Opuszczony magazyn

Opuszczony magazyn

Jeszcze dwadzieścia lat temu był to magazyn materiałów budowlanych. Od dawna jednak ten duży budynek, ulokowany na końcu jednej z bocznych uliczek Nokturnu, stoi opuszczony. Wiele ze ścian okoliczne dzieciaki zdążyły pogreźdać graffiti, w paru oknach brakuje szyb. Od jakiegoś czasu jednak magazynem opiekuje się znany w londyńskim półświatku Brandon Davies, który uznał pustostan, a raczej jego piwnicę, za dobre miejsce do organizacji nielegalnych walk i przyjmowania zakładów.

coś na koniec sierpnia, datę jeszcze ustalimy

Nie byłam na zbyt wielu walkach. Grałam w parę gier w kasynach i stawiałam na konie, ale z boksem, o dziwo, nie było mi nigdy po drodze. Enzo twierdził, że powinniśmy pójść, że można sporo zarobić. Nie musiał mnie długo przekonywać. Więc oto stoję, już pani Martinelli, w gorącym, dusznym magazynie ściśniętym na końcu jednej z bocznych uliczek Nokturnu. W rozgrzanym powietrzu unosi się charakterystyczny smród potu, tytoniu i alkoholu. Ludzie cisną się w kolejce do bukmachera, ustawiają na miejscach wokół ringu, przepychają się, pokrzykują coś. Wieczór dopiero się rozpoczyna.
Duszne pomieszczenia to może nie najlepsze miejsca dla ciężarnej kobiety, ale wielu powiedziałoby, że walki to w ogóle nie jest wydarzenie dla kogoś takiego jak ja – zatem nie zamierzam narzekać. Wachluję się leniwie zabranym z domu fioletowym wachlarzem – pod kolor mojej dzisiejszej kreacji, odpowiednio dostosowanej, żeby nie było widać pierwszych oznak ciąży. Jakoś nie czuję potrzeby dzielenia się radosną nowiną z szeregiem recydywistów, narwańców i psychopatów, dzięki wielkie.
Od jakiegoś czasu dziwnie jest szykować się do wyjścia. Połowa mojej (naszej?) garderoby, ta, po której trzymałam parę rzeczy, których nie założyłam od czasu ich zakupu i już raczej nie założę, jest teraz przeznaczona na męskie ubrania. W łazience nie ma już pustych półek – pustki zostały wypełnione przez pianki do golenia, wody kolońskie, maszynki, perfumy. Mijamy się z Enzem w drzwiach, podajemy sobie zegarki, wymieniamy pytania typu widziałeś mój lakier do włosów? Tego szukasz? Zapiąłbyś mi to?
Muszę przyznać, że ta nowa codzienność, w której próbuję się odnaleźć, codzienność z drugą osobą na przeciwnym skraju łóżka, nie jest może taka straszna, jak się tego obawiałam.
Kiedy byliśmy zaręczeni, cały ten koncept mieszkania razem, wychowywania wspólnie dzieci, zaproszenia Enza do życia mojego i Cala, wydawał mi się onieśmielający. Przez cztery lata byliśmy sami, ja i Callum. Teraz jest nas troje (albo czworo, jeśli liczyć nasze nienarodzone dziecko). No i pies, który robi się niepokojąco wielki. Musiałam kupić mu większe legowisko. Ogromne bydlę.
Nadal jest nieco dziwnie. Nie jestem przyzwyczajona do (mniej lub bardziej) stałej obecności Enza w Blackheath: do męskich koszul w szafie, drugiej maszynki na umywalce, do mijania się w drzwiach. Z jakiegoś powodu jednak życie we dwoje przychodzi mi o wiele naturalniej, niż myślałam, że przyjdzie. Enzo tu po prostu pasuje. Przywiózł swoje rzeczy, położył się po swojej stronie łóżka – i od razu wydawało mi się, jakby te przedmioty zawsze tam były, jakby on zawsze tam był. Jakby to wszystko było tylko formalnością. Nawet gdy wychodzi do Rozbrykanej albo wyjeżdża do Hampstead, bo czegoś zapomniał, odruchowo mówię mu cześć, uważaj na siebie i wiem, że kiedyś wróci. Zawsze w końcu wraca.
I ta pewność, że przyjedzie, to nie jest najgorsze uczucie na świecie.
Rzucam okiem na tablicę z zakładami. W starciu O'Donnell–Maximov najwięcej ludzi stawia na Maximova; w pojedynku Bloyd–Attaway zaś: na Attawaya. Maximova kojarzę, jest z Ruskimi. Nie ma szans, by dobić z nim interes. Druga walka może być jednak obiecująca. Na Attawayu jest sporo kasy. Musi być całkiem niezły, a może to po prostu Bloyd jest słaby. Tak też może być.
Kładę dłoń na ramieniu Martinelliego, by zwrócić na siebie jego uwagę.
— Może powinniśmy przywitać się z Attawayem — sugeruję ściszonym głosem. Spoglądam na Enza porozumiewawczo.
No co? Nikt chyba nie oczekiwał, że będę zakładać się na ślepo. Nie uprawiam hazardu, w którym chodzi tylko o szczęście.

26 sierpnia 1981 ?

Ostatnie miesiące należały do tych z rodzaju intensywnych. Brakowało w nich czasu, aby przysiąść, zastanowić się nad tym, co dzieje się dookoła. I bardzo, kurwa, dobrze.
To nie tak, że tego nie chciał. Gdyby tak było, nie doszłoby do zaręczyn, ślubu, do żadnej przeprowadzki. Nikt nie kazał mu tego robić, nawet jego ojciec nie miał takiej mocy, tym bardziej żaden z Romeów. To była jego decyzja, czuł się z nią jednak... dziwnie. Nienaturalnie. Niezgrabnie, bo nie potrafił poruszać się w nowej rzeczywistości, o czym doskonale wiedział i strasznie mu to ciążyło.
Wlewał kolejne drinki do zaciśniętego gardła, wpatrzony w obracającą się na rurze smukłą blondynkę, odwlekając powrót do nowego, wspólnego domu. Brakowało mu powietrza, gdy w końcu zmuszał się, by nacisnąć klamkę. Wypijał jeszcze jedną szklankę whisky w ich kuchni.
A potem kładł się obok niej i wszystko znikało jak za dotknięciem magicznej różdżki.

Przesunął wzrokiem po tych wszystkich nokturńskich mętach odstawionych niczym szczury na otwarcie kanału (z mniejszym lub większym skutkiem). Kojarzył niektórych stałych gości regularnie biorących udział w przedsięwzięciach podobnych do dzisiejszego, w dodatku większość z nich bywała w Rozbrykanej częściej niż raz w tygodniu. To samo towarzystwo, te same miejsca, tylko inna data.* Przysiągłby też, że dojrzał w tłumie kilka gęb z Ministerstwa, którym nie do końca wyszły ich przebrania w formie zaklęć transmutacyjnych, albo innych wymyślnych specyfików.
– A co, nie ufasz mojemu instynktowi? – odpowiedział Avie z rozbawieniem, posyłając w jej kierunku krzywy, zaczepny uśmiech. Był gotowy postawić na Attawaya, bo Bloyd to fajtłapa z wrodzonymi skłonnościami do wszelkich kontuzji. Widział kilka jego walk, w ostatniej chłop tak niefortunnie kopnął swojego przeciwnika, że doznał złamania piszczela i to w dodatku tego gorszego, bo otwartego. – Niech ci będzie – zgodził się w końcu, po chwili, którą przeciągnął tylko po to, by się z nią podrażnić. Cha-ching, pomysł brzmiał jak większy zarobek i chociaż nie po to tu dziś przyszedł, błyskawicznie poczuł zastrzyk adrenaliny.
Zaczepił jednego z ludzi Daviesa; chłopaka, który wyglądał, jakby za kilka dni miał pożegnać tegoroczne wakacje, a potem wskoczyć w szkolne szaty i wpakować się do Hogwart Expressu. Wymienili kilka słów i uczniak wskazał ruchem głowy w stronę brudnobiałego zabudowania upstrzonego kolorowym, często zaczarowanym graffiti. Wyglądem przypominało metalowy kontener, poprzedni właściciel magazynu najprawdopodobniej przerobił go na pomieszczenie socjalne, pakamerę, albo inne biuro dla niegdyś pracujących tu czarodziejów.
– Ty się bijesz z Bloydem? – odezwał się, gdy już przekroczyli próg, i skupił wzrok na tym, którego najprawdopodobniej wskazał mu człowiek Daviesa. Ciężko stwierdzić, nigdy nie widział gościa, nie wiedział, kim jest, a w dodatku aktualnie rozmawiali w półmroku rozbijanym wyłącznie przez garstkę świec i kilka naturalnych promieni wpadających do środka przez niewielkie, brudne okienka. Drogą eliminacji uznał jednak, że trafili pod właściwy adres.

---

*Korzystam z przewagi Znajomość w półświatku.

