Garaż

Garaż

Pomieszczenie znajdujące się w obrębie podwórza kamienicy przy Dean Street 7. Jest to średniej wielkości garaż, który pomieści dwa samochody. Gereon aktualnie garażuje w nim jedno auto, a resztę przestrzeni zajmują przeróżne narzędzia i maszyny.

Lipiec 1981 r.

Wakacje były tym czasem, kiedy Gereon miał więcej wolnego i o zgrozo więcej papierkowej roboty niżby tego sobie życzył. Krótkie noce nie sprzyjały wszelkim nocnym markom, którzy byli najbardziej aktywni w tej części doby.
Rockers natomiast po przecierpieniu tych obowiązkowych godzin w Ministerstwie Magii zwykle przesiadywał u siebie na Soho wygrzewając się na balkonie niczym wąż na kamieniu. Poza tym zawsze brał urlop na przełomie czerwca i lipca, by wyjechać do Grecji na kilka dni. Tam czuł się bardzo dobrze, chyba że jego wyjazd zbiegał się z planami matki. Wtedy niestety nie było zbyt przyjemnie i Gereon robił wszystko, by wrócić do Londynu szybciej.
Traf chciał, że rodzicielka postanowiła pojawić się na południu Europy w tym samym czasie co Gereon. Naprzykrzanie się i wieczne pytania o ślub, żonę i dzieci ze strony reszty rodziny skutecznie wypłoszyły go z Bałkanów. Oczywiście musiał się spiąć z matką, co przyczyniło się do skrócenia wyjazdu. Zły jak osa zaszył się w swoim mieszkaniu na Soho, gdzie pojawienie się matki albo Massimo były praktycznie żadne. Nie bez powodu wybrał sobie mugolską dzielnicę, by jednak zniechęcić część rodziny do nawiedzania go.
Korzystając z kilku dni urlopu po prostu się lenił. Spędzał czas na oglądaniu meczy, stołowaniu się na mieście, spaniu i przesiadywaniu w garażu, gdzie ukrywał swoje motoryzacyjne cacko.
Kiedy chmury zasłoniły słońce i zaczęło się robić późno, Gereon spełzł z balkonu do mieszkania. Z nudów stwierdził, że czas zajrzeć do jego srebrnej dziecinki i ewentualnie przejechać się na krótki wypad. Zarzucił na ramię skórzaną kurtkę i zamknął mieszkanie, a następnie skierował się do wyjścia i dalej powędrował spacerkiem w kierunku wynajętego garażu na tyłach kamienicy w której mieszkał.
Sąsiedzi - mugole kojarzyli go i nie byli wcale zaskoczeni, że w garażu trzyma starego Astona Martina. Niektórzy nawet zaglądali i z ciekawością oglądali gereonowy skarb na kołach, lub doradzali w czasie wymiany oleju, czy jakiś innych czynności. Rockersowi nie przeszkadzało to w żadnej mierze, nawet lubił sobie z nimi pogadać, bo często okazywało się, że jednak ich rady były pomocne.
Po dotarciu na miejsce otworzył jedno skrzydło drzwi garażowych i wszedł do środka. Chwilę mocował się z pokrowcem, którym przykrywał karoserię i odpalił silnik, co od razu ściągnęło kilka ciekawskich dzieciaków z sąsiedztwa. Drugie skrzydło drzwi powoli odsunęło się otwierając wyjazd, Gereon wyjechał poza garaż i otworzył maskę. Zostawiając samochód na chodzie zaraz zajrzał do silnika, by upewnić się, że wszystkie płyny były w odpowiedniej ilości. Od razu mu humor się poprawił, a do głowy wpadł pomysł, by może jednak pojechać na kilka dni gdzieś na wybrzeże. Chociaż Wielka Brytania w jego mniemaniu miała paskudną i monotonną linię brzegową, to jednak opcja wyrwania się gdzieś dalej stanowiła ciekawy pomysł.

