już świadczy o pewnym stopniu zaangażowania.
Zabroniłam Enzowi odzywać się w sprawie tej przeklętej lasagnii.
Wybrałam też wino, które podarujemy jego rodzicom. Drogie, sycylijskie, bo podobno Don takie lubi najbardziej – tego można byłoby się spodziewać po Włochu starej daty. Założyłam ładną, ale zachowawczą, czarną sukienkę z falbanami, chociaż nie potrafiłam odmówić sobie mnóstwa złotej biżuterii i wysokich szpilek. Zrobiłam wszystko, żeby przed rodzicami Enza wypaść na przyzwoity materiał na synową. Jego ojciec jest też jego szefem; a jeśli dobrze to rozegram, kiedyś będzie też moim.
Jeszcze o tym nie wie, ale będzie. Nie od razu, muszę najpierw zdobyć zaufanie Sycylijczyków, którzy pewnie nie są skłonni do przyjęcia w swoje progi Kalabryjki, ale nie robię tego pierwszy raz. W końcu ich do siebie przekonam. Polubią mnie czy nie, nie zmienią już tego, że wychodzę za ich syna i jestem matką ich pierwszych wnucząt. To coś znaczy.
Dobrze, że Cal musi być po prostu sobą, żeby skraść serca swoich dziadków. Prezentuje się bardzo elegancko. Co prawda włożenie na niego koszuli zajęło dzisiaj pół godziny (wciśnięcie na niego spodni okazało się prostsze – tylko piętnaście minut), bo ciągle uciekał i marudził, ale wreszcie ustąpił i łaskawie pozwolił swojej matce go ubrać. Chciał mieć też na sobie zegarek od taty; uparł się, że bez zegarka nigdzie nie idzie, dlatego nasz czterolatek ma na sobie złotego Rolexa. W praktyce więc wygląda dzisiaj jak miniaturka swojego ojca. Ma tylko małą, blednącą szramę na czole – wpadł z rozpędem w stół, bo biegał za Scoobym po domu i nie patrzył, gdzie idzie.
Idą z Enzem pierwsi. Oparta o kanapę, patrzę, jak pochłaniają ich zielonkawe płomienie. Zaciągam się ostatni raz papierosem i zagaszam go na dnie kryształowej popielnicy, wzdychając ciężko.
Ostatnie spojrzenie w lustro – nie mam szminki na zębach, Cal nie pobrudził mi sukienki, moje włosy wciąż są idealnie ułożone (spryskałam je taką ilością lakieru, że gdyby wtedy w naszej łazience poszła chociaż iskra, cały dom by spłonął).
Klaskam w dłonie. Jazda.
Narzucam na ramię moją torbę, biorę w jedną rękę blachę lasagnii, w drugą garść proszku Fiuu – salon na Hampstead znika, a zamiast niego pojawia się wielkie lustro w złotej ramie, jasne kanapy, ceglane ściany.
I mój syn, który już pcha łapy w kominek. Cal odskakuje przestraszony od płomieni, gdy pojawiam się w palenisku. Unoszę brwi, występując z paleniska. Posyłam Enzowi pytające spojrzenie.
— Nie grzeb w tym, bo się ubrudzisz — przestrzegam Cala. — Nic tam nie ma.
— Ja nie grzebałem! — Czyli grzebał. — Bo ja… a bo to nie jest gorące. To jest ogień, ale nie jest gorące — zauważa cicho, tonem wielkiego odkrywcy. Wskazuje paluszkiem na kominek i zerka najpierw na mnie, a potem na swojego tatę. — I jak tam wejdę, to wrócę do domu?

Dzisiejszego dnia Elias zrobiłby wszystko, aby być posiadaczem peleryny niewidki. Matka świrowała już wcześniej, ale dzisiaj był istny Armagedon. Dzisiejszego dnia dzięki matce dowiedział się o sobie kilku rzeczy, o które nawet siebie by nie podejrzewał. Po pierwsze był niechlujny, na skutek czego żadna miła dziewczyna go nie zechce, po drugie za bardzo skupiał się na sprawach nieistotnych na skutek czego żadna miła dziewczyna go nie zechce, a ogólnie to coś z nim musi być nie tak, skoro żadna miła dziewczyna go nie chce. Wysłuchiwał tej litanii w każdym możliwym momencie, w którym matka przyłapała go na robieniu czegoś nie tak, jakby chciała. Kulminacją tego był moment, w którym kobiecina odkryła, że jej syn odstawił mleko nie na tę półkę w lodówce na którą powinien. Wtedy Elias dowiedział się jeszcze jednej ważnej rzeczy. Mleko w lodówce ma swoje określone miejsce. Najgorsze dopiero miało nadejść. Zawsze zaczynało się niewinnie. Ciche pomruki matki przemieniały się w głośne narzekania, że nikt jej w tym domu nie pomaga i tylko dzięki niej to miejsce nadaje się do życia. Elias po raz kolejny popełnił ten sam błąd i zaproponował swoją pomoc, ale kiedy źle starł parmezan, usłyszał, że jest niechlujny i żadna miła dziewczyna go nie zechce, oraz przy pomocy szmatki został wywalony z kuchni.