Data jeszcze nieznana, pewnie po evencie, ale nie wiem jeszcze, co mnie czeka, więc jak coś będę zmieniać/dopisywać

Dawno nie stosowałem przemocy, biorąc od tej formy rozgrywki przerwę. Leczenie się na własną rękę i to kiedy nie chciało się chodzić po Mungu czy drogich specjalistach, sporo kosztowało. Nie było mnie na to stać, nie odkąd postanowiłem, bardzo dojrzale i uparcie, utrzymywać za swoją gotówkę dwa miejsca. Owszem. Dwa mieszkania. Jak dobrze, że to na Nokturnie nie kosztowało sporo - był tam potrzebny solidny remont, a ja nie dość, że zapoznałem się dobrze z klitką, która nieomal nie trafiła do ponownego wynajęcia, to potrafiłem negocjować. To była najważniejsza wiedza, jaką nabyłem podczas tylu lat pracy z goblinami. Musiałeś wiedzieć jak handlować. Jak walczyć o swoje, kiedy była jeszcze ta mała nadzieja, że uda ci się coś ugrać, kiedy naciśniesz na czułe punkty. Obserwacja sporo dawała. Tam zdjęcie dzieci, tu kolekcja starych monet, gdzie indziej jeszcze egzotyczne tiary dla kobiet, które czekały na odkrycie, zdradzenie największej tajemnicy ich właściciela.
Walczyłem, żeby gdzieś znać upust emocjom i pragnieniom, głęboko we mnie zakorzenionych. Walczyłem, żeby zapomnieć o obowiązkach, o tym, czego nie miałem i mieć nie miałem prawa. Walczyłem, żeby zauważyć natychmiastowe skutki swoich działań. Jedno uderzenie za drugim, ta buzująca satysfakcja, kiedy raz obrywał przeciwnik, a raz ja. Rosnąca adrenalina, której nie dało się pomylić z niczym innym. Część twarzy znałem, tak jak i one znały mnie. Pozornie. Używałem fałszywych lub prawdziwych danych, mieszało się to w jedno, a jeszcze nie nadszedł czas, żebym ukrywał się za wymyślonym człowiekiem. Nie, jeszcze byłem Ablem Attawayem. Czasem stałem w tłumie, podburzając i obstawiając zakłady na konkretnych zawodników, którzy mieli podołać. Na niewielkie sumy, żeby nie być dostrzeżonym przez grube, czujące zagrożenie szychy. Czasem, tak jak dzisiaj, wskakiwałem na ring i sprawdzałem jak długo jeszcze pociągnę. Ile tym razem potrzebowałem, żeby go dojrzeć w tłumie ze zmartwioną miną i blizną na grdyce? Co jeszcze wymyśli, żeby spróbować zapanować nad moją lekkomyślnością? Wszystko, w tym wstrząs mózgu i moje majaczenie, było lepsze niż jego brak. Nie potrafiłem się bez niego obejść. To był już z rok jak nie więcej, a ja wciąż miewałem momenty, gdy zwracałem się do kogoś, kogo tutaj nie było.
Jeszcze trochę i miały być święta. W poprzednie nie nadawałem się do życia. Wizyta u babci Thelmy sporo mnie kosztowała. Zjadłem niewiele, oberwałem od niej w tył głowy - w ten sposób dawała mi do zrozumienia, że się martwi - i zaraz po wręczeniu sobie wzajemnie prezentów, uciekłem z pomocą pierwszej lepszej wymówki. Nie było ze mnie użytku i doskonale zdawałem sobie z tego sprawę. Do tej pory nie pamiętałem, co otrzymałem. To chyba był czarodziejski sweter, który sama stworzyła. No i na pewno coś od Rhysa. Rozpakowałem czy nie? Wypadałoby to sprawdzić. Kiedyś. Mogłem to równie dobrze zrobić w te, które miały nadejść. Może tym razem będzie mnie stać na coś więcej niż usztywnienie się na wszelakie bodźce i zamknięcie we własnej skorupie. Nie robiłem sobie żadnych nadziei i planów. Nie mogłem. Ostatecznością wydawało się pójście do babci na dłużej i udawanie, że wszystko było u mnie w porządku, w pracy świetnie, a w życiu prywatnym jeszcze lepiej. Choć... czy nie była to i tak lepsza opcja niż siedzeniu samemu jak palec? Jak zgryźliwy zielony stwór, którego nazwy nigdy nie pamiętałem, który za wszelką cenę chce pozbyć się z kalendarza świąt?
To nie tak, że nienawidziłem świąt. Zwyczajnie nie czułem, że było gdzieś miejsce, w którym faktycznie mógłbym czuć całą tę magię z nimi związaną.
Było duszno i gorąco. Jeszcze nie nadeszła moja kolej, więc stałem z jednym ze znanych mi wyjadaczy, który niegdyś miał niemały dług u Gringotta. Dogadaliśmy się. Ja pomogłem mu wyjść na czysto z goblinami, on krył mi tyłek podczas walk, które mogły kosztować mnie więcej niż utrata pracy. Znajomości były potrzebne. I to jeszcze takie.
- Od przyszłego razu zmieńmy formułę. Coraz bardziej cię znają, więc jedynie przy specjalnych walkach podawaj swoje prawdziwe dane. W reszcie wystarczy pseudonim.
- O ile takie się trafią - parsknąłem krótko, odgarniając odrobinę wilgotne kosmyki z czoła. Duchota. Wieczna duchota. Rozgrzewałem się i moje ciało mi oddawało z nawiązką, chcąc się schłodzić.
- Trafią się. Ćwiczyłeś, bo widzę. A Bloyd... Bloyd to płotka. Będzie dobrze - klepnął mnie krótko w ramię, kiedy dostrzegł, że nie miałem nic przeciwko. Byłem w samym podkoszulku i krótkich spodenkach, bo inaczej bym się usmażył. Zaczynał się wieczór lub może już się zaczął, ale były dodatnie temperatury, a w budynku nie brakowało ludzi. Największa atrakcja. Upiłem łyka wody ze szklanego pojemnika w towarzystwie mojego asekuranta, Taylora. Wiedział, że nie potrzebowałem dużych słów przed walką, więc je ograniczał i zamiast tego wskazywał mi po cichu, co ciekawsze osobistości, które warto było znać. Ktoś od Walsha, ktoś od Iwanowa, a jeszcze ktoś inny od coraz głośniejszych w okolicy włoskich szczepów. Dałem zaczarowanym bandażom swoje dłonie, żeby mogły chronić moje knykcie. Siedziałem z rosnącym napięciem w kontenerze, który był stanowczo za mały jak na potrzeby zawodników, ale kto by się tym przejmował, co? No właśnie. Widząc otwierające się drzwi i wkraczającego czarodzieja, Taylor zdążył szepnąć mi na ucho, Martinelli, po czym witając się krótko z nowoprzybyłym opuścił urocze gniazdko. Zerknąłem na osobę, która przyszła wraz z nim. Na kobietę ubranej z klasą, z potężnym wachlarzem. Chwilę później skoncentrowałem się na mężczyźnie. Było ich stać. Światło było wątłe, ale to co było, wystarczało, żeby wydać ocenę. Pracowałem przy bogactwach. Widziałem ludzi biednych i bogatych. Widziałem skarby, które wyglądały jak szmelc i szmelc wyglądający jak najcenniejsze skarby. Nie potrzebowałem wiele.
- Tak - krótka odpowiedź, bo nie widziałem potrzeby, żeby dociekać. To oni przyszli, więc oni czegoś chcieli i pewnie zaraz dowiem się czego konkretnie. Wątpiłem, żeby weszli z samymi życzeniami dobrej walki. Wyszedłem nieco do nich, żeby mieli szansę bardziej się przyjrzeć. Światło było korzystniejsze dla mnie niż dla tej dwójki. Sam byłem ciekaw, stojąc w brązowej podkoszulce i ciemnych spodenkach. Większość śladów po klątwach i złośliwych urokach było niewidocznych, ale na przedramionach posiadałem cienkie blizny po ostatnich zleceniach. Twarz zaś nosiła znamiona zmęczenia i małą bliznę w okolicy łuku brwiowego. Prawego. Jedno poważniejsze znamię miałem na torsie, ale pozostało niewidoczne. Nie było potrzeby, żeby się chwalić. Tak jak śladami po zębach dojrzewającego smoka na lewym płatku.
Czekałem, bo tylko to mi pozostało. Za kilkanaście minut mieli mnie wezwać do walki. Tak stawiałem, biorąc pod uwagę okrzyki z zewnątrz, które sporadycznie trafiały do wnętrza pokoiku relaksacji.

— Twojemu instynktowi? — Skrzyżowawszy ramiona na piersi, spoglądam na Enza spod uniesionych brwi, prawie z powątpiewaniem. Po chwili milczenia wykrzywiam pociągnięte szminką usta w zadziornym uśmiechu. — W stu procentach, kochanie. Właśnie dlatego proponuję.
Żartuję. Enzo zna się na walkach lepiej ode mnie, bo i obstawia dłużej: zna zawodników, zna ludzi. Nie miałabym problemu z zaufaniem jego osądowi, ale jaka jest w tym zabawa? Skoro możemy stawiać z pewnością wygranej i zabrać do domu więcej pieniędzy, czemu nie spróbować? Za darmo nie rozdają pieluch i złotych zegarków, artykułów pierwszej potrzeby w naszym domu.
Gdy Martinelli wreszcie się zgadza, wypuszczam z rozbawieniem powietrze i łapię go za ramię. Pozwalam poprowadzić się przez tłum w kierunku wskazanym przez jakiegoś chudego chłystka w luźnym podkoszulku. Czuję, jak prześlizguje się po nas kilka niezbyt dyskretnych spojrzeń, gdy mijamy kolejnych zgromadzonych. Cóż, jeśli są tu dzisiaj między nami wielce sprytni agenci z Ministerstwa, mają co odnotowywać; nie wątpię, że większość z nich wie, kim jest Enzo. Martinelli wie, jak zrobić wrażenie.* Moją twarz mogą kojarzyć albo i nie, ale na pewno znają moje nazwisko. No, moje panieńskie nazwisko.
Podążam za Enzem do metalowego kontenera. Nim zdążę dobrze przypatrzeć się wnętrzu blaszaka – pewnie i tak nie ma co oglądać, wątpię, by Davies korzystał z usług dekoratora wnętrz – uderza mnie słaby zapach stęchlizny i potu. Jezu Chryste. Nieco bardziej agresywnie trzepoczę wachlarzem.
Po chwili, gdy mój nos już zaczyna przyzwyczajać się do tych magazynowych aromatów, a moje oczy do panującego w kontenerze półmroku, zwracam uwagę na podnoszącego się z miejsca zawodnika. Taksuję go szybkim, oceniającym spojrzeniem, od czubka głowy do stóp, od stóp do czubka głowy. Zmęczona życiem gęba, ciało pokryte bliznami – proszę, typowy okaz boksera. Nie jest źle zbudowany, wydaje się całkiem porządnie umięśniony, ale na pewno nie jest największym facetem, jakiego widziałam w życiu.
Kiedy mężczyzna odpowiada już na pytanie Enza i rozwiewa nasze wątpliwości co do swojej tożsamości, postanawiam się odezwać.
— I jak oceniasz swoje szanse, Attaway? — zagajam, opierając nonszalancko ramię o jedną z drewnianych skrzyń. — Dużo ludzi na ciebie stawia.
Jeśli Abel jest kumaty, wie już, do czego piję. Nie przyszliśmy tu na pogaduszki przy kawce.