Może tak miało być. Może wszystko sprowadzało się do tego jednego, niewytłumaczalnego momentu, gdy wykrzyczała któryś raz wodzie swoje żale i wściekłość. Świat ją przytłaczał, a ukoronowaniem przytłaczania była praca. Ludzie? Kukły z doczepianymi, fałszywymi twarzami. A ona? Wśród nich. Odstępstwo w tłumie karykatur, żywiących się jedynie pochlebstwami.
Kochaj mnie, bardzo proszę!
Wielb mnie, jestem do tego stworzony!
Mów mi TYLKO miłe i dobre rzeczy, bo inaczej jesteś wiedźmą lub czarnoksiężnikiem.
Psujesz i niszczysz sprawdzający się porządek świata.
Nie widzisz, że sprawiasz jej przykrość? TYLE przeszła, a ty nie umiesz się powstrzymać.
Czemu po prostu się nie domyślisz? Co tu jest niezrozumiałe?
Co za pierdolenie. Co za sztuczność! Co za HIPOKRYZJA.
Poznała podstawy legilimencji i zamierzała iść w tym dalej, na swoje nieszczęście skazana na Massimo, lepiej zorientowanego w tej dziedzinie. Nie chciała być od nikogo zależna, a tym bardziej od starszych braci. Co prawda, Gereon był ewenementem w ich rodzinie. Wyróżniał się, posiadał niepojętą naiwność - czy ojciec miał taką samą?, co sprawiało, że czuła się w obowiązku go bronić. Dla odmiany. Nie mówiła mu o tym nigdy. Pilnowała się, żeby nie zdradzać, że chciała podtrzymać go do wtrącania się w to jedno wielkie bagno.
Czasem bywały momenty, gdy czuła żal, mieszający się z frustracją, że niczego nie widział lub konsekwentnie przymykał oczy, uciekając w nowe rejony świata, ale i to przechodziło. Nie był niczemu winien. To i lepiej.
Temperatura nie sprzyjała. Nie znosiła się pocić i narzucającego się gorąca. Żadna ilość magicznych specyfików, bądź czarów, nie mogły zmienić ciężkości kroków w stronę mugolskiej dzielnicy. Różdżki nie mogła wyciągać, ale za to papieros był już na miejscu. Doskonale. Już czuła jak palce jej latają, niczym epileptykowi. Nałóg był paskudną sprawą.
Ubrała się w swoje najzwyczajniejsze ubrania, modyfikując motyw na wypłowiałej koszulce by się nie ruszał. Spodnie miała poszarpane, dodatki iście nieprzyzwoite, a do tego chustą ochładzającą obwiązała głowę, żeby móc przynieść sobie ulgę. No i oczywiście. Niezawodny element letniego stroju. Okulary z ciemnymi szkłami.
Starała się nie mieć żadnej fizycznej styczności z żadnym mijającym ją mugolem. Ludźmi brzydziła się niezależnie od ich krwi i nic w tej materii nie zmieniło się od czasów szkolnych.
Do Gereona wpadała nieregularnie. Praca swoje robiła, a odkąd zaczęły się problemy z handlem, nie tyle międzynarodowym, co i z ich rodzinnym, wysiłki musieli podwajać. Jeszcze w sporcie działy się tak druzgocąco żenujące sytuacje, że aż brakowało Rockers słów. Nie dość, że cholerny Rosier zrezygnował i oczywiście wciąż się do niej nie odzywał, urażony hrabia Dún Laoghaire, to jeszcze i Poole się pogarszał. Musiał częściej zacząć sięgać po pieczone żarcie niż po miotłę. Ostatnio, gdy go spotkała, ledwo spuchniętymi paluchami trzymał pałkę.
Zrobiło się ciemniej, ale wciąż czuła ciążący na płucach oddech Słońca. Pokonanie drogi, którą zwykle pokonałaby na miotle, ewentualnie z pomocą teleportacji, wydusiło z niej ostatnie resztki tlenu. Zaczęła czuć własny pot, a papieros przestał dłużej być przyjemnością. Upuściła i zgasiła go za pomocą trampka. Jeden z podstępnych prezentów Gereona. Powinien więc docenić, że je włożyła.
Najpierw spróbowała go zastać w jego mieszkaniu, ale tam czekała jedynie cisza. Mogła uderzać i chwytać za klamkę, ile by nie chciała, a to i tak nie przyniosłoby oczekiwanego rezultatu.
- NO I CO SIĘ TAK DOBIJASZ, DZIEWUCHO? JA TU TELETURNIEJ OGLĄDAM! WEŹŻE SPRAWDŹ NA TYŁACH!
Nie podziękowała. Jedynie sztywno kiwnęła głową, po czym odwracając się na pięcie, wyszła z budynku i udała się za podekscytowanymi dzieciakami. Nie miała innego wyboru, bo te zdawały się być wszędzie, jakby miały zaraz stanąć oko w oko z olbrzymim stworem magicznym.
I jak się okazało, była blisko ze swoim podejrzeniem.
W świetle kończącego się letniego dnia, stanęła ze skrzyżowanymi rękoma za bratem. W bezpiecznej odległości, ale wciąż ryzykowała, że wpadnie na nią jakiś podekscytowany gówniarz lub żelastwo Gereona samoistnie przejdzie do ofensywy.
- Wooow. Proszę pana, a ile ma koni?
- A długo pan go ma?
- A wesnie mnje plan na psejadskę?!
- A może najpierw powiesz mi, co ty tu właściwie wyrabiasz, co? - wtrąciła się z typową dla siebie tendencją do wchodzenia w sam środek rozmów czy sytuacji, nieprzewidujących jej towarzystwa. Gereon zdawał się jeszcze wytrzymywać obecność własnej siostry, ale mogła się założyć, że było to kwestią czasu. Każdego potrafiła wyprowadzić z równowagi. I na niego nadejdzie więc czas.

