Ulica

Ulica

Główna, szeroka ulica Hogsmeade. To tutaj stare czarodziejki spotykają się w drodze do sklepu na poranne plotki. Zawsze jest tu gwarne i dość tłoczno, zważając na fakt, że codziennie Hogsmeade odwiedzane jest przez czarodziejów z rożnych zakątków świata.

21 luty 1980r.

Powrót na ziemie rodzinne przywoływał wspomnienia i nowe informacje. W polityce widać było że sporo działo. Na tym jednak się nie skupiał. Najważniejszym dla niego było znalezienie sobie pracy, którą udało mu się dostać w magicznej kuźni. Dzięki czemu mógł tworzyć wiele przedmiotów i rozwijać swoją pasję. Po godzinach zajmował się indywidualnie zleceniami w sprawie zwierząt, jako opiekun. Wracając tutaj, miał również inny powód. Chciał odnaleźć tych, którzy zabili jego ukochaną. Miał przyjaciela, który mu w tym pomagał. Zbierał informacje, dzięki którym łatwiej było trafić na trop jednego ze śmierciożerców. Stu procent pewności nie było, że to ta osoba. Należałoby wszystko sprawdzać.
Późny wieczór, a Sebastian opuścił swoją kuźnię zamykając ją jako ostatni wychodzący. Poprawił szal na szyi i kołnierz płaszcza, odczuwając zimową temperaturę powietrza. Wsadził ręce do kieszeni i ruszył przed siebie, na główną ulicę Hogsmeade.

Nienawidził, gdy przeszłość się za nim ciągnęła. Minęło już przecież wystarczająco dużo czasu, aby puścić minione wydarzenia w niepamięć i… no właśnie. Kiedy usłyszał z ust brata o tej wątpliwie przyjemnej nowinie, coś jakby go zmroziło. Oczywiście, byli wtedy naprawdę ostrożni, ale cichy głos zwątpienia kiełkował się w jego głowie, podważając wszystkie znane do tej pore fakty. Alec.. nie chciał zawieść Czarnego Pana. Nie chciał też niepotrzebnie podnosić alarmu. Postanowił więc to wszystko osobiście sprawdzić i samemu ustalić na ile węszący mężczyzna stanowił zagrożenie.
Choć był dopiero wieczór, wydawało się być o wiele bardziej ponuro. Alec, stojący w zaułku uliczki przy miejscu pracy ofiary, zapalił papierosa. Rozgrzewał go. A przynajmniej tak się Alecowi wydawało. Był już na takim etapie uzależnienia, że był w stanie sobie wmówić magiczne właściwości używek, byle tylko obrócić to na własną korzyść.
Nie zastanawiał się nad tym zbyt długo. Kiedy drzwi do kuźni się otworzyły, Alec momentalnie zgasił papierosa, następnie zarzucając na siebie ciemny, głęboki kaptur. Chciał na ten moment ograniczyć jakiekolwiek interakcje. Nie mógł sobie pozwolić, aby błędna diagnoza zasiała w mężczyźnie ziarnko niepewności. Greyback powolnym krokiem ruszył tuż za nim. Starał się poruszać wręcz bezszelestnie i w jak najbardziej bezpiecznej odległości. Zastanawiało go, gdzie te łowy miały go doprowadzić. Ale na szczęście, albo i nieszczęście, niebawem zaczął prószyć śnieg. Pogoda umożliwiała mu o wiele dyskretniejsze podejścia i przytępienie zmysłów śledzonego. Sęk w tym, że również ograniczyła widoczność Aleca. Ale tym na razie się nie przejmował. Po prostu szedł za nim, co jakiś czas chowając się za murami, czy w ślepych uliczkach. Natomiast prawą rękę - na wszelki wypadek - zacisnął na różdżce.

Od tego tragicznego wydarzenia minęło z pół roku. Mniej lub więcej. Jakkolwiek to liczyć. Sebastian miał sporo czasu by dojść do siebie i jednocześnie doszukiwać się zemsty. Do dziś nie wiedział, dlaczego jego ukochana Natalie musiała umrzeć. Chciałby się także dowiedzieć, kto ją zabił. Kto był pod maską celując w na z różdżki i zabijając. Dlaczego to musiało się przytrafić akurat jemu.
Tropy były ciekawe, kierujące do Anglii. To jeden z powodów o jakim nawet siostrze nie wspomniał, dlaczego wrócił. Chciał poznać prawdę i żeby winowajca poniósł odpowiednią karę za swój czyn.
Idąc ulicą, patrzył przed siebie. Nawet nie zorientował się, kiedy zaczęło prószyć. Spojrzał na moment w niebo, ale też zatrzymał się na chwilę. Odniósł wrażenie, że ktoś go śledzi. Obejrzał się za siebie, lecz nikogo takiego nie dostrzegł. Musiało mu się zatem wydawać. Ruszył spokojnym krokiem dalej docierając do Sklepu Scrivenshaft'a i wszedł do środka.
Pomieszczenie sklepowe posiadało spory asortyment w pergaminach i artykułach piśmienniczych. Koledzy przywitali się uściskiem dłoni, po czym Allbert podał Sebastianowi kopertę.
- Tu masz niezbędne dane na temat swojego celu. Jeden z kilku musi być trafiony... Seba, wolałbym byś trzymał się od tego z daleka. Zapomnij o zemście.
Polecił kolega, najwyraźniej wiedząc jak daleko i niebezpiecznie to może zajść.
- Chcę tylko wiedzieć, kto i dlaczego. Nie daje mi to spokoju. Że powinien o czymś wiedzieć.
Wyjaśnił ponownie. Albert westchnął, dodając mu wsparcie duchowe, zauważając, że nie przekona go zmiany decyzji.
Sebastian schował kopertę do kieszeni płaszcza, składając ją dodatkowo na pół.
Wymienili jeszcze parę zdań, po czym Cook opuścił sklep, zmierzając w dalszym kierunku miasteczka.