---

*zwrócenie uwagi na reputację innej postaci (2/3)

Odprowadził wzrokiem bezimiennego towarzysza Attawaya aż za drzwi, a nawet posłał w jego stronę krótki uśmieszek, który w gruncie rzeczy miał mało wspólnego z serdecznością. Grymasowi raczej bliżej było do pochwał kierowanych w stronę posłusznego kundla; „do siebie! Dobry pies” i to najwyraźniej całkiem nieźle wytrenowany, bo bez niczyjej pomocy zgadł, że kanciapa przestała być miejscem dla niego.
Teraz Enzo mógł przyjrzeć się dokładniej zawodnikowi wypatrzonemu przez Avę. Skojarzył tę zmęczoną gębę o bliźniaczej do jego własnej szramie przecinającej jedną z brwi. Skojarzył też naznaczone bliznami przedramiona i z tego, co pamiętał, to całkiem niezły prawy prosty, wcześniej nie potrafił jednak połączyć nazwiska z twarzą. Taki urok wszystkich tych imprez – przemiał zawodników był wysoki, a zapamiętywanie ich wszystkich zwyczajnie mijało się z celem, bo któryś zaraz rezygnował, zapadał się pod ziemię, albo dostawał w baniak na tyle mocno, by szkoda było jechać do szpitala, a od razu na pobliski cmentarz.
Ava zaczęła nim zdążył ponownie otworzyć usta. Wysłuchał jej słów, uniósł brwi nieznacznie, uśmiechnął się do siebie krzywo. Może ma rację - jej pomysł, by zaczepić Attawaya, więc niech go sobie poprowadzi. Da jej szansę skoro taka z niej wyszczekana spryciula; tak w ramach prezentu ślubnego ofiaruje jakiegoś biedaka, który daje się lać za pieniądze, owiniętego kolorową wstążką.
– No, nie ma co się stresować – zagadnął do małomównego chłopaka niby to przyjaźnie, zupełnie jakby chciał dodać mu otuchy, jednak pobłażliwy uśmiech dawał raczej marne szanse pozytywnemu wrażeniu. – Kurewsko tu duszno, co? Jak w jakimś piecu. – Pomachał dłonią przy twarzy, ale zdało się to raczej na niewiele, dlatego kilkoma zwinnymi ruchami odpiął dwa pierwsze guziki białej koszuli wpuszczonej w garniturowe spodnie. Błysnął złoty łańcuch jak dotąd ukryty pod materiałem. Marynarkę zdążył już przewiesić przez oparcie jednego z podniszczonych krzeseł niczym niepasujących do reszty swoich braci wysiedzianych przez tyłki rzeszy zawodników.

Stałem o własnych siłach, już bez towarzystwa Taylora. Widziałem, co zdążył zrobić ten tajemniczy Martinelli, na ostatniej prostej obdarzając mojego pomocnika uśmieszkiem. Tym z rodzaju tych śliskich, wijących się niczym węże, ostrzegawczo poruszające końcem swojego ogona. Przypomniał mi się Hogwart. Majestatyczne wnętrza na zmianę z zaniedbanymi, naznaczonymi czarodziejską pleśnią lochami. Znałem ten rodzaj uśmiechu. Tak uśmiechali się ślizgoni. Uczęszczał tam? Był jednym z nas? Traktowanym jako przyszły czarnoksiężnik przez niejednokrotnie uprzedzonych na start puchonów, krukonów i gryfonów? Mogło tak być. Mogło, ale nie musiało. Mógł równie dobrze uczęszczać do jednej z dalekich szkół - ten rodzaj urody kojarzył mi się z osobami uczęszczającymi między innymi do Beauxbatons. Podczas służbowych podrózych niejednokrotnie na nich natrafiłem.
Kontener był małym i dusznym miejscem. Upalne klimaty jak na wycieczce w tropikach, a przecież nadal była to Wielka Brytania, samo jej magiczne centrum i to Śmiertelny Nokturn. Kiedyś rozbawiało mnie umieszczanie siebie i Ramseya w reprezentacji stereotypowych sąsiadów, pozostających ze sobą w nieustannym konflikcie. Ja byłem tym porządnym obywatelem z Pokątnej, on zaś podejrzanym mieszkańcem Nokturnu. Ja pracowałem na czysto, on wykonywał nierozliczane z Gringottem zlecenia. Ja stosowałem prawo, on stawiał kroki na krańcu przepisów magicznych. Aż przestało to dłużej obowiązywać. Czasy się zmieniały. Od samego udziału w nielegalnych walkach poczyniłem następne kroki. Inni mogli nazywać to jak chcieli, włącznie z obdarowaniem mnie mianem łapczywego głupca. Rzucałem na stół ostatnie resztki tkwiące we wczorajszych spodniach na zwycięstwo stwierdzenia, że gdyby Arthur nadal żył, mógłby tak o mnie właśnie myśleć. Wcale nie byłoby to niczym szokującym ani niewłaściwym. Może miałby rację.
Muszą przyciągać spojrzenia. Wyglądają na takich, co lubią uwagę, co są jej świadomi i korzystają z niej do ostatniej kropli. Ocena innych była kluczowym elementem mojej pracy, ale nie na zasadzie typowego umieszczenia w szufladzie z tabliczką 'podoba' lub 'nie podoba'. Nie, zbierałem informacje, korzystając z możliwości moich dwóch oczu. Siły niewerbalnych znaków, posyłanych spojrzeń, skrzywień i drgań warg, ułożenia dłoni. Odległości, jaka dzieliła ciała.
Moja pamięć wolała pochłaniać konkretne twarze, znaczenie wypowiedzi bądź emocje, a mniej nazwiska i imiona. Istniała duża szansa, że jak znikną mi z pola widzenia to zapomnę o tym jak się przedstawiali lub zyskają poprzekręcane warianty swoich pseudonimów, ewentualnie imion. Zresztą wachlarz przez moment skutecznie odwracał moją uwagę od twarzy. Szereg dźwięków, jakie wywoływał. Głównie gwizdy i trzaski. Nie miałem dużo czasu, a jeszcze chciałem poskakać z pomocą czaroskanki. Na pewno nie pomylili adresów? Czekałem, biorąc w międzyczasie swoją porcję wody. Większą część zdążyłem wypić podczas mowy ubranej w sam fiolet kobiety. Strój nie opina wulgarnie, nie powoduje problemów z utrzymaniem we właściwym miejscu piersi. Nie przyszła, żeby kusić kogokolwiek. Nie potrzebowała niczego udowadniać. Nie posiadała nadmiarowej biżuterii niczym bizantyjska księżniczka. Zdawała się czegoś szukać. Pytanie czego.
Nie odpowiedziałem od razu. Skończyłem wpierw jedną czynność. Jak oceniałem swoje szanse? Ależ byłoby świetnie, gdyby pusty śmiech mógł stanowić wystarczającą odpowiedź. Nie, cała nasza trójka była z całą pewnością świadoma, że to nie mogło nasycić głodu ich oczekiwań. A że takowe posiadali to było więcej niż pewne. Jedno zdanie później, które zdołała jeszcze wypowiedzieć wystarczało w zupełności. Przełknąłem resztę napoju, wsłuchując się jeszcze w głos Martinelliego. Odbierał moją postawę za przejaw stresu? Było lepiej niż sądziłem. Mogłem z tego skorzystać, rozpoczynając ćwiczenie polegające na huśtaniu się od pięt do palców. Jego uśmiech zajął mi mniej czasu niż jego oczy. Chciałem wiedzieć, co brąz jego tęczówek o nim mówił. W środku podważałem szczerość przyjętej tonacji i ułożenia ust.
- Na zewnątrz chłodniej, ale i głośniej - odpowiedziałem wreszcie, przez chwilę żując własny język. Znowu było sucho w mojej jamie ustnej. Dostrzegłem jego złoto. Zwróciłem się zaraz do kobiety. - Ty znasz mnie, ale ja nie znam ciebie. Właściwie nie znam żadnego z was. Z kim mam przyjemność?
Sięgnąłem powoli po różdżkę, żeby widzieli co robię i się niepotrzebnie nie najeżyli, po czym wyczarowałem nietrwałą czaroskankę. Całość wysunęła się z końca drzewca, który odłożyłem na swoje krzesło, a następnie chwyciłem za sznur. Jedna dłoń na jeden uchwyt, a druga na drugi. Rozpocząłem serię skoków.
- Zaraz wejdą tu zawodnicy z ostatnich walk - wspomniałem między jednym a drugim oddechem, patrząc przed siebie. Czaroskanka samoistnie podkręciła mi tempo. - Jedyna ochłoda, choć tymczasowa, to zaklęcia wodne w stylu Aquamenti. Coś mi jednak mówi, że nie to was interesuje. Mylę się?