-Jeżeli po ślubie każda kobieta zmienia się w to, to ja chyba podziękuję- Mruknął wchodząc do salonu w którym siedział jego ojciec i palił jedno ze swoich ulubionych cygar
-Przed ślubem nie jest lepiej- Odparł i uśmiechnął się lekko na skutek czego jego wąsy drgnęły
-Bądź miły dla brata
-To już łatwiej mi będzie się ożenić- Rzucił żartobliwie, ale Don wydał się nie podzielać jego poczucia humoru, bo zmierzył go chłodnym i karcącym spojrzeniem. Rozmowę przerwał nagle wybuch zielonego płomienia w ich kominku, aby po chwili wyszedł z niej Enzo wraz obcą jak na razie dla Eliasa kobietą, i jakimś małym dzieckiem, które zaczęło trajkotać niczym katarynka. Na dźwięk dziecięcego głosu z kuchni wypadła Costanza w różowym fartuszku, który nosił ślady mąki.
-mio figlio- Powiedziała i rzuciła się w stronę syna, aby złożyć na jego policzkach soczyste i mokre pocałunki. Don wstał z kanapy, a cygaro odłożył do kryształowej popielniczki, po czym sam podszedł do syna i uścisnął go po ojcowsku, a potem podszedł do Avy
-Sono lieto di ospitarvi nella mia casa- Powiedział po czym objął delikatnie Avę. Elias przyglądał się temu z boku. Na razie nie rwał się do powitań. Wolał poczekać, kiedy zrobi się może nieco bardziej kameralnie. Z resztą wiedział, że włoskiego powitania nie należało przerywać. Pierwszeństwo mieli zawsze rodzice.

mio figlio* - mój syn
Sono lieto di ospitarvi nella mia casa* - cieszę się, że mogę gościć was w moim domu

Nie udało mu się dosłyszeć odkrywczych rozważań swojego syna nad magiczną sadzą, bo stęskniona pani Martinelli zaatakowała go matczynymi pocałunkami – kolejne głośne cmoknięcia skutecznie zagłuszyły każde słowo czterolatka.
– No już, jeden by wystarczył – rzucił po włosku, niby to zmęczonym tonem, po wszystkim ocierając policzki wierzchem dłoni. Odwzajemnił też uścisk ojca, marszcząc się przy tym lekko, gdy gryzący dym uderzył go w nos. Następnie spojrzał na starszego brata: wahał się przez chwilę; nie potrafił się zdecydować, czy przywitać się z nim, czy może potraktować jak powietrze – tak dla dobra dalszego ciągu spotkania i panującej na nim atmosfery – ostatecznie jednak podszedł do niego i wyciągnął dłoń. Staruszek nie będzie już mógł mu zarzucić, że nie próbował zachowywać się w sposób cywilizowany.
Odchrząknął głośno, by spróbować zwrócić na siebie uwagę innych, zanim zabrał głos, oczywiście po włosku:
– Mamo, tato. Eliasie. – Powiódł spojrzeniem po twarzach gospodarzy, na dłużej zatrzymując się przy swoim starszym bracie. Chciał mieć już za sobą ten niewyobrażalnie niezręczny obowiązek. – To moja narzeczona, Ava – dziwnie przyznawać się do tego na głos, tak przed wszystkimi – i nasz syn, Callum – a do tego nawet jeszcze dziwniej. W końcu przez lata ten dzieciak o niewłoskim imieniu nie istniał, przynajmniej przed tymi ludźmi. To wszystko brzmiało jakoś nierealnie.
Choć zazwyczaj takie rodzinne spotkania nie były dla niego problemem – w końcu za każdym razem ze złośliwą satysfakcją przybierał rolę tego lepszego syna Dona Carlo – tak teraz najchętniej by się stąd deportował, najlepiej do jakiegoś baru, albo wprost do Rozbrykanej.
To kiedy przyjdzie dobry moment, żeby nalać sobie drinka?
Nic dziwnego, że pani Martinelli najmocniej zaciekawiła się czterolatkiem: chłopiec wyglądał jak jej rodzony syn sprzed prawie że dwudziestu pięciu laty – te same włoski, podobne oczka, identyczny uśmiech. Nachyliła się, żeby lepiej przyjrzeć się malcowi.
– Nauczyli cię mówić po włosku, aniołku? – spytała wyciągając przy tym dłoń do dzieciaka, a jej twarz rozświetlił serdeczny uśmiech. Czas na pierwszy sprawdzian.