Bycie Rockersem nie było prostym zadaniem. W tak specyficznej rodzinie, a przynajmniej jej części można było oszaleć. Wieczne napięcia, kłótnie i najeżdżanie na siebie nawzajem sprawiły, że Gereon postanowił skorzystać z możliwości bycia drugim synem i pozostawić wszelkie profity Massimo.
Może i nie odciął się od rodziny totalnie, bo zostawał jeszcze chory ojciec i siostra, która podobnie jak on odstawała od idealnej wizji dzieci, siata i poglądów ich matki. Wyprowadził się do mugolskiej dzielnicy, żył z mugolami za ścianą i robił co mu się żywnie podobało. Na domiar złego obrał sobie ścieżkę kariery, która w najlepszym wypadku sprawi, że będzie żył traumami i oszpecony, więc marne szanse na dobry ożenek, albo umrze młodo w męczarniach, lub zostanie przemieniony w któregoś z maszkaronów, które ściga. I tak źle i tak niedobrze. Lecz jemu wcale to nie robiło różnicy, żyć z kimś obok, kogo się nienawidzi, czy umrzeć młodo? Odpowiedź wydaje się być oczywista.
Żyjąc sobie w tej bańce naiwności i nieświadomości Gereon wydawał się być szczęśliwy. Jego życie nabrało swoistego rytmu, dzięki czemu żył sobie w swojej skorupce niezbyt często nawiedzany przez kogokolwiek. Jedyną osobą z rodziny, która go tutaj odwiedzała była jedynie siostra. Brat ograniczał się do zdawkowych listów i to niekoniecznie wysyłanych w ciągu dnia, jakby obawiał się, że ktokolwiek dostrzeże doręczyciela w mugolskiej dzielnicy.
Ger nie spodziewał się dziś gości. Miał wolny dzień i nawet nie miał zamiaru zaprzątać sobie głowy magiczną częścią Londynu czy pracą. Pogoda dopisywała, chociaż mogłoby odrobinę cieplej, ten niedosyt odrobinę go frustrował, ponieważ nie mógł się wygrzać na wyjeździe do Grecji. Angielska pogoda i aura nigdy nie pasowały mu na tyle, by mógł powiedzieć, że jest zadowolony.
Zaciekawiona dzieciarnia obskoczyła go w oka mgnieniu, lecz Gereonowi to nie przeszkadzało. Odpowiadał na pytania z lekkim uśmiechem na ustach.
- Ponad 250, więc uważaj bo cię zaraz zdmuchnie. - Przetarł szmatką pokrywę silnika i wyprostował się spoglądając z zadowoleniem na poprawnie chodzący mechanizm. Kolejne pytania zasypały go w oka mgnieniu, lecz po chwili poczuł na sobie wzrok i następnie usłyszał damski głos. W pierwszej chwili poczuł się jakby ktoś oblał go kubłem zimnej wody. Czyżby była to matka? Niemożliwe! Lecz dosłownie po sekundzie dotarło do niego, że to jego młodsza siostra. Przyjął to z ogromną ulgą.
Obejrzał się z uśmiechem na twarzy. Dzieciaki zniknęły w mgnieniu oka, jakby pojawienie się obcej kobiety sprawiło, że ich ciekawość nie byłą na tyle silna, by wytrzymać obecność Caroline.
- Sprawdzam, czy silnik równo chodzi. - Odparł bez cienia zażenowania. Chociaż było widać po nim, że był odrobinę zaskoczony i wytrącony ze spokojnego humoru. - Ciebie też miło widzieć, Carol.