Rzucam okiem na Enza, który już pozbył się swojej marynarki. Muszę się z nim zgodzić – naprawdę jest tu gorąco. W ciąży duchota jest trudniejsza do wytrzymania, a zapachy intensywniejsze. Wachlarz, poza byciem eleganckim dopełnieniem mojej kreacji (nieco luźniejszej niż zazwyczaj, choć, cóż, trudno w mojej szafie znaleźć ubranie, które nie opina się na biodrach czy piersiach), jest mi niezbędny, by jakoś przetrwać dzisiejszy wieczór w magazynie. Nie zamierzam przecież zasłabnąć albo zwymiotować na walkach. Żenujące.
Obserwuję Attawaya czujnie, gdy sięga powoli, ostrożnie po różdżkę. Rozluźniam się nieco, kiedy dostrzegam, że chce tylko potrenować przed walką. Jeżeli przyjmie naszą ofertę, te jego skoki są zupełnie niepotrzebne, ale jeszcze jej nie usłyszał.
Niedbale wskazuję palcem na siebie i mojego partnera.
— Martinelli. Ava, Enzo — przedstawiam nas krótko, nie zostawiając sobie zbyt wiele czasu do namysłu. To nazwisko dziwnie smakuje na moim języku. Nie przywykłam do niego jeszcze, nadal jest dziwne, trochę obce. Ponad miesiąc temu nie myślałam przecież, że kiedykolwiek będę przedstawiać się jako pani Martinelli, a oto jestem, pierwszy raz na Nokturnie określając się jako żona Enza. Oficjalnie. Opieram się pokusie zerknięcia na Martinelliego, uparcie wbijając spojrzenie w Attawaya. Obawiam się, że jeżeli skrzyżuję wzrok z moim mężem, nie dam rady opanować cisnącego mi się na usta uśmiechu. To by było, oczywiście, nieprofesjonalne.
Ja pieprzę. Jak małolata.
Zauważam, jak uważnie przygląda się nam nasz zawodnik. Nawet kiedy hopsa na tej swojej czaroskance, jego oczy przesuwają się ode mnie do Enza, od Enza do mnie i z powrotem. Mam wrażenie, że nad czymś się zastanawia. Ciekawe. Krzyżuję nogi i kładę swobodnie dłoń na biodrze.
— Spostrzegawczy jesteś — kwituję z nutą ironii, słysząc komentarz Attawaya na temat celu naszej dzisiejszej wizyty. No ba, że nie przyszłam tutaj, żeby oblał mnie zaklęciem. Oberwanie płynem z jego różdżki nie jest szczytem moich marzeń.
— Abel, przejdźmy do rzeczy. — Kończy nam się czas i kończy się też moja cierpliwość. Może innym razem odbędziemy uroczą rozmowę z Attawayem przy ciastkach i herbatce. — Przyszliśmy zaproponować ci mały układ. Myślę, że ci się opłaci.

Uniósł brwi nieznacznie, gdy ich rozmówca podzielił się nowiną o swoim domniemanym niedoinformowaniu - odważnie. Martinellemu z jakiegoś powodu nie chciało się wierzyć w przedstawioną właśnie wersję wydarzeń, szczególnie we własnym, dość rozpoznawalnym na Nokturnie przypadku. Nie zamierzał jednak kwestionować słów zawodnika, a przynajmniej nie na głos. Jeszcze by się chłopak obraził i zasłonił uszy, gdy zaczną mówić o pieniądzach.
A może Attaway faktycznie wychodził co jakiś czas spod swojego kamienia, gdziekolwiek on się znajdował, by wejść na ring, zebrać oklep i schować się z powrotem? Ta, dobre, i co jeszcze?
Dostrzegł, jak ich przyszły czempion sięga po różdżkę powoli, acz otwarcie, zupełnie, jakby znajdował się w klatce z parą dzikich zwierząt będących w stanie rzucić się z odsłoniętymi kłami przy pierwszym gwałtowniejszym ruchu intruza. „Nie znam żadnego z was”, dobre sobie. Mimo swoich mieszanych, a na pewno nieprzyjemnie drażniących uczuć, Enzo uniósł rękę w uspokajającym geście, który mógł znaczyć mniej-więcej tyle, co: „nie krępuj się, nie mam cię za wariata”. Nie sądził, żeby miał czelność.
Błysnął zębami w krzywym uśmiechu, gdy Attaway wyraził swoje obawy co do wiszącego w powietrzu widma nagłego przeludnienia ciasnego kontenera. Urocze.
– Nie martw się, nie wejdą – odparł z rozbawieniem, a może i odrobiną pobłażliwości w głosie. Żaden ze wspomnianych zawodników nie odważy się choćby przekroczyć progu, jeśli faktycznie dotrze pod te ich obite czaszki, z kim mają przyjemność. Ten optymistyczny scenariusz zakładał jednak, że ci wymemłani życiem goście nie wybili sobie jeszcze wszystkich szarych komórek z głowy i potrafią połączyć ze sobą tych kilka prostych faktów.
Słysząc odpowiedź pani Martinelli co do oferty przemiany różdżki w sikawkę wodną, wypuścił tylko szybciej powietrze nosem w rozbawieniu. Uwaga, uwaga, mamy tu pieprzonego Sherlocka.
– Sprawa jest prosta – podjął właściwy dla ich spotkania temat. Nie dał rady za długo stać z boku, co? – Ty się podłożysz w trzeciej rundzie, a my ci coś odpalimy. Sztuczka stara jak świat.
Nokaut, i to nie ten techniczny, w trzeciej, ostatniej rundzie walki „Bloyd kontra Attaway”, to najlepsza możliwa kombinacja tego wieczoru. Rzecz jasna ten drugi musiałby stracić przytomność, by rozbić przysłowiowy bank, bo z jakiegoś powodu nikt nie chciał na to stawiać. Czy to Bloyd był słaby, czy Attaway utalentowany, nie miało żadnego znaczenia. Liczył się tylko wysoki kurs.

Taylor mógł mnie zjeść, gdyby wiedział, że zrobiłem szybką rozpiskę plusów i minusów. Boyd był słabeuszem, pozbawionym porządnej techniki. Jego ciosy były niespójne, a każdy udany atak kwitowało okrzykami niedowierzania i podejrzeniami użycia eliksirów. Najczęściej przewijały się w oskarżeniach wywary wzmacniające siłę fizyczną, podsuwające właściwe gesty na obronę, umożliwiające czytanie w myślach przeciwnika przez określony przedział czasowy czy zwykłe tanie odpowiedniki Felix Felicis. Tak akurat. Na raz. Do tej pory niczego mu nie udowodniono, a skoro grał dalej to maszyna się kręciła.
I może w tym tkwiła odpowiedź. W ich dwójce. Może dlatego tacy jak Boyd ciągle grali, choćby i z mierną ilością sukcesów na koncie. Przez swoich protektorów, możnowładców nielegalnego półświatka.
Pytanie, czy byłem w stanie sprzedać swoją godność dla oferowanych opcji. I to jeszcze za ile.
- "Zrezygnuj. Już dawno powinieneś" - szeptał mi w głowie nerwowy, zachrypnięty głos Ramseya. Zdawało mi się, że czuję opuszki jego palców na skroniach.
- "To nie jest neutralna postawa" - dodawał Arthur, tkwiąc jak nieruchoma rzeźba za moimi plecami. Pewnie gdzieś w kącie.
Nie musiałem zerkać za siebie, żeby wiedzieć, że ich tam nie było. Czasem zdarzało się, że miałem przebłyski, że coś nie było koniecznie prawdziwe. Może to był sygnał, że nie powinienem lekkomyślnie postępować. Potrzebne było przemyślenie każdej z opcji i jej konsekwencji.
Oni dobrze siebie wzajemnie znali i swoje myśli. Kobieta się starała, ale to on przejmował dowodzenie, wystawiał karty na stół, miał więcej do powiedzenia. Możliwe, że nie było to dla niej pasjonujące. Po zyskaniu danych sprawa stała się teoretycznie prostsza. Mogli być spokrewnieni lub być małżeństwem. Wątpiłem w zbieżność nazwisk wśród wspólników. Zresztą nie ukrywali się z drobnymi gestami, świadczącymi, że mieli dla siebie wzajemnie większe znaczenie niż typowe wspieranie w utargach.
Topiłem się w kontenerze, a oni wraz ze mną. Ruchy wachlarza zdawały się coraz niecierpliwsze, naglące. Towarzyszyły mi od jednego skoku do drugiego. Przeciągnąłem wyczarowaną linę między nogami i przeskakiwałem obecnie z jednej strony na drugą. Można było łatwo się wywrócić, gdy nie było się ostrożnym. Musiałem jeszcze się upewnić, co do nich, więc za częste spuszczanie z oczu nie było wskazane. Tak samo zresztą wiercenie im dziur przez uparte patrzenie na Avę i Enzo. Mieli proste imiona, więc byłem w stanie je zapamiętać. Na razie.
Na jej słowa uniosłem nieco wyżej brew, ale ciągle milczałem, czekając na więcej konkretów. Opłacalny układ. Co to znaczyło? Miałem zrobić to, co chcieli, bo inaczej przyjdzie do mnie potężny pan Dan i tak mnie przetrzepie, tak połamie żebra, że wyląduję na intensywnej terapii w Mungu?  Oferowali bajońskie sumy w zamian za jakąś przysługę? Przysługi miały niebezpieczną, podstępną moc. Znałem niewielki wycinek ich znaczenia, bo jako całość były niezgłębione. Najwięksi teoretycy magii pradawnej, nurkujący wiele lat w przebiegłych tomiszczach, bądź eksperymentujący na własną rękę, nie byli w stanie wytypować każdego z niuansów. Te pojawiały się znienacka, w odmienionej bądź kompletnie nowej formie.
Martinelli mogli mi coś mówić i może w innych okolicznościach, przy zerknięciu ze służbowymi papierami i z wyszczególnionymi danymi, mówiły. Obecnie nic a nic. Twarz mogła, bo podobne przewijały się przez Goblińskie Opium, do którego zdarzało mi się zaglądać. Bez Ramseya rzadziej, ale wciąż, bo interesy pozostały interesami. Skoro pojawił się w magazynie, mógł zaglądać i tam, oddawać się relaksacji, wzburzonej krwi przez niezdrowy zastrzyk adrenaliny.
Znałem ten typ klienta. Gotowy, żeby coś dla siebie zagarnąć, po tym jak odwróciłeś się do niego plecami. Z oczami niewzruszonymi, z nieszczerym uśmiechem majaczącym na gładkiej twarzy. Same jego słowa mogą być niczym więcej niż wymyślnym przekrętem. Nie musiał dużo mówić. Wystarczało to, jakim tonem wypowiadał następne słowa.
Wykonałem następną serię, teraz sięgając po przeplatany wariant. Pięta za piętą tworzyła małe huki jak trzaski powstałe od eksplodujących zaklęć.
A może była to po prostu wina jazgotu panującego na zewnątrz?
Pot zalewał mi oczy. Końcówki wilgotnych włosów zasłaniały obraz widzenia.
- Boyd jest słaby. Może się to nie spodobać i przestanę być tu mile widziany - stwierdzenie wreszcie opuściło moje spierzchnięte usta. Przestałem wreszcie skakać, pozwalając na zniknięcie czaroskanki. Otarłem pot z pomocą przywołanego ręcznika, a włosy dałem do tyłu.
- Ile i jaki gwarant, że się nie wycofacie i powiedzmy nie przestawicie mi po koleżeńsku gęby jak będzie po wszystkim? - potrzebowali konkretów, ale ja również. Pewnie nie robili tego pierwszy raz, więc zdawali sobie sprawę, że wiele rzeczy mogło pójść nie tak. Przewidywania, co do możliwości zarobkowych też musiały zostać uczynione. Wiedzieli o tym nawet amatorzy.
A ja potrzebowałem czegoś więcej niż pustych zapewnień. Miałem więcej do stracenia.
Ściągnąłem podkoszulkę i rzuciłem ją na pokryte rdzą umocowanie.
Była cała mokra. Blizna pod prawą piersią stała się dobrze widoczna.