Nie spuszczał wzroku ze swojego celu. Nie wiedział jeszcze, jak dokładnie zająć się tą sprawą, ale pewnie był to, że nie mógł tego wszystkiego tak po prostu zostawić. Nie chciał zawieść Czarnego Pana, który już wystarczająco wiele razy był zraniony przez swoich popleczników. A jednym z nich była spowinowacona ze śledzonym kobieta. Zdradziła. Wyrzekła się jedynej słusznej ideologii dla jakiegoś śmierdzącego mugola, którego krew nadawała się jedynie do spuszczenia do ścieków. Alec zatrzymał się przy wejściu do sklepu, w ramie którego zniknął mężczyzna. Nie chciał wchodzić do środka. Nie chciał zwracać na siebie uwagi. Przykleił się natomiast do ściany, aby następnie wychylić głowę i spojrzeć za szybę. Dzięki palącym się świecom był świadkiem odgrywającej się w środku sceny. Ten drugi dawał śledzonemu kopertę, ten drugi coś odburknął. Greyback nie wiedział co. Ale to wystarczyło mu, by podejrzewać Cooka o spiskowanie. Alec nie mógł tak zostawić. Kiedy zobaczył, że sylwetka mężczyzny się nienaturalnie poruszyła, Alec szybko odwrócił głowę, by następnie zniknąć za murami budynku.
Nie wiedział jak długo tak stał. Ale w tej kwestii był wyjątkowo cierpliwy. Wkrótce usłyszał skrzypnięcie drzwi i dzwoneczek, sygnalizujący kogoś opuszczającego sklep. Alec odczekał krótką chwilę, aż w końcu wyłonił się ze swojej kryjówki i ponownie ruszył za swoją ofiarą...

Sebastian opuściwszy sklep, skierował się konkretnie do wyjścia z Hogsmeade. Starał się jak najmniej używać transportów magicznych, typu kominki czy inne przejścia. Preferował tradycyjne dostania się do miasta, jak przykładowe dostanie się na ulicę Pokątną przez Dziurawy Kocioł. Co z jedne strony było sporym ryzykiem, jeżeli jego dziwne wcześniejsze przeczucia, że ktoś go śledził, mogły się okazać prawdą. Mógłby wiedzieć, dokąd zmierza.
Dostając się do miasta w Szkocji, gdzie panował większy ruch uliczny i hałas, kierował się w stronę drugiej dzielnicy miasta, by móc dostać się na trzecią ulicę, na której mieszkał. Tam znajdowało się jego mieszkanie, jakie wynajmuje. Mógł zamieszkać w Londynie, lecz tutaj miał zdecydowanie bliżej do pracy. Po drodze zrobił podstawowe zakupy i zmierzał w stronę znanej i starej kamienicy, prowadzonej przez mugoli.

Nie miał pojęcia, czy mężczyzna wiedział, że Alec go śledzi. Jeśli tak, to grał naprawdę przekonująco. Greyback… z każdą kolejną sekundą był coraz bardziej zdeterminowany do przyłapania mężczyzny. Chciał wiedzieć, co się kryło w kopercie. Chciał wiedzieć, na ile Raynar wyolbrzymił sprawę… Jeszcze nie zdecydował co zrobi. Nie miał pojęcia, jak przebiegnie konfrontacja. Miał jednak nadzieję, że te łowy doprowadzą go dokądś. Niesamowicie, by się wkurwił, gdyby okazało się inaczej… Ofiara natomiast, jakby robiła mu na złość, wydłużając znacznie drogę i robiąc milion przystanków. Alec wypalił kolejnego papierosa podczas czekania aż jegomość zrobi te cholerne zakupy. Niezła ironia losu, że trafił akurat na ten dzień, kiedy Sebastian miał pustą lodówkę. Zaciągając się papierosem, obejrzał się dookoła. Przez to całe śledzenie, sam zaczął mieć dziwne przeczucia. Pozostawał jednak maksymalnie skupiony, wręcz czujny. Jego wszystkie zmysły były niesamowicie wyostrzone, co pozwalało Alecowi odbierać bodźce o wiele szybciej, niż każdemu innemu przeciętnemu czarodziejowi. Zaciskając palce na różdżce, poczekał aż śledzony znowu wstąpi na główną dróżkę. A potem… znowu za nim ruszył. Nie zmieniał swojej taktyki. Pozostawał w odpowiedniej odległości, co jakiś czas robiąc uniki. To pozwoliło mu na dyskrecję. Śnieg natomiast przestawał padać. To nie był dobry znak.