Nie byli wyjątkiem, co do skrzywień rodzinnych, lecz mogła się założyć o wszystko, że tak wyjątkowej pani matki nie miał nikt. Nikt, oprócz nich. W przeszłości, w dzieciństwie, dni, w których żałowała, że urodziła się kobietą, było całe mnóstwo. Kalipso Enosis-Rockers starannie o to zadbała, przelewając na nią własne rozgoryczenie i złość. Daleka była od wymogów. Nie była wyczekiwana, nie przez rodzicielkę. Inaczej sprawa miała się z ojcem. On zaakceptował ją w pełni, przez co, nadał jej więcej słabości i wewnętrznej, niechcianej kruchości.
Z braćmi bywało różnie. Czasem wydawało się Caroline, że ich przejrzała, że już wiedziała, kim właściwie są i co sądzą. I jak się okazało, bywało to wrażenie ulotne, pospiesznie ulegające modyfikacjom. Zupełnie jakby ciągle stosowali na sobie magię transmutacyjną. Zmiany w nich poczynione były błyskawicznie.
Gereon na pierwszy rzut oka wydawał się naiwny i zbyt ufny. Za mocno wierzył ludziom i nie brzydził się mugolami. Aż znienacka nie okazywało się, że potrafił trzasnąć drzwiami, odciąć się od całego otoczenia, zniknąć i zaszyć się daleko bez słowa.
Massimo? Z Massimo buchała arogancja i opanowanie, ale i te potrafiły się stopić. Wystarczyło, że przestawał mieć nad czymś kontrolę. Z raz widziała jak drżała mu kończyna górna na różdżce, po jednej z dłuższych rozmów z rodzicami.
Była gotowa przetestować Obrażalskiego Widmorosa i choć ręka ją na nowo świerzbiła, wytrzymała. Złapała drugą dłonią za nadgarstek pierwszej, z trudem odciągając ją od kieszeni. Nie chodziło o towarzystwo gówniaków, ale o fakt, że nie chciała narobić Gereonowi kłopotów. Pewnie i tak w pracy miał ich sporo. Potencjalne ściąganie mu na głowę przedstawicieli Biura Bezpieczeństwa czy innego tworu, o którym teoretycznie powinna pamiętać.
Teoretycznie - bardzo dobre słowo.
Miała jeszcze pomniejszoną buteleczkę Gorzkich łez Morgany, ale takie przyjemności to na koniec. Jak już oboje się sprawdzą pod względem wytrzymałości psychicznej. Okulary pozostawiła na swoim miejscu. Przed korzystnym ustawieniem się na uboczu, sprawdziła jeszcze kieszenie, żeby się upewnić, że wszystko było na swoim miejscu. Z naciskiem na różdżkę.
Była. Doskonale.
Trudno było nie wiedzieć, o komplikujących się relacjach między Gereonem a pani matką. Wystarczająco się nasłuchała przy nieoczekiwanych propozycjach popołudniowych herbatek w domu. Sam na sam. Pani rezydencji rodzinnej wykorzystała fakt, że Rabastana nie było. Porcjom słownej trucizny, towarzyszyły wspomagacze. Imię średniego brata wypływało między jednym a drugim upokorzeniem, następującym znienacka.
Te pozostawały niewidoczne. Dobrze zamaskowane. Sama Rockers by sobie nie pozwoliła, żeby ktoś się dowiedział. Szczęśliwie Lestrange'owie jej to ułatwiali.
Czy miała żal do Gereona? Nie wiedziała. Ciągle to rozstrzygała, nie umiejąc się zdecydować na to, gdzie przekierować monstrualny, rozgoryczony gniew. Quidditch wspomagał proces wyciszenia i zminimalizowanie wybuchów, na które nie mogła sobie pozwolić ani w pracy, ani w domu jej...
Nie. Nie powie tego.
Nie ma kurwa mowy.
Massimo wykorzystała do swoich ćwiczeń z legilimencji, zagryzając wargi do krwi, przy każdej prośbie. Na razie szło jej chujowo, ale liczyła, że z tej frustracji, wreszcie wyczaruje sukcesy. Bardzo chciała mu utrzeć nosa.
Z Gereonem zamierzała porozmawiać głównie o pierdołach i może się rozluźnić. Z dala od tłoku i trosk dnia powszechnego. Z dala od ich pani matki, od polityki i arystokratycznych gierek. I liczyła, że im to wyjdzie.
O ile wcześniej będzie w stanie uwolnić się od metalowej bestii i podjaranych smarkaczy.
- Wooooow - dzieciak w odpowiedzi rozdziawił usta. Musiało to zrobić na nim niemałe wrażenie. Reszta zarechotała, wymieniając się kuksańcami i obserwacjami. Zniknęli w chwili donośnego zademonstrowania swojej obecności przez Caroline.
Oczywiście, że musiała. Trzeba się było trzymać standardów.
- To oznacza, że mogę zapalić - obwieściła uroczyście, niecierpliwymi palcami wyciągając jeden ze skrętów. Wcisnęła sobie Obrażalskiego Widmorosa między wargi. Już ją nosiło, żeby to zrobić. Dzisiaj wyjątkowo nie potrafiła się kontrolować. - Chcesz jednego?
Odpaliła od iskier z różdżki. Pospiesznie schowała ją z powrotem. Bladoniebieski dym zawisł między nimi, wywołując momentalny chłód i osłabienie okolicznego światła - ostatnich promieni słonecznych.
- Co to takiego? - uniosła ciemną brew znad przeciwsłonecznych oprawek. Słabiej widziała, ale za to czuła. Napięcie. - Co taki spięty jesteś? Jeszcze nic nie zdążyłam zrobić. Chyba. Co do papierosów to po prostu muszę. Odpuść.
Zaciągnęła się mocniej, trampkiem nerwowo wybijając rytm. Nie wiedziała, o co chodziło Gereonowi i nie podobało jej się. Ani trochę.
Nie lubiła czegoś nie wiedzieć.