— Chcesz spisać umowę? — pytam drwiąco. Jaki gwarant, że nie dostanie w pysk? Żaden. Nie twierdzę, że nie bylibyśmy do tego zdolni – pytanie jest w zasadzie do rzeczy. Attaway chce konkretów, tak jak chciałby ich każdy rozsądny człowiek. Ale czego oczekuje? Nie możemy mu dać przecież zapewnienia na piśmie. Nasze słowo musi wystarczyć. Tak to już jest w tej branży – nigdy nie możesz być pewien, że ktoś cię nie wyrucha. Jedynym zabezpieczeniem jest reputacja. Jeśli się nie orientujesz, z kim robisz interesy, no to bardzo, kurwa, niefortunnie, nie? Chłopak za to gra, jakby nie wiedział, z kim ma do czynienia. Może tak jest, ale nie do końca chce mi się w to wierzyć. To nie jego pierwsza walka na Nokturnie – nigdy nie słyszał o Sycylijczykach? Nigdy nie startował w bójce ustawionej przez Enza, jego brata albo jakiegoś ich kuzyna? Nie poszedł na dupy do „Rozbrykanej”? Albo jest nietutejszy, albo struga głupa. Niezbyt mnie obchodzi, jaka jest prawda; nie jestem tutaj, żeby się z Ablem zaprzyjaźniać.
— Więcej kasy, niż dostałbyś z wygranej, Attaway — zapewniam go. Przesuwam wzrokiem po jego nagim torsie, spojrzenie zatrzymując o chwilę dłużej na brzydkiej bliźnie. Wygląda na ślad po klątwie. Zakładam ramiona na piersi. — Trzy stówy do twojej kieszeni.
Główna nagroda to sto galeonów – a nie jest powiedziane, że Abel by wygrał. Trzy stówy pewnego zarobku zatem brzmią dla mnie trzy razy lepiej. Wystarczy tylko przyjąć parę ciosów w mordę; najprostsza kasa życia, większość zawodników zrobi to dziś całkowicie za darmo. Ja i Enzo za to wygramy o wiele więcej w zakładach, jeśli cudownym sposobem przewidzimy przejście tego frajera Bloyda do finałów. Nie zbiedniemy od wynagrodzenia heroicznego wysiłku Abla paroma galeonami.
Niech sobie kupi chłopak Rolexa. Albo skakankę, co tam woli.
— Obiecuję, że nie sklepię cię po sprawie — dodaję nagle przyjemniejszym tonem, a może po prostu: bardziej pobłażliwym. Posyłam Attawayowi krzywy, lekko rozbawiony uśmiech i unoszę dwa palce. — Słowo harcerza.

Posłał Avie krótkie, porozumiewawcze spojrzenie, któremu towarzyszył pobłażliwy uśmieszek. Czego Attaway od nich oczekiwał, gdy podzielił się tym swoim odkrywczym przemyśleniem o ewentualnym byciu niemile widzianym po porażce z Bloydem? Porady? Zrozumienia? Współczucia? Taryfy ulgowej? Pomijając już nawet to, że gość chyba nie do końca wiedział, jak jego przeciwnik ma na nazwisko, bo wspominał o Boydzie. Może nie miał do nich pamięci, chuj wie.
Sycylijczyk wsunął dłonie do kieszeni eleganckich spodni i oparł się ramieniem o jedną ze ścian, by znów przenieść wzrok na Attawaya, który w międzyczasie zgubił gdzieś swoją koszulkę. Poczerwieniała blizna na torsie przykuła uwagę Enza; jarzyła się jak czerwone światło stopu. Nie wyglądała na pamiątkę po zwykłych walkach na pięści.
Odezwał się, dopiero gdy pani Martinelli złożyła swoją harcerską przysięgę. Swoją drogą nie przypominał sobie, aby kiedykolwiek chwaliła się przed nim, że wpierdalała szyszki na zgrupowaniach w lesie. Czy zatajenie tak poważnej informacji nadawało się do ewentualnego unieważnienia małżeństwa?
– Mogę ci przestawić gębę, jak nie przestaniesz bawić się w notariusza, co ty na taki gwarant? – podłapał słowa Attawaya, żeby przeciągnąć je w żart. Żart, za którym kryło się może mikroskopijne ziarenko prawdy w postaci ograniczonej cierpliwości Martinellego. – Po koleżeńsku oczywiście.
Na zewnątrz, w przestrzeni wykraczającej poza ich prywatną saunę, rozległa się głośna wrzawa. Dobrze, że w ściany tego kontenera wbudowano kilka niewielkich okienek (albo oryginalnie, bo według pierwotnego zamysłu miał stać na zewnątrz, na przykład na placu budowy, albo było to już czarodziejskie przystosowanie), bo dzięki temu Enzo mógł wyjrzeć przez nie, żeby zorientować się, co jest przyczyną tego nagłego poruszenia wśród widowni.
Zdyszany, błyszczący od potu i krwi Maximov przestępował z nogi na nogę, słaniał się niesiony buzującą w nim adrenaliną i testosteronem, a sędzia klęczał wznosząc do góry ręce. Podnosił po kolei palce. Liczył. O’Donell musiał wylądować na deskach, ale czy został znokautowany?
Widownia znów się obudziła, gdy zawodnik z Irlandii dźwignął się, zanim sędzia zdążył doliczyć do dziesięciu. Kiwnął głową na znak, że jest gotowy, chociaż wcale na takiego nie wyglądał. Dziwne, że wciąż był przytomny z tą swoją zdeformowaną od opuchlizny twarzą zalaną czerwienią. Martinelli stawiał, że ciosy Maximova rozcięły łuk brwiowy, a te potrafiły krwawić jak sam skurwysyn.
W każdym razie wznowiono walkę, która ewidentnie zbliżała się już ku końcowi, nie mieli więc zbyt dużo czasu na negocjacje. Albo spisywanie umowy.
– No, Attaway, słyszysz to? – Wskazał kciukiem w kierunku drzwi i okienka, które miał teraz za plecami.  – Czas ci spierdala. – Lada chwila któryś z tych łebków wpadnie przez drzwi, oznajmi, że przyszła pora na kolejną, ostatnią dzisiejszego wieczoru walkę, a wizja potrójnego zarobku ucieknie zawodnikowi sprzed nosa. Proste fakty, na które nie mieli przecież żadnego wpływu, chyba że Attaway chował zmieniacz czasu za gumką od majtek.

- Umowa brzmi lepiej niż dogadanie się na gębę - wskazałem neutralnie, nie chcąc wdawać się w słowne przepychanki. Siła przyzwyczajenia, wyniesiona z pracy. W Gringottcie wszystko, co dotyczyło czarodziejów i interesów było spisywane. Bez wyjątku. W przypadku własnych pobratymców i innych istot gobliny miały swoje sposoby oraz stworzone specjalnie miejsca spotkań. Za wiele nie wiedziałem i tak z ledwością podsłuchałem ich rozmowy, już po przebytym kursie goblideguckiego. Może był to gwarant niewiele lepszy od dania sobie wzajemnie słowa, ale miał jeden, niezaprzeczalny atut. Namacalność. Każde z nas handlowało i dobijało targów. Niezaprzeczalny urok przeprowadzania interesów. Chcąc coś zyskać, należało dać coś w zamian. W moim słowniku nie było gry, w której nie chciałem ryzykować. Pracowałem w porządnym miejscu, teoretycznie, a i tak przechodziłem do Nokturnu dla zatoczenia się, wyładowania, wymiany ciosów. Pewnie otrzymywałem więcej trafnych niż ich posyłałem w stronę przeciwników. Nie biłem się dla wygranych, ale te mile łechtały ego i z czasem każdy chce upijać się blaskiem chwały. Tam w środku, ten nerwowy ja, mały, rozkapryszony dzieciak, lubił się znienacka uruchamiać.
Tak jak naiwnie, choćby się nie przyznał, liczył na swoje małe cuda.
- Wygrana może być większa niż sądzicie. Dużo widzów się zakłada - i ja nie jestem wyjątkiem, bo znałem tę grę i mój język wiedział jak się ustawić, wcisnąć na podniebienie, w jakim miejscu zatrzymać się przed zębami przy wymowie poszczególnych spółgłosek. Przekrzywiłem głowę, ocierając ślinę nagromadzoną w kąciku warg za pomocą brzegu dłoni, wbijając w niego dłuższe spojrzenie. Miał twarz kombinatora, jednego z cwaniaczków, którzy kończyli na całe lata lub wieki w podziemiach banku. Uniosłem brwi w ramach uprzejmego zainteresowania, zwracając się w stronę kobiety. Działali na dwa fronty, robili wokół mnie okrążenia. Szykowali się do pochwycenia celu.
Pociągnąć to czy odpuścić?
- Cztery i pół stówy. Galeonów oczywiście - przewiesiłem ręcznik przez kark i przywołałem unoszący się w powietrzu worek do ćwiczeń. Ponownie, na widoku. Dbałem o ich pewność siebie i poczucie kontroli nad sytuacją. Żebym był usatysfakcjonowany, musieli czuć, że byli bezkarni. A ja i tak zamierzałem zejść nieco z ceny, ale nie tak od razu. Negocjacje rządziły się swoimi prawami. Poziom trudności znajdował się ciutkę wyżej od poziomu pierwszoroczniaka.
- Chętnie bym zobaczył cię w akcji - przyznałem z pewną powagą, ale sam ciągnąłem tę iluzję żartobliwych zaczepek. - Czeków nie przyjmuję, ale cenne przedmioty już tak. Ewentualnie obietnice z użyciem magii. Spokojnie, nie wieczyste.
Podpowiedziałem, żeby dłużej nie trzymać ich w niepewności. Wyprowadziłem pierwszy cios w stronę worka. Prosty na górę. Dołączyłem określony chód - noga prawa wysunięta do przodu, noga lewa trzymała się z tyłu.
Hałas przekraczał dopuszczalną ilość decybeli, ale ja nie przestawałem. Musiałem wykorzystać przerwę do końca. Taylor pewnie nerwowo zerkał na zegarek, czekając na mnie na zewnątrz.
Kolejny. Cios podbródkowy.
Objąłem worek ręką, opierając czoło o lśniący od mojego poty materiał i zerknąłem najpierw na nią, a potem na niego. Wpatrywał się obecnie jak zaklęty w sytuację za małą, porządnie zabrudzoną szybę. Była pokryta lepiącym się do skóry kurzem. Dziw, że cokolwiek widział.
- Wynik satysfakcjonujący? - zagadałem od niechcenia. Bo czy słyszałem? Oczywiście. Tłum mówił sam za siebie. Zaledwie niewiele ciszej było w kontenerze niż w samym centrum wydarzeń. Darli się wniebogłosy.
- Pójdzie raz-dwa. Dacie coś na zachętę i cała trójka wyjdzie zadowolona - odepchnąłem od siebie worek i wysuszyłem sobie na szybko podkoszulkę, wciągając ją z powrotem na siebie.
Potoczyła się nagła fala oburzenia, biorąca we władanie cały kontener, aż nastała piorunująca cisza. Zupełnie jak za sprawą silnego Silencio. Zerknąłem sam w stronę okna. Dwie sekundy, zdające się wiecznością, wrzaski osiągnęły apogeum. Nie dało się rozróżnić, czy więcej było tych zachwyconych, zaskoczonych czy wkurzonych.
- O-D-O-N-E-L-L! O-D-O-N-E-L-L!
- Słyszę - odpowiedziałem wreszcie, rzucając ręcznik gdzieś na bok.
Nadeszła chwila prawdy.