Ostatecznie, podróż Sebastiana zakończyła się z dotarciem do kamienicy, u której drzwi znalazł się. Wyszukał klucze i otworzył stare drzwi, przechodząc do środka i zamykając za sobą, także na klucz. Mimo bycia czarodziejem, nie używał czarów w mieście mugolskim. Udał się na odpowiednie piętro, gdzie znajdowało jego mieszkanie. Jednakże, nie zapalał światła. Podszedł do okna, by sprawdzić czy jest na ulicy czysto, czy nie dostrzeże nikogo podejrzanego. Dopiero po tym położył siatkę z zakupami na stole, rozpakował i pochował wszystko do odpowiednich miejsc. Lodówki dosłownie pustej nie miał, ale czasami przydaje się uzupełniać zapasy.
Następnie przeszedł do korytarza, gdzie zdjął odzienie wierzchnie, wyjmując otrzymany list. Otworzył go i przeczytał zawartość. Było w nim dość istotnych informacji. Przez chwilę zastanawiał się, czy puścić ten list sową, czy napisać swój, w streszczonej wersji. Ostatecznie, zdecydował się napisać.
Wszedł do małego pokoju biurowego, gdzie siedziała sobie na specjalnej poręczy jego sowa. Nie była zamknięta w klatce, by mogła spokojnie móc rozprostowywać skrzydła. Czasami tez wypuszczał ją by mogła sobie polatać. Dzisiaj będzie miała inne zadanie. Przy wytworzonym świetle świeczki, Sebastian naskrobał piórem kilka zdań na pergaminie, który odpowiednio po wyschnięciu tuszu złożył i przywiązał do nóżki swojej Sowy.
Otworzył okno i nim ją wypuścił, pogładził ją, obejmując rękoma i przenosząc na parapet.
- Uważaj na siebie.
Szepnął do niej, podając tym samym do kogo ma lecieć. Puścił ją a ta odleciała. O zwierzęta i stworzenia potrafił się troszczyć. Będzie mu smutno, jeżeli Sowa nie wróci do niego.
Po tym jak odleciała, Seba przeniósł wzrok na ulice, patrząc z drugiego piętra, czy aby na pewno nikogo nie było. Zaś po tym, zamknął okno, by więcej zimna nie wchodziło do środka.

Poczuł ulgę, gdy mężczyzna doprowadził go do jakiegoś budynku. Mimo, że nie był do końca pewien, czy mieszkanie należało do niego, czy przypadkiem odwiedzał swoją kochankę, to obie wersje były wystarczająco satysfakcjonujące. Jeśli to pierwsze, miał łatwy dostęp. Jeśli to drugie…. miał pole do szantażu. Nie wiedział, co ze sobą zrobić, więc postanowił się jeszcze trochę pokręcić po okolicy. Próbował się zorientować, które okno należało do śledzonego mężczyzny, ale to nie było takie proste. Czy zdawał sobie sprawę, że ktoś go śledził? Czy chciał tylko uspokoić czujność Aleca? Greyback nie mógł powstrzymać wrażenia, że coś tu mocno nie grało. Wpadł we własną pułapkę? Wtedy jednak zauważył poruszającą się sylwetkę w jednym z mieszkań i… serce zabiło mu mocniej. Alec przycisnął się do ściany budynku, aby zniknąć z pola widzenia, a potem… po prostu czekał. Po kilku minutach granatowe niebo przecięła sowa, ale mimo wycelowanej różdżki… nie zrobił nic. Nic, dopóki cień sylwetki nie zniknął zw tafli okna. Dopiero wtedy z różdżki Greybacka wydobył się snop światła, oszałamiający zwierzę. Sowa zaczęła coraz szybciej spadać w kierunku ziemi, nie będąc w stanie poruszyć skrzydłami i wybić się w powietrze. Ostatecznie po prostu wylądowała w gałęziach krzaku, wydobywając przy tym dźwięki świadczące o nabytych ranach. Alec odpiął z jej nóżki list, który schował sobie do kieszeni, a następnie za pomocą zaklęcia podleczył sówkę.
Nie, nie miał serca do zwierząt. Po prostu nie chciał wzbudzić podejrzeń. Sowa będzie potrzebowała trochę czasu, aby się z tego wylizać, ale ostatecznie te stworzenia dość często spotykały się z ścianą. Alec, nie mający tutaj już nic więcej do roboty, po prostu się teleportował.


|zt x2

11 lipca 1980

Sebastian siedział od rana w kuźni, wykuwając bronie, podkowy i inne biżuteryjne zamówienia dla klientów. Nie dość że na zewnątrz panował upał, to jeszcze w pracowni miał rozpalony piec. Mimo wszystko, interes się kręcił na tyle, że mógł spokojnie zarabiać na siebie będąc na miejscu. Chwilowo zaprzestał podróży i zajmowania magicznymi stworzeniami. Ale po dość długim czasie pojawiła się kobieta prosząca  o pomoc z jednym zwierzęciem, któremu nagle zdrowie się pogorszyło. Cook nie miał serca jej odmówić, jeżeli chodziło zwierzęta. Po prosił o adres jej miejsca zamieszkania i zapewnił, że jak skończy pracę, zajrzy do niej. Opuścił więc kuźnię w godzinę jej zamknięcia i zakończenia swojej pracy. Pamiętał też o tym, że musi spotkać się z Mildą i wręczyć jej zlecenie jakie mu zostawiła. Może dzisiaj napisze do niej sowę o spotkanie? Idąc główną ulicą, zamierzał jeszcze wstąpić do jednego z tutejszych sklepów związanych z magicznymi zwierzętami.