Zerkam na Enza, obcałowywanego przez swoją matkę, która wydaje się być wniebowzięta samą obecnością mojego narzeczonego (narzeczonego – jak dziwnie to brzmi). Włoskie mamusie i ich syneczkowie, co? Przez usta przebiega mi lekki uśmiech, który zaraz przybiera bardziej oficjalnego odcienia, gdy sama mierzę się z jego rodzicami. Wymieniwszy z przyszłą teściową (mój Boże, brzmi jeszcze dziwniej – w życiu nie widziałam tej kobiety) uściski, wręczam jej blachę z jedzeniem. Rozważam przez moment, czy to już ta chwila, by skomplementować jej dom (salon rzeczywiście jest gustownie urządzony i podejrzewam, że to jej zasługa), ale postanawiam strategicznie zachować te słowa na później. Nie mogę od razu wystrzelać całej mojej amunicji. Dzisiaj jestem uzbrojona w wyświechtane, grzecznościowe formułki. Mało, ale zawsze coś.
— Dziękuję za zaproszenie. To zaszczyt — odpowiadam po włosku, ściskając delikatnie Dona Martinelliego. Nigdy nie widziałam go z bliska. Gdyby zamknąć jedno oko i zmrużyć drugie, dostrzegłabym podobieństwo między moim przyszłym mężem a jego ojcem. — Mamy coś dla państwa. — Sięgam na dno torby, by wyciągnąć z niej pękatą butelkę sycylijskiego wina. Do takich ludzi nie przychodzi się z pustymi rękami – liczę, że lasagne i drogi alkohol to dary wystarczające, żeby wywrzeć na nich dobre wrażenie, a przynajmniej: nie takie złe. Na świetną ocenę jest o co najmniej jedną ciążę za późno.
Gdy rodzice Enza już od nas odstępują, mój wzrok pada na jego brata. Mijałam czasem Eliasa na Nokturnie, ale nie pamiętam, żeby zdarzyło się nam wejść w interakcję. Czuję się jednak, jakbym go znała – Martinelli lubi na niego narzekać.
Mimo to, posyłam mężczyźnie uprzejmy uśmiech i podaję mu dłoń.
— Ava. Miło cię poznać.
Nowe twarze, nowe otoczenie – każdy czterolatek by się speszył. W trakcie powitań Cal kręci się między naszymi nogami, to przypatrując się obcym mu osobom, to spoglądając ciekawsko w stronę kominka (wyczuwam, że chce się tam znowu wpakować, dlatego trzymam go na oku). Gdy wreszcie ktoś zwraca na niego uwagę, wydaje się być szczerze zaskoczony. Zerka niepewnie na mnie, może szukając oparcia.
Macham dłonią zachęcająco. No, mały, śmiało.
— Po... — Niemal słychać, jak wszystkie trybiki obracają się w tej malutkiej główce, kiedy Cal próbuje, jak się domyślam, przyzwyczaić się do mniej znajomego akcentu i przypomnieć sobie, że rzeczywiście… — Tak, ja umiem! — Jego twarzyczkę rozjaśnia przebłysk zrozumienia i niekłamanego entuzjazmu, kiedy przechodzi na (prawie) płynny włoski. W jego głos wkrada się urocza melodia. Dyskretnie wzdycham z ulgą. Zuch chłopak.
— Po włosku umiem i po angielsku też umiem. No i tak w ogóle... — kończy skromnie, trochę ciszej, składając rączki za plecami, jakby chciał powiedzieć: nie, żebym się chwalił…
Dostrzegłszy wyciągniętą w jego stronę dłoń, maluch łapie ją (a raczej te palce, które daje radę objąć) i kołysze nią z poważną miną.
— Jestem Cal — przedstawia się, spoglądając z dołu na swoją babcię. Wyjaśniliśmy mu przed dzisiejszym przyjazdem, że pozna swoich drugich dziadków (tak, Cal, można mieć drugich dziadków; tak, kochanie, twój tata też ma rodziców; nie, nie był zawsze taki wielki; nie, nie możesz mieć sto tysiąc dwanaście dziadków, czworo wystarczy), ale może jeszcze nie rozumieć, co to oznacza.

Tylko raz spojrzał w stronę łuku wykutego w ścianie za którym znajdowały się schody prowadzące na górę. Był tak blisko szybkiej ucieczki w bezpieczne zakamarki swojego pokoju, ale gdyby nagle się ulotnił, przez najbliższe dni musiałby wysłuchiwać pretensji swojej matki
- Zachowujesz się jak nastolatek - Skarcił siebie w myślach. Powinien jeszcze ukradkiem zwinąć trochę przygotowanego przez matkę makaronu i niczym dementor przemknąć przez pomieszczenia, pozostawiając po sobie chłód, który jasno wskazywał na brak chęci do integracji rodzinnej. Z rozmyślań wyrwał go kobiecy głos, a zaraz potem przed nim pojawiła się smukła dłoń. Uniósł nieco wzrok do góry, aby spojrzeć prosto w twarz narzeczonej i przyszłej żony jego brata.
- Elias - Powiedział równie krótko i uścisnął jej dłoń. Na usta pchało mu się znacznie więcej pytań, chociażby to, które dotyczyło zdrowego rozsądku kobiety. Nadal nie mógł uwierzyć w to, że znalazła się na tym świecie kobieta, która na poważnie chciała związać się z Enzem, co więcej ciężko było mu uwierzyć w to, że jego brat da się zaobrączkować...a może nie zdawał sobie jeszcze sprawy z tego czym tak naprawdę było małżeństwo. Na szczęście rozwody były coraz popularniejsze, i nie tak drogie.