Kimkolwiek jest Attaway, gdy nie tłucze się ze samozwańczymi pięściarzami za pieniądze w opuszczonych, zaszczanych magazynach, zdecydowanie nie jest przyzwyczajony do sposobu, w jaki załatwia się tu interesy. Żadne z nas niczego nie będzie podpisywać – wszystko jest na gębę. Nigdy się to nie zmieni.
— Tsk. — Klikam niezadowolona językiem. Zerkam porozumiewawczo w stronę mojego męża – cztery i pół? Nie ma opcji. Wysoko mierzy jak na takiego kurdupla – ale jebać na kasę to ja, a nie mnie. — Trzy trzydzieści.
Niech ma chłopak, kupi sobie coś ładnego. Nie zbiedniemy od paru dyszek w tę czy we w tę. Jeżeli Abel chce się potargować, to możemy się potargować, ale kończy się nam czas i kończy się moja cierpliwość. Ostatnimi czasy nie mam jej za dużo. Ciężki tydzień.
Opieram się łokciem o stojące nieopodal skrzynki. Wzdycham ciężko.
— Może zobaczysz — mówię luźnym tonem, chociaż moja twarz jest poważna. Nikt w tym pokoju nie żartuje, nawet jeśli z boku może wydawać się inaczej. — Jeśli mnie wkurwisz.
Moje brwi wędrują w górę, gdy słyszę o magicznych obietnicach – spokojnie, nie wieczystych. No całe szczęście. Obracam głowę, by spojrzeć na Martinelliego.
— On chce wziąć z nami ślub czy o co mu chodzi? — odzywam się po włosku, lekko rozbawiona. — Nie zmieści się u nas. — Enzo ledwo pomieścił swoje rzeczy w mojej (teraz naszej) garderobie, a i tak parę moich torebek i kapeluszy zostało wysłanych na wygnanie do gościnnego, żeby Martinelli miał miejsce na zegarki. To było ogromne poświęcenie, ale czego się nie robi dla miłości? Albo świętego spokoju.
Po co mężczyźnie tyle zegarków? Przecież nigdy nie jest na czas.
Zerkam na Abla, nieskrępowana, że Attaway na pewno domyśla się, o kim rozmawiamy. Nie zależy mi na jego komforcie psychicznym; ba, liczę, że dźwięk obcego języka zbije go z tropu i zabierze mu trochę pewności siebie. Tej na pewno mu nie brakuje.
— Możemy dać mu, powiedzmy, stówę na zachętę — proponuję po chwili namysłu, prześwidrowując Anglika spojrzeniem. Zapłacenie części kwoty z góry – na to mogę przystać.  — Albo spierdalać i stawiać na tamtego frajera. Jak myślisz?

Przesunął językiem po zębach ukrytych za górną wargą, wpatrzony w postacie częściowo zasłonięte przez warstwę pokrywającego szkło brudu. Ten typ go denerwował, ale nie było to przecież żadnym wyznacznikiem – kto go nie wkurwiał? No właśnie. Roszczeniowy gnojek, a do tego jeszcze wyszczekany; będzie go uczyć o tym, jak wysoka ma być wygrana. Powinien położyć po sobie uszy i z pocałowaniem ręki przystać na pierwsze warunki, a nie pieprzyć coś o jakichś umowach, czekach i obietnicach.
– Nie ma opcji – zastrzegł bez zastanowienia, a wraz z melodyjnym językiem ojczystym pojawiła się ekspresywniejsza gestykulacja – gdyby ktokolwiek miał wcześniej wątpliwości co do jego pochodzenia, teraz spokojnie mógł się ich pozbyć. – Starczy mi tych ślubów jak na jedno życie.
Dźwięk nazwiska skandowanego przez dziesiątki gardeł przepalonych wódą i papierosami, bez problemu przedarł się przez zamknięte drzwi, pokryte brudem okna i blaszane ściany kontenera.
– Biedny stąd nie wyjdę. – Dobrze, że zdążył wcześniej postawić kilkadziesiąt galeonów na tego Irola z problemami z agresją. Trzeba przyznać, że co jak co, ale on i jego pobratymcy wychowani w parkach z przyczepami potrafili się bić jak mało którzy.
Pokręcił głową w odpowiedzi na ostatnie pytanie zadane przez Avę; zacisnął wargi w cienką linię, pozwalając sobie na krótką chwilę milczącego zastanowienia.
– Bloyd przegra, jeśli on – tu skinął podbródkiem na Attawaya, znów płynnie przechodząc na włoski – się nie podłoży, a wtedy chuja zarobimy – starał się mówić spokojnie i nie zdradzać po sobie żadnych nowych emocji, których nie zaprezentował już ich nowemu znajomemu. Nikt o zdrowych zmysłach nie stawiał na zwycięstwo Bloyda, przez co kurs na oczywistą oczywistość był tak słaby, i w tym tkwił ich klucz do sukcesu z przytroczonym breloczkiem w kształcie inicjałów A.A.; ich prywatny sposób na rozbicie banku. 
– MACIE PIĘĆ MINUT NA OSTATNIE ZAKŁADY, SUKINSYNY, I ANI SEKUNDY DŁUŻEJ! – rozległ się głos nasilony za pomocą magii tak, by trafił do każdego zakątka tej najgłośniejszej dziś na Nokturnie budy. To tylko potwierdzało, że czas im się kurczył – jeśli nie uścisną rąk w przeciągu kilku następnych minut, to te kilkaset galeonów nie będzie miało już żadnego znaczenia.
Pociągnąwszy nosem, sięgnął po marynarkę, którą wcześniej przewiesił przez oparcie krzesła – uniesione ubranie zabrzęczało wymownie tak dobrze im znanym dźwiękiem. Sięgnął do jednej z wewnętrznych kieszeni i wyciągnął z niej niewielką sakiewkę. Rozsupłał ją zręcznie, wybrał kilkanaście szczerozłotych monet, które wróciły do marynarki, a potem pomachał woreczkiem w powietrzu. Nie zamierzał się jednak z nim rozstawać przed końcem negocjacji, o nie.
– Twoja zachęta. Mamy to, czy nie? – Zadzwonił sakiewką, a dźwięk jasno sugerował, że nie było w jej wnętrzu, tylko kilku lichych monet.
Zarówno on, jak i jego żona, nie spuszczali teraz wzroku z pięściarza. Enzo czekał. W końcu właśnie miał postawić w ciemno na pegaza, do którego nie miał choćby grama zaufania – a jeśli wszystko pójdzie dziś zgodnie z planem, wszyscy się obłowią.
A może jakaś jego część chciała, żeby Attaway wziął te sto galeonów i spierdolił, wcześniej nawet nie wychodząc na ring? Albo lepiej: wyszedł, ale wbrew wszystkim ustaleniom, które miały miejsce w tym kontenerze, stłukł Bloyda na kwaśne jabłko, przepierdalając wszystkie pieniądze zostawione przez państwo Martinellich u bukmachera? Zapewniłby wtedy Enzowi trochę rozrywki na tym ostatnio nudnym jak pizda Nokturnie.
Tak czy siak, Sycylijczyk dawał mu dwie, może trzy minuty. Potem musiał przepchnąć się przez tłum i dorwać gościa od zakładów.