Wynik potworek 1-6: 1
Skubaniec ci ucieka i ani myśli dać się zjeść! Nic nie zyskujesz

I na scenariusz Halloween (może na później?):
~Halloween~

---

Rozwiń

Serce mi krwawi - do potencjalnego zrobienia

Katastrofa Domu Bloodmore

Od jakiegoś czasu wieść na Pokątnej i Nokturnie nosi, że w Dolinie Godryka jest przerażający i najpewniej przeklęty budynek. Ktokolwiek by się tam nie wprowadził, znika, popełnia samobójstwo lub kończy na oddziale zamkniętym Munga. Zyskująca na popularności legenda głosi, że dawno temu mieszkało tam szczęśliwe małżeństwo, lecz po narodzinach pierwszego dziecka, czar prysł i dochodziło do coraz częstszych kłótni, w których udział brała reszta rodziny Bloodmore. Pewnego razu państwo Bloodmore przepadli, a dziecko zostało znalezione martwe w podziemiach budynku. Mówi się, że było to spowodowane siłami nieczystymi, które zostały wezwane podczas jednego z przeprowadzonych tam rytuałów. Na ile ta przerażająca historia jest prawdziwa? Tego nikt nie wie i nie potrafi potwierdzić. Postanowiłeś zająć się rozwiązaniem tej zagadki. Nieważne czy zadziałał impuls, zakład czy zwyczajna prowokacja. Przeniesiesz się do Doliny Godryka i sprawdzisz ten nawiedzony dom, udowadniając, że niepotrzebnie wszyscy się tak boją?

Rzut na wywołany u ciebie efekt po znalezieniu się w pobliżu domu:

Wynik d3: 2

1 - nie czujesz kompletnie nic, zupełnie jakbyś został oderwany od własnego ciała. Rozglądasz się i okolica zdaje się spokojna, nie licząc natarczywie wpatrujących się w ciebie ptaków

2 - wzrasta twoje zdenerwowanie, a im dłużej patrzysz na budynek i to z takiego bliska, tym większe masz wrażenie, że coś najpewniej pójdzie nie tak. Musisz zwalczyć natrętny głosik w głowie, żeby przejść do przodu i spróbować dostać się do środka

3 - jesteś w stanie nad sobą zapanować i nic nie potrafi wyprowadzić cię z równowagi. Żaden niepokojący znak. Może wręcz jesteś podekscytowany? To w końcu jedna, wielka przygoda, w której będziesz mógł się sprawdzić. Żwawym krokiem podchodzisz pod drzwi i odkrywasz, że są zamknięte. Otwórz je, bo nie ma na co czekać

---

Zadanie na teraz: przedstaw swoją opinię na temat usłyszanej opowieści oraz przygotuj się do wyprawy do Doliny Godryka. Gdy będziesz na miejscu, odnieś się do wyrzuconego wyniku
Po zrealizowaniu zadania, wykorzystaj komendę ~Dom~