---

11 lipca 1980, wieczór

---

W Hogsmeade przez cały dzień panował upał, którego nie dało się w żaden sposób poskromić. Ochłodzenie się wchodziło w grę wtedy, gdy wchodziło się do cienia i pozostawało tam na długo. Ludzie panoszyli się po ulicy, w oddali można dostrzec Hogwart, który wyglądał jak opuszczona twierdza Drakuli. Nastąpił zmierzch, a słońce dawno schowało się pomiędzy wysokimi połaciami wzgórz, latarnie w Hogsmeade rozpaliły się żarzystym światłem.
W oknie stało dziecko przy zapalonej, lewitującej świecy patrzące na Sebastiana dziwnym wzrokiem. Jak na taką mieścinę, w którym przeważnie panował spokój, teraz było inaczej. Dziewczyna z warkoczykami zeskoczyła z parapetu, gdy matka szturchnęła ją w ramię i pogoniła do sprzątania stołu. Tymczasem miejscowy pijak pałętał się pomiędzy ludźmi. Sebastian na pewno go znał. To Albrecht O'Malley, irlandzki czarodziej, mugolskiej krwi, którego historia sięga świetności Gellerta Grindelwalda. Opowiadał historie o jego mocy, wychwalał Dumbledore'a i jego odwagę, ale gdy chwytał za butelkę ognistej whisky nagle świat przestawał mieć kolorowe barwy. Był zgorzkniały, smutny i każdy knut wydawał na miskę zupy i flaszkę. Chodził w podartych ubraniach, czasem ludzie mu dawali koce, i o ile była taka sposobność obdarowywali go ciepłym posiłkiem i mógł spać pod ich drzwiami. Kręcił się po Hogsmeade od dziesięciu lat. Nagle wyszła do niego Madame Rosmerta, która zaczęła krzyczeć:
— Szlag jasny by cię trafił, Albrecht! Znowu nie zapłaciłeś za piwo!
Albrecht roześmiał się głośno. Kręcił pryszczatym nochalem, a przy tym splunął Rosmercie na próg.
— Zamknij się, głupia krowo. Ej! Ty, blondas. Dałbyś mi trochę grosza, żebym mógł zapłacić tej krowie za piwo? Nie mam za co pić, a sam pewnie wiesz, że w gardło potrafi suszyć.
Wyciągnął bezczelnie brudną łapę do Sebastiana i potarł palcami.

---

Interwencja MG nastąpiła ze względu na rzucony wynik kości w tym temacie.
Jest to dodatkowa przemiana, której towarzyszą silne emocje, więc reakcje Sebastiana nie mogą należeć do neutralnych.

Byłoby zapewne dziwnym, gdyby podczas spaceru w celu udania się do sklepu czy też prosto do domu, nie wydarzyło nic nadzwyczajnego po drodze. Dziecko przy oknie, obserwujące okolicę. Akurat w tym momencie Sebastian spojrzał w kierunku jednego z domów. Matka dziecko swoje zaraz przegoniła zapewne do spania. Ruszył dalej. Lecz coś mu w sobie nie pasowało. Nie czuł się jakoś wewnętrznie spokojnie. To uczucie było dziwnie znajome, ale i też wręcz przeciwnie.
Nie skupił się za bardzo na tych myślach, słysząc krzyk kobiety w pobliżu gospody, jak to znów wydarła się na znanego z widzenia i zachowania starego Albrechta. Niespodziewanie mężczyzna musiał zaczepić akurat jego. A Sebastianowi nie uśmiechało się dzisiaj wybawiać pijaków z potrzeby. Spojrzał na kobietę, a potem znów na mężczyznę. Nie odpowiedział nic. Wyminął go, starając opanować emocje. To nie jest jego sprawa. Nie jego interes. Mężczyzna niech sam sobie radzi, bo przecież to jest jego problem, nie Sebastiana.