- Zapraszam do stołu - Powiedziała kobieta, z wyraźną radością, kiedy okazało się, że jej syn zadbał o odpowiednią edukację jej wnuka. W końcu dla nich umiejętność posługiwania się Włoskim była tak ważna, jak umiejętność zmówienia pacierza.
- Musisz coś zjeść, bo marnie wyglądasz - Dodała i wzięła swojego wnuka na ręcę. Elias widział ten splot dłoni. Zachowywała się teraz niczym diabelskie sidła, które pochwyciły ofiarę. Teraz biednego malucha czeka faszerowanie makaronem, serami, i innymi typowymi włoskimi przysmakami, a kiedy skończy się główna część obiadu, z kuchni zostaną przyniesione ciasta i ciasteczka, oraz cukierki
- Mam nadzieję, że twój syn jest odporny na cukier - Rzucił w stronę brata, kiedy zrównali się wchodząc do jadalni, gdzie na stole stały już wypolerowane na wysoki połysk talerze, oraz kryształowe kieliszki.
- Rodzina z Sycylii przysłała nam kilka winogron, więc zrobiliśmy sok dla Calla, mam nadzieję, że mu zasmakuje - Powiedział Don i dłonią wskazał wszystkim, że można już zasiąść do stołu.
-

Obserwował wszystkie rozgrywające się przed nim interakcje w milczeniu, nie zaburzając ich swoją obecnością (to kanoniczne wydarzenia): przyglądał się, jak Cal dostaje nagłego olśnienia, że jednak coś tam potrafi po włosku i da radę się dogadać – pani Martinelli wyglądała na zachwyconą, gdy mały przedstawił się płynnie –  a potem nieśmiało ściska dłoń do niedawna zupełnie nieznajomej mu kobiecie, a od teraz swojej drugiej babci; widział to oszczędne przywitanie Avy z Eliasem i dobrze, niczego więcej się nie spodziewał; aż w końcu odszukał wzrokiem swojego ojca: Don Carlo zajęty był dokładnie tym samym, co jego młodszy syn – obserwacją.
Udało mu się skrzyżować spojrzenia z Avą; miał nadzieję, że czarownica odczyta z jego twarzy nieme pytanie z rodzaju tych „czy wszystko ok?”.
W drodze do jadalni, z chwilowego zamyślenia wyrwał go głos brata. Z jakiegoś powodu zaskoczyło go, że Elias znalazł się tuż obok niego tak nagle, i że z jego ust nie wydostał się żaden jadowity komentarz – wypowiedziane przez niego słowa miały zupełnie neutralny charakter.
– To będzie jego pierwsza próba – odpowiedział mu, lekko rozbawiony tym widokiem matczynego uścisku teraz przypominającego sidła. – Gdzie mała? Na Sycylii? – Nie zdziwiłby się, gdyby ojciec wysłał ich siostrę właśnie tam, do wuja, na ostatnie wakacje przed Hogwartem, bo z nim też tak zrobił. To tak w ramach przypomnienia, kim tak właściwie była, skąd pochodziła i takie tam inne morały prawione przez starych ludzi.
Wszyscy zasiedli przy stole – wszyscy poza mamą Martinelli, która zajęła się znoszeniem ciężkich półmisków z parującym, oblepionym sosem makaronem i tartym serem. Byłoby jej znacznie łatwiej i lżej, gdyby poprosiła kogoś o zaczarowanie naczyn, by te przyfrunęły z kuchni, ale jedzenie potraktowane magią z jakiegoś powodu odbierało mu autentyczności (przynajmniej według niej, bo Enzo nie czuł zupełnie żadnej różnicy w obiedzie podanym przez nią a przez lewitujący w powietrzu talerz – szok i niedowierzanie).
– No, jedzcie, bo wystygnie! – Pani Martinelli nie zdążyła jeszcze usiąść na swoim miejscu u szczytu stołu, naprzeciw swojego męża, ale już udało jej się pogonić ich do jedzenia.
Dobrze, że najgorsze mieli za sobą, to znaczy rozmowę o ekspresowym ślubie, który przecież zbliżał się do nich wielkimi krokami. To wszystko zaczęło się trochę od dupy strony, ale czy nie było tak z nimi od zawsze? Enzo chyba miał to w zwyczaju, że nie potrafił niczego zrobić tak, jak należy, włącznie z założeniem własnej rodziny, ale cóż. Stało się, a co najważniejsze – nie uważał, by był to jakiś powód do wstydu.