Ich rodzina była tematem skomplikowanym, jak niejedna na świecie. Lecz w ich własnym wszechświecie bardzo wiele rzeczy było w niej nie tak, a oni wychowani w ten a nie inny sposób mieli już swoje skrzywienia i odchyły na różnych płaszczyznach. Przez co na pewno nie prezentowali się jako piękna, zgodna rodzina, co na pewno smuciło w pewien sposób ich ojca. Lecz czy nie on się do tego w pewien sposób nie przyczynił? Teraz go nie było i od dawna tak na prawdę nie miał na nic wpływu.
Gereon był jaki był, odbierał świat często w dwóch barwach zapominając, że biel i czerń dawały szarości. Uważał, że odcięcie się i zaszycie było zdecydowanie lepszym wyjściem, niż powiedzenie czegoś za dużo. Że łatwiej jest później rozpocząć rozmowę od "Hej, sporo czasu minęło...", zamiast "Wciąż się gniewasz za tą głupotę?". A im dłużej mieszkał poza magicznym społeczeństwem, miał wrażenie, że zaczyna więcej rozumieć, na pewno jego umysł się otwierał.
Mimo wszystko, w jego sercu zawsze było miejsce dla siostry. Nie znosił tego jak matka ją traktowała i potem Massimo. Było to dla niego niesprawiedliwe i jeśli tylko mógł, stawał w jej obronie. Później jednak było mu coraz trudniej, bo nawet jego niechęć do planów małżeńskich matki musiała zostać zdławiona w gardle. O co nawet prosił ojciec, więc wolał przyjść dopiero na samo wesele oszczędzając sobie i Carol nerwów w czasie samego ślubu.
On póki co uparcie nie pozwalał się wrobić w małżeństwo i było mu z tym dobrze. Miał nadzieje, że się raczej z nikim nie zwiąże, kogo mógłby skrzywdzić nie tylko własną osobą. Był świadomy, że matka na niego nadaje od kiedy tylko ojciec zaniemógł. Pozbyła się Caroline, to i na niego niedługo nadejdzie czas, skoro nie potrafił być taki, jak sobie wymarzyła matka. Był Rockersem i okrutnie przypominał dziadka, wyglądem, charakterem i każdą minutą swojej obecności. Nie było to mile widziane.
Po zniknięciu dzieciaków Gereon sięgnął pod maskę i po chwili silnik zgasł. Sąsiad nauczył go, jak dosłownie jednym gestem przerwać pracę maszyny w razie awarii albo jakiegoś wypadku. Otarł ręce czując na sobie przenikliwy wzrok Caroline.
- Nikt ci nie broni. - Uśmiechnął się półgębkiem. On nigdy siostrze nie bronił palić ani pić, prędzej miałby do niej żal, gdyby się z nim nie podzieliła. Może czasami się czepiał, kiedy widział, że Carol przesadza. - A daj. - Kiwnął głowa wyciągając rękę.
Niebieski dym, jaki spowił ich postacie odrobinę zainteresował Rockersa. To nie były zwykłe papierosy, uniósł lekko brew spoglądając na Carol, co też tutaj przytargała.
- Samochód. - Odparł na pytanie siostry. - Mugolski wynalazek służący do przemieszczania się. - Dodał już z lekkim rozbawieniem w głosie.
- Nie spodziewałem się ciebie, ogółem nie spodziewałem się gości. - Zaciągnął się dymem, potem zamknął maskę samochodu i oparł się pośladkiem o nadkole. - Daj spokój. - Machnął ręką na słowa siostry. Skoro to mówiła, musiało się coś złego stać. - Coś się stało? Matka znów na ciebie wjechała?