Nic nie dało się wytłumaczyć tak jak wszystkim dookoła się wydaje. Czasami milczenie może okazać się tylko powodem do kolejnych kłótni. W tej chwili mężczyzna poczuł się urażony kompletnym zignorowaniem przez Sebastiana. Gdy go wyminął, madame Rosmerta chwyciła miotłę ze sobą, ale chyba nie chciała wejść w tę rozmowę dalej, bo Albrecht położył swoją brudną łapę na ramieniu blondyna. Nie był zadowolony; przez to, że był pod wpływem alkoholu, który można od niego wyczuć, jeszcze bardziej podjudziła go obojętność Sebastiana.
— Nie ignoruj mnie, gdy do ciebie mówię! — warknął, po czym zachwiał się do tyłu. Gdyby nie to, że wciąż trzymał rękę na jego ramieniu, pewno upadłby na ziemię. — Wiesz kim jestem? Jestem tutaj stałym mieszkańcem i dzięki mnie masz jeszcze prawo tutaj stać.
Albrecht przesunął rękę, by złapać go za materiał ubrania. Cała ulica widziała to zajście, jednak nikt się mocno nie zaangażował, by pomóc Sebastianowi z uporczywym pijakiem z Hogsmeade. Wtedy w biegu wyszła Madame Rosmerta i prawie uderzyła Albrechta w głowę miotłą.
— Oddawaj moje pieniądze, pijaku! I zostaw tego człowieka w spokoju!
Wtedy Albrecht zamachnął się i uderzył kobietę w twarz pięścią w szczękę. Kobieta krzyknęła, skuliła się, a mieszkańcy jedynie patrzyli na nich z lekkim strachem w oczach.
— Też chcesz dostać w ryj, leprokonusi syfie?
Uniósł pustą butelkę do góry, a potem zamachnął się, by uderzyć nią Sebastiana. Tu już wcale nie chodziło o jałmużnę dla biednego. Albrecht miał duszę wściekłego psa pozbawionego smyczy, a pod wpływem mogło dojść do licznych nieszczęść.

---

By spróbować uniknąć ataku, należy rzucić k6.

1-3 — Nie udaje ci się uniknąć ataku Albrechta. Kawałek szkła wbija się w przedramię, czujesz mocną woń krwi, a to powoduje, że stajesz się silniejszy i zmienia ci się kolor oczu. Powolnym tempem następuje przemiana.
4-6 — Udaje ci się uniknąć atak Albrechta. Niemniej, następuje kolejny, tym razem Albrecht zamierza wyciągnąć nóż. Możesz go zneutralizować zaklęciem lub atakiem — wtedy należy rzucić kością zgodnie z mechaniką.

Sebastian nie chciał problemów i sądził, że zignorowanie czarodzieja będzie lepszym wyjściem i nie wnikanie w jego problemy. Przeliczył się, kiedy tylko poczuł dłoń na swoim ramieniu, od razu ją odtrącił odwracają się w stronę mężczyzny, niezbyt będąc zadowolonym z zaistniałej sytuacji. Mężczyzna musiał go puścić, kiedy Sebastian wykonał swój ruch odtrącający go, więc nie jego problem czy utrzymał równowagę czy nie.
Słuchał co ten gadał, ale nie przejmował się jego słowami. Gadał od rzeczy, próbując zwrócić na siebie uwagę, chcąc najprawdopodobniej pokazać, jaką to bezużyteczną osobą jest w tej chwili. Bo mieszkańcem to jest tak samo jak każdy tutaj przebywający.
Sebastian ponownie nie pozwolił się dotknąć i cofnął się, aby uniemożliwić tej czynności Albrechtowi. Wtem kobieta znów się pojawiła i uderzyła pijaka miotłą. Tego Sebastian nie mógł już zignorować, kiedy ta została uderzona w odwecie. Nie wiedział co dzieje w swoim wewnątrz, ale czuł że buzują w nim emocje, reagując na krzywdę innych. Sebastian tym razem nie zastanawiając się, zbliżył do mężczyzny i sprawnie uniknął ataku jaki miał nastąpić z użyciem butelki. Odchylił się i w ostatniej chwili chwycił za jego nadgarstek, wykręcając mu rękę aż za plecy. Jeżeli nóż miałby pojawić się w drugiej dłoni, pochwyci ją aby uniemożliwić mu kolejny atak. Pijak kontra dobrze zbudowany młody mężczyzna. Chyba widać kto miał w tej chwili przewagę.
- Jesteś tylko przechwalającym się pijakiem bez przyszłości. Albo odpuścisz, albo oddam Cię w ręce aurorów.
Rzekł stanowczo, mocno trzymając go za rękę (lub ręce).