– Wiesz, Cal – korzystając z chwili ciszy zagadnął dzieciaka, jednocześnie nakładając zdrową porcję makaronu na swój talerz. – Twój wujek zdradził mi, że kupi ci taki prezent na święta, że zwariujesz. Powiedziałem mu, żeby się nie wygłupiał, przecież nie jesteś jednym z tych rozpieszczonych dzieciaków, ale upierał się, że musi nadrobić te trzy lata. Co nie, Elias? – Uniósł wzrok na swojego brata i posłał mu zaczepny uśmieszek.

Czuję się nie na miejscu, jakbym zaglądała do czyjegoś życia przez okno. Nigdy nie musiałam poznawać niczyich rodziców i martwić się wywoływaniem na nich dobrego, a przynajmniej nie najgorszego wrażenia. Mogłabym machnąć na to ręką i uznać, że przecież wychodzę za Enza, a nie wszystkich Martinellich, ale to niezupełnie prawda. Teraz będę częścią ich rodziny – a żeby coś w niej osiągnąć, nie mogę być złą harpią, która złapała ich biednego synalka na dziecko.
Ale wszystko po kolei.
Na razie jednak wywołuję wrażenie dokładnie żadne – moi teściowie, skupieni na gwieździe dzisiejszego spotkania, moim czterolatku, ledwo zwracają na mnie uwagę. Równie dobrze mogłabym wtopić się w ścianę i służyć za dekorację. Trzeba przyznać, że mój syn ma talent do zagarniania uwagi wszystkich dorosłych w pobliżu. Taki już jego urok.
Łapię pytające spojrzenie Enza – a przynajmniej wydaje mi się, że próbuje zadać mi pytanie. Wzruszam prawie niedostrzegalnie ramionami. Może być. Nie musi się martwić. Najgorsze, czyli wyjaśnienia dotyczące naszej sytuacji, są już za nami – z resztą możemy sobie poradzić.
No chyba, że naszemu synowi odbije i pogryzie własną babcię. Ostatnio ma z tym problem – z gryzieniem ludzi, których nie zna, a którzy podnoszą go i dotykają, kiedy on nie chce. Może ma to po ojcu.
— Co się mówi, Cal? — pytam, gdy zasiadamy już przy stole, a Callum wdrapuje się śmiesznie na zbyt wysokie dla niego miejsce tuż obok mnie. Przygotowali dla niego sok – miło.
— Dziękuję!
Przez chwilę w jadalni nie słychać niczego poza pobrzękiwaniem sztućców; naczynia krążą z rąk do rąk, podaj, poproszę, a czy jest…?, tam masz. Gdy każda brytfanna i każdy półmisek wreszcie spoczęły na swoich miejscach, a jedzenie pojawiło się na talerzach, zaczęła się runda druga.
— To jak tam, Elias? — odzywam się znienacka, gdy wszyscy już zdążyli napocząć swój obiad. — Jak ci się wiedzie?
W mojej obronie: do wyboru miałam to, pytanie o przepis na tę wybitną 'ncasciatę albo jak zdrowie, panie Martinelli? – Elias nie może mnie winić, że postanowiłam skierować uwagę akurat na niego. Gdy ja rozgrzebuję warzywa w mojej zapiekance, Enzo odzywa się do Cala; udaje mi się zamaskować uśmiech, pociągając łyk napoju. 
— Eee — jąka się młody, zamarłszy z widelcem wbitym w makaron, a oczami w swojego ojca — tata, to jest chyba niemożliwe.
O wyjaśnienie jego rozumowania nie trzeba było Calluma prosić.
— No bo to Mikołaj daje prezenty na święta, a wujek nie jest stary i nie ma brody, i jest za chudy na Mikołaja. Bo Mikołaj to jest taki wielki! Worek będzie za ciężki i... i wujek nie uniesie. — Przetacza spojrzeniem ogromnych, ciemnych oczu po zebranych, zanim dodaje niewinnym głosikiem: — I umrze.
I niezgrabnie pakuje sobie porządną porcję makaronu do ust.
— Pycha!

Elias w tej sytuacji można powiedzieć, że czuł się podobnie niezręcznie co brat jak i jego wybranka. Owszem bywał już na tych "obiadach" poznawczych, ale przeważnie dotyczyło to jakiejś dalszej rodziny i wszystko było dużo bardziej naturalne. Teraz miał wrażenie, że każdy z tu obecnych, no może oprócz dziecka Enza jakoś wybitnie się spiął. Gdyby umiał czytać w myślach, pewnie u każdego doszukałby się całej listy tematów, które były skrupulatne odrzucane, bo po prostu nie nadawały się do poruszenia podczas chwili, która powinna być przyjemna.
- Mhm - Odmruknął jedynie na pytanie brata o najmłodszą z domowniczek ich domu - Nie chciała jechać, z resztą wcale się jej nie dziwię - Ich siostra miała problem ze zrozumieniem, kim tak naprawdę jest. Urodziła sie w końcu już w Anglii, a pogodzenie dwóch narodowości, dla małego dziecka było dość trudnym wyczynem. Elias chciał, jednak wierzyć, że kiedy podrośnie, wszystko się unormuje.