Plamili idealny obrazek, stworzony przez ich pani matkę. Czuła to podskórnie, za każdym razem, kiedy miały ze sobą styczność. Gereonowi można było jeszcze wybaczyć. Był młody i potrzebował się wyszumieć. Z czasem zrozumie. Tak odczytywała działania rodzicielki.
Przychodziło to do niej z łatwością. Wszelkie grymasy i gesty, mogące świadczyć o niesubordynacji kończyły się w znany sposób. Przyjmowała na siebie wystarczającą dużą ilość razy kary, żeby wiedzieć jak rozumieć słowa i niewerbalne działania pani matki.
Bez swojego męża, przyjęła swoją rolę z godnością. Rozgrywała potyczki jak wytrawny gracz. Na zewnątrz tłumaczyła to potrzebą zastąpienia męża, który wcześniej zdradził jej wskazówki. Zapisał plan działania.
Przemawiała ustami Massimo, popychając dziedzica na właściwe tory.
Kogo interesowała prawda? Kto spróbowałby ją przejrzeć? P-O-W-S-T-R-Z-Y-M-A-Ć?
Głowa w piach, a przedstawienie trwa. Musisz tańczyć do narzuconego rytmu i uśmiechać się na zawołanie. I przepraszać. I dziękować. Pochylać głowę. Nie myśleć. Robić. Nie rozczarowywać. Nie oczekiwać. Bo jesteś nikim.
Nikim. I nie, Rockers. Nigdy nie byłaś kimś.
To ona, ona sama, ten plamiła obrazek i jeszcze jego wciągała w to bagno. Mógłby mieć lżej i łatwiej, gdyby nie stawianie za nią. To zawsze kończyło się gorzej niż powinno. Nie zdawał sobie sprawy z tylu rzeczy! W sieci kłamstw i złudzeń, w której każde z nich tkwiło. Nie był wyjątkiem, niezależnie od tego, jakby się nie szarpał i próbował wyrwać. Posiadana przez Gereona wolność była złudna, lecz Caroline nie chciała go uświadamiać.
Nie chciała psuć i odbierać mu wiary.
Napięcie wzrastało, a widmowy dym zyskiwał na sile. Zupełnie jakby znaleźli się w innym miejscu, o innej porze roku. Momentalnie zrobiło się chłodniej, co przyjęła z ulgą. Nienawidziła tych upałów. O przeskok tematów pod czaszką także zadbała. Miała dość swojego wewnętrznego pierdolenia na dzisiaj. Nie przyszła po to, żeby użalać się nad sobą czy nimi. Każda rodzina miała swoje za uszami, a im dłużej przebywała z Lestrange'ami, tym bardziej się o tym upewniała.
Chowanie poszukiwanego zbiega z Azkabanu było najmniejszym z ich problemów.
Zaciągnęła się pewniej, gotowa do podniesienia adrenaliny. Wewnętrznie się nakręcała na nowe możliwości. Nie tylko na te powiązane z jednym z jej uzależnień. Jednym z wielu, warto dodać.