Wynik d6: 4

Albrecht chociaż wściekły, rozgoryczony i pozbawiony możliwości ruchu, próbował jeszcze oddychać. Podczas gdy Sebastian umiejętnie unikał jego pijackich ataków, to wciąż nieustępliwie próbował wyłudzić od niego pieniądze. Mieszkańcy Hogsmeade wiedzieli jak wpłynęło na niego jego życie jeszcze trzydzieści lat temu... jak próbował sobie poradzić, gdy teraz kończył w każdym możliwym momencie kończył na bruku. Jego frustracja działała bardzo instynktownie, pobudzała się adrenalina. Różdżki nie mógł dobyć, ale na widok całej szarpaniny na ulicy, pojawił się kolega Albrechta — Joseph Rossvelt — który dobył różdżki i użył zaklęcia.
— Desmaio!
Sebastian został odrzucony do tyłu. Puścił Albrechta. Joseph był zrzędą, który lubił wypić u Madame Rosmerty podobnie jak Albrecht. Byli kompanami do picia, a gdy zobaczył szarpiących się mężczyzn nie mógł odpuścić i musiał Sebastiana unieszkodliwić nim zjawiliby się magimilicjanci, a Albrecht skończyłby na zydelku w ministerstwie. Mieli przedziwną relację, w którą nikt się nie pchał. Obydwoje byli konfliktowi, a gdy jeden zaczynał bójkę, drugi szedł z pomocą. Trzymał różdżkę dość sztywno, Albrechta nieco oszołomiło rzucone zaklęcie, zakręciło mu się w głowie i zwymiotował. Joseph podbiegł do przyjaciela, a potem odepchnął Madame Rosmertę, która wciąż kłóciła się w najlepsze. Wróciła z powrotem do swojej gospody, by uniknąć możliwej katastrofy. Na widok noża O'Malleya wystraszyła się.
Ludzie pozamykali okna w domostwach, uciekli z miejsca zdarzenia przechodząc pomiędzy uliczkami, aby wyjść z możliwej opresji, którą nałożyła na nich trójka panów. Patrzyli obydwoje na blondwłosego mężczyznę, który leżał na ziemi.
— Na Merlina, Albrecht...
Joseph pobladł. Albrecht próbował się wyszarpać. Za tę uwagę ze strony Sebastiana poczuł jak uraża jego dumę, więc był gotów go dobić. Już podbiegł do niego, ale niemal stracił na moment oddech. Na ulicy zrobiło się ciemniej niż zwykle, do uszu obydwu panów dobiegł przeraźliwy ryk, a wiatr zawiał niemiłosiernie mocno. Świst przemknął spomiędzy uliczek. Madame Rosmerta wrzasnęła raz jeszcze i zamknęła zaklęciem całą gospodę, a ludzie widząc całe zamieszanie odsunęli się od okiennic. Joseph próbował wyszarpać przyjaciela, by odsunął się od Sebastiana. Ten jednak stał sparaliżowany. Drżącą ręką wyciągnął różdżkę.

---

Z powodu zaklęcia, Sebastian przemienia się w wilkołaka. Sebastian nie mógł opanować emocji. Obydwóch przeciwników posiada różdżkę, więc dojdzie do próby obrony z ich strony przed wilkołakiem. Z tegoż powodu należy wykorzystać mechanikę ataków i obrony (weź pod uwagę opis rasy).

Oddychać Albrechtowi nikt nie zabraniał. A Sebastian nie używał żadnych zaklęć wobec jego osoby. Unieruchomił go za pomocą własnych umiejętności i trzymał mocno, czekając tylko na to aby się poddał, albo odda go w ręce aurorów za naruszanie spokoju i atak na kobietę. A nie trudno byłoby poprosić kogoś z obserwujących, by wezwał biuro aurorskie czy magimilicję, gdyż Sebastian nie posiadał zdolności teleportacyjnych. Ewentualnie mógłby mu przyłożyć tak i unieruchomić, by wyjąć swoją różdżkę i go związać. Ale niestety ile by się miało planów na ten moment, nic nie zadziała. A sprawca zamieszania nie zamierzał współpracować. Na domiar złego, pojawił się jego kolega. Sebastian zdążył spojrzeć na niego, kiedy usłyszał słowo zaklęcia i nie minęła chyba sekunda, a poczuł odepchnięcie uderzając plecami o chodnik parę metrów dalej. Cook przeklął w myślach i nie tylko czuł ból na plecach i w miejscu uderzenia zaklęcia ale na całym ciele. Jedyne co dał radę, to przewrócić się na bok i podeprzeć na łokciach. Skrzywił się w bólu, chwytając jedną ręką za bluzę w okolicy serca. "Dlaczego teraz?" - zadawał sobie to pytanie w myślach. Nie mógł nad tym zapanować. Krzyknął z bólu, jakby to miał być ostrzegawczy sygnał dla przebywających w okolicy. Rwało go w środku. Jego ciało przechodziło przemianę. Stopy, dłonie i twarz kształtowały się na wilcze łapy i pysk. Ciało zwiększało swoją objętość i pokrywało się jasnym futrem, rozrywając ubranie. Sebastian tracił świadomość a bestia przejmowała kontrolę. Gdy przemiana się dokonała, zawył do ubywającego księżyca, a następnie przeniósł wilcze spojrzenie na Albrechta. Stanął na czterech łapach, pochylił się warcząc i gniewnie na niego patrząc. Jak na swoją zdobycz. Naraził mu się, więc powinien zostać ukarany i skończyć w jego żołądku. Wilkołak mu tego nie odpuści. Bestia nie zamierzała czekać, aż ten zdąży w niego wycelować. Podbiegł szybciej i zamachnął się łapą na tyle mocno, aby nie tylko zranić go w klatkę piersiową ale i wytrącić mu broń z ręki.