Cała rodzina zasiadła do stołu, a gospodyni zaczęła się krzątać od stołu do kuchni, donosząc co chwila kolejne miski, w których parowało gorące jedzenie, oraz półmiski z zimnymi przekąskami. Jedzenia było tyle, że Elias był już niemal pewien, że Enzo wyjdzie stąd z naręczem pudełeczek, do których ich matula nawrzuca różnych pyszności, a on będzie dojadać resztki tego obiadu przez najbliższe dwa dni. Elias w głębi duszy liczył na to, że chociaż dzisiaj jego brat powstrzyma się od złośliwości, ale ta nadzieja została przez niego brutalnie rozwiana, kiedy w dość niespodziewany sposób, postanowił wrobić w kupowanie prezentów. Rzucił mu przez stół mordercze spojrzenie. Nie znał się na dzieciach szczególnie cudzych, co więcej nie do końca widziało mu się wydawania pieniędzy na czyjeś dziecko. W normalnych okolicznościach pewnie odpowiedziałby bratu, że skoro już zmajstrował dzieciaka, to niech będzie przykładnym ojcem i sam zadba o jego dobra materialne. Na szczęście to właśnie ten malec, okazał się być kołem ratunkowym Eliasa, chociaż zakończenie jego wypowiedzi sprawiło, że Włoch nieco zdębiał. Takie podsumowanie w ustach czterolatka nie było czymś naturalnym, i to samo z resztą musiała wyczuć ich matka, bo jedynie rzuciła szybkie spojrzenie w stronę Eliasa dając jasno do zrozumienia, aby nie drążył tematu
-Masz rację- Przytaknął mu -Ale na urodziny, chyba mogę coś kupić?- Rzucił w jego stronę i uśmiechnął sie lekko. W głębi duszy odetchnął, że może jakoś udało mu się wybrnąć z bagna, w jakie wpakował go brat. Przy stole zapadła ponownie cisza, która przerywały jedynie pobrzdąkiwania Sztuccy o porcelanowe talerze. Ava była tą, która się wyłamała i postanowiła rozpocząć, kolejną dość prostą rozmowę. Elias skierował na nią wzrok, odrywając się na chwilę od swojego talerzu makaronu.
-Nie narzekam- Odpowiedział dość krótko i treściwie oraz jakże bezpiecznie. Przecież nie będzie się tutaj uzewnętrzniać i zwierzać ze wszystkich swoich problemów, bo tak naprawdę kiedy analizował całokształt wszystkich spraw, to naprawdę nie mógł na nic narzekać.
-Dam ci przepisy na ulubione dania Lorenza- Wtrąciła się nagle Pani Martinelli -Będziesz mogła mu ugotować. Biedaczek ciężko pracuje- Powiedziała i pieszczotliwie pogłaskała syna po głowie. Elias zrobił dość dziwną minę. A on to co, nie pracował. Czy naprawdę, aby nastawienie matki się zmieniło, musiał przyprowadzić do domu jakąś kobietę i oznajmić, że się żeni. Bez sprzecznie ta informacja wywołałaby wybuch euforii w jego matce.
-Jak się miewa twój ojciec Avo?- Odezwał się w końcu ze szczyty stołu pan i władca tego przybytku. Pytanie kulturalne, ale Elias domyślał się, że kryło się pod nim coś jeszcze. Don chciał wyczuć grunt, zdobyć chociaż strzępek informacji.

Trochę współczuł tej małolacie, która na Sycylii przechodzi pewnie trening życia. Oni mieli siebie i Lucę, naparzali się patykami, strzelali do kaczek i szlajali się po jaskiniach, a Guiditta? Guidi pewnie uczy się teraz lepienia wszystkich rodzajów makaronu, jakie poznał świat, w towarzystwie dziewczynek, z którymi nawet nie potrafi się do końca dogadać.
Większość jedzenia, które znalazło się na talerzu przed nim, nałożyła matka; nawet nie zauważał, gdy dokładała mu kolejne porcje – jeśli tak nie wyglądało specjalne traktowanie, to jak? Musiał ją odganiać i powtarzać, że nie wyjdzie stąd o własnych siłach, jeśli dalej będzie go tak tuczyć, ale nie wydawała się tym przejęta. Jednocześnie przysłuchiwał się rozmowom, które rozwinęły się przy stole, a w szczególności wyczulił się na głos Eliasa, gotowy wciąć się, gdy tylko zostaną przekroczone pewne granice; w Glasgow, gdy dowiedział się o nadchodzącym ślubie brata, kwieciście wypowiadał się o jego narzeczonej. O dziwo, żadne nie zostały przekroczone, nawet pomimo tej niewinnej prowokacji, na którą sobie wcześniej Enzo pozwolił. Miłe zaskoczenie.
– Widzicie? Łeb jak sklep – skomentował wywód Cala, który mógł, ale nie musiał, być napędzany wszystkimi tymi obejrzanymi wspólnie filmami akcji. Wiadomo, po kim mały ma taką inteligencję.