O małżeństwie lepiej było nie mówić. Jej własne było nieśmiesznym żartem. A przed Gereonem powinności malowały od jakiegoś czasu swoją drogę. Była przekonana, że to kwestia czasu, aż ich pani matka wyciągnie na niego eksplodującą kartę. Asa pik, przed którym nie będzie mógł się wybronić.
- No nie wiem. W końcu to dzielnica... niemagicznych - moment zajęło jej znalezienie odpowiedniego określenia. Z zatrzymaniem skrzywienia warg było gorzej. - Stanowczo za wolno robi się ciemno latem.
Ręka wystrzeliła z paczką specjalnych fajek błyskawicznie. Zapomniała, jakie to było łatwe w jego obecności. Bez powstrzymywania się. Bez oceny odbijającej się w tęczówkach. Nie, żeby przejmowała się zdaniem innych. Po prostu przy Gereonie nie musiała bawić się w żadne udawanie i polityczne gierki. Kompleksowe maskowanie nie było wskazane.
- Naprawdę ci tak tu wygodnie? - nie wytrzymała. Wypaliła znienacka, po tym jak wspomniał o samochodzie. Coś o nich słyszała, ale nie za wiele. Preferowała kij między nogami. Miotła zdawała się szybsza i mniej kłopotliwa. Przede wszystkim, pozwalała na błyskawiczne wzbicie się w powietrze. Zostawienie świata pod stopami.
- O ten silnik cały mi chodziło. Co to niby daje? A samochody. Te pudła to wiem, co to. Chyba Ministerstwo ma gdzieś podobne. Albo mają to w planach - zmarszczyła nos i przystanęła obok, gdy już zamknął paszczę metalowego monstrum. Nerwowo wypuściła parę dymnych kółek i przesunęła okulary przeciwsłoneczne na czubek głowy. Chciała go lepiej widzieć. Pełny jego obraz.
Pochmurne oczy Lestrange Rockers zamigotały.
- Jest jak jest. Widujemy się rzadziej, bo jak wiesz, mieszkam teraz gdzieś indziej - zacisnęła odrobinę usta. Czasem odnosiła wrażenie, że Gereon jeszcze tego nie zarejestrował. Tak samo jak nieznośnej, nadprogramowej biżuterii na jej ręce. Zupełnie jakby było tak jak te kilka lat temu, zanim nie zaczął tyle podróżować. - Ale nie zmieniaj tematu. Opowiedz mi lepiej, co zamierzasz teraz. Będziesz tu czy znowu wybywasz? Opowiedz coś więcej lub sprzedaj jakąś historię. Cokolwiek, co by mnie rozerwało.
Palenie stało się bardziej nerwowe. Strzepywała zaciekle popiół, przymykając oczy i odrobinę się wychylając do tyłu. Tyłkiem uderzyła o ten jego nieszczęsny samochód.
Wiedza o najnowszej zabawce Gereona była znikoma.

Wynik potworek 1-6: 4
Walka jest nierówna i to jest fakt. Po chwili siłowania udaje ci się pokonać potworka. Zyskujesz 1 fasolkę