Wynik d100: 58

Albrecht i jego przyjaciel Joseph na widok przemieniającego się Sebastiana zdusili krzyk, ale drżąca ręka wciąż celowała w stronę blondyna. Kiedy przemiana się dokonała, ludzie w pośpiechu uciekli z ulicy, a oni obydwoje również decydowali się uciec przed jego atakiem. Gdy Sebastian ruszył raptem na nich, próbował odrzucić różdżkę, nie udało się. Tymczasem wilkołak został potraktowany kolejnym zaklęciem:
— Incendio! — Albrecht machnął snopem ciepłych iskier z końca różdżki, które zamieniły się w niewielki strumień ognia. Udało się, zdążyło poparzyć wilkołaka w łapę z wysuniętymi pazurami.
Obydwoje wiedzieli, że to nie mogło powstrzymać potwora na długo. Joseph pociągnął Albrechta za jego zszargane ubranie i za wszelką cenę próbował zmusić go do ucieczki w długą. Krzyknęli, ale nikt nie raczył im pomóc. Byli sami sobie winni, że sprowokowali losowo napotkanego człowieka, któremu narazili się niebywale mocno. Tym bardziej, że jeden fałszywy ruch Albrechta spowodował, że wilkołak im tego nie odpuści. W nozdrzach czuł tylko ich smród i strach. W końcu Joseph by jeszcze zatrzymać wilkołaka przed jego atakiem, machnął niepewnie różdżką.
— Everte Statum!
To nie pomogło. Doprowadziło do tego, że jako pierwszy stracił pierwszą krew, a Albrecht patrzył na tę sytuację z wielkim przerażeniem i grozą w oczach. Wrzasnął, wypuszczając z ręki swój nożyk. Jego przyjaciel w tej chwili był najmniej ważny, wolał zostawić go na pastwę wilkołaka, który mógł zrobić z nim co tylko chciał. Joseph nie mógł się ruszyć. Ujrzał jątrzącą się krew na jego nodze gdzie widniały ślady po pazurach.

---

Nie możesz odpuścić swoim napastnikom. Joseph jest ranny w nogę, a zaklęcie nie powiodło się, dzięki czemu możesz go zabić.
Albrecht się schował, więc możesz znaleźć go po zapachu. Należy rzucić k6, by sprawdzić gdzie się kryje.
1, 2 — Albrechta nie dość, że czujesz to słyszysz. Jest w niedalekim zaułku, a smród strachu łączy się z odorem spirytusu w beczkach.
3, 4 — Albrecht cuchnął ostrym potem, a przy tym alkoholem. Wąchasz upuszczony nóż, dzięki czemu łatwiej będzie ci na niego zapolować. Prowadzi cię to do otwartej piwnicy domu.
5, 6 — mężczyzna rzuca na ciebie zaklęcie. Może cię trafić, jeśli rzucisz dodatkowo k100 na unik. Jeśli ci się uda, zdołasz go zaatakować.

Wilkołaka nikt już nie interesował. Tylko ta dwójka czarodziei która mu podpadła, atakując i wypuszczając na zewnątrz bestię. Sebastian nie miał nad tym żadnej kontroli. Jego świadomość ludzka została uśpiona. Teraz bestia rządzi, zamierzając zrobić sobie z nich ucztę.
Już miał rzucić się na Albrehta, ale niestety został potraktowany wiązką ognistego zaklęcia, co zmusiło go do wycofania się na krok, dwa. Zawył w gniewie i bólu z otrzymanych obrażeń. Machnął łapą, jakby chciał sobie ulżyć. To nie powstrzymało go od zamierzonego celu, a bardziej rozwścieczyło. Strach był dla niego pożywką jaką odczuwał w tej chwili. Ruszył w ich stronę i skoro pojawił się ochotnik zostania pierwszym kąskiem, rzucił się na Josepha powalając na ziemię machnięciem pazur, raniąc do krwi jego nogę. Szczerząc zęby, bestia zbliżyła się do swojej ofiary jeszcze bliżej, przygniatając ją łapami w klatce piersiowej. Przytrzymał sobie jego rękę przygwożdżając do jezdni i wgryzł się w jego kark, kosztując kawał mięsa. Nie zapomniał jednak o drugiej swojej ofierze, za której zapachem podążył.
Wyczuwszy miejsce, w jakim schowała się jego druga zdobycz, udał w jego kierunku w ostatniej chwili unikając spotkania z zaklęciem, jakie wyleciało z kryjówik. Nie czekając, wilkołak od razu rzucił się do miejsca, gdzie Albreht myślał że będzie bezpieczny, zamiarem powalenia go i wgryzienia w jego kark.

Wynik d6: 1

Wynik d100: 99

Nie udało się Albrechtowi wypowiedzieć do końca zaklęcia, ponieważ wilkołak już zdążył się na niego rzucić. Poczuł niemiłosierny ból w okolicach klatki piersiowej, a potem pazury wbijające się w jego skórę niczym brzytwy. Był ciężki, nie mógł się przedrzeć z jego szponów i kłów wystających z pyska; jedynie krzyknął na całą ulicę, zalany krwią. Nie miał siły się już bronić. Pogodził się z tym, że zaraz umrze.
Większość patrzyła na to wydarzenie w oknach, dzieciom zakrywano oczy, aby nie przyglądały się zbyt uważnie. Krew bryzgała na cały bruk. Stracił czucie w nodze, krzyknął raz jeszcze. Później było jedynie skomlenie, robiło się coraz ciszej, a mieszkańcy Hogsmeade jedynie wyczekiwali na ucieczkę wilkołaka w gęste zarośla do Zakazanego Lasu. Tam gdzie powinien się skryć. No chyba że zaraz pojawią się aurorzy. Lecz nie zdążyli. Wilkołak zostawił zakrwawione ciała, podartą ich skórę, a niektóre kończyny były oderwane od całej części ciała. Ludzie nawet nie kiwnęli palcem by to posprzątać.
Był to koszmar Hogsmeade, z którego chcieliby się obudzić, ale zakrwawiona ulica będzie im przypominać o tej masakrze przez następny miesiąc. Śmierć Albrechta choć wywołała u niektórych sporą ulgę, nikt nikomu nie życzyłby takiej śmierci, nawet Madame Rosmerta.