(Jeszcze jedyna w towarzystwie) pani Martinelli wspomniała o tym, jak biedny Enzo rzekomo ciężko się zaharowuje, a on zamierzał z tego skorzystać: przybrał cierpiętniczą minę i, wpatrzony w Avę, przytakiwał głową, jednocześnie niewzruszony tym, jak mamina dłoń ulizuje mu fryzurę. 
– Oj ciężko, mamusiu, muszę mieć dużo siły – odezwał się rozbawionym głosem. Nie oszukujmy się, może ten kucharski wykład, który jego przyszła żona otrzyma wraz z pęczkiem przepisów, jakoś poprawi standard kulinarny na Blackheath...
Wyczekał, aż ojciec i Ava zakończą rozmowę, a potem, trzymając kieliszek wina w dłoni, podniósł się z siadu. Odchrząknął i upewniwszy się, że wszystkie spojrzenia zostały zwrócone ku niemu, zabrał głos, rzecz jasna po Włosku:
– Kochani rodzice. Eliasie – mówiąc to, nachylił się w stronę brata, jakby chciał mieć pewność, że ten aby na pewno go słucha. – Chciałem wam podziękować, że tak serdecznie przyjęliście mnie, moją przyszłą żonę i mojego syna. Naprawdę, nie mogłem lepiej wyobrazić sobie tego spotkania. – Czy wyciśnięcie pojedynczej łezki najszczerszego wzruszenia byłoby w tym momencie przesadą? Nie, dobra, koniec tego przedstawienia. – Dziękuję wam z całego serca, to dla mnie ważne.
Okej, może ta zagrywka była trochę wazeliniarska z jego strony (tylko trochę!), ale jeśli miał wleźć starym w dupę (jakkolwiek źle by to nie brzmiało), to po całości, nie? Stawiał, że mama to się pewnie tam zaleje łzami, ojciec, choć przejrzy go na wylot, to doceni gest, a Elias? Cóż, oby Elias siedział cicho, tak dla dobra dalszej części tego spotkania.

Dostrzegam zdezorientowaną minę mojego szwagra i jego pytające spojrzenie, posłane własnej matce. W milczeniu rozgrzebuję makaron na talerzu, rozważając, czy warto się odezwać, czy może pozwolić tematowi umrzeć (heh). Dla kogoś, kto nie ma na co dzień styczności z wygadanymi czterolatkami, gadanina Calluma rzeczywiście może być dziwna – ale jeśli spędzisz z nim chociaż parę dni, dowiadujesz się, że to dziecko cały czas gada odklejone rzeczy. Ogląda za dużo kreskówek i filmów akcji. Za to ostatnie można podziękować jego ojcu.
— Nie przejmuj się, Elias — wtrącam w końcu z ciężkim westchnieniem. Przenoszę spojrzenie na mężczyznę i posyłam mu krótki uśmiech. — Cal nawet nie wie, co to znaczy.
— Ale co ja nie wiem?
— Nic, wcinaj.
Gdy pada pytanie Eliasa, Callum zamienia się w filozofa.
— Mmm... — mruczy, postukując paluszkiem w brodę, jakby rzeczywiście się zastanawiał. Popisuje się. Toczy oczami po suficie, aż wreszcie kiwa główką. — Nooo mooożesz...
Kiedy krzyżuje spojrzenie z wujkiem, twarz rozświetla mu szeroki, wesoły uśmiech. Szczerzy się do Eliasa, z ekscytacji kołysząc nóżkami pod stołem.
Głos mojej przyszłej teściowej odrywa moją uwagę od rozmowy czterolatka i jego nowego wujka. Przenoszę na nią swoje spojrzenie i, cóż, nie jestem pewna, jak zareagować, gdy (jeszcze jedyna) pani Martinelli przygładza czule włosy swojemu syneczkowi. Kąciki ust drgają mi w uśmiechu.
Boże, włoskie matki.
Spoglądam w rozbawione oczy Enza. Wie, że nie mogę przyznać się, że nie lubię gotować. Co za żmija. Przełykam rozbawiony grymas, posyłając Enzowi wymowne spojrzenie (pogadamy później) i trącam lekko jego kostkę obcasem.
— Przy mnie nie umrze z głodu, proszę się nie martwić. — Co należy rozumieć jako: umiem zamawiać jedzenie w restauracji i kroić kanapki. Ale interpretację sensu mojego zdania pozostawiam już w gestii pani Martinelli. Za nie nie mogę być odpowiedzialna, prawda?
— Mój ojciec ma się świetnie, dziękuję. Na nic nie narzeka. — Poza swoją puszczalską córką i jej skurwiałym narzeczonym, ale to nie jest temat, który dobrze przyjąłby się przy stole. Dość powiedzieć, że ojciec nie musiał poznać Enza, żeby wyrobić sobie o nim opinię. — Kazał pozdrowić. — Pierdolenie. Kiedy usłyszał, że idę na obiad do Martinellich, machnął tylko łapą i zamknął się w swoim gabinecie, widocznie uznając, że lepiej poddać się, zanim trafi go szlag. Ale nie ma żadnego białego kłamstwa, którego nie mogłabym obronić uroczym uśmiechem.