Miałem zaraz wchodzić na przygotowany kwadrat. Moment był odwlekany przez toczącą się rozmowę i przygotowawcze ćwiczenia, ale oto miało nadejść rozstrzygnięcie. Swoista chwila prawdy, gdy pięści dążyły do spotkania w chaotycznym tańcu o przewagę. Bez otworzenia ust, było jasne, co Taylor myślał i czego oczekiwał ode mnie. Równie jasne jak to, że nic nie przychodziło za darmo. Wizyty w kontenerze jeszcze mało rozpoznawalnego pięściarza także. Reprezentowaliśmy różne podejścia, ale to przecież nie oznaczało, że całkowicie obca była mi nokturnowska szkoła robienia hałasu. Znałem różne osoby i sam zapuszczałem się tam, gdzie nie powinienem. I może właśnie i to przeze mnie przemawiało. Ostrożność, chęć utrzymania się w cieniu.
Przyszedłem tutaj, wchodząc tym samym w paszczę samego chińskiego ogniomiota i się dziwiłem? Błąd. Nie miałem prawa się dziwić. To było do przewidzenia. A jeśli już chciałem się zdumieć okazywanym zainteresowaniem lokalnych speców od prania brudnych galeonów, powinienem dobrze to zamaskować i grać w zgodzie z podawana melodią. Dawałem im czas, nie reagując na pierwszą próbę zejścia z podanej sceny. Może i mogłoby mi podpasować, ale oczy chodziły mi leniwie od jednego do drugiego, a instynkt odpowiadał z przekonaniem - można było zyskać więcej. A ryzyko, jakie ponosiłem, było warte próby.
Trzeba się szanować i znać swoją wartość. Im się spieszyło, bo nie przeciągali rozmów, a sama propozycja była jasna i klarowna. Im tyłek się palił, ja mogłem przetrzymać własne emocje, zniecierpliwienie przekuwając w furię własnych pięści. Worek i czaroskanka spowolniły efekt implozji, zamierzający wessać całe moje jestestwo do środka. Zapakować w solidny pakunek, który poruszałby się jak za sprawą Depulso.
Bez słowa spoglądałem krótko na kobietę, ośmielającą się na częstsze wypowiedzi. Nie wtrącałem się, bo nie miałem takiej potrzeby. Włoski był mi kompletnie obcy, to i za wiele nie wyciągnąłem.
Ręcznik mi dodatkowo posłużył przed rozprostowaniem zabandażowanych dłoni. Jeszcze tylko zabezpieczenie szczęki i mogłem ruszać. Potrzebowałem dać upust zebranemu we mnie bałaganu. Po traumatycznym odpoczynku na wyspie Rathlin, ilość problemów osiągnęła stan krytyczny. Wciąż świeży był obraz tamtego wilkołaka, który stanął mi na drodze. Lot na miotle, zdradziecka prędkość w powietrzu, dostarczała kolejnych  powodów, dla których zasypianie stało się utrudnione.
Zginałem raz jedną, a raz drugą nogę, czekając na ostateczną decyzję. Nie przerywałem, nie drgnęła mi choćby powieka. Wyciszenie było konieczne. Było częścią zawodowej rutyny. Nie przetrwałbym tyle czasu, gdybym dawał się porwać gwałtowności i pierwszym lepszym zrywom.
Cokolwiek chcieli osiągnąć, nie chciałem łatwo im tego dać. Na pierwszej lepszej podsuniętej tacy. Młodzika, który zabłądził w ciemnych, zaniedbanych alejkach, może i by zgarnęli. Ale ja potrzebowałem czegoś więcej. Zapewnienia, które pozwoli mi nie skończyć z ręką w szpitalnym nocniku. Przez ostatnie miesiące udało mi się osiągnąć pozytywne rezultaty i stawałem się regularniejszym bywalcem hałaśliwym tłumie, żądnym krwi i pieniędzy.
Kontener trząsł się raz za razem. Po serii rozciągnięć, zrobiłem parę kroków do przodu. Miałem zaraz wyjść, a  gdybym tego nie zrobił, Taylor niechybnie pozbawiłby mnie głowy. Walka Maximora z O'Denelem wystarczająco rozgrzała ring. Potrzeba było następnych ofiar.
- Będę się zbierał - wykorzystałem przerwę, w której skończyli się ze sobą porozumiewać po włosku. Sam zamierzałem się zabezpieczyć i kluczem do mojego zysku miał być właśnie Taylor. Gra stara jak świat. Tak jak i te wyćwiczone śpiewki, padające z moich i ich ust. Wyrażałem pełną gotowość do opuszczenia ich. Moje stopy kierowały się do wyjścia. Ręce po raz ostatni chwyciły za szklane naczynie i pociągnęły pewniejszego łyka. Szczękę zabezpieczyłem prostym zaklęciem użytkowym, żeby się nie martwić o straty, mogące mnie kosztować nieprzyjemną noc, spędzoną w Mungu. Brzęk monet zatrzymał i skutecznie przyciągnął uwagę.
Czyżby zmiana narracji?
- Dwieście teraz, dwieście po meczu - liczyć pewnie umieli. - Jeśli tyle znajdę w tej sakiewce, zadbam o dobre widowisko. Jeśli tyle tam nie macie, przyjmuję biżuterię. Wartościowe błyskotki. Dopłacicie brakującą sumę to zwrócę dobra ozdobne.
Oni musieli zaufać mi, a ja zaufać im. Negocjacje się nie skończyły, ale to nie miało znaczenia. Wreszcie zaczynało to wyglądać lepiej niż chwilę temu. Wyciągnąłem rękę po połowę swojej nagrody.
- Nie ma czasu. Pozostały 2 minuty - miałem jeszcze jeden warunek, ale o tym zaraz. - Może jeszcze zejdę wam z ceny, jeśli po Boydzie, będę miał zagwarantowaną kolejną walkę. Na porządnym poziomie.
Mogli skorzystać, ale nie musieli. Cokolwiek by nie zrobili, czas był na mnie. Drzwi do kontenera się otworzyły i jeden z poprzednich zawodników, cały poturbowany, władował się do środka. Przemknąłem tuż obok, kierując się na właściwe miejsce. Na ring.
- KONIEC PIEŚNI, PANIENKI! ZAKŁADY ZAMKNIĘTE! KTO NIE ZDĄŻYŁ TEN NIECH SPIERDALA I ZAFUNDUJE SOBIE PIERDOLNIĘCIE FLIPENDO - rozbrzmiał na nowo pogłośniony głos, a ja wymieniłem krótkie spojrzenia z Taylorem. Cokolwiek się nie stanie, byłem zabezpieczony. Musiałem wyjść stąd nie tylko z poczuciem ulgi, ale i pieniędzmi na utrzymanie obu mieszkań.
- W LEWYM NAROŻNIKU, PRAWDZIWY REKORDZISTA WALKOWYCH UNIESIEŃ, BLOOOOOOOYDDD! - poniosły się krótkie okrzyki i oklaski, które szybko zniknęły w chmarze śmiechów i podśmiechujek. - W PRAWYM NAROŻNIKU, NIEPRZEWIDYWALNE BYDLE TEGOROCZNYCH WALK, ATTAAAAWAAY!
Sędzia teleportował się na sam środek i gestem kazał nam się przybliżyć.
Nadszedł czas.

Gorąca złość zaciska się pięścią na mojej piersi, wyciskając ze mnie ciężkie sapnięcie. Ile on chce? Facet widocznie nie rozpoznałby dobrej okazji nawet wtedy, gdyby kopnęła go w ryj Louboutinem. Dasz jakiejś przybłędzie palec, a ona zechce całe ramię. Nie, Attaway nie może stąd wyjść z dobrą ofertą – on musi jeszcze zerwać z nas biżuterię. Chętnie dorzucę mu w zastaw moją obrączkę albo może mój pierścionek zaręczynowy, a potem pobawię się w jego mamusię i ustawię mu kolejne walki. Czego jeszcze? Podetrzeć mu dupę?
Mój mąż daje mu sakiewkę z wcale niezłą sumą – ba, za to, co Abel trzyma teraz w rękach, można byłoby dobrze żyć przez kilka miesięcy – a ten śmieć chce dwa razy więcej. Czego on, kurwa, oczekuje? Podpisów, umów, gwarantów, przysiąg, biżuterii, kontraktów, kasy, za którą można kupić mieszkanie i całej kariery na tacy – za co? Za to, że posłusznie przyjmie parę słabych, żałosnych ciosów na szczękę?
Skurwysyn liczył, liczył – i się przeliczył.
Boże, ten człowiek nie wie, co się wokół niego dzieje. Z ust wyrywa mi się krótkie, pogardliwe prychnięcie.
— Nie, ty jesteś pojebany. — Kręcę głową w niedowierzaniu. Zachowanie Attawaya może uszłoby staremu nokturnowskiemu wyjadaczowi, ale nie chuderlawemu gówniarzowi ze skakanką – ale różnica między znanym pięściarzem z tej części Londynu a Ablem polega na tym, że ten pierwszy wiedziałby, z kim ma do czynienia. Wargi rozciąga mi kpiący, protekcjonalny uśmiech. Nie spuszczam spojrzenia, lodowatego i rozświetlonego nieprzyjemną iskrą, z naszego Rocky’ego.
— Myślisz, że z kim ty, kurwa, rozmawiasz? Z wróżką chrzestną? — Postępuję krok w jego stronę. Biorę głęboki wdech, usiłując się uspokoić, zanim zrobię coś głupiego. Uciekam spojrzeniem w stronę sufitu, jakby szukając siły u Boga. Raz, dwa…
— Proponuję ci taki układ. — Wracam wzrokiem do Attawaya. — Chuja dostajesz — unoszę palec — i, jeśli będziemy mieli dobry humor, a, powiem ci szczerze, Abel, bardzo mnie teraz wkurwiłeś, może jeszcze kiedyś przyjdziesz na Nokturn i nie wyniosą cię na noszach. — Przywołuję na usta przeraźliwie sztuczny uśmiech, prawie tak, jakbym usiłowała wytłumaczyć coś wyjątkowo durnemu psu albo dziecku. — Podoba się? Może być taki gwarant?