zt dla wszystkich

---

Podsumowanie:
Otrzymujesz od MG 5 fasolek. 3 za sesję fabularną oraz 2 za stosowanie się do kostek od MG. Nie pamiętasz co się wydarzyło, a mieszkańcy Hogsmeade unikają cię. Ze względu na lokację, na której przebywają ludzie, Ministerstwo otrzymuje wieść o twoim ataku na dwóch mężczyzn. W najbliższym czasie otrzymasz wezwanie, aby zarejestrować się jako wilkołak. W przypadku odmowy będą związane z tym nieprzyjemności.

#3

Now I'm trying to wake up from this
I'm trying to make up for it

Promienie słońca tańczyły.
Delikatnie, wkradając się przez okno na zaplecze Miodowego Królestwa by ukazać niewielkie drobinki kurzu znajdujące się w powietrzu. Znaczyły coraz to kolejne wzory na wychodzonej podłodze zachęcając, aby wyjść na zewnątrz; zaczerpnąć świeżego powietrza i poczuć ich ciepło na własnej skórze. Było coś cudownego w początkach lata. Coś, co dawało nadzieję nawet takim czarownicom, jak ja - odartym z jakichkolwiek marzeń oraz nadziei, nadal żyjących w cieniu strachu, nawet jeśli ich oprawca gnił w ziemi. A mimo to, te słoneczne promienie sprawiały, że uśmiechałam się pod nosem, nucąc tylko sobie znaną melodię i kalecząc jej rytm. W takie dni jak ten wiara, że jeszcze nie wszystko stracone; że jeszcze będzie dobrze, przychodziła dużo łatwiej. Prościej. Bardziej przekonując do swoich szalonych wizji oraz idei. I ta wiara sprawiała, że praca mijała mi przyjemniej, gdy z masy cukrowej formowałam kolejne płatki słonecznika, mające udekorować zamówiony przez klientkę tort. Wielki, okazały, mogący spokojnie wystarczyć, aby wykarmić połowę Hogsmeade podczas podwieczorku… Może odrobinę przesadziłam z jego wielkością, letnia atmosfera jednak sprawiała, że w moich oczach był on jednym z najlepszych moich dzieł ostatnich miesięcy.
Od czasu powstania na moim ciele blizn, nie lubiłam być w centrum zainteresowania. Zbytnia uwaga oraz dociekliwe spojrzenia peszyły mnie, a gdzieś z tyłu głowy pojawiał się strach, że przecież zaraz ktoś dostrzeże ślady zaczynające się  na mojej dłoni i ciągnące przez lewą stronę ciała; że ktoś zapyta; że rękaw bądź brzeg bluzki podwiną się ukazując najróżniejsze znamiona, które przywołaj pytania oraz demony mojej przeszłości… W dodatku nadal bałam się wypowiadać swoje myśli, po tych wszystkich latach, gdy karano mnie za takie zachowania.
Nie, centrum uwagi  nie było czymś, co mogłabym polubić.
Czasem jednak, z ogromną niechęcią, musiałam przemóc się i wyjść ze swojej strefy komfortu.
Tak jak dziś, gdy nasz dostawca zachorował, a słonecznikowy tort musiał znaleźć się u klienta. Będzie dobrze, wręczysz tort, wymienisz kilka uśmiechów i wyjdziesz… powtarzałam sobie w myślach, gdy z tortem w rękach kroczyłam kolejnymi uliczkami. Miejsce dostawy na szczęście  nie było daleko, czułam jednak jak narasta we mnie panika spowodowana zbliżającą się uwagą. A może przesadzałam? Może nie miało być aż tak źle, a mój umysł zwyczajnie panikował?
Oddychaj.
Najlepsza rada, jaką kiedyś usłyszałam znajdowała zastosowanie do dnia dzisiejszego, choć tego dnia zapewne powinnam nie tylko oddychać ale i odrobinę skupić się na tym, co działo się dookoła.
-Uwaga! - Krzyczę, gdy kątem oka zza wysokiego ciasta dostrzegam cień ruchu, jest jednak już za późno. Impet uderzenia wytrąca mnie z równowagi i choć staram się uchronić tort, ledwie dwa uderzenia serca później sunę już wraz z nim i  nieznanym mi czarodziejem w stronę twardej ziemi.
Nadzieja i wiara chyba jednak nie były dziś dla mnie.