Rozmowa między mną a Donem nie trwa długo. Gdy cisza między nami rozgaszcza się na parę chwil, Enzo chyba wyczuwa swój moment. Z zaskoczeniem przyglądam mu się, jak wstaje (toast? Teraz?) – i zaczyna mówić.
Nie ściągam roziskrzonego wzroku z mojego narzeczonego, wahając się, czy otwierać wargi – czy nie wymsknie się spomiędzy nich rozbawione prychnięcie. Przyciskam delikatnie palce do ust, niby tak głęboko zasłuchana w słowa Enza – i szczerze ciekawa, co zrobi dalej. Kiedy Enzo wraca na miejsce, kładę dłoń na jego kolanie. Przyglądam się mu, z uśmiechem tańczącym w kącikach ust i oczu, jakbym chciała coś powiedzieć, ale ostatecznie zachowuję komentarz dla siebie. W domu, leżąc już razem na kanapie albo w ciszy naszej sypialni, o tym porozmawiamy.
Piękna mowa, kochanie. Taka z serca.
Gdy przenoszę wzrok z Enza na jego rodziców, po wesołych iskierkach, zarezerwowanych przede wszystkim dla mojego przyszłego męża (cóż, od dawna ma do nich wyłączne prawa), prawie nie ma już śladu.
— Naprawdę cieszę się, że państwo ugościli nas w swoim domu — odzywam się łagodnie, przytulając dłoń do wspartego na mojej piersi medalika z Maryją. — Dziękuję.
Nie mogę się doczekać, aż wszyscy będziemy j e d n ą, w i e l k ą rodziną.

Komedia...tak Elias w myślach zaczął określać całe to spotkanie. On udawał, że chciał tu być Enzo i jego partnerka również. Ich ojciec udawał, że w tej relacji nie widział korzyści. Najbardziej szczerą osobą przy tym stole była obecnie matka, która spełniała się w roli gospodyni domu, oraz ten mały brzdąc, który był jeszcze za młody, aby zrozumieć pewne zasady tego świata. Kiedy dorośnie dowie się wszystkie, i pewnie z rozbawieniem będzie wracać do tej chwili (o ile będzie to pamiętać) Z typowego gadania o niczym, co w tej sytuacji było najbezpieczniejsze, postanowił wyjść Enzo. Elias powiódł za nim wzrokiem, kiedy ten wstał chwytając kieliszek w dłoń. Domyślał się co nastąpi, ale nim zdążył w głowie sobie to zwizualizować, jego brat już zaczął składać słowa w zdania, a zdania w płomienną przemowę o wdzięczności i radości z faktu, że może spędzić czas z rodziną
- Pierdolenie - Skwitował jego wypowiedź w swoich myślach, ale i on uniósł swój kieliszek upijając kilka łyków wina. No, ale przecież nie mógł powiedzieć wprost tego co najpewniej każdy z obecnych przy tym stole myślał czyli "Boże niech to się już skończy" Żył sobie spokojnie, a teraz siedział sztywno przy stole i nagle został wrzucony do roli wujka, do której nie był w żaden sposób przygotowany.
- To nic takiego - Odpowiedział na podziękowania Avy
- Mam nadzieję, że będziesz odwiedzać nas częściej - Wtrącił się Pan Martinelli zerkając na Enza - Matka zamartwia się o ciebie, rzadko bywasz w domu. Z resztą twój brat nie lepszy - Stwierdził i zgromił Eliasa spojrzeniem. On westchnął jedynie cicho. Fakt nie bywał często w domu, ale poniekąd to właśnie matka doprowadziła do takiego stanu rzeczy. Czego by nie zrobił to zawsze było źle, po za tym ile można wysłuchiwać o tym, że powinien się wreszcie ustatkować i poznać jakąś miłą i uczynną włoską kobietę, która o niego zadba. Gdyby wyraził chęć ożenku, jego matka najpewniej zrobiłaby mu całą listę córek jej koleżanek, czy dalszej rodziny, które tylko czekały, aż ktoś nimi się zainteresuje. Może nie był to taki zły pomysł. Wziąć ślub dla świętego spokoju, w końcu to tylko małżeństwo a nie koniec świata. Jego życie by się nie zmieniło. No może oprócz tego, że po powrocie do domu czekałby na niego ciepły obiad, który mógłby zjeść bez słuchania, że musi coś zostawić dla Enza.
- Call na następne wakacje mógłby wybrać się z nami na Sycylię. Razem z mężem planujemy krótki wyjazd do rodziny, aby odwiedzić stare kąty - Powiedziała gospodyni a jej mąż kiwnął głową
- Powinien znać swoje dziedzictwo - Przytaknął, a Elias ledwo co powstrzymał się od cichego prychnięcia. Machina ruszyła, a dalsze życie tego małego brzdąca właśnie zaczynało być układane, chociaż ten nawet nie mógł być tego świadom.