Spod wysoko uniesionych brwi obserwował, jak Attaway, niby taki niewzruszony, silny i niezależny, zbiera się do wyjścia; zupełnie, jakby zaoferowane mu pieniądze nie były mu potrzebne. Martinelli nie znał jego sytuacji finansowej, ani trochę go ona nie obchodziła, ale nie oszukujmy się, galeonów nigdy za mało, nie? A jeśli ktoś sądził inaczej, świadczyło to tylko o jego niezaprzeczalnym odrealnieniu. Jednak, gdy brzęk monet przebił się przez wrzawę dochodzącą z zewnątrz, Attaway szybko zmienił zdanie. Szok i niedowierzanie – czy możemy więc skończyć już ten teatrzyk dla dzieci?
Spodziewał się, że gość sięgnie po sakiewkę bez gadania, ale ten debil postanowił go zaskoczyć i otworzyć gębę, z której wylała się fala życzeń nie mniej niedorzecznych od tych, które jego czterolatek wypisywał w liście do Mikołaja („Nie, Cal, nie dostaniesz żywego Tyranozaura”). Nic więc dziwnego, że Sycylijczyk w odpowiedzi wybuchnął tak gromkim śmiechem, jakby Attaway właśnie zaserwował im komedię życia. Z dwustu galeonów nagle zrobiło się czterysta, a z jednej walki kilka kontraktów. Czy typ nie dostrzegał w tym choćby grama absurdu?
– Zejdziesz nam z ceny? Ty? O kurwa, dobre! – zawołał z niedowierzaniem. Wpatrując się załzawionymi oczami w ich czarodziejskiego Muhammada Aliego, z trudem łapał oddech. – Zegarek też chcesz, mordo, czy sam łańcuch cię usatysfakcjonuje? – Czy można udusić się ze śmiechu? Bo jeśli tak, to chyba był blisko, bo aż musiał przycisnąć wolną dłoń pod piersią w marnej próbie uspokojenia się. Drugą wsunął sakiewkę do kieszeni.
I choć z jego ust wyrwał się jeszcze jeden krótki atak rozbawienia, to czuł, jak ciężka złość osiada mu na żołądku. Jak wędruje wyżej, w kierunku piersi, jak spina mu mięśnie i chwyta żelaznym uściskiem w okolicach przełyku. Ostre słowa wyrzucane przez jego żonę wpadały mu jednym uchem, a wypadały drugim, po drodze nakręcając go jeszcze mocniej, jeśli w ogóle było to jeszcze możliwe.
Głupi, albo bezczelny, jedno z dwóch. 
Attaway też zdawał się nie słuchać, bo już po chwili opuścił tę prowizoryczną szatnię. Ciekawe, czy dosłyszał za sobą huk, kiedy ciśnięte przez Enza krzesło odbiło się od metalową ścianę kontenera? Typ, który do nich dołączył, miał cholernie dużo szczęścia, bo prawie dostałby samotną, odbitą od ziemi nogą, zapewne najeżoną gwoździami i drzazgami.
Martinelli wyprostował się i poprawił koszulę, której krój najwyraźniej nie był przystosowany do aktywności takich, jak chociażby rzucanie krzesłami. Odetchnął ciężko i głęboko, poprawił włosy.
– Co za tępa pizda. – Chwycił za marynarkę i wsunął ją na siebie. – Chodź, mam ochotę na BigMaca. – Spóźnili się już z postawieniem kolejnych zakładów, ale to nic, bo i tak nie miał już nastroju na ten cyrk; wizyta w McDonaldsie wydawała się obecnie o wiele ciekawszą opcją od obserwowania następnej walki. Musiał tylko odebrać siano za poprzednią wygraną i przy okazji trochę się uspokoić, bo zaraz wybije zęby komuś po drodze. Dobrze, że nic tak nie leczyło białej gorączki jak ciężkie sakiewki.

---

z/t z Avą

Byłem zuchwały, może aż za bardzo, lecz, kim ta lekkomyślność ostatnimi czasy uderzała mi częściej i chętniej do głowy. Coś dawałem i coś traciłem. W oczach ich? Pewnie całe morza potencjału poszły w zapomnienie. Zysk? Uczyłem się materiału, z jakiego byli robieni. Mapy porozumiewawczych spojrzeń, najmniejszych czynionych w swoją stronę gestów. Uzupełniali się tak, że nie było mowy o przypadku. Dwa imiona. Jedno nazwisko. Zdawało się w tym tkwić w tym więcej niż zwyczajne więzły krwi. Miałem brata. Przełknąłem szybko ślinę, żeby nie dopuścić do wystąpienia gorzkiego posmaku na języku. Istniała w końcu taka bliskość, którą nie dało się pomylić z niczym innym. Twarze może i za często zlewały się na co dzień, ale nie emocje i fizyczne niuanse. Taniec dłoni, ramion, nóg. Drobne, wyraziste punkty, uwidocznione w obszarze twarzy.
Temperatura podnosiła się równie szybko, co podczas publicznej dyskusji. W ludziach i goblinach nic tak nie wzmacniało wrzenia krwi jak podatki. Pieniądze. Teraz zmieniało się otoczenie, nastąpiła modyfikacja tematu, ale główny rdzeń pozostawał taki sam. Błyszczące, kuszące monety, na których można stracić zęby.
Samice smoków potrafiły być groźniejsze od samców. U ludzi bywało podobnie. Może groza Ruth Malfoy, jej danych nie mogłem zapomnieć, kryła się w niejawnych działaniach - lubiła siać spustoszenie w długich kozakach i dopasowanych, aksamitnych rękawiczkach, lecz u wojowniczki z wachlarzem, w kombinezonie?, wymykała się na wierzch. Rathlin wzmocniło przerasowanie rzeczywistości i oddało wpychanie na siłę emocjonalnej zbyteczności do środka.
Niefrasobliwości dostało się najwięcej do towarzystwa.
W kontenerze pot mieszał się z brudem. Moje ciało reagowało żywo na kolejne porcje wysiłku. Przypominało o odniesionych dotąd ranach. Szczęśliwie, większość pozostawała poza zasięgiem inwestorów moich dalszych sukcesów w walkach. Włosi niekoniecznie zaliczali się do tej grupy. Tym obecnym z pewnością było daleko do grona moich fanów.
Prychnięcie pozwoliło zatrzymać potencjalny dźwięk krótkiego śmiesznego czknięcia na całkiem trafny wniosek. Bo byłem najpewniej pojebany.
Nikt inny tak by nie przeżywał braku obecności drugiego człowieka. A już z pewnością nie kupowałby jego mieszkania, żeby nie stracić tych resztek obecności, unieruchomionych zdradliwie w ścianach, podniszczonych meblach, porzuconych ubraniach.
Na uśmiechy, licznie przedstawiane mi w pracy, zareagowałem uprzejmym zainteresowaniem. Szare oczy utkwiły w niej, nie przerywając żadnego ze zdań. Coś wspominałem o zaufaniu?
Źle obstawiałem. Mój błąd. Można było więc przewinąć taśmę.
Nad nią mogłem górować nieznacznie wzrostem. Nad nim? Nie było szans.
Śmiech wzbogacił ruchy przepoconych ubrań i obuwia. Wzniecił ostrzejszy płomień gotowości do walki. Mówili 200, ja zacząłem od 450. Gdzieś trzeba było się spotkać. Niekoniecznie w tym samym miejscu. Na pewno nie dzisiaj.
Skupiłem się właśnie na tym, gdy wspomniała o byciu wróżką chrzęstną. Nie znałem się na nich kompletnie. Ich obecność była znikoma w częściach historii magicznej, które mnie interesowały. Żadne wróżki nie zabezpieczały swoich skarbów i nie trudniły się klątwami. Może podchodziło to pod tę samą kategorię, co wile?
Oho, wspomniała o układzie. Ja zajrzałem jeszcze przelotnie przez brudne okienko, kontrolując sytuację przed rozpoczęciem walki. Ona za to spojrzała na swojego towarzysza. On także się nie hamował.
Chuja dostaniesz.
Sam łańcuch cię usatysfakcjonuje?
Nie skorzystali. Zdarzało się. Nie byli tym typem klientów, z którymi można było negocjować na 1001 sposobów.
- Może. Ale jakie to ma znaczenie, czy mi się podoba, czy nie? - zerknąłem jej prosto w oczy, mówiąc to najpewniej jak jeden z tych straceńców, co prosili się o nóż wbity w ślepym zaułku lub od razu o Diffindo, przecinające skórę na wysokości krtani. - Warto było zaryzykować.
I nie dookreśliłem, o co mi chodziło. Nie dodawałem do tego zestawu nic więcej. Cała nasza trójka miała wystarczająco dużo przemyśleń na swój temat.
Przeszedłem na ring, mając wystarczająco jasne postawione cele. Na huki i krzyki się wyciszyłem, skupiając na własnych, zabandażowanych pięściach. Włosy kleiły się do mojego czoła, żyjąc własnym życiem. Boyd posłał mi buczne spojrzenie. Zdawał się zdeterminowany, żeby tym razem skończyło się to inaczej. Wyłapałem też kilka objawów zmęczenia, gdy oboje się zbliżyliśmy do sędziego.
Rozpoczęło się, nim się spostrzegłem. Pierwszy atak z zaskoczenia ominąłem, odskakując głową. Pierwsza runda była dosyć spokojna, ale każda następna nabierała mocy. Początkowo, pozwalałem Boydowi na przewagę. Z raz nawet posłał skuteczny cios prosto w moje usta. Trochę krwi poszło, pomimo użytego zaklęcia. Z raz się przewróciłem, nadziewając na jego pięść. Uderzyła w brzuch - nie wystarczająco mocno na zaliczenie gleby. Po powolnym okrążeniu, gdy zyskał więcej pewności siebie, przeszedłem do ofensywy.
Dostarczyłem widowni emocji, a sobie oczekiwanej dawki adrenaliny. Przeciągnąłem najlepszy moment, zabierając sobie i Boydowi więcej czasu, aż rund nie natworzyło się powyżej 5.
Po wszystkim mój przeciwnik całował deski ringu, a ja po hucznych gratulacjach wylądowałem niedaleko niego. Przepocony, wymęczony i z resztkami wątpliwości, które towarzyszyły mi do samego końca. Wybrałem zwycięstwo, kosztem o wiele większych pieniędzy.
Nie mogłem zaryzykować. Nie tak. Nie teraz.
Był czas. Musiał być. Musiałem jeszcze odpocząć, pomyśleć i poczekać na Taylora, który poszedł po pieniądze. Przymknąłem powieki i pozwoliłem sobie na odpłynięcie.
Nie nastąpiło oczekiwane ukojenie.

z/t dla Abla

Wynik potworek 1-6: 5
Walka jest nierówna i to jest fakt. Po chwili siłowania udaje ci się pokonać potworka. Zyskujesz 1 fasolkę